Ukryty zagajnik

[Dzika Gwiazda]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

// nie ma problemu, wciągaj sobie internet wiaderkiem powoli ^^

Gdy zaczął wyjaśniać po co ją wezwał, łowczyni zmrużyła podejrzliwie ślepia, a czarne źrenice zwężyły się lekko. Jakiś podstęp? Zmorzyła go choroba? W stadzie, któremu przewodził najbardziej wprawiony pod Barierą uzdrowiciel? "Widział się" jednym z bogów? Bagiennego ziela się opalił czy jak? Jego historia brzmiała dla niej nieprawdopodobnie. Na korzyść smoka przemiał jeden, mocny fakt: jej wiara. Gdyby Szczyt nie powołałby się na bogów prawdopodobnie by mu nie uwierzyła. Nie sądziła jednak, by ktoś mógłby być takim bluźniercą, żeby zastawiać na nich podstęp i maskować go zadaniem powierzonym od Pana Łez. Żółte ślepia przez krótką chwilę patrzyły na połyskujące w łapie wojownika cytryny, po czym Iskra przeniosła oczy, spoglądając na wojownika. Wyciągnęła łapę i wzięła oba klejnoty, trzymając je w zaciśniętej łapie.
– W imieniu smoków Ziemi przyjmuję od ciebie te kamienie, Szczycie Potęgi. Nie godzi się odrzucać podarunku wystosowanego w dobrej wierze. Może nas dzielić wiele rzeczy, ale niech nikt nie mówi, że smoki Ziemi odtrącają przyjazną łapę wyciągniętą w ich kierunku. – powiedziała, zginając łapę. Pomiędzy jej palcami przeskoczyło kilka żółtych iskier, a kamienie zamigotały i znikły. – Zostaną przekazane do skarbca. Dziękuję za ten dar. Mam nadzieję, że pozwoli to wypełnić ci misję powierzoną przez Pana Łez. – dodała. Milczała przez chwilę, a potem przysiadła owijając sobie łapy ogonem. – Mogę cię zapytać o dwie rzeczy, Szczycie? Dlaczego mnie tu wezwałeś? Taka sprawa powinna być chyba uzgodniona z przywódcą stada, a Nieugięta odzyskała już siły po pojedynku z Grzmotem. – przerwała na chwilę, starając się jak najlepiej dobrać słowa. – Zrozumiem jeśli nie odpowiesz na kolejne pytanie, ale nie daje mi ono spokoju. Ten dwunogi smok, który mianował się zastępcą Płomienia, twierdził, że nic nikt nic nie wiedział o obecności Grzmota na waszych terenach. Płomień Świtu jednakże powiedział, że nie zdążył porozmawiać z Grzmotem o warunkach azylu. Zastępca kłamał czy przywódca utrzymywał to w tajemnicy także przed nim? – wiodła ją nie tylko sama ciekawość, ale także chęć dowiedzenia się w czyje słowa mogą być lepszym gwarantem w przyszłości. Teraz przyszła jej do głowy myśl, na którą wcześniej nie wpadła. Gdyby Płomień trzymał w tajemnicy obecność Grzmota, zastępca powinien być tym zaskoczony, a zdecydowanie nie był. Coraz więcej poszlak wskazywało na to, że dwunóg kłamał.

[Szczyt Potęgi]

