Lazurowe Jeziorko

[Esencja Przeszłości]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaśmiałam się cicho pod nosem, uderzając twardą końcówką ogona o ziemię. Mlasnęłam językiem, patrząc na Czarodzieja z przekorą malująca się w mych czarnych ślepiach.
– Tak, jak za pierwszym razem. Zamierzałam Cię poddusić, aby stracił przytomność, ale w pewnym momencie stwierdziłam, że mogłabym Cię niechcący udusić, do tego... zawsze lepiej się czujemy, gdy wiemy, od czego padamy – uśmiechnęłam się do niego ciepło.
– Nadal jestem Uzdrowicielką. Zmienię rangę w odpowiednim czasie, teraz chcę pomóc nieco Rozkwitowi Mroku, chociażby w zbieraniu ziół. A jak radzi sobie Zapomniana? – spytałam, zerkając na niego ciekawie.

[Ironiczny Celebryta]

– No właśnie, przypadkiem mogłabyś mnie udusić. Zero ran, nawet zadraśnięcia a padł bym martwy. Ale wierzę, że nie chciałaś mnie zabić, nie jesteś chyba fanatyczką zbijania pobratymców.– odrzekł po czym zapadła chwila ciszy, dziwiło go jak teraz po walce łatwo mu o tym wszystkim mówić i jeszcze bardziej dziwił go fakt iż nie potrafił się wściekać na Esencję.
– Zapomniana, chyba w miarę dobrze. Wyleczyła w końcu kilka smoków i się jej powiodło, ale ona dopiero zaczyna. – odpowiedział na jej pytanie i znów zamilkł rozważając co ma powiedzieć. O Nieokiełznanym nie chciał mówić bo choć na zewnątrz wyglądał tak jakby jego śmierć go nie wzruszyła to we wnętrzu borykał się z rozpaczą, a osamotnienie i smutek narastało z każdym mijającym dniem, zamiast zanikać.
– Ech przypomniały mi się dawne czasy, wtedy wszystko było tak łatwe. Pamiętam jak entuzjastycznie Optymistka zabrała się za zabawianie mnie a ja chciałem zeżreć jej pierzasty wisiorek – zaśmiał się, chyba uciekał do przeszłości która była przyjemniejsza niż obecna chwila.

[Złamany Kolec]

Wkroczyła na równinne od początku swe kroki kierując w stronę owego jeziorka, ku jego jasnobłękitnej tafli. Nie zatrzymując się jednak nad brzegiem ani nie zwalniając kroku by zniwelować wszelkie wahanie, weszła do wody póki co sięgającej jej do łokci. Nie zmieniło to faktu, że i tak wywoływało to dreszcze swoją lodowatą temperaturą choć budziło to bardziej współczucie dla ucznia później muszącego się w niej głębiej zanurzyć. W tym calu właśnie tu była by udzielić nauki więc wysłała impuls magiczny ku potencjalnej chętnej następnie w oczekiwaniu brodząc na stałej głębokość. W tym czasie łeb obracał się w wszystkich kierunkach próbując to wypatrzeć adeptka na nieboskłonie lub wśród możliwości drogi lądowej.

[Iskra Nadziei]

Szła na kolejną naukę, nie samodzielną, lecz prowadzoną przez smoczyce która o to poprosiła. Była bardzo zadowolona że się zgodziła ją uczyć, bardzo chciała się nauczyć pływać, w końcu pochodziła ze stada Wody i wypadało by umieć tą umiejętność. Zauważyła smoczyce, była już trochę zanurzona w wodzie, po ciele adeptki przebiegł dreszcz. Wybrała sobie wyśmienitą porę na naukę pływania w lodowatej za pewne wodzie. Ani przez chwilę nie zwolniła kroku i kiedy znalazła się już na brzegu jeziora skinęła na przywitanie łbem z szacunku do smoczycy.
-Witaj, jestem Puszysta, to ja prosiłam o naukę pływania i dziękuję że się na nią zgodziłaś. -powiedziała krótko i na temat, nie zapominając oczywiście o manierach. Nie weszła jeszcze do wody, tylko patrzyła się na smoczyce, czekała na odpowiedź.

[Złamany Kolec]

-Miło poznać, ja jestem Chropowata lub Chropek – jak wolisz- na skinięcie odpowiedziała tym samym z entuzjazmem przytakując łbem.
-Na początek wejdź do wody poszyje i chwile w niej pospaceruj by się przyzwyczaić do temperatury oraz oporu jaki powstaje. W między czasie powiedz do czego nam się przydaje pływanie- odparła walcząc o zachęcający uśmiech co nie było takie łatwe przy przeszywających od zimna dreszczach.

