Las

[Mistrz Gry.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Choć spotkanie Ogniwa i Dzikiej nie było spokojne, a wręcz skłębiło atmosferę wokół nich jak kłębią się burzowe chmury, tak wszystko nieco uspokoiło się po słowach Grzmota. Odpowiednie imię... Choć grzmoty przerażały, zapowiadały oczyszczenie powietrza z burzowej ciężkości i gęstości. Gdy skupiłaś się na szukaniu tropów, trudno było nie dojrzeć tych, które zostawiali za sobą Ognisty oraz Starsza. Pobieżne spojrzenie mówiło, że szli blisko siebie. Lecz zdecydowanie nie obok. Ślady Grzmota były zbyt blisko usytuowane śladów Wojowniczki. Opcje były dwie. Albo Grzmot szedł za dawną Mistrzynią, albo mizdrzyli się bokami. W pewnym momencie ślad Grzmota stał się głębszy – przyspieszył by zrównać się z samicą. Stało się to tuż przed śladami przebiegających w poprzek drogi polujących. Czy zwrócił na nie uwagę? Dzika miała już potwierdzenie, że tak. Czy wtedy zwrócił na nie uwagę? Wcześniej nie miał kiedy. Ostatni takt śladów był rozmazany. Została użyta siła, której Dzika była świadkiem.
Wiedziała jakie emocje targają starszą Ziemną. Były silne i miały głęboko zakorzenione podłoże. Według śladów Grzmot nie zbliżył się do starszego tropu zanim nie został zaatakowany. Sfera prywatności Gonitwy została przekroczona. Lecz w jakich okolicznościach?
Choć może to nie był czas nad rozmyślaniem o tym. Stało się, a Grzmot zasugerował, że dowiedział się już wszystkiego czego mógł od dawnej mentorki i niedoszłej zabójczyni. Czy powieli błąd? Cóż... wielu wydawało się, że go zna. I być może tak w istocie było. A jednak wciąż zadziwiał.
Ślady, za którymi ruszyłaś prowadziły w głąb lasu. To była pogoń, zdecydowanie. Może jakiś jeleń porażony ciepłem udał się do Dzikiej Puszczy by odnaleźć cień. Zaryzykował. Alenie mogłaś poznać zakończenia historii. Niebo przykryły gęste chmury, ptaki z wolna zaczęły cichnąć gdy tropiłaś dwie biegnące jednostki i jelenia. A chociaż miałaś nos przyziemi, nie mogłaś poznać ani osobnika Wody ani Cienia. Po kilku minutach oberwała się chmura. Woda spadła nagle, oczyszczając wasze łuski z upału, a las ze śladów.

Dziękuję za uwagę

[Ostatnie Ogniwo]

Ślady prowadziły w głąb lasu, od razu widziałem te czarne historie jakie mogły z tego wyniknąć. Cień i woda poszli do lasu, upozorowali jelenia i jego ślady, żeby pójść zawrzeć spisek i stworzyć trójprzymierze na ogień! Nie to by było zbyt mocno wyjęte z jakiś epickich marzeń lub dobry tekst na jakąś wymyśloną opowieść. Po chwili deszcz wyrwał mnie z rozmyślenia i ślady zniknęły w błocie. No cóż już więcej się nic nie dowiemy.
~ To by było na tyle, dzięki za przybycie i do zobaczenia łowco dzików! ~ uśmiechnąłem się i odleciałem w stronę terenów ognia, wciąż myśląc o tych śladach, co to mogło być?

[Enigma Horyzontu]

Padał desz. Idealnie oddawał nastrój Haviamine. Siedziała pod jakimś drzewem co jakiś czas otrzepując się z wody, która bez ustanie na nią spadała. Czuła się mało komfortowo siedząc mokra na mokrej ziemi, jednak przestała zwracać na to uwagę. Czuła się również bardzo samotna, to zaledwie dzień jak dowiedziała się, że mama ją zostawiła. Odwróciła głowę w prawo, mając spuszczony w dół wzrok. Nie myślała. Po prostu utknęła w jakiejś pustce z której nie mogła się wydostać.
Kiedy deszcz w końcu przestał padać, była cała umorusana od błota i wyglądała jak jakiś oszołom albo bezstadny smok. Lekko ogrzewało ją słońce które przebijało się przez liście, susząc powoli mokrą ziemię.

