Świątynia

[Urna Cieni]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tak, Spuścizna taszczyła nie tylko swoje kamienie, lecz także te Infamii. A nawet trochę krwistego mięsa. Wiedźma dała je jej dopiero po wylądowaniu, nie było przecież sensu, by wojowniczka targała to ze sobą przez całą długość lotu. Wywerna złożyła skrzydła, przekazując przyjaciółce podarunki i zatrzymała się, jak zwykle, u progu świątyni, wbijając ostrożnie złote, zakzywione szpony w podłoże. Nadal pamiętała to, jak Kaltarel upokorzył ją ostatnim razem. Nie zamierzała pozwolić, by jakiś podmuch boskiego wiatru wepchnął ją tym razem do środka. Drugi raz tego nie zniesie.
Nie odezwała się, skoro Rakta już to zrobiła. A do czarodziejki dołączyła wkrótce także dwójka jej kompanek. Ekimma i dracolich zatrzymały się za nią, czekając.

[Gasnący Wiciokrzew]

Dar spał i spał, a Dziewanna nie przypuszczała, że oprócz obowiązków Uzdrowiciela przejąć będzie musiała i te... podróżnika. Zjawiła się w świątyni, widocznie zmartwiona, nie miała pojęcia, co Trzęsienie z Bryzą już znaleźli a ile szukają, no i przyszła tu samiutka, bez Goblin, bez Tweeda, bez Kirvoitha – swojej dawnej drużyny. Ach, przybytek był większy niż pamiętała.
– Kaltarelu, też proszę o twoją łaskę. – i cała trzęsącą się wyjęła z torby zapłatę.

// rubin i szafir za błogosławieństwo, zniżka za odbycie raz misji

[Kaltarel]

W Świątyni panowała cisza. Kontrastowała mocno z zimowym wiatrem, który hulał na dobre za progiem, targając błony skrzydeł Infamii. Nie było w nim jednak nic nadnaturalnego, ot pogoda. Jednak wyolbrzymiał tylko sakralną prawie ciszę, przełamaną na moment przez głos Spuścizny.
Zanim jednak samice Plagi doczekały się odpowiedzi, nieśmiało w przedsionek weszła Dziewanna. Uzdrowicielka położyła nieśmiało kamienie przed sobą i czekała.
Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Potem uczucie przeszywającego chłodu spłynęło na wasze ciała, jak kąpiel pod lodem w Zimnym Jeziorze. Prawie całkiem przejrzysta, delikatnie srebrna powłoka otuliła łuski smoczyc oraz skórę i kości dwójki kompanów. Wchłonęła się, pozostawiając jednak orzeźwiająco chłodne uczucie, które wiedziałyście nie zniknie do zachodu słońca.
Czas wyruszać.

Spuścizna Krwi
– 2x opal, ametyst
+ błogosławieństwo Kaltarela

Infamia Nieumarłych + kompan ekimma + kompan latawiec
– 4/4 mięsa, 3x diament, nefryt i rubin
+ błogosławieństwo Kaltarela x3

Wonna Dziewanna
– rubin i szafir (Odkrywca)
+ błogosławieństwo Kaltarela

[Eskalacja Konfliktu]

Niechętnie odwiedzała świątynię. Matka wychowała ją na wierzącą smoczycę, ale obecność jej zabójcy była zbyt drażniąca dla Eurith by chciała tu przychodzić częściej niż musiała. Poczekała aż w środku zjawią się pozostałe uczestniczki ich małej wyprawy, a potem podeszła bliżej.
Położyła przed sobą trzy kamienie szlachetne, nawet przy tym dygnęła. Mogła grzyba nie lubić, ale musiała go szanować choćby odrobinę. Prawo natury. Zaczęła się jednocześnie zastanawiać czy jak innych bogów obudzą dzięki iskrom, też ożyją, to jest, ich statuty będą ich ciałami? A może Kaltarel nie miał nigdy posągu, dlatego tamten piedestał był pusty? Hm..
– Tak właściwie, podobno według proroka to ty odmówiłeś nam kryształów? – odezwała się w eter, próbując namierzyć Kaltarela spojrzeniem. – Znaczy, za to, że mój ojciec nie zaakceptował go jako proroka. Nigdy nie byłam przeciwko Quazowi, szanuję go. Nie patrzę na niego oczami mego przywódcy. Czy wspomniane nagrody za zasługi nie należą mi się tylko dlatego, bo chcesz ukarać Kheldara za zuchwałość jaką się odznaczył na skałach pokoju, karząc jednocześnie jego podopiecznych? – mruknęła cicho. Nie lubiła niemocy.
Nie miała wpływu na to co mówił przywódca, jako bóg Kaltarel raczej był świadom rygoru jego stada. Nie zgadzała się z opinią ojca i powodami dla których odrzucił drzewnego, ale musiała żyć z konsekwencjami tej decyzji. Heh.