[Iskra Nadziei]

Bez protestowania weszła do wody, jej mięśnie się skurczyły, a dreszcze przebiegały po całym ciele. Była lodowata. Bardzo lodowata. Zacisnęła mocniej pysk i weszła głębiej. Łeb uniosła a woda sięgała jej poszyję tak jak powiedziała Chropek. Ciężko było myśleć przy takiej temperaturze, ale nie było to niemożliwe. Spacerując w tą i z powrotem zaczęła wymieniać do czego jej będzie to pływanie, które tak bardzo chce się nauczyć.
-Pływanie jest potrzebne do przemieszczania się drogą wodną, do ochładzania się podczas upałów, czyli dla przyjemności, oraz przepłynięcia wielkiej wody, bo z jakiś powodów nie możemy ją przelecieć drogą powietrzną. -powiedziała jednym tchem. Miała nadzieje że o niczym nie zapomniała, ale w tej lodowatej wodzie, nigdy nic nie wiadomo. Uśmiechnęła się przez zaciśnięte nadal kły. Już nie było jej tak zimno jak na początku, smoczyca miała racje jej organizm powoli się przyzwyczajał.

[Cicha Łuska.]

Cicha przyszła tutaj spokojnym, nieśpiesznym krokiem. Po zbadaniu okolicy uznała, że jest tu bezpiecznie. Usiadła tuż przy brzegu jeziora i nasłuchiwała odgłosów przyrody, które uwielbiała. Owinęła łapy ogonem, aby nie zmrozić sobie łap i spojrzała w stronę linii horyzontu. Cisza była tak intensywna, że adeptka słyszała tylko spokojne bicie swojego serca. Myślała nad tym, co do tej pory przeżyła. Do jej groty zawitał Sumienny i Złudzenie. Spotkała boga wojny, Naznaczonego Kolca. Trenowała bieg i skok, a także latanie. Jak na kilka dni to dużo przeżyć...

[Czarny Kolec2]

Do jej uszu mógł dobiec odgłos łap. Konkretniej, pazurów znaczących podłoże z każdym krokiem ich właściciela. Ten krok był bardzo miękki, jak krok kota, lecz nie był on nieosiągalny dla zwykłego ucha...Ale cóż to szło?
Smok. Czarny jak smoła, bardzo smukły, i wyraźnie odznaczający się kształtem skrzydeł oraz wyrazem pyska. Skrzydła były duże i ostro zakończone. Bez wątpienia Powietrzny. Lecz sylwetka przypominała Zwyczajnego. Pysk natomiast...Był pusty. Bez jakiegokolwiek wyrazu. Bez jakiejkolwiek myśli czy emocji... Jakby był maszyną, a nie smokiem.
Gad kroczył powoli, miękko, z pewną dozą gracji...Jakby spacerował po chmurach. Wzrok nie tkwił na smoczycy, bardziej na prostej linii, po której szedł. Wreszcie, około dwóch długości ciała od Cichej, stanął. Niby daleko. Ale mimo to, była to doskonała odległość do skoku...Lecz co mu chodziło po głowie?

[Kropla Goryczy]

