Świątynia

[Szlachetny Nurt]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wiedział, że łatwo nie będzie i prawdopodobnie nie otrzymają od razu odpowiedzi. Ale duszek? Z pewnością zajmie im długo, nim wyciągną z niego cokolwiek interesującego. O ile jest to w ogóle możliwe. Nie miał pojęcia z kim dokładnie rozmawiają, ale jasne było to, że ta istota nie chciała im pomóc. Zdawało się, że duszek nie ma o niczym pojęcia... ale Nurt mu nie wierzył.
Przez cały czas ze spokojem przesiadywał na swoim, nie odzywał się. Czekał aż każdy z pozostałych przywódców się wypowie i nie będą mieli już nic do dodania. Wątpił, że w tym momencie da im cokolwiek grzeczne proszenie istoty, by ta udzieliła im wskazówek. Jego zdaniem... nie tędy była droga. Trzeba było użyć sprytu, a nie brać go na litość.
– Daruj to sobie. – Rzucił znudzony do Duszka. – Dobrze wiem, że posiadasz większą wiedzę niż tą, z którą się z nami dzielisz. – Nie mogli sobie pozwolić na to, by ta tajemnicza istota na każde ich pytanie odpowiadała "nie wiem, o co wam chodzi", albo rzucała radami, które nie mają w tym momencie żadnego zastosowania. Im dłużej zwlekają, tym dalej oddalają się osoby odpowiedzialne za porwanie Zmierzchu Gwiazd.
– Jak zapewne już wiesz... Zmierzch była dość ważną smoczycą. Została porwana, nie wiemy przez kogo, ale jedno jest pewne.... nie wziął jej na miłe spotkanie i z pewnością ma złe zamiary. Wiem, że wiesz więcej niż mówisz. Potrzebujemy czegokolwiek. Jeśli zawiedziemy... złe osoby mogą wyrządzić nam wszystkim jeszcze więcej krzywd. Dlatego więc skupić się musimy na podążeniu śladem tej jednej smoczycy. – Przerwał na chwilę. – Bylibyśmy wdzięczni za pomoc. – Nie był mistrzem we władaniu maddarą, ale miał w życiu już dużo okazji do tworzenia przeróżnych iluzji. Niegdyś całkiem nieźle działało to na krasnoludy, dlatego też zawsze wychodził z założenia, że jak z nimi się udało, to uda się z każdym.
Przed nim więc pojawiła się stojąca podobizna Zmierzchu Gwiazd. Jakoś tak... o połowę mniejsza niż oryginał, nie chciał przesadzać i zbytnio się nadwyrężać. W swym wyglądzie oczywistym było, że miała w jak najdokładniejszy sposób przypominać prorokinię. Oczywiście nie mogło się to równać prawdziwej smoczycy, czarodziejem nie był, ale powinno wyjść to dosyć dobrze. Tchnął maddarę w swój twór.

[Administrator]

Przy kontaktach z duszkami jednak lepiej było pamiętać, że nie kierowały się one tymi samymi prawami dojrzałości i inteligencji co smoki. Bardziej można je było przyrównać do piskląt, które jednak dysponowały dość pokaźną mocą. A więc wypadało do nich podchodzić z ostrożnością i cierpliwością, bo nigdy nie było jasne jak zareagują. Tak zdarzyło się i podczas tej rozmowy.
Duszek zdążył wtrącić jedynie krótką wypowiedź.
– Tak, chyba wiem gdzie jeden taki się znajduje! Ale...
Kiedy ostre słowa Szlachetnego Nurtu go najwyraźniej ubodły w samo eteryczne serduszko. A duszek, jako dość czuła i wstydliwa istota, czym prędzej zamrugał ślepiami, umilkł, i zniknął bez dalszych odpowiedzi.
Może jednak spróbujecie dalej? Był to duszek. To, że pozostawał niewidzialny, nie oznaczało, iż odszedł lub was nie słyszał.

