Wzgórze Świetlików

[Światłość Wspomnień]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Na długo nie był jednakże sam. Urzara potrzebowała odrobiny czasu na odpoczynek poza terenami ognia. Rzadko się wybiera na tereny wspólne.... Głównie dlatego że musi pilnować zapasów ziół no i swoich dorastających piskląt. Nie jest to proste, jednakże satysfakcjonujące chociaż to też ma swoje minusy. Nie jednokrotnie nie potrafi spać bądź skupić się bo jednak odzywa się tęsknota za jednym smokiem. Zastanawia się co chwila, co porabia lub co się z nim dzieje. Przez wszystko co wokół niej się dzieje, mówiąc szczerze czasami żałuje że nie może spędzać więcej z nim czasu ale niestety... nie widzi żadnego rozwiązania. Tak więc trafiła na wzgórza świetlików, dość przypadkowo spacerując po okolicy. Wtedy też zdołała zauważyć charakterystyczną czerwoną głowę. Od razu wiedziała któż to jest –Tweed! -zawołała do niego i ruszyła do niego biegiem. Zatrzymała się dopiero kiedy była też obok niego, wtulając się niemalże od razu swoją głową w jego szyję, siadając zaraz obok niego. Była podekscytowana tym że go widzi, widać było to po jej ruchach –Dawno się nie widzieliśmy -powiedziała do niego. Tyle się działo przez ostatnie księżyce że będzie musiała mu opowiedzieć o wszystkim. Dosłownie o wszystkim.

[Horyzont Świata]

Starał się nie myśleć o tym, co było ale jedna, natrętna myśl nie dawała mu spokoju. A raczej nie tyle co myśl, tylko niezręczną sytuację na wysepce. Była jak wredna mucha, która latała mu koło ucha a on starał się ją zignorować. I tak co jakiś czas drgał mu nerwowo ogon, od czasu do czasu uderzał nim w ziemię. Tak było lepiej, zdecydowanie lepiej. Poza tym po co się denerwuje, zabije sobie kolejnego demona a tamta czaszka w jego dawnym leżu może sobie zostać. Wszystko miał w torbie ze sobą, mięso dobrze ukryte na terenach wspólnych. Jedyne o co teraz mógł się martwić to to, że ktoś będzie chciał go zabić. Ale się o to nie martwił, przecież nikogo nie zdradził, z nikim nie miał utarczek. Nawet wątpił aby znalazł się jakiś przygłupi smok z Plagi, który zabiłby go podczas zwykłego, treningowego pojedynku... Ale gdyby kierować się surowymi zasadami, takimi pierwotnymi, olewając logikę – to tak, rozumiałby.
I miał właśnie na TO czas.
Na rozmyślanie o wielu, wielu rzeczach. W większości mało znaczących, jednak potrafił tak spędzić nawet i pół dnia. Zapatrzony w blask wyłaniającego się znad horyzontu słońca, nie usłyszał, że ktoś przybył. Dopiero głos, jakże znajomy i bajeczny, wyrwał go z tego stanu. Od razu się podekscytował, wstał i pobiegł bez namysłu w Jej stronę.
Och jak on się za nią stęsknił! Ile miał jej do powiedzenia!
... Może nie tak wiele, jednak i tak miał!
Otulił ją czule, niemal drżąc jak jakieś pisklę z radości. Potem usiadł razem z nią, przez cały ten czas nic nie mówił. Jakoś nie czuł potrzeby, dopiero na sam koniec powiedział tylko jej imię
– Urzara...
Objął ją jednym skrzydłem, przymknął zadowolony, do połowy swoje ślepia. Ostatnio widzieli się, na dłużej, kiedy wykluwały się ich pisklęta oraz wtedy, gdy Urzara przyprowadziła je na granicę aby Zorza i Arazru nauczyli się z nim pływać. Jego rodzina, nie ta udawana z Ziemi, ta którą stworzył z Urzarą była między innymi powodem, dlaczego odszedł od stada. Miał tylko nadzieję, że gdy już będzie na to gotowy, przywódca Ognia go przyjmie
– Tęskniłem...
Liznął ją jeszcze niebieskim językiem w policzek, nie mogąc przestać cicho "mruczeć" po smoczemu. I tylko Se'ze była trochę naburmuszona, jednak po chwili znowu usadowiła się blisko niego, siadając po jego drugiej stronie i patrząc na słońce.

