Bujne zarośla

[Mistycznooka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smoczyca uśmiechnęła się, idąc za nim gdy zawrócił. Nie uszli długo gdy do trzepotu skrzydeł dotarło jeszcze popiskiwanie.. Już wtedy adept mógł usłyszeć czy raczej się domyśleć że coś tutaj jest nie tak. Nie wiele i nie długo zajęło im dotarcie do wyższego drzewa, skąd dochodziły te dźwięki. A tam widać było gniazdko a w nim kilka mniejszych, kolorowych ptaków i jeden większy. Chyba matka i chyba pora karmienia.
– Śledzenie to też często metoda prób i błędów. Widzisz, nie zawsze znamy zachowania zwierząt oraz ich cech szczególnych, przez co czasem tracimy trop. Zapamiętaj – Jeżeli tropisz sowę, wszelkie trzepoty skrzydełek i tak dalej Cię nie obchodzą – Sowa lata bezdźwięcznie więc od razu wiesz iż takie dźwięki nie należą do niej. – wyjaśniła spokojnie, wcale nie oskarżając go ani nie mając mu tego za złe. No uczy się w końcu, prawda?
Mistyczna skierowała się w przeciwną stronę skąd przyszli.
– Wróćmy do punktu "straty tropu". Może coś przeoczyłeś? – zagarnęła łagodnie, czekając na reakcję i ewentualne decyzje młodzika.

[Wirtuoz Szeptów]

Czyli w skrócie mogę powiedzieć, że delikatnie się zbłaźniłem. Chociaż skąd mogłem wiedzie do, że sów nie słychać gdy te latają? Nigdy jakoś specjalnie nie obserwowałem Hansel by to zauważyć. Słysząc popiskiwanie zwróciłem się w stronę samicy spoglądając na nią delikatnie speszony. ~ Rozumiem...~ Powiedziałem powoli ruszając za własnymi śladami. Sam domyśliłem się, że najlepiej będzie rozpocząć szukanie tropu tam gdzie się go straciło. Powrót tam trwał chwilę... Sowa pewnie zdążyła już odlecieć pod Wierchy Snu jeśli skierowała by się w tamtą stronę. Będąc mniej więcej tam gdzie nasze ślady zaczęły zbaczać z tropu uniosłem pysk do góry biorąc głęboki wdech. Starałem się złapać jakiś ślad zapachowy, który mógłby z powrotem naprowadzić mnie na ślad Hansel. Takich wdechów było kilka. Słuch już szukał tylko dwóch dźwięków: hukania i dźwięku łamanych gałązek. Wzrok skupił się na koronach drzew i terenu troszkę pod nimi szukając śladów obecności sowy. Oczywiście nie ograniczałem się do siedzenia czy stania w miejscu. Nieustannie kursowałem w tą i wewtą starając dostrzec, wyczuć lub usłyszeć coś z różnych pozycji. Tylko czy przyniesie to jakieś skutki?

[Mistycznooka]

– Ej nie przejmuj się. Jak mówiłam, śledzenie to metoda prób i błędów. Wszystkiego na dobrą sprawę uczysz się przez całą karierę łowcy. – dodała z błyskiem w swoich białych, wydawałoby się pustych oczach. Wrócili na miejsca w którym ostatni raz była "widziana" Hansel a adept podniósł łeb by spróbować złapać jej zapach w górze. Wcześniej się ulotnił, jednak młody nie wąchał chyba zbyt dobrze bowiem teraz wyczuł ją znów. Cienka linia zapachu ciągnęła się przy najniższej gałęzi. Był na niej delikatnie naderwany listek, jakby coś szarpnęło za niego pazurem.. to może być dobry trop albo kolejna zmyłka, zapach jednak jako tako się utrzymywał, oprócz tych dwóch śladów ciągnących się w przeciwną stronę od tej z której właśnie wrócili nie było niczego więcej.
Smok miał trochę czasu by się zastanowić czy aby na pewno chce on zaryzykować podążanie za tym śladem a może lepiej jak trochę powęszy jeszcze w tym miejscu. Jednak mimo wszystko nić zapachu nie będzie tutaj wiecznie a Hansel o czym nie mógł wiedzieć Rozdwojony dalej się oddalała.

