Dolina Rozpaczy

[Sosnowy Pocisk]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Podeszła bliżej. Zaskoczyła ją reakcja samca na jej obecność. Może rzeczywiście nie życzył sobie teraz towarzystwa? Albo... miał do niej żal za tamtą wyprawę? Szyszka szybko odrzuciła od siebie tą myśl. Przecież starała się jak mogła, no i podczas ich poprzedniego spotkania nie wyglądał jakby był na nią zły. Przynajmniej jej się tak wydawało. O tym, że ktoś się na nią wykrwawił nie pamiętała, a nawet jeśli ktoś by jej o tym przypomniał, to nie wydawałoby się jej to dziwne, bo podczas niemal każdej walki posoka brudziła wszystko wokół.
–Co? Za co mnie przepraszasz? – zapytała szczerze zdziwiona, nie rozumiejąc co ma na myśli.

[Błysk Przeszłości]

– Za to, że wplątałem cię w coś, co prawie się skończyło twoją śmiercią. – odpowiedział czarodziejce od razu, cichym, nieco przygaszonym głosem. Wpatrywał się w jej oczy i szukał w nich jakiegoś znaku, czy jest na niego zła. Choć w sumie na razie wyglądała na nieco zdziwioną. Może przez to wszystko straciła pamięć o tamtym wydarzeniu i dlatego nie wie o co chodzi?

[Sosnowy Pocisk]

– Po pierwsze, to nie zaciągnąłeś mnie tam siłą, tylko sama poszłam – zaczęła. – A po drugie to przecież nie mogliśmy przewidzieć, że coś takiego się zdarzy. No i w końcu jestem tu i żyję. Nie masz za co przepraszać – stwierdziła spokojnym głosem, nieco zdziwiona tymi słowami. Czy zadręczał się tym przez te wszystkie księżyce? Nie, raczej nie. Szyszka nie uważała siebie za smoczycę, która zajmowałaby myśli innych. No, może Fenka. Przynajmniej miała taką nadzieję.

[Błysk Przeszłości]

– Oh. – odparł troszeczkę zdziwiony, że czarodziejka Wody w ogóle się tym nie przejmowała. Trwało to jeszcze chwilkę, a następnie na pysku wojownika zaczął malować się drobny, ale jednak uśmiech.
– Dziękuję, że... Że tak uważasz. Chciałem się w sumie spotkać z tobą wcześniej. Umawialiśmy się nawet na walkę po tamtej... wyprawie. Ale z drugiej strony bałem się, że nie będziesz w sumie chciała mnie już więcej widzieć...

[Sosnowy Pocisk]

– Tak, pamiętam, umawialiśmy się. Od tamtej pory trochę się działo i... – zawahała się, mimowolnie spoglądając na niedawno odzyskaną łapę – ...już nie goszczę na arenie tak często jak wcześniej – przyznała. Wyczuła lekkie wibracje maddary i zerknęła w stronę ich źródła. Spodziewała się iluzji zasłaniającej jakąś bliznę lub ranę, a jednak drgania zdawały się dobiegać z medalionu nad którym lśniła świeża blizna. – Podejrzewam, że u Ciebie też wiele się zmieniło przez te wszystkie księżyce – zagadnęła, wskazując wymownie na jego szyję. – Co się stało? – zapytała.

[Błysk Przeszłości]

Przytaknął delikatnie, słuchając słów znajomej. Trochę mu ulżyło od momentu początku rozmowy. W sumie to nawet stęsknił się za głosem należącym do czarodziejki wody.
– Tak, eh... dość dużo przeżyłem, a raz nawet... nie. – odpowiedział ciszej, spoglądając na moment w dół, na swoje przednie łapy. Podniósł prawą i pogłaskał się nią zarazem po swojej klatce piersiowej, jak i po wiszącym nad nią maddarowym tworze – Między innymi dlatego ja też sporadycznie już odwiedzam arenę. Nie chcę stracić swojego życia na dobre, zwłaszcza przez przypadek. – zrobił przerwę na przełknięcie śliny, po czym kontynuował z nieco większym entuzjazmem – A tym bardziej zwłaszcza, że mam Tro-... – i tu znów entuzjazm prysł i przemienił się w neutralność – ...dwoje dzieci. Staram się nimi opiekować jak najbardziej mogę, ale mam wrażenie, że nie jestem w tym dobry. A ty masz jakichś... podopiecznych?