[Popiół Przeszłości]

Po ceremonii na przywóce czuł się bardzo rozczarowany, nie wiedział jeszcze jak wielkie dla niego zmiany to przyniesie. Czasami szło wątpić w mądrość innych, jak w ogóle do tego doszło? Nocny szedł przez las zgaszony jak podtopiony pisklak, źle się działo na tym świecie, a on nic nie mógł z tym zrobić. Ostatnio mineło sporo księżyców, a Shadows nie będzie przecież wiecznie młodym pisklakiem. Kroczył twardo stawiając szpony na jeszcze miękkiej ziemi od deszczu, w powietrzu niósł się zapach trawy. W końcu Popiół wyczuł coś jeszcze, podniósł niechętnie pysk, ale to co zobaczył... Ostatecznie podszedł do córki i usiadł obok nie kryjąc także i swojego smutku. Nie chciał udawać, że wszystko jest w porządku. Nastała chwila ciszy, a przerwana została w chwili, kiedy ojciec przytulił do siebie skrzydłem czerwoną smoczycę. Jego ton, był jednak inny niż zawsze. Przesiany zawodem i brakiem zrozumienia ciągnął się wolno w pustej przestrzeni, bez ani najmniejszego uczucia chłodu. Co się mogło stać? "Hej" Zaczął czarny trochę nieśmiało i juz miał zapytać co się stało, ale doszedł do wniosku, że to i tak niczego nie zmieni. Po co pytaniami rozdrapywać rany? Zamiast tego wtulił w nią pysk dodając. "Kocham cię malutka, wybacz staruszkowi, nie było mnie tak długo."Chyba pierwszy raz z jego serca uszedł bardzo wielki żal, gdyby ktoś go zapytał czy jeszcze w coś wierzy oprócz bogów to odpowiedź mogłaby być... dosyć... straszna. Cóż, pozostało mu tylko jedno, musial pomóc tak jak umiał. "Wiesz, na smutki najlepsza jest nauka. Wtedy chociaż na chwile zapominamy o otaczających nas problemach." Na tym się skończyło, może bał się odtrącenia przez swoje błędy nawet tu i teraz. Widać było jak szybko zgasł w ślepiach, a jego czarne łuski zrobiły się jeszcze bardziej mroczne. W końcu gniew i nienawiść brały się z bólu i bezradności, to one zmieniały gady nie do poznania.

[Enigma Horyzontu]

Gdzieś w głosie cichy głosik mówił jej, że musi się wyrwać z pochmurnego stanu i ruszyć przed siebie.
Być lepsza niż mama i zrobić z Teivara najlepszego łowcę albo wojownika. Chyba, że ten chciał być uzdrowicielem albo Piastunem? Pomoże jemu i sobie, będzie mogła potem z tego korzystać...na wiele sposobów.
Nagle usłyszała czyjeś kroki, nim zdążyła jakoś zareagować (co zajęłoby jej chwilę) była przytulana przez tatę. Haviamine była naprawdę zdziwiona ale od razu podziękowała bogom, że się tutaj zjawił!
Zaraz przykleiła się do taty, mocno odwzajemniając uścisk. Tata też był smutny, chyba się zgrali w czasie z negatywnymi emocjami. Poleciało jej z oczu kilka łez
– To nic...ale...mama mnie zostawiła. Ciebie, mnie i Teivara. Szklana wygnała ją za barierę bo chyba...
Za dużo by opowiadać, nie wiedziała czy Rek powiedziała o tym przykrym fakcie Popiołowi. Powinna. Od razu. W końcu to był jej partner
– Nie chcę stracić kolejnego rodzica...
Wtuliła się w jego pierś jeszcze mocniej. Miał rację, teraz mogła jeszcze się od niego czegoś nauczyć. Otarła skrzydłem łzy i powiedziała
– Pokaż mi jak szukać zwierząt i ukrywać się przed nimi. Muszę teraz zająć się Teivarem kiedy będzie głodny. I ja też

[Popiół Przeszłości]

