Podnóża Skały

[Uśmiech Szydercy.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Szyderca wykrzywił pysk w rozbawieniu, gdy usłyszał o "jednym ruchu łapy, który może go zabić". Miał inne zdanie na ten temat, jednak nie zamierzał drążyć tematu, woląc skupić się na lekcji, która na pewno mu się przyda.
Wysłuchał instrukcji Osłony, po czym skinął łbem. Ponownie wzbił się w powietrze silnym machnięciem skrzydeł, chcąc znaleźć się wyżej, nad smoczycą. Wziął głęboki wdech, pozwalając, by oddech wypełnił całe jego płuca. Poczuł, jak gruczoł produkujący gaz zaczyna działać i wypuścił powietrze, które wylatując z jego paszczy zapłonęło. Słup ognia poszybował silnie ku Wojowniczce Ognia.

[Osłona Nocy]

Osłona widząc płomienie smoka, uśmiechnęła się lekko i szybko odskoczyła w bok, unikając płomieni Szydercy. Ognista otrzepała się z kurzu, który na niej osiadł i zamyślona machnęła łapą w powietrzu, jakby odganiała jakiegoś wyjątkowo natrętnego komara.
– Bardzo ładnie. Teraz...teraz postaraj się trafić w tą kulę. – Powiedziała, a przed samcem pojawiła się niebieska kula wielkości smoczej małej łapy. Tak więc Szyderca miał pełne pole do popisu, byleby tylko w nią trafić.
Osłona przyglądała się mu uważnie, licząc na to, że poradzi sobie z nią szybko.

[Uśmiech Szydercy.]

Kheldar poczuł dziwne rozbawienie, gdy Osłona go pochwaliła w tak matczyny sposób. Nie pamiętał, by kiedykolwiek był chwalony. W Cieniu działały pierwotne instynkty, królowała samodzielność. Pisklęta uczyły się lub ginęły, nie było pochwał i zachęt.
Przyjrzał się swemu celowi stworzonemu przez Osłonę, po czym odsunął się nieco w tył, zwiększając odległość, by utrudnić sobie zadanie. Nauka na pewno będzie owocniejsza. Wymierzył odległość, po czym wziął głęboki wdech i pozwolił, by gaz uleciał, nie rozchylał jednak na razie pyska. Postanowił uformować go w ognistą kulę. Gdy poczuł, jak jego pysk wypełnia ogień, przez ułamek sekundy miał jeszcze pysk zamknięty, a potem rozchylił go gwałtownie, w tym samym momencie odcinając wypływ gazu. Ognista kula wraz z silnie wypuszczonym powietrzem poszybowała w stronę celu smoczycy, by roztrzaskać się o niego.

[Osłona Nocy]

Cóż, Osłona nie znała zwyczajów Cienistych, ale mimo to, traktowała ich jako zwykłe smoki. Ognista kula Szydercy prawie uderzyła w cel, gdyby nie to, że ten się poruszył. Osłona uśmiechnęła się lekko.
– Myślałeś, że będzie stać w miejscu? – Mruknęła rozbawiona, widząc jak niebieska kula zaczyna sobie kręcić kółka w powietrzu. Tak więc i tak Uśmiech miał utrudnione zadanie, trafienie niebieskiego wytworu Nocy nie należało do najłatwiejszych zadań. Bynajmniej nic nie zamierzała ułatwiać Wojownikowi.

[Uśmiech Szydercy.]

Kheldar uśmiechnął się piekielnie, mrużąc ślepia.
– Ależ oczywiście nie sądziłem, że to będzie takie proste – mruknął w odpowiedzi, po czym wbił wzrok w latający, niebieski obiekt. Wodził za nim chwilę spojrzeniem, chcąc wybadać jego drogę lotu. Czy był cykliczny, czy losowy. W końcu ponowił atak, tym razem jednak celował w przestrzeń w pewnej odległości przed iluzją, by ta dotarła w nie akurat w tym samym momencie, co jego ogień.
Wziął wdech, zebrał gaz, po czym rozchylił pysk i wypuścił nie jedną, a trzy kule ognia, skupiając się na precyzyjnym trafieniu. Dwie dodatkowo, na wszelki wypadek. Któraś musi trafić.

