Smoki Wolnych Stad

Gdyby nie rozglądał się akurat, a durnie wpatrywał w swoje odbicie, zwierzęta wyskakujące na niego z krzaków potężnie by go wystraszyły. Teraz jedynie zesztywniał na ich widok, szybko kalkulując swoje szanse. Nie potrafił walczyć, ale potrafił całkiem szybko biec! Ich ciężkie ciała i stosunkowo krótkie łapy dawały mu nadzieję na przeżycie tego starcia. Uniesione uszy i niemal sztywny ogon na wysokości ciała wyraźnie dawał znać, że czuje się niekomfortowo. Nie patrzył im jednak w oczy, nie chcąc eskalować konfliktu. Czuł się nieco osaczony i nie był pewien, w którą stronę powinien wiać. Z tego co rozumiał nie byłoby dobrze, gdyby zapędzony trafił na teren innego stada, prawda?
Zanim jednak zdążył użyć napiętych mięśni do skoku, pojawiła się większa sylwetka, a podobne do małych niedźwiedzi bestie zostawiły go w spokoju. Nie był pewien, czy oznaczało to większe kłopoty, czy mniejsze, dopóki obcy smok nie odezwał się. Skoro przeprosił, to chyba nie mógł mieć złych zamiarów? Bestie go słuchały. Było to coś zupełnie nowego dla młodzika!
– Nic się nie stało – Skłamał bez mrugnięcia. Także zaciągnął się zapachem obcego, ten jednak zupełnie nic mu nie mówił. – Jestem Cynamonowy Kolec, chyba nie jesteś z Mgieł? – Dodał pytająco, licząc na to, że samiec przedstawi się przy okazji. – Czy chciałbyś powiedzieć mi co to za stworzenia i jak to się stało, że mnie nie zjadły, kiedy je zawołałeś?
Gdy się uspokoiły, nie wydawały się aż tak straszne i żądne krwi. Nie sprawiało to jednak, że im ufał. Samczyk zdołał się nieco rozluźnić, ale wyglądał, jakby jedną łapą wciąż gotował się do ucieczki.

Oblicze Determinacji

Kiedy już nieco się zadomowił, choć, cóż, było to dość odważne określenie – postanowił pozwiedzać także dalsze tereny. Lubił biegać, w rodzinnych stronach rzadko mu na to pozwalano, więc może tym bardziej czuł się wtedy tak bardzo.. Wolny? Znaczy się, w sumie, był całkiem szybki.
Biegł dopóki nie dopadła go słabość. Chwiejnie wytracił prędkość i już wolnym krokiem dobił do tafli jeziora. Było piękne. Zatrzymał się nad krawędzią i ostrożnie przysunął długi nos do wody, by zgasić pragnienie. Pił długo, więc po całej okolicy zdążył rozejść się dźwięk chłeptania. Odruchowo wyprostował szyję i rozejrzał się czujnie po okolicy. Słyszał od swoich, że tereny wspólne pozbawione są zagrożenia, jednak to nie wystarczyło, żeby pozbawił się czujności.
Przysiadł nad brzegiem, a kiedy tafla wody wróciła do nienaruszonego stanu, zauważył z pewnym zaskoczeniem, że poroże przyrosło o może nawet długość łuski, odkąd ostatni raz je widział. Nadal było jednak matowe. Może powinien je wypolerować? Zaczął rozglądać się po okolicznych krzakach, ale nie wyglądały na pomocne. Może powinien poszukać piasku?

Oblicze Determinacji

Łowca

Imię: Amon » Cynamonowy Kolec
Stado: Mgły
Ranga: Piskle » Adept
Wiek: 8 księżyców
Rasa: pustynno-połnocna (po dziadku dziedziczny rajski)
Płeć: samiec
Znak Losu: Nenya

Najważniejsze cechy wyglądu:
Futro i łuski
Skrzydła błoniaste – jedna para
Dwie pary łap
Oczy bursztynowe z białymi paskami
Dominujący kolor smoka: ciemnobrunatny
Przeciętny wzrost (1,75m wysokości)
Znaki szczególne smoka: turkusowe rogi, smukły i wysoki, długi smutny pysk, krótkie lśniące, miejscami bujne futro. Łuski na łapach i szyi.
Zieje ogniem