[Sosnowy Pocisk]

To miłe, że chociaż on stęsknił się za jej głosem, choć przecież nawet nie wiedział na jak wiele księżyców go straciła. Gdy odpowiedział na jej pytanie, zasmuciła się.
– Och, przykro mi – powiedziała. – Jak..? – zaczęła, ale niemal od razu zmieniła zdanie – Chociaż nie. Nie musisz odpowiadać, rozumiem, że pewnie nie chcesz do tego wracać, przepraszam – wycofała się szybko z zadanego pytania. Powinna czasem pomyśleć, a później otwierać pysk!
Nastrój nieco jej się poprawił, kiedy Błysk wspomniał o pisklętach. Czasami zastanawiała się jak mu się wiedzie.
– Chciałabym kiedyś zobaczyć mniejsze wersje Błysku – powiedziała z pewnym rozczuleniem wyobrażając sobie jak mogłyby wyglądać. – I tak. Mam swoje małe stadko. Całą siódemkę – odpowiedziała uśmiechając się na myśl o nich. Chciałaby na tym zakończyć, ale wyznania Zamąconego nie mogła tak po prostu zostawić bez komentarza. – I... powinna być ósemka. Czasami po prostu... nie możemy nic zrobić, choćbyśmy się nie wiem jak starali – powiedziała, spoglądając na samca.

[Błysk Przeszłości]

– Niee, po prostu... Powiedzmy, że straciłem wiarę w to, że smoki wiedzą czym jest opanowanie honor w walce. – skomentował ten temat, który smoka po prostu nieco smucił, a nie, że nie chciał go w ogóle poruszać. Gdyby tak było, w ogóle o nim by nie wspominał, albo wprost powiedziałby, że o tym nie zamierza rozmawiać.
Temat jednak został sam zmieniony, a raczej zainicjowany przez odpowiedź Błysku. Uśmiechnął się nawet delikatnie słysząc, że Sosnowa chciałaby kiedyś zobaczyć jego dzieci. Ale jednocześnie aż się zdziwił, gdy usłyszał ile piskląt ma pod swoją opieką czarodziejka. Aż siedem? Choć w zasadzie... w Ziemi również było kilka aż tak licznych rodzin. No chyba, że samica była rozchwytywana po prostu przez wielu samców? Cóż, z takim charakterem i charyzmą to też było bardzo prawdopodobne w jej przypadku.
– Oh, gratuluję. Pewnie trudno jest opiekować się taką dużą gromadką. – powiedział od razu – Moją najstarszą córkę na pewno kiedyś spotkasz, jest kleryczką. Ma na imię Ćmia Łuska. A młodsza to Endria. Rzadko ją jednak widuję, bo jest w Ogniu. – stwierdził, a potem dał znajomej dokończyć.
Cicho westchnął słysząc jej tłumaczenie. Jednak miał wrażenie, że jego stracie dziecka mógł bez problemu zapobiec.
– Rozumiem, ale w moim przypadku... On po prostu zniknął. Bez śladu. Szukałem go wszędzie, po całej Ziemi, i nic. Jakby zupełnie rozpłynął się w powietrzu. Męczy mnie po prostu to, że... Zgubił się przez moją chwilową nieuwagę... – dokończył ciszej. Czuł się trochę tak, jakby to on podpisał wyrok śmierci na Strzygiełka. Był przecież za niego odpowiedzialny. Nie dość, że go zgubił, to nie potrafił go jeszcze nigdzie znaleźć. Na szczęście mając teraz kompana mógł przez cały okres dorastania Soli mieć na nią oko. Ciekawe, czy bez niego ona by też...

