Polana

[Jeździec Apokalipsy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wojowniczka ostatnio bardzo dużo czasu spędzała poza terenami Cienia, do którego już nie należała. A jednak większość swojego życia przebywała w tym stadzie.. Jakby nie patrzeć lada dzień będzie należeć do Wody.. czy aby na pewno był to mądry pomysł? Mimo to Jeździec nie odczuwała aż tak wielkiego strachu.. wkroczy w stado, gdzie smoki jej w ogóle nie znają. Być może o niej słyszeli.. chociaż kto go tam wie.
Była cienista kłapnęła lekką szczęką, odganiając natrętną muchę, która się jej uczepiła. Jakież to irytujące stworzonka.. szkoda, że jest ich tak dużo. Mimo to drzewna starała się je odpędzać swoim ogonem, który przecinał powietrze dosyć szybko, wydając przy tym dziwny dźwięk. Złota Twarz delikatnie oświetliła niemal czarne łuski smoczycy, zmieniając je w brąz. Oczy przez chwilę stały się jaśniejsze, a wbite były w okolicę, niezwykle zieloną.. wręcz sielankową. Ostatecznie Apokalipsa się zatrzymała, uważnie się rozglądając. Wolała się mieć na baczności.. nigdy nie wiadomo co może się czaić na nią w krzakach.
Po upewnieniu się, że nic (oprócz much) nie zakłóci jej odpoczynku, położyła się na ziemi w pozycję sfinksa. Po czasie spuściła łeb, przymykając ślepia. Było jej tutaj tak dobrze, iż podejrzewała, że posiedzi tutaj do samego wieczora. Bo co innego niby miałby robić? Póki co nie czuła się gotowa wędrować po wodnych terenach, zwłaszcza, iż wolała wkroczyć na tereny nowego domu wraz z Cichym. Nie chciała, aby uznano ją za intruza.

[Zmierzch Gwiazd]

Również młda Adeptka Stada Życia pojawiła się na polance. Szła powolnym krokiem. Nigdzie jej się nie śpieszyło. Moźe i pogoda nie była zbyt dobra ale Veles nie zwracała na nią uwagi póki co. Rozmyślał nad przyszłością.
Z zamyślenia wyrwał ją jednak widok czarnołuskiej smoczycy. Była od strony jej ogona. Smoczyca najwyraźniej odpoczywała więc Szmaragdowa Łuska zaczęła się powoli wycofywać. Nie chciała jej przeszkadzać. Uważła aby na nic nie stanąć żeby nie narobić niepotrzebnego hałasu i nie obudzić zapewne śpiącej dorosłej smoczycy.
Veles ciekawiło kim jest Smoczyca która leży przed nią, jednak nie chciała jej też przeszkadzać. Dobrze wiedziała że to nie jest zbyt miłe kiedy ktoś cię budzi. Do tego Adeptka w ogóle jej nie znała. I ona jej również. Nie ładnie jest budzić nieznajomych.

[Wilcza Pani]

//oj, sorry że wam przerwę :c ale fabu trzeba dokończyć!

