Smoki Wolnych Stad

Wejście do Cichej Jaskini znajduje się nieopodal Kanionu Szeptów. Krótki tunel prowadzi do pozbawionej światła jaskini, całkowicie pogrążonej w mroku, gdyż świt i zachód słońca przesłaniają Wzgórza i o żadnej porze dnia nie trafia tu żadne światło. Korytarz tłumi dźwięki i w środku zalega bezsprzeczna cisza. Sama jaskinia może pomieścić trzy smoki z rozłożonymi skrzydłami, ale olbrzymi tylko przygarbiony zmieści się w korytarzu prowadzącym do okrągłego wnętrza.

Na szczycie jednego z Czarnych Wzgórz rośnie dąb wysoki na dziesięć ogonów i pozwalający z łatwością się po nim wspinać młodszym smokom, które miałyby odwagę tu przyjść. To jedyna żyjąca istota na tych terenach, zapewnie szczególnie bliska Alaleyi, gdyż niesamowicie wytrwała, rosnąca w niemal martwej, czarnej glebie. Spod dębu widać całą Dolicę Rozpaczy z jednej strony, z drugiej zaś Wypaloną Plażę.

Jest to niewielka, połyskującą w blasku słońca lub gwiazd i księżyca skała. Jest płaska na szczycie, chropowata i nierówna, lecz na tyle duża, by zmieścić dwa dorosłe smoki lub kilka młodszych. Idealne miejsce do wygrzewania się w słońcu.
Skała wyróżnia się ze względu na połyskujący blask i przez to, że zawsze jest ciepła. Żadne śniegi nie są w stanie utrzymać się na niej przez dłuższy czas, gdyż prędko topnieją. Co wrażliwsze smoki powinny uważać, gdyż skała otoczona jest pokrzywami i ciernistymi zaroślami.

Na obrzeżach doliny na północnym zachodzie znajduje się Samotna Skała. Gdyby życie tutaj tętniło, byłoby to zapewne urocze miejsce, idealne dla schadzek. Tymczasem skała wysoka na dwa ogony i szeroka na cztery, pozwala z niewielkiego wzniesienia spoglądać na Kanion Szeptów, składający się z czarnej, martwej ziemi. Nie ma tu nic. Jedynie wiatr stroszy pióra, nigdy nie cichnący w dolinach.

Nazwa doliny nie jest przypadkowa: najczęściej występującym gatunkiem drzew jest tu wierzba. Drzewa są różnej wielkości, niektóre młode, inne stare, ale każde jest ozdobione witkowatymi gałęziami zwisającymi do samej ziemi. Przez środek doliny przepływa niewielki Szumiąca rzeka, lodowato zimna i nieskazitelnie czysta; zasila Srebrzysty Staw. Wiosną dolina ozdobiona jest niezliczonymi, barwnymi kwiatami, jednakże ze względu na swe niskie położenie czasami zostaje częściowo zalana podczas roztopów.

Jak sama nazwa wskazuje wala się tu wiele głazów różnej wielkości. Niektóre nie są większe od pisklęcia, inne dwukrotnie przerastają nawet smoka olbrzymiego. Oprócz tego w niewysokiej trawie leży wiele odłamków odłamanych skał. Niektóre z nich są ostre i mogą przebić się przez łuski, należy zatem uważać, gdzie stawia się łapy. Łąka Głazów porośnięta jest zarówno kwiatami, jak i niewielkimi ciernistymi krzakami. Część z nich jest sucha, a ich gałęzie, targane okazjonalnymi wiatrami, nieprzyjemnie trzeszczą.

Jest to zapewne jedno z bardziej urokliwych miejsc znajdujących się w Szklistym Zagajniku, a może nawet pośród wszystkich terenów wspólnych. Dookoła wyrastają smukłe pnie liściastych i nieco rzadziej iglastych drzew o pięknym, ciepłym kolorze brązu, pnące się ku niebu niczym mistyczne ramiona samej matki Ziemi. Liściaste gałęzie opadają w dół mieniąc się soczystą zielenią, a wiecznie żywe iglaki cieszą swoim widokiem przez cały rok; nie straszny im dotyk szponów samego mrozu. Wiosną Szmaragdowe Ustronie zaścielone jest przez zielone trawy, miękkie niczym najpiękniejsze gładkie futro i rozstępują się pod naciskiem łap.

Miejsce to znajduje się w sercu Szklistego Zagajnika, dzięki czemu nigdy nie panują tu duszące upały, nawet podczas najgorętszego lata.

Ta polana, w porównaniu z tą znajdującą się w Dzikiej Puszczy, jest mniej słoneczna. Rozłożyste drzewa skutecznie odcinają dostęp światła i tworzą naturalny, zielony baldachim ponad głowami odwiedzających to miejsce smoków.
Jeśli ktoś spostrzegawczy przyjrzy się bliżej temu miejscu może spostrzec, że wśród gęstej roślinności znajdują się stare ruiny, zarośnięte wszelakim mchem i trawami. Odkrycie to dodaje tajemniczego charakteru polanie. Niektórych może to zaniepokoić, w innych wzbudzi jedynie ciekawość. Częstym widokiem są tu sarny oraz wszelakiej maści ptactwo śpiewające pośród koron drzew. Co najciekawsze zwierzęta nigdy nie zbliżają się do ruin.