[Sosnowy Pocisk]

Sosnowa skinęła łbem.
– Nie wszyscy potrafią... a właściwie chcą się kontrolować – potwierdziła kwaśno. – Nie rozumiem dlaczego tak jest. – Sama uwielbiała walczyć, ale zawsze traktowała to jako doskonalenie umiejętności i rywalizację. – Nawet nie wyobrażam sobie, żebym mogła kogoś okaleczyć – przyznała.
Temat zszedł na pisklęta, a Szyszka mogła tylko żałować, że Błysk nie wypowiedział swoich myśli na głos, bo z pewnością poprawiłyby one samicy humor.
– Będę jej wyglądać – powiedziała mając na myśli kleryczkę.– Hm. W Ogniu? – zainteresowała się, zaciekawiona kim jest partnerka Zamąconego. – Dziękuję. Na szczęście to nie był jeden miot, choć i trójki piskląt jednocześnie nie jest łatwo upilnować. Jakoś z Fenkiem i kompanami jakoś daliśmy radę. Kwintesencja Chaosu i Bitewna Hulanka są wojowniczkami, Kamienny Kolec też chce nim zostać. Żabi Kolec jest klerykiem, Drapieżny Kolec będzie łowcą, a Bezgwiezdny Kolec – czarodziejem. Grot jest najmłodszy i wciąż się uczy wszystkiego. Pewnie spotkasz ich w różnych okolicznościach – powiedziała, a jej opis z oczywistych względów był dłuższy niż jej przyjaciela.
– Och. To... będzie marne pocieszenie, ale chyba oboje doskonale wiemy, że pisklęta potrafią być bardzo pomysłowe w gubieniu się... – zerknęła na Błysk mając na myśli oczywiście siebie i jego, kiedy byli maluchami i wymknęli się spod opieki swoich rodzin. – My sobie poradziliśmy. On też da radę, może nawet sam zdoła kiedyś wrócić. Wierzę w to – próbowała pocieszyć samca.

[Błysk Przeszłości]

Przytaknął tylko na stwierdzenie o tym, że nie wszyscy potrafią się kontrolować. Oh, co jest z tymi smokami... Nawet Mrok jest przecież w stanie powstrzymywać się od żerowania na smokach, przez cały czas.
Na zaciekawienie dotyczące stada drugiej córeczki, samiec również przytaknął, ale i dołączył do tego gestu parę neutralnie brzmiących z jego ust wyjaśnień.
– Mhm. Pod opieką mojej partnerki. To dość dziwne uczucie... Być z kimś dłużej niż kilka księżyców. Ale bardzo miłe. Nawet przestaję już miewać obawy, że nagle wszystko się zawali, jak zwykle przedtem. – rozwinął nieco temat, wciąż utrzymując neutralność.
Przysłuchiwał się z ciekawością długiej liście potomków Sosnowej. Zwrócił uwagę na imię jej partnera.
– Fenek? – przekrzywił nieco łeb. W zasadzie to nie pamiętał, aby wcześniej samica mówiła o jej partnerze. I to jak widać – stałym. A wymieniła jego imię w taki sposób, jakby Zamącony miałby już go znać. A nie znał. To znaczy, znał, ale nie wiedział jeszcze o kogo dokładniej chodzi.
– Czyli wychodzi na to, że z twoich potomków można by już uformować ładne stado, hehe. – skomentował, nawet lekko się uśmiechając. Z taką ilością nowych imion w głowie na pewno Błysk spotka kogoś z nich jeszcze w swoim życiu.
W zasadzie to... Szyszka miała rację. On sam też przecież zniknął dla rodziców bez śladu i... proszę, jest teraz starym, silnym smokiem z dużym bagażem doświadczenia na grzbiecie. Poradził sobie. A skoro on poradził sobie, to i Strzygiełek, być może z niewielkimi problemami, również sobie poradzi. Błysk wyszedł z chwilowego przygnębienia i delikatnie się uśmiechnął, wracając wzrokiem na Sosnową.
– Masz rację. Na pewno sobie poradzi. – lekko przytaknął, szczerze w to teraz wierząc.

