Wysepka

[Szkarłatny Księżyc]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samiec szedł tuż za nią, uważnie pilnując młodej. Po ostatnich wydarzeniach był dość ostrożny. Szczególnie, że przebywali na terenach wspólnych. Zmarszczył nos zastanawiając się, czy przypadkiem lód nie załamie się pod nim. Był jednak dostatecznie gruby, aby to się nie stało. Dmuchając na zimne, szedł kawałek za Umbrą, aby w razie czego ta pozostała bezpieczna, gdyby coś takiego się zadziało.
– No, młoda. Gotowa na naukę? Najpierw powiedz mi... wiesz czym jest lot? Jak może wyglądać? – zapytał chcąc skupić jej uwagę na sobie. Najlepiej było to zrobić pytaniami. Zobaczymy też, ile udało się jej zaobserwować, oglądając lot innych smoków. Rzeczywistą naukę zaczną, kiedy samica już odpowie na jego pytanie.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka uśmiechnęła się szeroko kiedy usłyszała co mówi i zastanowiła się nad zadanymi pytaniami.
-Gotowa ! -Zawołała żeby po chwili odpowiedzieć na pytania Piastuna.
–Lot jest uniesieniem sie smoka w powietrze przez mocne machanie skrzydłami -Oznajmiła po czym machnęła skrzydełkami jakby w próbie wzniesienia się w powietrze.

[Szkarłatny Księżyc]

Wysłuchał Umbry, po czym skinął głową.
– Zgadza się. Nie jest to jednak tak łatwe, jak mogłoby się wydawać. Lot jest techniką, która bez poprawnego wykonania grozi utratą kontroli w powietrzu. A wiatr potrafi być groźnym przeciwnikiem. Powiedz mi Umbro. Pamiętasz jak uczyłaś się skoków? Jestem pewien, że szybko nie zapomnisz tej lekcji. No, postaraj się przypomnieć sobie wszystko, co przekazał Ci Nie... – drgnął w delikatnej złości, kiedy miał wypowiedzieć jego imię. – ...widoczny. No, dalej. Zaprezentuj mi swój skok – rzekł i odsunął się delikatnie, dając jej miejsce, aby mogła go wykonać poprawnie. Zaraz potem kontynuował naukę.
– Postaraj się poznać swoje ciało. Zamachaj skrzydłami. Uderz nimi silnie, stojąc na ziemi. Rozłóż, złóż. Co tylko wpadnie Ci do głowy. Jak tylko skończysz, zobaczysz, jak wyglądać będzie opadanie. Wyskocz do góry, a jak znajdziesz się w powietrzu, rozłóż szeroko skrzydła. Nie machaj nimi, nie pochylaj się do przodu, aby nie zacząć szybować. Przytrzymaj je nieruchomo. Zobacz, co się stanie. Kiedy tylko zaczniesz opadać, wyląduj tak, jak robiłaś to podczas skoku.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka wysłuchała słowa samca po czym zaczęła przygotowywać się do pokazania skoku .Na początku wyrzuciła do góry przednie łapy i wybiła się z tylnych, ogonem który był tylko lekko usztywniony. W momencie skoku ogon został odrobinę podkulony pod siebie. Podczas lotu ogon uniosła na poziom grzbietu i nawet trochę uniósł się do góry. Samiczka rozluźniła się w czasie wykonywania skoku który chyba nawet jej wyszedł.Ziemię dotknęły najpierw przednie łapy Umbry, ugięła odrobinę przednie łapy, dla zamortyzowania upadku, a potem dostawiła tylne. Na krótki czas ogon samiczki był uniesiony jednak nie tak bardzo jak przy poprzednich wykonanych skokach. Łepek samiczki w momencie wybicia i na czas lotu był na wysokości początku szyi i wysunięty do przodu. Dopiero przy lądowaniu odchyliła głowę do tyłu w stronę swoich czarnych kolców na grzbiecie. Uśmiechnęła się do siebie gdy udało jej się to zrobić. Pokiwała głową słysząc co ma robić dalej. Zamachała skrzydłami najpierw jednym potem drugim. Rozłożyła je na całą szerokość po czym złożyła je przyciskając do ciała. Okryła się nimi by zaraz potem złożyć je normalnie. Zgodnie z następnym poleceniem mała samiczka wyskoczyła do góry odbijając się z tylnych łapek do góry a w najwyższym punkcie skoku rozłożyła szeroko swoje skrzydła i usztywniła je nie poruszając nimi. Zaraz potem spróbowała wylądować jak przy skoku.

