Smoki Wolnych Stad

Przywódczyni w końcu przybyła. Kaskada skinęła jej łbem z lekką rezerwą. Nie mogła się nadziwić, że smoczyca, którą kiedyś dosłownie trzymała za gardło (czy raczej był to duszek opętujący jej ciało, lecz mniejsza z tym) stała się teraz przywódczynią ponoć najgroźniejszego i najbardziej bezwzględnego stada na ich ziemiach. Mogłaby spodziewać się zemsty za tamto skalanie, a może nawet jakiegoś podstępu, lecz nie wydarzyło się nic złego, a walczyły już parokrotnie.
– Podczas naszej ostatniej walki wzywałaś jakiegoś Ongvara... Ognavra? A z nieba spłynął piorun, niczym na Twoje zawołanie. Co to za moce? Nigdy o czymś takim nie słyszałam – spytała bez owijania w bawełnę, zawieszając na Veir wyczekujące spojrzenie. Jej drugie pytanie zignorowała, przekrzywiła jedynie łeb w pytającym geście, a błony na jej karku uniosły się. Ostatecznie wzruszyła jedynie lekko barkami, pragnąc w ten sposób zakomunikować, że nie dzieje się u niej nic wielkiego.

Opis życia Zwęglonego był do bólu przesycony bezsensem i brakiem chęci do egzystencji, gdyż wszystko wiązało się z gniewem bądź nienawiścią. Kaskada nie doświadczała takich wrażeń. Była na tyle prostym smokiem, że opiekowanie się ptactwem jej wystarczało. Teraz, gdy do jej życia wkroczył Alga, nie pragnęła już wiele więcej.
– Jesteś naprawdę spostrzegawczy – skomentowała z uznaniem. – Jeszcze nikt nie rozpoznał jakie to ziele, czy że w ogóle jest to zapach jakiejś rośliny. Masz uzdrowicieli w rodzinie, czy po prostu nauczono Cię zwracać uwagę na coś więcej, niż czubek własnego nosa? – uśmiechnęła się delikatnie. Machała miarowo łapami, by pozostać nad powierzchnią, a wręcz odrobinę się z niej wynurzyła. Widać jej było już nawet barki, zaś uzbrojony w olbrzymie błony ogon poruszał się pod wodą.
– Jestem uzdrowicielką, jak słusznie się domyśliłeś. Lawenda i mięta dobrze maskują zapachy. Tu, pod wodą, jest... Różnie. Dużo tu glonów, mułu. Nie chcę śmierdzieć rybami ani podwodnym syfem, jak niektórzy morscy – uśmiechnęła się krzywo. – Przechodząc do ciekawszych rzeczy: kim jest Twoja towarzyszka? Nigdy nie widziałam takiego zywiolaka. Nie wygląda mi to na rysia.

15x lawenda, 6x melisa dla Zwęglonego ode mnie.
Akt

3x żywokost z mojego kp do zielnika.
15x lawenda, 6x melisa z mojego kp do usunięcia – przekazane.

Akt.

– Życie jest pełne niespodzianek – rzuciła z krzywym uśmiechem spoglądając na kolczastą mordę. Ktoś nowy! Rzadko kiedy widywała nowe pyski, czasami miała wrażenie, iż stada albo, były puste, albo smoki nie opuszczały swoich terenów.
Kaskada poruszała łapami ogonem, by pozostać na powierzchni, a wyczuwszy, czy raczej zobaczywszy odblask płomieni odwróciła się w kierunku tygrysa. A więc żywiołak? Na szczęście ognisty, a więc w razie potrzeby za nic nie zanurkuje za nią pod powierzchnię stawu.
– Mam. Napatrzyłam się na nie przez... 50+ 60? Księżyców swego życia. Czasem potrzebna jest odmiana. A Ty, mrukliwy jegomościu, co tu robisz o tej porze? – odbiła piłeczkę, chociaż odpowiedź nijak jej nie obchodziła. Nie mogła być ciekawa, takie pytania nigdy nie otrzymywały interesujących odpowiedzi.
Uzdrowicielka nie wychodziła z wody, ponad powierzchnia miała uniesiony jedynie łeb z nastroszonymi błonami. Dopóki nie dowie się z kim ma do czynienia zamierzała zostawić taki stan rzeczy w spokoju – w wodzie czuła się bezpieczniej.

Kaskada odpoczywała sobie na dnie stawu. Jak zwykle gdzieś nieopodal niej kręciły się wszystkie posiadane przez nią ptaki, lecz pozostawały w większości schowane pośród koron drzew lub w ich okolicach.
Sama Kaskada cieszyła się chwilą ciszy i spokoju. Aż tu nagle coś zburzyło wręcz nieruchomą taflę wody. Gdy uniosła łeb zauważyła zamazaną, odległą sylwetkę ciemnego smoka i czyjś zbliżający się pysk. Nieznajomy, kimkolwiek był, najwyraźniej podziwiał swe lico, a Kaskada nie miała szans na zorientowanie się do jakiego stada należy. Przez moment obserwowała go w bezruchu, zastanawiając się, czy warto się pokazywać i ruszać. Ostatecznie doszła do wniosku, że spotykała smoki na tyle rzadko, że szkoda marnować okazję. Powoli podpłynęła do powierzchni, po czym wynurzyła łeb znajdując się mniej więcej pośrodku stawu, czyli z dala od brzegu. Zamrugała szybko pozbywając się wody i potrząsnęła łbem. Nie odezwawszy się powoli zwróciła spojrzenie ku kolczastemu obcemu, któremu kiwnela powoli łbem na znak, że zdaje sobie sprawę z jego obecności i go nie ignoruje. To czy podejmie decyzję zależało od niego.

Ostatnie walki dały jej do myślenia. Żadnej nie wygrała, kilka zremisowała, co jasno pokazywało jej, iż do walk zdecydowanie się nie nadaje, co nie zmieniło faktu, że potrzebowała chociaż paru zwycięstw, by nauczyć się pewnej przydatnej rzeczy.
Walki z Veir, a raczej to, co robiła, zaciekawiły ją na tyle, że postanowiła pociągnąć ją za język. Któregoś dnia wylapala ją mentalnie i zaprosiła na rozmowę. O co chodziło z jej Ognvarem? O co chodziło z tymi piorunami? Musiała się dowiedzieć, czy w wierzeniu piastunki było choć ziarenko prawdy.
Wybrała jak zwykle wodne, przyjemne dla siebie miejsce. W oczekiwaniu na przybycie smoczycy zanurzyła się w jeziorku, ciesząc się chłodem wody.

Nefryt z mojego kp do skreślenia

Akt.

Nefryt dla Raptownego ode mnie
Akt

Od kiedy wprowadził się do niej Alga ciężej jej było opuszczać swoją grote. Jakoś tak zal. Cieszyła się z nowego towarzystwa i zamierzała z niego korzystać, kiedy to tylko możliwe. Nic dziwnego, że niemal spóźniła się na wyprawkę. Rzadko chodziła w czyimś towarzystwie, bardzo rzadko, przeważnie poruszała się sama. I to uległo zmianie, ponieważ wybierała się w towarzystwie Sekcji i Toksyny.
Po przybyciu na miejsce wylądowała z lekkim poślizgiem i przywitała się prędko z zebranymi.