[Dzika Gwiazda]

Szło im całkiem nieźle, dopóki nie postanowił odezwać się Szlachetny. Dzika nie wiedziała czy miał jakiś plan czy po prostu nie spodobał mu się zadowłażący ton, jaki przyjęła ta rozmowa. Łowczyni także to nie pasowało, ale była gotowa poświęcić odrobinę swojej dumy, żeby dowiedzieć gdzie może przebywać Zmierzch. Przecież robią to dla niej, na czarcią zarazę! Czy smokom naprawdę tak trudno było zrozumieć i zaakceptować fakt, że są istoty potężniejsze od nich? I że lepiej żyć z nimi w zgodzie, nawet jeśli czasami trzeba było ugiąć kark? Smoczyca zacisnęła szczęki i posłała złotołuskiemu samcowi wyprane z wszelkiego szacunku spojrzenie. Brawo, znakomita robota.

Nagle podniosła się prędko i energicznie podeszła do przywódcy Wody, dość mocno trącając go łapą w pierś, jednocześnie jednak puszczając mu oczko. Wolała nie używać maddary, bo jej wibracje potrafiły wyczuć nawet smoki, więc duszek mógłby łatwo domyślić, że komunikują się mentalnie. Nurt, na wrzody Tarrama, wykrzesaj z siebie odrobinę życia i zagraj ze mną.
– I co żeś zrobił, ty pozłacany baranie?! – powiedziała głośno, żeby mogli ją usłyszeć wszyscy zgromadzeni. Także ci niewidzialni. – Gdzie cię chowali, w błotnym bajorze, żeś się szacunku nie nauczył?! I jak ja teraz odnajdę swoją przyjaciółkę? Może właśnie ktoś jej robi krzywdę, a ty obrażasz jedyną szlachetną duszę, która chce nam pomóc! Przeproś natychmiast! – powiedziała wygrażając mu pięścią przed nosem. Zaraz potem obróciła się w kierunku, patrząc mniej więcej w kierunku, gdzie poprzednio pojawił się łeb duszka.
– Och, kochany nie gniewaj się, proszę! Nie zwracaj uwagi na tego starego grzyba, jego i tak nikt nie lubi, nawet pośród smoków. – sięgnęła po maddarę, by przywołać z jaskini kilka jeżyn i poziomek , które znalazła ostatnio na polowaniu. Pojawiły się na jej łapie, którą podniosła do góry. – Może chcesz coś smacznego na osłodę? Proszę, naprawdę martwię się o Zmierzch... – dodała na koniec przygnębionym tonem, pociągając płaczliwie nosem. Była zdesperowana, więc wyciskała wszystko ze swoich teatralnych zdolności.

[Szlachetny Nurt]

Stary Grzyb? No bez przesady. Nurt najmłodszy to może i nie był, ale żeby od razu nazywać go grzybem? Może i nie wyszło mu jego "wyciąganie informacji" z Duszka. Ale miał dobre zamiary! Skąd mógł wiedzieć, że Duszek odbierze to wszystko jako obrazę? Po prostu był nieco mniej grzeczny w swojej prośbie. Ale żeby go od razu straszył, albo mu groził? Bez przesady. No więc plan się nie udał, to było pewne. Można było powiedzieć, że nieco zepsuł starania pozostałych Przywódców, ale nie wszystko stracone.
– Czemu akurat grzy... – Przerwał po chwili, po czym zatrzymał swój martwy wzrok na Zarannej. A niech jej będzie, wykrzesa z siebie trochę życia. Znaczy... no nie do końca może mu się to udać, ale ładnie się postara. Za dobre chęci też trzeba nagradzać. Stanowczo był już na to za stary. Ale nie zbyt zgrzybiały.
Przyszedł czas na nowy plan, tym razem lepszy i bardziej przemyślany! W sumie... każdy plan byłby lepszy od poprzednie, ale ten naprawdę miał swój potencjał.
– Przepraszam Cię druhu... nie chciałem urazić, ni wystraszyć. Po prostu bardzo przejąłem się zniknięciem naszej przyjaciółki, myśl o jej zaginięciu odbiera mi rozum. Nie musisz się ukrywać. – Zniżył swój łeb, na znak pokory. Starał się powiedzieć to wszystko tak łagodnie, jak tylko potrafił. Ale też bez przesady, by nadal brzmieć naturalnie. Chociaż... naturalnie brzmiał tylko wtedy, gdy jego głos był tak obojętny, jak zawsze. Starał się więc znaleźć złoty środek.
– Czy wybaczysz mi moje zachowanie? Czy mogę coś zrobić, byś nie gniewał się już na mnie? – Powiedział na końcu, tak samo łagodnie jak wcześniej. Miał nadzieję, że Duszek mu wybaczy... naprawdę zależało mu na odnalezieniu Zmierzchu.