[Spuścizna Krwi]

Przyleciała do Świątyni, jak zawsze zatrzymując się przy wejściu, aby poczekać na Mahvran i zabrać od niej daninę dla Kaltarela. Czym będzie tym razem? Same kamienie, trochę mięsa? Jedno i drugie? Dopiero gdy odebrała przesyłkę od przyjaciółki, weszłaby do Świątyni ze swoja paczuszką. Stanęła koło Eurith, szturchając ją nosem w policzek na przywitanie i położyła na posadzce Świątyni zarówno swoje kamienie, jak i zapłatę Mah.
– Podejrzewam, że jest to raczej pomysł Świadka, nie Kaltarela. On tylko pięknie tłumaczy swoją niechęć do Plagi, chcąc zmusić nas do ukorzenia się poprzez odmawianie nam tych samych praw, które należą się wszystkim – szepnęła do Eurith, bo echo jej głosu doleciało do jej uszu. Sama czuła niechęć o tego tak zwanego Proroka. To nie Przywódcy go wybrali, a bóg czy też bogowie. To, że odmówił im prawa do tytułów było prywatną decyzją obrażonego ego tego samca. A wytłumaczenie pięknie brzmiącymi łgarstwami, aby zachować twarz. Ale to było jej subiektywne zdanie.
– Kaltarelu, czy zechcesz ponownie udzielić nam swojego błogosławieństwa? – cóż, mówiła w imieniu swoim, ale i swoich towarzyszek. Oczywiście mogłyby same prosić, ale po co miałyby sobie zdzierać gardła?


//2x Szmaragd, onyks, akwamaryn – błogosławieństwa na obie misje (włóczykij)

[Kuszenie Diabła]

Frar przybyła później, a tuż za nią lewitowały owoce, marznąc w zimowym powietrzu. Tworzyły wraz z niebieskim kamieniem ciekawy kolorystycznie zestaw. Wyprzedzała je o machnięcie skrzydeł, ale pomknęły do przodu, kiedy tylko wylądowała na zewnątrz świątyni. Otrzepała się ze śniegu i weszła do środka, układając swoją zapłatę w zgrabną kupkę. Dziś nie było jej ani trochę żal, bo owoców nie jadała, a na szafiry nie mogła już patrzeć.
Skinęła łbem swoim kompankom, uśmiechając się szerzej.
– Nareszcie wracamy w pełnym składzie. Trochę cię ominęło, Eu. – Puściła oko do najmłodszej smoczycy. Pamiętała ją wciąż jako żywą, lekkomyślną samiczkę, która rzuciła się do wody po łuskę i spadła z nieba po próbie wzbicia się w powietrze. Owszem, wtedy się denerwowała, ale teraz wspominała to miło.
Kiedy to wybywały po raz pierwszy? Dobre kilkanaście księżyców temu i nikt wcześniej nie wpadł na ten pomysł. Teraz wyprawy za dawną barierę stawały się coraz bardziej powszechne, podróżowały też smoki z innych stad, tak słyszała na zebraniu. Machnęła łbem, spoglądając w pustkę, z której mógł niedługo wyjść Kaltarel.