Chłód nieustannie ją zaskakiwał. Był naprawdę... Nie, grzeczny ani uprzejmy nie oddawały jego zachowania. Podobał jej się sposób w jaki się do niej zwracał – nie zbywał i traktował z szacunkiem. Wcześniej nigdy nie rozmawiała z Przywódcą w taki sposób, nawet z Szaleństwem, i uważała ich za trochę... Hmm, w jej wyobraźni byli nieco nadęci. Miło, że się myliła.
– Proszę. Czy mógłbyś mi w zamian opowiedzieć o Życiu? – Uniosła łuki brwiowe, nie odrywając spojrzenia od szmaragdowych ślepi Życia. Znała historię jego stada, przynajmniej pobieżnie, za to nic nie wiedziała o mieszkających tam smokach. Jacy są, jak żyją, czy mają własne tradycje jak Cień.
Nie umknęła jej zmiana humoru samca. Właściwie nie była pewna, czy to zmiana-zmiana czy tylko wpływ jakieś myśli... Lub tego co powiedziała. Sama lekko zmarszczyła pysk, zdziwiona. Siedzieli naprzeciwko siebie, i nawet jeśli musiała spoglądać w górę na Chłód to i tak uważnie obserwowała jego pysk. I oczy.
– Czy ja wiem, czy nie chcę? Sam powiedziałeś, widać podobieństwo. Potwierdzam, że nie jest ono przypadkowe. Jestem jej drugorodną. Dwójka mojego rodzeństwa nie przypomina jej... Przynajmniej nie tak bardzo – odpowiedziała ostrożnie. Po śmiechu sprzed chwili został tylko lekki uśmiech, nieco niepewny. Poczuła się nagle speszona niedowierzaniem samca. Jasne, wiedziała że nie powala urokiem tak jak Heulyn... No ale... No ale sam przyznał, że ją przypominała! Skąd ta nagła zmiana nastawienia?
– Heulyn? – wyrwało się jej, nagle i ostro. Malachitowe ślepia skupiły się na pobliznionym pysku Życia. Już otwierała pysk by zadać kolejne pytanie "Powiedziała ci swoje imię?" jednak powstrzymała się. Nie musiała pokazywać po sobie takiego zaskoczenia i zadawać oczywistych pytań. Oczywiście że Heulyn musiała powiedzieć samcowi swoje Cieniste imię, inaczej skąd by je znał? Odkaszlnęła, chcąc w ten sposób zamaskować swoją reakcję.

I po raz kolejny jej dziękował... Ach, za słowa. Słowa były ważne, Fao to wiedziała. Wiedza jako taka była potężna niczym maddara, przynajmniej jej zdaniem. Tylko że to nie zawsze wystarczało – bo wiedza ani słowa nie wszystko mogły zmienić. Czasami trzeba było dodać do nich czynu. Fao bardzo miała na to ochotę – na przyczynienie się do czegoś. A konkretnie – ruszenia sytuacji i odzyskania terenów. Nie łudziła się że jest świetną czarodziejką, wybitnym strategiem czy zwinnym zwiadowcą, bo wiedziała że sporo jej brakuje w zakresie szkolenia i przydatności dla stada. Ale... Ale zawsze była jeszcze jedną parą oczu, mogła pilnować tyłów, no i w walce zawsze dobrze było mieć kogoś u boku. Nie chciała skończyć jak Chłód... Skrzywiła się lekko na samą myśl. Była paskudna i zrobiło się jej wstyd. W końcu Mgła nie była winą Chłodu.
– Możesz podać, jeśli zapytają. Nie widzę sensu w chowaniu się -odpowiedziała po chwili namysłu. Tak, zdawała sobie sprawę że nie powinna zdradzać tak wrażliwych informacji o stadnych terenach Przywódcy innego stada. I co z tego? Komuś musiała powiedzieć! Zwłaszcza, kiedy ten ktoś słuchał uważnie.
– Od dawna przewodzisz Życiu? – zagadnęła jeszcze. Chyba nie mieli sobie więcej do powiedzenia, jednak Fao ostatnio gromadziła informację jak inne smoki kamienie i nie chciała przepuszczać okazji by dowiedzieć się czegoś nowego.

[Jeździec Apokalipsy]

Wojowniczka odpoczywała, jednak do snu było jej jeszcze bardzo daleko. Smoczyca otworzyła jedno oko, kierując je na młodszą samicę, która pokryta była futrem o brawie zielonym. Gdzie nie gdzie było też białe. Skrzydła pokryte piórami, dwa rogi i tego samego koloru oczy co ciało. Pomimo tego, iż drzewna nie przepadała za futrem to nie okazywała tego. Apokalipsa wyciągnęła się, delikatnie przechylając szyję w prawą stronę.
– Nie musisz odchodzić moja Droga. – Mruknęła do adeptki, delikatnie się uśmiechając. Jeździec zmieniła pozycję, wpatrując błękitne ślepia w smoczycę, która z pewnością pochodziła z Życia. Kiara zauważyła, że ostatnio cały czas spotykała smoki z wody bądź życia. Sama wciąż zapominała, że nie należy już do Cienia.
Dziwne uczucie.. być w stadzie, a nie znać zbytnio członków ze stada. Czarnołuska drgnęła, zastanawiając się nad pewną kwestią.
– Zwą mnie Jeźdźcem Apokalipsy, a Ciebie? – Dodała, unosząc lekko pysk i czekając na odpowiedź północnej.

