Drzewo na Wzgórzu

[Wirtuoz Szeptów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

W końcu nastał czas na kolejny samodzielny trening. Zbyt długo się obijałem... W końcu niedługo zacznę trzydziesty księżyc życia. Jako adept niestety... Chciałem to zmienić jak najszybciej by dumnie realizować cel, który sam sobie postawiłem na mojej poprzedniej ceremonii. Lecz im starszy jestem tym trudniej mi trwać w przekonaniu, że wszystko będzie tak czarno białe...
Szukając odpowiedniego miejsca dotarłem aż w
okolice drzewa,chyba dębu, na jednym z Czarnych Wzgórz. Miejsce chyba będzie odpowiednie... Tak więc czas przejść do treningu na "sucho". Wpierw ugiałem delikatnie wszystkie łapy by obniżyć swoją postawę lecz jednocześnie utrzymywać brzuch nad trawą by ta nie wydawała z siebie dźwięku, który może zdradzić moją pozycję. Teraz skrzydła, które przecisnąłem do ciała by zapobiec jakiemu kolwiek nieprzyjemnemu wypadkowi jak na przykład zachaczenie kończyną lotną o jakąś gałąź. Kolejną rzeczą jaką musiałem przygotować to ułożenie głowy i ogona. Ten drugi wisiał nad ziemią tak by nie wadził ani by nie dotykał podłoża, a łeb był ustawiony ciut niżej niż zwykle tak by być poniżej linii barków. Hmm... To chyba tyle z pozycji. Teraz musiałem sobie obrać cel... Padło oczywiście na stojące na wzgórzu drzewo, które było chyba jedynym charakterystycznym elementem otoczenia. A więc najpierw uspokoiłem swój oddech tak by nie wydawał żadnego świszczenia czy podobnych temu dźwięków i unosząc delikatnie pióra sprawdziłem kierunek wiatru. Niestety byłem w zupełnie złym miejscu na co wskazywało unoszenie się piór przy mocnych podmuchach. W takim razie muszę okrążyć drzewo co powoli zacząłem robić cały czas pilnując oddechu i uważając by nie nadepnąć, kopnąć bądź przewrócić niczego co mogłoby wydać dźwięk alarmujący potencjalną ofiarę. Mój ruch nie trwał długo. Okrążenie drzewa w końcu nie było wielką filozofią. Teraz czas na właściwe skradanie. Dalej w tej samej pozycji czyli z ugiętymi łapami, skrzydłami przyciśniętymi do boków, luźno uniesionym ogonem i delikatnie opuszczonym łbem zacząłem powoli zbliżać się do drzewa. Cały czas zwracałem uwagę na swój oddech by był jak najcichszy i na jakiekolwiek przeszkody, które na drodzę spotykałem gdzie mniejsze delikatnie odsuwałem łapą, a większe omijałem. Idąc przed siebie natrafiłem ba coś co niemal doprowadziło mnie do szału podczas treningu z Mistycznooką czyli na kamienisty teren zgrabnie ukryty pod trawą. Musiałem teraz uważniej patrzeć na to co znajduje się pod moimi łapami i na zmianę raz chować pazury gdy kamień, na którym stoję jest spory, a raz łapiąc taki kamień w wyżej wymienione szpony gdy jest wystarczającej wielkości i mieści się w smoczej łapie. Zrobiłem kilka lub kilkanaście kroków nim w końcu zszedlem z tego przeklętego terenu i wróciłem na mięciutką trawę tłumiącą dźwięki. Do drzewa zostało mi już niewiele i po kilku chwilach już było na tyle blisko, że mogłem spokojnie dotknąć go łapą.
Hmm... Chyba na teraz starczy choć szkoda, że był to niestety trening z drzewem, a nie z czymś żywym co jest w stanie cię zauważyć lub jeśli to smok, powiedzieć co jest robione źle. Ale chyba chwilowo muszę się tym zadowolić i przede wszystkim wracać do obozu... Robi się już ciemno... Tak więc zrobiłem krótki rozbieg by na skraju wzgórza wzbić się w powietrze i odlecieć w swoją stronę...