//szafir i 4/4 owoców

[Echo Istnienia]

No i przybyła Echo. Niosła ze sobą akurat dziwną miesznkę owocową – maliny, morwa i mandarynki, wszystko razem . Aż jej ślinka ciekła na myśl o tych wszystkich słodkościach, ale jednak owoce były zapłatą. Ech. Takie życie.
Zdobywasz te wszystkie kamienie szlachetne, jedzenie i zioła, a pójdziesz raz do kwarców, potem po błogosławieństwo, i nagle okazuje się, że nic ci nie zostaje.
No... tak. Echo przyszła z owocami. Za błogosławieństwo. Tyle.
Miała nadzieję, że inni wszystko opowiedzą.

//zniżka za odkrywcę, owoców za błogosławieństwo

[Mackonur]

Jaki to był piękny dzień! Axarusowi jakoś wyjątkowo dopisywał humor! No bo w końcu czas na kolejną wyprawę w nieznane! A one takie ekscytujące były i w ogóle! Zawsze albo się zdobywa nowych przyjaciół, albo kolejną traumę do kolekcji! Nigdy nie wiadomo, no i to było w tym cudowne! Mackonur już nie mógł się doczekać tego dreszczyku emocji, gdy przejdą przez granicę! Nie wiedział nigdy, czy to dreszcz ekscytacji, czy przerażenia, bo w sumie wszystko mogło ich zabić w dowolnym momencie, ale co tam! Wziął ze sobą kamyki szlachetne i włożył je do swojej torby, a potem ruszył za resztą kompanii! Podskakiwał jak mała sarenka i hop i hop! Tak bardzo szczęśliwy był, że udzieliło się to jego sposobowi poruszania! Gdyby nie te macki, to jeszcze ktoś by go z sarną pomylił! Za nim szła też Takhara, która może i nie wybierała się na misję, ale chciała odprowadzić Zielonego na miejsce, żeby się nie bał! No i znała drogę z powrotem i w ogóle! Iiii prawie cała grota dla niej będzie! Może zaprosi jakichś swoich wilczych kolegów? To się okaże! Może i nie biegała jak sarna, ale była równie podekscytowana!
Gdy już był niemal przy samej świątyni, to to dostrzegł tam smoki ze stada Oczka! Oni też wybierają się na misję? Czy tym Plagowym się zawsze chce wtedy, kiedy im się chce? To już było bardzo podejrzane, ale no już trudno! Ze smutkiem stwierdził, że nie ma tutaj Mahvran, ale nie wszystko stracone! Był przygotowany dosłownie na każdą ewentualność, taki był z niego spryciarz!
– Czeeeść! Spokojnie, spokojnie, ja wyciągnąłem lekcję z naszego ostatniego spotkania! Naprawdę, słowo daję! Przemyślałem wszystko w spokoju! No powiedz jej Takhara! Widzisz? Takhara się ze mną zgadza! Tak sobie przypomniałem, że jesteś koleżanką Oczka, a ja mam dla niej prezent! – I wyciągnął z torby coś na wzór drewnianego naczynia, tylko bardziej płaskiego i trochę śmiesznie wykonanego. Widać, że to jego własna robota! No więc postawił na tym obiekcie dwie truskawki i podsunął ostrożnie do Spuścizny, ale to tak bardzo ostrożnie! Jak już jego łapa była bardzo blisko, to pchnął naczynie do przodu, żeby własnego życia nie narażać!
– Truskaweczki mi się dwie ostały! Smaczne truskawki, takie truskawkowe! Jak dwa piękne oczęta Oczka! Tak sobie pomyślałem, że jednak by jej zasmakowały, bo ostatnio nie miała za bardzo humoru! Ja to rozumiem, wiesz? Też humoru czasami nie mam i w ogóle, ale potem zaczynam jeść! Jedzenie to najlepsze lekarstwo na smutki, a nie żadne zioła! Aaa, dla ciebie też coś mam! NIESPODZIANKA! – I o ile jeszcze nikt go nie zabił, to wyciągnął z torby kolejny przedmiot! Ten nie był na naczyniu, a tak po prostu go podsunął szybkim ruchem łapy do Spuścizny, no i oczywiście tak samo szybko kończynę cofnął. To była.... olsza! Było na niej jeszcze trochę szyszek i troszkę liści, które się jeszcze ostały! No co? Zimno jest, nic innego nie rośnie! Już i tak to cudem zdobył i życiem ryzykował, jak na niego szyszki spadały!