[Szkarłatny Księżyc]

Obserwował samiczkę jak wykonywała zadane przez niego ćwiczenie. Póki co nic nie wrzucało mu się w oczy.
– Dobrze – rzekł krótko, dość chłodno. Nie robił tego jednak specjalnie. Chciał jedynie pochwalić Umbrę na swój dziwny, kłopotliwy sposób. Zaraz potem przyszła kolej na następne ćwiczenie.
– No, teraz spróbujesz rzeczywistego lotu – powiedział, po czym postanowił zrobić wygodniejszy tor do rozpędu. Podniósł nieco łeb, wziął głęboki wdech i wypuścił silnie powietrze z płuc, korzystając z ognistego oddechu. Sprawiło to, że na dość długim odcinku pas śniegu stopniał, pozostawiając miejsce do rozbiegu.
– Twój wyskok będzie bardzo istotnym elementem lotu: to dlatego poprosiłem, abyś sobie go przypomniała. Weź rozbieg po pasie, który dla Ciebie stworzyłem. Kiedy nabierzesz odpowiedniego tempa, wyskocz do góry. W pewnym momencie rozłóż skrzydła. Twoje ciało powinno być pochylone: tak, jak gdybyś próbowała się położyć w powietrzu. Ogon prosto, łeb na wysokości barków. Zaczniesz szybować do przodu i powoli opadać. Aby utrzymać się na odpowiednim poziomie lotu, musisz zacząć poruszać skrzydłami, zagarniając powietrze pod i za siebie. Nie za mocno, żeby nie lecieć zbyt wysoko oraz nie zbyt słabo, żeby przypadkiem nie wylądować nosem w śniegu. Kiedy tylko uznasz, że wyczułaś swój lot, wyprostuj ciało do pionu i przestań machać skrzydłami za siebie, a rób to tylko po linii prostej. Po wyhamowaniu wyląduj tak, jak gdybyś kończyła skok. No, spróbuj – zachęcił ją, stając z boku i czekając na popisy młodej.
– Jak tylko skończysz opowiedz mi jak było i co się działo.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka pokiwała głową z zafascynowaniem obserwując jak wujek roztapia śnieg. Uważnie wysłuchała słów samca zaraz przystępując do wykonania ćwiczenia. Na początku zajęła pozycje jak do biegu. Rozstawione lekko zgięte łapki, lewa przednia i prawa tylna wysunięte do przodu. Skrzydła przycisnęła do boków a ogon ustawiła w jednej linii z całym ciałkiem. Pochyliła się delikatnie do przodu po czym wystartowała po torze bez śniegu. Zaczęła rytmicznie odbijać się od ziemi. Najpierw prawa przednia,lewa tylna a zaraz potem lewa przednia i prawa tylna. Powtarzając to zaczęła coraz mocniej odbijać od ziemi i szybciej przebierać łapkami. Kiedy była blisko końca toru wyskoczyła unosząc obie przednie łapy i odbijając się mocno z tylnych. Ogon podkuliła delikatnie pod siebie tak samo jak przednie łapy. Głowę wysunęła do przodu a skrzydła rozłożyła na pełną szerokość. Kiedy zaczęła unosić się unosić nad ziemią jakby położyła się w powietrzu i uśmiechnęła się do sobie.Czuła się jak kiedy była w wodzie tylko że mogła oddychać. Zaczęła machać skrzydłami zagarniając powietrze pod i za siebie. Ogon ustawiła prosto, a łeb trzymała na wysokości barków. Machała nimi równomiernie by nie opaść na ziemie. Kiedy tylko przyzwyczaiła się do uczucia nieważkości wyprostowała swoje ciałko i przestała machać skrzydłami za siebie zamiast tego zaczęła robić to po linii prostej. Po chwili zaczęła lądować. Pochyliła się do przodu chcąc dostać się na ziemie. Udało jej się wylądować na przednich kończynzch zaraz potem dostawiając tylnie i kawałek jeszcze idąc żeby wytracić prędkość z jaką wylądowała choć ta nie była jakoś specjalnie duża. Złożyła skrzydła przypatrując się Szkarłatnemu z zamyślenie.
–Było wspaniale ale trochę jak pod wodą kiedy się nurkuje. Większy opór powietrza przez co trudno było machać skrzydłami. Było też trudno utrzymać równowagę przy starcie.– Streściła z radosnym uśmiechem na pyszczu.

