Czarny Staw

[Diamentowe Serce]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zauważyła uśmiech na licu Aqena, ale dziwiła się mu trochę. W jej oczach Aqen był świetnym Przywódcą i nie zauważyła, by ktoś miał odmienne zdanie. Stado do którego się przyłączyła, przeżywało jakąś reformę, która nawet ona zauważyła. Czuła to po tych wszystkich ceremoniach i spotkaniach. Odczuwała lekki dyskomfort, że tyle namieszała swoją problematycznością, ale Aqen powiedział coś co dotarło do niej dopiero teraz...
Jak to córką?!
Nie była pewna, czy to w ogóle możliwe. Owszem, dbał o nią na początku. Pilnował, chronił i nadstawiał za nią kartu. Lecz myślała, że traktuje tak każdego nowego członka stada lub małego pisklaka bez rodziców.
To wszystko wywołało u niej zarówno radość, jak i smutek, bo dostrzegła z niemałym opóźnieniem, jakim musiała być dla niego utrapieniem. A teraz w dodatku skaleczyła go swoją nadgorliwością. Starała się patrzeć na jego pysk i słuchać co do niej mówił i chociaż miała podzielność uwagi, nie przestawała o tym myśleć, słysząc tylko niektóre słowa. Dopóki nie zapadła cisza.
Samiczka zamrugała szybko, podnosząc zdziwiony wzrok na Próbę Ognia.
– Poszept Nocy jest pięknym futrzakiem, a ty... no takim sobie – skomentowała pół-żartem, pół-serio. Oczywiście, że Poszept bardzo się jej podobał wizualnie. Emanował aurą spokoju. Zupełnie jak Aqen.
– Czyli pochodzisz tak naprawdę z rozbitej rodziny – powiedziała na głos, co pomyślała. Niestety. Czasami nie umiała wyczuć, że jej słowa mogą kogoś zranić.

[Trzask Płomieni]

Nie mógł się nie zgodzić. Ojciec miał w sobie coś, co przyciągało innych. Charyzmę, aparycję i generalnie sposób bycia. Aqen był do niego podobny jeżeli chodzi o ogólny wygląd, ale barwy były bardziej krzykliwe. Nie każdy za tym przepadał, ale też wojownik nie należał do osobników próżnych. Wolał brak komplementów od ich nadmiaru – nigdy nie wiedział jak na nie odpowiadać.
Więc i teraz to przemilczał. Posłał skrępowany, wymuszony uśmiech Diamentowemu Sercu, skupiając się na drugiej części jej wypowiedzi.
– Ogień był dla mnie lepszą rodziną niż smoczyca z Plagi która przyczyniła się do mojego wyklucia – odpowiedział bez krępacji. – Sztorm i Duch zajmowali się mną, gdy Poszept nie mógł. Bawiłem się z nimi, ich dziećmi, kompanami. Nigdy nie dali mi odczuć, że nie jestem z nimi spokrewniony. Czułem się przy nich świetnie. – Nawet lepiej, niż przy rzekomo prawdziwej rodzinie, miał ochotę dodać.

[Diamentowe Serce]

Nie była zaskoczona jego słowami. Każdy w Ogniu zachowywał się godnie i odpowiedzialnie. Mora poznała dzięki nim co znaczy rodzina i miłość. Nauczyła się od nich kochać bezwarunkowo i gotowa była poświęcić dla nich wszystko. Również za Trzask Płomieni, który był jej jak ojciec, ale tylko w kwestii emocjonalnej. Dlatego nie krępowało ją złożenie mu tamtej propozycji. Ta młoda smoczyca ciągle zaskakiwała. I oby nigdy się nie zmieniała.
– Właściwie w naszym stadzie poznałam chyba prawie wszystkich i uważam, że każdy spełnił by się w tej roli, roli twoich rodziców. Każdy tu dba o każdego i to jest takie wspaniałe. Zupełnie jakby ze snu – zamyśliła się. A skoro już mowa o Sztorm.
– Aqenie, mam do ciebie pytanie. Nie chciałam być niemiła, ale zauważyłam, że Sztorm Stulecia dziwnie się ostatnio zachowuje. Kiedy jest w pobliżu ja też dziwnie reaguję. Czuję jakiś dziwny niepokój. Może ty powinieneś z nią porozmawiać? Jeszcze parę dni wcześniej chciałam iść do niej, żeby podszkoliła mnie w śledzeniu, ale nie potrafię się przemóc. Każdy instynkt każe mi trzymać się od niej z daleka. Chociaż żal mi jej, bo wygląda mizernie. Rozumiesz? – zapytała na końcu, wierząc, że samczyk zatroszczy się o Sztorm i pogada z nią.