Jednakże dziwny kaprys Losu sprawił, że Czarny Kolec nie był jedynym smokiem, który zatrzymał się przed młodą Adeptką Życia. Choć z pewnością nie tak blisko, jak specyficzny samiec. Nie tak blisko i nie tak wyraziście. Za to bezszelestnie i z nutką wahania widocznej w drgnięciu podniesionej do połowy łapy. Ale nawet gdyby wolała pozostać niezauważona, płonne byłyby jej nadzieje – nie można było jej nie zauważyć wśród oszałamiającej bieli śniegu.
Ciemnoszare, aksamitne futro mocno kontrastowało z wszechobecnym puchem. Przez pół chwili smukła, drobna łapa wisiała jeszcze w powietrzu, by szybko dołączyć do pozostałych. Nie przyjmowała pozycji gotowości, choć nie zajęłoby jej to wiele czasu. Ale nie chciała prowokować spotkanych smoków. Nie znała ich, nie wiedziała co nimi kieruje. Księżyce szkoleń strategii napędzały teraz myśli Deirdre. Była słaba – przyzwyczajona do samotnego życia nie stosowała się do pisklęcych nauk. Ale ich nie zapomniała. Teraz, wraz ze zrzędliwymi wskazówkami Wiedźmy, decydowały o jej ruchach.
Wyprostowała się i przeszła kilka kroków do przodu, każdy ruch płynni i pełen gracji, ale nie przełamując bezpiecznego odstępu. Cały czas ślepia pełne płynnego złota czujnie obserwowały smoki. Ale na jej pysku nie było widać zdenerwowania, strachu. Ani też szczęścia, że spotkała innych. Nie – jej pysk był maską. W przeciwieństwie jednak do Czarnego nie była to pustka, a nieprzenikniony spokój i opanowanie.
– Nie wiedziałam, że to wasz teren. Opuszczę go, jeśli powiecie mi, dokąd sięga.
Głos smoczycy był piękny – czysty, dźwięczny sopran. Jednakże dziwny, warkliwy akcent przybyłej z daleka zniekształcał słowa, przez co brzmiał nie tyle groźnie, co po prostu nieprzyjemnie dla nieprzyzwyczajonego ucha.
Choć jej pysk zakrywała maska spokoju, Deirdre była pogrążona w myślach. Nie spodziewała się spotkać tu smoków, dlatego zaskoczyli ją i nie była przygotowana. Oczywiście, wyczuwała po drodze całkiem świeże zapachy różnych smoków. Ale nigdzie ich nie widziała. Założyła więc, że to jakiś chętnie uczęszczany trakt, droga do miejsc zamieszkania innych smoków. Choć i to brzmiało mało wiarygodnie. Przeszła przez teren, który pachniał zupełnie inaczej, a jego zapach już zdążył osadzić się na jej futrze. Tutaj jednak wszystko woniało w inny sposób – łącznie ze smokami, które miała przed sobą. Drażniąca nos i przywołująca niechciane wspomnienia nuta siarki oraz łagodniejszy zapach mokrej ziemi. Ale jeśli ta para smoków zajmowała ten teren, to czemu pachnęli inaczej? I czemu wyglądali, jakby się nie znali? Siłą zatrzymała westchnienie, które chciało ujść z jej pyska. Mało brakowało. Jeszcze zacznie tęsknić za przeklętą Wiedźmą, a przecież dopiero ją zostawiła, nie szczędząc niepięknych słów. Dopiero teraz zaczynała uświadamiać sobie to, że niewiele wie. Praktycznie niczego nie wie o miejscu, w którym się znalazła. Czy jest tu tak pusto, bo cały czas obawiają się ataku?
Przymknęła ślepia na sekundę dłużej, by już po chwili skupić spojrzenie niemalże świecących złotem ślepi na smokach przed sobą. Może nie będzie musiała walczyć czy uciekać. Może uzyska odpowiedź na przynajmniej kilka pytań.

[Cicha Łuska.]

Adeptka usłyszała czyjeś kroki. Nasłuchiwała uważnie i od razu wiedziała, że to smok. Rozejrzała się i zobaczyła czarnego smoka. Wysunęła swój rozdwojony język, aby wyczuć zapach. Teraz było wiadomo, że to nie był smok z jej stada. Pachniał tą samą wonią, co Naznaczony, jednak w wypadku boga wojny czuć było także nutkę północy, z której pochodził. Czyli czarny samiec był z Ognia. Smoczyca stała w odległości dwóch długości ciała od niego. Przekrzywiła odrobinę łeb i przyjrzała się samcowi. Niespecjalnie się zaniepokoiła. Postanowiła jako pierwsza rozpocząć rozmowę – Witaj. Nazywam się Cicha Łuska, adeptka Życia – głos smoczycy był melodyjny i spokojny, nie wyrażający złości czy niezadowolenia. Przecież nic jej póki co nie zrobił, nie miała powodu, aby być niemiłą.
Po chwili do uszu Cichej dobiegły kolejne kroki. To ile jeszcze tych smoków się pojawi? To raczej nie miało być jakieś spotkanie. Na pytanie Szarej adeptka odpowiedziała – To tereny wspólne, każdy ma prawo tutaj przebywać – i faktycznie tak było. W końcu nie byli na obcych ziemiach.