Widział, że mu nie ufa. To było widać na pierwszy rzut oka. Zwłaszcza w momencie, gdy skora była przyjąć kamienie. Mimo, iż ulżyła mu w wykonaniu zadania, czuł lekki niesmak, choć starał się nie dać tego po sobie poznać. Brat Krwi stada Ognia nie powinien dawać ponosić się emocjom. Ach, dlaczego to wszystko musiało być takie cholernie pokomplikowane?! Pomimo uwielbienia jakim darzył bóstwa Wolnych, powoli zaczynało do niego docierać, że każda ich ingerencja w śmiertelne życie smoka mogła wywrócić je do góry nogami. Tak po prostu. Bo wybrali sobie akurat tego śmiertelnika do wykonania zadania.
Usłyszawszy pytania, wbił pazury w ziemię. Nie z gniewu bynajmniej, a z zakłopotania. Tak, powinien się był tego spodziewać. Kolejnych pytań. Ta samica jednak sprawiała mniej odpychające wrażenie niż przywódczyni Ziemi. Mimo ogromnej dozy nieufności, próbowała być miła. To rzadkie, zwłaszcza po "wojnie" jaka miała miejsce niedawno.
– Twoja przywódczyni darzy moje durgmist bardzo zimnymi uczuciami, Iskro. Będąc szczerym, nie interesuje mnie wzajemna nienawiść między przywódcami. Jestem wojownikiem strzegącym przywódcy. Taką cenę płacę za to, że odnaleziony na środku pustyni, zostałem do nich przyjęty. Niedługo jednak kończę służbę i będę mógł odejść na zasłużony odpoczynek. Być może dobrowolną banicję. Niestety, wasza przywódczyni jak wskazuje jej imię, była uparta w swym wyborze i niechętna by w ogóle mnie wysłuchać. Dlatego wezwałem Ciebie.
Odpowiedział. Pomarańczowe ślepia zwężyły się, obserwując każdy ruch rozmówczyni.
– Udzieliłbym Ci odpowiedzi co do Grzmotu... gdybym znał odpowiedź. Większą ilość czasu spędzam pod grotą Płomienia, pilnując aby nikt nie mącił jego spokoju. Polityka i inne uzgodnienia między stadami są dla mnie tematem nietykalnym. Nie angażuję się w to bezpośrednio- pośrednio również. Jestem po to, by walczyć i być tarczą dla współplemieńców Ingeitum. Dopóki moja przysięga wobec śmiertelnych oraz bogów nie zostanie całkowicie wypełniona, nie będzie dla mnie bardziej szczytnego celu. Dla was mogę być służalczym psem- nie, nie przerywaj mi. Wiem jak mnie nazywają w innych stadach... ale ja tylko mieszkam na terenach Ognia i wykonuję swoje obowiązki. Nic mniej, nic więcej. Moje intencje są czyste.

[Dzika Gwiazda]

– Och. – ciche westchnienie wyrwało się smoczycy, gdy wojownik opowiadał jej o niechęci Nieugiętej Ziemi. Smoczyca wyraźnie posmutniała, a jej pysk przybrał zmartwiony wyraz. Tego się właśnie obawiała, zwłaszcza po śmierci Upiornego Rytuału. Bała się, że nienawiść może zatruć serce jej matki i zacząć wpływać na jej osąd. Rozumiała jej niechęć wobec Płomienia Świtu, ale otwarta wrogość wobec Stada Wody czy całego Ognia? Jej wrogowie z Wody dawno już odeszli lub umarli. Nie wierzyła także, żeby każdy Ognik był im wrogi, przecież właśnie rozmawiała jednym z nich. Według jego słów matka nawet nie chciała go wysłuchać.
– Ja... – zawahała się lekko. – przepraszam za Nieugiętą. – powiedziała podnosząc wzrok na Szczyt. – Rany na ciele zdążyła już zaleczyć, ale rany ducha...– pokręciła głową zrezygnowana. – To jednak niczego nie usprawiedliwia. Jak już powiedziałam, twoje kamienie trafią do naszego skarbca, niezależnie od woli Nieugiętej. – powiedziała twardo, zdecydowanie. Wysłuchała jego dalszych słów. Nie do końca wiedziała co ma myśleć o Ognistym wojowniku. Wydawał się być wierzącym smokiem, oddanym swoim obowiązkom. Wynikało z tego, że był kimś w rodzaju osobistego ochroniarza Płomienia, spłacając tym samym dług wobec stada Ognia za uratowanie życia. Rozumiała jego powinność – sama także przysięgała na Szczerbatej Skale służyć Stadu Ziemi do końca swojego życia, pragnąć odpłacić im się za danie domu, wychowania i szkolenia. Bez nich nie byłaby tym, kim była dziś. Pochyliła lekko lekko rogaty łeb.
– Jesteś smokiem honoru, Szczycie Potęgi. – powiedziała krótko. Oczywiście, mógł kłamać. Skoro ochraniał Płomienia, musiał chociaż wiedzieć gdzie i po co ten się wybiera. Nawet jeśli nie towarzyszył mu w samym spotkaniu. To były jednak jej własne domysły, nie potwierdzone fakty. Ciekawość Łowczyni nie została zaspokojona, ale nie czuła z tego powodu niezadowolenia. Pytała wszak wewnętrzną sprawę Stada Ognia, a ta jak twierdził wojownik go nie interesowała. – Szanuję to. Kamanor z pewnością patrzy na ciebie łaskawym okiem. – dodała i poruszyła lekko skrzydłami, podnosząc się z ziemi. – Będę wracać na tereny Ziemi, chyba że masz coś jeszcze do przekazania? – zapytała.