[Mistycznooka]

//Samodzielka! Nie zwracajcie na mnie uwagi!

Dla Mistycznej nastał kolejny dzień pełen pracy i treningów. Dzisiaj postawiła sobie na poćwiczenie biegu. Wylądowała na Wysepce w obrębie terenów Zimnego Jeziora i od razu przystąpiła do treningu. Najpierw przyjęła pozycje – Łapy rozstawiła szeroko, stawiając ostrożnie przednią prawą do przodu i lewą tylną łapkę do tyłu. Zniżyła delikatnie łeb na linii barków jak to miała w zwyczaju a ogon swobodnie podniosła tak by nie plątał jej się pod nogami. Nie zapomniała również o skrzydłach które przycisnęła mocno do siebie. Nie zapomniała też ugiąć łap w stawach – to było podstawą. Kiedy już się ułożyła zaczęła spokojnie iść – lewa, prawa, lewa, prawa – powoli by przyzwyczaić ciało do rozbiegu. Po tym kiedy byłą tak już chwilę w ruchu, rozpoczęła od rozgrzewki w postaci swobodnego truchtu, przebierała przednimi i tylnymi łapkami na początku powoli potem coraz szybciej a ogon cały czas podnosiła wyżej by przypadkiem nie wplątał jej się pod łapy. Trucht ten nabrał na szybkości a młoda poczuła że jej mięśnie zaczynają się rozgrzewać – Póki co biegła po prostej, przed siebie. Czas na skręcanie – Zaczęła od skrętu w lewo, przyspieszając jeszcze bardziej swój trucht. Kiedy nabrała odpowiedniej prędkości przechyliła ciało w lewo by potem w tę samą stronę wygięła swój ogon tak, by jej ciało przypominało łuk. Skręt zakończył się sukcesem więc przebierała nogami dalej, tym razem jednak trochę zwalniając czując jak powoli zaczyna się męczyć . Ale nie zamierza odpuścić! Teraz skręt w prawo – Znów dodała siły w mięśniach i nabrała prędkości, a kiedy wyczuła że to odpowiednia chwila przechyliła ciało w prawo, dołączyła do tego swój ogon skierowany w tę samą stronę i również skręt w prawo zakończył się sukcesem. Postanowiła że teraz postawi na sprint. Najpierw przyspieszyła ruch przednich łap, ogon wysztywniła i podniosła do góry by ułożyć się w coś na kształt strzałki a potem dołączyła tylne łapy, oczywiście pilnując by się nie przewrócić. Nie zrażała się drogą i tym że może na coś wpaść i odważnie wbiegała na różne wysokie skałki czy kawałki pni stojących na jej drodze. Po chwili jednak czując już duże zmęczenie zwolniła delikatnie, jednak nie zamierzała jeszcze kończyć. Skrzydłem otarła się o jakiś duży pień i postanowiła go okrążyć – W tym celu od razu po otarciu znów przyspieszyła, wyrzucając wręcz swoje ciało w lewo a ogon wyginając w łuk skierowany w te stronę i trzymała taką pozycję do momentu w którym nie zacznie jej się kręcić w głowie. Gdy tak się stało, wypadła z "błędnego koła" i biegła w miejsce z którego przybyła. Na koniec postanowiła zahamować – zwalniała swoje tempo jak najbardziej a kiedy czuła że jest przy prędkości początkowego truchtu zaczęła wbijać delikatnie pazury w grunt tak, by hacząc nimi zredukować prędkość. Po jakiś dziesięciu krokach Mistyczna zatrzymała się zupełnie.
Siadła zmęczona na zadzie. Na dziś to koniec treningu z biegu. Jest wykończona!

