Smoki Wolnych Stad

Aerdie wychyliła się spoglądając na niewiele starszego od niej pisklaka, który przedstawił się jako Lunar.
– Miło cie poznać! Ja jestem Aerdie – powiedziała z uśmiechem po czym zwróciła się ponownie do Kaskady.
– Może przywódcą powinien być ktoś najstarszy? Ktoś kto wie znas najwięcej – powiedziała myśląc na głos.
– Albo! Mam lepszy pomysł! Możemy się zamieniać co jakiś czas. Gdyby wszyscy się na to zgodzili każdy mógłby jakiś czas być przywódcą i byłoby sprawiedliwie – powiedziała dumnie swój pomysł spoglądając po reszcie smoków z nowego "stada" chcąc sprawdzić co o tym myślą.

Aerdie spojrzała na młodą smoczycę, która podeszła do niej i Miqui i uśmiechnęła się słysząc jak ta się przedstawia.
– Ja jestem Aerdie, a to jest Tennamiqui, miło cie poznać! – odpowiedziała z entuzjazmem Kaskadzie wskazując skrzydłem swoją koleżankę w momencie gdy ją przedstawiła.
– Na razie jesteśmy tylko we dwie, więc fajnie by było dołączyć, co ty na to Miqui? – zapytała drugiego pisklaka o zdanie, nie chcąc za nią decydować. Kaskada wydawała się naprawdę miła i napewno to, że jest od nich starsza by im pomogło we wszystkich grach.

Na nagłe przerwanie zabawy jej i Miqui przez piastuna zareagowała zatrzymując się i uważnie słuchając tego co im mówił, a gdy skończył z powrotem spojrzała na nową znajomą.
– Jasne, że tak! – zawołała radośnie odpowiadając na jej pytanie i podskoczyła lekko.
– Ja tu nie znam nikogo, ale mówiłaś, że znasz tu innych, może będą chcieli do nas dołączyć? – zapytała z nieukrywanym entuzjazmem. Nie mogła już się doczekać co będzie dalej, ile pozna nowych smoków! I ten duży, brązowy smok, który to organizował mówił coś o nagrodach! Będzie musiała się bardzo starać!

– Z żadnego! – odpowiedziała zgodnie z prawdą.
– Ale mimo wszystko na razie z prababcią przebywamy na terenach wody – dodała przekręcając głowę jakby się nad czymś zastanawiając po czym ją nagle olśniło.
– Może dzięki temu mogłybyśmy się razem bawić! – powiedziała z entuzjazmem godnym pisklaka w jej wieku, podrywając się do góry i przeskakując o krok w bok aby kolejnym skokiem wrócić na poprzednie miejsce, tym samym zapraszając Miqui do wspólnej zabawy. Nie do końca wiedziała w jakim celu jest to całe spotkanie, ale dla Aerdie była to po prostu dobra okazja do poznania jej rówieśników i miała zamiar skorzystać z niej skorzystać!
– Ja nie znam tu prawie nikogo, nie licząc ciebie teraz! A to już dobry początek, nie? – dodała zatrzymując się na krótką chwilę aby następnie podskoczyć jeszcze raz z uśmiechem wypisanym na pyszczku. Definitywnie Aerdie miała za dużo energi.

Aerdie odwróciła się nagle słysząc, że ktoś się do niej zwraca i zauważyła pisklak prawdopodobnie w tym samym wieku co ona i przekręciła lekko głowę z przyjaznym wyrazem pyska.
– Jasne! – odpowiedziała na pytanie Tennamiqui.
– Ja mam na imię Aerdie – dodała radośnie przesuwając się odrobinę na bok robiąc miejsce dla drugiego pisklaka i rozejrzała się ponownie po wszystkich zebranych. Były tu smoki ze wszystkich stad, ciekawe czy był też ktoś tak samo jak ona, nie będąc z żadnego? Może ktoś stąd zna jej rodziców?
– Z którego jesteś stada? zapytała z ciekawością nowej towarzyszk wyrywając się z chwilowego zamyślenia i po czym odrazu, nie czekając na odpowiedź dodała kolejne pytanie.
– Znasz tu kogoś?

Pisklak uważnie słuchał smoczycy. Chociaż, może nie do końca uważnie. Rozsadzała ją energia. Była niesamowicie podekscytowana, że pozna inne pisklaki, ale też trochę przestraszona, miała nadzieję, że pozna kogoś miłego. A gdy tylko Sztorm opuściła głowę Aerdie odrazu po tym znalazła się na ziemi i energicznie potrząsając głową chciała zapewnić smoczycę, że będzie uważała.

Mimo delikatnej zachęty do dołączenia do innych smoków Aerdie nie potrzebowała jej, gdy tylko pożegnała się ze Sztorm ruszyła w tamtym kierunku. Drobna wiwerna miała dobre przeczucia co do tego wszystkiego i z radością zmierzała w kierunku jakichś nieznanych jej innych młodych smoków. Nie znała tu zupełnie nikogo, ale jak na razie jej to nie przeszkadzało.

– Fla! – powtórza za smoczycą wiwerna lekko się uspokajając wyciągając do góry skrzydełka.
– Fla! – mówi jeszcze raz pisklak starając się powiedzieć imię dorosłego smoka na którym w tym momencie skupia całą swoją uwagę. Smoczyca wydawała jej się miła, nie znała tu nikogo więc w aktualnym momencie najbezpieczniej się czuła właśnie przy niej.

