Smoki Wolnych Stad

Niektórzy mogą zastanawiać się nad sensem nazwy tego miejsca, jednakże każdy, kto przybył na tą polankę wie, czemu nazywa się szumiąca. W Szklistym Zagajniku na południe od Łąki Głazów znajduje się następna otwarta przestrzeń. Polana, wraz z Łąką Głazów, jest jedną z największych w całym lesie. Jest otoczona ciernistymi, lecz porośniętymi zielonymi listkami krzewami i zaroślami. W porze dominującej zieleni słynny szum wywołują ów listki, a w porach zimowych i jesiennych dźwięk wywołują trzeszczące gałęzie. Szumiąca Polanka jest często odwiedzana przez stada jeleni, saren, a nawet przez żubry.

Gdzieś w Dzikiej Puszczy znajduje się specyficzne i dziwne miejsce. Mianowicie jest to nieduży prześwit między drzewami prowadzący do niewielkiej polany, na której z trudem i w wielkim ścisku zmieszczą się maksymalnie trzy dorosłe smoki. Co dziwniejsze, zza drzew wyglądają wielkie głazy, które ktoś wyrzeźbił na kształt niedużych, dość szkaradnych smoków bagiennych. Jedne patrzą złośliwie, drugie chłodno i z dystansem, a wszystkie mają pomarszczoną skórę i wiele zmarszczek na pysku, co świadczy o ich wieku. Nie da się ich policzyć, bowiem w przedziwny sposób znikają i pojawiają się w innych miejscach. Zapewne to jednak omamy wzrokowe.

W samym sercu Dzikiej Puszczy znajduje się głęboki wąwóz o stromych zboczach. Jest to bardzo spokojne miejsce, nazywane z tego powodu wręcz cichym. Dno wąwozu jest wyścielone miękkim mchem, znajduje się w nim sporo starych, martwych drzew, które runęły podczas wichur, burz i nawałnic, pokonane przez wicher oraz niestabilne podłoże. Zbocza czasami osypują się i tworzą rumowiska.

W Puszczy nieopodal Polany znajduje się drzewo cisu górujące nad wszystkimi innymi. Jest niewiarygodnie stare; smoki nazywają je Prastarym, oddając mu w ten sposób szacunek. Charakterystyczna, pomarszczona kora i powyginane gałęzie przerażają wiele piskląt, adeptów czy wrażliwszych smoków. Legendy głoszą, iż drzewo chronione jest przez zamieszkującego je ducha, otaczającego opieką starą roślinę. Mało kto odważy się odłamać choćby jedną gałązkę z potężnego cisu w obawie przed konsekwencjami. Niektórzy wręcz unikają tego miejsca, by uniknąć gniewu mistycznej istoty.

Zaraz przy Błękitnej Skale znajduje się mała łączka. W zimie oczywiście leży tutaj śnieg, za to wiosną i w lecie łączkę pokrywa zielona trawa oraz całe mnóstwo przepięknych pachnących kwiatów. Miejsce jest dość ustronne, ciche i spokojne, dobrze jest właśnie tu potrenować magię.

W dolnej części Błękitnej Rzeczki, za wodospadem, rzeka rozszerza swój nurt i zwalnia, tworząc zakole wielkości jeziora. Czysta woda przyjmuje tutaj lazurowy odcień i odbija rzadkie drzewa porastające polanę pełną bujnej trawy i wielokolorowych kwiatów, oświetlonych przez cały dzień słońcem – poza kilkoma miejscami, gdzie drzewa pochylają się nad ziemią lub wodą, dając orzeźwiający cień. Brzeg z polaną pomieści całe stado smoków.

Droga niegdyś była często uczęszczana przez elfie plemiona oraz pojedyncze smocze osobniki. Jest ślepą uliczką, bowiem w którymś momencie urywa się i zanika. Została pożarta przez gęstą roślinność Dzikiej Puszczy. Drogę tą trudno dojrzeć między gęsto rosnącymi drzewami. Wije się ona we wszystkie strony i podążanie nią to też nie lada wyzwanie. Jedynie dla łowców nie stanowi to problemu. Im bliżej końca ścieżki, tym okolica staje się coraz bardziej ponura oraz ciemna – korony drzew hamują wszelkie światło. W najciemniejszych miejscach nawet w środku dnia panuje półmrok.