[Światłość Wspomnień]

Mieć czas na przemyślenia i drobne rzeczy to musi być wspaniała rzecz. Ona jako uzdrowiciel, może ma czasami na to czas, ale to jedynie jak wyrusza na swoje wyprawy poza obóz ognia. I nie zawsze wtedy, różne dziwne rzeczy się dzieją że nawet nie może się skupić. To musiało być dla niego ważne, w końcu nikt go nie poganiał prawda?
Urzara szybciutko przytuliła się do swojego partnera, chowając się pod jego skrzydłami. I kiedy poczuła jego język, Urzara również obsypała go 'całuskami'... Potrzebowała czułości i to bardzo, trzeba było nadrobić ten czas, w którym się nie widzieli. Nie spodziewała się w sumie tego że Teza, a raczej teraz Tweed kombinował żeby nie było więcej rozłąk. Nie znała do końca jego planów... Jednakże, mają teraz czas żeby porozmawiać, prawda? –Ja też i to bardzo. Wybacz że nie mogłam spędzać z tobą czasu, nasze pisklęta wymagają dużo opieki i nauk. Rosną niesamowicie szybko. Lada moment i powinny mieć swoją pierwszą ceremonię -powiedziała mu. To była chyba najważniejsza z tego wszystkiego informacja. Z jednej strony szkoda że nie będzie mógł w niej uczestniczyć, chciałaby żeby miał możliwość. Chociaż kto wie... może to się zmieni bardzo szybko. Urzara będzie pilnować i w razie czego zdawać mu relację.

[Horyzont Świata]

Jak to miło czuć ciepło ciała innego smoka, który był najważniejszą osobą całego życia. Przytulał się do niej wsłuchując w jej oddech, jej głos i chwilę milcząc. Powiedzieć jej to teraz czy za chwilę? A może zrobić jej niespodziankę i w ogóle nie mówić, spotkać się z nią jak już będzie się w stadzie Ognia, jeśli przywódca w ogóle się zgodzi go przyjąć.
– Nie przepraszaj, przecież wiem. W ogóle chyba nie polubiły pływania jak je uCZyłem, całkiem jak ja... Potrafią już latać?
Żałował, że był morskim smokiem. Przez to miał mniejsze skrzydła a latanie to było coś, co bardzo lubił ale przez wielkość kończyn lotnych, czynność ta męczyła go bardziej niż pływanie w wodzie. Dobrze, może po prostu jej to powie i tyle.
Otarł się policzkiem o jej i powiedział
– Wiesz co? Opuściłem stado...ta niby rodzina jaką tam miałem, nigdy nie istniała. Była tylko głupią iluzją. Nie potrafię też zaakceptować nowej przywódCZyni, to samo z zastępcą. Te stado to obecnie dla mnie jakiś głupi żart i uważam, że nigdy nie powinienem się tam w ogóle wykluć. Porozmawiałem więc z Honi a ona nie miała nic przeciw, pozwoliła mi odejść
Przerwał. Co powinien jeszcze powiedzieć? Chciał powiedzieć coś o rodzinie. Nim sobie przypomni, to Urzara będzie miała chwilę aby sobie tą informację przyswoić. Tak, już pamiętał
– Ale rodzinę, taką prawdziwą, dałaś mi ty. I chcę być z wami na zawsze, dlatego będę próbował przyłąCZyć się do stada Ognia. Bo nie chcę aby nasze młode, miały to co ja – wieCZny brak ojca i puste słowa, niepoparte tym co się robi, o miłości i trosce

[Światłość Wspomnień]

