Lazurowe Jeziorko

[Gra]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pokiwał głową, dając znak, że wszystko zrozumiał. Następnie przystąpił do dalszej części nauki – musiał zaatakować. Oczyścił umysł, przymrużając lekko oczy, a następnie ponownie odnalazł swoje źródło maddary. Wyobraził sobie kulę, taką samą jak wcześniej, na 3 szpony. Nie miała ona być widoczna, zrobił to tylko po to, żeby sobie pomóc. Na jego tworze miały pojawić się płomienie – gorące i parzące, które podpalą to, z czym tylko będą miały kontakt. Miała rzucać światło i pachnieć tak samo, jak normalny ogień, w końcu sama nim była. Wszystko było w porządku poza jednym szczegółem – twór był szary. Wyobraził sobie, że kula zaraz po stworzeniu leci w stronę drzewa, by następnie w nie uderzyć. Zaczerpnął maddary, po czym przelał ją w wyobrażenie.

[Dyktatorska Łuska]

Samica nie przeszkadzała mu, gdy męczył się z tworzeniem swojego pierwszego ataku. Do momentu, gdy kula leciała w kierunku drzewa, gdy w nie uderzała i rozpływała się falą po grubym pniu, Dyktatorska milczała. Dopiero gdy ostatnie płomienie wygasły spojrzała wrogo na samca.
-Czy znasz pojęcie koloru? Ogień nie jest szary, jest czerwony, mocno upraszczając, a ty zrobiłeś z niego nijaki twór pozbawiony charakteru.– syczała zjadliwie patrząc w oczy kolca.
-Gdzie sens twojej nauki, skoro nie wykonujesz poleceń? – wstała. –To jest tylko marnowanie czasu.

[Gra]

Atak wprawdzie się udał, jednak nie do końca taki jak miał być, ale nie ważne jak bardzo adept by się starał – nie wyszło by mu to. Pochylił głowę, słysząc słowa adeptki. Nie miał pojęcia co zrobić, ale gdy zauważył, że Dyktatorska wstaje i najprawdopodobniej ma zamiar sobie pójść, natomiast podniósł łeb, żeby nie nią spojrzeć i móc się wytłumaczyć.
– Przepraszam – zaczął – Od wyklucia nie rozróżniam kolorów. Nie potrafię sobie wyobrazić czerwonych płomieni, więc nie mogę ich stworzyć.
Miał nadzieje, że Cienista zrozumie i kontynuuje naukę z nim. W końcu on sam nie mógł nic na to poradzić, nie była to jego wina.

[Dyktatorska Łuska]

-Ale z językiem się urodziłeś? – zapytała nieprzyjemnym głosem.– O takich rzeczach powinieneś informować. rzekła poirytowana stojąc jeszcze tyłem do samca. Zdusiła warknięcie i z powrotem spojrzała na smoka. Wróciła do treningu jak gdyby całą ta chora sytuacja nie miała miejsca.
-Zaatakuj lodowym kolcem.– zażądała. -Celuj w to swoje drzewo.– machnęła łapą w osmolone, poczerniałe od ognia drzewo. Jeszcze jakoś się trzymało, więc Kolec może je teraz do końca zniszczyć.

[Gra]

No, na szczęście mogą kontynuować naukę. Nie odpowiedział nic tylko poczekał na polecenie adeptki. Gdy już je usłyszał, natychmiast wziął się do pracy. Gdy już mógł skorzystać ze swojego źródła maddary, wyobraził sobie kolec. 3 szpony długości, o ostrym zakończeniu. Miał być w całości stworzony z lodu, oraz tak samo jak materiał z którego jest stworzony – zimny, no bo w końcu jak inaczej? Jedyną rzeczą, która nie pasowała był szary kolor. Tak jak we wszystkich tworach Wyblakłego. Wyobraził sobie, że kolec pojawia się przed nim, po czym szybko uderza w to samo drzewo, w które wcześniej skierował swój atak. Zaczerpnął maddary i przelał ją w wyobrażenie.

[Dyktatorska Łuska]

Kolec rozleciał się na malutkie kawałeczki pozostawiając tylko niewielkie uszkodzenia na drzewie. Atak nie zwalał z łap, ale przynajmniej był przeprowadzony poprawnie.
-Widzisz tamten kamień?– zapytała Kolca wskazując na głaz leżący jakieś trzy długości ogona od nich. -Zaatakuj go znów kolcem, tylko tym razem może z innego żywiołu. Sam wybierz jakiego. – rozkazała i czekała na poprawne wykonanie zadania.