(zt)

[Szczyt Potęgi]

Przybył w to miejsce, aby ponownie wezwać łowczynię. Nie tę z Cienia, ze względów oczywistych, ale inną, do której mimo, że nie miał zaufania, to nie miał większego wyboru. Nie znał jeszcze zbyt dobrze terenów Wolnych Stad, więc jeszcze przez kilka księżyców będzie zdany najpewniej na inne smoki, które polują i utrzymują swoich pobratymców w innych stadach. Ryknął donośnie, mając nadzieję, że ktoś się zjawi.

[Szlachetny Nurt]

Ostatnimi czasy trochę bardziej zaangażował się w "walkę" z głodem. Udawał się więc na swego rodzaju spacery, a jeżeli usłyszałby jakiś ryk, to na pewno by się tam udał. Dzięki temu czuje się po prostu jakiś bardziej spełniony, wie że to co robi ma jednak jakiś większy cel.
No i tym razem ryk usłyszał dosyć szybko. Brzmiał dosyć dziwnie, nigdy więc wcześniej tego kogoś nie karmił. Po chwili był już na miejscu, no i zobaczył głodomora. Nie był pewien czy już go wcześniej widział, być może. Wiele smoków widział na spotkaniu młodych, dawno temu, no ale nie sposób mu było ich wszystkich zapamiętać.
– Witaj. Jesteś głodny, prawda? – Zapytał dość spokojnie, ale było to pytanie bez sensu. Skoro ryczał, to albo coś mu się stało, albo jest głodny, na to pierwsze nie wyglądał. Zresztą po tak długim czasie, już sam potrafił dostrzec czy smok jest głodny. Nie wiedział czy smok oczekiwał właśnie niego, ale chyba nie powinien być zawiedziony.
Przywołał ze swojej groty tura, pierwsze co przyszło mu na myśl. Nie wiedział w końcu w jakim mięsie lubuje ów nieznajomy. Po chwili, podsunął to dorodne zwierze, dające łącznie 4/4 mięsa w stronę ognistego. Po czym się cofnął.
– Smacznego. – Dodał krótko, jednak nie zamierzał jeszcze odlatywać. Jakoś taki miał zwyczaj, czasami w końcu głodomorzy mogą mieć coś ciekawego do powiedzenia, prawda?
Zauważył, że ostatnio karmił tak właściwie samych Ognistych. Ale czy to źle? Są w końcu teraz w sojuszu, więc wręcz przeciwnie.

[Szczyt Potęgi]

Szczyt Potęgi długo obserwował jak obcy smok najpierw kładzie przed nim jedzenie, potem gada, po czym życzy smacznego. Z perspektywy Pozłacanego, wyglądało to, jakby przyniósł jadło pod żywy posąg, który nie robił nic, tylko wpatrywał się w niego, jak gdyby lustrując każdy szczegół, każdą łuskę na jego ciele. Jakby analizował, gdzie mógłby go zaatakować. Tak przynajmniej sugerowało gniewne spojrzenie wojownika, gdy tak sobie siedział. I patrzał.
To na mięso, to na samca.
W końcu, po dłuższej chwili obwąchał dokładnie martwego tura, kątem oka patrząc na łowcę, sprawdzając jego reakcję. Teoretycznie, jadło było dobre...
Pierwsze kęsy odgryzał bardzo ostrożnie, jakby mięso miało go poparzyć, albo mu "oddać" poprzez wymierzenie policzka. W końcu jednak, pożarł całość sprawiając, że problem moralny polegający na wyborze przyjęcia jedzenia od kolejnego potencjalnego wroga a najedzenia się, został zażegnany. Po posiłku, Szczyt wrócił na swoje miejsce. Aby nie pozostawać całkiem dłużny przysłudze nieznajomego, w podzięce skinął łbem, lecz nie powiedział ani słowa.

