Wysepka

[Śnieżny Blask]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Śnieg stał lekko skrępowany. Nie miał całkowicie pojęcia co właśnie miało miejsce. Tak właściwie to jeszcze nigdy nie czuł się tak bardzo zbity z tropu.
~ O co chodziło? Co się stało? Dlaczego pojawił się jakiś czarny koń? Dlaczego chciał mnie zabić? – Pytał sam siebie Śnieg, nie wiedząc dokładnie co tak zezłościło tą kelpie.
Aż nagle za jego plecami wydobył się jakiś głos. Podskoczył nerwowo do góry.
– Dlaczego mnie nękacie? – Wykrzyknął odruchowo, nie myśląc nad tym co myśli. Jeszcze po drodze pojawił się jakiś kruk, który siedział mu na łbie aż ten nie podskoczył.
Po czym zobaczył dziadka, którego pamiętał jak przez mgłę. Nie był do końca pewien kim on dokładnie jest. Może widział go raz w życiu w dzieciństwie?
– A kim jesteś? – Zapytał jednak niepewnie. Nie wiedział jak ma zareagować. W sumie to chciał się teraz zapaść pod ziemię.

[Cichy Potok]

Nero zakrakał oburzony, gdy młody smok podskoczył najwyraźniej nieświadomy obecności Cichego za jego plecami. Kruk wzbił się w powietrze, by po chwili przysiąść na czymś stałym – rogu swojego towarzysza – Cichego. Czarne ślepia ptaka z ciekawością przyglądały się Klerykowi. Sam zaś miedzianołuski uśmiechnął się rozbawiony reakcją Śnieżnego i pokiwał powoli głową. – No tak, w sumie możesz mnie nie pamiętać. Jestem Ciche Wody, ojciec twojego ojca – zaśmiał się, bo brzmiało to dosyć dziwnie. Zaraz jednak zmrużył lekko ślepia. – Czy ktoś cię nęka? – zapytał po chwili, w końcu takie zachowanie, takie słowa mogły sprawiać wrażenie, że faktycznie Śnieżnego ktoś dręczy. A Cichy zdecydowanie na to nie zezwoli.

[Śnieżny Blask]

– O, dziadek! – Krzyknął uradowany. Jakby w tym momencie wróciło do niego jego całe dzieciństwo. Nie miał jakoś specjalnie czasu w dzieciństwie na bliższe poznawanie rodziny. Albo to rodzina nie miała czasu? Sam nie był pewien.
– Ciche Wody? A to nie jest tak, że tylko przywódcy mają takie zakończenie jak Woda, Ogień i tym podobne? – Zapytał lekko zdziwiony. To znaczy on nie miał nic do tego jak kto się nazywa. Jednak takie prawa poznał od ojca, gdy się razem uczyli. Może tatuś coś pomylił? Z uwagą przyglądał się również krukowi.
– Nikt mnie nie nęka. Ba! Chyba nawet wszyscy mnie lubią. Przynajmniej smoki, które poznałem. – Powiedział będąc dumny z siebie, że nie wywołuje wokół siebie żadnych afer. Przynajmniej żył sobie spokojnie.
– A jak się tobie żyje? – Zapytał kierując się niepohamowaną ciekawością. Jako dziadek na pewno miał wiele do opowiedzenia! Ile on na pewno przeżył ciekawych przygód!

[Cichy Potok]