[Szkarłatny Księżyc]

Skinął głową na znak, że przyjął jej słowa.
– Takie rzeczy jak równowaga przy starcie będą czymś, co przyjdzie z czasem. Musisz po prostu wejść we wprawę – powiedział, po czym przeszedł do kolejnego etapu nauki.
– Teraz nauczymy Cię skrętu. Wystartować musisz tak, jak poprzednio. Jak tylko znajdziesz się w powietrzu i zaczniesz machać skrzydłami aby utrzymać poziom lotu, zaczniesz swój skręt. Ciało – łeb oraz łopatki – musisz skierować do wewnątrz, skrzydła na chwilę zakrętu będą nieruchome. Wewnętrzne skierujesz w dół, zaś zewnętrzne w górę. Ogon będzie pomagał Ci w skręcie, więc manewruj nim odpowiednio. Nie wykonuj zakrętu zbyt ciasno, bo jesteś jeszcze w tym niewyćwiczona. Spróbuj swoich możliwości, ale postaraj się ich nie przeceniać. Kiedy wyjdziesz z zakrętu ponownie zaczynasz machać skrzydłami. Na końcu lądowanie, tak jak na początku. No, dalej, spróbuj – zachęcił ją i usunął się, dając jej miejsce do wykonania wszystkiego.

[Wola Przeznaczenia]

Umbra z uśmiechem pokiwała główką słuchając kolejnego polecenia jej wujka. Teraz wiedziała już co robić więc nie zwlekała i zaczęła je wykonywać. Najpierw jednak musiała wystartować. Rozstawiła lekko wszystkie łapy lekko je zginając a ogon ustawiając w jednej linii z ciałkiem. Prawa przednia łapka oraz lewa tylna zostały wysunięte do przodu. Ruszyła przed siebie po wyznaczonym torze coraz szybciej przebierając łapkami. Kiedy docierała już do końca pasu startowego wybiła się z tylnych łap i w najwyższym punkcie skoku rozłożyła skrzydła na całą ich długość przy okazji wysuwając głowę do przodu. Przez chwilę szybowała nad ziemią z podkulonymi łapami aż w końcu machnęła mocno skrzydłami w pionie by wznieść się wyżej. Machnęła skrzydłami jeszcze parę razy w pionie zagarniając powietrze pod siebie. W końcu gdy znalazła się dostatecznie wysoko przystąpiła do następnej części ćwiczeń. Rozprostowała skrzydła przez chwilę szybując. W końcu odchyliła łeb w prawą stronę a łopatki spięła i przechyliła się bardziej na stronę w którą skierowana była jej głowa. Jedno skrzydło a dokładniej prawe opuściła lekko do dołu drugie pozostawało normalnie rozłożone. Ogon tak jak przy nauce pływania odchyliła w drugą stronę by zachować równowagę. Dzięki temu zatoczyła w powietrzu szerokie koło. Machnęła skrzydłami parę razu i powtórzyła skręt jednak teraz głowę przechyliła w lewo, ogon w prawo a tym razem to lewe skrzydło zostało opuszczone lekko do dołu. Dzięki temu udało jej się zrobić szeroki zakręt w lewo. Zatrzymała się w powietrzu machając co jakiś czas skrzydłami w pionie. Powoli zaczęła lądować na pasie startowym. Był pod nią więc schyliła głowę i rozprostowała skrzydła szybując w stronę pasu startowego i co jakiś czas zakręcając by jednak wylądować na torze a nie w zaspie. Jednak podczas lądowania łapka jej się podwinęła i pyszczkiem wpadła kupkę miękkiego puchu. Samiczka jednak zaraz otrzepała się z tego białego śniegu co jakiś czas prychając.