Samiec nie mógł uwierzyć w to co słyszy, znał Rek od malucha nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. Na pysku czarnego gada pojawiło się zdziwienie, po tym co usłyszał odparł twardo. "Porozmawiam z nią." Nic więcej nie przeszło mu przez gardło, jak to w ogóle było możliwe? Co się stało? Miał tak wiele pytań, nie chciał już więcej smucić swojej kochanej smoczycy, więc schodząc z tematu rozpoczął nauki. "Nie ma problemu, aby dobrze się skradać trzeba wziąść pod uwagę parę waznych czynników. Wiatr, rodzaj ofiary i własne możliwości. Jak myślisz, czy wiatr może nam pomóc przy polowaniu?" Niby tamten temat był już za nimi, ale Nocny ciągle o tym rozmyślał. Nie mógł pogodzić się, że matki jego pisklaków już po prostu nie ma. Najchętniej załamałby się, ale nie wolno było mu tego robić. Nie teraz, dziś jego luba chciałaby na pewno by piastun zajął się ich pociechami. One wszystkie były tak bardzo do niej podobne, zostawił swoje problemy i z godnością wziął wychowanie dzieci pod swoje skrzydła mówiąc. "Powiedz braciszkowi aby spokojnie do mnie przychodził, jakbyś mnie potrzebowała też od razu wędrój do mnie. Obiecuj, będę wtedy spokojniejszy." Dodał prowadząc ognistą w miejsce z wolną przestrzenią.

[Tejfe]

Dzisiaj jest wyjątkowy dzień, pomyślał Tejfe, wybierając się w podróż do Dzikiej Puszczy. Mimo że na zewnątrz nawaliło tyle śniegu, że jego drobne kończyny zapadały się w nim całkiem, wcale mu to nie przeszkadzało. Lubił zimę i wystarczyło żeby tylko tak okropnie nie padało jak ostatnio i było mu dobrze. Chłód był przyjemny.
Poza tym to nie zima go dzisiaj cieszyła. Dzisiaj ponownie miał się spotkać z Juglanem, partnerem jego ukochanej Eli. Poznał ognistego całkiem niedawno, w Lustrzanym Lesie, kiedy jego mama oddawała mu część złożonych jajek. Ciekaw był czy jakieś z nich się może już wykluło. Starszy smok przypadł mu do gustu i dlatego Tejfe nie bał się go poprosić o naukę w polowaniu. I kiedy mimo początkowego braku pewności co do jego zgody na naukę, kiedy dowiedział się, że jednak tamten będzie go szkolił, był naprawdę szczęśliwy.
Nie tylko dlatego, że wreszcie posiądzie kolejną potrzebną mu umiejętność, ale również dlatego, że spędzą ze sobą trochę czasu.
Na miejsce nauki wybrał jeden z większych lasów na terenach Wolnych Stad, znajdujący się w Dzikiej Puszczy. Polowania chyba przeprowadza się w lesie, więc to raczej dobry pomysł, nie?

[Tembr Ognia]

Przyleciał raczej szybko. Tejfe nie musiał długo czekać. Wywern wylądował nieopodal, zmuszając pobliski biały puch do wirującego tańca. Gdy ponownie opadł na ziemię, i częściowo jego skrzydła, zgarbił się. Podszedł bliżej syna Lisiej i trącił go lekko nosem w polik w ramach powitania. Nie byli rodziną, nie bezpośrednio, ale nie widział powodu by odmówić mu nauki. Zwłaszcza, że Lisia pewnie miała inne sprawy na głowie po zmianie swojej ścieżki życia.
– Bądź pozdrowiony, Tejfe – przywitał się i cofnął o krok, by usiąść. – To czego tam potrzebowałeś? Jakichś porad co do samodzielnych łowów, racja? – spróbował sobie przypomnieć, ostatnio duzo smoków go prosiło o podobne nauki i stracił rachubę.

[Tejfe]

Ognistołuski mimo tego, że pogoda na zewnątrz nie zwlekał ze swoim pojawieniem się i postarał się, by jak najszybciej ucieszyć swoim widokiem oczy młodszego od niego smoka.
Uśmiech sam pojawił się na pyszczku Tejfe, kiedy ten się przy nim pojawił i chociaż nie spodziewał się z jego strony nagłej czułości, przyjął jego powitanie – odpowiadając mu tym samym.
-Cześć, Juglanie – odpowiedział mu, zastanawiając się czy przy ich pierwszym spotkaniu, ten pozbawiony przednich łap samiec, również nie powiedział mu równie oryginalnego przywitania.
-Och, tak właśnie. Chciałem Cie prosić o pomoc w nauce śledzenia. – potwierdził jego słowa.

[Tembr Ognia]

Śledzenie. Dobrze. Ostatnio uczył tego co drugiego smoka, ale wolał robić to niż naukę walki czy maddary, z którymi nie miał tak wiele wspólnego. Kiwnął głową i spoglądał na młodszego smoka z uwagą.
– Jak ci się wydaje, co oznacza śledzenie? Na co powinieneś zwracać uwagę gdy tropisz zwierzynę? Masz jakieś pomysły? – postanowił wpierw wybadać wiedzę teoretyczną Tejfe, a jednocześnie sprawdzić czy jest bardzo domyślny. Wyglądał na bystrego, jak każdy przyszły czarodziej.
W międzyczasie Juglan trzymał między palcami tygrysie oko, które obracał w ramach uspokojenia nerwów. Albo o czymś myślał.