[Zmierzch Gwiazd]

Smoczyca zatrzymała się gdy tylko czarnołuska zaczęła się na nią patrzeć. Veles nie wiedziała czy ma się obawiać czy wyluzować. Starsza Smoczyca pachniała stadem wody lecz czuć też było ledwie wyczuwalny zapach.... Zapach którego Veles nie czuła od swojej nauki obrony.... Zapach Stada Cienia. Lecz nie obawiała się. Wszystkie stada są równe sobie. A nie każdy smok jest taki groźny na jakiego wygląda.
Uśmiechnęła się delikatnie i rozluźniła swoje ciało. Podeszła energicznym krokiem bliżej czarnołuskiej i przysiadła na zadzie koło niej. Patrzyła w jej oczy.
– Jeździec Apokalipsy to piękne imię. Takie.... Dumne a jednocześnie groźne. Mnie zwą Szmaragdową Łuską. Jestem Adeptką ze Stada Życia. Za niedługo łowcą... – Powiedziała miłym głosem.
Zastanowiła się przez chwilę. Jeździec Apokalipsy.... Czy to jest właśnie ta osoba o której myśli ? Czy to jest ta Smoczyca o której tyle słyszała ? Ta o której ojciec jej opowiadał jako o wspaniałej wojowniczce ?
– Czy ty jesteś.... TYM Jeźdźcem Apokalipsy ? – Zapytała – Najlepszą wojowniczką w całych wolnych stadach ? Tą o której tata mi tyle opowiadał ?

[Chłodny Obrońca]

/ nie ma to jak 2 fabuły w jednym temacie :')


Przyglądał się jej z zaciekawieniem cały czas oceniając które cechy świadczyły o tym, że pochodziła od Kaliny, a które od Zwiastuna. Na szczęście nie zauważył większych cech charakterystycznych świadczących o ojcostwie tego gada, jeszcze tego by brakowało. Nie, nie chciał być uprzedzony do samiczki zwłaszcza że była kulturalna i dobrze ułożona, widać była że duża zasługa była tu po stronie jej matki. Jednak ten samiec… na bogów czy on nigdy nie przestanie go prześladować? Nienawidził go całym sercem za to co zrobił, igrał z nim nawet po śmierci. Westchnął ciężko i uniósł po chwili krzaczastą brew słysząc ostrą reakcję Łuski.
-Co do Życia za chwilę ci o nim opowiem, chciałbym jednak sprostował kilka faktów. Masz więc rodzeństwo zrodzone z Heulyn i Zwiastuna, czy tak? Wybacz, jestem nieco zszokowany tym faktem ponieważ ten samiec… wyrządził wiele złych rzeczy nie tylko mnie ale i stadu Życia. A twoja matka jest tak inna od niego.– pokręcił łbem.
-Heulyn jest pięknym kwiatem pustyni za którym wodziłem wzrokiem odkąd pamiętam.– powiedział poważnie i spojrzał bystro w oczy młodszego smoka.
-Nie wiem czy ci mówiła ale stałem się jej samcem, a ona moją samicą. Stąd znam jej prawdziwe imię.– postanowił po prostu powiedzieć jej prawdę, nie było sensu tego ukrywać zważywszy na to, że zarówno on pachniał nieco uzdrowicielką Cienia, jak i ona pachniała nim. Nie dało się tego ukryć zwłaszcza przy tak bliskich relacjach jakie łączyły tą dwójkę. Tyle księżyców krążenia wokół siebie i w końcu los ich połączył, zabijając wcześniej ich pierwszych partnerów. Było to nieco okrutne ale i na swój sposób mistyczne. Chłodnemu to nie przeszkadzało, może kiedyś byłby wstrząśnięty, jednak czas i wydarzenia jakiego go dotknęły nieco zmroziły jego umysł i serce.

