Bujne zarośla

[Żar Zmierzchu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Zgadza się, owoce są bardzo pożywne i wiele smoków je ignoruje. Nie wiem dlaczego, ale to dobrze, bo zostanie więcej dla nas. Rosną one na drzewach lub krzakach, więc jak jakieś znajdziesz, to koniecznie zapamiętaj to miejsce, bo w następnym roku odrosną i ponownie zaspokoją twój głód. A znajduje się je... węchem. Kamienie szlachetne, zaiste, nie nadają się do jedzenia ale możesz za ich pomocą poprosić o naukę starego Mistrza z Terenów Wspólnych. Jego wiedza jest przebogata i zechce się nią podzielić w zamian za błyskotkę lub jedzenie. A teraz, skoro wyjaśniliśmy sobie wszystko, to pora na twoje zadanie. Znajdź mnie! – polecił, zadając pozornie łatwe zadanie bo cóż broni młodzika od patrzenia w którym kierunku idzie? Otóż maddara mu broni! Na ślepiach niczego nie spodziewającego się Grzmotu pojawiła się nieprzezroczysta maź która nie drażniła oczu, lecz zasłoniła całkowicie pole widzenia, o konsystencji śluzu ryby, niepozwalająca się zdrapać czy oderwać. Zniknie sobie sama gdy Onyks oddali się na tyle by stracił połączenie ze swoim tworem.

Odszedł od swojego ucznia w kierunku północy, zostawiając na ziemi głębokie ślady przez mocne uderzanie łapami przy każdym kroku, lecz po przebyciu odległości skoku przestał dawać takie ułatwienie. Zaczął stąpać zręcznie i lekko, co ogon ocierając się o pień drzewa, by po czterech ogonach skręcić na zachód. Tam, po przejściu skrzydła zatrzymał się w miejscu i cofnął po swoich śladach, nie dbając tym razem o postawienie palców jako pierwszych, odbite pięty wyraźnie wskazały na próbę zmylenia tropiącego. Cofnął się o ogon i... odbił najmocniej jak umiał w stronę lewego boku, przeskakując tak jedną trzecią ogona w pobliże krzaków na których rozmyślnie zostawił kilka zrzuconych łusek. Po czym powędrował na południe i po przejściu skrzydła zostawił na korze drzewa trochę moczu dla śladu zapachowego. Tam, przeszedł dwa ogony i za pomocą maddary uniósł gałązki oraz liście by zasłonić ślady łap. Młodzik będzie musiał nieco pokrążyć by odnaleźć "zagubiony" trop. Po czym ukrył się między drzewami i krzewami w tej leśnej gęstwinie.
"Możesz zaczynać" polecił mentalnie, zaś zasłona oczu wyparowała.

//po Twoim wypasionym poście raport Śledzenie I (spróbuj II, powinno wystarczyć słów)

[Ostatnie Ogniwo]