Uśmiechnął się uradowany, że młody szybko skojarzył fakty i od razu nazwał powiązania rodzinne jakie między nimi panują. Nie przewidział tylko jednego...swoich własnych słów...Podrapał się po łbie w zakłopotaniu. – No tak...po takim czasie już nie powinno mi się mylić, ale czasem po prostu tak mam. Oczywiście Cichy Potok, już nie Wody. Oczywiście, że masz rację, że tylko Przywódcy mają takie człony w imionach – posłał Śnieżnemu lekki uśmiech. Tak, teraz w zasadzie młodzi rządzili, ale może warto przekazać władzę jeszcze młodszym? Bo teraz, co wyprawiali obecni Przywódcy było farsą, a nie opieką nad stadami. Pokiwał powoli głową na wzmiankę, że jednak nic się wnukowi nie dzieje i wywrócił ślepiami, opadając na zad, by usiąść. Kruk jedynie zakrakał cicho, oburzony tym nagłym zachwianiem równowagi, gdzie musiał skrzydłami wesprzeć swoją postawę. Cichy natomiast wzruszył barkami. – Obecnie zwiedzam różne stada...na przykład teraz jestem w Ziemi, a za księżyc zapewne będę w Ogniu, próbuję poznać to młode pokolenie... – uśmiechnął się delikatnie, półgębkiem. Bo i skąd Śnieżny mógł wiedzieć, że Cichy tak naprawdę już dawno powinien gryźć ziemię? Czyli innymi słowy być martwy? – A ty? Słyszałem, że szkolisz się na Uzdrowiciela? Jak ci idzie? Podoba ci się obrana ścieżka? – zagadnął z ciekawością. W zasadzie już dawno Woda nie miała kogoś, kto by leczył smoki wewnątrz stada.

[Śnieżny Blask]

– Spokojnie. Dla mnie możesz być Ciche Wody. Dla mnie możesz nosić jakiekolwiek inne imię i tak pozostaniesz Dziadkiem. – Powiedział uśmiechając się szczerze do niego. Cenił sobie rodzinę bardzo mocno. A już całkowicie cieszył się z takich przypadkowych spotkań. Przecież to dawało najwięcej radości.
– Łoooo. To niesamowite! – No i dobrze myślał. Wiedział, że dziadek na pewno ma wiele przygód i wcale się nie pomylił.
– Jednak nie oskarżają cię o zdradę? Wszyscy są tak bardzo przychylni ku temu? – Zapytał z lekkim niedowierzaniem. Przecież wiedział doskonale, że smoki potrafią znaleźć byle pretekst do oskarżania się o cokolwiek. Słyszał o kłótniach i niesnaskach wśród smoków więc takie zwiedzanie też musiało być różnie odbierane.
– Jestem bardzo zadowolony. Jest bardzo fajnie. Poza tym, że smoki się strasznie zapuściły w stadzie przez te księżyce, gdy uzdrowiciela nie było. Leczyłem na razie Mistyczną Łuskę, od niedawna znaną jako Mistycznooką oraz mojego tatusia. Z Mistyczną nie było żadnych problemów. Problemy zaczęły się przy ojczulku. Nie dogadaliśmy się z ilością dziurawca, którego ma wypić i łyknął go za dużo. Przez co łuski mu z czerniały. No, ale parę księżyców i będzie miał nowe. Nie wiele też zostało mi do nauki. Muszę jeszcze potrenować leczenie oraz nauczyć się walczyć za pomocą magii, za co bierzemy się z tatą, i będę uzdrowicielem. Sądzę, że nie zajmie mi to zbyt wiele czasu. A przynajmniej mam taką nadzieję. – Mówił, nie biorąc nawet tchu. Mówił i mówił, w sumie zmęczył się nawet trochę tym mówieniem bez przerwy. Wtedy również usiadł i wziął głębszy wdech.
– Cieszę się, że zostałem uzdrowicielem. Dzięki temu poznaje prawie całe stado. No i bardzo podoba mi się to, że jestem ważny w tym stadzie! – Wykrzyknął radośnie od razu karmiąc swoje ego. W ostatnim czasie był bardzo popularnym smokiem w stadzie w sumie. Wszyscy próbowali go złapać, aby pomógł im wyleczyć rany zanim błogosławieństwo Erycala się skończy i rany znów zaczną dawać o sobie znać.
– W sumie to czemu nie jesteś już przywódcą? – Zapytał w sumie z lekkim smutkiem w głosie. Może jakby dziadek był przywódcą to tatuś miałby jeszcze więcej czasu dla Śniega? W sumie Śnieżny nie potrzebował tej uwagi teraz, ale kiedyś... Owszem. Z drugiej strony nie wspominał też jakoś źle swojego dzieciństwa. Poza tym, że trochę napracował.