[Sosnowy Pocisk]

Szyszka zamyśliła się chwilę nad słowami Błysku. Bycie z Fenem uważała za tak oczywiste jak oddychanie i nigdy dotąd nie zastanawiała się nad tym, że ktoś może nie mieć tyle szczęścia co oni. To znaczy, wiedziała, że bywa różnie, ale nie poświęcała temu zbyt wiele myśli. Może czas to zmienić i bardziej doceniać to co ma?
– To rzeczywiście bardzo miła świadomość, że zawsze można z kimś dzielić myśli i swoje doświadczenia... lub chociaż przytulić, kiedy tego potrzebujemy – stwierdziła z lekkim uśmiechem. Ucieszyła się, że wojownik także może teraz tego doświadczać. – A kim ona jest? Może kiedyś ją także spotkam – dopytała, szczerze zaciekawiona.
– Och. Fen. Przesilenie Północne – dodała szybko. Wcześniej nie pomyślała, że Błysk może nie znać jego pisklęcego imienia, choć przecież nie wszyscy ich używali – a szczególnie jeszcze ich zdrobnień, tak jak to robiła Szyszka.
Na kolejne słowa Zamąconego, parsknęła śmiechem.
– Tak. Zdecydowanie mogłabym utworzyć stadko z młodymi. W sumie, to tylko Piastuna brakuje z możliwych rang – zaśmiała się. Patrząc na to, czego już uczyła pisklęta, to pewnie sama mogłaby nim zostać. A może to Grot wybierze taką drogę?

[Błysk Przeszłości]

Lekki uśmiech Szyszki rozprzestrzenił się na usta Błysku, gdy ta wspomniała o tuleniu. ach, tak. To było naprawdę przyjemne. A co dopiero tulenie tak puszystej samicy jak Szyszka? To dopiero luksus dla wybranych.
– Noir. Sugestia Grzechu. Wojowniczką Ognia i fanka gąsienic. – uśmiechnął się nawet nieco mocniej przypominając sobie z jak wielką pasją, w trakcie wspólnie spędzanych chwil opowiadała ona o tych maleńkich stworzeniach. Ale nie powiedział już nic więcej na ten temat. Narazie.
Słysząc już oficjalne imię partnera Szyszki, od razu wszystko się rozjaśniło. Zrobiło się mu nawet nieco źle, że w zasadzie to... Wtedy, przy porwaniu, Przesilenie nie tylko ratował swoją stadną czarodziejkę, ale również i partnerkę. To dobrze w takim razie, że wszystko się dobrze dla Szyszki skończyo. W przeciwnym razie chyba sojuszu już by nie było.
– Oooh, przywódca Wody. – powiedział jeszcze to na głos, doznając olśnienia również i dźwiękowo. Później jednak zamilkł i już więcej nic nie mówił. Przytaknął tylko czarodziejce i siedział tylko tak sobie przy niej. Wpatrzony w jej puszysty łebek. Wciąż lekko się uśmiechając. O co mogło mu chodzić?

[Sosnowy Pocisk]

I ponownie Szyszka nigdy nie dowie się o miłych rzeczach, które ktoś pomyślał na jej temat. Ach. Życie.
Gdy tylko Błysk ujawnił imię partnerki, pysk smoczycy na jedno uderzenie serca zastygł w półuśmiechu. Przez chwilę była pewna, że zaraz z ust wojownika usłyszy "fanka smoczych zadów", ale nic takiego nie nastąpiło. Samica zamrugała i odzyskała panowanie nad sobą. Choć przez jej głowę przelatywały rozmaite myśli, to najpierw chciała się więcej dowiedzieć o tej sytuacji zanim postanowi... cokolwiek zrobić.
~ Och. Sugestia. Miałam okazję ją poznać. Mówiłeś, że jak długo jesteście razem? I wspominała może o naszym spotkaniu? ~ zaczęła wypytywać dość beztroskim tonem, zupełnie jakby omawiała najświeższe ploteczki. Miała nadzieję, że Błysk ją poznał już po ich starciu i wojowniczka choć trochę zdążyła się opanować. A może mu jej zachowanie nie przeszkadzało? Cóż, nie każdy był tak przywiązany do bliskich jak Szyszka.
~ Dokładnie. Przywódca Wody ~ powtórzyła.
Błysk przez chwilę jej się przyglądał w milczeniu, a ona zaczęła to uznawać za podejrzane. Czyżby przydarzyła się właśnie jedna z tych przykrych sytuacji, gdy...
~ Tak się przyglądasz, że aż się boję. Mam coś na pysku, tak? ~ zapytała, lekko speszona, zezując na nos i próbując zetrzeć z niego cokolwiek mogło się tam przyczepić.