Urzara zerknęła tak na niego, robiąc nieco naburmuszoną minkę. Choć, nie była zła, brała to wszystko na luzie. Teraz mogła czuć się całkiem wyluzowana przecież
–Oj no, ja po prostu tak mam. -zamruczała, i uśmiechnęła się kiedy słyszała o pływaniu –Mają to chyba po mnie, ja też nigdy nie byłam skora pływaniem -powiedziała do niego. Ale ciepłe pory się zbliżają, kiedy wody się ogrzeją może się jeszcze przekonają –Tak, Zorzę samodzielnie uczyłam. Arazru też potrafi. -Wyjaśniła mu. No niestety, każdy jakoś się rodzi. Ona zaś ledwo co zimę przetrwała, a jej wielkie skrzydła ją dodatkowo wychładzały. Ale cóż zrobić? Wtedy też, Urzara usłyszała to co Tweed zrobił. Odszedł... od stada ziemi? Tego się nie spodziewała. Ale z drugiej strony, mogła zrozumieć co czuje. Brak przywiązania w stadzie, to chyba najgorsze co dla smoka może się stać. Ogień dla niej to zapewnia, czuje mocne przywiązanie do swoich towarzyszy co daje jej sił do robienia tego co robi.
–Rozumiem i szanuję twoją decyzję. To trochę nie za dobrze kiedy twoja była przywódczyni nie interesuje się czemu podejmujesz się takiego wyboru. Nie próbowała nawet cię zatrzymać, nic? cokolwiek? -zapytała się, przyciskając swoje uszy ku sobie bardziej. Co bardziej ją niepokoiło. Co prawda były dyskusje na ich temat i czuć było wyraźny niepokój, nawet doszło do sprzeczek. Co tam się dzieje? Ale przynajmniej on się z tego uwolnił i to było dla niej ważne –Będę cię wspierać jak tylko mogę, wiesz o tym? Wstawię się za tobą u Loreleia. To mój przyszywany brat, ale mam do niego zaufanie. Myślę że zrozumie sytuację a przynajmniej taką mam nadzieję. No i przyznam ci, że jednak bywa ciężko kiedy jesteś tak daleko. Ale cieszę się... i jestem pewna że dzieciaki również się ucieszą jak się uda

[Horyzont Świata]

Spędzanie czasu z Urzarą było najlepsze na świecie, nie wiedział gdzie byłby dzisiaj gdyby jej nie spotkał. Mógł jej się ze wszystkiego wygadać, usłyszeć jej opinię i – co było oczywiste – działało to też w drugą stronę. Miał jednak dziwne wrażenie, że ona coś niezbyt mu opowiada... a w sumie...nie zmusi jej a być może ma też błędne wrażenie
– No właśnie...Nie, nic
I czy naprawdę był jeszcze ktoś, kto dziwił się, że odszedł ze stada? Ile razy starał się, żeby jakoś dogadać się ze smokami, które rzekomo były jego rodziną. Ile razy miały go głęboko w zadzie? A potem nagle przychodzi ojciec i mówi, że chce to naprawić. Szkoda tylko, że z tych gruzów już nie da się stworzyć nic stabilnego. Niech każdy zajmie się sobą. On znalazł prawdziwą rodzinę i przyjaciela, co gorsza stado Ziemi odebrało mu durgiego przyjaciela. Bardzo mocno to przeżył. Ziemia...Chromka dalej będzie dla niego ważna ale nie miał zamiaru więcej na siłę jej pomagać czy wspierać, skoro ona tego nie chciała. Kwiecisty? Wariat, nie dogadywali się nigdy, gdyby złotołuski chciał to sam by do niego przyszedł. Tweed nigdy nie czuł potrzeby aby na siłę z kimś się spotykać.
Skubnął Urzarę w ucho, delikatnie ale zaczepnie
– Mam nadzieję...że mnie przyjmie...Dziękuję Urzi...
Nie przestawał jej przytulać i cicho pomrukiwać z zadowolenia. Miał nadzieje, że kiedy teraz się rozstaną, to będzie ostatni raz.

[Światłość Wspomnień]