[Szlachetny Nurt]

Spotkanie z tym Ognistym było... dziwne. Jest już łowcą od bardzo dawna, zazwyczaj jak daje głodomorowi mięso, to rzuca się na nie i od razu zjada. Bywali tacy co nie byli pewni czy chcą jeść, ale nigdy nie widział by smok stał jak posąg i przewracał wzrokiem.
Ten tutaj patrzył się przez długi czas, jakby do końca nie był pewien czy chce je jeść. Może źle zlokalizował źródło ryku? A może po prostu nie jest głodny, tylko chodzi mu o coś innego?
No i trwało to nadal, patrzył się raz na niego, raz na mięso. No ale w końcu skosztował. Czyli jednak był głodny, skąd jednak to jego wahanie? Całkiem prawdopodobne, że to nie jego oczekiwał tutaj. Być może liczył na to, że przyleci Mistyczna? W Ogniu nie mają już chyba żadnego łowcy, zdążył się tego domyślić. Ostatnimi czasy wykarmił chyba ponad połowę ich stada.
Nie spodziewał się, że gdy ten skończy jeść, to jeszcze odkiwnie mu głową w podzięce. Myślał raczej, że od razu odleci, nie zwracając nawet uwagi na niego. No, jednak się mylił.
– Chyba... nie mnie się tutaj spodziewałeś, prawda? Jednak nie musisz się obawiać, bo stąd chyba to twoje niezdecydowanie. Zwady nie szukam. Jak widzisz... po prostu karmię innych, jak to łowca. – Przełamał ciszę, widząc że nieznajomy nadal siedzi tam gdzie siedział. Może czegoś oczekuje? Jeżeli była to rozmowa, to niech ma. No... takiej sytuacji przy karmieniu kogoś jeszcze nigdy nie miał.

[Szczyt Potęgi]

Gdy ten przemówił, Szczyt jedynie przekrzywił łeb, lustrując osobnika z góry do dołu, jakby próbował ocenić czy ten aby na pewno nie zechce go nagle zaatakować. Po chwili jednak napięte mięśnie powoli zaczęły się rozluźniać, a sam wojownik nabrał odrobinę więcej pewności co do rozmówcy.
– Wybaczy, że "Zirag Knurl" nieufny. Został oszukany przez smoczyca Cienia. Niegodna, by choćby z nim rozmawiać. Rzekł w końcu trochę nieskładnie, wszak wspólnej mowy uczył się w sumie od niedawna. Bardziej rozbudowane wypowiedzi musiał przemyśleć i zaplanować ze sporym wyprzedzeniem.
– Mówio Szczyt Potęgi, woj Ingeitum. Ja z Ognia, wychowan przez knurla daleko w górach. Krasnale, w sensie.
Gdy już skończył, wstał ze swojego miejsca i podszedł bliżej wodnego. Smok niósł za sobą dziwną, nieprzeniknioną woń. Z punktu widzenia Szczytu, takie spotkanie było ważne, gdyż do tej pory miał bardzo znikome pojęcie o woniach innych stad. Tyle, co z daleka, coś tam zwietrzył podczas patrolu, czy na zebraniu wspólnym u proroka.
– Wy sojusznicy Ognia, prawda?– Spytał, dla pewności. Życie w komunie obozu jego stada, nie do końca dobrze wpłynęło na wiedzę o otaczającym go świecie.

[Żar Zmierzchu]

/kontynuacja fabułki która umknęła

– Równinny Kolec... biało-czarny, pióra... – przekopywał zakamarki pamięci starając się wyłapać kogoś o tym imieniu. Ale nie przychodziło mi nic do głowy. Chyba że... pomyliła imię, w tym przypadku pasowałoby to do jego rówieśnika.
– Wydaje mi się że chodzi ci o Żurawia zwanego Śmiałym Kolcem. I Lew, synowie naszego łowcy Absurdu Istnienia – starał się wyjaśnić nieporozumienie. Podrapał się po brodzie, skrzydła nerwowo drgnęły. Nie był w stanie udzielić jej odpowiedzi na to pytanie.
– Szczerze mówiąc... nie wiem. Najpierw zaginął ich ojciec, potem pewnego dnia oboje wyszli z Obozu Ognia kierując się na północ i nigdy więcej nikt ich nie widział. Jestem ostatnim przedstawicielem swojego pokolenia które zostało w Ogniu. Mogę mieć tylko nadzieję że żyją i mają się dobrze – oby to wystarczyło by zaspokoić jej ciekawość. Nigdy nie poznał dalszych losów swojego przyjaciela z którym tyle się nauczył, a myśl że mógł zakończyć swój żywot gdzieś poza Barierą...