Wygląd: Gdyby nie stosunkowo niewielkie skrzydła, z daleka – mógłby uchodzić za pokraczne źrebię. Jest chudy, o głęboko wciętej klatce piersiowej i wąskiej talii. Jego łapy wydają się nieproporcjonalne dłuższe od grzbietu, choć może to kwestia wieku? Ale spójrzcie! Tam, gdzie pączkują fikuśne chorągwie futra, jakby kryjące łokcie, dzieje się coś dziwnego: łuski wygrywają z gładkim włosiem, by od zgięcia stawów tworzyć gęsty pancerz, pręgami nakładający się warstwa po warstwie. Futro w większości jest brunatne, niemal czarne, z ceglano-złotymi przebarwieniami, a jednak łuski te są jasne, płowozłociste. Co więcej – podobny pancerz pokrywa przód smukłej szyi. Futro, gładkie i śliskie jak atłas, nakrapiane jest nieregularnymi płatkami śniegu – wybrakowanego pigmentu. Woale z dłuższego włosia pojawiają się przy policzkach, uszach, nasadzie szyi, łokciach oraz gęsto rozrastają się u początku biczowatego ogona, u końca którego kiełkują turkusowe, nieregularne kolce.
Tym co zwykle przyciąga wzrok jest jego smutny pysk o długiej, niemal szpiczasto zakończonej kufie. Łagodnie oczy mają niemal trójkątny kształt, litościwe wznoszący się ku górze. Tęczówki są ciemno-bursztynowe, pojedyncze białe pasma przeszywają je na wylot, tak jak obserwatora przeszywają czujne, bystre źrenice. Czarne obramowanie oczu spływa z przodu zagłębieniem, przez które Amon zawsze wygląda na nieco zmęczonego. Przód pyska optycznie wydłużają czarne wibrysy, zawsze skierowane przed siebie, w przeciwieństwie do "złamanych" płatków ruchomych uszu, ponuro różowych od środka, zwykle położonych po sobie.
Grube i krótkie granatowo-turkusowe rogi nie mogą się jeszcze zdecydować w którą stronę będą skręcać, a wtórująca im druga, przednia para, jest dopiero marnym zalążkiem wielkości łuski.
Długie, płaskie pazury są tego samego koloru co rogi i kolce na ogonie.
Wspomniane szerokie i krótkie skrzydła z wierzchu są czarne, poprzetykane jedynie bladymi gwiazdkami, jak reszta jego ciała – od środka ukazują jaśniejsze, poziome pasy, gdyby nie ich nieregularność, przypominałyby nieco pajęczą sieć – gęstsze u nasady kciuka, rzadsze i pozostawiające więcej ciemności im bliżej było do krańców paliczków rozciągających błony.
Za czubkiem nosa ma drobną różową bliznę.

Charakter: Przygaszony młodzik, który mimo wychowania kryje w sobie sporo charakterności. Jest nonkonformistycznym sceptykiem, który nie podąża za autorytetami bez refleksji. Przynajmniej tak byłoby w jego idealnym świecie, gdzie każdy stanowiłby o sobie. Z pewnością zajmie mu moment pojęcie koncepcji hierarchii stata. I nie mowa tu o rebelii czy buncie dla buntu. Co więcej wpojone mu ciężką łapą zasady sprawiają, że mało komu pokazuje co ma w głowie. Jest zamknięty, skryty i bardzo grzeczny. Wygląda, jakby miał zaraz przeprosić Cię za to, że swoją obecnością odwrócił Twoją uwagę. Nie dzieli się problemami i nie ufa nikomu zbyt prędko. Nie lubi być traktowany niepoważnie lub protekcjonalnie, wie jednak jak zacisnąć zęby i nigdy jeszcze nie okazał gniewu. Jest więc w nim wiele rzeczy, które mogłoby wybuchnąć, ale uparcie nie wybuchają. Kto wie, co wyrośnie z tego ziółka?
Choć trochę pod nosem narzeka na niesprawiedliwość bogów i inne boleści, pozostaje po prostu dzieciakiem, który odpowiednio zachęcony z pewnością chętnie spłata komuś figla. Oczywiście o ile spotka smoka, kto podzieli jego poczucie humoru!

Historia: Rodzicami są pustynna Rubio oraz północno-rajski Rokkar zza bariery.