[Wirtuoz Szeptów]

Na polowaniu też się o tym przekonałem. Znalezienie czegoś na prawdę czasem graniczyło z cudem. Teraz było o tyle trudniej, że nie szukałem czegokolwiek tylko określoną rzecz- sowę.
~ Tylko jaka długa ona będzie?~
Zapytałem bardziej sam siebie niż samicy. Czasem było to wrustrujące... Tak długo być adeptem. W Ogniu smoki, które mogłyby być moimi dziećmi mają dorosłą rangę, a ja? Czy zlewałem stado taką postawą?
Wróćmy do nauki... Wyczułem zapach ptaszyska lecz chwilę zastanowiłem się czy aby na pewno powinienem ruszyć za zapachem. W końcu mógł go przynieść wiatr, a sama sowa mogła polecieć w zupełnie inną stronę. Dostrzegłem też liść i po kilku krokach znajduwałem się już przy samej gałęzi. Wziąłem głęboki wdech starając się wyłapać wszystkie nuty zapachowe, które otarły się o gałąź i wyselekcjonować te najbardziej interesujące. Jednak nie mogłem tu zostać na cały dzień i musiałem podjąć decyzję. Zdecydowałem się ruszyć za wcześniejszą wonią. Było to dla mnie bardziej wiarygodne źródło tropu. Cały czas oczywiście uważnie obserwowałem teren dookoła, starając się znaleźć jakieś ślady bytowania sowy. I nos oczywiście dalej pracował na najwyższych obrotach by nie zgubić tego nikłego już tropu. Zastanawiałem sie też ile prób i błędów czeka mnie, aż albo ja, albo Mistycznooka straci cierpliwość...

[Mistycznooka]

Mistyczna wręcz słynęła z cierpliwości więc o to nie musiał się martwić. Smok postanowił podążyć za wonią, była znikoma jednak to zawsze coś, prawda? Smok zwrócił również uwagę na naderwany listek, podszedł bliżej by się z nim zaznajomić. Nie miał zbyt wiele do stracenia więc ruszył dalej w tym kierunku. Kolejnych śladów sowy jednak nie było, zaś zapach po krótkim dystansie delikatnie się nasilił, nie był słaby jednak nie jakiś niesamowicie mocny. Taki o, w sam raz. Mogło to znaczyć że Hansel była tutaj niedawno.. Było kilka ścieżek którymi mogła polecieć, zapach jednak był na tyle jednolity że Rozdwojony może próbować namierzyć ścieżkę jak się dobrze skupi.
Mistyczna pozostawała cicho. Nie ma co przeszkadzać.

[Wirtuoz Szeptów]

Przeszliśmy kawałek zanim wyczułem nasilenie się zapachu. Innych śladów niestety nie widziałem, lecz sam zapach w przypadku stworzenia latającego w zupełności chyba wystarczy. Tylko teraz jak znaleźć drogę, w którą sowa poleciała patrząc od tego miejsca. Hmm... Pewnie zapach będzie delikatnie silniejszy gdy skieruję łeb tam gdzie Hansel poleciała. Uniosłem łeb mocno wciagajac powietrze. Starałem się wyłapać tym sposobem zmianę w nasileniu zapachu sowy- nawet tą najmniejszą. Aby tak nastąpiło w jednym miejscu łeb trzymałem tylko przez kilka uderzeń serca. Cały czas zwracałem go w inną stronę tam gdzie mogła znajdować się potencjalna ścieżka lotu Hansel.q
Na tym jednak się nie skończyło. Gdyby "wyniki" z samego poruszania łbem nie wystarczyły ruszyłbym zadek z miejsca tym razem całe ciało kierując w różne potencjalne kierunki ruchu sowy. Tylko czy coś to da?

[Mistycznooka]

Smoczyca słyszała że smok dosyć "nerwowo" jeżeli można to tak nazwać się porusza. Tak jakby niezbyt wiedział co ma teraz zrobić. Hm.. śledzenie czasem również opiera się na cierpliwości..
Mimo wszystko był na tyle uważny że zaraz poczuł że a jednej, wąskiej ścieżce zapach przebija się jakoś bardziej. Nie było innych śladów, najwyraźniej Hansel leciała dosyć uważnie jednak to powinno być wystarczającym tropem, że poleciała właśnie tą drogą. Niestety, wiatr zaczynał się zrywać i Ognisty musi przyspieszyć kroku.
– I jak, masz coś? – spytała z zaciekawieniem smoczyca, na tyle spokojnym tonem by nie przeszkadzać mu i nie prowokować rozkojarzenia, póki co szło dobrze.

[Wirtuoz Szeptów]

Dla mnie moje działania nie wyglądały nerwowo. Mogło to tak nie wyglądać, lecz ja myślałem nad każdym ruchem. Mniejszym czy większym. I jak widać nie działania opłaciły się bowiem w jednym miejscu trop wydawał się silniejszy. To będzie ścieżka, którą ruszymy.
Słysząc pytanie samicy odwróciłem łeb w jej stronę.
~ Wydaje mi się, że tak. W jednym miejscu zapach się nasila, więc mądrze byłoby ruszyć za tym śladem. ~ Powiedziałem spokojnie komentując własne poczynania. W zasadzie nie wiedziałem czy mówię to do siebie czy do łowczyni. Zdawało się to w minimalnym stopniu mi pomagać, jeśli można tak to ująć... Nagle jednak dało się wyczuć mocniejsze podmuchy wiatru. Trzeba się pospieszyć niż zapach zostanie całkiem rozwiany.
Z tą myślą ruszyłem za zapachem cały czas wdychając powietrze przez nos by wyłapać ewentualne zmiany w natężeniu woni. Wzrok oczywiście kierowałem ku koronom drzew by mam nadzieję dostrzec w końcu Hansel, lecz jakie mam szansę powodzenia?