Dłuższa chwila milczenia by obydwoje mogli przemyśleć co usłyszeli, a było tego w sumie sporo. Chłód dowiedział się ważnych spraw nie tylko dotyczących jego wybranki ale i samej Mgły. Dobrze, że jednak skusił się na spotkanie z adeptką Cienia, dało mu to więcej niż przewidywał.
-Życie jest dość chaotyczne i wolne. Kiedyś każdy mógł być jaki chciał nie było u nas żadnej dyscypliny i miałem dosyć sporo przykładów niesubordynacji czy samowolnych akcji. Stado powinno działać jak jeden organizm, rozumieć się i zawsze być ze sobą szczere, brakowało tego ale udało mi się to chyba zmienić. Nie chcę tu wychwalać głównie siebie bo to nie tylko moja zasługa ale i otaczających mnie smoków, pokazałem tylko wszystkim jak ważna jest szczerość, tolerancja i szacunek. W sumie tak mógłbym określić teraz nasze stado i mam nadzieję, że nie doświadczyłaś od moich smoków innych odczuć.– powiedział poważnie. Co prawda zdawał sobie sprawę, że może czasem zbyt mocno wpływał na członków stada ale czasem trzeba było wymagać od nich dyscypliny czyż nie? Nadal mieli własne charaktery, dzika Agrest czy zakochana w sobie Duma, ale to tylko nadawało głębi stadu i był z tego dumny.
-Przywódcą zostałem w wieku 30 księżyców ale mogę coś pokręcić… nigdy nie przykładałem wagi do wieku chyba, że chodzi o ilość okazywanego szacunku. Przed starymi smokami należy nisko pokłonić łeb, przed tymi młodszymi wystarczy skinięcie.– uśmiechnął się w końcu lekko.
-Przewodzę więc Życiu już połowę swojego życia.– dodał i w sumie sam zdał sobie sprawę jak dużo czasu minęło już od śmierci jego poprzedniczki i siostry. Och Dynamiko szkoda, że nie ma cię wśród nas.
-Zdradzę ci, że Przywódca nie może być słaby. Jest trzonem stada, utrzymuje je razem i nie może uginać się pod wiatrem jak wić wierzby. Musi opierać się burzy i dawać schronienie słabszym. Stąd może czasem sprawiamy wrażenie „innych”. –westchnął ciężko.

[Jeździec Apokalipsy]

Wojowniczka może i nie wyglądała na łagodną, ale z pewnością była dużo bardziej spokojna niż nie jeden cienisty.
Pomimo przeżycia tam połowy swojego życia, smoczyca nie chciała dłużej trwać w stadzie, do którego nie pasowała. Teraz przynajmniej jest szczęśliwa.. u boku swojego partnera, którego kocha nad życie.
Wodna wpatrywała się w oczy Szpona z lekkim uśmiechem. Miała taki przyjazny pyszczek.. Jeździec zerknęła na jej futro po czym przeniosła wzrok na widok przed sobą. Dobrze, że czas zleci jakoś przyjemniej.
Rozmowa z Nefrytową na pewno będzie miła. Na słowa, które wyraziła Kiara poczuła ogromną dumę i radość. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi,a przede wszystkim że będzie nazywana najlepszą wojowniczką w wolnych stadach. Na moment zaniemówiła, po czym zaśmiała się dźwięcznie.
– Dziękuję moja Droga.. Coś czuję, że Twoje dorosłe imię również będzie niezwykłe.. jak na łowczynię przystało. – Rzekła uprzejmie, a jej błękitno, nieco poszarzałe oczy spoczęły na smoczycy. Drzewna miała niezwykle świdrujący wzrok, ale nie można było powiedzieć, że jest groźny. Od Jeźdźca biła ogromna pewność siebie.
– Z tego co wiem, to nie mam imienniczki. Ale.. kto jest Twoim ojcem? Naprawdę mi miło, ale nie jestem najlepsza. – Zaśmiała się wesoło, kęcąc łbem na boki. Nie spodziewała się takiego rozeznania.. a jednak. Stado Życia było jej domem, nawet jeśli odeszła z niego bardzo wcześnie.
– Staram się być silna, ale to nie jest jeszcze szczyt moich możliwości. – Mrugnęła porozumiewawczo, przechylając szyję w lewą stronę.

[Zmierzch Gwiazd]

/ mam nadzieję że nie przeszkadzają wam dwie fabuły w jednym temacie.