Jak to bywa, wspomniane wychowanie ciężką łapą jest czymś, co mocno ociosało samczyka, a o czym z pewnością nie wspomni przy wieczornej herbatce. Amon wychował się z matką i ojcem na odległych równinach, o których świat zdawał się już zapomnieć. Choć w jamie znajdowały się skorupy innych jaj, nie miał rodzeństwa i nigdy nie usłyszał na ten temat ani słowa. Matka Rubio, o płomiennym spojrzeniu, stawała w jego obronie jedynie, kiedy ojciec posuwał się o krok za daleko. W ich codzienności wbijała jedynie wzrok w ziemię i boleśnie milczała, kiedy północny, jakby ulepiony ze śniegu samiec o wyklętym imieniu – Rokkar – rozstawiał jej syna po kątach i mentalnie wycierał nim glebę. Samiec zdawał się mieć serce wykute z lodowego bloku – nawet jego oczy, tak inne od oczu Rubio, wyglądały na martwe. W jego wyglądzie nie było nic specyficznego po za pojedynczymi czarnymi piórami otulającymi pysk niby mroczna aureola. Pióra te dobrze zapamiętał, bo zawsze stroszyły się, gdy ojciec gniewnie zaglądał pisklakowi w pysk. Chociaż nigdy nie podniósł na niego łapy, Amon nauczył się uważnie ważyć każdy nader głośny oddech w obecności starca. Nigdy nie dowiedział się dlaczego ojciec aż tak go nienawidzi. Kiedy jednak po długim przygotowaniu postanowił uciec z tego przeklętego miejsca, które ktoś w nieśmiesznym żarcie nazwał raz domem – był pewien, że zarówno on, jak i jego matka, odetchną z ulgą. Gdyby kiedyś było mu dane poznać ją lepiej, być może wiedziałby, że z żarliwej miłości każdego dnia planowała drogę ucieczki dla ich dwojga, a jedynym powodem ulgi z odejścia Amona – byłby jego dobrobyt. Ona także nie miała wątpliwości, że pod skrzydłami Rokkara zwiędłoby wszystko. Jednak zdolność młodziaka do stłamszenia w sobie goryczy i pozorowania posłuszności była tym, co pozwoliło mu dożyć wszystkich tych księżyców, których nie ujrzało jego rodzeństwo. Jej duma i głęboka wiara w syna wysyłała głębokie prośby do bogów, by mieli go w swojej opiece podczas samotnej wędrówki w poszukiwaniu godnego życia. Była świadoma, że jej obrzydliwa słabość i niezdolność do stawiania się partnerowi wkrótce przyniosłaby zgubę także jemu. Gdyby nie uciekł sam – mogłaby nie zdołać zebrać się w sobie na czas.
Młodzik z pewnością długo będzie darzyć szczególną nieufnością tak samców, jak i przedstawicieli północnej rasy. Być może jednak Wolne Stada pokażą mu, że nie ma czego się obawiać? Na skraj terytorium Mgieł dotarł wychudzony i osłabiony, jednak w jego oczach tliło się tyle zaciętości i nadziei – ile jeszcze nigdy w całym jego krótkim życiu.

Punkty Rangowe: 0
Punkty Fabuły: 0

ATUTY
– Pechowiec;
– [grupa druga]
– [grupa trzecia]
– [grupa czwarta]

ATRYBUTY
Siła: 1
Wytrzymałość: 1
Zręczność: 3

Moc: 1
Percepcja: 2

Aparycja: 2

UMIEJĘTNOŚCI
Bieg 1
Lot 0
Pływanie 0
Obrona 0
Atak 0

Leczenie 0
Wiedza 0
Magia:
– obronna 0
– ataku 0
– precyzyjna 0
Kamuflaż 1
Skradanie 1
Śledzenie 1

Perswazja 1[

Umiejętności specjalne
Warzenie eliksirów:
– leczących 0
– ochronnych 0
– wspomagających 0
Tworzenie run:
– ochronnych 0
– ataku 0
Błysk przyszłości 0
POZOSTAŁE
- Ekwipunek
  
  Pożywienie: 8/4 mięsa
  Kamienie: –
  Kryształy: –
  
  Runy: –
  Eliksiry: –
  Inne bonusy: –
  
  Fabularne: –
  
  Stan zdrowia – kliknij

Smoki Wolnych Stad

Znaleziono 4 wyniki

Lazurowe Jeziorko

Lazurowe Jeziorko

Aspiracje

Cynamonowy Kolec