[Wędrówka Słońca]

Wylądował w Zagajniku z pewnym trudem, obijając się o niewielkie gałęzie i sycząc cicho. Z ulgą opadł na ziemię. No, nie przedarli by się tu pieszo.
Nie był Łowcą. Nie zgłębiał tajników sztuki polowań. Jednak jeśli już miał kogoś jej uczyć, to nie mogło się dziać w byle jakim miejscu. O nie! W Dzikiej Puszczy było na tyle... dziko, że zwierzęta można tu było spotkać o wiele częściej niż w reszcie Terenów Wspólnych.
W leśnym półmroku widać było, że ziemia jest omszona i zarzucona drobnymi gałązkami, listkami, kamykami. Drzewa w Zagajniku rosły gęsto. Ptaki śpiewały, ukryte w koronach drzew, słychać było szelesty i zwierzęce wołania.
Słoneczny pochylił się, spuszczając Rionnaga z grzbietu. Obaj zgodzili się, że wygodniej będzie im tu dotrzeć razem. Fioletowe łuski samczyka wydawały się dziwnie pasujące do otaczającej ich, głębokiej zieleni.
Złotołuski przysiadł, mierząc swojego ucznia uważnym spojrzeniem i uśmiechając się doń lekko.
– Jesteśmy na miejscu – mruknął cicho. Jak miło było wreszcie przemówić własnym głosem i nie używać czaru... Błogosławił Uzdrowicielkę Ziemi, naprawdę. – Zaczynamy. Kiedy już wytropisz zwierzynę, będziesz musiał do niej podejść tak, by cię nie zauważyła. Inaczej zwieje. Jak myślisz, Rionnagu, na co musisz uważać podczas skradania? Na co zwracać uwagę?

[Iluzja Piękna]

Próbowałem ignorować turbulencje jakich doznałem na grzbiecie Słonecznego uczepiając się pazurkami jego łusek by przypadkiem nie spaść. Kiedy w końcu mogłem zejść z jego grzbietu szybko tego dokonałem z zadowoleniem stając stabilnie na ziemi. Słysząc pytanie adepta zamyśliłem się na moment.
-Pewnie trzeba uważać by nie hałasować więc nie można się o nic obijać ani deptać po czymś co może wywołać jakiś dźwięk. No i trzeba się kryć żeby zwierze nas nie zauważyło. Kierunek wiatru chyba też jest ważny. No bo zwierze może nas wyczuć- Odpowiedziałem po chwili namysłu. Naprawdę wierzyłem w to iż dobrze odpowiedziałem. W końcu te rzeczy były raczej oczywiste.