Szmaragdowa wysłuchała Apokalipsy uważnie. Podziwiała ją za jej umiejętności i odwagę. Chciałaby kiedyś być tak dobra w łowiectwie, jak ona w walce. Ogon Veles delikatnie się poruszał. Była podekscytowana tym spotkaniem. Nie spodziewała się spotkać tu kogoś takiego jak wojowniczką którą właśnie miała przed sobą.
– Mój ojciec to Chłód Życia.
Dziwiła się lekko na słowa starszej smoczycy. Słyszała o niej co nie co i podobno była bardzo dobrą wojowniczką. Dlatego też Veles nie rozumiała, skąd ta skromność.

[Jeździec Apokalipsy]

// spójrz kiedy Chłód napisał tego posta.. :P

Wojowniczka póki co była skromna, nie chciała bowiem aby wszyscy znali jej umiejętności.. nie o to przecież chodziło. Tak czy siak była cienista wpatrywała się w smoczycę z zainteresowaniem.
– Znam Twojego ojca, kila razy walczyłam z nim na arenie. Jak się ma? Wszystkiego u niego w porządku? – Zapytała, przechylając łeb w lewą stronę. Apokalipsa nie sądziła, że będzie jej dane poznać dorosłe pisklęta samca, którego już bardzo długo nie widziała.
Drzewna drgnęła lekko, przypominając sobie wszystkie walki jakie z nim stoczyła. Czy mowa była o rewanżu? Jeździec z pewnością by popróbowała swoich sił na arenie..
Co z tego, że była już stara. Wcale się taka nie czuła! Smoczyca miała ochotę na walkę jeszcze bardziej niż kiedyś, ale póki co będzie musiała poczekać.
Należała do cierpliwych smoków, więc parę księżyców w tą czy w tą nie robiło jej żadnej różnicy.
– Stanę się najlepszym wojownikiem jak pokonam Proroka. – Mruknęła, a na jej pysku dosłownie przez chwilę zagościł iście drapieżny uśmiech. Cóż.. wojowniczka nie mogła się doczekać tego starcia.

[Zmierzch Gwiazd]

– Wszystko u niego w porządku, oprócz tego że ma łapę w jakimś dziwnym temblaku. – Powiedziała odrobinę ciszej.
Wiedziała że to już długo nie potrwa, ale nie wyglądało to zbyt optymistyczne. Zauważyła to na jednej z ceremonii. Na początku trochę się zmartwiła, ale później zrozumiała że to na arenie w pojedynku się stało. Musiał walczyć dzielnie.
Szmaragdowa nie sądziła że Apokalipsa jest stara. Wręcz przeciwnie. Wyglądała nadzwyczaj młodo jak na swój wiek. No ale przecież Veles nie będzie się wojowniczki dopytywać o dokładny wiek, bo to by było nie na miejscu
– Wierzę w Panią ! W prawdzie nie wiem jak Prorok walczy ale z pewnością będzie to epiaki i bardzo wyrównany pojedynek !

[Jeździec Apokalipsy]

Jeździec skinęła lekko łbem, przechylając delikatnie szyję ku bokowi. Spoważniała na moment, słysząc, że nie do końca Chłód jest zdrowy.
– Cóż.. jak go spotkasz życz mu ode mnie powrotu do zdrowia. – Mruknęła i puściła oko smoczycy. Apokalipsie przez chwilę zrobiło się przykro. Jej wszystkie pisklęta nie dożyły nawet 25 księżyca.. czyż to nie było okrutne? Parzenie na śmierć bliskich było nie do wyobrażenia.
Drzewna słysząc słowa łowczyni, zaśmiała się lekko. Jad wciąż był od niej lepszy.. ale co szkodzi jej spróbować?
– Masz rację.. z pewnością będzie to epicki pojedynek, o ile do niego dojdzie. Muszę przejść przez arenę Viliara i nieco się podszkolić.. a do najmłodszych już nie należę. – Rzekła z nutą smutku, jakby wciąż nie była w stanie się pogodzić z tym, że jej ciało się starzeje i staje się słabsze. Z pewnością nie jest to nic przyjemnego..
Ten proces jest długotrwały i przygotowuje do śmierci, której Apokalipsa się obawiała. Niby miała jeszcze dużo czasu, ale wciąż było to coś mało przyjemnego.. smoczyca miała pewne ambicje i plany.. czasu coraz mniej. [/code]

[Zmierzch Gwiazd]

– Przekaże.
Uśmiechnęła się delikatnie. Apokalipsa zrobiła całkiem niezłe wrażenie na młdej Adeptce. Wodnista sprawiała wrażenie wiecznie planowanej ale w jej pozie i sposobie mówienia było też coś, przez co Szmaragdowa jeszcze bardziej ją szanowała.
Zdziwiła się nieco na kolejne słowa dorosłej. Nie rozumiała zbytnio tego. Prorok może i wyglądał trochę młodziej od niej, No ale przecież Jeździec jeszcze nie umiera.
– Najstarsza również Pani napewno nie jest ! Wygląda Pani młodo. Na oko tak z ... 50 księżyców ? Może 60... Jeszcze całe życie przed Panią !