[Szlachetny Nurt]

Zdziwił się nieco gdy usłyszał, iż Ognisty został oszukany przez jakąś smoczycę z Cienia. Domyślał się o kogo mogło chodzić. Musiało chodzić o jakiegoś łowcę, w końcu był do niego nieufny z tego samego względu, a z Cienia znał tylko jedną. Zmora? Ale w jaki sposób mogła go oszukać? Nie drążył tematu, bo wydawało mu się, że Ognisty raczej nie chce o tym mówić. Chociaż może zapyta go o to pod koniec rozmowy?
Sposób w jaki mówił nieznajomy od razu wydawał mu się... no dziwny. Teraz wiedział już dlaczego.
– Pozłacane Milczenie. Krasnoludy mówisz, ciekawe. Nie wiedziałem, że są zdolne do zajmowania się smokiem. Musisz mieć ciekawą przeszłość. – Odpowiedział, dość spokojnym i łagodnym głosem. Słyszał już wiele interesujących historii od innych smoków. Ale czegoś takiego jeszcze nigdy. Nie pomyślałby żeby jakaś rozumna rasa mogła wychować smoka, zwłaszcza krasnoludy.
– Tak, teraz Ogień i Woda są w sojuszu. – Potwierdził krótko. Tak się składa, że teraz chyba wykarmia więcej Ognistych niż Wodnistych, z kolei uzdrowiciele z ich stada, zbierają dla nich zioła. Jak widać sojusz ten jest całkiem korzystny dla obu stron.
– Ten krasnolud, który Cię wychował... jaki był? – Zagadał, ciekawiło go to w sumie. Sam nie mógł się pochwalić żadną interesującą historią, ot urodził się tutaj i tyle.

[Gonitwa Myśli]

Skinęła łbem, trochę niemrawo. Nos miała zmarszczony. Śmiały Kolec... czyżby Żuraw przedstawił się jej nieprawdziwym imieniem? Nie wiedziała nawet, czy brat byłby do tego zdolny, czemu chciałby to robić. Tak mało go znała.
Ale nie miała wątpliwości, że Uzdrowiciel już zrozumiał o kogo chodzi.
Zmrużyła lekko szafirowe ślepie. Ich łowca, a nadal mają go za zaginionego. Chociaż, trudno zadecydować, czy zaginięcie w sensie Wolnych Stad nie oznacza tego samego, co zmarły.
– Absurd Istnienia zmarł ponad trzydzieści księżyców temu – poinformowała Czarnego chłodno. – W Dzikiej Puszczy, jego kości spoczywają na cmentarzu – oprócz tej jednej kości. Czaszka ojca leżała wraz z trzema rudymi piórami i jednym pawim w legowisku Gonitwy.
Te trzy pióra... miała nadzieję, że dwa z nich będzie miała okazję przekazać braciom, gdy kiedyś ich spotka. Ale odeszli, wedle słów Czarnego Konsyliarza, już długi czas temu. Na północ.
Gdzie znajdowała się dolina, w której mieszkała Modliszka i Trzmiel? Nie pamiętała. Ale wątpiła, by kiedyś miała wyruszać na spotkanie z dziadkami, ciotką i matką. Miała jeszcze dużo do zrobienia w Wolnych Stadach.
Tak czy siak, drogi jej i braci już się nie przetną.
Nie wiedziała, czy powinna czuć ulgę czy przygnębienie. Rozluźniła się delikatnie na moment, a potem spięła, szpony zagłębiając w ziemi.
– Możemy mieć tylko nadzieję – powtórzyła po Uzdrowicielu, przytakując mu. Potrząsnęła delikatnie łbem i spojrzała w niebo, orientując się w pozycji Złotej Twarzy. Zmrużyła ślepie przed światłem i powróciła wzrokiem do czarnego samca.
– Zajęłam ci już za dużo czasu. Ja tu wypytuję o stare znajomości, a pewnie jakiś ranny wykrwawia się skok czy dwa stąd – zaśmiała się krótko i przekrzywiła łeb na bok, strzykając szyją.
Gdyby samiec nie miałby już nic więcej do dodania, Gonitwa rzuciłaby słowo pożegnania, obróciła się i wyskoczyła w powietrze, kierując w stronę terenów Ziemi.