[Administrator]

//Ten odpis jest nienatchniony, ale nie mam siły na taki ładny. ;–;

Szło im naprawdę dobrze, duszek współpracował, na dodatek zdawał się posiadać wszystkie potrzebne informacje. Niestety, podejście Nurta dość poważnie go uraziło, na szczęście nie na tyle by odejść kompletnie. Może się speszył, albo poczuł się oskarżony. Sam Calamente pewnie poczułby się podobnie, a był dorosły. Tajemniczy byt przypominał zachowaniem dziecko, ale czy duszki dojrzewają emocjonalnie? A może to był jakiś bardzo młody bóg! Tego nie wiedzieli na pewno. Nim zdążył przeanalizować ich obecne położenie, Zaranna i Nurt już odgrywali mały spektakl by przekonać młodego do powrotu.
No, nie spodziewał się tak dobrej gry aktorskiej po dwóch łowcach, ale najwyraźniej ta dwójka miała to w sobie. Może dzięki tej dziwnej sytuacji pokażą światu swoje ukryte dotąd talenty. Nie potrzebował im chyba za bardzo pomagać, ale też nie zaszkodzi. W końcu piastuni wiedzą trochę o dzieciach. Co mógł powiedzieć, zastanówmy się. Pogłaskał się lekko po brodzie.
– Jesteś na pewno bardzo mądrą istotą, która moze nam wiele powiedzieć. A my bardzo potrzebujemy kogoś, kto dużo wie. Nurt tylko tak chlapnął, bo bardzo się martwi. Na pewno nie chciał, byś poczuł się smutny. Prosimy bardzo ładnie, byś wrócił. – postanowił połechtać trochę ego istotki. W końcu byli na jej łasce i niełasce.

[Administrator]

Duszki – przynajmniej niektóre z nich – bywały proste w obejściu. Dosłownie jak pisklęta. W tym wypadku okazywana przez smoki skrucha, nawet jesli nieszczera, oraz sypnięcie pochlebstwami zadziałało jak miód na niedźwiedzia. Oczy duszka znowu pojawiły się przed wami, wiszące widmowo w powietrzu. Wraz z oczami półprzezroczysty korpus i ogon skulony między tylne łapki lewitujące nad ziemią. Koniec końców duszek wyglądał jak zbity pies. Widać nadal mu było smutno. Postępujcie delikatnie!
– Wiem gdzie jest jeden – powiedział cichym, niepewnym głosikiem. – Ale nie jest to dobre miejsce. Dzieje się tam wiele złego – spojrzał po kolei na każde z was. – Jesteście pewni, że chcecie zaryzykować. Na waszym miejscu zostałbym z dala...

[Administrator]

Choć słowa duszka nie napełniły go otuchą, wiedział że teraz nie ma już odwrotu. Jeśli to może im pomóc, muszą skorzystać z okazji. Nie miał ochoty (kolejny raz) narażać życia, ale jak mus to mus. Westchnął cicho i przemówił, niewidocznie zaciskając zęby.
– Widzisz przyjacielu, w naszej sytuacji nie mamy praktycznie żadnego wyboru. Proszę, powiedz nam jakie miejsce masz na myśli, to ocenimy czy warto się tam zapuszczać – poprosił miłym tonem, jednak wprawne ucho mogło wyczuć w nim niewielki dyskomfort. Ale kto wie, może chodzi o Dolinę Puchatych Króliczków, a duszek boi się tych stworzonek, dlatego uważa miejsce za naprawdę straszne? Truskawkowa Kotlina? Kwiecista Polana? Miłe Spokojne Miejsce? Taaa, jasne. Wmawiaj sobie, kretynie.
Oczywiście, na pewno była to Jaskinia Pewnej Oraz Bolesnej Śmierci, albo równie przeuroczy Krater Pełen Smokożernych Żywych Trupów, ale cóż czynić? Chyba byli skazani na wyprawę w to miejsce, dlatego lepiej będzie, jeśli szybko poznają jego nazwę i koordynaty. Łatwiej pogodzą się ze swoim marnym losem.

