Smoki Wolnych Stad

Nie zauważyła, że wyłączył się. Miała wrażenie, że czuła jego spojrzenie na sobie i to jej wystarczyło; kompletnie nieświadoma wszystkich procesów zachodzących we łbie Vedilumiego, ale to nawet lepiej. Chyba nigdy nie wybaczyłaby sobie, gdyby uświadczyła choć ułamka tego, co działo się pod tą włochatą czupryną. Poruszyła się kolejny raz, i kolejny, przymykając ślepia. Bawiła się wargami kosmykiem ciemnego futra, oczekując reakcji z jego strony.

Nie otrzymała jej jeszcze przez kilka uderzeń serca. W pewnym momencie zaczęła się martwić, że coś zrobiła źle; zaczęła obwiniać samą siebie za poszukiwanie chociaż skrawka przyjemności i bliskości. Przejechała kciukiem po twardych łuskach na szyi olbrzyma, aż wreszcie poczuła, że się poruszył. Jęknęła. Otworzyła ślepia, zaskoczona własną reakcją. Oparła się o jego łeb, który znowu zbliżył do niej, zaciągając się zapachem. Przez moment wstrzymywała się, zaciskając wargi z całych sił, ale nie udało jej się powstrzymać kolejnego cichego jęku... a potem następnego. Wciąż czuła pewną nutę bólu w tym wszystkim, ale miała wrażenie, że z każdym kolejnym ruchem było tylko lepiej. I głośniej, chociaż powstrzymywała siebie jak mogła. Polizała samca po czole, w duchu ciesząc się z przemiany, jaką w tym czasie zaliczył. I nie powstrzymała łagodnego uśmiechu, nim na nowo zamknęła powieki, chłonąc go całego jak tylko mogła.

Zapewne powinna uciec. Wszelkie resztki rozsądku nakazywały jej to zrobić, ale przecież nie miała ich dużo. Nie były tak silne, jak powinny, nie potrafiły wygrać walki z wizją chłodu i powrotu do cichej, pustej groty. Chociaż miała do kogo wracać... ale czy na pewno? Yatu zniknął, odszedł razem z Bebe. Ojciec zmarł, Dio również, matka porzuciła ich wszystkich. Tio nie widziała już... nawet nie wiedziała, jak długo. Aie założyła własną rodzinę i na niej skupiała swoją uwagę, a Su, cóż. To był Su, ale i on miał u swojego boku harpię. Przełknęła ślinę. Może jednak nie miała do kogo wrócić. Nikt nie powitałby jej z otwartymi łapami, bo przecież na to nie zasługiwała. Tuiti też sam sobie radził, uczył się świata samotnie, bo ona zawiodła. I właściwie nie ważne co by zrobiła, nie potrafiłaby zmyć z siebie łatki żałosnej, przykrej smoczycy.

Dotyk Vedilumiego wytrącił ją z chwilowego zamyślenia, walki z własnym umysłem. Zamrugała. Zaraz jednak westchnęła, czując ciepło jego języka, gdy powoli smakował ją, w sposób zdecydowanie przyjemniejszy, niż wcześniej. Krew już zaschła na piórach i skórze, chociaż jej woń wciąż unosiła się słabo w powietrzu. Westchnęła. Przymknęła ślepia, chłonąc kolejne delikatne gesty, a jej ciało rozluźniło się. Z zaskoczeniem dostrzegła, że nie bolało aż tak. Wciąż na końcu tego uczucia pozostawała nieprzyjemna nuta, ale nie tak przytłaczająca, jak wcześniej. Uspokoiła oddech, a ciepło rozlało się po jej wnętrzu, gdy mruknął w jej ucho. Sama zamruczała cicho, nie otwierając ślepi, ale ocierając się o jego pysk, nim ukradkiem liznęła go. Bała się kontynuacji, ale mimo to poruszyła delikatnie biodrami i zachłysnęła się powietrzem. Och. Znieruchomiała na moment, analizując to, co właśnie poczuła; to było zupełnie inne niż w momencie, gdy sam się poruszał. Nieświadomie złapała w wargi kosmyk jego futra, nim poruszyła się znowu i westchnęła w polik olbrzyma.

