Dolina Rozpaczy

[Esencja Przeszłości]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie pospieszałam samca, czekałam, aż rozstanie się na chwilę z Energią, a przynajmniej na chwilę ją oddali. Gdy twór zamigotał i zniknął, uśmiechnęłam się nieznacznie pod nosem i spojrzałam na niego, dostrzegając, że i on mi się przygląda. Jego płomienne ślepia błyszczały, napełnione odnalezioną energią. Gdy uniósł skrzydło, odetchnęłam głębiej, dopiero teraz czując, jak mocno uciskał mnie do ziemi. Poruszyłam się lekko i w końcu uniosłam się na łapach, otrząsając się lekko, by zmierzwione futro nieco się ułagodziło.
Skinęłam mu głową, słysząc jego podziękowania.
– Proszę. Korzystaj z tej mocy mądrze, Deszczowy Kolcu – odpowiedziałam cichym głosem, a nastepnie spojrzałam przed siebie. Śnieżyca przybrała na sile, targana przez mroźne porywy wiatru. Ale musiałam już wracać. Zbyt długo byłam z dala od swego Stada. Chociaż jakoś nie wracałam do niego z euforią.
– Nie, nie każdy. Ale życzę ci, abyś trafiał tylko na takich – dodałam i zerknęłam na niego kątem ślepia. – Muszę już iść. Żegnaj, Deszczowy Kolcu – mruknęłam i wyszłam na śnieżycę, unosząc się lekko na zadnich łąpach, rozprostowując rozłożyste, potężne skrzydła, którymi machnęłam lekko. Granatowe lotki naznaczone srebrnymi okręgami zamigotały lekko, a ja w następnej chwili wzbiłam się w powietrze, mknąc ku góze, jakbym chciała połączyć się z przodkami, a nastepnie zawróciłam płynnie ku terenom swego stada.

[Niegasnąca Iskra]

Pojawiła się znikąd, Zapewne już wcześniej, tyle, że w całkiem innym miejscu, była w tym zakątku. W Dolnie Rozpaczy, Śnieżnobiałe łuski, idealnie komponowały się z wszechobecnym śniegiem – mogła by spokojnie robić za zaspę śnieżną – gdyby nie jej oczy. Turkusowe, Wyraźnie odznaczające się od bieli. Przeszła jeszcze kilka kroków, może kilkanaście, zamierzając się jak najszycbiej znaleźć w umówionym miejscu, po czym usiadła.

[Dyktatorska Łuska]

Na ciemnym, poszarzałym niebie pojawiła się zielono-pomarańczowa smukła sylwetka. Dyktatorska Łuska niespiesznie wylądowała w miejscu umówionego spotkania. Nie była pewna jak wygląda Ognista, jednak wiedziała, że jest wyśmienitą Czarodziejką, a do tego zgodziła się nauczyć Cienistą magii obrony.
Samica złożyła swe piękne skrzydła i rozejrzała się po okolicy. Ciekawe miejsce przeszło jej przez myśl. Rozejrzała się wokół i w pierwszej chwili nie dostrzegła śnieżnobiałej samicy. Dopiero po chwili dwa ciemniejsze punkciki przyciągnęły jej uwagę.
No proszę, nie muszę czekać. prychnęła w myślach.
-Witaj, jestem Dyktatorska Łuska. -skinęła lekko łbem na przywitanie. -Czy to ty jesteś Niegasnąca Iskra, Czarodziejka Stada Ognia?– zapytała swym jak zwykle nieprzyjemnym, dumnym głosem.

[Niegasnąca Iskra]

Przyjrzała się zielono-pomarańczowej smoczycy, skinąwszy jej uprzednio głową. A jakże, na powitanie, Młoda, posiadająda duże zasoby magii ... idealny materiał do uzyskania mistrzostwa w swoim fachu. Nie dużo jej brakuje do pełnego wytrenowania. Rapotem kilkanaście, może kilkadziesiąt, ćwiczeń. A przynajmniej z magii obronny, – Tak, to ja – odparła z uśmiechem, dodając jednak coś – Ale obecnie tytułuje się mnie mianem Starszej, a nie czarodziejki – wyjaśniła, ale pretensji żadnej nie miała. Bo nie potrzebowała ich mieć. – To jak? Możemy zaczynać, czy chcesz mnie o coś zapytać? O jakieś wyjaśnienie, albo jak tu się trenuje magię ...
Poprawiwszy skrzydła, oczekiwała na reakcję adeptki. Jesli nie ma pytań to mogą od razu rozpocząc.

