Smoki Wolnych Stad

Hm, tego jeszcze nie widział. Później pewnie w jakieś walce zapożyczy ten pomysł od Jadowitego, ale na razie skupił się na obronie. Wyobraził sobie przezroczysty śluz z bliżej nieokreślonej cieczy, który miał go pokryć calutkiego. Nawet osadzić się na powiekach ślepi, które na ten moment zamknął choć na wypadek przypilnował by śluz nie posiadał jakikolwiek właściwości, która mogła by zaszkodzić narządom wzroku. W każdym razie jego solidna warstwa miała przyjąć na siebie piasek, ewentualnie przylepiać go do siebie i zneutralizować kwas. Na czas ataku jego postać miała być gęsta i stabilna, a po nim na tyle się rozcieńczyć by spłynąć gwałtowniej po Dębowym niczym woda. Tchnął więc maddare, a gdy całkiem się już uwolnił od swej obrony przytknął tylko w stronę Jada w oczekiwaniu na kolejny atak. Ta akcja poszedł mu dobrze, nie potrzebny był więc komentarz.

Na wiele możliwości się Jadowity się przygotował, ale jednak Dębowy nie zamierzał stworzyć skomplikowanych tarcz o wymyślnych właściwościach. Otóż zamiast tego przeprowadził "kontratak" – na wierzch łba ognistego miała delikatnie opaść rozmokła śnieżka. Nie czyniąca większej szkody oprócz, że samo to nieprzyjemne i raczej niespodziewane uczucie powinno rozproszyć drzewnego i przeszkodzić w ataku. -Poczekaj proszę- rzucił i skierował spokojne kroki w stronę Jadu.
-Popełniłeś sporą błędów choć na tym etapie to całkiem normalne. Poza tym nie jestem tu bez powodu- odparł stając przed ognistym, Wziął też głębszy oddech spodziewając się swojego rozgadania – Na początek nie sprecyzowałeś co postrzegasz jako cień co jest potrzebne jeśli tradycyjna definicja nie pasuje do tworu. Cytując "im więcej uda się określić, tym efektywniej zostanie wykorzystany potencjał mocy i wykonywana przez ciebie czynność ma większe szanse na sukces." Ogólnie sam pomysł zły nie jest, a uproszczenia w stworzeniu magicznej kukiełki do fizycznego ataku w postaci bardziej eterycznej zamiast z krwi i kości, sprawdziłby się, ale jednak bardziej dopracowany. Poza tym zastanów się: po co coś tworzyć, co ma stworzyć jakiś magiczny atak skoro będzie i tak to twoja robota i wyobrażenie? Dało by się pominąć pierwszy krok i zaoszczędzić sobie trudu oraz zasobów maddary. Ataki mógłbyś stworzyć osobno, a jeśli już tworzyć kombinacje to rozsądnie. Ogień i wiatr – to mogło być świetne, ale podpalenie po oblaniu wodą jeszcze o lodowatych właściwościach nie zbyt ze sobą się grają. Poza tym nawet najzdolniejsi magowie nie obronią się przed wszystkim i lepiej jeśli skupią się na największym zagrożeniu dla swojego ataku, jak odporność na płomienie dla lodowego kolca.
-W jednym akcji próbowałeś zmieścić iluzje ataku fizycznego, atak termiczny i jedną kombinacje. Rozłożona tak mana dałaby bardzo mizerne skutki i nie skutkowała by znaczącymi obrażeniami. Pod sumując: masz pomysły, a największa dokładność tego nie zastąpi. Jednak mimo wszystko musisz się nad nimi bardziej rozwinąć i kombinować w umiarkowany stopniu. Te pną i trucizna czy ogień z wiatrem były dobre. Więc śmiało, ale za szczegółami- tymi oto słowami zakończył przydługą tyradę, kończąc świadomy jej długość przepraszającym uśmiechem. Również tego, że dość dużo czasu zmarnował zaraz się odwrócił i ponownie zwiększył dystans potrzebny do walki by móc ją wznowić. Szybko też stał gotowy i skinął łbem na znak, że mogą kontynuować o ile sam Jad był już przygotowany do następnego ataku.