[Mistycznooka]

Kiwnęła głową, dając znak że rozumie i niech idą dalej.
Przeszli dalej, wiatr zerwał się i jeszcze bardziej rozdmuchał zapach Hansel. Jednak tym razem mieli więcej znaków – na jednej z niższych gałęzi znajdowało się piórko, a mniejsze gałązki widać było że zostały czymś zerwane. Jakimś zamaszystym, szybkim ruchem. Wiatr jednak rozdmuchał zapach we wszystkie strony a naderwana gałązka znajdowała się jeszcze na jednym drzewie.. całkowicie po przeciwnej stronie. Na korze jednego z nich szło nawet zauważyć lekko naddrapaną korę drzewa a na ziemi leżało jeszcze kilka piór. Istne pobojowisko śladów, zapach był nie do uchwycenia.. Chyba że Rozdwojony znajdzie z tego jakieś bystre wyjście by namierzyć Hansel. Była już blisko, jednak Samica nie odzywała się.
Dała młodemu szanse na pomyślenie, dokładne przeanalizowanie wszystkiego i zastanawiała się – trafi na dobre wyjście z sytuacji czy nawali po całości?
To się okaże.

[Wirtuoz Szeptów]

Trafiliśmy na moment, w którym zapach był praktycznie nie do wyczucia a innych śladów było wręcz za dużo. Trudna sytuacja, która wymagała wzmożonego myślenia. Które z tych piór należało do Hansel? Gdzie poleciała i co tu się stało? Wszystkie te pytania zadawałem sobie w myślach starając się odgadnąć gdzie powinienem teraz iść.
Najpierw postanowiłem zbadać pióra znajdujące się na ziemi. Przypatrzyłem się im uważnie. Mogły w końcu wcale nie należeć do sowy. Ich zapach też został przeze mnie dokładnie zbadany. Teraz czas zbadać kolejne pióro i nadłamane gałązki. Czy sowa zdolna była i czy przede wszystkim wykomywała takie ruchy, przez które gałązki zostały niewątpliwie złamane? Tak jak wcześniej oczywiście sprawdziłem czy pióro należy do interesującego mnie ptaszyska.
Szczerze nie miałem pojęcia co zrobić. Śladów było zbyt dużo, a cała sytuacja wyglądała jakby przeszła tędy wojna. Przeklnąłem w myślach imię sowy zdając sobie sprawę z problemu jaki mi sprawia. Przypomniałem sobie wcześniejsze słowa samicy. "Śledzenie to metoda prób i błędów..." chyba teraz muszę zastosować się do tej zasady. Tak więc ruszyłem za tym mniejszym śladem czyli za pojedyńczym piórem i nadłamanymi gałązkami zerkając tylko na samicę i z jej mimiki odgadnąć co sądzi o moim wyborze. Wzrok ponownie obserwował drzewa szukając śladów jakie sowa mogła pozostawić, a węch starał się ponownie złapać jej zapach.
Tylko czy już nie zdążyłem zrobić z siebie kretyna?

[Mistycznooka]

Nie odzywała się, kamienna twarz miała mu nie przeszkadzać. Nie chciała by młody sugerował się jej mimiką – jego śledzenie, jego decyzje. Samodzielne myślenie w takim przypadku to najlepsza praktyka, dlatego też Mistyczna pozostawała przez większość czasu cicha. Kiedy jednak ruszył za pojedynczym piórem, uśmiechnęła się. Hansel specjalnie zrobiła po drodze taki zamęt, przepłoszyła ptaki, zaznaczyła korę i zgubiła piórko, nadrywając gałąź. Miało to wprowadzić Rozdwojonego w lekkie skonfundowanie jednak na logikę – Sowy raczej nie drapią w drzewach prawda? Ale, tego wszystkiego będzie w stanie się dowiedzieć jak już sam będzie polować dłużej.
Szli dalej i naglę Ognisty usłyszał gdzieś przed sobą pohukiwanie. Zapach znów wrócił jednak więcej śladów nie było. Poszedł dobrze i oboje są bardzo blisko znalezienia Hansel, pytanie tylko gdzie ona jest, gdzie w ogóle szukać tej sprytnej i cwanej sowy?