[Szkarłatny Księżyc]

Znalazła mu się kolejna gafa. Niedawno Ciemny się poszkodował podczas nauki latania, a teraz Umbra. No, ale cóż – błędy się zdarzają, prawda? Wyglądało na to, że samiczce nic się nie stało. Samiec przeciągnął się delikatnie.
– Chcesz nauczyć się jeszcze czegoś, oprócz podstaw latania? – zapytał i poczekał na jej odpowiedź. Zaraz potem dał jej wskazówki do kolejnego ćwiczenia. Rozejrzał się, kiedy zauważył odpowiednie miejsce na pomysł, na który wpadł.
– Widzisz tamte cztery drzewa rosnące w linii? – odległość pomiędzy nimi była wystarczająca, aby nawet niedoświadczony lotnik poradził sobie z zadaniem, które samiec powierzy Umbrze.
– Spróbuj wykonać slalom pomiędzy nimi. Omiń dokładnie każde drzewo z odpowiedniej strony. Tak, jak Ci tłumaczyłem. Ruchy twojego ciała będą musiały być płynne, postaraj się dynamicznie manipulować swoją sylwetką. Jak zakończysz go, zawróć i zatocz koło nade mną. Następnie postaraj się wzlecieć nieco wyżej niż dotychczas. Niezbyt bardzo, aby przypadkiem nie stracić kontroli nad lotem i nie spaść, ale też na tyle, aby poćwiczyć zmianę wysokości lotu. Kiedy znajdziesz się odpowiednio wysoko, postaraj się zanurkować. Aby to zrobić, złóż przyciśnij skrzydła do ciała, pochyl się bardzo do przodu oraz w dół. Na początek pod małym kątem, aby nie rozpędzić się zbyt bardzo. Ogon prosto, głowa na wysokości barków, łapy podkurczone. Kiedy zaczniesz zbliżać się do ziemi, rozłóż skrzydła, aby wyhamować. Jak wszystko wykonasz, wyląduj. Tym razem postaraj się nie spaść, a rzeczywiście stanąć na łapy! – poinstruował ją, po czym usiadł czekając, aż ta zacznie.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka spojrzała na Szkarłatnego z uśmiechem na pyszczku.
-Chciałabym nauczyć się jeszcze jak wystartować z ziemi bez skakania czy biegania. Tak po prostu z miejsca- Powiedziała uśmiechając się wesoło. Zaraz kiedy usłyszała polecenie wystartowała. Biegiem ruszyła przez tor i na końcu skoczyła najwyżej jak tylko mogła. W najwyższym punkcie skoku rozłożyła szeroko skrzydła i machnęła nimi mocno w pionie unosząc głowę do góry a ogon wyprostowała. Kiedy uniosła się wystarczająco uśmiechnęła się do siebie szeroko i przystąpiła do wykonywania ćwiczenia. Podleciała do sosen sprawnie machając skrzydłami. Odstępy między sosnami były małe ale przy jej wielkości powinna sobie z tym poradzić. Odleciała kawałek i podleciała w lewo. Postanowiła że to właśnie od tej strony zacznie omijać sosny. Podleciała w miarę szybko do pierwszej sosny rozprostowując skrzydła i przechylając się w lewą stronę tak praktycznie leciała bokiem jednak ogon który był odchylony na prawą stronę skutecznie uniemożliwiał taki lot. Pierwsza sosna minięta jeszcze trzy. Wykonała nagły zawrót w prawo skierowując tam pyszczek i przechylając się w prawo przy okazji ogon odchylając w lewo dzięki czemu znowu udało jej się nie obrócić. Następny zakręt miał być w lewo tak jak na początku. Obróciła się więc sprawnie na lewą stronę, sprawiając przy tym że jej prawe skrzydło znalazło się niżej niż lewe. Ogon odchyliła w prawo zachowując równowagę. Został jej do pokonania ostatni zakręt. Z uśmiechem na pyszczku obróciła się w prawą stronę ogon odchylając na lewo. Po minięciu ostatniej sosny pisnęła radośnie. Jeszcze tylko zatoczyć koło nad Szkarłatnym oraz zanurkować w dół. Uniosła się wyżej do góry machając skrzydłami mocno w pionie. Podfrunęła do miejsca gdzie był jej wujek i zaczęła zataczać nad nim koło. Rozprostowała skrzydła przechylając się w prawą stronę tak że jej prawe skrzydło było niżej niż lewe a ogon został odchylony na lewą stronę by pomóc zachować równowagę. Kiedy zakończyła koło uniosła się jeszcze do góry i westchnęła cicho. Tak jak wytłumaczył piastun złożyła i przycisnęła skrzydła do ciała, pochyliła się bo przodu i w dół. Nie pochyliła się całkowicie do przodu ale tylko lekko by nie rozpędzić się zbytnio. Ogon trzymała prosto, głowa utrzymywała na wysokości barków a łapy miała podkurczone. Kiedy zaczęła zbliżać się do ziemi naglę rozłożyła skrzydła i wylądowała na tylnych łapach zaraz stawiając na ziemi przednie. Złożyła skrzydła uśmiechając się lekko do Szkarłatnego.
-Dobrze mi poszło ?– Spytała zaciekawiona patrząc na Piastuna.