Prawie niezauważalne odetchnął z ulgą widząc, że Jad nie ma nic mu za ten błąd. Sam nie wiedział, że może być taki delikatny... Choć łuskę to zdecydowanie miał twardą jednak nie na tyle by samą nią się obronić przed atakiem ognistego. Czując maddare powędrował spojrzeniem to przepuszczalnego źródła w tym przypadku ku dole, a dostrzegając ślady w podłożu nie zwlekając utworzył powłokę rozmieszczoną na powierzchni skóry. Jej główną właściwością było to, że twarda jak kamień miała być głownie dla działań z zewnątrz – pod wpływem ruchów swojego twórcy miała się dostosować niczym plastelina nie czyniąc oporów do jakikolwiek fizycznych działań. Dodał tylko możliwość przepuszczania tlenu by sam się nie udusić – już śmierć głodowa byłaby bardziej godna.
-Bardzo dobrze. Miło że nie ograniczyłeś się to zwykłej siły pnączy- odparł z zadowoleniem i po prostu oczekiwał na kolejny atak.

//Nie wiem jak wytłumaczyć to, że Dębowy znał właściwość przenikania w wnętrze iluzji. Mam nadzieje, że to nieobjaśnienie nie będzie problemem...

Niestety sam Dębowy nie był zbytnio kreatywny choć doceniał tą cechę u Jadowitego. Szybka ocena jego tworu i już nastąpiło zastosowanie prostej obrony jaką była kula zimnej wody nad nim. A przynajmniej była, bo w kontakcie z łbem szybko straciła swoją formę rozlewając się po cały przodzie smoka choć nie wyglądał na specjalnie przejętego tym faktem, z podkreśleniem tego dotyczącego przemoczenia na mrozie. Ignorując to, na pysku było widać skruchę.
-Przepraszam cię, zapomniałem jeszcze o jednym wspomnieć. Smoki dzięki magii posiadają barierę na powierzchni skóry, która nie pozwala na bezpośrednią ingerencje maddarą na nasze ciało. Chyba że zostanie przerwana ona z zewnątrz choć samo to jest możliwe jedynie na krótko. Uzdrowiciele właśnie nas dotykając podczas leczenia mogą użyć magii aby sobie pomóc w pracy...– przerwał potrząsając łbem by pozbyć się wilgoci.
-Sam jednak atak był dopracowany, a ten błąd z mojej winy więc nie mam zastrzeżeń. Jeszcze raz cię przepraszam cię za problem. Teraz jednak proszę byś zaatakował ponownie- odparł starając się odzyskać skupienie by móc się obronić.

Zastukał szponem w spód pyska w zastanowieniu.
-Chodziło mi bardziej o coś takiego jak kwas, powietrze... Choć w sumie masz racje i właściwie bardzo dobrze się wypowiedziałeś. Jednak osobiście nie polecam takiego liścia, gdyż im bardziej skomplikowana forma ataku, tym słabsza jego siła. Czarodzieje teoretycznie mogą wymyślać kolec o dziesiątkach zabójczych właściwości, ale powstałe z tym trudności w wyobrażaniu sprawiają, że słabsze jest jego odbicie w rzeczywistości i cechy o ile w ogóle się ono pojawi. Jednocześnie ten pomysł można wykorzystać bazując bardziej na zaskoczeniu... To już zależy od preferencji: prostota czy przechytrzenie. To drugi w ataku może być równie lub bardziej skuteczne co pierwsze, ale nie radzę stosować tego w obronie. Tam trzeba reagować szybko i odruchowo – rada na przyszłość- dodał choć dopiero zaraz zajmą się trzecią dziedziną magii. Nie zmienia faktu, że był przygotowany do przyjęcia ataku.
-Mogę cię pocieszyć lub zasmucić, że możesz mnie atakować bez obawy na zranienie. No to dalej!– rzucił i pochylił łeb wpatrując się w Jadowitego z czujnym oczekiwaniem. I ciekawością, bo jak na razie ognisty go dość zaskakiwał.