[Milknący Szept]

Nie zapominajmy o Lesie Mięsożernych Roślin i Pustyni Gigantycznych Robaków Smokożerców. Zachowanie Nurtu uderzyło w Rek, lecz szybka reakcja pozostałych Przywódców ukoiła i duszka i ją. Tak jak myślała – wiedział. Jednak na swój pokrętny sposób dbał o zgromadzonych w świątyni. Uśmiechnęła się łagodnie do Wielkiej Istoty.
– Smoczyca imieniem Zmierzch Gwiazd jest dla mnie niczym przewodniczka. Trochę jak matka i przyjaciółka, choć jeszcze dobrze jej nie znam. Wiele uczynię by mieć choć taką okazję. Poza tym jest nas czworo. Osłaniając własne zady z pewnością do niej dotrzemy. – Uśmiechnęła się szeroko. Mówiła prawdę. Tylko prawdę. Prorokini była święta. Pieśń bezgranicznie jej ufała. Bo jak miałaby nie ufać błogosławionej przez panteon? Niemożliwe. Chciałaby spotkać prorokinię. I zaczęła pałać sympatią do duszka.

[Dzika Gwiazda]

Skinęła głową Nurtowi, wypuszczając z nosa chmurkę zimnego powietrza, wyglądając jak matka zadowolona po skarceniu pisklęcia. Czekała z drążącym sercem, nerwowo przesuwając oczyma po miejscu, w którym się ostatnio unosił. Pokaże się, czy pokpili sprawę? Okazało się jednak, że nie do końca speszyli zielonego jegomościa, po po chwili ukazał się ponownie, tym razem w całej swej okazałości.
– Ojej, ale jesteś ładny. – powiedziała z zachwytem chcąc sprawić istotce komplement, żeby nieco ją chociaż rozchmurzyć. Po chwili jednak spoważniała, słysząc słowa pozostałych przywódców. – Gdyby któregokolwiek z nas coś porwało, a Zmierzch mogłaby nas uratować, nie wahałaby się ani chwili, tego jesteśmy pewni. My chcemy zrobić dla niej to samo. – dodała krótko, spoglądając na duszka żółtymi ślepiami.

[Szlachetny Nurt]

Jednak nie zepsuł całej wyprawy do Świątyni i udało się namówić Duszka do powrotu. No tak... teraz będzie trzeba postępować z nim nieco ostrożniej. Słowa Duszka nie napawały go optymizmem. Miejsce w którym dzieje się wiele złego? Nie brzmiało to dobrze. Z drugiej strony... mieli do czynienia z kimś, kto był podobny w zachowaniu do dziecka. Ala takiego "straszne" może być niemal wszystko. Nurt zakładał więc, że nie jest to miejsce AŻ TAK złe. Warto zaryzykować. Zwłaszcza, że stawka była baaardzo wysoka.
– Zmierzch wiele dla nas znaczy... myślę, że jesteśmy gotowi zrobić dla niej naprawdę wiele i chociaż spróbować się tam udać. – Powiedział spokojnie i łagodnie do Duszka. Nie chciał znowu go przestraszyć... trochę przekreślałoby to ich szansę na znalezienie Prorokini. Do tego pozostali Przywódcy najpewniej skopaliby mu za to zad, a tego nie chciał.
Teraz tylko liczyć na to, że Duszek podzieli się z nimi informacjami o tym tajemniczym miejscu... i że wszyscy wyjdą z tego żywi.

[Administrator]

Duszek zadrżał w sposób zauważalny nawet dla niezbyt bystrego oka. Cokolwiek to nie było, gdziekolwiek się to nie działo, ta siła nadprzyrodzona albo była tym przerażona... Albo odbierała uczucia i wydarzenia, które kłóciły się z jej naturą. Co z tego odczytacie, to już wasza sprawa. Czy warto to było zignorować? Nie bardzo.
– Głęboko wśród drzew, tak wysokich, że runo leśne nie widziało słońca od wielu, wielu obrotów... – wyrzekł trzęsącym się głosem duszek. – Coś strasznego miało tam miejsce księżyce temu. Wiele zła, wiele... wiele cierpienia. Serce Ataiur, zbrukane i zbezczeszczone... Nie. Nie!
Z ostatnim okrzykiem duszek zniknął ze Świątyni. Mogliście go próbować wywabić znowu. A mogliście zabrać jego wskazówki i coś z nimi zrobić.