[Osłona Nocy]

Niestety kula nie zamierzała kręcić się w tym samym kształcie. Gdy tylko Uśmiech posłał w jej kierunku trzy ogniste kule, natychmiast odleciała w lewy bok o jakieś cztery ogony. ogniste kula trafił zaś w krzaki i pobliskie drzewa.
Jak widać Szyderca przecenił swoje możliwości, a może była to sprawa Osłony? Może chciała zdenerwować Wojownika? W sumie było to nie ważne, gdyż i tak oboje dążyli do jednego celu. Niebieska kula zaczęła sobie robić łuski wielkości dwóch ogonów, choć oczywiste było, że szybko zmieni ona swój tor kiedy Cienisty zaatakuje. Pytanie więc, co trzeba zrobić, aby odnieść sukces?

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca nie był narwanym smokiem. Nie dało się go sprowokować tak łatwo, a właściwie, to było to niezwykle trudne. Raczej więcej rzeczy powodowała u niego cierpkie, mroczne rozbawienie. Tak jak teraz. Uśmiechnął się i sapnął, wypuszczając z pyska obłoki nozdrzy, po czym postanowił chędożyć strzelanie ogniem.
Odbił się silnie od podłoża, wyskakując w powietrze i rozkładając skrzydła. Machnął nimi, wzbijając się wyżej. Przednia prawa łapa zacisnęła się w pięść, jej mięśnie napięły się. Smok machnięciem skrzydeł znalazł się tuż przy tworze Osłony, po czym Kheldar zamachnął się i z dużą siłą uderzył w ów kulę.

[Melodia Ciał]

Adept Cienia zjawił się tak szybko jak to było tylko możliwe na Błękitnej Skale albo raczej u jej podnóża, rozejrzał się w koło, nabrał w płuca powietrza i ryknął tak głośno jak tylko potrafił aby przywołać do siebie smoczycę z Życia. Był tak głodny iż obojętne mu było od kogo, gdzie i jak dostanie mięso, po prostu musiał coś zjeść i to już.

[Mrucząca Łuska]

Co? Znowu ktoś ją gdzieś woła? Ach, to ten Cienisty Adept, który prosił o jedzenie. Na puszcze i knieje, czy oni wszyscy nie mogą ruszyć swoich leniwych zadków i upolować czegoś, zamiast wzywać kogoś z mięsem i żerować na jego biednych obowiązkach? Ach, no tak. Do tego trzeba mieć talent. Dlatego Cadha, chcąc nie chcąc, chwyciła kawał mięsa w szpony i wzbiła się w powietrze, kierując się ku Błękitnej Skale. Z daleka zobaczyła czerwonego smoka z szarym łbem... To on ją wołał, jeśli się nie myliła.
Wylądowała kilka ogonów przed nim, po czym rzuciła mu mięso pod łapy; jej pysk był chłodny, a w oczach błyszczała pogarda.
– Nie jestem pieskiem na twoje posyłki – warknęła, obrzucając go zirytowanym spojrzeniem. – Jedz. I przygotuj się, bo niedługo wiara Wolnych Stad zostanie wystawiona na próbę – rzuciła, po czym ponownie rozłożyła skrzydła i wyskoczyła w górę, lecąc z powrotem ku obozowi Ziemi.

[Melodia Ciał]

Kiedy mięso przed nim wylądowało niemal natychmiast się na nie rzucił jak bezmyślny stwór któremu jedynie żarło we łbie. Kiedy w końcu skończył swój posiłek, bąknął coś pod nosem, coś co miało być niby podziękowaniem ale Adeptka bardzo szybko stąd zniknęła.
O co jej z tą wiarą właściwie chodziło ? Spalony wzruszył barkami i wrócił do domu wreszcie z pełnym żołądkiem.

[Znamię Chaosu]

Przy Podnozy blekitnej skaly wyladowal raczej mlody smok. Jednak kto ocenial kogokolwiek po wygladzie jakze moglby sie zdziwic, gdyby rozpoczal konwersacje z tymze smokiem. Bowiem Naznaczony nie byl zwyklym smiertelnikiem, w jego smiertelnym ciele bowiem zamieszkiwala dusza boga. Boga Polnocy, boga wybuchowego, wojennego, rzadnego krwi i chaosu. Taaak, juz niedlugo ten smok bedzie wyszkolonym wojownikiem, ktory zaslynie z brutalnych i szybkich walk. Przynajmniej mial taka nadzieje, bowiem jego plany byly dosc interesujace. Na pysku smoka jednak panowala obojetnosc, mlody wojownik przechadzal sie, a jego futro roztaczalo przyjemny, nie skazony zapachem zadnego stada won.