[Czarny Kolec2]

W zapachu Czarnego dało się też wyczuć inny zapach. Zapach smoczych zwłok. To mogło niepokoić, tak jak i jego ogólna aparycja. Pozbawiony duszy smok, który nie wygląda na takiego, który spędza żywot na pokojowym ewangelizowaniu duszyczek. Na jej słowa, przekrzywił łeb, i nic nie odzywał się. Czy chciał skoczyć? Może...Ale przerwało to przybycie innej smoczycy...Czegoś jej brakowało według czarnego samca. No, poza tym, że była kudłata.
Zapach przypominał dwie inne Adeptki...Z Cienia. Czy w Cieniu istnieją same baby? Od tych kontaktów niedługo wyrośnie mu macica...
– Gdzie ty masz skrzydła, samico?
Zapytał, wielce zdziwiony czemu ten gad nie ma tak ważnego elementu smoka jakim są właśnie skrzydła. Ale czego mu się dziwić, skoro nigdy nie widział takiego smoka...

[Kropla Goryczy]

Jako że dane było Deirdre usłyszeć wcześniejsze słowa futrzastej smoczycy, przekrzywiła nieznacznie łeb, choć jej pysk pozostał niewzruszenie spokojny. Cichej Łusce dane było urodzić się z futrem, za co mogła dziękować Losowi. Ciepło rzadko zaglądało do Błękitnej Doliny, a i tu widziała jedynie śnieg, nie wiedziała więc, że smoki mają szansę zobaczyć tu cieplejsze pory. Jednakże gen północnego nie został dobrze wykorzystany, a tak niewiele brakowało młodej smoczycy do uzyskania Czystej krwi. I znów to niepokojące imię. Kolec, Łuska. Jaka tradycja za tym stała, by nazywać tak pokrytego futrem smoka? Również i przydomek nie koniecznie jej pasował, bowiem z perspektywy szarej wyglądała na raczej gadatliwą istotę.
Nim jednak jej odpowiedziała, jej uwagę skupił samiec. Słysząc jego słowa, pozwoliła sobie na delikatne zmarszczenie nosa. Tak równe, że przypominała perfekcyjnie wyrzeźbiony posąg. Perfekcyjna kontrola nad ciałem była przerażającą, ale i męczącą sztuką. Zwłaszcza, jeśli nie ma się okazji jej ćwiczyć, spędzając czas jedynie ze starą Wiedźmą. Deirdre mogła teraz tylko marzyć o tym, by umiejętności nie zawiodły jej w połowie rozmowy.
– Czysty Ród rodzi się bez nich, Wojowniku.
Odpowiedziała spokojnie samcowi, jak gdyby było to wszech i wobec znanym faktem. Nieświadoma, że nikt tutaj nie zwracał uwagi na rasę. Że nie dzielono według niej na Kasty. Choć smok Czwartych zostałby niewątpliwie ukarany za ton, w jakim się do niej zwrócił, smoczyca nie zwróciła na to uwagi. Zbyt dużo czasu spędziła z Wiedźmą, która nie szczędziła jej co ciekawszych epitetów, a smok nie użył nawet nieprzyjemnych słów.
Kierowana instynktem skupiła jednak swą uwagę na Cichej Łusce, biorąc obecność futra za wyższość jej pozycji nad samcem, choć niewątpliwie była młodsza.
– Zwą mnie Deirdre.
Odpowiedziała, używając jedynie krótkiej wersji swojego miana. Nie zasługiwała już na inne określenia, jakich kiedyś wobec niej używano. Teraz była Skalaną, wyrzutkiem Pierwszej Kasty, Czystego Rodu.
Pozwoliła sobie na delikatne zmrużenie ślepi i umieszczenie w nich pytającego wyrazu.
– Wspólne dla kogo?
Spytała, nie mogąc się oprzeć. Jej spokój był jedynie pozorny. Wewnątrz kłębiły się pytania i niepewność, drące ostrymi szponami jej wnętrzności i żądające odpowiedzi. Deirdre jedynie dzięki potężnej sile woli nie zasypała nimi Adeptki Życia.

[Cicha Łuska.]

Wspólne dla wszystkich – smoczyca odrzekła ze spokojem. Wyprowadzenie jej z równowagi było ciężkie. Oby to się nie zmieniło.
Zerknęła na ognistego samca. Od razu nie zrobił na Cichej dobrego wrażenia, ale nie dała tego po sobie poznać. Jak ktoś nie ma skrzydeł, to jego sprawa. Do tego odezwał się niezbyt przyjemnie. Nic nie odpowiedziała na to niemiłe pytanie Czarnego, tylko spojrzała na Szarą. Adeptka wiedziała, że cienista ma w sobie krew bezskrzydłych, ale nie odezwała się. Nie od niej było skierowane pytanie.