[Dyktatorska Łuska]

-Dlaczego Starszą?– zapytała zainteresowana. Chyba umknął jej taki tytuł. Zmarszczyła ślepia przypominając sobie, czy słyszała już o kimś taki, ale nic nie przyszło jej do łba.
-Nie, nie mam pytań odnośnie treningu.– powiedziała pewnym siebie głosem.– Możemy zaczynać.– dodała nieco wyniośle patrząc z oczekiwaniem na Starszą.

[Niegasnąca Iskra]

– Tak się okresla smoka, który ukończył 85 księżyców. – wyjaśniła. O tym, że ta ranga również wskazuje na to, że smok całe swoje życie służył stadu. Bo co? Ten smok, który zmienił stado, ale ma już 85 księzyców, nie może zostać Starszym? Bez sensu! – No to zaczynamy – oznajmiła entuzjastycznie, cofając się o kilka kroków do tyłu. Nie za daleko jednak, ot tak, aby dobrze słyszeć Dyktatorską. Potem zaatakowała. Posłała w jej kierunku lodowaty podmuch wiatru zmierzający na jej bok. Prawy bok, konkretnie. Miał on się pojawić/ zmaterializować pół ogona od smoczycy, a także "opatulić" resztę jej ciała – niczym pled. Celem było oczywiście zamrożenie/przymrożenie.

[Dyktatorska Łuska]

-Hmm, fajnie wiedzieć.– wzruszyła ramionami. Tytułowanie starych smoków, też mi coś. prychnęła w myślach, ale nie odważyła się powiedzieć tego głośno. O dziwo czuła się nieco niezręcznie przy Ognistej, tylko nie była pewna, czy to jej wiek, czy może umiejętności tak wpływały na Adeptkę.
Skinęła łbem sztywno, by nie pokazać swojego entuzjazmu. Podczas gdy Niegasnąca Iskra cofała się robiąc sobie więcej miejsca, Dyktatorska odetchnęła głęboko i wyciszyła umysł. Posługiwanie się maddarą szło jej znacznie lepiej odkąd zaczęła więcej ćwiczyć i walczyć, co niezmiernie ją cieszyło. Patrzyła na skupiony pysk Iskierki czekając na atak. Nie dostrzegła go, ale poczuła. Lodowaty powiew wiatru, który jeszcze nie zdążył do niej dotrzeć, ale to może zmienić się bardzo szybko. W skupieniu zaczęła wyobrażać sobie jak z jej łusek wydostają się cieniutkie nitki szmaragdowej maddary. Niedostrzegalne dla oko nitki połączyły się w jedną, spójną sieć, której zadaniem było ogrzewać samicę. Całe swoje ciało pokryła tarczą, która posiadać miała właściwości termiczne. Od wewnątrz ogrzewała przyjemnie samicę dzięki temu, że nadała ona tarczy wysoką temperaturę. Wzorzec czerpała z gorących ognistych płomieni, ale by nie było jej za gorąco i by się nie poparzyć obniżyła nieco temperaturę. Zewnętrzna zaś strona miała za zadanie chronić samicę przed chłodem w taki sposób, że nie miała prawa przepuścić go do wnętrza tarczy. Nie była pewna, czy maddara jej posłucha, bo obrona wydała jej się nieco nieskładna, ale miała nadzieję, że wszystko pójdzie pomyślnie. Tchnęła więc w wyobrażenie nieco więcej magii by podtrzymać tarczę i czekała.