[Mistycznooka]

Każdy wschód Złotej Twarzy zwiastował coraz to lepszą pogodę. O śniegu, który jeszcze niedawno swoim miękkim i zimnym puszkiem okrywał większość smoczej krainy. Dla futrzastych smoków mogła to być katorga, bowiem śnieg przylepiał się do ich futra, co powodowało iż Północne poruszały się bardzo topornie a potem miały mokre futro, co było swoistym zaproszeniem dla różnych infekcji i innych nieprzyjemnych rzeczy. W przeciwieństwie do smoków Górskich. Te, uwielbiające zimno stwory usuwały śnieg z siebie jednym machnięciem skrzydeł, a najczęściej trochę sobie go zostawiały by zabrać chłód ze sobą do jaskini. Za to ciepło.. O zgrozo! Najgorsze co może być! Wystarczy że będzie trochę więcej ciepła a one już umierały z tego powodu. Przynajmniej Mistyczna tak miała.
I Złota Twarz..
Jak to jest, że niewidomy smok i tak odczuwa bardzo mocno różne czynniki na swoich gałkach ocznych? Kurz, wiatr i ZŁOTA TWARZ. Niemiłosierne światło Bogów oświecało ku radości innych Wolne Stada, podczas gdy Mistyczna szła z zamkniętymi oczami, mocno zaciskając powieki i warczała na dar natury. No nawet przez zamknięte ją to gryzło! Strużki łez lały się z jej pyska a smoczyca klęła na piękną pogodę coraz bardziej. Towarzyszka jej zaś, miała niesamowity ubaw z tego i huczała zadowolona, pozwalając jasności ogrzewać swoje lotki.
– Zaaamknij sięęę... – jęknęła żałośnie do sowy, ta jednak nie chciała przestać. Mistyczna przyszła tutaj, by trochę odpocząć, jednak Złota twarz jej tego nie ułatwiała...
Koniec tego.
Smocze ciało ostro skręciło w stronę brzegu, przy którym właśnie się znajdowało i wtargnęło z impetem wgłąb Zimnego jeziora. Nabrało dużo powietrza po czym smoczysko zanurzyło się całym ciałem (i łbem co najważniejsze) pod wodę, gdzie rozwarło zmęczone gałki oczne. Uullllgaaa.. Pobyła tak tam chwilę po czym wynurzyła się, gdy zaczęło brakować jej powietrza. Sowa wylądowała na brzegu i przechylając głowę przyglądała się dźwiękom jej radości "Aaah!" "O rany, jaak dobrze!" "Jaka Ulga!"
Czy jej właścicielce coś już konkretnie strzeliło w łeb? No nic, Sowa nie będzie się nad tym zastanawiać. Nóżkami zaczęła kroczyć i przechadzać się wokół brzegu, dalej jednak zostając blisko Mistycznej. Żeby się czasem nie utopiła z tej radości czy coś.

[Wirtuoz Szeptów]

Miałem skończyć ze spacerami... Ale jednak chęć rozprostowania łap wygrywała że strachem przed kolejną krzywdą... Kolejnym cierpieniem tych, których kocham. Tej... Byłem ostrożny. Każdego smoka, którego podczas swej wędrówki widziałem omijałem szerokim łukiem. Zwłaszcza członków gromady Ognia. Ironicznie prawda? Strach przed można powiedzieć rodziną.
Ostatnie wydarzenia mocno na mnie wpłynęły. To co zobaczyłem, co powiedziałem, co czułem... Jednak coś czego najmniej bym się spodziewał dodawało mi otuchy. Hokzii ko sil... On jedyny ciągle do mnie mówił. Czasami nawet było to coś miłego. Ahrk fos hei fen dreh nu dii kiir. Pytanie rozbrzmiało w moim łbie gdy podążałem brzegiem jeziora. ~ Zu'u dreh ni mindok... Aalkos zu'u fen shur hond. Zu'u dreh ni laan wah ard ek naanzuk.~ Zacząłem czuć się trochę dziwnie. Zacząłem chyba mówić sam do siebie... W końcu pierwszy raz mu odpowiedziałem. Jednak czy to tylko nie jest mój wymysł? Jeśli jest to nie odpowie prawda?
Ful hei fen ard ek orin zuk. Kolejne słowa mnie zaskoczyły... Czyli jednak to nie jest jakiś dziwny wytwór mojego umysłu. A więc czym jest ten głos?
Kilka następnych minut minęło w kompletnej ciszy. W głowie dalej brzęczały mi te słowa. Może on ma rację. Jednak ja nie chcę by komuś przeze mnie działa się krzywda. Z zamyślenia wyrwał mnie plusk wody. Czy ktoś właśnie pływa? Cóż pogoda była okropna, więc mogło się to wydawać logicznym wytłumaczeniem. Idąc jeszcze przez chwilę dostrzegłem pływającego smoka. Może lepiej byłoby przyspieszyć? Nie miałem zbytniej ochoty na rozmowę. Nie teraz... Moje kroki stały się coraz szybsze. Oby mnie nie zauważyła...