Jedno z najprzyjemniejszych miejsc na terenach Smoków Wolnych Stad. Uznawany przez tutejsze smoki za istny raj do odpoczynku czy refleksji. Starsze osobniki szukają tu spokoju i chwili odpoczynku od ruchliwych pisklaków oraz trenujących adeptów. Mogą bez przeszkód rozmawiać między sobą lub po prostu zatonąć w potoku własnych myśli odrywając się na moment od rzeczywistości.
Drzewa rosną tutaj nieco rzadziej niż w innych częściach Szklistego Zagajnika, a miękka, wysoka trawa aż zachęca do odpoczynku. Drzewa nie rosną tu tak gęsto, jak w innych miejscach, dzięki czemu nawet spora grupa smoków może przemieszczać się nie napotykając problemów.

Lustrzany Las przylega od wschodu do Rzeki Tsury, zaś od zachodu – do Niewielkiego Zlodowacenia. Od głównego jeziora oddziela go Smoczy Grzbiet. Nazwa tego zagajnika nie jest przypadkowa: drzewa w nim są szklane, można w nich zobaczyć swoje odbicie. Emitują słabiutkie, bezbarwne światło dzięki czemu nocami cały zagajnik otoczony jest delikatną srebrzystą poświatą. W ziemi znajdują się spore odłamki szkła, które mogą pokaleczyć nieostrożnych. Na drzewach rosną szklane jabłka, jednakże tylko zgrywają pozory niejadalnych. Można je spokojnie jeść, choć nie zaspokajają one w żaden sposób głodu. Ziemia pokryta jest lazurową trawą, zaś pod niektórymi drzewami błękitnym mchem.

Na samym skraju Szklistego Zagajnika rośnie Stara Brzoza. Jest to jedyne liściaste drzewo w okolicy, bowiem to właśnie w tym miejscu zagajnik przeistacza się w Sosnowy Bór.
Brzoza jest stara i wysoka o biało-czarnym charakterystycznym pniu. Jest doskonale widoczne jesienią, gdy drobne liście przybierają żółte, słoneczne barwy, przez co drzewo z oddali wygląda niczym pełgający płomień, zwłaszcza gdy wiatr porusza liśćmi. Tuż przy Starej Brzozie znajduje się powalona wichurami sosna. Stanowi dobre miejsce obserwacyjne, zaś latem brzoza rzuca nań cień. Z tego miejsca roztacza się widok na Dolinę Wierzb Płaczących przepływającą przezeń rzekę.

Niezwykle, bardzo tajemnicze drzewo nieokreślonego gatunku. Jest śnieżnobiałe od pnia, przez gałązki, liście i samą koronę. Zimą oraz jesienią traci na swej wyjątkowości, gdyż gubi liście podobnie jak inne drzewa, lecz latem i wiosną stanowi bardzo ciekawy ewenement. U stóp drzewa znajduje się opuszczona borsucza nora, zaś pośród koron drzew gniazda uwiły liczne ptaki. Białe Drzewo z jakiegoś powodu jest lubiane i często odwiedzane przez okoliczną zwierzynę, która często buduje tu swe legowiska. Nieopodal Białego Drzewa przepływa niewielki strumyczek.

Pomiędzy Szklistym Zagajnikiem a Lustrzanym Lasem znajduje się otwarta, trawiasta przestrzeń, którą przecina strumień wpadający do Srebrzystego Stawu. Woda w nim jes na tyle czysta, doskonale odbijać wszelkiego rodzaju światło. Za dnia Staw rozświetlony jest promieniami słońca, zaś nocą dzięki gwiazdom i księżycowi zostaje powleczone delikatną, srebrzystą poświatą od którego pochodzi nazwa tego wodnego zbiornika. Miejsce otoczone jest przez kwieciste łąki; mieszka tu wiele mniejszych stworzeń, wodnego ptactwa, a wiosną w powietrzu rozlega się bzyczenie niezliczonej ilości owadów.

Niektórzy mogą zastanawiać się nad sensem nazwy tego miejsca, jednakże każdy, kto przybył na tą polankę wie, czemu nazywa się szumiąca. W Szklistym Zagajniku na południe od Łąki Głazów znajduje się następna otwarta przestrzeń. Polana, wraz z Łąką Głazów, jest jedną z największych w całym lesie. Jest otoczona ciernistymi, lecz porośniętymi zielonymi listkami krzewami i zaroślami. W porze dominującej zieleni słynny szum wywołują ów listki, a w porach zimowych i jesiennych dźwięk wywołują trzeszczące gałęzie. Szumiąca Polanka jest często odwiedzana przez stada jeleni, saren, a nawet przez żubry.

Gdzieś w Dzikiej Puszczy znajduje się specyficzne i dziwne miejsce. Mianowicie jest to nieduży prześwit między drzewami prowadzący do niewielkiej polany, na której z trudem i w wielkim ścisku zmieszczą się maksymalnie trzy dorosłe smoki. Co dziwniejsze, zza drzew wyglądają wielkie głazy, które ktoś wyrzeźbił na kształt niedużych, dość szkaradnych smoków bagiennych. Jedne patrzą złośliwie, drugie chłodno i z dystansem, a wszystkie mają pomarszczoną skórę i wiele zmarszczek na pysku, co świadczy o ich wieku. Nie da się ich policzyć, bowiem w przedziwny sposób znikają i pojawiają się w innych miejscach. Zapewne to jednak omamy wzrokowe.

Smoki Wolnych Stad

Znaleziono 3132 wyniki

Skalny zakątek