Wszystko było takie proste owoce rosły co jakiś czas, więc będę miał pożywienie na cały czas chyba, że ktoś mi je zabierze. Teraz wystarczyło go znaleźć. Banalne wystarczyło patrzeć gdzie idzie. Może i tak, ale coś zasłoniło mi w oczu, mogłem się tego spodziewać, na szczęście maź nie podrażniła mi ślepi.
Dziwna rzecz zniknęła i mentalną wiadomością kazał siebie poszukać.
"Tak właśnie zamierzam" odpowiedziałem i rozejrzałem się. Na północ prowadziły ślady głębokie albo zostawione specjalne dla zmylenia mnie i gdzieś odleciał albo ułatwił mi zadanie. Najwyżej się cofnę. Poszedłem wzdłuż nich przez około skok i już nie były takie wyraźne. Teraz trzeba się skupić. Obejrzałem się po okolicy szukając śladów. Oprócz łap ocierał się też o drzewa, widać było po rysie zostawionej w korze. Chyba ogonem ślad był cienki i podłużny, musiał być głupi gdyby zostawił to pazurami. Ciekawe czy potrafi mi czytać w myślach. Nagle ślad nie prowadził na północ tylko skręcił na zachód. Rozejrzałem się, ale nic nie dostrzegłem, więc poszedłem w za tropem. Przez trasę około skrzydła nic się nie działo, ale nagle trop się urwał. No nie już go zgubilem, ale się nie poddam muszę dokładnie spojrzeć. Zniżyłem się do śladów i...
– AHA! – krzyknąłem, jeśli był w pobliżu to pewnie to słyszał.
– A więc się cofnąłeś?
Wróciłem się po śladach do momentu zakrętu i nic nie było. To nie możliwe nie wyparował. Poszedłem jeszcze raz na ten zachód i oglądałem się za jakimiś krzakami, śladami czy coś. Zauważyłem połamane gałęzie na krzaku i łuski. Sprytnie, ale udało mi się to zauważyć. Poszedłem w tamtą stronę krzaków i na południe widziałem znowu ślady. Złamane gałęzie i krzaki. Tak w połowie skrzydła poczułem dziwny zapach. Na korze zostawił mocz dało się to wyczuć. Nieźle zostawiony ślad i ułatwienie dla mnie, ale to było na tyle. Po chwili ślad się urwał no nie. Znowu musiałem się cofnąć? Niemożliwe. Dobra to tak rozejrzałem się po okolicy, mocz jeszcze nie wyschnął czyli musiał gdzieś być w pobliżu. Śladów nie ma, ale czuję zapach jego moczu i jego samego. Jest niedaleko. Poszedłem dalej w gąszcz śladów już nie było. Ale dzięki moim spiczastym uszom usłyszałem jego oddech. Dochodził teraz lekko z lewej, pewnie dlatego bo krążyłem przez te gąszcze. Poszedłem w tę stronę i ujrzałem go. Teraz moja kolej na niespodziankę. Ugiąłem i rozstawiłem łapy. Ogon trochę wyżej żeby nie hałasować głowa trochę niżej ja go widziałem on mnie chyba nie. Wyciszyłem oddech do minimum. I zacząłem go okrążać uważając na gałęzie i wszystko co wykona niepotrzebny hałas. Zakradłem się do niego i stojąc za plecami powiedziałem.
– Za głośno oddychałeś, moje spiczaste nietypowe uszy to usłyszały. Mocz nie wysechł i zmieszał się z twoim zapachem co utrudniło mi wyczucie ciebie, zakręt na zachód tam trochę się zgubiłem ale zauważyłem te łuski. Naprawdę niezła kryjówka, ale gdybym chciał cię zabić to miałbym chyba element zaskoczenia, bo mnie nie słyszałeś co nie? – lekcja chyba zakończona bardzo mi się podobało teraz tylko muszę z nin coś załatwić.

[Żar Zmierzchu]

Chciałby móc powiedzieć że specjalnie dał się mu znaleźć, lecz byłaby to nieprawda. Onyks zwyczajnie nie miał pojęcia o kamuflażu. Po prostu starał się jak najlepiej by przekazać maluchowi podstawy. Słyszał jak młodzik zakrzyknął, najwyraźniej orientując się w zmyłce którą wyszykował, nie zdziwił się też jak jego kroki zbliżały się z każdą chwilą. Aż wreszcie usłyszał jego głos za swoimi plecami, a skoro został już odkryty, powstał z miejsca i zwrócił się w stronę Krwistego, po czym poklepał go po łebku.
– Dobra robota! Niestety jestem w stanie przekazać ci tylko podstawy. Być może matka nauczy cię czegoś więcej, słyszałem że jest wytrawną łowczynią – pochwalił swojego tymczasowego ucznia, zauważając iż załapał początkowe rzeczy równie szybko co jego syn Obsydian. Zaś co do elementu zaskoczenia...
– Niewątpliwie zaskoczyłbyś mnie. Ale gdy kogoś zaskoczysz to atakuj by zabić jednym ciosem, w przeciwnym razie narazisz się na rany gdy już nawiąże się walka – wyjaśnił, uprzejmie przemilczając fakt że kontakt fizyczny pozwoliłby mu porazić mięśnie młodzika, ścisnąć serce, strzaskać kość lub wyrządzić inną krzywdę przez odwrócenie procesu leczenia.
– Czy chciałbyś jeszcze poruszyć jakiś temat? Dzień jest młody.