-Chętnie też się zajmę magię obronną, ale to później...– odparł z wesołą nutą podnosząc się na łapy. Wyprężył grzbiet dla rozruszania i zaraz stał zwarty oraz gotowy choć jeszcze nie nadszedł czas praktyki.
-Zanim zaczniemy powiedz czym możemy atakować? Przykładowo taki ogień choć wybór nie ogranicza się tylko to żywiołów- rzekł trochę zwiększając dystans do Jadowitego. Gdy zaczną będzie im on potrzebny do swobodnego tworzenia ataków.

W pierwszej chwili Dębowy powtórzył reakcje z pojawienia się węża choć tym razem szybko się opanował i spoglądał na kobrę z z mieszanką rozbawienia oraz zadowolenia.
-Gratulacje, właśnie oficjalnie opanowałeś magię precyzyjną. A skoro spieszno ci z atakowaniem, to co powiesz na teraz naukę tego rodzaju magii?– spytał podnosząc wzrok na Jadowitego.

//MP raport

Ze skupienie wysłuchał uwagi, a potem posłusznie się wziął za wykonanie polecenia. Na początek przystąpił do przyjmowania pozycji, kolejnością zgodną z tą wspomnienia wskazówek więc pierwszym co zrobił było odpowiednie obniżenie łba. Następnie ugiął łapy pilnując by poziom zgięcia nie był za niski na tyle by szorował brzuchem o ziemię, a ogóle ustawienie kończyn nie utrudniało zbytnio ruchu. Potem przeszedł do ogona unosząc go oraz usztywniając i to było na tyle w tej kwestii. Skierował więc łeb w stronę Spokojnego w oczekiwaniu na dalsze polecania.

Uznania ponownie zagościło na pysku Dębowego, gdy uważnie przyglądał się kobrze. Pochylił się nad nią oglądając ją z różnych stron i perspektyw by w końcu wrócić za swoje miejsce.
-Po raz kolejny robra robota więc możemy przejść do ostatniego zadania. Spraw by wąż wykonał jakiś konkretny ruch jak zatoczenie koła. By to zrobić wystarczy się posłużyć tym samym sposobem co powszednio jakim jest ponowne tchnięcie maddary. Z tym że wyobrażamy sobie jakąś akcje- odparł, a ślepia z ciekawością ponownie powędrowały w stronę iluzji.

W pierwszym momencie Dębowy wzdrygnął się na nagłe pojawienie węża co już było dobrym znakiem skoro twór by na tyle realistyczny, że jaskiniowy poczuł się zaskoczony nagłym pojawieniem zwierza. Skierował pytające spojrzenie w stronę Jadowitego i nie musiał czekać na odpowiedź wyciągając wniosek z braku spodziewanej reakcji na gada. Wraz z tym potrząsnął łbem z uznaniem z powrotem przyjmując spokojny wyraz pyska również zabarwiony zadowoleniem.
-Tego jeszcze nie spotkałem- póki co żaden z uczniów nie wybrał formy swojej pierwszej iluzji jako żywe stworzenie -Dobra robota choć to jeszcze nie koniec. Teraz zmień rozmiar i kolor węża. By to zrobić zaprowadź zmiany w wyobrażeniu w umyśle, a później znowu tchnij maddare. Wraz z zamianą obrazu jego postać w rzeczywistości powinna również się zmienić- odparł przypatrując się stworzeniu.

Widząc znak pokiwał łbem i kontynuował.
-Postaraj się nie dać rozmazać wyobrażeniu, gdy będziesz musiał na chwilę skupić uwagę na czymś innym. Otóż musisz wrócić do wcześniej wspomnianego źródła i zaczerpnąć trochę maddary by tchnąć lub przelać ją w swój obraz. Trzeba jakoś połączyć magię z wyobrażeniem by mogło się pojawić ono w rzeczywistości- odparł wzruszając barkami na znak bezradności jeśli chodziło o dalsze wytłumaczenie.

