Bliźniacze Skały

[Agresja]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Patrzył na skrzydła Jadowitego, a gdy ten zaczął nimi machać, Ingmar poczuł się jakoś tak... dziwnie. Głupio. Po raz kolejny dotarł do niego komizm tej sytuacji, gdy niemal dwa razy mniejszy smok uczy tego większego latać i biegać. Znowu nie chciał się nad tym rozwodzić, jednak miał chwilę czasu, zanim Jadowity się trochę rozgrzeje... a może i nie miał? Ekh.
– Teraz musisz odbić się łapami od ziemi, cały czas machając skrzydłami. Tylko nie możesz panikować. Twoje ruchy powinny być płynne i gładkie, abyś powoli wznosił się coraz wyżej. – powiedział, samemu również odbijając się od ziemi, aby wolno wznosić się na odpowiednią wysokość, czyli około dwa ogony. Tam zatrzymał się. – Będąc na tej wysokości machaj skrzydłami nieco wolniej, tak, aby wolno opadać, a gdy poczujesz, że jesteś już za nisko, uderz mocniej. Musisz utrzymywać się na jednym poziomie... i nie zapomnij o reszcie ciała! Trzymaj ogon prosto, na razie nigdzie nie skręcamy. Co do reszty – wystarczy, aby Twoje ciało miało w miarę opływowy kształt. – powiedział, samemu również utrzymując się na tym jednym poziomie miarowymi uderzeniami swoich skrzydeł.

[Jadowity Kolec]

Jadowity słuchał Ingmara uważnie, jednocześnie utrzymując odpowiedni rytm skrzydeł. A więc czas na odbicie się od ziemi. To nie powinno być trudne dla dorosłego smoka, który kiedyś potrafił to robić. Pewnie sobie przypomni. Nieznacznie ugiął łapy i wybił się nimi w górę, bez przerwy machając swoimi narzędziami lotu. Pamiętał, że ruchy mają być gładkie i płynne. Panika mu nie groziła, nie był już dwu księżycowym pisklakiem. Gdy wzniósł się na wysokość dwóch, może dwóch i pół ogona zaczął machać skrzydłami nieco wolniej. Utrzymywał wysokość, więc nie musiał uderzyć nimi mocniej o powietrze. Zagarniał powietrze pod siebie, utrzymując pionową pozycję ciała i wyprostowany ogon. Wyglądało na to, że aerodynamika ciała była w porządku, ale i tak ostateczna decyzja należała do cienistego.

[Agresja]

Ingmar również teraz obserwował Jadowitego, patrząc, jak wzbija się powoli w powietrze. Nie wyglądał na przerażonego, to dobrze... jednak wydawało się, że czuje się trochę niepewnie. Cóż, zapewne dość długo nie przebywał w powietrzu...
– Dobrze. Teraz musisz wygiąć skrzydła pod kątem, aby zagarniać powietrze nie pod, ale za siebie. Takim sposobem zaczniesz lecieć do przodu. Ciało staraj się trzymać poziomo, a ogon prosto. – powiedział, samemu nie ruszając się z miejsca i powoli machając skrzydłami, by utrzymać się na jednej wysokości.

[Jadowity Kolec]

Więc zgodnie z poleceniem Ingmara smok zaczął zagarniać powietrze za siebie, aby po raz pierwszy od wielu księżyców przypomnieć sobie sztukę latania. Dawno tego nie robił, już zapomniał, jakie to wspaniałe uczucie. Trochę współczuł smokom bezskrzydłym. Nigdy nie zaznają tej radości, jaką jest możliwość wzbicia się w przestworza i poczucie się wolnym. Dobrze, że on miał skrzydła. Ciężko byłoby żyć Jadowitemu bez możliwości latania. Znacznie utrudnia to życie. Trudniej jest dotrzeć w dane miejsce, znaleźć zwierzynę, czy uciec przed niebezpieczeństwem. Ale takie jest życie. Immanor decyduje, co komu jest dane. Samiec ustawił ciało poziomo i wyprostował ogon, aby polecieć do przodu. Następnie przeleciał kilka ogonów i spojrzał na Ingmara.

[Agresja]

Cień również poleciał nieco do przodu, aby cały czas być tuż obok Ognistego. Gdy ten się zatrzymał, pisklę spojrzało na niego.
– Teraz czas na skręcanie. Musisz wygiąć ciało w łuk, jednak w przeciwieństwie do biegu – teraz ogon wygina się w tę samą stronę, w którą skręcasz. Najważniejsze jednak są skrzydła! – powiedział, po czym zrobił króciutką pauzę. – Musisz nieco pochylić jedno z nich – w zależnie od kierunku, w którym skręcasz. Jeśli w prawo – prawe i analogicznie przy lewym – skręcisz w lewo. Drugie skrzydło musi znaleźć się nieco wyżej... i nie zapomnij nimi machać. – uśmiechnął się lekko.