[Gra]

Teraz sam miał wybrać materiał... może kamień? Atakować kamień kamieniem, trochę głupie, ale no cóż... Chciał się nauczyć atakować także w taki sposób. Wyobraził sobie kolec, dokładnie taki sam jak wcześniej, czyli 3 szpony długości, a także podobna wielkość. Jednak różnił się od poprzedniego, gdyż miał być stworzony z kamienia. Zimny i twardy w dotyku, bez zapachu, szarego koloru, o ostrym zakończeniu. Dał mu jeszcze takie właściwości, żeby nie mógł się tak łatwo skruszyć, gdy już coś nim zaatakuje. Atak miał pojawić się przed nim, po czym szybko uderzyć w głaz wskazany przez Dyktatorską. Gdy już wszystko sobie wyobraził – tchnął w to maddare i czekał na efekty.

[Dyktatorska Łuska]

Kamienny kolec wbił się w głaz z głośnym hukiem. Nie był to dźwięk przyjemny, przewiercał uszy Dyktatorskiej, co nie podobało jej się zbytnio. Jednak mimo że kolec wbił się w głaz to nie rozkruszył go na drobny mak. Jedynie sprawił, że na jego powierzchni powstała siateczka cienkich i nieco grubszych pęknięć.
-Teraz zaatakuj wodą , tylko tak, by atak ten całkiem zniszczył kamień.– rozkazała szorstkim, nieprzyjemnym głosem. Czas sprawdzić, czy Kolec potrafi myśleć.

[Gra]

Zaatakować kamień wodą w taki sposób żeby go zniszczyć? Jak? Wyblakły nie miał pojęcia, ale musiał jakoś spróbować! Nie mógł długo czekać, więc szybko się zastanowił i przyszedł mu do głowy pewien pomysł, choć nie miał pojęcia czy zadziała. Przymrużył oczy, jednocześnie czyszcząc umysł ze zbędnych myśli. Wyobraził sobie... gejzer. Dokładnie w tym miejscu, gdzie leżał głaz, tak, żeby woda w niego uderzyła. Oczywiście miała być gorąca i musiała wystrzelić z dużą prędkością, żeby jak najmocniej uderzyć kamień. Twór nie musiał być jakoś specjalnie duży, wystarczający, żeby zrobić to, co chciał Kolec. Przelał w to część swojej maddary i zaczął czekać na efekty.

[Dyktatorska Łuska]

No proszę... mruknęła w myślach patrząc jak woda wystrzeliwuje do góry pchając przed sobą głaz. Gdy strumień ustał głaz z tępym hukiem spadł na ziemię rozłupując się na mniejsze części. Dyktatorska musiała sama przed sobą przyznać, że spodziewała się jakiegoś nic nie dającego błota, fali, czy innego bezużytecznego tworu. Kolec zaskoczył ją pozytywnie, ale jej mina pozostałą dalej taka sama- chłodna, nieprzyjazna, dumna.
-Teraz ziemia. Żeby wytworzyć pnącza musisz sięgnąć po budulec w głąb ziemi, pobrać go i z tego tworzyć.– wyjaśniła pokrótce. – Stwórz proszę pnącza i zaatakuj mnie nimi. Pamiętaj, że muszą być giętkie i gibkie, nie mogą być sztywne, zwróć uwagę na każdy detal . Stanęła czekając na atak samca a sama przygotowała się do obrony.

[Gra]

O, udało się? Kolec był zadowolony z siebie, że udało mu się to zrobić. Nie było jednak czasu, więc musiał od razu przejść do kolejnego zadania. Tym razem pnącza. Wyobraził sobie, że pojawiają się one pod ziemią. Długie, a także mocne i twarde, trudne do rozerwania, szarego koloru, a przy tym giętkie, tak jak kazała Dyktatorska. Miały tam pojawić się takie cztery. Ich zadaniem było szybkie wystrzelenie do góry i wydostanie się z ziemi, po czym zaatakowanie adeptki. A w jaki sposób? Miały po prostu szybko owinąć się naokoło jej łap, po czym mocno się zacisnąć. Wyblakły wyobraził to sobie i gdy stwierdził, że wszystko jest już w porządku, przelał w to część swojej maddary, po czym spojrzał na efekty.