[Mistycznooka]

Huu...
Mistycznooka właśnie wynurzała się z drugiego zanurzenia, kiedy w swojej więzi poczuła coś dziwnego. Jej towarzyszka zwróciła na kogoś uwagę, dlatego smoczyca delikatnie zatrzymała się ze swoją zabawą i bardziej zanurzyła się w wodzie, odpływając trochę na bok. Nie żeby chciała się schować, bardziej czekała na reakcje kompanki by przemyśleć szybko swoją reakcje. Na ewentualne niebezpieczeństwo oczywiście.
Huuuuu..!!
Przed smokiem, który starał się oddalić od Mistycznej stanęła śnieżnobiała sowa o czarnych jak węgiel oczach. Przechyliła łeb ciekawsko, lustrując przybyłego. Zagrożenie czy nie? Póki co jeszcze nie wiadomo. Nie wyglądało na to by chciał wchodzić w interakcje z Górską, a więc opcja z atakiem odpadła. Poza tym musiałby do niej dopłynąć a w tym przeszkadzałaby Hansel. Sowa jednak bardziej starała się zwrócić na siebie uwagę smoka, stając mu na drodze. Ciekawe co zrobi..

[Wirtuoz Szeptów]

Kilka kolejnych kroków... I nagle dziwny dźwięk. Zacząłem się rozglądać. Powierzchnia wody była delikatnie wzburzona jednak nie dostrzegałem nic poza tym. Gdzie podział się tamten smok? Nerwowe kroki. Coraz częściej zaniepokojony wzrok lustrował teren wokół. Byłem gotowy na ucieczkę gdyby tylko coś niepokojącego zaczęło się dziać, albo gdybym wyczuł realne zagrożenie. Hei los sahlag. Hei lorot hei vis ru mahfaeraak? Po długiej ciszy znów się odezwał. Powoli to wszystko zaczęło mnie denerwować. Co on może wiedzieć. To ja na razie mam władzę nad tym ciałem i to ja decyduję!
~ Srin vok! Zu'u fen dreh pahfos zu'u laan!~ Może w końcu dzięki temu on da mi święty spokój. Jednak sam zacząłem się zastanawiać nad sensem tego wszystkiego. Czy ucieczka jest dobrym rozwiązaniem? Już raz uciekałem i w rezultacie znalazłem się tu, a gdy walczyłem postronnym stawała się krzywda. Nii los hein tiid wah unad. Fin strah vein hei kun. Nuz mu ney mindok hei dreh ni laan wah lif ek ful... krif fah ek, ahrk lahney fah ek. Szczerze nie spodziewałem się tych słów po nim. W końcu od kiedy głos w głowie dodaje ci otuchy? Od kiedy wydaje ci się, że taki głos jest mądrzejszy od ciebie? ~ Aalkos hei los geges.~
Mój krok zwolnił. Co ma się stać to się stanie. Nawet jeśli to mogło być dla mnie tragiczne w skutkach. Znów ten dźwięk. Jednak teraz się na nim nie skończyło. Przed moim pyskiem nagle pojawiła się sowa. Czyli to to zwierzątko było autorem tych przerażających dźwięków. Przeklęte ptaszysko... ~ Huu... Huu! Spadaj! Powiedziałem zwracając się w stronę wody. Może da sobie spokój? Na razie po prostu przysiadłem przy brzegu.