[Szczyt Potęgi]

Za tym w jaki sposób Szczyt znalazł się wśród krasnoludów istniała dłuższa historia, której nie do końca chciał opowiadać. Po części dlatego, że od jakiegoś czasu, skoro już należał do smoczej społeczności, chciał się zasymilować z nowymi prawami oraz zwyczajami, co zmuszało go po części do odstawienia na bok swojej przeszłości. Odstawienia na bok, nie zapomnienia. W sporej mierze pomimo tego, że ział ogniem, zamiast rąk miał łapy, pazury i skrzydła, czuł się jednym z tych karłów żyjących głęboko pod ziemią w swoich skalnych, wykutych w kamieniu halach. Brakowało mu tego. Tego, i wielu innych rzeczy, ale nigdy nie okazywał tego innym. Może dlatego, że jeszcze nie był na to gotowy? Na pytanie o tego, który niegdyś go uratował, odpowiedział możliwie najprościej, jak umiał.
– Był dobry. Podarował nowe życie.
Podszedł krok bliżej do Pozłacanego, jakby to, co chciał mu teraz rzec, stanowiło jakąś tajemnicę.
– Nie wszystkie knurla dobre, tak jak nie wszystkie jurgen tutaj
dobre. Czasem chciwe i ślepe na wszystko poza złoto i klejnoty. Zirag Knurl miał szczęście. Ma nadal, bo dokopał aż tutaj.
Gdy mówił o skąpstwie krasnoludów, mimowolnie zacisnął szpony lewej łapy do tego stopnia, że rozorały i zagarnęły pod sobą całą ziemię. Nie lubił opowiadać źle o tych, wśród których dorastał, nawet pomimo tego, że go skrzywdzono. Nie lubił tym bardziej, że niektóre złe cechy wyniósł właśnie od tej rasy. I był w pełni ich świadom.
– Ty skąd pochodzi?
Zapytał.

[Szlachetny Nurt]

Historia Szczytu Potęgi raczej nie była zbyt długa, a przynajmniej sposób w jaki to podsumował. Jednak dało się zrozumieć o co mniej więcej chodziło. Wychował go krasnolud, a potem stało się zapewne coś nieprzyjemnego i Ognisty dotarł aż tutaj. Nie chciał bardziej drążyć tematu, podejrzewał że raczej ten ostatni fragment nie był dla niego zbyt przyjemny.
Następne słowa Ognistego, nieco potwierdziły to co zawsze słyszał o krasnoludach. Czyli chciwe i zapatrzone w swoje bogactwa, ale jak widać nie wszystkie. Pokiwał mu łbem na znak, że się z tym zgadza. Było to jak najbardziej trafne stwierdzenie. Są krasnoludy dobre i złe, tak samo jak i smoki.
Gdy usłyszał pytanie tym razem dotyczące jego historii, zaczął poruszać ogonem raz w jednym, raz w drugim kierunku. Zastanawiał się co by tu mu powiedzieć. Cóż... raczej będzie szczery, historii nie miał zbyt ciekawej, ale jemu samemu to jakoś nie przeszkadzało. Mógł teraz skłamać, ale po co? Szczyt wydawał mu się godny zaufania, a nawet jeżeli takowy by jednak nie był, to informacje te niewiele by mu dały.
– Można mnie chyba nazwać "tutejszym", urodziłem się tutaj, pod barierą. Matka pochodziła z Ognia, nazywała się Krwawa Krucjata, być może nawet ją znałeś. Z kolei ojciec z Wody, czyli tam gdzie się wychowałem. I w sumie... tyle. – Odpowiedział dość spokojnym głosem. Szkoda mu było, że nigdy nie poznał swojej matki, no ale teraz nic już z tym nie zrobi. Jego ojciec oczywiście nie wpadł na genialny pomysł, by przedstawić mu matkę i stwierdził "a po co to komu", a teraz już od dawna nie żyje. Jej brak jakoś nigdy mu jednak nie przeszkadzał, bo po prostu nigdy nie widział jej na oczy.