[Trzask Płomieni]

Jeżeli miał coś do powiedzenia w kwestii stada i rodzinności, to przez niepokojące sygnały o Sztormie musiał o nich zapomnieć. Skonsternowany patrzał na Serce. Czy sam coś zauważył? Może, trochę? Bardziej zmęczenie matki, niż odczuwanie wobec niej niepokoju.
– Hmh, zobaczę na własne oczy, zdaje się że jutro ma mi przynieść coś do jedzenia – zaczął, nieco niepewnie. – Czy coś zrobiła lub powiedziała, że tak odczuwasz? – dopytał.
Kwestia nauki była dość istotna dla młodej łowczyni, tego nie mógł zanegować. Coś tam potrafił w tej dziedzinie, choć mistrzem nie był.
– W międzyczasie, mógłbym cię nieco poduczyć. Tak się składa, że akurat wojownicy również szlifują tę zdolność w razie napadu na tereny. Trzeba wiedzieć jak znaleźć wroga – zaproponował z lekkim uśmiechem. Przynajmniej porzucą temat seksualności.

[Diamentowe Serce]

Samiczka nie wiedziała jak mu odpowiedzieć. Sama chciałaby wiedzieć jak opisać swój niepokój. Coś było ze Sztorm nie tak. Bystre zmysły samiczki nie dawały jej spokoju. Zaszurała ogonem po śniegu, zbierając całkiem sporą górkę białego puchu, który oblepił jej futro do czubka ogona.
– Nic złego nie zrobiła. Ale mam wrażenie, że trochę jakby zmarkotniała. Nie wiem jak to wytłumaczyć. Liczę, że przyjrzysz się jej i sam ocenisz – odpowiedziała i wzięła głęboki wdech. Przy wypuszczaniu powietrza, lekko zmroziła parę swoim lodowym oddechem i wysłała w powietrze chmurkę migoczących jak iskry drobinek lodu. Popatrzyła na Aqena zaskoczona. Zamrugała i prychnęła nieprzyjemnie, kiedy małe drobinki lodu opadły na jej nosek. Potrząsnęła pyskiem i oblizała nos rozdwojoną końcówką języka. Pomlaskała i skupiła wzrok z powrotem na samczyku.
– No tak. Przecież to ty mnie nauczyłeś podstaw. Pamiętasz, jak wytropiłam Forkora? – uśmiechnęła się odzyskując humor na to wspomnienie. – Możemy zrobić to teraz? – zamachnęła się ogonem, który zbił wcześniej zdromadzoną górkę śniegu.

[Zapierający Dech]

  Dawno nie było go na Wspólnych. Nie żeby miał jakieś postanowienie, że co jakiś czas będzie je odwiedzać, ale jednak przyjemnie poznać jakiś nowy teren raz na jakiś czas, a Ziemię znał już całkiem dobrze.
  Tym razem padło na Czarne Wzgórza, jak podpowiedział mu jakiś głos. Ten sam głos określił, że był obecnie koło Czarnego Stawu. Nazwa adekwatna i pewnie sam by na taką wpadł, ale ktoś go uprzedził.
  Dotarł tu na własnych łapach, więc miło byłoby odpocząć. Wypatrzył jakieś drzewo, koło którego się położył. Było wiele podobnych, nie da się ukryć, ale wokół tego leżało najmniej śniegu – dla niego idealnie. Powiercił się przez chwilę, szukając dogodniejszej pozycji. Po uporaniu się z tym, jedynie rozglądał się na boki, napawając się skromnymi urokami zimy, oraz szukając ewentualnego niebezpieczeństwa. Nieznane ziemie niekoniecznie muszą być bezpieczne.

[Obietnica Mroku]

Ah, wreszcie miała choć chwilkę dla siebie. Ciągłe nauki zabierały jej tyle czasu, że zapomniała o tym co od pisklaka lubiła najbardziej – szwędaniu się. Łapy swe stawiała wolno, rozglądając się wokoło. Napawała się także otaczającym ją zimowym krajobrazem, nic dziwnego w końcu uwielbiała tę porę roku. Po chwili marszu spostrzegła żółte stworzenie leżące pod drzewem. Podeszła do niego ostrożnie, była gotowa w każdej chwili uciec, jakby ów stwór okazał się być agresywny.