[Mistycznooka]

"Spadaj?"
Sowa nastroszyła piórka i wzbiła się w powietrze. Nie zareagowała tak na słowa lecz na ton smoka. Niestety, kompan ślepej łowczyni był bardzo czuły na ton głosu i jeżeli wydawał się on złowrogi, reagowała agresją. Jednak od czego jest więź? Hansel wygięła swoje ciało ku gruntowi, chcąc poszybować wprost na smoka. Zapewne chciała mu zrobić jakąś krzywdę, jednak w połowie swojej drogi skrzeknęła, wygięła swoje ciało na prawo i odbiła w powietrzu I jedyne co poczuł młody to muśnięcie powietrza. Hansel przepadła gdzieś za krzakiem, który znajdował się tuż przy wodzie, a teren pod nim zaczął falować. Jednak sam ruch wody a smoka nie było! Na krótko, bowiem dziwaczne wodne anomalie zbliżały się ku niemu a po chwili zatrzymał się. Nie podpłynął zbyt blisko, jednak na tyle blisko aby Ognisty mógł przyjrzeć się wynurzającemu się powoli łbu. Na pierwszy plan kolczasta głowa z dwoma parami rogów i niesamowicie mleczne oczy. Mistyczna była teraz bardzo podobna do tafli wody przez swoje kolory przez co trudno było odróżnić ją od niej. Łeb sterczący jednak nad nią odróżniał się od reszty.
– Um.. cześć?.. – powiedziała łagodnie a w jej tonie słychać było zdziwienie. Nie bardzo wiedziała co teraz mu powiedzieć. Może to Hansel była zbyt gwałtowna?

[Wirtuoz Szeptów]

Ptak zwiększył pułap i nagle zaczął lecieć prosto na mnie. Ja stałem jednak niewzrószony. Co miało się stać niech się dzieje, więc po co miałbym teraz próbować uniknąć ataku. W pewnym momencie jednak sowa zmieniła kierunek lotu, a jedyne co we mnie uderzyło to lekki podmuch powietrza. Ślepia śledziły tor lotu ptaka zatrzymując na pewnym krzaku tuż przy brzegu.
Nagle powierzchnia wody zaczęła się wzburzać. Czyli coś miało zamiar z niej wyjść? Odsunąłem się od brzegu na kilka kroków i czekałem. Po chwili z wody wynurzyły się rogi, a zaraz potem łeb smoka, albo raczej smoczycy jak się okazało. Jednak poza łbem ponad tafle wody nie wystawało nic. Zacząłem się zastanawiać dlaczego smoczyca nie wychodzi z wody. Nie trwało to jednak długo ponieważ moje spojrzenie utkwiło na jej ślepiach. Czy ona była ślepa?
Na słowa nie odpowiedziałem. Przynajmniej nie od razu. Dreh ni viim naan noorend... Hmm... Może wypadałoby go posłuchać? W końcu co mam do stracenia. ~ Witaj.~ Powiedziałem spokojnie sprawnie uciszając wszelkie emocje we własnym głosie. ~ Znasz to latające? ~ Powiedziałem wzrokiem poszukując sowy. Mam nadzieję, że nie czai się na mnie nigdzie...

[Mistycznooka]