[Błysk Przeszłości]

W duszy Zamąconego od razu pojawiło się zaniepokojenie. Czemu akurat, gdy wspomniał o swojej partnerce, Szyszka tak nagle ni stąd, ni zowąd przeszła na komunikację mentalną? Jeszcze ta wspominka o spotkaniu... O nie, czy znowu... znowu nadchodzi tragedia? Nawet beztroski ton nie ochronił jego zwykle błądzących myśli przed lekkim strachem.
Przełknął tylko ślinę, a jego ślepia rozejrzały się na boki, czy ktoś aby na pewno nie podsłuchuje.
– Um... Nie mówiła...? Jesteśmy razem od jakichś kilkunastu księżyców. – rzekł... normalnie. Normalnie, jak na siebie, czyli cicho, nie używając jeszcze mentalnych przekazów.
Łapy mu później jednak lekko drgnęły, a do głosu wdarła się dopiero teraz nuta niepokoju – A... czy jest coś, o czym powinienem o niej wiedzieć?

Błysk nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego spojrzenie może wywoływać strach. To znaczy – u dwunogów tak, i owszem, ale u smoków? Cóż, uśmiechnął się nieco bardziej przy troszku głupiutkim pytaniu i rzekł mile.
– Tylko uśmiech. – a potem podrapał sie tylko łapą o bok swojego grzebienia tuż przy nosie.

[Sosnowy Pocisk]

Szyszka zauważyła nagłe zaniepokojenie Błyska i przez chwilę zastanawiała się o co mu chodzi. Czyżby jednak była niedyskretna z tym pozornie niewinnym dopytywaniem o partnerkę? Gdy uświadomiła sobie swój błąd miała ochotę przejechać łapą po pysku z zażenowania.
– Oj. Przepraszam. Tyle księżyców nie mogłam mówić, że jeszcze zdarza mi się nieświadomie przechodzić na komunikację mentalną – powiedziała, wzruszając barkami, gdyż naprawdę nie zrobiła tego celowo. Siła przyzwyczajenia.
Zaraz jednak wróciła do interesującego ją tematu. Znali się kilkanaście księżyców... czyli musieli się spotkać trochę po ich walce. Czy Sugestia w tym czasie przestała zachwycać się na głos cudzymi partnerami i próbować wbijać kły w ich zady? Szyszka nie mogła znać odpowiedzi na to pytanie. Mogła mieć tylko nadzieję, że jej reakcja zniechęciła wojowniczkę do tego typu działań. A co, jeśli nie? Czy czarodziejka nie powinna ostrzec przyjaciela? Z drugiej strony – w końcu wydawał się szczęśliwy, nie miała serca burzyć jego radości.
Po krótkiej walce ze sobą Sosnowa zdecydowała zaufać osądowi Zamąconego i nie wtrącać się w cudze sprawy. Najwyżej później znowu dorwie Noir na arenie.
– Co? Nie, nic. Tylko walczyłyśmy kiedyś i byłam ciekawa czy o mnie mówiła, ale to było długo przed Waszym spotkaniem, więc po co miałaby wspominać i jakiś starych – przegranych zresztą – pojedynkach? – brązowa zapytała retorycznie i machnęła łapą na znak, że to nic godnego uwagi.
Pomimo zapewnień Ziemnego, że na pysku nic nie miała, na wszelki wypadek przetarła go łapą – ostrożności nigdy za wiele! – i także uśmiechnęła się do wojownika.

[Błysk Przeszłości]

Ah, więc to nic poważnego... Choć w sumie teraz zaczął się zastanawiać, dlaczego Szyszka nie mogła mówić. Jednak powstrzymał się przed zadaniem pytania, bo domyślał się, że to najprawdopodobniej skutek jej porwania.
– Oh, rozumiem... – rzekł, ale jakby jeszcze się zastanawiał. Choć już raczej z większym przekonaniem niż z powątpiewaniem. To było logiczne.
– Nie, nie wspominała, o walkach mi nawet nic nie mówiła. Choć w sumie mógłbym się jej zapytać, bo to ja uczyłem ją walczyć. Hm, może dlatego z tobą przegrała? – delikatnie się nawet uśmiechnął na tę myśl. Cóż, kolejny element wspólny!
– A ogólnie co słychać w Wodzie? Skoro twoim partnerem jest przywódca, to pewnie ty również wiele wiesz o stadzie.