Właściwie zdążył się już przyzwyczaić do ożywienia w oczach jakie towarzyszyło dotychczas po dokonaniu zdania u uczniów, ale uznał, że Jadowity nie musiał tak tego odczuwać jako przyszły wojownik. Zresztą to wywnioskował po jego (bardzo)silnej posturze typowa dla tej profesji, a mimo tego nie cechował się drwiną do magii albo przynajmniej nie traktował na tyle lekko by się nie skupić na zadaniu. Pokiwał łbem z uznaniem i zaraz dodał przyciszonym, spokojnym tonem by nie rozproszyć ognistego.
-Teraz wyobraź sobie bardzo dokładnie jakiś przedmiot, ze wszystkimi szczegółami. Wygląd, jakie jest w dotyku, waga, umiejscowienie... Na początek polecam coś prostego choć jak wolałbyś spróbować z czymś trudniejszym, nie bronię. Samą maddare na razie zostawmy i skupmy się na wyobrażeniu, dopiero zaraz nam się przyda- po tych słowach zmilknął przypatrując się Jadowitemu w oczekiwaniu.

-Miło cię poznać, a poza tym to żaden problem- odparł potrząsając łbem z uśmiechem i z kolei to on przysiadł na śniegu, zresztą ciężko jak to mogło by się spodziewać po smoku jego postury.
-Zapewne wiesz, że magia jest nazywana również maddarą?– spytał nie zbyt pewny jaki zakres wiedzy ma w tym temacie ognisty. Zdecydował się więc podzielić to kilkoma informacjami, które nawet jeśli starszy adept znał nie powinny znacząco przedłużyć nauki -To cząstka ofiarowana nam przez bogów, z której możemy tworzyć rzeczy z ograniczeniami co do naszej wyobraźni i zasobów many. Pierwszym, którym odkrył jej właściwości była bogini Naranlea dzisiejsza patronka inteligencji... No to przejdźmy to praktyki- zakończył i tyle, mogli zaczynać.
-By użyć maddare musisz się najpierw wyciszyć i skupić aby móc odnaleźć jej źródło. Znajduje się ono w nas i choć nie ma co do tego pewności, większość opisuje jego dokładniejsze położenie jako w umyśle. Co do poszukiwań, trudno mi to objaśnić lub dać bardziej konkretne wskazówki, a w każdym razie oprócz tego, że jak już znajdziesz źródło nie będziesz mieć wątpliwości. Trzeba po prostu trochę pobłądzić w umyśle, aż na chybił trafisz- odparł wzruszając barkami. Taka natura magii – trudno w niej szukać konkretów, a sama od nas ich wymaga.

W końcu przybył i adept życia przedzierając się mozolnie przez śnieg, jednak po dostrzeżeniu Jadowitego przyśpieszył kroku aby móc wkrótce stanąć przed drzewnym. Przytknął mu wtedy powitalnie łbem przy okazji strącając z niego śnieg, a aby dokończyć robotę potrząsnął skrzydłami by pozbyć się resztek puchu z grzbietu.
-Witaj, jestem Dębowy Kolec. Chodzi o magię, tak?– spytał ognistego. Ostatnio jeśli chodziło o magie cały czas miał z nimi do czynienia, ale nie sprawiło to dla niego problemu. Uczniowie przeczyli uprzedzeniom jakie posiadał w kierunku stada ognia więc był optymistycznie nastawiony na oczekiwaną naukę.

Wysłuchał stwierdzenia i pytania Spokojnego z uwagą. Na co uważać? Dębowy swą osobą umiał na wiele sposobów spłoszyć zwierzynę więc spróbuje po prostu to wyliczyć.
-Wiatr może nanieść nasz zapach w stronę celu więc trzeba zadbać by wiał w nasz pysk. Mechaniczne lub gwałtowne ruchy z kolei mogą zwrócić na nas uwagę więc muszą być płynne, a najlepiej jeśli otoczenie posiada takowe elementy jak krzaki by swoją trasę zaplanować tak by móc przechodzić między głazami lub krzakami. Jednak trzeba uważać by nie zahaczyć o roślinę wywołując szelest lub strącając śnieg. Złe stawienie łap skutkuje hałas przez stąpnięcie na liść lub jakiś patyk, lub robiąc po prostu to nieostrożnie chrzęst śniegu też powoduje zwrócenie uwagi. Co jeszcze... Przypatrywać się reakcją zwierzyny, a gdy zachowuje szczególną czujność najlepiej chyba po prostu na chwilę się zatrzymać- zakończył wzruszając barkami. Faktycznie, jeśli się nad tym zastanowić skradanie to jeszcze trudniejsza rzeczy niż myślał.