[Niegasnąca Iskra]

//Rozumie, że chodziło Ci o otoczkę, bo tarcza jest albo półkolista albo coś takiego jak a la mur – zasłaniająca tylko przednią część ciała

Ano posłuchała, czemu miała nie posłuchać, zwłaszcza, że Dyktatorska dobrze wykonała swoje zadanie. Odpowiednio wyobraziła sobie swoją tarczę, tak jak oczekiwała tego ognista. Jej atak bardzo szybko, dzięki wysokiej temperaturze bijącej z bariery ziemnej, został zneutralizowany. A ona sama nie zamierzała tworzyć kolejnych podmuchów. Jeden jej spokojnie wystarczył. Chwilę później, Łuska mogła poczuć drgania ziemi, a także maddarę – a raczej jej aurę – bijącą od podłoża. Tak. Atak miał nastąpić z dołu. Z ziemi miały wystrzelić dwa kolce, oba wycelowane w podbrzusze smoczycy, tyle, że w inne miejsca. Jeden z przodu, bliżej przednich łap, a drugi z tyłu, bliżej oba. Oba kolce były kamienne, i naostrzone – ich czubki były bardzo ostre. Miały się one wbić w ciało smoczycy, uszkadzając to co zewnętrzne – łuski, skórę – i to co wewnętrzne – mięśnie, nerwy, tkanki ...

[Dyktatorska Łuska]

//Kwestia semantyki :P nie chodziło mi ani o tarczę w sensie mur, ani o tarczę półkolistą.

Drżenie ziemi to nigdy nie jest dobry znak. Dyktatorska wiedziała o tym doskonale. Wręcz czuła maddare bijącą spod jej łap. Coś się działo. Samica nie tracąc ani chwili na dalsze rozważania i odpędzając nawroty wspomnień, zaczęła tworzyć wyobrażenie w swojej głowie. Szło jej na prawdę szybko. Dyktatorska, wiedziała skąd przychodzi atak, nie było więc większej potrzeby chronienia góry swojego ciała. Samica wyobraziła sobie grubą powłokę chroniącą ją tylko od spodu i po bokach. Była prawie niczym druga skóra z tym, że odstawała od ciała jakieś pół szpona, tak aby amortyzować potencjalne uderzenie. Powłoka wnikała w ziemię nawet pod jej łapami. Nie wiedziała czy mistrzyni zechce uderzyć ją właśnie tam. Bezpieczeństwo, bezpieczeństwo i jeszcze raz bezpieczeństwo, przecież to właśnie o nie chodziło w obronie.
Ale sam kształt i grubość nie wystarczył. Musiała dodać kilka cech. Nie wiedziała co wyskoczy na nią spod ziemia. Postanowiła więc nadać powłoce twardość, wielką twardość prawie taką jaką posiada diament. Ni sądziła, że z dołu zaatakują ją żywioły typu lód czy ogień. Dlatego skupiła się głównie na twardości i wytrzymałości.
Tchnęła w wyobrażenie maddarę i czekała.

[Niegasnąca Iskra]

//Wiem kotku, ale ja uczyłam pewną osobistość, która myliła te pojęcia, i dlatego jestem wyczulona :P O wiele lepiej brzmi bariera, "tarcza" (nie nalezy tego wtedy traktować tego dosłownie xD)

Obrona była dobra, ale nie idealna. ~ Mała rada. Jeśli coś atakuje Cię z dołu, nie musisz wcale tworzyć aż tak grubej bariery, która sięga w głąb ziemi. Bo to jest nieco maddarożerne. Jeśli czujesz, że coś ma się wynurzyć z ziemi, to niekoniecznie musisz tworzyć bardzo grubą powłokę – wystarczy na kilka/kilkanaście łusek. W dodatku, jeśli dodasz swojej maddarze rozkaz, że ma nie dopuścić do siebie kolca, to nawet cieniutka warstwa kamienia czy diamentu będzie w stanie Cię ochronić. tak właśnie działa maddara. Na komendy. – podpowiedziała, ale nie była to żadne wytykanie niewiedzy Dyktatoskiej tylko mała podpowiedź. Jak czarodziej czarodziejowi. Jednak ogólnie ognista była zadowolona i to było nawet widać. I jej spojrzenie i gest – uśmiech konkretnie – wyrażał pełne zadowolenie.
***
Kolejny jej atak był związany z powietrzem. Konkretnie tym wokół pyska cienistej. Tak zmanipulowała powietrze tak, że obniżyła o kilka stopni dwutlenek węgla. Resztę pozostawiła bez zmian. To miało doprowadzić do powstania "mroczków" przed ślepiami, zawrotów głowy, szumów w uszach, osłabieniach mięśni. W dodatku, jej czaru nie można było zdmuchnąć – wiatr nie mógł mu zrobić żadnej "krzywdy"