[Ostatnie Ogniwo]

Może i tylko podstawy, ale zawsze mogę je doskonalić ćwicząc samodzielnie. Dlaczego przyszło mu na myśl, że chciałbym mu coś zrobić?
– Jakbym chciał ci coś zrobić to dawno bym to zrobił – powiedziałem z lekka oburzony. Nie chcę go atakować polubiłem Czarnego Konsyliarza.
Zastanowiłem się chwilę jak zadać to pytanie. Nastąpiła cisza, aż w końcu zdecydowałem się, że zapytam się go.
– Tak mam pytanie, a zarazem prośbę. Chciałbym spotkać się z waszym przywódcą, bo chciałbym prosić o dostęp do waszych terenów. Dałoby radę, żebym się z nim spotkał? – zapytałem i wyprostowałem się czekając na odpowiedź. Mam nadzieję, że się zgodzi zrobiłbym wszystko, że dostać dostęp do ich ziem.

[Żar Zmierzchu]

Kąt pyska Onyksa wykrzywił się w uśmiechu gdy Krwisty Kolec rzucił wzmianką o chęci zabijania. Zadziorny samczyk, oby nie stało się to jego zgubą. Zaś prośba... była bardzo nietypowa.
– Oczywiście, zapytam go czy zechce się z tobą spotkać. Myślę że zgodzi się na rozmowę, jest w miarę dobrych stosunkach z waszą Przywódczynią – odpowiedział na pierwszą część prośby. Jednak druga była bardzo poważna i wątpił że się zgodzi. Uzdrowiciel cicho westchnął, zaś końcówka ogona pacnęła cicho o podłoże.
– Z dostępem do naszych terenów może być problem. Do tej pory uczynił ustępstwo wyłącznie dla Opoki Ziemi, a i wtedy warunkiem było by towarzyszył jej Piórko Nadziei – najwyraźniej spokrewniony z tobą, młody Grzmocie, pomyślał, wyłapując już wcześniej częściową woń Łowcy Ognia. Czyżby dlatego właśnie chciał mieć dostęp?
– Nie wydaje mi się żeby zgodził się na całkowity dostęp, ale zapytam czy będzie możliwość jednorazowej wizyty – stwierdził wiedząc iż jedna taka miałaby niezłe używanie wiedząc iż przyłożyłby łapę do czasowego wpuszczenia na Teren Ognia samczyka z Ziemi.

[Ostatnie Ogniwo]

Spojrzałem na smoka kiedy wspomniał o przywódcy, a więc coraz bliżej celu, ale ciężko będzie kogoś do tego przekonać.
– A jeśli chciałbym odwiedzić też inne smoki, albo pozwiedzać tereny? Nie zrobię nic złego, bardzo mi zależy, aby spotkać się kilkoma smokami, każde wejście na teren zamelduje i przywódcy – w moim głosie dało się wyczuć błagalną nutkę. Zrobię wszystko, żeby spotkać się z tatą i tą samiczką, ale też nie robiąc kłopotów. Mam nadzieję, że da się coś zrobić.
– Nie może się ktoś mną opiekować za każdym wejściem na teren czy jakoś to zrobić? Chciałbym zwiedzić wasze tereny, tata opowiadał mi o wulkanach. Chciałbym też poznać inne smoki z waszego stada, na terenach wspólnych są małe szanse je spotkać, a czuję, że nie znam jeszcze wiele ognistych.

