Smoki Wolnych Stad

....Niebo było już ciemnoszare, gdy po całym dniu zwiedzania Szklistego Zagajnika zatrzymała się nad stawem, by nieco odetchnąć. Musiała uporządkować myśli, zebrać wszystkie obserwacje i spisać je w notesie. A jednak, kiedy położyła się nad wodą i podparła podbródek dłonią, zapomniała o wszystkim.

Rozmarzone spojrzenie zawiesiła na parze łabędzi. Piękno ich oddania i miłości było tragiczne, kiedy pozbawiony drugiej połówki ptak często umierał z żalu i tęsknoty, głodząc się; stopniowo opadając z sił. Ściągnęła wargi w cienką kreskę i przełknęła ślinę, odkładając te rozmyślania na bok.

Sięgnęła do elegancko wykończonej torby, z której wyjęła jeden z trzech notesów. Ten oprawiony był skórą o odcieniu bladego szafiru. Na przodzie wyżłobiony był chaber, zaś z tyłu wtopiony i zalakierowany w okładkę. Powąchała przedmiot. Uwielbiała zapach papieru, który natychmiast dodał jej energii.

Sięgnęła po pióro i... zaczęła pisać.

/Yngwe.

....Była zbyt zajęta badaniem rośliny, aby kogoś usłyszeć, wyczuć, bądź nawet zobaczyć. Była gorsza, niż zwierzyna łowna. Ktokolwiek, kto żył mało szlachetnymi intencjami, mógł zrobić jej krzywdę z pisklęcą łatwością. Może powinna była nauczyć się czegokolwiek o walce przed opuszczeniem Ode Solen...

“Yhm, cześć.”

Gwałtownie szarpnęła dłonią, którą trzymała kolczyk. Naruszyła skórę.

– TCH! – syknęła na wpół z bólu, a na wpół z zaskoczenia, szybko chwytając się za bolące miejsce. Spojrzała na samca szeroko otwartymi oczami, które próbowały zrozumieć to, co właśnie miało miejsce. Nie nie, wróć - to ona sama próbowała zrozumieć.
– Zaskoczyłeś mnie – wytłumaczyła się cicho, rozmasowując małżowinę. – Nie. Jestem tu pierwszy raz. I pierwszy raz w życiu widzę rośliny ze szkła. Ale Ty tutaj mieszkasz, prawda? Jesteś Wolnym Smokiem – stwierdziła powoli, przypatrując mu się uważnie.

/Nieugięty Kolec.

Bardzo proszę o pożyczkę ze skarbca: 26/4 mięsa lub równoważnik .


Aktualizacja

....Poranek był słoneczny, ale chłodny - widziała każdy swój oddech, a nosem musiała pociągać tak często, że zaczynał ją od tego boleć. Dopiero kiedy weszła między szklane drzewa, przetarła pysk przedramieniem i otworzyła szerzej oczy.
– Ła... – wyrwało się z jej gardła, gdy spostrzegła swoje niewyraźne odbicie w jednym z nich. Daleko im było do naściennych luster, ale... czy było to ważne? Nie.

Wyciągnęła dłoń i przesunęła dłonią po śliskiej, połyskującej korze.
– Czym jesteście? – Czy żyły, jak prawdziwe rośliny? Chciała dopisać im historię. Miała już pomysł, choć był nieco posępny. Skubnęła wnętrze policzka zębem, a w zmyśleniu zaczęła pociągać się za kolczyk w lewym uchu, patrząc na nietypowe rośliny jak na najpiękniejszy twór wystawiony w Soleńskiej galerii sztuki.

/Nieugięty Kolec.