[Zapierający Dech]

  Była gotowa uciec w razie agresywności stwora... ale ewentualnych reakcji na inny charakter owego stworzenia już nie podała – czemu? Spodziewała się, że będzie agresywne? Czy tylko w tym przypadku postąpiłaby inaczej?
  Za chwilę się okaże. Zastrzygł uchem, słysząc jak ktoś się zbliża. Uniósł nieco łeb, acz nie zrobił nic poza tym, dopóki źródło kroków się nie zatrzymało. Początkowo myślał że to jakieś zwierzę, ale po zbliżeniu się i zapachu, rozpoznał je – smok z Ognia. Ciekawe, nigdy dotąd nie spotkał żadnego Ognistego. Może los chciał (lub ustalenia jakieś siły wyższej na którą nie miał wpływu) aby wyrobił sobie jakąś opinię o smokach stamtąd?
   – Witaj. Nigdy dotąd nie spotkałem nikogo z Ognia – zaczął, obracając łeb w jej stronę, lustrując samicę. – Zagajnik Cudów, Łowca Ziemi. Co sprowadza Cię w te rejony? Ja zwiedzam Wspólne, a pod drzewem odpoczywam. Lubię spacery, a te bywają czasami męczące – zagadał ze skargą w głosie, ale i spokojem, nie zmieniając szczególnie pozycji. Jedynie miał nieco bardziej napięte mięśnie, gotów na wszelką akcję.
  Od matki wiedział jedynie, że ich relacje z Ogniem ulegają poprawie, ale wspomniała też, że jakiś Ognisty może go źle traktować (precyzując, chodzi o podanie akurat tego Stada jako jednego z możliwych dopuszczenia się tego), więc ostrożność nigdy nie zawadzi. Liczył jednak, że tak neutralny temat przypasuje młodej i nie przejdą do... mniej przyjemnych rzeczy.

[Imoragh]

Zachodził zmierzch kiedy Imoragh powoli, zmęczony walką szedł w stronę lądu, daleko od Czarnych Wzgórz. To wszystko co ostatnio wydarzyło się pomiędzy nim, a Delavirem zatracało się w jego umyśle nie dając mu możliwości na spokojne przemyślenie, co chciałby robić dalej. Jedno było pewne, a jego burczący brzuch dawał mu to do zrozumienia. Cała walka go wycieńczyła, a dodatkowo od dawna nie miał okazji ani nic wypić, ani nic zjeść. Piękny widok jedynie go irytował, ale chłodny wiatr napawał go siłą, aby jeszcze iść do przodu. Zdecydowanie nie chciałby zostawać tutaj na noc, szczególnie kiedy w nocy robiło się w tym obszarze jeszcze zimniej.
W jeziorze odbijały się czarne pnie, w które smok wpatrywał się coraz intensywniej. Mógłby zostać pod nimi, co pomogłoby mu się zregenerować, ale wiedział, że najlepiej będzie zwyczajnie opuścić ten obszar. Jednak podszedł do wody by móc się przejrzeć i napić kilka łyków, by choć trochę ulżyć spragnionemu żołądkowi.
Nie spodziewał się za to, że zobaczy ponownie w swojej okolicy cień smoka, z którym nie chciał się spotykać. Nie przez urazę, czy strach, ale nie chciałby żeby fioletowo-łuski widział go w tym stanie.

[Legenda Samotnika]

Delavir wiedział, że musiał dać Imoraghowi czas. Zresztą sobie również musiał go dać. Widział jednak, w jakim stanie znajdował się zielonołuski i nie miał serca go tak zostawiać. Zbliżył się do niego ostrożnie i położył przed nim mięso , które niedawno zdobył.
– Wiem, że trochę na to za późno... Ale chcę, żebyś wiedział, że nigdy więcej nie zamierzam cię zostawić. Jeżeli będziesz czegokolwiek potrzebował, możesz zawsze mnie wezwać. Teraz, gdy jestem w Stadzie, łatwiej mi będzie zapewnić bezpieczeństwo zarówno sobie i synowi, jak i tobie. – nie oczekiwał odpowiedzi. Chciał jedynie, by smok przyjął pożywienie, nawet jeżeli wciąż był niepewny swoich uczuć wobec Delavira. Fioletowołuski dopiero go odzyskał... I mimo nienajlepszego spotkania po latach nie zamierzał znów go utracić.