[Wirtuoz Szeptów]

A więc to stanie się dzisiaj... Dzisiaj przejdę ostatni trening przed ceremonią. Wylądowałem dość delikatnie jak na mnie w pobliżu Dzikiej Puszczy i pieszo ruszyłem w jej głąb zatrzymując się dopiero przy miajscu gdzie widoczność była trochę ograniczona ze wzgląd na zarośla. To będzie dobre miejsce... Usiadłem na jednej z większych polanek w pobliżu i zacząłem się zastanawiać jak niedługo będzie wyglądać moje życie... Już jako dorosły smok. Nowe obowiązki, prawa, radość z pomagania innym. Na samą myśl czułem coś co można było nazwać dumą.
Nie mogę jednak czekać wiecznie. Wysłałem impuls myślowy w stronę terenów Wody, który zawierał opis miejsca, prośbę i obietnicę zapłaty. Teraz pozostaje już tylko czekać...

[Mistycznooka]

No i przybyła więc, niedługo po wiadomości. Nigdy nie odmawiała treningu, jednak aż dziwnie było jej robić.. to za obietnice zapłaty. Czuja się jak gbur Nauczyciel.. Ale z drugiej strony mogłobyć to coś nowego. Smoczyca po jakimś czasie, w towarzystwie kompanki wylądowała nieopodal Rozdwojonego. Dzięki Hansel mogła z łatwością uniknąć upadku na Ognistego.. Mimo wszystko zahaczyła o kilka krzaków, więc dała sobie chwilę na pozbycie się z ciała liści, gałęzi, jakiś piór.. skąd te pióra? Uh..
– Witaj. – przywitała się grzecznie, uginając jedna z przednich łap i przechylając łeb, zniżając się w geście ukłonu na przywitanie. Po wyprostowaniu się, pozwoliła sobie usiąść wygodnie na zadku, podczas gdy Hansel przyglądała się czy tu czasem.. kamieni nie ma.
– Chcesz się czegoś pouczyć, jak mniemam?

[Wirtuoz Szeptów]

Nie musiałem długo czekać nim widok wodnej nie zamajaczył na horyzoncie. Z daleka też dostrzegłem Hansel co w zasadzie nie powinno mnie dziwić. Cierpliwie poczekałem, aż samica wyląduje i otrzepie się z tego na co podczas lądowania trafiła po czym z uśmiechem przyjąłem powitanie. Zawsze czułem się tak dziwnie gdy ona wykonywała ten swój ukłon. Jakbym był kimś bardzo ważnym, a nikim takim nie jestem.
~ Ciebie też miło widzieć.~ Powiedziałem spokojnie dając po tym chwilę samicy na zajęcie miejsca. ~ Tak. Chciałbym poćwiczyć sztukę tropienia. Nie masz nic przeciwko?~

[Mistycznooka]

Pokręciła głową.
– Nie, nie mam. – uśmiechnęła się ciepło do niej, lekko tłumiąc chichot. Ach Ci Adepci.. Jeszcze tak oficjalnie.. Aż tak stara była? Ale dobra, dobra czas na nauke! Hm.. No raczej teorie sobie darują teraz, skoro już wie czym jest śledzenie i tak dalej. Hansel wybiła się nagle w górę i odleciała gdzieś. Smoczyca stwierdziła że nie będzie przeciągać.
– Darujemy sobie standardową teorie. Zamiast tego powiedz mi, czego nauczyłeś się podczas polowania, swojego własnego, jeżeli już na nie poszedłeś. Chodzi mi oczywiście o samo śledzenie. A potem.. ruszysz za Hansel, próbując ją wytropić. – dodała po chwili, podnosząc się z zadka.
Nie było to arcytrudne zadania, zwykły, trochę dokładniejszy trening, prawda?
Skoro młody chce zostać dobrym łowcą, niech uczy się na doświadczeniu!