[Wędrówka Słońca]

Słoneczny kiwnął łbem. Może i było to oczywiste, co sugerował pewny ton Rionnaga, ale zdarzały się smoki... No, takie co potrzebowały chwili na rozruch umysłu. I kilku wskazówek. Na szczęście Słonecznego, fioletowołuski był bystry.
– Kierunek wiatru jest zdecydowanie ważny. Jeśli możesz, zawsze idź pod wiatr. – Uściślił i rozejrzał się. O, tamto miejsce będzie idealne. Wstał i popatrzył z góry na samczyka.
– Oto cała sztuka – nie robić hałasu. Stąpaj powoli i ostrożnie. Musisz mieć ugięte łapy i uniesiony ogon, nie możesz o nic zahaczać skrzydłami. Bądź nisko, w ten sposób będziesz mógł przystawać za krzakami czy pniami drzew bez bycia zauważonym – wyjaśnił. I ruszył przed siebie, znikając miedzy pniami drzew. Nie odszedł daleko, może z dwa ogony do przodu, był nadal widoczny. Aby do niego dojść, Rionnag będzie musiał pokonać pole usiane leśnym, skrzypiącym tatałajstwem takim jak gałązki, szyszki, kamyki, listki, trawy. I przemykać między drzewami.
– Spróbuj podejść tak, żebym nie zauważył! – krzyknął za siebie, obracając łeb. Usiadł spokojnie i owinął łapy ogonem. Teraz pora na intensywne nasłuchiwanie.

[Iluzja Piękna]

Skinąłem głową kiedy usłyszałem na czym ogólnie polega skradanie. Nie brzmiało jakoś specjalnie trudno. Odetchnąłem więc głęboko co jakiś czas wysuwając wężowaty język z paszczy by sprawdzić skąd wieje wiatr. Obniżyłem się na tylnych łapach oraz skrzydłach które miałem odrobinę dziwnie wygięte tak by nie zahaczyć nimi o krzaki oraz być dosyć nisko nad ziemią. Ogon miałem delikatnie uniesiony ku górze oraz usztywniony by nie chybotał się na boki i o nic nie uderzał. Wiatr wiał z lewej strony na prawą więc miałem zamiar wkroczyć do lasu tak by znaleźć się po prawej stronie słonecznego by nie mógł mnie wyczuć. Łapy stawiałem najciszej jak potrafiłem nie chcąc wywołać jakiegoś niepotrzebnego hałasu. Wzrokiem lustrowałem ziemię by wiedzieć gdzie stawiać łapy oraz nadgarstki skrzydeł na ziemi tak by nie nadepnąć na żadną gałązkę, szyszkę, kamyka czy też suchego liścia. Dla pewności poszedłem najbardziej okrężną drogą jaką tylko zdołałem, kryjąc się za krzakami, drzewami oraz dużymi kępami traw. Oddychałem cicho i spokojnie nie chcąc zwrócić na siebie uwagi.

[Wędrówka Słońca]

Jak na razie, Słoneczny nic nie słyszał. Oglądał swoje fioletowe pazury i liczył w myślach. Rionnag musiał pokonać już kawałek trasy, może niecałą połowę. Ha, to teraz będzie miał pole do popisu.
Malutki strumyk, pełznący wolno, sprawił że ziemia wokół była wilgotna i mogła mlaskać pod łapami. Dało się przejść po większych kamieniach, ale te też były mokre. Na dodatek robiło się wąsko – wszędzie sterczały gałązki krzewów. Rionnag po pokonaniu mokrego terenu będzie musiał lekko skręcić i narazić się na szybkie przemknięcie od drzewa do drzewa coby nie zostać niezauważonym.