[Szczyt Potęgi]

– Miałeś rodzica w Ingeitum?
Spytał, niemal oczarowany Szczyt, słuchając równie krótkiej opowieści Pozłacanego.
– W takim razie Ty z krwi naszej i prawie jak jeden z nas. Zirag Knurl to szanuje.
Dopowiedział, a jego ogon zaczął również sunąć to w prawo, to w lewo, zagarniając szerokie połacie skalnego kurzu i ziemi. A to paradne! Po chwili jednak uderzyła go nagła myśl, której nie mógł zignorować. W każdym razie, nie tak do końca, ponieważ wiedzę o Wolnych Stadach już jakąś miał, więc musiał się upewnić.
– Co to za bycie razem, skoro poczęli Pozłacany, a nie byli ze sobą...no, w stadzie?
Spytał. Niewątpliwie, wojownik poruszył trudny temat. Po pierwsze dlatego, że zahaczał o prywatne sprawy kogoś, kogo znał zaledwie chwilę. Po drugie dlatego, że sprawy obcowania z innym smokiem, czy właściwie smoczycą, wydawało mu się ciekawe. Niby naturalne, ale jednak obce. Należy zaznaczyć, iż pierwsze dwanaście księżyców, smok nie miał styczności z innymi przedstawicielami swojego gatunku.
Krótko mówiąc- był ciekaw.
– Jak to jest być z kimś?
Zapytał niespodziewanie. Na tyle, że sam po chwili niemal ugryzł się w język i zaczął sprawiać wrażenie, jakby chciał zniknąć swojemu rozmówcy z oczu poprzez nagłe oderwanie spojrzenia od Pozłacanego i skierowanie je gdzieś w dal.

Ojjjj Szczycie...

[Szlachetny Nurt]

Cóż... faktycznie był z krwi ognistych, nie czyniło go to jednak jednym z nich. Dobre stosunki z Ogniem zaczął mieć dopiero ostatnimi czasy, po tym gdy zawarto sojusz. Mimo wszystko, zawsze czuł jakąś delikatną więź z tym stadem, zapewne właśnie przez pochodzenie jego matki. Cieszyło go jednak, że zdobył szacunek u jednego z nich, właśnie przez ten fakt.
Na jego następne pytanie jakoś ciężko było mu odpowiedzieć, ojciec nigdy nie poznał go z matką, praktycznie nigdy nawet o niej nie mówił. Nawet nie było więc mowy, by opowiadał mu o związku z jego matką. Mógł się jedynie domyślać.
– Ojciec jakoś nie mówił mi za dużo o jego związku z matką. Jak to między nimi było? Sam nie wiem, na pewno utrzymywali ze sobą dość częsty kontakt. A to dosyć spore wyzwanie, utrzymywać takie, a nie inne stosunki ze sobą, nie patrząc na różnice między stadami i ich wrogie nastawienie wobec siebie. Zakładam, że byli dla siebie czymś więcej. – Odpowiedział spokojnym głosem, ciężko było mu mówić na temat. Nie wiedział za bardzo jak to między nimi było, ale no coś tam czasami mu o tym wspominano.
Szczyt potem chyba się zagalopował, zadając pytanie, którego chyba chciał uniknąć.
– Nie jest się wtedy samotnym, po prostu jest to coś... dobrego. – Odpowiedział krótko, nawet delikatnie się przy tym zaśmiał. Nie ciągnął dalej tematu, bo czuł że Szczyt raczej nie chcę o tym rozmawiać. No ale nie mógł tego tak po prostu zignorować, prawda?
Na te pytanie odpowiedział bardziej ze swoich doświadczeń, które swoją drogą jakieś długie. No, ale chociaż wiedział jak to jest.