[Krwiożerczy Obłęd]

Naznaczony nie musiał długo czekać, bo po chwili, przed nim (mimo, że smok się poruszał) – choć kilka ogonów dalej – wylądował czarnołuski smok. Ciężki, masywny, o pysku poznaczony brzydką blizną. – Krwiożerczy Obłęd, z Cienia – przedstawił się chropowatym, nieprzyjemnym głosem, z którego wiał jednak chłód. – A ty musisz być Naznaczony Kolec, z Ognia – to na pewno nie było pytanie, raczej suche, jałowe stwierdzenie. W międzyczasie, między jedną a drugą wypowiedzią, zaczął układać swoje nietoperzowe, poszarpane skrzydła. Co prawda, zaraz po lądowaniu je złożył, ale skoro ma trenować go w walce to musi mieć je ułożone wygodnie. I tak, po krótkiej chwili, miał je dociśnięte do ciała, ale nie za mocno, i ustawione przy linii barków. To znaczy, jego "szponiki" znajdowały się przy nich. – Obrona przed naturalnymi ciosami czy też i magią? – za magią nie przepadał, i to było akurat słyszalne w jego głosie (niechęć, obrzydzenie, pogarda) ale walcząc z czarodziejami, też w końcu wojownicy, trzeba być gotowym na wszystko. Zwłaszcza, że dowiedział się od Nauczyciela kilku interesujących rzeczy.

[Znamię Chaosu]

Naznaczony widzial z daleka nadlatujacy, ciemny ksztalt. Jednakze smok, ktory przed nim wyladowal wygladal dosc imponujaco. Nie mial moze masy miesniowej kulturysty, ale na pewno cechowala go duza zrecznosc, wiedzial, bo sam byl raczej zreczny, niz silny i potrafil oceniac przeciwnika po wygladzie samego ukladu miesniowego. Oczywiscie u Polnocnych wygladalo to nieco gorzej, w koncu luski opinaly idealnie cialo, a futro...futro lalo sie po nim, zaslaniajac gabaryty, ale to zawsze wychodzilo na plus. Polnocny skinal lbem na znak przywitania.
-Tak, Naznaczony, ale nie z Ognia.
Oznajmil beznamietnym tonem, a ostatnie slowo wypowiedzial znaczac je lekka niechecia.
-Teraz jestem wolnym strzelcem.
Wytlumaczyl zaraz, widzac zdziwienie na pysku rozmowcy, po czym przechylil lekko leb.
-A skad pomysl, ze mam ochote sie uczyc obrony?
Zapytal z rozbawieniem, bo tutejsze smoki wydawaly sie byc, dosc proste. Przylatywaly, znaly Cie, mimo ze ty ich nie znales, wiedzialy, czego chcesz, mimo ze nie wypowiadales tego na glos. Dziwne, czyzby potrafily czytac w myslach? Tak czy owak Naznaczony dla bezpieczenstwa szczelnie zamknal swoj umysl, po czym ustawil sie w pozycji gotowosci, roztawione lapy, lekko ugiete. Przednia para wyciagnieta lekko ku przodowi. Skrzydla przycisniete do ciala, a ogon delikatnie uniesiony. Leb nieznacznie pochylil, ale nie tak by odslaniac kark.
-Wolalbym jednak, abys podszkolil mnie, skoro i tak juz to zaproponowales, z dziedziny ataku zrecznosciowego. To zdecydowaniej bardziej mi sie przyda, niz obrona.

//sory za zmienienie planow ;P ale Usmiech w koncu atakuje silowo, atakow zrecznosciowych mnie nie nauczy dobrze.

[Krwiożerczy Obłęd]