Smok wydawał się bardzo grzeczny. No, dobrze trudno było to stwierdzić ale na pewno znał zasady grzecznościowe w komunikacji, bowiem jego ton nie wykazywał żadnych złych intencji. Hansel miała jednak ciągoty do tego by przesadzać w odbieraniu innych. Dla Sowy wszystko było czarno-białe – Albo ktoś jest miły albo wredny. Nie mogła ona chyba pojąć że są też osobniki neutralne lub takie które nie pokazują swoich intencji na pierwszy rzut oka. Nie ma się jej co dziwić, jest tylko zwierzęciem. Poza tym jeszcze niedokońca przyzwyczaiła się do więzi i miała dosyć wybuchowy charakter. Jak na sowę.
– A znam. To moja kompanka – Hansel. – smoczyca odparła spokojnie, wynurzając się jeszcze bardziej z wody.. Jednak nie całkiem. Nie chciało jej się szczerze wychodzić z niej, była przecież taka przyjemna! Wieź dała poczuć jej, że sowa zakamuflowała się w jednym z drzew i bacznie obserwowała ją i jej rozmówce z dużą podejrzliwością. Nawet czuć było że jest na nią zła za zniweczenie ataku. No bo kto to widział mówić do sowy "Spada"?! No kto?! Hansel nie pozwoli sobie na takie traktowanie!
– Jest dosyć przewrażliwiona, szczególnie jeżeli chodzi o ton czy nastawienie do niej. No i dosyć nieufna. Przepraszam, nie chciałam żeby Cię zaatakowała. – dodała po chwili z lekkim uśmiechem. Może wypadałoby się przedstawić?
– Mistycznooka, Łowczyni Wody. Miło mi Cię poznać.

[Wirtuoz Szeptów]

Jeszcze raz rozejrzałem się dookoła szukając pierzastego zabójcy. Nie wiedziałem, że zwierzę może żywić do kogoś urazę o taką można powiedzieć błachostkę. Mam nadzieję, że przynajmniej nie będzie na mnie długo obrażona...
A, więc to kompanka niebieskołuskiej. Słyszałem już o tych więziach pomiedzy smokiem, a zwierzęciem jednak... nigdy się jeszcze z kimś posiadającym kompana nie spotkałem. Nie byłem pewny czy sowa zrozumie jednak wypadałoby załagodzić jakoś nasze stosunki. ~ Miło mi Hansel. Gdziekolwiek byś się nie chowała.~ Drugie zdanie wypowiedziałem do samego siebie, trochę ciszej.
Kolejne słowa wywołały deliktny uśmiech na moim pysku. Jednak na pierwszy rzut oka można było dojść do wniosku, że ten uśmiech jest sztuczny. Chyba zdążyłem już zauważyć, że sowa ma swój charakterek. ~ Nic się nie stało. Ja też nie chciałem jej w żaden sposób urazić. ~ Powiedziałem spokojnie jednak dalej mój głos zdawał się nie wyrażać żadnych emocji. Smoczyca mogła jednak wyczuć, że złożenie zdania zajmowało mi dużo więcej czasu niż przeciętnemu pisklęciu, albo bardziej adeptowi w moim wieku. ~ Nazywam się Vozuriim jednak tutaj przyjęło się na mnie wołać Szmaragd. Nawzajem.~ Celowo nie podałem jej własnej gromady. W końcu nie byłem pewien czy właśnie z niej nie odszedłem.

[Mistycznooka]

Mistyczna za pomocą więzi próbowała uspokoić sowę. Przekazać jej, że Vozuriim nie miał wobec niej wrogich zamiarów. Ta jednak, co mogła wyczuć smoczyca dosyć sceptycznie podchodziła do tego stanowiska. Smoczyca westchnęła cicho.
– Ona się potrafi obrazić o cokolwiek. Nie przejmuj się, przejdzie jej. Na mnie też długi czas była obrażona, bo przy zakładaniu więzi troszkę nam się sprawy pokomplikowały. – stwierdziła że teraz może sobie pozwolić na to by wyjść z wody. Smoczyca zachowywała jednak ostrożność i bardzo powoli wynurzyła się na brzeg, aby zaraz na nim przysiąść. Powstrzymała się od odruchowego otrzepania ze ściekającej wody. A trzeba przyznać że Mistyczna nie okazała się małą smoczycą.. Geny górskich smoków robiły swoje również w rozmiarze!
Od razu gdy przysiadła, nozdrzami zaczęła badać otoczenie, by zaraz zwrócić się w stronę woni rozmówcy. Pachniał stadem Ognistych, jednak z jakiś powodów nie chciała poruszać tej kwestii. Być może Młody smok znajdował się w takiej samej sytuacji co Lunar?
– Dlaczego akurat Szmaragd? – zapytała z ciekawością, oczekując również by Sowa przestała się kryć ze swoją urazą wśród drzew. Na to jednak musiała sobie poczekać.