[Tejfe]

Tejfe wysłuchał pytania Juglana, zauważając jednocześnie jego nerwową zabawę kamieniem szlachetnym i zastanawiając się czy robi to dlatego, że jest zniecierpliwiony albo znudzony. Miał nadzieję, że nie. Chociaż nawet gdyby tak było, to raczej by nie zrezygnował z nauki. Zależało mu na niej.
-Myślę, że śledzenie to jest właśnie umiejętność sprawnego wytropienia zwierzyny. Tak, by szybko złapać trop, ślad i nim podążyć. Myślę, że przede wszystkim trzeba być bardzo mocno skupionym. Porzucić na moment bujanie w obłokach, jeśli bujamy i skupić się na swoim celu. Trzeba też korzystać z trzech najważniejszych zmysłów. Ze słuchu, wzroku i zapachu. To chyba one są najważniejsze w tym, by znaleźć jakąś wskazówkę na polowanie, za którą będziemy mogli podążyć. – wyjaśnił, kiwając lekko łebkiem na bok.

[Tembr Ognia]

Wysłuchał Tejfe. Jego odpowiedź była bardzo ogólna, więc nie mogli jeszcze przejść do ćwiczenia. Nie wiedziałby raczej co robić. Musiał to ugryźć inaczej.
– Dobrze, ale trochę zbyt ogólnie – odparł. – Wspomniałeś o złapaniu tropu i podjęciu go. Czy wiesz jak przejawiają się wspomniane tropy? Mówiłeś o słuchu, wzroku i węchu. Więc pewnie wiesz co konkretnie musisz poszukiwać.
Porzucił zabawę kamieniem szlachetnym, był gotów do stworzenia nowej scenerii na rzecz ćwiczenia, ale wpierw upewni się, że samczyk będzie w ogóle wiedział co ma robić.

[Tejfe]

Zastanowił się mocniej. Być może radość spowodowana z przebywania z lubianym przez niego smokiem sprawiła, że nie mógł mocniej skupić myśli i posłużył się wyłącznie ogólną odpowiedzią. No, ale jak się nad tym głębiej zastanowić, to to nie było wcale trudne. Juglan już podał mu to na czym powinien się skupić, a co przecież wyciągnął z jego właśnie odpowiedzi. Chwilę więc podumał nad następną, odpowiedzią, aż w końcu uzupełnił wymienione wcześniej informacje.
–Jak obaj ustaliliśmy w śledzeniu najważniejsze są trzy zmysły: wzroku, słuchu i dotyku. I szukając tropów zwierzyny, musimy je wytężyć. Posługując się wzrokiem powinniśmy skupić się na poszukiwaniu śladów takich: jak odciski stóp czy pozostawione ślady pazurów, na przykład na drzewie. Należy też rozpoznać do jakiego zwierzęcia mogą należeć takie odciski, bo może się trafić, że napotkamy na takie duże i na takie małe i bardzo opłacalne wydaje się podążenie za tymi większymi śladami, które mogą być np. odciskami kopyt konia.– zatrzymał się. Kolejne dwa zmysły. –Słuchając, powinniśmy się skupić na tym czy może nie słychać w oddali kroków jakiegoś ciężkiego zwierza albo jakichś innych szmerów, czy nawet może jakiegoś ryku. Wtedy powinniśmy iść w stronę, z której pochodził dźwięk. A węchem... Węchem możemy złapać trop
taki sposób, że każde zwierzę pachnie inaczej. Może pozostawione gdzieś odchody albo jakieś inne ślady obecności zwierzęcia pozwolą nam wczuć się w jego zapach i potem pójść jego śladem.– To chyba było wszystko. Nie wiedział czy więcej coś wymyśli. Miał nadzieję, że tym razem odpowiedź będzie satysfakcjonująca dla Juglana.

