Polanka

[Szeptucha Roju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Płomienne ślepia patrzyły uważnie na smoka, a raczej jego ducha, który nazywał się Oczywistoooki. Co to imię w ogóle oznaczało? Co w nim było takiego oczywistego? To, że był beztroskim błaznem? Cóż, może to tylkao przykrywa, a może faktycznie był taki słodko rozlazły niczym żywica.
To dziwne, że podobne zachowanie w wydaniu Honi wydawało się nieco mniej irytujące.
Zmrużyła lekko ślepia na wieść o zagadkach. Była w nich raczej mierna, ale lubiła je. Kusiło ją, aby wziąć łatwą, a z drugiej strony była ciekawa trudnej. Trudny orzech do zgryzienia.
Parsknęła o wzmiance Beriego o nagrodach.
– A jaka to tematyka tych zagadek, hm? Losossswa, misssz masssz, świat? Zressssztą, dawaj łatwą – przewróciła ślepiami.
Nie bała się psikusów, co jej taki duch może zrobić? Chociaż, licho wie.

[Oczywistooki]

Tak, duszek definitywnie wyglądał na jednego z milszych i z takich, które na psikusa raczej nie próbowałby kogoś wystraszyć na śmierć, tylko bardziej wplątać w śmieszny żart. Promieniował swoim wesołym, pozytywnym uśmiechem i przysiadł w końcu na ziemi, wsłuchując się w słowa dwójki siedzącej razem. A więc postanowili zaryzykować! Znakomicie, niech rozpocznie się zabawa.
– Hehe, ryzyko nie zawsze jest opłacalne, ale zazwyczaj przy powodzeniu prowadzi do większych korzyści! I to prawda, bez tego bywa czasem nudne, coś o tym wiem. – Wybił się znów w powietrze i podleciał bliżej do pomarańczowego samca znów bez używania skrzydeł.
– Hmm... trudna... No dobrze.
Choć czasem wydaję się ciężarem, to jestem taka delikatna, że przerwać mnie może moje własne imię.
Czym jestem? – Przekrzywił łebek, a później po prostu przesunął się w bok do zielonołuskiej samicy, dając czas na zastanowienie się nowemu znajomemu.
Nie przeszkadzał mu styl wymowy śmiertelniczki, w końcu nauczył się być na to bardzo wyrozumiały w trakcie swojego życia, dzięki równie niestandardowemu akcentowi swojej ukochanej samicy. Zjawa na moment odwróciła swoje ślepia w bok, jakby zastanawiała się jeszcze nad zagadką, gdy jego wcześniejszy uśmiech zrzedł, jakby przy okazji przypomniał sobie o czymś, co go dogłębnie martwiło. Zwrócił ślepia w stronę smoczycy i starał się lekko zatuszować ten nagły ubytek w pozytywizmie.
– Dla ciebie łatwa, no dobrze... Tematyka? Heh, wydaje mi się, że nawet jej nie potrzebujesz, na pewno uda ci się zgadnąć.
Czerwony bęben, co sam rytm wybije,
Lecz gdy go dotykasz... już pewnie nie żyje.
Zawiesił się na moment, kierując swój łeb w stronę ziemi, a po ocknięciu się odleciał od zielonołuskiej, siadając tym razem na ziemi w równej odległości między nimi. Spoglądał raz na jednego, raz na drugiego osobnika z powracającym ponownie jego markowym uśmiechem.