Umierała. Nawet jeśli ból zelżał, nie wiedziała czy potrafiłaby już odnaleźć w tym przyjemność, skoro... nie przestawał. Wpadła w pułapkę na własne życzenie i już było za późno na jakiekolwiek błagania. Chociaż może to i lepiej; skoro była tak głupia, to najwyraźniej na to zasługiwała. Wtedy też przestałoby boleć, o ile bogowie nie ukaraliby jej za lekkomyślne postępowanie.

Zacisnęła zęby z całej siły, tak, że teraz bolał ją także pysk. Poliki miała mokre od niekontrolowanie lecących łez, wczepiała się z całej siły w futro na szyi Vedilumiego, mocząc i je płaczem. Nie rozumiała dlaczego to robił; dlaczego nie zatrzymał się, skoro widział, że ją bolało... Przez moment przeszło jej przez myśl, że może jednak tak po prostu było. Jak nigdy żałowała, że nigdy z nikim nie porozmawiała na ten temat. Straszna wizja, ale nie pozostawało jej nic innego, jak tłumaczyć sobie całe zajście, cały ból i strach... A może?

Nagle zatrzymał się, a ona rozwarła ślepia zaskoczona, sztywniejąc na moment. Wyprostowała szyję, by na niego spojrzeć pytająco, jednocześnie próbując zrozumieć skąd taka nagła zmiana. Ślepia miała ogromne i lśniące od łez, które zaraz samiec zlizał z jej pyska. Zadrżała i odetchnęła, chwytając się tego gestu jak brzytwy. Zacisnęła wargi, przymykając ślepia i pozwalając mu zlizać wszystkie łzy, które jednak zaczęły wyciekać z jej ślepi jeszcze bardziej, paradoksalnie. Równie paradoksalne było to, że powoli rozluźniła się. Przestała trzymać się kurczowo za kosmyki szarego futra, lżej opierając łapy o szyję samca. Chłonęła ciepło jego języka, uspokajając oddech i własne serce. W pewnym momencie nawet udało jej się dosięgnąć źródła, wcześniej jakby nieosiągalnego.
~ Dziękuję ~ szepnęła cicho w jego umyśle, przejeżdżając palcami po futrze.

Była głupsza. Nigdy odważna, a już na pewno nie odważniejsza; zawsze głupia, tak jak teraz, gdy łudziła się, że jej działania miały jakiś cel. Że oddziaływała na niego, gdy spoglądała w jego ślepia, muskała delikatnie blizny, niczego bardziej nie pragnąc, niż je zabrać, a razem z nimi – wszystko, czego doświadczył, choć nawet nie wiedziała co. Odrzucała od siebie myśli, że była lekkomyślna, beznadziejna, tragiczna wręcz, żywiąc się głupią nadzieją.

Nie wiedziała czy dostrzegła coś w jego ślepiach. Może sobie dopowiadała; zapach krwi powoli utwierdzał ją w tym przekonaniu i miała wrażenie, że z każdą kolejną chwilą miała coraz mniej sił, by z tym walczyć. Cały jej świat runął, gdy olbrzym poruszył się i ból rozlał się po całym kruchym ciele. Krzyknęła, chociaż nic poza żałosnym, stłumionym odgłosem nie opuściło jej zranionego gardła. Świat zawirował przed złotymi ślepiami. Przez moment pomyślała, że umiera. Ból był obezwładniający. Zacisnęła szpony na jego futrze, poruszając się lekko, ale szybko zdała sobie sprawę, że... już nie miała jak się wycofać. Jej oddech przyspieszył w panice, próbowała uciec od jego członka, który, miała wrażenie, zaraz rozszarpie ją na malutkie kawałeczki. Lizał jej szyję, ale już tego nie czuła. Nie czuła nic, poza bólem. Bo nawet, jeśli coś próbowało się przez niego przebić, nie potrafiła skupić się na niczym innym.