[Śnieżny Blask]

Malutka wysepka na środku Zimnego Jeziora była idealnym miejscem do zaznania odrobiny odpoczynku po swoich naukach. Śnieg poczynił w ostatnim czasie ogromne postępy i zamierzał teraz trochę odpocząć. Nie chciał się zamęczać niepotrzebnie. A skoro parł cały czas do przodu – należała mu się chwila lenistwa.
Położył się nad brzegiem jeziora, swoim ogonem dotykając wody i mącąc ją. Planował się zdrzemnąć, chociaż nie było to dosyć mądre robić to na środku nieznanego sobie miejsca, gdzie w każdej chwili mógł wyskoczyć mu jakiś drapieżnik czy agresywny smok.
Ziewnął otwierając pysk najmocniej jak tylko mógł. Był naprawdę zmęczony, po czym zasnął, nie przejmując się już żadnymi niebezpieczeństwami.

[Cichy Potok]

W tak spokojnym miejscu smok nie spodziewał się problemów. A jednak...tak odpoczywając usłyszał plusk, a gdyby podniósł wzrok dostrzegł by już tylko kręgi na wodzie...Coś zdecydowanie dużego albo wyszło, albo weszło do wody. I gdy tak przyglądać się wodzie, w pobliżu wysepki, w pobliżu Śnieżnego wysunął się przedmiot. Czarny, stożkowaty, przypominający róg jednorożca. Był on jednak całkowicie czarny. A pod powierzchnią smok mógł dostrzec czarny cień stworzenia i krwiste ślepia w nim utkwione...jeśli przykładał się do nauki z zakresu tego, co go otacza, a nie tylko ziół, mógłby domyślać się, że właśnie wpadł na kelpie...ale skąd drapieżnik na terenach wspólnych? Nie mógł tego wiedzieć, jednak jedno było pewne – drapieżnik się niebezpiecznie do niego zbliżał...