[Tembr Ognia]

Słuchał Tejfe, który tym razem rozwinął myśl. I Juglan nie miał w tej kwestii nic do dodania.
– Jesteś pewien, że potrzebujesz nauczyciela? – zażartował luźno.
W porządku, mogli przejść do dalszego etapu nauki. Wywern z pomocą swojej maddary zniekształcił nieco obecny krajobraz w taki sposób, że śnieg chwilowo się roztopił. Mieli wiosnę. Na białym puchu łatwo szło dostrzec tropy, więc tutaj ufał intelektowi młodego samczyka.
W pobliżu rosło kilka pojedynczych małych drzewek. Ich gałązki zostały nadgryzione przez jelenia którego wytropić miał adept. Ślina ściekała na ziemię. Kawałek dalej na północ samczyk odnalazłby kupkę sierści, którą zwierzę zgubiło hacząc o pobliskie gęste krzaki.
– Powiedz mi co widzisz, gdy to znajdziesz – polecił młodemu, nim ten przystąpił do praktyki.

[Tejfe]

Tejfe zaśmiał się serdecznie z komentarza starszego smoka, miło nim połechtany, ale też trochę zawstydzony.
–No nie wiem, myślę, że bez Ciebie sam nie dałbym rady.– odpowiedział, chociaż możliwe, że tamten wcale nie liczył na jego odpowiedź.
Następnie krajobraz przed nim zmienił się całkowicie. Juglan przy pomocy magii roztopił śniegi i sprawił, że ziemia obrosła zieloną trawą! Taką jaśniejszą i żywszą niż ta co widział ja jesienią. A drzewka i roślinki, które stworzył... one również były intensywnie zielone, pachnące. Zanim przystąpił do zadania, które tamten mu polecił, chwilę chłonął ten wyczarowany widok, zastanawiając się, czy w przyszłości rzeczywiście będzie mógł zobaczyć coś takiego, czy też może był to tylko obraz z głowy ognistego smoka.
Kiedy ochłonął już ze swoim zachwytem, ruszył na łowy. Zaczął od skupienia. Pozbył się wszelkich niepotrzebnych myśli, ograniczając je tylko do chwili obecnej. Był tutaj, w tym jasnym, zielonym lesie – zainteresowany tylko tym, by wytropić zwierzę, które prawdopodobnie wyczarował dla niego Juglan. Wytężył więc, jak sam już mówił, że to ważne – wzrok, słuch i węch.
Zaczął iść przed siebie. Nie szybko, raczej wolno – nie chcąc pominąć niczego co mogłoby stać się ważne. Uważnie rozglądał się po otoczeniu. Zaglądał w miejsca, które mogłyby zostać pominięte, jak trawy pod krzaczkami, czy obręcz wokół kamieni. Przyglądał się każdej gałązce, aż w końcu znalazł.
–Na tej gałązce widzę ślady ugryzień, jakby jakieś zwierzę roślinożerne oskubywało ją z listków. Są tu też ślady śliny.– powiedział na głos, tak jak go o to poprosił jego nauczyciel, po czym powąchał tę gałązkę.
Co prawda ze śliny nie udało mu się złapać tropu, ale postanowił, że rozejrzy się w okolicy, gdzie znalazł swój pierwszy ślad, aż w końcu natrafił na leżący na krzaczku kawałek sierści.
–To jest chyba sierść jakiegoś zwierzęcia kopytnego, konia, sarny albo jelenia. – powiedział, po czym wąchając ją spróbował odszukać zapach tego też zwierzęcia, za którym potem mógłby ruszyć. Wziął też ten kawałek sierści za sobą i ostrożnie ruszył dalej.
Uważnie też nadstawiał uszu, wsłuchując się w dźwięki przyrody, w których może odszuka jakiś bardziej charakterystyczny odgłos należący do zwierzęcia.

[Tembr Ognia]

Juglan szedł za Tejfe, ale zwiększył się dystans między nimi. Nie chciał mu przeszkadzać, ani się odzywać póki młodzik nie będzie czegoś niepewny. Za każdym razem gdy adept coś mówił, a łowca nie miał obiekcji, wydobywał ze swojego gardła cichy pomruk aprobaty.
– Dobrze. W którą stronę teraz? – zapytał.
I chwilę później z oddali było słychać ciche pocierane niesione echem lasu. Jeleń musiał ostrzyć poroże o korę drzewa. Drapanie zaś ustało, ale pochodziło z północnego wschodu. Gdyby Tejfe udał się w tamtą stronę, zauważyłby kolejne nadgryzione gałązki pobliskich krzewów, a także odciski w ziemi, lekko starte. Zwierzę szło cały czas przed siebie, nie zmieniało kierunku. Później nos (a może i oczy?) adepta wyłapały obecność wspomnianych przez niego odchodów. Brzydko pachniały, ale służyły za niezbywalną wskazówkę. Na sam koniec młodzik usłyszałby donośny ryk. Jeleń byłby tuż za gęstą linią krzewów na lewo od niego samego.