[Szeptucha Roju]

Smoczyca miała niemalże nieruchomy pysk, jednak jej ślepia płonęły jasno.
Wbrew pozorom spotkanie z duchem bylo ekscytującym doznaniem, miała tak wiele pytań, jednak nie starczyloby nocy, aby je zadać.
Wysłuchała obu zagadek. Ta Beriego faktycznie była trudna i Czarodziejka za łuskę nie wiedziała, o co chodzi. Stawiała na sumienie, albo może strach? Odpowiedzialność? Naprawdę nie była pewna, za mało wskazówek, albo ona nie potrafiła ich dostrzec.
Kiedy widmo podleciało bliżej niej, dostrzegła chwilę smutku na jego pysku. Mrugnęła do niego powieką tak, że tylko on mógł to dostrzec.
Zastanowiła się chwilę nad swoją, a potem odpowiedziała, nie widząc innego wyjścia:
– Ssserce

[Berius]

Naprawdę trudna była ta zagadka dlatego nie śpieszył się z odpowiedzią. Musiał przemyśleć każdą możliwą odpowiedź nie chciał dać jakiejś kompletnej głupoty. Po chwili jednak żałował że szukał odpowiedzi tak dogłębnie bo znalazł aż dwie. Obie pasowały jako odpowiedź ale był bardziej pewny tej pierwszej więc zdecydował się zaryzykować właśnie z nią. Spojrzał na ducha pewnie i odetchną.
Faktycznie ciężka zagadkę mi dałeś ale mam nadzieje że moja odpowiedź jest dobra. Czy chodzi tutaj o życie? Jest czasem ciężkie i jest tak delikatne że może je przerwać nawet ktoś kto sam to życie posiada czyli w sumie ma te samo imię. Trochę przygnębiające.
trochę pogmatwane no ale miał nadzieję że nieżywy byt miał właśnie to na myśli. Cóż szkoda że nie wybrał prostszego bo zagadka samicy była prosta jak dla pisklaka. nic dziwnego że od razu odgadła.

[Oczywistooki]

Zwrócił łebek w stronę pierwszej zgadującej smoczycy z zadowoleniem na pysku.
– Tak, dobrze, o to chodziło. – Pogratulował jej ciepło i zaczął się do niej zbliżać. Z każdym krokiem wydawało się, jakby samiec materializował się coraz bardziej, a mimo to nadal jego kroki nie uginały kłosów traw, a ciało nie wydawało żadnych dźwięków. Usiadł tuż przed nią, wyglądając już, jakby faktycznie był prawdziwym smokiem zrobionym z krwi i kości, z wysoko kontrastującym niebiesko-czerwonym kolorem łusek.
– Mam coś dla Ciebie... um, jak w ogóle się zwiesz? – Schował swoją prawą, przednią łapę za lewą, a kiedy ponownie wysunął ją na widok, spoczywała na niej niewielka, owinięta w źdźbła pokaźnej trawy paczuszka, która zapewne kryła coś w środku. Wysunął ją do przodu i położył tuż przed łapami smoczycy.
– Proszę.
O dziwo pod ów przedmiotem trawa wygięła się sugerując, że ten powinen być prawdziwy, i rzeczywiście taki był. Gdyby smoczyca zechciała go podnieść, to zorientowałaby się, że jest to jak najbardziej prawdziwy przedmiot.

Zwrócił się potem w stronę pomarańczowołuskiego i jak żywa istota podszedł do niego i usiadł.
– Nie, nie chodzi o życie. Ale nie martw się, możesz próbować ile chcesz. Pasowałoby, gdyby nie jeden szczegół. Zwróciłeś uwagę na osobę, w której wymawiałem zagadkę, jakbym był tym czymś? To ważna wskazówka. – Rzekł do niego, ale również w ciepłym tonie, jakby w ogóle nic się nie stało, że ten się pomylił.

[Berius]

Nie była to dobra odpowiedź w takim razie musi to być ta druga. Zastanowił się jeszcze przez chwilę nad druga odpowiedzią i nagle przywalił sobie łapą w twarz a dźwięk uderzenia przerwał ciszę. Zrozumiał jak bardzo była błędna jego druga odpowiedź i zrozumiał że prawidłowa była tak oczywista że nawet nie wziął ją pod uwagę.
Czuję się w tym momencie taki upokorzony i głupi że brak mi słów
Przetarł sobie twarz i zaczął się śmiać.
przecież odpowiedź pojawiła się tutaj już kilka razy. jest tylko jedna rzecz którą można przerwać wypowiadając jej imię. i jest to cisza! Zgadza się?
Zaczął się modlić w myślach by była to dobra odpowiedź bo nie chciał się znów zbłaźnić.