//Nie ma sprawy ^^ Nawet mi się to podoba ;P

Przez pysk Krwiożerczego przemknął cień. Może to był uśmiech a może i nie, ciężko to było określić. – Pachniesz siarką to jesteś z Ognia. Z tego co mi wiadomo, to siarka, a przynajmniej na tych ziemiach, nigdzie indziej naturalnie – gdy to mówił, lekko przekrzywił głowę na bok. Na węch mu się jeszcze nie rzuciło. Doskonale wiedział co czuł, zwłaszcza, że z ognistymi ma bardzo ... blisko kontakt. A raczej miał, bo do ognistych wojowników nie sposób było się dostać. No i, przede wszystkim, ich nie widział. Przywódczyni Ognia zawsze miała któregoś z nich przy swoim boku, a teraz? Teraz, to wybierała inne smoki jako straż przyboczna. Dziwny był ten smok, naprawdę dziwny. Sam nie wie jak pachnie. No ale cóż, czy to był jego problem? Nie, zdecydowanie nie. To był problem ognistych, i tylko ich. Skoro Nieśmiertelna zbiera byle co, to niech za to płaci. – Nie wyglądasz na fana rozmów towarzyskich, ani także na takiego, który by zechciałby się uczyć czegoś innego niż walki. Wojownik, dobrze wyszkolony wojownik, zawsze wie, kiedy ktoś chce się czegoś nauczyć z tej dziedziny, nawet o tym nie wiedzą – mruknął, obrzucając krytycznie postawę smoka. Postawę ma idealną – nawet pomyślał o nieodsłanianiu karku, no proszę – czyli nie jest źle. – Zaczynaj, więc – dodał, przybierając dokładnie taką samą pozycję. Znał ją na tyle dobrze, że mógłby ją spokojnie wykonywać z zamkniętymi ślepiami.

[Znamię Chaosu]

Zasmial sie chrapliwie.
-Widac, ze masz nieco....spaczony wech.
Usmiechnal sie poblazliwie w kierunku wiekszego smoka, zapachu siarki na jego siersci juz nie bylo, dawno. Pozbyl sie go, gdy tylko wkroczyl na tereny wspolne i opuscil raz na zawsze ten padol lez, jakim bylo Plemie Plomieni. Po prostu cala ta nagonka na jego osobe przez jego Przewodniczke mu nie lezalo, ale pozaluje tego...juz niedlugo. Na kolejne slowa jedynie skinal lbem.
-A tu faktycznie, twoj punkt.
Dluzej Cienisty nie musial go zachecac. Naznaczony po prostu napial miesnie i ruszyl zygzakiem w kierunku swojego przeciwnika, ktorym teraz byl Krwiozerczy Obled. Nie byl niezdarnym smokiem, to bylo pewne, ale jeszcze troche brak mu bylo do zrecznosci tegoz smoka, wiedzial o tym i zamierzal to wykorzystac. Podstepem. A bo jakby inaczej? Polnocny zdecydowanie celowo biegl chaotycznie, by do konca nie pokazywac celu, ktorym byla szyja przeciwnika. Chyba bylo to ulubione miejsce smoka na atak. Gdy znalazl sie blisko Krwiozerczego, wybil sie z lap, by moc wykonac szybki skok, na jego lewa strone. Zapewne kazdy pomyslalby, ze zaatakuje on bok, jednak podczas skoku, Naznaczony mial zamiar wystawic lape, by podczas pedu, jaki nabral, przeorac szybkim cieciem pazurow szyje Cienistego Wojownika.

[Krwiożerczy Obłęd]

//Ze mna tak latwo nie ma :)

– To raczej ty nie wiesz jak pachniesz – odgryzl sie, szczerzac kly w drapieznym usmiechu. Ale na wiecej nie mial czasu, bo zaraz nastapil atak futrzastego. Nie zeby cienisty go nie zauwazyl, bo zauwazyl, ale dlugotrwala gadanina – przynajmniej z tym smokiem, go nie pociagala. Być może z cienistym by dyskutował, na przykład z Uśmiechem, a przy okazji by się bronił, ale w stosunku do innych Stad już taki wspaniałomyślny nie był. Niemniej jednak, wojownik cały czas miał na oku zachowanie Naznaczonego. Jego skoki, jego odbicie się na odpowiednią stronę a także i sam atak. Gdy on nastąpił, a były ognisty znalazł się blisko niego, natychmiast odskoczył w tył. Jak najszybciej i jak najzwinniej. Nie można było również zapomnieć o tym, że czarnołuski miał się znaleźć z dala od pazurów adepta. – Jeśli już stosujesz zmyłki, to rób to jak najbliżej mnie. Jeśli zaczynasz je wykonywać ogon ode mnie, to automatycznie zamiast mnie zdekoncentrować, powodujesz, że staje się jeszcze bardziej czujniejszy. Do tego dochodzi przewidywalność, bo albo zaatakujesz mnie z lewej strony albo z prawem. I pole manewru również masz ograniczone – łapa albo paszcza. Markuj ruch łapą, ale zaatakuj mnie paszczą. Udaj, że atakujesz mnie paszczą a zadaj cios łapą ...
Dziwne, i tego dowiedział się nie od Nauczyciela ale od smoka, który go później uczył. Od Złudzenia Życia.