[Wirtuoz Szeptów]

Logiczne... Jakby miała coś przeciwko to nie przyleciałaby tu i po prostu spławiłaby mnie wiadomością mentalną. Mistycznooka w zasadzie nic się nie zmieniła od naszego ostatniego treningu. W zasadzie wtedy uczyliśmy się dokładnie tego samego.
Westchnąłem cicho słysząc pytanie. Chyba czas zaczynać. ~ Czego się nauczyłem? Przykładowo tego, że nie ważne jak dobrze ci idzie zbytnia pewność siebie może popsuć wszystko w momencie, w którym najmniej się tego spodziewamy. Może oprócz tego zacząłem zapamiętywać zapachy. Rozpoznawać do jakiego zwierzęcia ślad należy od razu gdy się go zobaczy.~ Powiedziałem spokojnie nie do końca jednak wiedząc czy dokładnie taką odpowiedź samica chciała usłyszeć. Cóż... Opisywanie polowania nie należy do prostych. Zwłaszcza, że wszystko głównie zależy od szczęścia. Wzrokiem powłóczyłem za odlatującą sową. Czy teraz miałem zacząć jej szukać? Czy może poczekać na ewentualny komentarz samicy?

//Nie wiem czy rozbijać to na dwa. Jeśli napisać tu jeszcze pierwszy post z samego śledzenia to napisz pw najwyżej zeedytuję ;)

[Mistycznooka]

// w tej turze zacznij :P

Pokiwała głową, łapą że może już ruszać. Dalej będą rozmawiać podczas podróży lecz samica zamilknie kiedy będą blisko celu. Hansel póki co jednak była dosyć daleko od nich.
– Cierpliwość. Bez niej, każde polowanie ma większe ryzyko na niepowodzenie. – skwitowała. – Jakich zapachów się nauczyłeś? Jakie zwierzęta udało Ci się zobaczyć czy nawet upolować? Jakieś cechy szczególne? Obserwacje? – drążyła dalej. Wszystko to jednak miało służyć nauce, miała nadzieje że samiec zrozumie.
Nie ruszyła też, czekała aż Rozdwojony zrobi to pierwszy, bo przecież to jego nauka. Wiatr jeszcze jako tako niósł zapach Hansel więc nie powinno być problemu. Póki co z górki!

[Wirtuoz Szeptów]

Tak... Cierpliwość. Tego ostatnio zabrakło mi podczas polowania jednak prędzej czy później udało mi się coś znaleźć. Westchnąłem cicho zaczynając powoli rozumieć do czego dąży samica. Nauka poprzez obserwacje i doświadczenie była chyba najlepszą nauką i uczyły najwięcej. ~ Poznałem zapach żubra i dzików. I trzech drapieżników: wilka, chochlika i goblina. Zapachy tych dwóch ostatnich łatwo zapamiętać. Śmierdzą niemiłosiernie. ~ Zażartowałem szykując się do tropienia kompanki wodnistej. Zapach dalej było czuć. Szukanie śladów na ziemi raczej nie przyniesie mi tu sukcesu, więc swoje ślepia skierowałem ku górze szukając jakiś śladów sowy pośród drzew. Może Hansel zgubi gdzieś pióro? Albo złamie jakąś gałązkę? Dźwięk był też bardzo ważny. Starałem się dosłyszeć trzepot skrzydeł ptaszyska, ewentualnie typowe dla sów hukanie. Jednak musiałem się jeszcze skupić na tym co mam, czyli na zapachu. Nos skutecznie chłonął powietrze filtrując zapachy na te typowe dla terenu i na te, które mogą być jakimś tropem. Byłem już przygotowany, więc uważając na każdy bodziec zewnętrzny ruszyłem za zapachem Hansel. Oczywiście wciąż pamiętałem o zadanym mi pytaniu. ~ Żubry zdołały mi umknąć lecz w swojej kolekcji głów mam już dwie dzików i jedną chochlika. Co udało mi się zaobserwować? Wydaje mi się, że zwierzęta większe czesto wypasają się na równinach, a mniejsze trzymają się blisko lasów. Drapieżniki za to lubią zasadzki. Sam boleśnie się o tym dwukrotnie przekonałem.~ Powiedziałem spokojnie dalej idąc kierowany zapachem. Ciekawe czy znajdę coś godnego uwagi.

