Smoki Wolnych Stad

Potrząsnęła łbem nieobecnie, gdy Okowy zaczęła się tłumaczyć; ach, na bogów, niepotrzebnie pozwalała zgorzknieniu znaleźć wyraz w jej zachowaniu. Westchnęła ciężko i przysiadła, by docisnąć palce prawej łapy do własnego czoła w geście znużonego namysłu. Na moment zamknęła ślepia.
– Wybacz. Po prostu... rozmawiałam z nim niedawno. Po tym jak pierwszy raz zginął – dojaśniła, choć głos próbował utknąć jej w gardle; złamać się w pół jak wyschnięta trzcina. Zignorowała to; mówiła dalej. – Stąd domyślam się okoliczności. Zdziwiłabym się, gdybyś była w stanie wyleczyć... taką ranę.1x śmiertelna [rana magiczna; oderwana od ciała kończyna; doszczętnie rozwalona obręcz barkowa – strzaskane kości; rozerwane tętnice – obfite krwawienie; ból; szok; gorączka; infekcja] – Nie ważyła się podnosić spojrzenia na uzdrowicielkę. Z trudem mówiła z sensem już bez tego, a pech chciał, że z Ziemną widywała się tylko przy okazji czyjejś śmierci... Czuła się z tym dziwnie winna, szczególnie na wspomnienie, jak próbowała się wstawić za Mancimilianem.
Zaczynała czuć odrazę do siebie.
Zacisnęła szczęki i wzięła kilka głębokich oddechów; odwróciła wzrok od ciała.
– Dziękuję, że poinformowałaś Ideę. Zajmiemy się resztą. – Spojrzała wreszcie na uzdrowicielkę i skinęła jej łbem.

Okowy Przeszłości, Obca Idea