– Śliczne kwiatki dla ślicznej Pani! Ładne takie są, no! Jak ty! Ale Oczko jest najładniejsza, bezkonkurencyjnie! Pomyślałem, że ci się spodobają! Fajnie pachną i w ogóle, powciągaj sobie! No i super by było, gdybyś dała te truskawki Oczku! Ona tu przyjdzie jeszcze, co nie? Nieważne! Spokojnie, nie dotknę jej! Ja ją będę tylko wzrokiem pożerał! Nie no, żartowałem, nie obraź się! No... to ja sobie pójdę i w ogóle! – No i o ile znowu nikt go nie pobił, pogryzł, albo nie pozbawił łba, to ruszył do wnętrza świątyni! No i Echo już tam była! Ale ona się szybka ostatnio zrobiła! Podszedł do niej, bo się nawet za nią stęsknił i w ogóle! Z Echo to fajny smok bardzo, tylko Zielony bał się bardzo jej ptaka, bo on to strasznie gorący był, normalnie CAŁY CZAS! On PŁONĄŁ!
– Cooo tam Echo? Ale faajnie, że cię widzę! Tęskniłem za tobą? CO TAM U CIEBIE? No opowiadaj, opowiadaj, my z Takharą jesteśmy bardzo ciekawi! Jesteś naszą ulubioną uzdrowicielką! Znaczy... mamy jedną uzdrowicielkę, ale bardzo cię kochamy! – O ile Echo nie protestowała, to Takhara podeszła do niej i polizała ją po jednej z łap, taka była z niej czuła wilczyca! Axarus tymczasem rozejrzał się po wnętrzu świątyni i poszukał Kaltamena, czy jak tam mu było! Nie był dobry w zapamiętywaniu imion! W końcu chyba znalazł, a przynajmniej tak mu się wydawało! Dużo tu było takich czarnych smoków? Chyba tylko jeden!
– Dobry Panie, a nasz smoku! Przynieśliśmy ci takie fajne dary! Ja mam dla ciebie dwa kamyczki, a Echo chyba tam jakieś owoce skitrała! Reszta zaraz przyjdzie! O, no i mam do ciebie pytanie! Jak to w ogóle jest być Bogiem? Dobrze? – Powiedział to, co chciał powiedzieć, a potem podsunął Kaltarelowi szmaragd, no i tygrysie oko! Mackonur długo się przyglądał temu drugiemu, ale prawie na pewno był pewien, że nie jest to żadne oko! Czemu więc je tak nazwali? I jak się nazywa prawdziwe oko tego całego "Tygrysa"? Kamień? Niedorzeczne strasznie to wszystko!
– Takhara, pamiętasz wszystko? Ctouklissa musisz dwa razy dziennie karmić, głównie glonami! Jak będzie chciał cię uszczypnąć, to okryj go skórą, to wtedy pójdzie spać! No i jak przyleci Nielotek, to daj mu trochę suszonej ośmiornicy, schowałem pod kamieniem! A ty jedzenie masz tam, gdzie my! I nie rób bałaganu w Przystani! No nie... już tęsknie za tobą! Echo, możemy ją wziąć? Prooszę! Nie? No dobra! Chodź tu Takhara, przytul się do mnie! – No i przytulił wilczycę skrzydłami, a ona go jakoś tak dziwnie objęła łapkami, nawet uroczo to wyglądało! Axarusa pewnie pół dnia nie będzie, a już się prawie popłakał! Tak bardzo się zżyli z Takharą! Byli nierozłączni, jak Burza i deszcz! Jak Mułek i wygłaszanie protestów na ceremoniach! Jak Sztorm i bycie martwą, a potem znowu żywą!