[Dyktatorska Łuska]

//Zapamiętam na przyszłość misiu :)

Skinęła łbem słuchając z uwagą słów Iskierki. -W sumie, masz rację.– przytaknęła. Słowa te wyleciały z jej pyska zanim jeszcze zdążyła o tym pomyśleć, dlatego zaskoczyły ją niezmiernie. Przyznaje komuś rację? Nie, tak nie może być. By zatuszować trochę swoje zachowanie wyprostowała się jeszcze bardziej i spojrzała wyniośle na Ognistą.
Spoglądała na Niegasnącą Iskrę oczekując kolejnego ataku. Była zdeterminowana i pewna swoich umiejętności, ale....cóż nie spodziewała się, że Ognista wykona tak sprytny atak. Stojąc i czekając na atak poczuła się nieco nieprzyjemnie. Nie był to jeszcze stan, w którym miałabym mdleć, ale czuła się niepewnie. Dlatego uznała, że coś musi być nie tak z powietrzem. Nie było czasu na kombinowanie. Na jej pysku pojawiła się tarcza-skóra. Powłoka z maddary miała na celu odgrodzić samicę od "trującego" powietrza. Była tak skonstruowana by nie przepuszczać go do środka, ale filtrowała jego cząsteczki by te niewielkie ilości czystego tlenu przedostawały się do środka. Szybko zaczerpnęła więcej maddary i tchnęła w wyobrażenie oczekując szybkiej ulgi.

[Niegasnąca Iskra]

//Dziękuję :mrgreen:

Uśmiechnęła się do Dyktatorskiej. W zasadzie nie musiała jej przyznawać żadnej racji, spokojnie by jej wystarczyło, gdyby choć udała, że ją słucha. przekazała swoją wiedzą, to co się dowiedziała i to co doświadczyła, a to co się będzie działo w przyszłości już od niej po prostu nie zależało. Niemniej jednak, coś poszło nie tak, a przynajmniej nie tak jak zaplanowała sobie Dyktatorska. Bo choć ognista obniżyła zawartość dwutlenku węgla, to on dalej był składnikiem powietrza, i powinien brać udział w procesie oddychania. I tak, do poprzednich objawów dołączyły nowe. Poczucie duszności (na skutek zwiększenia ciśnienia we krwi) niepokój, pobudzenie ośrodka oddechowego i zwiększenie częstości oddechów. Chyba ignorowanie "trującego" powietrza – dwutlenku węgla, nie było mądrym rozwiązaniem.

[Dyktatorska Łuska]

Gdyby nie fakt, że czuła się coraz gorzej, zapewne warknęłaby albo ryknęła. Nie chciała jednak robić głębokich wdechów by nie zatruć się jeszcze bardziej. Zamiast tego powtórnie wykonała obronę. Tym razem zamiast stosować maddarę na skórze, postanowiła wytworzyć wokół swojego łba coś na kształt bańki. Okrągła tarcza miała być szczelna i ciągnąć się od miejsca pod kryzą do góry nad uszy samicy. Celem przezroczystej bańki było odseparować pysk samicy od przekombinowanego powietrza. Zewnętrza jej warstwa miała nie przepuszczać do środka mieszanki Iskierki, zaś zmienione właściwości powietrza, które i tak znalazły się wewnątrz, w momencie, gdy samica zamykała bańkę, teraz zostało oczyszczone tak, by znajdowały się tam tylko pierwiastki niezbędne do prawidłowego oddychania. Oczywiście zadbała o to, by ich ilość nie przekraczała dopuszczalnej normy, czyli by nie było ich ani za dużo, ani za mało. Miała nadzieję, że tym razem obrona wypali, bo czuła się coraz gorzej i potrzebne jej było trochę świeżego powietrza. Zaczerpnęła szybko maddarę i tchnęła ją w swój twór.