[Jadowity Kolec]

A więc smok uśmiechnął się delikatnie do młodego cienia i rozpoczął kolejne zadanie. Wpierw postanowił wykonać zwrot w prawo. W tym celu prawe skrzydło poszybowało w dół. Łapy były dociśnięte do ciało, które było ustawione poziomo, a ogon wyprostowany. Głowa nieznacznie przechylała się w stronę skrętu, czyli w prawo. Natomiast lewe skrzydło poszybowało wyżej. Ogon natomiast nadal był sztywny i służył jako ster, w tej sytuacji skręcając w prawo. W ten sposób samiec wykonał dość długi zwrot po czym wyrównał lot. Cały czas pamiętał o machaniu skrzydłami. Tym razem postanowił skręcić w lewo, więc lewe skrzydło obniżyło swój tor lotu, a ogon poszybował w stronę zwrotu, podobnie jak łeb. Następnie przystanął i czekał na reakcję cienistego.

[Agresja]

Jadowity szybko przypominał sobie zapomnianą technikę lotu, co bardzo podobało się Ingmarowi. Skinął lekko łbem, po czym spojrzał na teren pod sobą.
– Teraz wykonaj kolejną ósemkę, pomiędzy tymi samymi skałami, co wcześniej... tylko nieco wyżej, lecąc. – powiedział po chwili zamyślenia, czekając, aż Ognisty wykona swoje zadanie. Szło mu bardzo dobrze i zapewne już niedługo będą mogli skończyć tę naukę.

[Jadowity Kolec]

A więc smok zgodnie z poleceniem Ingmara zniżył lot odpowiednio machając skrzydłami i nieznacznie pochylając ciało w dół. Następnie skierował się w stronę głazów i będąc przy pierwszym z nich, rozpoczął robienie ósemki. Wpierw poleciał na odległość dwóch ogonów do przodu i wygiął ciało razem z wyprostowanym ogonem w lewo. Lewe skrzydło poszybowało w dół, a prawe w górę. Łapy były dociśnięte do ciała. Następnie samiec wyrównał lot i poleciał w kierunku drugiej skały, lecąc na skos. Teraz na odwrót: ciało wygięło się w prawo razem z ogonem, natomiast lewe skrzydło poszybowało w górę. Następnie samiec zrobił to samo w drodze powrotnej, by zakończyć ósemkę i wrócił do Ingmara.

[Agresja]

I znowu krótkie skinięcie łbem, jako wyraz aprobaty dla umiejętności Jadowitego.
– Bardzo dobrze... pamiętasz, co było po ósemce, gdy ćwiczyliśmy bieg? – spytał, po czym wskazał łbem na kamienie, między którymi Ognisty wcześniej robił slalom. Zrobił to dość wymownie, co należy podkreślić. Adept nie był głupi, powinien wiedzieć, o co chodzi... chyba, że miał problemy z pamięcią. A najwyraźniej miał. – Slalom. – dodał zaraz; przezorny zawsze ubezpieczony, no nie?

[Jadowity Kolec]

Tak, Jadowity pamiętał, co było podczas nauki biegu po wykonaniu ósemki. Slalom. Po chwili otrzymał taką odpowiedź, co potwierdziło jego przekonania. Ponownie zniżył lot, przechylając ciało w dół i machając skrzydłami tak, by zagarnąć powietrze za siebie. Będąc na odpowiedniej wysokości, podleciał na odległość mniej więcej ogona od pierwszej skały i rozpoczął slalom. Najpierw prosto. Ciało wyprostowane, ogon także. Łapy dociśnięte do ciała, wyciągnięta szyja. Gdy smok znalazł się przy pierwszym głazie, prawe skrzydło poszybowało do dołu, a lewe ku górze. Ogon i ciało razem w prawo, bo w tą stronę wykonywany był zwrot. Następnie wyrównanie. Dobrze. Teraz, lecąc nieco na skos, samiec podleciał do drugiego głazu. Lewe skrzydło w dół, prawe w górę. Następnie znowu wyrównanie. W ten sposób Jadowity ominął pozostałe dwie skały i spojrzał na Ingmara pytająco.

[Agresja]

Ingmar uśmiechnął się lekko; no, Jadowi naprawdę całkiem nieźle szło... jednak to nadal nie był jeszcze koniec treningu.
Pisklak podleciał do adepta, po czym nie mówiąc nic, skierował swoje ciało w dół. Skrzydła ułożył pod kątem, machając nimi wolniej niż podczas utrzymywania się na jednej wysokości, dzięki czemu mógł lecieć coraz niżej, aby w końcu znaleźć się niemal tuż przy ziemi. Ugiął wtedy tylne łapy, aby najpierw one dotknęły ziemi, a następnie również przednie zostały ugięte, a młody Cień po chwili stał spokojnie na ziemi, patrząc na Jadowitego.
– Jest kilka rodzajów lądowania. Ten jest jednym z najprostszych. Jeśli chcesz, możesz także pobawić się w kołowanie, jednak jest to bardzo wolna metoda. – powiedział w końcu, patrząc teraz wyczekująco na Jadowitego i czekając, aż ten znajdzie się obok niego na ziemi.