[Imoragh]

Imoragh w ciszy przyjął prezent od fioletowołuskiego, po czym pozwolił mu odejść. Nie podobało mu się, że ktoś musiał mu pomóc i to w dodatku on, ale jedzenie to jedzenie, ważne, że jest i że nadawało się do spożycia.
Rozerwał mięso szczękami delektując się nim o dziwo dość spokojnie i w ciszy, spoglądając w jezioro. Woda w nim była wyjątkowo zimna, ale samotnik pozwolił sobie na kilka dodatkowych łyków. Kiedy spożył mięso , wstał i ruszył w dalszą podróż. Musiał sobie dać czas na refleksje i plan co dalej. Ale póki co, chciał opuścić to miejsce i jeżeli nie będzie musiał, to nigdy nie wracać.

[Zgubna Słodycz]

Samica przybyła w okolicę wzgórz. Chciała odpocząć, a czarny staw wydawał się miłym początkiem takiego odpoczynku. Smoczyca zakołowała i powoli wylądowała nad brzegiem wody. Nie mogła doczekać się ciepłego lata, a teraz pozostały jej najwyżej wspomnienia. Położyła się nad brzegiem stawu i otuliła ciasno skrzydłami. Zostawiła kompanów w stadzie, a teraz chciała się skupić na zwykłym odpoczynku.

[Pasja Uczuć]

To był całkiem przyjemny dzień. Niemal z każdą chwilą robiło się coraz cieplej, szczególnie gdy słońce wyglądało zza grubej warstwy chmur. Smoki Wody mimo tej pięknej pogody... w większości były bardzo senne. Pasja, gdy już się porządnie rozbudziła, szukała wśród nich kompana do rozmów, ale te smoki, które znalazła... albo spały, albo właśnie wyruszały zająć się swoimi sprawami. Taka kolej rzeczy zachęciła smoczycę, by znów wyruszyć na spacer, hen daleko, by kontynuować porzucone księżyce temu zwiedzanie Terenów Wspólnych. Któregoś dnia musi to samo zrobić z ziemiami udostępnionymi Wodzie przez Ziemię. Obiecała sobie to już dawno temu. W każdym razie... dzisiejsze zwiedzanie zaprowadziło ją ostatecznie nad Czarny Staw. Rześkie powietrze unosiło się w tej okolicy, tworząc delikatną mgłę na drugim brzegu. Sama otchłań zbiornika była zadziwiająco ciemna. Drzewa, nawet te pozbawione liści, wyraźnie go zaciemniały, tworząc przyjemny, chłodny cień. Przyjemny, gdy jest bardzo ciepło, a to jeszcze nie ten czas.
Gdy Pasja wyjrzała z pomiędzy drzew – po dłuższej chwili zauważyła, że nie jest całkiem sama. Widziała dwubarwną smoczycę, lezącą nad brzegiem kawałek dalej. Paqui zdecydowanie jej nie znała, więc... wypadało by się przywitać, prawda? Tylko... jak to zrobić, by znów nie wzbudzać sensacji tym, jak wyraża się o sobie? Większość smoków po czasie się przyzwyczaiła, ale ten pierwszy kontakt... był zawsze najbardziej niezręczny.
– Całkiem przyjemny dzień. – rzuciła, niby w eter, ale uciekające na bok źrenice skupiając wyraźnie na obcej samicy. Sama przysiadła blisko brzegu, pochylając się nad mroczną taflą.
– Pasja Uczuć. Albo Paqui. Większość woli używać pisklęcego imienia, nawet ona sama. – i nie udało jej się uniknąć dziwnego przedstawiania siebie. Wypowiadając pełne imię, uniosła prawą łapę i, promieniując ciepłym, pogodnym uśmiechem, wskazała nim na siebie. Ciekawe, z kim tym razem ma do czynienia.