[Dyktatorska Łuska]

Samica zerknęła na twory Kolca. Wyglądały nieźle, ale nie o sam wygląd tu chodzi. Czekała spokojnie aż Kolec zaatakuje swoimi pnączami, po czym widząc, co się szykuje zaczęła tworzyć tarczę. Na jej łapach pojawiła się warstwa maddary, którą z zewnątrz podpaliła. Zielony kolor łusek samicy pomieszał się z pomarańczowymi i czerwonymi płomykami. Wewnętrzna część tarczy była tak przystosowana, by nie parzyć samicy i nie przepuszczać ciepła. Tchnęła maddarę w swoją tarczę i patrzyła jak pnącza Wyblakłego Kolca pomału trawi ogień.
-Dobrze.– skinęła sztywno łbem wpatrując się w samca. -Zazwyczaj atakując nie używa się tylko jednego żywiołu. Większość Magów miesza je, by stworzyć silniejszy i bardziej niebezpieczny atak. Żeby zmieszać na przykład lód i ogień, pomiędzy tymi dwoma żywiołami musisz dodać cienką warstwę maddary, która odgrodzi je od siebie i nie pozwoli, by strawiły się wzajemnie. – mówiła nieco znudzonym głosem. Stanęła jeszcze bardziej wyprostowana, spojrzała w oczy Wyblakłego i rozkazała tym swoim nieznoszącym sprzeciwu tonem : -Stwórz teraz atak, który będzie składał się właśnie z lodu i ognia i zaatakuj mnie.

[Gra]

Czyli teraz ma stworzyć coś złożonego z dwóch żywiołów? No dobrze, spróbuje. Nie chciał się za bardzo z tym wszystkim męczyć, więc wyobraził sobie zwykły kolec, taki jak wcześniej, lecz tym razem stworzony z lodu. Zimny, ostry i odporny na kruszenie, a także topnienie w wysokiej temperaturze. Jednak to nie koniec. Twór miał być w całości pokryty warstwą ognia. Płomienie jak to płomienie, gorące, parzące i niszczące wszystko z czym tylko się zetkną. Wprawdzie wcześniej nadał kolcu właściwości, dzięki którym miał się nie topić, jednak pomiędzy ogniem i lodem stworzył jeszcze cienką, niewidoczną ściankę stworzoną z maddary, która miała nie pozwalać jednemu dostać się do drugiego. Atak miał pojawić się przed Wyblakłym i z dużą prędkością polecieć w stronę Dyktatorskiej, żeby następnie w nią uderzyć.

[Dyktatorska Łuska]

Samica stworzyła przed sobą wysoką i szeroką ścianę z kamienia. Nie potrzebowała zbytnio kombinować przy obronie, bo ogień, zwłaszcza tak nikły, nie strawi przecież twardego, mocnego tworzywa jakim jest kamień. Wystarczyło odrobinę maddary, by tarcza wyrosła przed nią i osłoniła przed atakiem. Płomienie rozlały się po ścianie, a spomiędzy nich wyłonił się lodowy kolec, który wbił się czubkiem w głaz, jednak nie przebił go na wylot.
-Jeszcze jeden atak, podobny do tego, ale z innymi właściwościami.– zakomenderowała.

[Gra]

Ostatni atak, znów stworzony z dwóch żywiołów? No dobra, poradzi sobie. Chwilę się zastanowił, po czym wziął do pracy. Wyobraził sobie pnącze, dokładnie takie samo jak tamte poprzednie, lecz tym razem tylko jedno. Miało być grube, mocne i giętkie, a także nadał mu właściwości żeby nie mogło zostać tak łatwo rozerwane. Na nim miała pojawić się cienka warstwa maddary, oddzielająca twór od drugiego. A nim miał być ogień, tak samo jak przy poprzednim ataku. Dosyć gruba warstwa miała pokrywać pnącze, które miało za zadanie szybko wydostać się spod ziemi i zaatakować Dyktatorską. Po prostu owinąć się naokoło niej i mocno zacisnąć jednocześnie parząc płomieniami. Wyobraził to sobie, po czym przelał w to maddare.

[Dyktatorska Łuska]

Wokół samicy powstał kamienny mur, który nie przepuścił pnączy. Twarda, szara skała nie mogła zostać strawiona przez płomień. A jako że kamień z natury jest twardy, to jednocześnie, gdyby pnącza chciały w jakiś sposób przebić się przez tarczę, nie udałoby im się to. Ponadto dodatkowa warstwa maddary zapewniała jej bezpieczeństwo pod względem przedostającego się do wnętrza tarczy gorąca. Wysoka temperatura nie wślizgiwała się do środka tarczy, jedynie powietrze miało swobodny przepływ. Tchnęła maddarę w swoje wyobrażenie i całkowicie skryła się za kamiennym murem. Nie widziała jak działa atak, ale nie czułą w środku gorąca, nie czułą także, by jej tarcza miała zostać w jakiś sposób przebita.
-To by było na tyle podstaw magii ataku.– skwitowała chłodnym, nieprzyjemnym głosem, gdy w końcu opuściła tarczę.