Smoki Wolnych Stad

Marzenie wydawał się być nieobecny. Dopiero, gdy Pustynny skończył mówić, Wojownik spojrzał na niego trochę przytomniej.
– Trzeba uważać nie tylko na to, co pod łapami, ale i na to, co obok nas. Poza tym trzeba się poruszać płynnie i pewnie. Przyjmij pozycję gotowości i podkradnij się do mnie. – polecił, mrużąc ślepia w zamyśleniu.

Każdy inny smok pewnie parsknąłby śmiechem. Ale Marzenie jedynie odchrząknął. Ostatnio w ogóle nie było mu do śmiechu. Zachowanie Pustynnego skwitował przymrużeniem ślepi.
– W takim razie powiedz czym jest skradanie. Po co nam ono i o czym musisz pamiętać. – polecił. Jego ton był dziwny. Nie był chłodny, jak zwykle, ale zawierał w sobie dziwną nutę, która nijak nie pasowała do tego samca.

Przechylił łeb na bok.
– Łatwiej byłoby położyć się w miejscu i ukryć magią zapach. – stwierdził, wzruszając barkami. Bo po co sobie utrudniać? No cóż.
– Ale nie było najgorzej. Coś jeszcze? – zapytał, a jego łeb powrócił do normalnej pozycji. Żółte ślepia obserwowały Kleryka, który niepotrzebnie się tak męczył.

//raport kamuflaż I

Zmrużył ślepia, w których widać było coś dziwnego. Ni to rozbawienie, ni to poirytowanie.
– Owszem. Ja też. Jednak każdy start pozostawia za sobą głębsze wgniecenia w śniegu czy też miękkiej ziemi. A dla nas najbardziej naturalne jest starowanie z wyskoku. – i kolejne wzruszenie barków.
– Musiałbyś jakoś zamaskować swoje ślady. I inaczej się położyć. Wtedy miałoby by to jakiś sens. Jeszcze raz. Tym razem masz dowolność w rodzaju kamuflażu. – dodał, a jego żółte ślepia stały się jeszcze mniejsze. Pysk Marzenia nie wyglądał zbyt dobrze. Nawet jak na niego wydawał się być jakiś przygaszony.

Przez chwilę nic nie mówił. Prawy kącik jego pyska delikatnie uniósł się ku górze.
– Owszem. Jednak ślady musiałyby być znacznie głębsze niż te wcześniejsze. W końcu gdy wzbijasz się w powietrze, odbijasz się od ziemi. Dlatego normalne ślady są podejrzane. – odparł, wzruszając lekko barkami.

Przybył i Skrzydło. Przedzierał się przez zarośla, nie hałasując jednak jak stado turów. Gdy znalazł się na miejscu, zmrużył ślepia. Odrobinę w irytacji. Strasznie mało miejsca. Ale to może im pomóc. Albo przeszkodzi. Kiwnął Obłędowi łbem na przywitanie i zmierzył go uważnym spojrzeniem swoich żółtych ślepi.
– Jak się miewasz, Wojowniku? – zapytał.