[Iluzja Piękna]

Widząc strumyk skrzywiłem się jednak nie mogłem się poddać. Wiedząc że i tak jakoś będę musiał dostać się do smoka westchnąłem cichutko. Lekko zestresowany wkroczyłem na mokre podłoże stawiając łapy powoli i delikatnie by nie wywołać więcej hałasu niż to potrzebne. Skrzydła przycisnąłem mocniej do swoich boków by zajmować jak najmniej miejsca. Jak to wywerna nie byłem zbyt szerokiej budowy co ułatwiało sprawę. Nie mając większego wyboru podszedłem do kamieni. Były mokre ale nie przeszkadzało mi to. Wsunąłem się na pierwszy z nich jednak po tym nie podniosłem się. Po prostu zaparłem się tylnymi łapkami o kamień odpychając się do przodu w tym samym czasie uczepiając pazurki swoich skrzydeł z przodu i jeszcze bardziej ciągnąć swoje ciałko do przodu. To że kamienie były mokre ułatwiało mi to. Po jakimś czasie przesuwania się niczym pingwin na brzuchu po kamieniach zsunąłem się na ziemię. Skręciłem w lewo, oddychając cicho oraz stawiając kroki najciszej jak potrafiłem kryjąc się za drzewami a kiedy ich nie było przyśpieszałem kroku jednak nadal stawiałem łapy w miejscach gdzie nie było niczego co mogło wywołać jakiś dźwięk. Miałem nadzieję jak najciszej dostać się do samca. Na szybkości mi nie zależało.

[Wędrówka Słońca]

Kusiło go, by się obejrzeć i spróbować wypatrzeć Rionnaga... Co oczywiście przeczyłoby całemu ćwiczeniu, toteż siedział bez ruchu. Fioletowołuski się nie spieszył, to jedno trzeba mu było przyznać. Z jednej strony – dobrze. Z drugiej, zwierzyna nie będzie zawsze cierpliwie czekać...
Dlatego też Słoneczny posiedział jeszcze chwilę, uważnie nasłuchując. Czy usłyszał zgrzyt pazurów o kamień? Hm. I może ciche szuranie. Niezbyt głośne dźwięki, wystarczające jednak by nieco wzbudzić czujność.
Złotołuski wstał i przeszedł może pół ogona w prawo, po czym pochylił łeb nad trawą... Ma się ten talent aktorski! Sarenka jak się patrzy.
Rionnag miał przed sobą prostą drogę. Wolna przestrzeń, cudnie wolna od drzew i krzaków, pomijając sporadycznie rosnące jednostki. Musiał poruszać się ostrożnie ale szybko by dopaść Słonecznego... I może wypadałoby sprawdzić jeszcze raz wiatr?

[Iluzja Piękna]

Widząc kątem oka jak samiec idzie trochę na prawo spiąłem mięśnie z niezadowoleniem zaciskając szczęki. Zaraz jednak ruszyłem przed siebie wzrokiem lustrując ziemię by przypadkiem na nic nie nadepnąć. Skręciłem odrobinę na lewo by zajść smoka od boku uważając by nie zahaczyć o nic skrzydłami bądź ogonem. Wysunąłem język z pyska chcąc sprawdzić czy wiatr nadal wieje tak jak wcześniej jednak okazało się iż zmienił kierunek. Wiał teraz od strony prawej na lewą. Musiałem się więc pośpieszyć. Dokładnie zlustrowałem drogę którą musiałem przebyć by dostać się do smoka by wiedzieć jaka droga będzie lepsza. W końcu ruszyłem przed siebie kroki stawiając szybko lecz najciszej jak potrafiłem. Moje ciało znajdowało się tuż przy ziemi nie ocierając się jednak o nią. Po każdym głośniejszym dźwięku wydanym przez otoczenie zamierałem w bez ruchu opadając jeszcze niżej na łapach oraz skrzydłach. Po upewnieniu się iż nic się nie stało ruszałem przed siebie chowając za większymi krzakami stojącymi na mojej drodze jednak nie zwalniałem tempa by w końcu móc dotrzeć do smoka na którego bok miałem zamiar skoczyć.