Nie musiał się martwić, chciała z nim rozmawiać, tylko na wszystko musiała przyjść pora. Urzara na chwilę obecną skupiła się po prostu na nim i jego potrzebach. Taka jest po prostu. Dobro innych jest ważniejsze niż to jej. Urzara siedziała sobie w spokoju, było wiać że też trochę coś się w niej zbierało. No bo jest też rzecz, o której Urzara musi opowiadać. No bo co jak co. Tweed opowiadał jej o swoich przeżyciach teraz... więc ona też musi
–Wiesz, ja też się czegoś dowiedziałam Tweed, dość... niedawno z resztą -Zerknęła na niego. Mimo że ją zaczepiał i skubał, starała się być spokojna... to nie łatwy temat dla samicy. Ale od czego zacząć. Spojrzała się chwilowo na bok –Widzisz, ja jeszcze... tak jakby mam jedno dziecko Tweed. Znaczy się... Rany, to brzmi źle -powiedziała cicho... Brzmi jakby go zdradziła, a tak nie jest! –Kiedyś, zanim cię jeszcze nie znałam... myślałam że raczej nie założę rodziny, a to był taki okres mojego życia kiedy byłam zupełnie sama. Więc... stworzyłam magicznie jajo, z pomocą przyjaciela. Chociaż nic pomiędzy nami nie było... dosłownie i w przenośni-powiedziała. Czy w jej głosie było słychać nutkę zawstydzenia? Być może.... –Nazywa się Ha'ara. Jest uzdrowicielką w innym stadzie. Ehh... musiałam ją oddać bo miałam obawy że jej nie wykluję. Więcej mnie nie było niż było przez obowiązki uzdrowicielskie. I... to tyle co o niej tak na prawdę wiem. Mam z nią jedynie więzi przyjacielskie, nie ja ją tak na prawdę wychowywałam -W końcu. W końcu powiedziała o wszystkim. Poczuła nieco ulgi że w końcu mogła mu o tym powiedzieć, ale...ale teraz, jak on na to zareaguje?

[Horyzont Świata]

Może porposiłby ją teraz, żeby wezwała przywódcę stada? Spędził trochę na wspólnych terenach, jednak jego zapasy się kończyły – zarówno dla niego jak i dla Se'ze. Póki co milczał i tylko się do niej przytulał, dopóki czuł, że jej to nie przeszkadza. A na to był szczególnie wyczulony. Kiedy zaczęłą mu opowiadać, na początku uniósł tylko jedną, lewą "brew" w górę. Inne dziecko? Ale kiedy? Ach... zanim się pozali? Cóż, jeśli to prawda – a wierzył jej bezgranicznie – to nie miał nic przeciwko, rozumiał, że mogła mieć takie pragnienie. Przecież to jest jej życie, jeśli zrobiłaby coś takiego teraz, to oczywiście co innego. Rozmyślał tak właśnie na bierząco, patrząc na nią i mrugając co jakiś czas.
– Ale... że użyłaś maddary i stworzyłaś z niej jajo?
Zapytał, gdyż była to jedyna rzecz jakiej nie zrozumiał. Jeśli wstydziła się powiedzieć, że po prostu doszło do zbliżenia, to nie rozumiał po co tak mówiła. Ale jeśli naprawdę była to maddara... to było to dziwne. Czyli w skrócie jego reakcja – dość neutralna, może nawet i obojętna?
– To twoje życie Urzi, rozumiem... wiesz... poCZułbym się zraniony... chyba, gdyby to się stało teraz...no bo wiesz w sumie ... Ale miło, że mi i tak o tym powiedziałaś
Musnął ją głową w jej własną, jakby chcąc pocieszyć. Naprawę nie musiała się martwić o to, że Tweed się obrazi czy cokolwiek w ten deseń.

[Światłość Wspomnień]

Gdyby mógł usłyszeć, jej serce właśnie biło jak oszalałe. No bo wszystko było to skomplikowane. Nie, nie zrobiłaby już tego teraz. Teraz on jest jej jedynym i nie oglądała się za innymi, nie potrzebne to było jej. Ma rodzinę którą pragnęła, co było dla niej najważniejsze i nie chciałaby tego niszczyć. A co do maddary... to chyba była najbardziej wstydliwa rzecz dla niej z tego wszystkiego
–T..tak. Nie doszło do żadnego zbliżenia... tylko dużo maddary i kombinowania -rzekła, po czym westchnęła, spuszczając wzrok –Wciąż, ty jesteś moim pierwszym samcem jakiego tak na prawdę mam -powiedziała, co było prawdziwe. Cokolwiek nie zrobiła, z nim przeżyła najwięcej i mieć nadzieję że dotrwają do starości
–Wiem o tym, dlatego ci o tym mówię bo nie chcę żeby było pomiędzy nami żadnych tajemnic. Poza tym istnieje możliwość że byś ją spotkał tak czy owak. -Z resztą, jeżeli chce dołączyć do ognia, z jej stadem będą mieli przez jakiś czas bliższą styczność więc... to by wyszło, tak czy owak. Tak czy owak, rozpogodziła się bardzo szybko widząc że jednak dobrze to przyjął. Martwiła się, ale jest dobrze. Wtuliła głowę pod jego szyję żeby nieco odetchnąć. Teraz można było martwić się o Tweeda i jego przyjęcie do stada, prawda?