[Śnieżny Blask]

Z jego krótkiego snu wybudził go nagle dźwięk pluskania. Podniósł głowę wyraźnie niezadowolony. Dlaczego ktoś postanowił mu nagle przeszkadzać? Przecież specjalnie wybrał sobie miejsce, gdzie raczej nikogo nie powinno być.
Przyjrzał się uważniej tafli wody, w której dostrzegł coś niepokojącego. Nie był do końca pewien co to. Jednak nie czuł, że to coś chce się z nim zaprzyjaźnić. To coś zbliżało się do niego, a w wodzie było jedynie widać jego czerwone ślepia wlepiające swój wzrok prosto w ciało Śnieżnego.
– To wszystko o czym marzyłem. Zostać zabitym na terenach wspólnych. – Westchnął jedynie głęboko. Jedno było pewne. Samiec zdecydowanie nie wiedział co ma zrobić. Gdyby potrafił latać to wzbił się w powietrze. A tak to pozostawało mu jedynie stać nieruchomo i udawać, że go nie ma. Może drapieżnik znudzi się jego obecnością? Albo po prostu próbuje nastraszyć Śniega? Cokolwiek się zaraz miało wydarzyć, Śnieg już zaczął żegnać się ze światem. Nie potrafił nawet walczyć! Znał jedynie podstawy obrony. Ale ile można się bronić na małej wysepce z dwoma drzewami?

[Cichy Potok]

Kelpie zbliżała się i była już niebezpiecznie blisko. Nagle z wody wystrzeliła para uzbrojonych w szpony łap, a zaraz za nimi smok mógł dostrzec karą klacz o pięknie lśniącej od wody sierści i jej czerwone, niezadowolone z obecności smoka ślepia. O dziwo stwór ten tylne łapy miał takie, jakie być powinny, czyli takie jak inne koniowate – kopyta. Drapieżnik wpatrywał się póki co rozdrażniony w intruza, a z jej paszczy wyrwało się zirytowane parsknięcie. Kelpie zaryła tylnym kopytem o ziemię wysepki, na której już stała. Zaraz jednak dało się słyszeć kolejny zwiastujący złe zdarzenia odgłos – krakanie kruka. Gdzieś niedaleko przelatywał właśnie czarny kruk, który to widząc co się święci bezceremonialnie po prostu zanurkował w dół. Śnieżny mógłby mieć wrażenie, że kruk również zamierza go zaatakować, bowiem kierował się wprost na niego. W ostatnim jednak momencie kruk wyrównał swój lot, by po chwili usiąść miękko na łbie młodzika. I znów z gardzieli ptaka wydobyło się ostrzegawcze "kra". Kelpie znów zaryła kopytem o ziemię, ale uważny obserwator mógł zauważyć, że straciła animusz, a jej przednie łapy na oczach Śnieżnego zamieniły się w kopyta. Teraz stworzenie to wyglądało niczym czarny jednorożec. Jednak długo nie podziwiał go, bowiem kelpie wsunęła się na powrót do wody. Zdezorientowany tym wszystkim młodzik mógł nie wiedzieć, co się dzieje. Mógł nawet nie usłyszeć lądującego za nim smoka. – Wybacz mojej kompance, nie lubi młodych smoków... – odezwał się cichy, ciepły głos za Klerykiem Wody. Głos jego dziadka.

[Śnieżny Blask]

Śnieg stał lekko skrępowany. Nie miał całkowicie pojęcia co właśnie miało miejsce. Tak właściwie to jeszcze nigdy nie czuł się tak bardzo zbity z tropu.
~ O co chodziło? Co się stało? Dlaczego pojawił się jakiś czarny koń? Dlaczego chciał mnie zabić? – Pytał sam siebie Śnieg, nie wiedząc dokładnie co tak zezłościło tą kelpie.
Aż nagle za jego plecami wydobył się jakiś głos. Podskoczył nerwowo do góry.
– Dlaczego mnie nękacie? – Wykrzyknął odruchowo, nie myśląc nad tym co myśli. Jeszcze po drodze pojawił się jakiś kruk, który siedział mu na łbie aż ten nie podskoczył.
Po czym zobaczył dziadka, którego pamiętał jak przez mgłę. Nie był do końca pewien kim on dokładnie jest. Może widział go raz w życiu w dzieciństwie?
– A kim jesteś? – Zapytał jednak niepewnie. Nie wiedział jak ma zareagować. W sumie to chciał się teraz zapaść pod ziemię.