[Kropla Goryczy]

Delikatny, perfekcyjnie wyćwiczony uśmiech gościł na smukłym pysku. Spokój, niemalże przyprawiający o senność, emanował od smoczycy. W ten sposób radziła sobie z emocjami. Im trudniejsze było zachowanie kontroli, tym większy spokój objawiała, jakby próbowała nim zagłuszyć niepokój. A obecnie nutkę irytacji. Nie pokazała tego, ale sposób, w jaki wysławiała się młodsza smoczyca przyprawiał ją o nieprzyjemne uczucia. Czyż nie prościej byłoby udzielić jasnej odpowiedzi? Najwidoczniej jednak Deirdre przyszło krążyć wśród pytań i krętych odpowiedzi. Jeśli zbyt szybko się podda, nie dowie się niczego.
Skinęła delikatnie łbem, dziękując za odpowiedź. Przynajmniej tyle się dowiedziała – nie naruszyła niczyjego terenu. A skoro wokół panował tak ogromny spokój, tutejsze a tak nieliczne smoki nie były najwidoczniej nękane przez ludzi.
– Jeśli mogę spytać – co miałaś na myśli mówiąc "Adeptka Życia"? Wybacz mi proszę natarczywość, lecz tutejsze zwyczaje i tradycje są mi nieznane.
Przechyliła delikatnie łeb, uprzejmie czekając na reakcję smoczycy. W duchu miała nadzieję, że tym razem otrzyma bogatszą odpowiedź. Nieznajomość świata była niepokojąca. Nie sądziła, że tak prędko zatęskni za Wiedźmą – choć do tego nigdy się nie przyzna. Z nią jednak była przynajmniej bezpieczna. Choć starucha nie dzieliła się swoją wiedzą, używała jej rozważnie i przez te księżyce wspólnej wędrówki nigdy nie wpędziła ich w kłopoty czy niezręczne sytuacje. Była mistrzynią w unikaniu smoczego, czy jakiegokolwiek, towarzystwa. Deirdre nie wiedziała więc zbyt wiele. A niewiedza, zwłaszcza tak rażąca jak w przypadku szarofutrej, bywała niebezpieczna.

[Cicha Łuska.]

Adeptka uważnie obserwowała szarofutrą smoczycę. Widocznie pochodziła zza bariery. Cicha nie widziała więc powodu, by nie wprowadzić jej trochę w zwyczaje tych terenów – Na tych ziemiach występują trzy stada: Cień, Życie i Ogień. Kiedyś była także Woda i Wiatr, ale niestety oba z nich się rozpadły – jej głos był spokojny, aczkolwiek dało się w nim wyczuć delikatną nutę zaciekawienia. Było to jednak jak powiew wiatru, niewyczuwalne dla przeciętnego ucha.

[Kropla Goryczy]

Kiwnęła delikatnie łbem, uzyskawszy nieco trafniejszą odpowiedź. To już coś. Ale mimo wszystko, Cicha Łuska albo nie była zbyt gadatliwą smoczycą, albo potrzebowała osobnego pytania na każdą informację. Bo nie wyglądała na niezadowoloną z wywiadu. Gdyby Szara ją irytowała, powiedziałaby, czyż nie?
– Te ziemie... Czyli obszar otoczony przez ów dziwną barierę? Czym ona jest? I czy wszyscy ukrywają się z powodu mrozu? Nie widziałam wiele smoków odkąd tu przybyłam. Wasze Watahy... Przepraszam, Stada, są aż tak niewielkie?
Tym razem, choć bardzo się starała, nie potrafiła ukryć zaciekawienia w głosie. Było to silniejsze od niej. Upomniała się w duchu, będzie musiała pamiętać, by poćwiczyć samokontrolę. Uznała jednak, że tym razem nie powinno stać się nic złego. Może dzięki wypuszczeniu ułamka emocji Cicha otworzy się i chętniej odpowie na jej pytania.
Deirdre usiadła, miękko układając ogon obok łap. Zapowiadała się – oby – dłuższa rozmowa, wygodniej więc będzie w pozycji siedzącej. A śnieg jej nie przeszkadzał, w każdym razie poza polowaniem. Uniosła nieco łeb, obserwując czujnie i z nutą uprzejmości w ślepiach swą rozmówczynię, ze spokojem na pysku czekając na odpowiedź.