//Szmaragd i Tygrysie oko za błogosławieństwo! (Włóczykij)

[Urna Cieni]

Dzięki bog... Otchłani, że Rakta po raz kolejny wyręczyła ja i dała za nią błyskotki oraz mięso. Infamia uznała, że chwyci dwie sroki za ogon i od razu wpłaci haracz za dwie misje, na jakie zamierzała się wybrać. Stanęła u progu świątyni razem z Ulfhedinnem, czekając cierpliwie. Nie wchodziła do środka, jak zawsze, zaś na czarnofutrym karku wilczura tańczyło kilka płomyków, zdradzających rozdrażnienie i generalny niepokój. Wyverna dostrzegła wewnątrz Axarusa i właśnie z tego też powodu trzymała się praktycznie minimalny kawałek za winklem, aby jej nie zauważył. Bo tym razem jej cierpliwość naprawdę dobiegnie końca, jeżeli ten spróbuje coś zrobić.
Czekała więc, aż znajomy chłód owinie jej ciało a następnie szybko się stąd zmyje, by nie narażać swojego zdrowia psychicznego na kolejny kontakt z Wodnym.

[Niespokojna Toń]

Gdzie podział się Axarus? Podążającą za grupą Wodnych smoczycę słusznie naszły pewne wątpliwości... Czy to był dobry pomysł wypuszczać w świat Axarusa, nieskrępowanego żadnymi pnączami na przykład? Koral przyśpieszyła kroku, choć jej torba nie była tak pusta i przewiewna jak zwykle! Przed oczami zamajaczyła jej świątynia, a ona jeszcze zwiększyła tempo przebierania łapami! Wszystko dlatego, że do jej nozdrzy doleciał znajomy, lecz wcale nie pożądany zapach...
No tak, znowu to samo! Toń warknęła, zirytowana swoimi domysłami, które najprawdopodobniej właśnie się urzeczywistniały! Wkroczyła do środka tuż za Cienistą wywerną, zręcznie ją omijając tak, by ani łuski nie otarły się o siebie! Dostrzegając Głos Mokradeł już zajmującego swoimi wywodami Raktę, rzuciła porozumiewawcze spojrzenie Echo. Pomóż.
–..Aaaxarusieee.. – Doprosiła się o jego uwagę zniecierpliwionym głosem. Nieco irytowało ją, że nikt jeszcze nie przemówił mu do rozsądku. Cóż, ona ostatnio miała tyle przeżyć, że edukowanie członków stada, co wypada, a co nie... pozostawało poza zasięgiem jej możliwości emocjonalnych. Teraz jednak została... cóż, zmuszona. Nie chciała znowu użerać się z Plagą. Czemu on się ich tak uczepił?!
– Co ja ci mówiłam poprzednio, pamiętasz może? – Mówiła dalej, zupełnie jak do krnąbrnego pisklęcia. – Nie drażniłabym Fena podobnymi akcjami. Na pewno nie jest w nastroju na kolejne utarczki między-stadne, wiesz o tym! – Powiedziała cichym, lecz zniecierpliwionym głosem, odciągając przyjaciela od białołuskiej wojowniczki, kierując go w stronę Echo. Starała się ustawić go tak, by nie dostrzegł Infamii kryjącej się za jego plecami! Jednocześnie błagała w myślach Fena (dosłownie, mógł to wyczuć w swym umyśle) o jak najszybsze przybycie i okiełznanie ich zalotnika!
Dopiero po tym przeniosła nieco przepraszające spojrzenie na Kaltarela, wyjmując z torby dwie perły i porcję mięsa i kładąc je przed bogiem zimy. Nie wyjmowała za to warzyw i mięsa, które zamierzała trzymać ze sobą... w razie potrzeby.

// zapłata – 2 perły, 4/4 mięsa

[Szara Rzeczywistość]