[Wędrówka Słońca]

Słoneczny bardzo przyzwoicie udawał pasącą się sarnę, aż do momentu kiedy Rionnag skoczył na jego bok. Wtedy złotołuski ugiął łapy i przeturlał się, próbując złapać dech. Uff, leciutki to ten fioletowy nie był! Auć, wszędzie tu są te gałęzie. Można sobie oko wydłubać.
– I proszę bardzo, masz gotowy posiłek. O ile nie skoczysz za wolno, i sarna ci nie zwieje. Czasami będziesz musiał podjąć pościg albo odpuścić. – Wstał powoli, otrzepując się z leśnego runa. Ble, ubrudził się mchem. Będzie potem musiał wypolerować łuski...
– Skradanie opanowałeś. Poćwiczysz jeszcze na polowaniu. Wracamy do Obozu? – Uśmiechnął się do Rionnaga, zadowolony z postępów jakie poczynił samczyk.

//Skradanie I raport!

[Ostatnie Ogniwo]

Był wczesny ranek, aktualnie znajdowałem się w dzikiej puszczy. Słońce zaczęło doskwierać swoimi promieniami, a na niebie było kilka małych chmurek i właśnie jedna lekko przykryła złotą twarz. Wyruszyłem do Ukrytego Zagajnika przedzierając się przez sam środek puszczy. Kawał drogi minął nim drzewa zaczęła rosnąć coraz rzadziej, aż dotarłem do ukrytego zagajnika i wpadłem na wspaniały plan. Wszedłem jeden z krzaków i stworzyłem wokół mnie niewidzialną i bezwonną barierę, która miała na celu zatrzymać mój zapach, tak żeby nikt mnie nie wyczuł. Następnie zakryłem się liśćmi, żeby być jeszcze bardziej niewidocznym i tak usiadłem w krzaku czekając, aż ktoś tu przybędzie. Mam nadzieję, że nikt mnie nie zauważy.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca lubila wybierać się na spokojne spacery. Jako że wiedziała że na terenach wspólnych nic jej za bardzo nie groziła, poszła na teren Dzikiej Puszczy. Aaah. Ostatnio w stadzie Cienia jest troche nerwowa sytuacja, chciala odpocząć nieco od tego zgiełku. Dreptała więc powoli między drzewami, nie wiedząc że okolicy czai się jakiś psotnik. Trzeba przyznać ze mimo czerwieni piór, calkiem dobrze się maskował. Ziewnęła zadowolona i nie wiedziała, że mimo wszystko była teraz dobrym łupem. Heh. Widać że toto jeszcze młode.

[Ostatnie Ogniwo]

Czekałem schowany przez jakiś czas. Był to dość prymitywny kamuflaż z użyciem maddary ale stwierdziłem, że to był najlepszy pomysł, a do tego najszybszy. Minęło trochę czasu nim dostrzegłem swoją ofiarę, a do tego jej kawałek. Rogi i trochę czerwonego, kolejny czerwony smok pod barierą! Od razu dało się wyczuć zapach cienia.
Minęły trzy uderzenia serca i wtedy smoczyca mogła usłyszeć szelest i skoczyłem prosto na nią. Chciałem ją przewrócić i przygnieść swoim cielskiem. Zablokować łapy i ogon tak, żeby nie mogła się ruszyć, oczywiście nie chciałem jej połamać. Od razu zauważyłem, że większość jej ciała była czerwona, miała o wiele więcej kolców niż myślałem.
~ Witaj! Co tu robisz? ~ uśmiechnąłem się do nieznajomej, była mniejsza i pewnie też młodsza, pewnie to jeszcze adept.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca zaczęła kłapać pyskiem i się szarpiać kiedy coś ją przygniotło, ale nagle się okazało, że to coś przemówilo. To był inny smok. Spojrzała na niego zdenerwowana. – Najpierw mnie puść. Potem będziemy rozmawiać. – Wycedziła przez zęby. Nie ma co z nim walczyć bo był zwyczajnie silniejszy o niej. Mimo wszystko bardzo ją zdenerwował. Może i była młoda ale była dorosła i miała swoje prawa. Co to miało do cholery znaczyć? Czekała aż ten ją puści. Niech sobie nie pozwala skubaniec jeden!