[Oczywistooki]

Zachichotał lekko widząc śmiech pomarańczowego smoka. Co prawda nie chciał go tym urazić, bo nie sądził, że był głupi, ale Oczko zazwyczaj nigdy nie mógł się powstrzymać od śmiania razem z innymi.
– Hehe, tak, to Cisza! Gratulacje! – Podniósł nawet na chwilę swoje przednie łapy z ziemi z zadowolenia.
– Nie jesteś głupi. Niektóre rzeczy w życiu też takie są, jak ta zagadka. Kiedy nie wiesz, jak je wykonać, wydają się bardzo trudne, ale gdy zdobędziesz wiedzę na ich temat, wydają się już dużo łatwiejsze i Oczywiste, hehe! – Powiedział z radością, kiedy w międzyczasie jego wcześniej skryta za sobą końcówka ogona ukazała się oczom żywego samcowi. Była owinięta wokół czegoś, wokół paczuszki! Wyglądała tak samo, jak ta ofiarowana drugiemu smokowi, aczkolwiek można było gołym oczkiem dostrzec jej większy rozmiar. Zmarły wojownik odwrócił się w stronę swojego ogona i złapał ów przedmiot przednią łapą. Podsunął go potem pod łapy pomarańczowołuskiego.
– Proszę. Sam nie wiem, co jest w środku, ale mam nadzieję, że ci się przyda.

[Szeptucha Roju]

Smoczyca spojrzała na paczuszkę, która wylądowała przed jej łapami. Nie była duża, ale wydawała się mieć swój ciężar. Ciekawe.
Słysząc odpowiedź Beriego, mruknęła cicho, chyba z aprobatą, bo sama by tego nie wymyśliła. Cóż, zagadki nie były jej konikiem.
Mrugnęła do niego łobuzersko, a następnie ostrożnie odwinęła źdźbła trawy.
– Dziękuję mu za pośśświęcony czasss, to było... ciekawe dośśświadczenie, wcale nie takie oczywissste – mruknęła do bardziej widocznego ducha, posyłając mu swój szelmowski uśmiech.
– Jak jessst tam, po śśśmierci?

[Berius]

Odetchnął z ulgą gdy dowiedział się że jego odpowiedź była poprawna a gdy w jego łapach wylądowała paczuszka uśmiechnął się do ducha. Faktycznie było to niezwykłe wydarzenie. Spojrzał na samice z aprobatą że jej też udało się odgadnąć zagadkę. Widząc że Szeptucha zapomniała on wtrącił się i za nią odpowiedział na pytanie duszka. Jednak wcześniej pokusił się o tak samo otwarcie paczuszki.
Dziękuję. To jest Szeptucha Roju jest Magiem. Ja natomiast jestem Płomienny Kolec jeszcze niestety adept uczący się na wojownika.
Z powrotem wrócił wzrokiem na Ducha by cały czas mieć z nim kontakt.
Jesteśmy oboje z stada ziemi czyli z dawnego Życia jak zdążyłeś wspomnieć. I jak już mowa o zaświatach miałbym małe pytanko tylko trochę inne niż mojej przyjaciółki.