[Horyzont Świata]

Dziwne było to, co powiedziała. Właściwie gdyby mu nie powiedziała, to gdyby spotkał Ha'arę prawie na pewno by się nie domyślił, że to jej córka. Czy ... czy nie córka? No chyba, że jest kopią Urzary. Lubił kiedy ta wtulała się w niego w taki sposób, pod szyją. Czuł się wtedy jak żywa osłona dla niej, co było po prostu komfortowe. Nic więcej już na ten temat nie powiedział, tylko mruknął porozumiewaczo.
– Wiesz...tak sobie myślę... po co CZekać. Skoro jesteśmy już razem, może wezwałabyś swojego Przywódcę?
Zaproponował po chwili namysłu. Naprawdę nie chciał się już z nią rozstawać, pozostawanie poza stadami groziło mu tym, że spotka jakiegoś świrniętego smoka, który będzie go chciał zabić z czystej zachcianki. A nie mógł teraz ginąć, kiedy ich pisklęta są wciąż młode.

[Światłość Wspomnień]

Może i dziwne, ale z drugiej strony nikt nie wiedział jakby takie spotkanie między nimi się potoczyło prawda? Czy może by doszło do jakiejś rozmowy czy nie. A Ha'ara była trochę podobna do Urzary. Mają bardzo podobne oczy, to na pewno. Tak czy owak, ona była już wyluzowana, nie myślała o temacie. Siedziała sobie tak, do momentu kiedy się odezwał. Mmmm... no w sumie racja. Kiwnęła mu głową i zaraz zaczęła szukać Lolereia, po to by wysłać mu wiadomość mentalną
~Płomieniu, czy mógłbyś przybyć na wzgórze świetlików? ~wysłała mentalną wiadomość, jak i dokładne informacje o tym gdzie się znajdują. Tak, lepiej było chyba tego nie opóźniać, lepiej żeby załatwili sprawy tu i teraz i mieć wszystko z głowy, prawda?

[Kres Pragnień]

W sumie to był już przyzwyczajony do ciągłych mentalnych kontaktów z innymi. Codziennie otrzymywał jakąś wiadomość czy impuls jak i sam przekazywał w ten sposób informacje innym. Cieszył się że nadawcą był ktoś dobrze mu znany, trochę mniej powodów do radości miał z racji kolejne podróży, ale takie to uroki przywództwa, prawda? Przynajmniej wyrobi sobie silne skrzydła!
~Przybędę. Spodziewaj się mnie tam za.. jakiś czas.~ Odpowiedział jej zaraz gdy tylko otrzymał wiadomość od niej. Znacznie łatwiej było podążyć już stworzoną mentalną nicią, niż utworzyć własną.
...
I faktycznie, Płomień nie był kłamczuszkiem i pojawił się w końcu na horyzoncie. Osobiście miał nadzieję że nie zanudzili się za bardzo przez ten czas, podróż z serca obou na tereny wspólne trochę trwa!
Sylwetka samca w końcu była coraz lepiej widoczna między drzewami, Przywódca zaś szukał między drzewami przestrzeni wystarczającej do wylądowania, co w Dzikiej Puszczy mogło być dość trudne, a on sam nie był najlepszym lotnikiem.
Ale w końcu zatoczył jedno koło, drugie.. i wśliznął się jakoś by już móc normalnie wylądować niedaleko zakochanej parki.
Huff..
Złożył skrzydła i podszedł do dwójki. Spojrzał na znajomego mu wojownika z Ziemi, ale swoje zainteresowanie bardziej skierował ku Urzarze która go wezwała.
– Słucham więc – spodziewacie się kolejnych piskląt? Mam nadać imię jednemu z nich? A może planujecie udać się do świątyni by pobłogosławić swoje partnerstwo? – Zaczął się wygłupiać, dumając tak sobie nad możliwymi powodami wezwania. Pomysły te mogły wydawać się dziwne, ale wcale by się nie zdziwił na którychś z nich. Już raz był błogosławić syna ze związku Sztormu Stulecia i jego mistrza. Uroczy szkrab błogosławiony przez samego Viliara, co za rzeczy!