[Szczyt Potęgi]

– Zirag Knurl spytał, bo ciekawy. Być blisko jedynie z boga Ingeitum, Kamanorem. Modlić dużo. Był w świątyni dawno temu i prosił o łaska. Ci w górze odpowiedzieli. Od tamtej pory dużo rozmawia, choć nie zawsze odpowiadają. To też dobre. Wtedy nie myśli o klejnotach i złocie, tylko mądrzejszych rzeczach.
Tak powiedział, dalej zapatrzony w siną dal, szukając pretekstu do powiedzenia czegoś więcej. Mimo, iż jego wspólny jeszcze nie był najlepszy, polubił ten język niemal jak ten, który nabył wraz z początkiem swojej przygody z krasnoludami. Czyli, no- od początku życia, tak właściwie. Pomarańczowe ślepia zaiskrzyły, a smok zaciągnął się świeżym, górskim powietrzem. W momencie gdy je wydychał, jego szyja zalśniła lekko na pomarańczowo, uwidaczniając runę jaką pozostawił na nim poprzedni towarzysz podróży.
– Stado Ognia nijakie. Nie, że go nie lubi, bo przysiągł wierność aż do śmierci, ale będzie chciał zmienić na lepsze. Ponoć kiedyś bardzo silne. Powinno być silniejsze, by bronić innych, którzy mogą nie umieć. Woda podobno dobrze w maddara? Szczyt nigdy nie lubił magii. Zamyka umysł jeśli może.

[Szlachetny Nurt]

Słuchał słów Szczytu, słychać było, że jeszcze w pełni nie opanował ich języka, ale rozmawiać się dało, a to najważniejsze.
– W świątyni i ja bywam... tak właściwie to zajrzałem tam dopiero niedawno, chcąc podziękować za nieco szczęścia, które mnie ostatnio spotkało. Odpowiedzi nie dostałem co prawda, ale za to trochę ziół, które na pewno się przydadzą. Ta bliskość z bogami jest całkiem podobna do tej z innymi smokami, masz więc jakieś porównanie. – Odpowiedział, a potem zwrócił uwagę na szyję Szczytu. Zalśniła na pomarańczowo, a potem coś się na niej pojawiło. Przysunął swój pysk nieco bliżej, by móc przyjrzeć się temu czemuś. Wyglądało mu to na jakąś runę, słyszał o nich całkiem sporo, ale nigdy na oczy żadnej nie widział. Czy ma związek z krasnalami, które go wychowały? Na pewno go o to zapyta, ale póki co chciał odpowiedzieć na to co zdążył już powiedzieć Szczyt.
– Tak... przyjęło się, że Wodni są uzdolnieni we władaniu maddarą i to prawda. Chociaż ja sam raczej ograniczam się do tradycyjnych metod, chociaż i z magii czasami korzystam. – Odpowiedział krótko, tylko potwierdzając jego słowa. O Ognistych mówiło się, że są potężnymi wojownikami, no i Szczyt właśnie na takowego wyglądał.
– Ta runa, którą przed chwilą było widać na twojej szyi... skąd się wzięła, jeżeli mogę o to zapytać? – Wrócił do swojej myśli sprzed chwili, ciekawiło go to po prostu, jak zresztą wiele rzeczy. Jego oczy były skierowane w stronę szyi Szczytu, na której to przed chwilą ta runa była widoczna.

[Administrator]

Pora Chłodów niemal na dobre zagościła w tych rejonach, chociaż była raczej przedsmakiem tego, co miało czekać smoki już niebawem.
Czuła chłód napływający ze wschodu, znad gór. Mroźne powietrze wirowało w powietrzu, podrywając nieliczne liście, które nadal trzymały się gałęzi drzew.
Obserwowała złotem ślepi, jak wirując, opadając w kurz. Zadrżała, otulając się wątłymi skrzydłami, masywna i postawna przypominała nieforemną skałę, jakich wiele w okolicy, kremową, brązową, niezbyt różniącą się od tego, co wokół.
Ból łba niemal ją paraliżował, rezonował w całym ciele sprawiając, iż nawet najmniejsze muśnięcie wiatru odbierała, jako cios ogonem.
Była nadwrażliwa, ale przede wszystkim zmęczona.
Chociaż głód już nie szarpał jej trzewiami, jednak minie kilka wschodów, nim odzyska nieco ciała.
Och, jak ona nie cierpiała mrozów, jak żałowała, że nie może wzniecić magicznych płomieni.
Mimo to znalazła ratunek, stając nieopodal samotnego drzewa, zionęła ogniem na karłowaty krzak smagany podmuchami, aż iskry wzniosły się w niebo i zniknęły porwane nagłym machnięciem wichru. Na nic szukać tu ciepła, a i zmrok powoli zapadał, jako że dnie przegrywały walkę z nocą.