[Wirtuoz Szeptów]

Chyba po raz pierwszy moja decyzja nie okazała się być błędną. Dźwięk jaki usłyszeliśmy tylko sporwokował mnie do przyspieszenia kroku, lecz ja nie robiłem tego. Ostatnie polowanie pokazało co dzieję się gdy zbytnio ekscytuje się znaleziskiem. Zapach też wyczułem. Znajdowaliśmy się blisko, nawet bardzo blisko.
Zamiast przyspieszyć zwolniłem na tyle by mieć doskonały wgląd na okoliczne drzewa i przy najlepszych wiatrach na samą sowę. Węch łapał ten zapach, który już miałem czekając na ewentualne zmiany w jego natężeniu i kierunku natomiast słuch... czekał na kolejne huknięcia. Nie spiesząc się ruszyłem za zapachem wykonując wcześniej wspomniane czynności. Tylko czy sowa w końcu da się znaleźć?

[Mistycznooka]

Nagle na jednym z wyższych drzew coś mignęło. Coś białego. Po dłuższym przyjrzeniu się nie było wątpliwości że na jednej z wyższych gałęzi skryła się Hansel. Sowa zleciała, po tym gdy spotkała się spojrzeniem z Ognistym, siadając na barku swojej towarzyszki. Matulu, wreszcie mogła się ruszyć. Trochę do niej szli i sowa zaczynała się po prostu nudzić.
Smoczyca zaś wreszcie przerwała dłuższe milczenie.
– Gratulacje, znalazłeś ją. Poradziłeś sobie dosyć dobrze ze śledzeniem – jak mówiłam to wszystko wyrabia się w prawdziwej praktyce. Musisz się przygotować że spotka Cię na przykład taki Sajgon jak przy tych piórach czy nawet możesz trafić na jakieś walki z drapieżnikami co może trochę zatrzeć ci trop. Grunt to uwaga i cierpliwość. Hm.. masz jeszcze jakieś pytania? – spytała na koniec. Może ma, może nie?

// raport Śledzenie II

[Wirtuoz Szeptów]

W końcu mogę uznać, że odniosłem sukces. Sowa się znalazła i chyba nie była zbyt szczęśliwa z tego, że zajęło nam to tak długo. Usiadłem na ziemi przygotowując na się tym razem do wysiłku psychicznego. Spokojnie dałem samicy skończyć swoją wypowiedź po czym delikatnie zatrzepotałem skrzydłami.
~ Nie mam pytań, na razie. Chciałbym ci tylko podziękować i tak jak obiecałem... ~
Wraz z tymi słowami przed łapami samicy delikatnie opadł na ziemię topaz. To było już chyba wszystko co mogłem zrobić, lub dopowiedzieć...
~ Na prawdę miło mi było znów się z tobą spotkać. Z tobą Hansel też. Życzę wam obu sukcesów tak samo na polowaniu jak i poza nim. Bywajcie.~
Po tych słowach udałem się w stronę jednej z większych polanek tylko po to by wzbić się w powietrze i odlecieć w stronę obozu Ognia. Ciekawe co Aro teraz wyprawia...

//z/t

[Dzika Gwiazda]

Zaranna nadlatywała od strony Błękitnej Skały, lecąc w towarzystwie Nocnego. Rogata zatoczyła szeroki krąg, wyszukując niedużą polankę wśród obecnie suchej i pozbawionej listowia roślinności. Rozejrzała się dookoła, wciągając w nozdrza zapach leśnego runa, słuchając drobnych dźwięków i szumów oraz dostrzegając niewielkie, ale wyraźne ślady innych zwierząt. To miejsce chyba całkiem nieźle jako miejsce do nauki śledzenia dla Nocnego. Obróciwszy się, zaczęła spoglądać na niebo, oczekując aż jej braciszek wyląduje.

[Popiół Przeszłości]

Zielona smoczyca nie musiała długo czekać, chociażby dlatego, że Nocny od razu jak zobaczył zniżenie lotu Zarannej, zrobił w powietrzu pętelkę i runął w dół. Kiedy tylko siostra spojrzała w góre nic już nie było. Słyszała tylko trzepnięsie skrzydeł i lekki huk. Już, czarny od dawna przecież ćwiczył te specyficzne lądowanie. Nie było ciche, ale za to dosyć szybkie. Może kiedyś jak będzie ktoś go gonić to ten ruch uratuje mu życie. Ale nie to było teraz najważniejsze, popatrzył na pobliskie ślady. Wciągnął w nozdrza te różnorodne zapach nie tylko roślin, ale też zwierząt. Pewnie zacznie się od tego co wie o śladach, ale da zielonej szanse by odezwała się tu pierwsza. Dla starszych pierwszeństwo...