Godny po raz pierwszy zdecydował się przyjść do świątyni z kamieniami szlachetnymi, żeby zyskać błogosławieństwa pozwalające na bezpieczne udanie się wgłąb lądu. W środku była jego siostra...
–Witaj, siostrzyczko. Widzę, że chcesz znów wyruszyć... Proszę, bądź ostrożna.
Minął ją z uśmiechem na pysku i poszedł dalej, przechodząc obok na prawdę sporej gromady smoków... W końcu zatrzymał się przy Eurith, ale spojrzał na Spuściznę.
–Bawcie się dobrze za dawnymi barierami... Wybacz Spuścizno, ale mam nadzieję, że Eurith upoluje więcej ludzi...
Zaśmiał się krótko i szturchnął barkiem swoją partnerkę.
–Uważaj tam na siebie, dobrze? I wróć od mnie w jednym kawałku
Sam w tym czasie wyrzucił ze swojego tobołka trzy kamienie, spojrzał na boga Zimy i czekał na to co się miało stać... Chociaż nie ukrywajmy, nie miał pojęcia w ogóle o co chodziło z tym całym błogosławieństwem. On był tu nowy, ale czas najwyższy było ruszyć w podróż. Może okaże się być przydatny nie tylko na płaszczyźnie łowiectwa, ale również poza granicami swojego stada? Może też kiedyś wyruszy z Fenem i siostrą? Chciałby do tego czasu być obeznany z terenami za dawną barierą.

/Łopłata: tygrysie oko, topaz, agat/

[Niepokorny Hiacynt]

Hiacynt wszedł do świątyni cicho, nie przejmując się czy zwróci czyjąś uwagę czy nie. Jeżeli ktoś na niego spojrzał, Kwiecisty odwzajemnił spojrzenie powitalnym skinieniem łba.
O dziwo nie miał problemu z tym, że ma zapłacić za błogosławieństwo zanim uda się wgłąb lądu.
Jego matka pewnie też bywała w świątyniach. Adept zastanawiał się jaki miała do tego stosunek. Kiedyś nie za bardzo go to interesowało, a teraz niestety nie mógł spytać. Może nawet rozmawiała z jakimś bogiem? Ech. Kwiecisty nie był pewny czy była, aż tak stara. Skoro Trzęsienie żadnego nie usłyszał, musieli zamilknąć jakiś czas temu. Podszedł i złożył trzy kamienie obok darów Godnego.


//zapłata 3 rubiny

[Przesilenie Północne]

Fen zjawił się jako ostatni, z torbą przewieszoną przez grzbiet i cielskiem harpii i czterech saren jej towarzyszącymi. Szedł spokojnie, wyczuwając przed sobą świeżą woń reszty ich grupy, ale ponaglony przez siostrę, przyspieszył.
Nie zdziwił się wcale, widząc Plagę czekającą w świątyni i jeszcze mniej słysząc Axarusa. Chociaż na ostatnim spotkaniu przekroczył granice, to, co robił teraz, nie wydawało się je łamać. Wiedział, że nie ma złych zamiarów, chociaż ciężko było go kontrolować. I znosił więcej, niż siostra; częściowo przez swoją naturę, słabość do łowcy, który mimowolnie był jedynym starszym od niego samcem, do którego mógł się zwrócić… Ale przede wszystkim, zaczynał go rozumieć – a przynajmniej jego zauroczenie.
– Już jestem – odezwał się do Nanshe, uśmiechając się do niej, jakby chcąc dodać jej odrobinę otuchy. ~ Wszystko w porządku. Dam sobie radę, nie przejmuj się.
Sam był ostatnio zrelaksowany i pragnął gorąco, by i różowofutra tego zaznała. Nawet to, co mogli znaleźć poza granicami stada, przerażało go mniej – i chyba gdy wrócą już, może przekona ją, by razem z nim spróbowała spędzić spokojniejszy wieczór.
Stanął u boku Axarusa, tak, by rozdzielić go od smoków z drugiego stada, kładąc przed Kaltarelem zapłatę – trzy sarny i cielsko harpii .

// Włoczykij – 8/4 mięsa za misję //

[Światokrążca]

Przybył również przywódca Ziemi. To ciekawe, że był na misji zwiadów tak wiele razy ale ani razu nie przychodził po błogoslawieństwo do świątyni. Stanął koło Hiacynta i położył na posadzce dwa akwamaryny, czekając aż przyjemny chłód spłynie na jego łuski.