[Wirtuoz Szeptów]

Uśmiechnąłem się delikatnie słysząc słowa samicy. Czyli na prawdę kompani mają charaktererki... Czasem bardziej je okazują niż my. Na moim przykładzie widać to chyba wyraźnie. ~ Troszkę? ~ Zapytałem starając się nawiązać luzną rozmowę. Cóż... Chyba pora sobie siąść, w końcu sowy nigdzie nie widać, więc moje życie nie było chwilowo zagrożone.
Nagle samica zaczęła wychodzić z wody. Była dość... duża. Cóż nie tak wyobrażałem sobie łowcę. Gdybym widział ją po raz pierwszy z pewnością powiedziałbym, że jest wojownikiem... W końcu znaleźliśmy się w pozycji najbardziej odpowiedniej rozmowie. Jej pytanie jednak wydawało mi się trochę dziwne. Większość była w stanie domyślić się skąd wzięło się moje tutejsze imię. Postanowiłem coś sprawdzić. Najpierw delikatnie i powoli, nie wytwarzając przy tym dźwięku uniosłem lewą łapę. Gdy ta znów znalazła się na ziemi uniosłem prawą. Tak jak myślałem smoczyca nawet nie zwróciła na to uwagi. Czyli, że na prawdę jest ślepa... ~ Twoje ślepia nie tylko tak wyglądają prawda?~ Zapytałem spokojnie nie chcąc w ten sposób jakkolwiek ją urazić.
Po chwili wpadłem jednak na pomysł. ~ Hmm... Nie obrazisz się jeśli użyje maddary? Trochę trudno mi wytłumaczyć ci mój wygląd inaczej.~ Powiedziałem wciąż pozostając spokojnym. Gdybym otrzymał pozwolenie utworzyłbym dosyć słabe połaczenie pomiędzy mną a samicą. Tym połączeniem chciałem przesłać tylko pojedyńczy obraz. Obraz niewielkiego smoka o białym futrze i smukłym pysku. O dużych skrzydła z białymi piórami i szmaragdowych lotkach. O czeterch szmaragdowych żmijach owijających moje łapy stopy "pożerając" całkowicie. O piątej "żmiji" owiniętej wokół ogona. O rzędzie piór na karku, które kończyły się szmaragdowymi akcentami. I w końcu i fioletowych przenikliwych ślepiach.
Mam nadzieję, że to wyobrażenie jej wystarczy...

[Mistycznooka]

Zaśmiała się.
– No może bardziej niż troszkę. Przy zaciskaniu więzi ja coś skiepściłam i obie wiłyśmy się na ziemi. Nie polecam. Sowa miała mi to bardzo długo za złe. A jak jej przeszło to wyszło na jaw że jest charakterna po prostu. – wytłumaczyła wręcz natychmiast, układając się wygodniej na brzegu. Hansel podleciała bliżej, siadając na jednym z konarów i bardzo bacznie obserwowała Smoczyce i Młodego smoka. Dokładniej oczywiście smoka, gdyby ten nagle miał coś zrobić Mistycznej. Ech ta sowa..
Na pytanie o wzrok, nie wywołało na Górskiej jakiegoś "większego" wrażenia. Chociaż podziwiała, że wpadł na to. Inne smoki nie pytały o to wprost, brały to za coś normalnego lub nie mogły dojść co jest nie tak. A tu proszę, sam to zauważył.
– Jestem niewidoma od wyklucia się. Ale radzę sobie. Na polowaniach używam magii, żeby sprawniej się poruszać. Chociaż teraz to Hansel też mi w tym pomaga.. A co do użycia maddary.. Um.. Chcesz mi coś pokazać, prawda? – zapytała dosyć niepewnie. Nie miała zbyt dobrych doświadczeń jeżeli chodzi o przesyłanie przez kogoś obrazów do jej mózgu. Wolała się więc upewnić..