Drobna wiwerna zapiszczała wyrywając się i starając spojrzeć w kierunku ojca. Nie rozumiała co się dzieje ale czuła, że musi go znaleźć, albo chociaż zobaczyć. Gdy w końcu udało jej się obrócić w łapacg trzymającej jej smoczycy tak, że znowu wszystko widziała, usłyszała coś co mówił do niej jej tata. Ale jak to zrobił? Przecież nie ruszał pyskiem... To wszystko sprawiało, że była jeszcze bardziej zdezorientowana, a mimo, że tata mówił jej, że ją kocha to brzmiało tak dziwnie smutno... Nie tak jak wcześniej. Aerdie pociągnęła nosem czując, że co raz bardziej chce jej się płakać. Nie była w stanie pojąc obecnej sytuacji w jakiej się znajduje jednak mimo to czuła podświadomie co raz bardziej, że nie była ona pozytywna. Co raz bardziej się bała. Wiwerna zapiszczała raz głośno i dość wysoko, a potem wszyscy obecni mogli usłyszeć długi ciąg pisków z pewnością symbolizujących płacz młodego smoka oraz podświadome pożegnanie z rodzicem...

Do tego całego chaosu nagle przyłączył się jeszcze jeden smok, do tej pory śpiący pisklak, którego przyniósł ze sobą Agnar. Niewielka wiwerna otworzyła oczy rozglądając się po miejscu w którym się znajdowała. Gdzie jest mama i tata? Co ona tu robi? Mimo czucia ciepłego futra przy jej drobnych łuskach zauważyła, że to nie był nikt z jej rodziców. Wtedy właśnie zauważyła inne smoki i swojego tate. Był kawałek od niej, nie rozumiała też co się dzieje.
– MA! – zapiszczała Aerdie w kierunku ojca i próbowała się podnieść, licząc też, że Agnar zwróci uwagę na jej wołanie i do niej przyjdzie. Jednak zanim pozwoliła, na jakąkolwiek reakcje ze strony dorosłych smoków uznała, że musi wziąć sprawę dotarcia do rodzica we własne, jeszcze średnio zdolne do chodzenia łapki. Kładąc się na ziemi i lekko odpychając tylnymi łapkami zaczęła... toczyć się w ich kierunku.

Mała wiwerna wtulała się w ciepłe futro swojego taty. Starała się słuchać tego co mówiła do niej mama, jednak jedyne co zakodowała to, że ma rodzeństwo. Brata! Do tego jutro go pozna! Nie mogła już się tego doczekać!
Jednak mimo dużej ekscytacji tym pomysłem samiczka przez przyjemne ciepło bijące od dorosłego smoka robiła się senna. Aerdie ziewnęła i mocniej wtuliła pyszczek w futro samca przymykając oczka.

Samiczka trzymała się jeszcze niezbyt poradnie łap swoich rodziców i przekręcając lekko głowę patrzyła na oba dorosłe smok.
– Ma! – zawołał pisklak otwierając pyszczek jakby w uśmiechu i lekko ruszając ogonem na boki, na co jej rodzice zniżyli powoli trzymane przez siebie piskle tak aby samiczka sunęła się z ich łap na ziemię.
– Ma ma! – powtórzyła radośnie szybciej przesuwając ogonem po ziemi co przypominało merdanie ogonem szczeniaka oraz podnosząc głowę żeby ich znowu dobrze widzieć.
Następnie Aerdie spróbowała się podnieść. Jednak gdy tylko próbowała wyprostować skrzydełka starając się na nich chociaż odrobinę oprzeć, te rozjeżdżały się na boki przez co wiwerna rozpłaszczała się na ziemi wyglądając z góry dla dorosłych jak dość osobliwy latawiec. Jednak drobna wiwerna nie poddawała się w próbach podniesienia się z ziemi. Za kolejną już próbą z lekką pomocą taty który ją podtrzymał łapą udało jej się stanąć. Dość nieporadnie, z ogonem wyprostowanym sztywnie niczym ster co z pewnością wyglądało dosyć zabawnie.

Smoczyca nie myliła się mówiąc, że słyszy skrobanie. Młodziutka wiwerna ruszała się w jaju, chcąc się z niego wydostać. Pisklak instynktownie uderzył zakończeniem pyska, lekko przypominającym dziób ptaka o ścianę jaja, a potem kolejny raz i jeszcze kolejny. Do momentu aż na skorupie zaczęły pojawiać się pęknięcia i w końcu fragment, w który uderzał pisklak, odleciał.
Dwa dorosłe smoki mogły zobaczyć jak z otworu wystaje pyszczek smoczka, a następnie większa część pyska i w końcu cała głowa. Następnie zobaczyli jak na brzegu skorupy samiczka oparła skrzydło zakończone pazurem próbując dalej wyjść z jajka, jednak zanim na brzegu oparła drugie skrzydło zwróciła uwagę na trzymającą ją smoczyce i drugiego smoka stojącego obok. Przekręciła głowę jakby ich obserwowała, po czym gwałtowniej potrząsnęła nią otrzepując, reszty płynów zawartych wcześniej w jaju, od którychjej futerko było jeszcze lekko mokre.
– M...a ma? –
Powiedział cicho i niepewnie niewielki pisklak, patrząc swoimi dużymi, jak na pisklaka przystało uroczymi oczami na smoczyce.