// 2 akwamaryny + włóczykij

[Kaltarel]

Głos rozległ się w śród zebranych odpowiadający na pierwsze pytanie Eskalacji.
– Przywódca reprezentuje Stado i podejmuje decyzje w jego imieniu. Jeśli nie reprezentuje Ciebie, zmień Stado. Lub Przywódcę. – tutaj dało się słyszeć odrobinę ironii w niskim tonie.
Chłód owiał wszystkich w przedsionku, kiedy wiatr uderzył od wnętrza Wewnętrznej Jaskini, a ciemna sylwetka stanęła w jej wejściu. Ślepia Kaltarela jaśniały w półmroku, obrzucając zebranych zmęczonym spojrzeniem. Bóg uniósł łapę i nagle każdy z zebranych poczuł, jak otacza go kokon zimna, jakby wskoczyli nagle do zamarzającego jeziora. Na łuskach i futrze zebranych kolejno zaczęła pojawiać się prawie całkiem przejrzysta, srebrna osłona, opływająca szczelnie ich kończyny. Sensacja była tylko chwilowa, bowiem czar wydawał się wchłonąć w ciało i zniknąć, jak rozlana woda na spragnionej glebie. Wciąż jednak pod skórą pozostawało uczucie, jakby ktoś dotykał ich ciała chłodną łapą – nie dosyć, by przeszkadzać, ale wyczuwalne tak długo, jak długo trwała boska protekcja. Z kolei Bóg Zimy odetchnął ciężko i machnął łapą, ciężko jakby powietrze było gęste jak smoła.
– Zostawcie dary tu pośrodku, Prorok je zbierze. – po czym obrócił się ciężko, marszcząc brwi i z wyraźnym trudem ruszył w stronę Pustego Piedestału.

Eskalacja Konfliktu
– bursztyn, granat, akwamaryn
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 11.01.2020

Spuścizna Krwi
– 2x szmaragd, onyks, akwamaryn (Włóczykij)
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 11.01.2020 oraz 24.01.2020

Kuszenie Diabła
– szafir, 4/4 owoców (Włóczykij)
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 11.01.2020

Infamia Nieumarłych
– 2x agat, 2x cytryn, 2x ametyst, topaz, 2/4 mięsa
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 11.01.2020 oraz 24.01.2020 dla siebie oraz Ulfhedinn

Echo Istnienia
– 8/4 owoców (Odkrywca)
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 10.01.2020

Głos Mokradeł
– szmaragd, tygrysie oko (Włóczykij)
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 10.01.2020

Niespokojna Toń
– 2x perła, 4/4 mięsa
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 10.01.2020

Przesilenie Północne
– 8/4 mięsa (Włóczykij)
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 10.01.2020

Godny Uczynek
– topaz, agat, tygrysie oko
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 12.01.2020

Kwiecisty Kolec
– 3x rubin
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 12.01.2020

Trzęsienie Ziemi
– 2x akwamaryn (Włóczykij)
+ błogosławieństwo Kaltarela za Misję 12.01.2020

[Eskalacja Konfliktu]

Tak sądziła, że usłyszy te słowa. Przewidywalne, typowe. W duchu liczyła na to, że prorok jednak kłamał. Niestety jak widać, nawet bogowie są stronniczy. Zabawne. Przecież nawet nie jego prorokiem był Świadek, a jednak jego rozporządzeń Świadek słuchał. Pft, powinna być jak Mahvran i mieć to wszystko w nosie. Po co się starać, prawda?
– Czy podobnie jest z bogami? – odpowiedziała pytaniem równie retorycznym co ironicznym, zanim reszta się pojawiła w świątyni. Zasadniczo, była jeszcze Sennah, ale przecież Eurith pewnie nie dożyje dnia w którym nowonarodzona bogini wypowie pełne zdanie złożone.
A propos reszty, zrobił się tu niezły tłok. Wojowniczka posłała zadziorne spojrzenie Frar w ramach odpowiedzi, zaś na partnerze zawiesiła na dłużej wzrok. Też się gdzieś wybierał? Khm. Niezbyt się jej to podobało, on to wiedział. Czytał z niej jak z otwartej równiny, podczas gdy dla innych była niczym skała. Dziwny jest ten świat...
– Ty też na siebie uważaj – mruknęła, nie siląc się na przesłania maddary. Wolała oszczędzać siły. Przywitała jeszcze przywódcę Ziemi lekkim skinięciem głowy, po czym opuściła świątynię. Musi się wyspać, a następnie zginąć, znaczy udać się na misję.