[Horyzont Świata]

Trochę się to dłużyło ale było ono umilone dzięki obecności Urzary. Miał dobry humor, aż nagle zaśmiał się krótko i liznął ją w policzek. To było bardzo... mądre, że poprosił ją o pomoc. Był jednak dobrej myśli, może wystarczy jej słowa, to że mają dzieci i chcą aby miały rodziców blisko jak i to, że Tweed był razem z nim podczas walki z tym mrokiem. To też czasami nie dawało mu spokoju, nie tylko z powodu tego, że zemdlał od głupiej rany. Bardzo go to irytowało swoją drogą, dlatego przestał walczyć aby unikać więcej zażenowania ja arenie. Spiął się cały na tą myśl i nieco poddenerwował. I wtedy właśnie zjawił się Przywódca stada Ognia. Tweed wstał i przestał kleić się do Urzary, zauważając, że i tak uwaga smoka skupia się na niej. Żartu kompletnie nie pojął więc tylko zrobił zdegustowany grymas, jednak szybki się opamiętał i powiedział
– Właściwie to... To ja mam sparaw.. Sprawę do ciebie. Na imię mi Tweed, co może wiesz, i chciałbym dołąCZyć do twojego stada..
Skrzyżował nogi, unikał jak zwykle kontaktu wzrokowego, wodząc gdzieś po ciele samca. Chyba coś powinien jeszcze powiedzieć ale miał pustkę w głowie.

[Kres Pragnień]

Och, po takiej reakcji wojownika z Ziemi widział już jak wygląda ich związek. Prawdziwa miłość, całuski i przytulanie a przy tym zero rozrywki! No cóż, każdy lubił to co lubił, Urzara od zawsze była wychowaną smoczycą, Tweed więc jeżeli poczuł skrępowanie po takim żarcie, z całą pewnością pasował do niej. No, przynajmniej to miał z głowy – godny partner dla uzdrowicielki Ognia. Płomień więc już nie zamierzał obsypywać ich żartami takiego kalibru, chociaż wewnętrznie czuł że to zdegustowanie jakie pojawiło się na jego pysku było bardzo motywujące. Oooh, jak miło było korzystać z wielkiego autorytetu i mówić nieprzyzwoite rzeczy, a druga strona nic ci nie może powiedzieć, tym bardziej kiedy jej na czymś zależy.
I cóż, to było dość nagłe. Szybko się przedstawił i przeszedł do konkretów. Teraz to Płomień mógł zrobić zdegustowaną minę, ale powstrzymał się, spoglądając na niego z pewną konsternacją.
– Khm.. – Odkaszlnął – To dość odważne stwierdzenie, i takie nagłe.. Lepiej mi powiedz – dlaczego chcesz odejść od swojego obecnego stada? Nie sądzisz że taki żabi skok może brzmieć odrobinę wątpliwie? – Przyznał zakłopotany. Nie chciał robić awantury przy uzdrowicielce, ale pierwsze wrażenie między nimi nie należało do udanych. Oczywiście, było jeszcze takie pierwsiejsze, kiedy to walczyli razem przeciwko Mroku. To oraz szczęście Urzary były głównymi powodami dla których nie odrzucił jego prośby z góry. Dla tych dwóch rzeczy był gotów przyjąć go do Ognia, ale najpierw musiał ujrzeć jakim na prawdę smokiem jest. Niewykluczone że w najgorszym przypadku będzie zmuszony odmówić. Partnerstwo na odległość mogło boleć, ale to coś z czym trzeba było się liczyć.