[Tejfe]

Daimon również oddawał się przemyśleniom i fantazjom. I wcale mu się to nie nudziło, chociaż robił to bardzo często, prawie codziennie. Bo cóż innego mógł robić? Nie wiedział. A nie czuł się zbyt dobrze, kiedy przebywał zbyt długo wśród innych czuł się nieswojo. Oczywiście nie zawsze, ale nie dałby rady wytrzymać całego dnia w grocie pełnej rodzeństwa. Zaczynał drżeć, gdy za długo był w tłumie, ba w środku w nim kotłowało. Bał się, choć nie wiedział czego i dlaczego? Więc wychodził. I dopiero wtedy zaczynał odczuwać pełen spokój. Kiedy był sam. No i jeszcze kiedy był z Szeptem. Jego starzy brat to wyjątek. Ufał mu bezgranicznie i był przy nim bardzo swobodny. Teraz jednak brat nie miał dla niego czasu. Zdążył wyjść z domu przed nim, co sprawiło samczykowi trochę przykrości. Idąc więc jak zwykle przed siebie, nie patrząc na drogę, zagubiony w własnym wnętrzu, wyobrażał sobie, że Szept jest przy nim, że coś mu opowiada i śmieją się razem. By nadać temu wyobrażeniu prawdziwości zaczął się śmiać sam do siebie, głośno, zatrzymując się na jakiejś polanie w miejscu, którego niezbyt dobrze znał.

[Deszczowa Kołysanka]

Chaos wybyła z terenów Cienia, zostawiając ukochaną siostrzyczkę pod opieką przyjaciół. Chciała nareszcie trochę pozwiedzać, a gdyby coś się działo, nie chciałaby aby Jaspis była narażona na niebezpieczeństwo. No bo.. Do domu daleko, a sama jej interwencja mogłaby nie wystarczyć żeby ją obronić. Jednak nie zastanawiała się nad tym dłużej. Po dłuższym spacerze przez Dziką Puszczę (kolejny las który Chaos odwiedza), natrafiła na Polankę. Las był chłodny (jakże odkrywcze... jest zimna), ale słońce, które tutaj padało, sprawiało, że w stosunku do ocienionych zakamarków Puszczy, było nieco cieplej. Na szczęście, kwestia niskich temperatur nie dotyczyła jej. Mimo że nie posiadała typowego futerka, meszek okrywający skórę dobrze chronił przed zimnem. Krew północnych...
W kierunku tej polanki, zwabił ją dobiegający z niej, dość głośny śmiech. Zwiedzanie było fajne, ale w samotności, powoli zaczynało stawać się trochę nudne. A skoro był tutaj jakiś smok, chyba w dodatku dość młody, sugerując się tonem głosu, to dlaczego miałaby nie skorzystać? A w razie gdyby się coś źle potoczyło to na pewno ktoś jej pomoże.
Korzystając z osłony krzaczków, które rosły sobie gdzieś na brzegu polany, podeszła nieco bliżej do otwartej przestrzeni i wyglądnęła, sprawdzając kto tu jest. A więc nie pomyliła się... Smok. I to chyba mniej więcej w jej wieku! Uśmiechnęła się i zmrużyła oczka, wychodząc zza zarośli. W kilku podskokach, była już przy Daimonie.
-Cześć!
To nie był głośny krzyk. Ot, po prostu bardziej słyszalne przywitanie niż normalnie. I w dodatku brzmiało tak, jakby od dawien dawna się już znali...
-Co tak się śmiejesz?
Przekrzywiła łebek na bok, w razie czego będąc gotową do pogoni za Ziemistym. No bo gdyby chciał uciec... No, tak to nie ma. Jak już się spotkali, to to oznacza, że powinni się lepiej poznać. Może uda jej sie zdobyć przyjaciela poza stadem? Przydatnych kontaktów nigdy dość.