//Opcja na misję. Detale na PW.

[Administrator]

Westchnął bezgłośnie, ale zaraz potem uśmiechnął się szelmowsko do zebranych. Bał się bardzo, jednak nie zamierzał tego okazywać. Niech jego towarzysze poczują się chociaż odrobinę lepiej, wiedząc że on się nie boi. Nawet jeśli musi kłamać, by podnieść ich morale.
Tak trzeba.
– No cóż, chyba nie mamy tu czego szukać. Zgłaszam się na ochotnika do tej misji. – oznajmił. Wstał i przeciągnął się, przygotowując się emocjonalnie do lotu. Być może ku rychłej śmierci. Cienie nie wierzyły w wartość proroka. On sam nie był szczególnie wierzący, ale rozumiał polityczną wartość jej osoby. Nie mówiąc już o szacunku Ziemnych. Na dodatek nie czuł się komfortowo z zostawianiem Zmierzchu na pastwę losu. Egoizm to w sumie niedojrzała postawa. Ukłonił się delikatnie posągom.
– Zrobię wszystko, by sprowadzić Zmierzch cała i zdrową. – pomyślał. Byla to nie tyle modlitwa, co obietnica. Wciąż jeszcze nie przywykł do proszenia.
Oby Bogowie docenili jego starania i spojrzeli na jego stado łaskawszym okiem.

[Milknący Szept]

Ataiur... Wiele zła. To mogło oznaczać, że sama Rek może sobie nie poradzić. Ba. Że będzie obciążeniem dla grupy. Nie podobało się jej to. Chciałaby tam iść. Sprowadzić Zmierzch do domu. Na bogów... Przecież to jej babka. Zamknęła na moment oczy. Matkę spotkała w życiu dwa, może trzy razy. I tylko na skraju pamięci było to, że Prorokini to matka jej matki. Sytuacja stała się poważna. Zacisnęła zęby. Potem znów łagodnie się uśmiechnęła.
– Zbyt duża grupa spowolni wszystkich. Potrzebujemy kogoś o zdecydowanym kroku, silnym ramieniu i zaradnym umyśle. Jakkolwiek mogę służyć radą, nie jestem bliska ani łowcom, ani wojownikom ani czarodziejom. Możliwe, że to mnie trzeba będzie ratować, dlatego nie mogę iść dalej. Od tej pory będzie wam towarzyszyła nasza obiecująca Wojowniczka, Tajemnicza Łuska. Niedługo czeka ją ceremonia. Lecz teraz potrzebna jest tutaj. – Zdecydowała Pieśń, wysyłając mentalne zawiadomienie do Haviamine. Spojrzała poważnie po pozostałych zebranych. Cienisty był niezwykle chyży w powietrzu i z pewnością był dzięki temu sprawniejszy i silniejszy od chorej wciąż Rek. Ukryła głęboko w swoich oczach ból jaki poczuła musząc powierzyć tę sprawę młodszemu, silniejszemu pokoleniu.

[Szlachetny Nurt]

Szczerze mówiąc... spodziewał się czegoś gorszego. Jakiejś nawiedzonej jaskini, skrytej głęboko pod ziemią? Ciemny las nie brzmiał jak miejsce, którego powinni się obawiać. Lepsza mogłaby być polana, ale nie można mieć wszystkiego. Dla Nurtu wszystko było jedno. Po prostu trzeba iść i uratować Proroka, gdziekolwiek jest.
Sam chętnie udałby się w poszukiwaniu Opoki, ale... miał kilka rzeczy do załatwienia. Rzeczy wymagających jego osobistej uwagi. Niemądrze też zostawiać stado bez opieki, gdy sytuacja pod barierą nie należy do najlepszych.
A znał osobę, która poradzi sobie z tym równie dobrze... a przynajmniej taką miał nadzieję. Co prawda opis miejsca w które trzeba się udać może go trochę zniechęcić, ale Nurt wierzył, że mu się uda.
– W moim imieniu wyruszy z wami Smoczy Kolec. Niebezpieczeństwo nadal wisi w powietrzu, a Woda potrzebuje mojej opieki. Niemniej... Smoczy powinien sprawić się idealnie, jest lojalny i ma czujne zmysły. To on będzie wam towarzyszył od teraz. – Rzucił głównie do Utraconego, który póki co jako jedyny zdecydował się wyruszyć osobiście. A następnie popatrzył po pozostałych. Nie znał Tajemniczej Łuski, ale jeżeli Rek ją wybrała... powinna się sprawić dobrze. Los Prorokini był zatem w dobrych łapach.
Mogli jeszcze próbować wyciągnąć coś od duszka, ale czy to miało sens? Był tak wystraszony, że z pewnością już tu nie wróci, a nawet jeśli... na pewno nie będzie chciał nic mówić o tym tajemniczym miejscu.