[Horyzont Świata]

Oczywiście wiedział, że nie obejdzie się bez pytań. Najbardziej bał się odrzucenia, bo jeśli tak się stanie, to będzie skazany na pałętanie się bez stada. Nie miał motywacji aby być w wodzie, plaga kompletnie odpada bo tam by go chyba zjedli żywcem pewnie za sam charakter jaki posiada. Zerknął w bok na jego pytanie, speszony nieco grymasem jaki pojawił się pysku Płomienia. No i jak tutaj odpowiedzieć? Zerknął na Urzarę...może dokładnie to samo co jej? Przecież nie ma co ukrywać, a tak przynajmniej znowu będzie mógł ponarzekać na ziemię. Lepszego wyjścia nie miał, więc powiedział
– Już odszedłem, parę księżyców temum. Rozstałem się ze stadem pokojowo, powiedziałem Honi CZęściowo o moich planach, ona tylko skinęła głową i odebrała mi imię wojownika ziemi. Całe życie wmawiali mi, że Ziemia to wielka rodzina. Ale to kłamstwo. Moja rodzina, więzy krwi z niektórymi smokami, nigdy nie istniała. Ojciec mnie olał, siostry tak samo, pomimo moich starań. A kiedy minęło ponad 50 księżyców, nagle ojCZulek się zjawił i chciał wszystko naprawić. Za dużo kłótni... nie mogłem też.. zmusić się? Chodzi o to, że nie CZułem się sobą, próbując przysiąść lojalność nowej przywódCZyni, również zastępca został wybrany "tak o", bez podania powodów CZy przykładów dlaCZego zasługuje na tak ważne stanowisko... te stado to obecnie dla mnie jakiś głupi żart
Moment, to chyba zaszło za daleko! Zganił się w myślach, zdusił wywrócenie oczami, chrząknął i powiedział szybko
– Ale to tylko moja opinia. Mi chodzi o ten brak przywiązania, poCZucia jedności ze smokami, wszystko jest udawane. A Urzara dała mi prawdziwą rodzinę, prawdziwe przywiązanie do niej oraz naszym piskląt. Nie chcę też aby nasze dzieci żyły tak, jak ja za pisklaka. Z ojcem, który pojawia się raz na jakiś CZas, coś tam powie, po CZym znika... uhh...
"Dale jesteś beznadziejny w gadaniu"
Usłyszał w głowie słowa Se'ze, żywiołaczki, która caaaały czas tutaj była i usadowiła się właśnie wygodnie na jego grzbiecie. Gdyby miała oczy, puściłaby oczko w stronę przywódcy od tak, no ale że nie miała to tylko go sobie obserwowała. Tweed całkowicie zgodził się z tym stwierdzeniem, był beznajdziejny w gadaniu, walczeniu i... coś tam pewnie się jeszcze znajdzie.

[Światłość Wspomnień]

Ona zaś na żarty Loreleia uśmiechnęła się delikatnie – A to bym wolała nazwać twoje pisklęta -powiedziała cicho do niego. To nie tak że żarty ją zapeszały, tylko fakt że mieli sprawę do załatwienia. Dla Urzary jak i dla Tweeda było to ważne. I nawet jeżeli Lorelei nie będzie chciał go przyjąć, cóż... będzie musiała to zaakceptować i po mimo trudu jaki dla nich to będzie, żyć. Zerkała na jednego i drugiego, na spokojnie słuchając tego co mówią. Głównie to Tweed miał najwięcej do powiedzenia, no i nic dziwnego. Widać było po mimo wszystko zmartwienie na pysku uzdrowicielki. Niepokoiło ją to o czym mówił przez cały czas. Pięćdziesiąt księżyców spędził w swoim stadzie i pożegnali go jak... w sumie jak nikogo. Czy w ogniu byłoby tak samo, gdyby ona chciałaby to zrobić? Ciężko było to wyobrazić sobie... miała wrażenie że w jej stadzie jest większa zażyłość między smokami. Jej wzrok po tym przeniósł się na Loreleia
– Zastanów się nad tym proszę. Tweed to dobry wojownik i gdyby tam się nie działo nic dziwnego, nie podjąłby się tego – rzekła cicho. Cóż, nie chciała nękać go czy też mówić nie potrzebnych słów, na chwilę obecną. Płomień był dla niej rozsądnym smokiem, więc na pewno coś wymyśli. A w razie czego i wytłumaczy decyzję. Chociaż nie mogła ukryć tego, że trochę napięcie było....