[Zgubna Słodycz]

Jak to na wspólnych, pojawiła się też i inna samica. Skinęła jej lekko łbem i zaciągnęła się powietrzem. Łapała przy okazji jej zapach, ale też po prostu poprawiała się akurat w miejscu. Uśmiechnęła się, a jej spojrzenie przesunęło się po samicy.
– Zaćmienie Słońca. Miło poznać. – Nie zareagowała na dziwne przedstawienie, bo i pierwszy raz mówiły. Mogła to uznać za pomyłkę, ale nawet jeśli by dostrzegła dziwną mowę, to nie mogła się z tego nabijać. Gdyby bawiły ją takie sprawy, to prędko spadłaby z rangi, bo ktoś żartujący sobie z innych smoków raczej nie zasługiwał na poważne obowiązki. Samica uśmiechnęła się do obcej. Patrząc na ślady na łapach i zmatowiałe łuski wyglądała na raczej starszego smoka, niż na młódkę, która ledwo wyrwała się rodzicom spod skrzydeł. – Dobry czas na spacer, chociaż nadal chłodno. – Dodała zaraz po chwili namysłu. Zimno mroziło kości i chociaż Zorza wiedziała, że kiedyś te kości spoczną w wiecznym chłodzie, to jednak póki, były jej, wolała ciepło.

[Pasja Uczuć]

Pokiwała łbem na przedstawienie się smoczycy. A więc Słoneczko, tak? Szkoda że jej własne imię ciężko byłoby tak ładnie zdrobnić. Z drugiej jednak strony... wszyscy i tak mówią na nią Paqu, łącznie z nią samą. Krótko po przybraniu dorosłej rangi próbowała się przestawić na mówienie częściej o sobie jako "Pasja", jednak przyzwyczajenie było zbyt silne.
– Zimna pola tlwa tak długo, że czasem można zapomnieć, że kiedyś będzie jednak cieplej. Szczególnie, gdy codziennie wychodzi się i ziębi sobie łapy w śniegu. Paqu nie wie, czemu Neila aż tak go uwielbia. – odpowiedziała niejako na jej słowa, a pro po zimna. A gdy się mówi o tym, że coś komuś nie pasuje – dane uczucie często zaczyna jeszcze bardziej doskwierać. Brązowa smoczyca, nie tracąc uśmiechu, przyciągnęła przednie łapy bliżej siebie, ugięła je, by ostatecznie założyć je na siebie i ułożyć się na ziemi. Jej wzrok znów skupił się na Zaćmieniu. Pasja nigdy nie była zbyt dobra w ocenianiu wieku. Dla niej, o ile ktoś nie był pisklęciem, mógł być jednakowo stary co i młody. mogła być jednak pewna, że nie ma do czynienia z pisklakiem. Imię smoczycy zdawało się pełne powagi, jakby była doświadczoną... no właśnie. Kim? Pasja zaciągnęła mocniej powietrze w płuca. Zapach wilgoci łączył się z dobrze znanym łowczyni, delikatnym zapachem ziół, gdy wiatr wiał od stronę obcej. Postawiła uszy w zaciekawieniu.
– Często odwiedzasz to miejsce? A może... wolałabyś zostać sama? – zanim jednak zacznie wypytywać ją o różne rzeczy... może warto się upewnić, że się komuś samą swoją obecnością nie przeszkadza? Szczególnie, gdy się nie zna tego kogoś i nie ma bladego pojęcia co do jego zamiarów.

[Zgubna Słodycz]

Zorza po prostu nie chciała zdradzać swojego pisklęcego, jeśli nie musiała. Mimo wszystko było ono dla niej dość pieszczotliwe i dziwnym byłoby dzielenie się nim z każdym napotkanym smokiem. Byłoby jej...dziwnie.
Samica pokiwała lekko łbem na komentarz smoczycy. Prawda była taka, że nie przepadała za wczesną wiosną. Niby już cieplej, ale wieczna plucha, sporadyczne opady śniegu i porywisty wiatr sprawiał, że miała ochotę zapaść się pod ziemię i nie wychodzić. Pomyśleć, że o tej porze się wykluła i było jej wtedy tak dobrze. Nie wiedziała, że wkrótce nadejdzie lato i odmienią się jej preferencje, ale wtedy była też dużo młodsza.
– Rzadko przybywam na tereny wspólne. – chwilka namysłu i smoczyca kontynuowała. Czy przeszkadzała Pasji? Może wolała być sama i to jej ulubione miejsce? – Nie przeszkadza mi czyjaś obecność, ale jeśli wolisz być sama, to powiedz. – Zorza nie szukała zwady, więc jeśli smoczyca wolałaby zostać sama, być może nad swoim ulubionym stawem, to Zgubna nie widziała problemu w zwolnieniu jej przestrzeni.