[Mistycznooka]

Zaśmiała się cicho.
– Racja, śmierdzą strasznie. Co do drapieżników nie zawsze. Czasem trafisz po prostu na rozwścieczoną matkę młodych i taka Twoja marna dola że Cię zaatakuje bo pomyśli że chcesz jej dzieci zeżreć. Zawsze trzeba uważać. – powiedziała spokojnie, idąc tuż za nim.
Zapach Hansel rozmył się gdzieś w powietrzu, nie było również żadnego zgubionego piórka. Fakt, znalezienie ptaka było nie lada wyczynem. Gałązki też zdawały się być nienaruszone, to tylko pogłębiało zadanie. To znaczy jego trudność. W pewnym momencie jednak, smok mógł dosłyszeć trzepot skrzydeł z lewej strony, trochę za sobą i za ścieżką którą do tej pory przewodził zapach.
Czy to może być Hansel? A może pułapka? Mistyczna nie odzywała się póki co, więc Adept miał wolną łapę na jakąkolwiek akcje.

[Wirtuoz Szeptów]

No tak... Wśród drapieżników matki zawsze bronią swoich młodych. Wśród smoków zdarzała się też taka sytuacja wśród ojców. Chyba... W każdym razie ja broniłbym swojego syna niezależnie od sytuacji i zagrożenia.
Słowa samicy skwitowałem tylko cichym "Tak" idąc dalej pośród zarośli. Zapach powoli tracił na sile. Tracę trop... taka myśl krążyła mi teraz po głowie. A nie mogłem go zgubić całkowicie. Z opresji wydawał się mnie ratować trzepot skrzydeł słyszany w kierunku prawie przeciwnym niż ten, w którym podążaliśmy. Ślad? A może po prostu była to sztuczka? Jednak poza już nikłym zapachem nie miałem nic. Rozważając wszelkie za i przeciw ruszyłem w stronę źródła dźwięku. Najwyżej nie znajdę nic i wyjdę na kretyna. Trudno...
Idąc oczywiście dalej zwracałem uwagę na to co wcześniej. Próbowałem wyłapać jakiś zapach, usłyszeć coś czego sowa nie planowała bym usłyszał, albo po prostu zobaczyć... Pióro, nadłamaną gałąź. Wszystko zdawało się być teraz ważne.

[Mistycznooka]

Smoczyca uśmiechnęła się, idąc za nim gdy zawrócił. Nie uszli długo gdy do trzepotu skrzydeł dotarło jeszcze popiskiwanie.. Już wtedy adept mógł usłyszeć czy raczej się domyśleć że coś tutaj jest nie tak. Nie wiele i nie długo zajęło im dotarcie do wyższego drzewa, skąd dochodziły te dźwięki. A tam widać było gniazdko a w nim kilka mniejszych, kolorowych ptaków i jeden większy. Chyba matka i chyba pora karmienia.
– Śledzenie to też często metoda prób i błędów. Widzisz, nie zawsze znamy zachowania zwierząt oraz ich cech szczególnych, przez co czasem tracimy trop. Zapamiętaj – Jeżeli tropisz sowę, wszelkie trzepoty skrzydełek i tak dalej Cię nie obchodzą – Sowa lata bezdźwięcznie więc od razu wiesz iż takie dźwięki nie należą do niej. – wyjaśniła spokojnie, wcale nie oskarżając go ani nie mając mu tego za złe. No uczy się w końcu, prawda?
Mistyczna skierowała się w przeciwną stronę skąd przyszli.
– Wróćmy do punktu "straty tropu". Może coś przeoczyłeś? – zagarnęła łagodnie, czekając na reakcję i ewentualne decyzje młodzika.