[Tejfe]

Śmiejąc się próbował sobie stworzyć nierzeczywistą otoczkę szczęścia, która miała rozpromieniać się wokoło niego. On, brat i czas na zabawy. Było wesoło. Było dobrze. Ale to nie było realne. Wiedział o tym, jednak nie chciał opuszczać swojej wewnętrznej krainy wyobraźni, nie chciał porzucić sztucznego Szeptu. Chciał tu zostać całe długie ksieżyce, ale nie mógł. Musiał wrócić. Jeszcze, by za bardzo się w to wgłębił, stracił przytomność i co wtedy? Na pewno, by już nie zobaczył swojego brata. Tego prawdziwego. Ani mamy, ani nikogo. Zamarzłby, albo coś by go zjadło. Wycofał się więc z tego niezwykłego miejsca, które sam sobie stworzył, akurat w odpowiednim momencie. Bo zaraz po opuszczeniu krainy marzeń doskoczyła do niego mała, ciemna samiczka. Chyba z Cienia. Daimon cofnął się gwałtownie, gdyż nie spodziewał się, że ktoś tutaj się pojawi. Cofając się, prawie potknął się i upadł na cienką warstwę śniegu. Odpowiednim balansem ciała udało mu się jednak zachować równowagę. Musiał jednak śmiesznie wyglądać, co wcale mu się nie podobało. Poczuł jak rośnie w nim zdenerwowanie. –Nie zbliżaj się do mnie. Nie znam cię. – syknął przez zaciśnięte zęby, mając nadzieję, że nie zabrzmiało to, aż tak niemiło, jak sam to słyszał. Był zły, ale nie chciał wyrzucać swojej frustracji na swoją rówieśniczkę. Nie chciał wydawać się kimś okropnym. No, ale... Inaczej nie umiał. –Nie Twoja sprawa.– odburknął, przyglądając się przy tym z zainteresowaniem samiczce. Wyglądała sympatycznie.

[Deszczowa Kołysanka]

Nagła reakcja samczyka na tyle zdziwiła Chaosię, że samiczka cofnęła się o krok a na jej pyszczku odmalowało się szczere zdziwienie. Przestraszyła Daimona? No przecież nie chciała go przestraszyć! Uśmiechnąła się, mrużąc oczka. Zdradziła się z zaskoczeniem, ale nadal może spróbować odwrócić sytuację na swoją korzyść. Nie dotykaj... Pfff. Podeszła bliziutko, na ugiętych łapkach, z wysuniętym do przodu łebkiem, po czym, zupełnie znienacka odbiła się od ziemi i skoczyła w jego kierunku, chcąc wywrócić ich dwójkę na śnieg. (Tak to miało wyjść, ale biorąc pod uwagę całe podkradanie się, Daimona mógł się próby ataku na jego osobę spodziewać.)
-Bo co?
Z wesołym uśmiechem przechyliła głowę na drugą stronę, ciekawie się mu przyglądając.
-To zupełnie nie szodzi że mnie nie znasz.
Kto by się tym przejmował? Właściwie.. To wystarczy że się sobie przedstawią i już będzie mogła uznać że zna tego tutaj obywatela Ziemi.
-Jestem uosobieniem Chaosu i sobie to dobrze zapamiętaj.
Tonowi głosu starała się nadać nutkę groźby i tajemnicy, co pasowałoby do jej imienia, ale z kolei, kłóciło się z przyjaznym uśmiechem na mordce. Jeśli wcześniejsza wywrotka się udała, to teraz wreszcie młoda zeszła z samczyka i usiadła obok, nadal wesoło szczerząc ząbki.
-A tyyy? Jak ci na imię?
Specjalnie przedłużała to pytanie, aby być pewną, że Daimon zrozumie, że ona, jedna z Cieni, oczekuje od niego odpowiedzi. Kiedy już ten pierwszy krok w kierunku zapoznania zostanie wykonany, będzie o wiele łatwiej i fajniej.. I w ogóle. Jeszcze nie miała konkretnych planów, ale coś się wymyśli.