[Oczywistooki]

Odsunął się znów na równy dystans między dwoma nowymi znajomymi i znów przybrał swoje półprzezroczyste barwy. Tak mu było w sumie łatwiej i z większym komfortem mógł odpowiadać na zadawane pytania.
– Nie ma za co, dla mnie to drobiazg. – odpowiedział samicy. – Huh, jak jest po śmierci? Pewnie każdy zadaje sobie to pytanie, ale sądzę, że to po prostu zależy od... osoby. Jak dla mnie po śmierci się... zawiodłem. Nie spotkałem nikogo z mojej rodziny, którzy odeszli przede mną, ani również nie widziałem tych, którzy odeszli po mnie... Tak długo ich nie widziałem, miałem nadzieję, że kiedy nadarzy się okazja powrócenia na ten świat na chwilę, to chociaż jedno z nich skorzysta z niej, ale jak na razie nadal jestem sam. Cóż... – Stracił tu swój wcześniejszy entuzjazm. Na prawdę mu zależało na kontakcie z bliskimi, a na razie jedyne co znajdywał to obce mu pyski i nieznane głosy.
– Miło mi was poznać. Miło mi również wiedzieć o tym, że stado, do którego należałem dobrze sobie radzi. – Wciąż mówił ciepłym głosem do dwójki, po czym zwrócił się bezpośrednio do adepta.
– Hm? Jakie to pytanie, Płomienny Kolcu?

[Berius]

Gdy usłyszał o tym że dla niego śmierć jest pustką bez rodziny lekko się też zawiódł jego uśmiech zbladł. Czy jego też to może czekać? Nie był to za wesoły scenariusz.
Niedawno pogodziłem się z faktem że mój ojciec może już do mnie nie wrócić i chciałem spytać czy go widziałeś tam po drugiej stronie ale skoro nikogo nie widziałeś to raczej nadzieja stracona. Tak czy siak gdybyś kiedykolwiek jednak znalazł inne zmarłe smoki w zaświatach proszę cię byś odnalazł Maga ziemi o imieniu Rudzik i Powiedział mu że Beri jego syn tęskni za nim i że będzie na niego czekał choćby miał się zestarzeć bardziej niż on
Spojzał na niego z nadzieją i znów się uśmiechnął.
Wiem że o wiele proszę ale Bardzo by mi na tym zależało chcę że by wiedział że mu wybaczam i przepraszam.

[Oczywistooki]

Ach, czyżby adept miał również jakąś niedokończoną sprawę, w tym wypadku z ojcem, i pragnął z nim ją dokończyć? Swoim wzrokiem i wyrazem pyska chciał mu dodać trochę otuchy, nim zaczął mówić.
– Nie mówię, że nikogo nie widziałem. Widywałem niektórych, ale samych nieznajomych. – rzekł objaśniająco z pokrzepiającym głosem. – Mógłbyś mi opisać, jak wyglądał za życia twój ojciec? Całkiem możliwe, że jego duchowa forma będzie odpowiadała temu wyglądowi, jeśli faktycznie nie ma go już tutaj. Jest podobny do Ciebie? Z chęcią Ci pomogę, jeśli go spotkam. Bardzo lubię pomagać, starałem się to robić przez całe moje życie.

[Berius]

Promyk nadzieji zabłysł w jego sercu odrazu zaczął opowiadać o swoim ojcu.
Właściwie to wygląda inaczej jest bardziej szaro brązowy pamiętam że był dość duży i spokojny ale nie był gigantem. Był smokiem górskim. Jest magiem więc jeśli nadal będzie wyczuwalna jego maddara to napewno będzie większa niż przeciętna. A I oczywiście nie rozstaje się ze swoim kosturem. Lubi czasem mówić też w języku elfów więc szukaj smoka który się nim posługuje. Jeśli nie będziesz pewien pytaj czy pamięta Beriego syna którego przygarną jak był jajkiem. Jeśli będzie pamiętał to powie że wyłowił mnie z rzeki

[Oczywistooki]