[Jadowity Kolec]

Smok spojrzał na Ingmara z dołu. Był dorosły, więc chyba może znów po wielu księżycach wylądować nieco bardziej niebezpieczną metodą. Najpierw zwiększył wysokość, a będąc na wysokości kilkunastu ogonów nad ziemią skierował całe ciało ku dołowi i złożył skrzydła. W ten sposób pikował z dużą prędkością, i w ostatniej chwili rozłożył skrzydła i ustawił ciało pionowo, miękko lądując na tylnych łapach, do których po chwili dołączyły tylne. Następnie lekko się otrzepał i z uśmiechem spojrzał na Ingmara. Podszedł do niego na tyle blisko, że cienisty mógł dotknąć jego łapy – Dziękuję Ci. Jeżeli mogę teraz Ciebie czegoś nauczyć lub zrobić dla Ciebie coś innego, to mów śmiało – powiedział, czekając cierpliwie na odpowiedź pisklaka.

[Agresja]

Pisklak znowu uśmiechnął się lekko, widząc pikującego Jadowitego. Ha, a więc postanowił pikować? Ingmar osobiście też lubił tę metodę, jednak był zbyt słaby i często kończyła się ona długimi bólami i skurczami mięśni w okolicach skrzydeł. Pewnego dnia, był tego pewien, wyrwie je sobie, jeśli będzie tak pikował... ale trudno, i tak dość często to robił.
– Nie ma za co dziękować. – powiedział spokojnie, po czym nieco zadarł łeb, aby spojrzeć adeptowi w ślepia. – Na razie myślę, że dobrze sobie radzę z naukami... a Ty? Jeśli chcesz, mogę Cię jeszcze czegoś pouczyć.
Przekrzywił lekko łeb, jakby z zamyśleniem.

//raport – lot.

[Śnieżny Kolec.]

Młody samczyk wysłuchał wskazówek Euforii, a potem przeszedł do praktycznego ich wykorzystania. Nie było przecież na co czekać, poza tym, nie używane dotąd mięśnie zaczynały sprawiać mu dyskomfort, więc z chęcią znajdzie się już na dole.
Wedle tego, co powiedziała smoczyca, Khan przechylił się ku dołowi i zaczął zlatywać w kierunku skał. Nie wiedział czy dobrze ocenił odległość, ale uznał, ze taka na jakiej obecnie się znalazł, wystarczy by prawidłowo wykonał lądowanie. Ustawił front skrzydeł ku dołowi i unieruchomił je, pozwalając by powietrze zaniosło go jeszcze niżej, a gdy był dosłownie tuż nad ziemią, wyciągnął do przodu łapy i złożył skrzydła, by w efekcie opaść na ziemię dość ciężko. Wytracił impet poprzez raźny bieg, aż do całkowitego zatrzymania. Obejrzał się na dwie samice, krótko kiwnął głową Eliksirowi i po chwili ruszył przed siebie. Nic tu po nim.

[Tygrysia Łuska]

Tygrysia pojawiła się w tym miejscu, idąc opierała się na swoich przekształconych w skrzydła łapach a tylnymi nogami kopała co jakiś czas w ziemię. Miała zły humor, denerwowało ją to że nie może latać, nie po to ma takie wielkie skrzydła. Chociaż dzisiaj może się to zmienić, smoczyca-nauczyciel miała dzisiaj pomóc jej nauczyć lotu. Usiadła więc na swoim zadzie, rozłożyła swe ogromne skrzydła i wypatrywała swojej nauczycielki na niebie. Kolce na jej ogonie wbiły się w ziemię, czarne oczy adeptki cienia słabo odbijały światło bo mrok jej duszy nie pozwalał aby cokolwiek się tam przedostało. Może tylko mała, biała plamka to tyle. Wyczekując smoczycy, Z'Hanora powróciła do swojego jedynego wspomnienia, widziała niewiele a po chwil w jej umyśle zapadła ciemność. Ocknęła się i popatrzyła dookoła siebie, następnie ponownie zaczęła patrzeć w niebo.

[Iskra Nadziei]

Puszystej nie można było zobaczyć na niebie, gdyż wybrała drogę lądową. Szła dość szybko, mimo wybitego barku i cieknącej krwi. Z daleka zauważyła smoczyce, którą miała nauczyć latać. Podeszła bliżej i skinęła łbem na przywitanie. Usiadła na przeciwko i się przedstawiła.
-Więc mam Cię nauczyć lotu, tak? -spytała upewniając się. Nie chciała się pomylić, no i zależało jej na czasie, bo była młodą matką i nie powinna na długo opuszczać swej groty. Choć pisklaki zostawiła pod opieką starszego syna i jej partnera, wolała jednak wrócić dość szybko.