[Niegasnąca Iskra]

I wlasnie o to chodzilo. o przywrocenie odpowiedniego skladu powietrza. Nie bylo wazne co Luska zastosowala, czy to pierwsza bariere czy druga, obie byly poprawne, bo tak naprawde chodzilo o unormowanie stanu dwutlenku wegla. Tu byl caly szkopul. Ale i tak cienista wyszla zwyciesko z tego pojedynku. Obronila sie. Tym razem ognista zaatakowala kulami. dwiema. Obiema ognistymi – jedna wycelowala w jej pier a druga w jej bok. Zmaterializowac sie mialy pol ogona od smoczy z pyknieciem. Mialy leciec szybko. ale nie najszybciej. ~ Pamietaj, prosze, o tym, zeby Ci woda jesli ja zastosujesz, nie splynela z tarczy,bo zadziala na nia grswitacja ...
Juz z czyms takim sie spotkala, ale na szczescie woda u jej uczennicy caly czas sie uzupelniala. Na jej szczescie

[Dyktatorska Łuska]

Ciągnęła głęboko powietrze rozkoszując się nim. Złe samopoczucie minęło tak szybko, jak przyszło, a sama Łuska mimo złości na siebie, że za pierwszym razem jej się nie powiodło, teraz, czuła się nawet dumna z tego małego sukcesiku. Zmrużyła ślepia skupiając się na Ognistej. Tej białej samicy nie wolno ufać, atakuje znienacka, a jej posunięcia są nielada wyzwaniem.
Dostrzegła dwie kule, dostatecznie daleko, by miała czas na porządną obronę, ale też nie mogła się guzdrać. Skinęła łbem, by pokazać Niegasnącej, że przyjęła do wiadomości jej słowa. Dyktatorska miała jednak inny plan. Wszędzie walały się zaspy śnieżne. W końcu z czymś musiała zlewać się ta biała samica. Dlatego też Dyktatorska zaczerpnęła nieco maddary i wyobraziła sobie ja silny wiatr unosi do góry owe zaspy. Wielkie kupy śniegu, którego płatki wcale nie rozlatywały się tworząc białą mgiełkę, o nie, one trzymały się ściśle siebie, tak jakby połączone były niewidzialną nitką. Samica uniosła więc dwie zaspy i pchnęła je z ogromną mocą. Jedna na jedną kulę, a druga na drugą. Owe zaspy miały na celu pochłonąć ogień. Pod wpływem zderzenia zmarzniętej wody z ogniem, ten drugi powinien wyparować. A ponieważ unosząc zaspy śnieżne do góry użyła lodowatego wiatru, który miał podtrzymać temperaturę śniegu, więc nie powinien on w trakcie lotu ani stopnieć, ani się rozwiać. W teorii atak wydawał się niezły, ale jak to będzie w praktyce? Tchnęła maddarę w wyobrażenie, gdy kule były jeszcze w miarę daleko od samicy.

[Niegasnąca Iskra]

Dyktatorska, a jakże, obroniła się. Można rzec, że jak zwykle, pomijając tylko jeden, malutki błąd, który jej się przydarzył. ~ Naturalizacja, brawo! Mało który czarodziej z tego korzysta, a i nie zawsze wiedzą co to pojęcie oznacza – przesłała mentalnie smoczycy, zadowolona jak nie wiem co. Choć to nieco ryzykowana obrona, i trzeba tu naprawdę być nie szybkim, ale błyskawicznym, to i tak cienista uzyskała od niej aprobatę. Pełną aprobatę. Ma pomysł ta cienista, a to się chwali – pomyślała z uśmiechem.
***
Potem znowu wybrała ziemię. Z podłoża miały błyskawicznie wystrzelić kilka pnączy, mające za zadanie pochwycenie co poniektórych punktów na ciele smoczycy i je zaciśnięcie. Ani nie lekko, ani nie mocno. W dodatku, ich wewnętrzną stronę pokryła haczykami. Ostrymi i diamentowymi. Samych pnączy nie dało się jednak rozerwać, choć wyglądały jak zwykle – elastyczne, niezbyt długie i nie za grube ... Pysk, ogon, łapy, skrzydła – to one byly zagrożone.