Przysłuchiwał się z uwagą tłumaczeniom młodego adepta. W końcu nie miał już od dawna niczego nowego do zapamiętania, więc słowa wypowiedziane przez pomarańczowołuskiego smoka łatwo mógł przyswoić i powtarzać sobie od czasu do czasu we łbie.
– Mhm, zrozumiałem. Szaro-brązowy, duży, mag, kostur, język elfów. Beri. To twoje pisklęce imię? Ładne, podoba mi się. Ja zwałem się Oczko, hehe... Jakby to było dzień temu... – Zamyślił się trochę, co nie znaczyło, że nie powtórzył sobie potem w głowie wszystkich podanych mu informacji jeszcze raz.
– Nie martw się, jak go spotkam to na pewno mu o Tobie powiem. Może w przyszłości uda mi się wydostać na ten świat jeszcze raz i zdążę ci powiedzieć, czy go spotkałem? No cóż, apropo zdążania... Muszę lecieć, chciałbym w końcu znaleźć kogoś z rodziny. Jakbyście spotkali jakiegokolwiek ducha, który wygląda tak, jak te, które opisywałem wcześniej to powiecie im, że za nimi tęsknię i szukam cały czas w zaświatach? Dobrze?
Wstał z miejsca i nakierował swój przód w stronę, w którą miał kontynuować swą podróż.
– Pamiętajcie, korzystajcie z życia, jak tylko możecie, macie je tylko jedno, i nie możecie go przewinąć. Nie popełniajcie błędu, który popełniłem ja... – rozłożył skrzydła, chciał wystartować chociaż raz, jak normalny, fizycznie istniejący smok.
– A tak w ogóle wiecie, że nie wiem czemu, ale nawet przypominacie mi w drobnym stopniu mnie i moją ukochaną? Pasujecie do siebie, na serio tak sądzę. No cóż, żegnajcie!
Wziął mocne zamachy, unosząc się w powietrze. Mimo to smoki nie poczuły żadnego powiewu wiatru na swoich ciałach. Cóż, tak to jest, kiedy ma się doczynienia z duchem. Odleciał, patrząc się co chwilę z uśmiechem za siebie. Z pewnością będzie miał chociaż trochę miłych wspomnień z tej jego krótkiej podróży do materialnego świata.

//zt

[Trująca Jagoda]

Ciemna Łuska po raz kolejny wybiera się poza tereny stada... Musi tam się matce pokazać, bo byłby ochrzan, no nie ma co. Nie była też jednak stara... Czyż nie? Nie mogła się chociaż chwilę wyluzować? To pasuje akurat i do niej samej, a także jej matki. Zastępczyny Ognia nie ma przecież 60 księżyców no szanujmy się! Jest młoda i piękna. Więc raczej zrozumie takie przechadzki Scorpii po terenach stad... No niby terenach. Bo to nie jest teren żadnego stada na pewno. Bureztynowe ślepia rozejrzały się po polance. O proszę! Kto by pomyślał... Jest tutaj pień. Nawet jeśli czerwona nie lubiła wysokich traw, to mogła nad nimi przeskoczyć, jak... jelonek? Jak jelonek ale taki troche przy kości.



///czarnoskrzydły

[Mgliste Wody]

Ilun tym razem postanowił się przejść w spokojniejsze miejsce. No, może nie na tyle spokojne, ale...na pewno nie graniczące ze stadem, które miało z nimi na pieńku. Ale...czy było teraz jakiekolwiek stado, które nie miało z nimi na pieńku? Nie wiedział. Wiedział tylko, że długo go nie było i zamierzał trochę się polenić. Nic więc dziwnego, że zaszył się na polanie. Wszak gdzie olbrzymi smok może się ukryć? No...na polanie, oczywiście. Przecież to idealne miejsce na wtopienie się w tło dla dużego, czarnego samca, prawda? No właśnie. Korzystając jednak z mgły mógł się nieco ukryć. Nie dostrzegł przez tę zasłonę nic podejrzanego, więc przysiadł ciężko na zadzie, a potem po chwili wahania, padł na ziemię, jak długi i korzystał z lepkiej wilgoci otulającej jego ciało. Musiał narobić sporo huku, ale jakoś nie przejmował się tym hałasem, którego narobił. A niech ktoś mu spróbuje dokopać, to się grubo rozczaruje, gdy Czarny zostawi z intruza miazgę.