Nie zauważyła, kiedy jej oczy zaszkliły się i zaraz zakwiliła cicho. Paradoksalnie schowała pysk w jego futrze, chociaż w ten sposób próbując znaleźć ukojenie chociaż na chwilę. Chciała wydusić z siebie jakiekolwiek słowo, prośbę, ale nie mogła; nie mogła też zasięgnąć do własnej maddary. Spięła się cała i skuliła na tyle, na ile pozwalało jej wiszące nad nią potężne ciało. Warczał w jej ciało, a ona próbowała zatrzymać cisnące się łzy, pojękując cicho z bólu. Czy taka była cena ucieczki od samotności? Z bólu w ból; już nie wiedziała, co było gorsze. Oddychała ciężko, odruchowo dopasowując się do jego ruchu, bo chociaż w ten sposób bolało nieco mniej. Objęła szyję Vedilumiego łapami, wczepiając się w nią z zamkniętymi z całych sił oczami. Ciało, które jeszcze chwilę wcześniej było źródłem ukojenia, powoli rozszarpywało ją, zlizując krew z ran, które wcześniej zadało. Gdyby bardzo się postarała, może potrafiłaby znaleźć w tym przyjemność; każdy jego kolejny ruch był mniej bolesny, acz zaraz strach i smutek spychały ten fakt w otchłań zrozpaczonego umysłu.

Przecież nie chciała źle. Nigdy. Potrzebowała ten jeden raz, jeden jedyny, poczuć się prawdziwie szczęśliwa... czy w takim razie w ogóle nie zasługiwała na szczęście?

Wciągnęła powietrze do płuc na nowo, gdy poczuła dotyk na swojej szyi. Jeśli miała jakiekolwiek wątpliwości, zniknęły one wraz z momentem, gdy pierwszy raz poczuła zębiska na swoim ciele. Bolało. Z zaskoczeniem odnotowała powoli wdzierający się w nozdrza zapach własnej krwi. Nie lubiła bólu, choć jednocześnie czuła, jak roztaczał się po jej ciele falami, raz rosnąc, raz malejąc, mącąc w jej umyśle. Przymknęła ślepia, próbując odnaleźć w tym więcej przyjemności, jednak gdy skubnął ją mocniej, syknęła cicho, pod nosem, i otworzyła powieki. Uniosła łapy, które odruchowo odnalazły jego poliki i z trudem przyciągnęła go do siebie, bliżej pyska. Oddech miała ciężki i nierówny, gdy wlepiła spojrzenie w jego ślepia.

W jej własnych, złotych, odbiła się niema prośba, ale i mimo wszystko – ciepło. Była słaba i delikatna, może zbyt słaba, zbyt delikatna... ale to nie była jego wina. Pogładziła go po poliku, ignorując krew powoli wsiąkającą w jej pióra na szyi. Odszukała ogonem jego własny, splatając je, nim wygięła się, by sięgnąć do pobliźnionego pyska. Otarła się o niego delikatnie, cała drżąc, przejeżdżając nosem o jego własny, nim go polizała. Najpierw delikatnie, po nosie, zaraz unosząc się nieco wyżej, by przejechać językiem po jego pierwszej bliźnie, jak gdyby sam ten gest miał sprawić, że zniknęłaby z jego oblicza. Tak się oczywiście nie stało, ale powtórzyła gest z kolejną. I następną. Nie miała pojęcia w jaki inny sposób powinna przekazać mu własne ciepło, czułość; nie chciała być bierna. Chciała, by i on odczuł chociaż cząstkę jej wnętrza, jakkolwiek nie byłoby to pełne patosu. Mogłaby się odezwać, powiedzieć cokolwiek, ale wiedziała, że nie tylko nie miała słów, by opisać to wszystko, ale przede wszystkim – nie byłaby w stanie. Mogła tylko próbować żałosnymi, małymi gestami, jednocześnie próbując narzucić mu nieco delikatniejsze, łagodniejsze tempo. Westchnęła w jego futro, traktując go ciepłym oddechem, przymykając ślepia. Opuściła głowę, na nowo spoglądając na niego, posyłając mu nieśmiały, czuły uśmiech. Ułożyła się, z powrotem oddając się w jego łaskę bądź jej brak, nie zabierając jednak swoich złotych łap. Gładziła go po wcześniej ucałowanych bliznach, wyczekując. Końcówka jej ogona poruszała się lekko, gładząc go w miarowym ruchu. Szumiało jej w głowie; miała wrażenie, że widziała już tylko jego, zupełnie, jakby cały świat na moment przestał istnieć, zastąpiony zapachem olbrzyma i jej własnej krwi.