U podnóży Błękitnej Skały tryska źródło przeradzające się w niewielki strumień, możliwy do przejścia pieszo. Nie ma tu przez to ryb, ale też wodnych drapieżników, które nie szukają jedzenia w tym dopływie Zimnego Jeziora. Strumień jest bystry i nie nadaje się do pływania nawet dla najmłodszych, dlatego to bezpieczne miejsce, w którym można obmyć łuski źródlaną wodą w cieniu drzew. W połowie nurtu, gdzie strumień zmienia się w niewielką rzeczkę, powstały wydrążone wodą stopnie przypominające nieznane smokom pola ryżowe. Właściwie to trzy takie stopnie, wypełnione na szpon wodą, która znowuż przelewa się niżej i zasila dopływ Zimnego Jeziora.

U podnóża Błękitnej Skały rozciąga się soczyście zielony las mieszany i pomniejsze skały oraz głazy, skutecznie zatrzymujące wiatr. Pomiędzy roślinnością są niewielkie przestrzenie, których nie zajął jeszcze las po chudych latach, jakie niegdyś dotknęły te ziemie. Można się tam schronić przed wiatrem, a jednocześnie nasycać zmysły zapachem lasu przynoszonym przez leniwy zefir.

Gdzieś w pobliżu samego serca Dzikiej Puszczy znajduje się średniej wielkości pagórek. Nazywany jest on samotnym, ponieważ mało kto tutaj zagląda. Wszak jaką szansę ma pusty, smagany wichrami teren przy konkurencji w postaci urokliwego Wzgórza Świetlików? Na domiar złego nie stanowi dobrego punktu widokowego, bowiem jest ze wszystkich stron otoczony zielonym oceanem drzew tworzących Dziką Puszczę.

Polana, niegdyś pustkowie, obrodziła niedawno w nieśmiałą, niską trawę i odporne odmiany roślin, takich jak bylica czy dmuchawce. To spory kawałek terenu, który z powietrza może wydawać się martwy i taki jest też z perspektywy szczytu Błękitnej Skały, niemniej pełne słońce i wypoczęta ziemia zaczęły tu obradzać w niskie krzewinki niezapewniające co prawda cienia, ale stanowiące ciekawą przeszkodę podczas nauk.

To źródło maleńkiego strumyka uchodzącego do Bagien, a następnie Zimnego Jeziora. Wypływa z ponad dwukrotnie większej od smoka olbrzymiego skały, otoczonej kępami paproci i traw. Wokół owego źródełka rozciąga się niewielka polana będąca dobrze nasłonecznionym miejscem. Drzewa otaczające to miejsce, zacieniają je i tym samym tworzą niezwykły, magiczny klimat. Sam strumień nie jest duży i nie stanowi żadnego zagrożenia nawet dla najmłodszych; woda sięga pisklętom zaledwie do brzucha.

Liściaste Rozstaje znajdują się nieopodal Ukrytego Zagajnika. Częściowo to one odpowiadają za niewielką popularność tego drugiego miejsca, bowiem Rozstaje przyciągają uwagę większości gadów. Są stosunkowo łatwe do przemierzania, gdyż roślinność nie jest tu tak rozwinięta, jak w pozostałych partiach Dzikiej Puszczy, a na dodatek miejsce to jest dobrze oświetlone i nasłonecznione. Nawet największe i najmniej zwinne smoki nie muszą się tu niczego obawiać i mogą poruszać się całkowicie swobodnie.

Rozglądając się z Błękitnej Skały, niewielka łąka u jej podnóża zwraca na siebie uwagę. Niektórzy mogliby nazwać to miejsce Kwiecistą Polaną, ponieważ od wiosny do jesieni obradzają tu najróżniejsze wonne kwiaty. W ciepłe pory można spotkać tu pszczoły i inne owady żyjące z kwiatów, które swoim wyglądem przyciągają niejedno ciekawskie młode każdego gatunku, który żyje na terenach wspólnych. Tutaj głównie Uzdrowiciele mogą wykazać się swoją znajomością roślin, ale niektóre z nich są tajemnicą i nie mają swojej nazwy.

Źródło strumienia znajduje się u podnóży Błękitnej Skały, które w postaci strumienia opływa ją od północy. Na całości długości ma wąską plażę otoczoną gęstym, bujnym lasem. W połowie nurtu znajduje się niewielki wodospad, zaś niżej przeobraża się w niewielką rzeczkę, w której pływają ryby z Zimnego Jeziora, kuszone czystą wodą źródlaną. Gdzieniegdzie na brzegach rzeki znajduje się polana mieszcząca kilka smoków, pełna żywych kwiatów i wysokich traw.

Smoki Wolnych Stad

Znaleziono 3104 wyniki

Skalny zakątek

Liściaste rozstaje