[Dzika Gwiazda]

Gdy duszek zniknął Dzika jeszcze przez dłuższą chwilę patrzyła w miejsce, w którym się pokazał. Ataiur...tereny Cienia. Zastanawiała się czy Calamente zgodzi się wpuścić obce smoki na tereny swojego stada. Ona mogła tam pójść, bo łączył ich sojusz, ale pozostała dwójka potrzebowała pozwolenia. Ku jej uldze jednak Cienisty nie zgłaszał w tej kwestii znaczących obiekcji. W zamyśleniu przysłuchiwała się pozostałym przywódcom, zastanawiając się co powinna zrobić. Była przewodniczką, nie powinna opuszczać Ziemi na dłużej, a ze słów duszka wynikała, że wyprawa będzie niebezpieczna. Nie mieli zbyt dużej ilości wojowników i czarodziei. Nigdy w życiu nie wysłałaby Maestrii, nie pozwalała jej na to troska i obawa. Nigdy nie wysłałaby też matki czy brata, bo Gonitwa miała już swoje lata, zaś Śliski musiał odpocząć po wydarzeniach z Gigantem. Myśl o wysłaniu Szyszkowego Kolca teoretycznie była słuszna, ale zgrzytała w jej umyśle niczym kamień posypany piaskiem. Nie znał jeszcze znaczenia i wartości Prorokini, a mały głosik gdzieś z tyłu głowy mówił, żeby mu nie ufać. Co było paradoksem, skoro zamierzała w przyszłości powierzyć mu stado...

Nie, musi zająć się tym sama. Tak będzie najlepiej. Łowczyni podniosła się i spojrzała żółtymi ślepiami po pozostałych smokach.
– Zatem postanowione. Ja wyruszę jako przedstawiciel stada Ziemi. Spotkajmy się o wschodzie Złotej Twarzy na północnym krańcu pustyni Nerani, gdzie stykają się ziemie Cienia, Wody i Ognia. Stamtąd wyruszymy wgłąb terenów Cienia. Proponuję zacząć od lasu Ataiur, później od rzeki. – powiedziała zdecydowanie. Ona i Calamente znali drogę, ale pozostała dwójka potrzebowała przewodników. Lepiej także aby przemieszczali się przez tereny kręgu pod eskortą i nie wzbudzali niepotrzebnego zainteresowania.

[Administrator]

Niestety, tu narastał problem – czy mógł ufać Wodnym i Ognistym, że nie wykorzystają pozyskanej wiedzy przeciwko Cieniowi? Prawdopodobnie nie. Te dwa stada zrobiły im w przeszłości wiele zła, ktorego nie mógł puścić w niepamięć nawet w takiej sytuacji.
– Duszek mówił sercu, czyli podejrzewam że miał na myśli źródło rzeki – nie chciał dawać smokom z innego stada więcej wstępu, niż to absolutnie konieczne. Na szczęście źródło znajdowało się blisko granicy – Powinnismy spotkać się na granicy Wody i Cienia przy Łagodnych Szczytach, a potem stamtąd skierować się ku źródłom. Nie ma sensu tracić czasu na poszukiwania, Ataiur jest bardzo długa, a czas ucieka – zakończył.
– Nie chcę ich wpuszczać na nasze tereny bardziej, niż to konieczne. Nie mam gwarancji, że nie zrobią czegoś głupiego – ostatnie zdanie było mentalną wiadomością do Zarannej Iskry. Miał nadzieję, że Ziemna zrozumie jego sentyment. Teraz, gdy mieli tak mało terenów, musieli ich bronić za wszelką cenę.