Lazurowe Jeziorko

[Dyktatorska Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wokół samicy powstał kamienny mur, który nie przepuścił pnączy. Twarda, szara skała nie mogła zostać strawiona przez płomień. A jako że kamień z natury jest twardy, to jednocześnie, gdyby pnącza chciały w jakiś sposób przebić się przez tarczę, nie udałoby im się to. Ponadto dodatkowa warstwa maddary zapewniała jej bezpieczeństwo pod względem przedostającego się do wnętrza tarczy gorąca. Wysoka temperatura nie wślizgiwała się do środka tarczy, jedynie powietrze miało swobodny przepływ. Tchnęła maddarę w swoje wyobrażenie i całkowicie skryła się za kamiennym murem. Nie widziała jak działa atak, ale nie czułą w środku gorąca, nie czułą także, by jej tarcza miała zostać w jakiś sposób przebita.
-To by było na tyle podstaw magii ataku.– skwitowała chłodnym, nieprzyjemnym głosem, gdy w końcu opuściła tarczę.

[Gra]

Obserwował Dyktatorską jak broni się przed jego atakiem. Nie ma co się dziwić, w końcu była o wiele bardziej doświadczona, więc nie ma szans, żeby mógł zadać jej jakieś rany przy pomocy takiego ataku. Skoro potrafi już się posługiwać magią, oraz nią atakować to zostało mu jeszcze jedno.
– Nauczysz mnie jeszcze jak się bronić przy pomocy magii? – spytał.
Była to jedna z ostatnich umiejętności. Nauczy się, zda test i w końcu będzie mógł zostać łowcą!

[Dyktatorska Łuska]

Westchnęła posępnie. Podstawy są takie nudne... Spojrzała spode łba na Kolca przez chwilę milczała, po czym w końcu odezwała się tym swoim zimnym, nieprzyjemnym głosem.
-Powiedz mi zatem jakie znasz rodzaje tarcz.– nakazała. To nawet nie było pytanie, po prostu oczekiwała szybkiej i poprawnej odpowiedzi.
-Powiedz mi także z czego można tworzyć tarcze. – dodała jeszcze, żeby mieć całą teorię z głowy za jednym zamachem.

[Gra]

Wysłuchał pytań, po których chwilkę się zastanowił, żeby nie udzielić błędnej odpowiedzi. Gdy był już pewny zaczął mówić:
– Można się bronić tworząc przed sobą, lub przed miejscem w które mamy zostać zaatakowani tarczę z materiału, które zablokuje atak przeciwnika. Można też stworzyć obronę bezpośrednio na sobie, przy pomocy warstwy maddary blokującej ataki przeciwnika – odpowiedział – Można się bronić przy pomocy wszystkiego, co tylko może zablokować twór wroga. Na przykład tarcza z kamienia, czy taka stworzona z ognia lub lodu.
Wiedział tylko tyle. Nie szkolił się na czarodzieja, więc ta wiedza nie była mu zbytnio potrzebna. Ważne były dla niego tylko podstawy.

[Dyktatorska Łuska]

-Wymieniłeś tarczę, wymieniłeś tarczę-skórę, ale zapomniałeś o kopule.– warknęła. Takie podstawowe informacje, chyba zna każde pisklę, prawda?– Kopuła ułatwia obronę, kiedy jesteś atakowany ze wszystkich stron na raz. – rzuciła gwoli wyjaśnienia patrząc na Kolca nieprzychylnie. – W takim razie broń się.– machnęła łapą rozkazująco i zaczerpnąwszy maddary wytworzyła atak. W stronę Kolca, bardzo wolno, wręcz żółwim tempem poruszała się niewielka ognista kula. Czerwono-pomarańczowe płomienie skakały wesoło plącząc się w tańcu. Wysoka temperatura tworu sprawiała, że wokół niego powietrze lekko drgało. Kula leciała naprawdę wolno, tak by młody Adept miał czas wygenerować obronę.

[Gra]

Pokiwał głową. Rzeczywiście, zapomniał o tak prostej obronie... Jednak nie było czasu, żeby nad tym teraz rozmyślać. Widząc, że leci w jego stronę ognista kula natychmiast wziął się do pracy. Wyobraził sobie tarczę, nie za dużą, ani nie za małą, tylko taką, żeby mogła osłonić go całego od przodu. Miała być stworzona w całości z kamienia. Nie musiała być gruba, wystarczająca, żeby ochronić adepta przed nadchodzącym atakiem stworzonym przez Dyktatorską. Wyobraził sobie ten twór, po czym przelał w niego część maddary czekając na efekty.

[Dyktatorska Łuska]

Gdy kula w końcu dotarła do samca, ten miał już tarczę przygotowaną. Ogień rozlał się pięknymi barwnymi płomieniami po kamieniu, ale nie dosięgnął Kolca. Gdy Dyktatorska stłumiła płomienie na głazie zostały tylko smoliste smugi.
-Teraz inny rodzaj tarczy.– nakazała i w kierunku Wyblakłego, tym razem odrobinę szybciej przesuwał się lodowy pocisk. Na tle szarawego nieba wyglądał równie szaro. Ostro zakończony kolec kierował się w kierunku prawego boku samca. Zaczerpnęła maddary i pozwoliła urzeczywistnić się atakowi.

[Gra]

Widząc lecący w jego stronę lodowy kolec, przez chwilkę pomyślał. Co by mogło być dobre na taki atak... Ogień! Nie chciał ponownie tworzyć tarczy, dlatego zdecydował się na kopułę. Wyobraził sobie ją, odpowiedniej wielkości, tak, żeby mógł się w niej zmieścić i nie była ona za mała, ani też za duża, ale ogień go nie dosięgał. W całości miała być pokryta gorącymi płomieniami, które natychmiast zniszczyłyby kolec. Nadał jej jeszcze jedną właściwość – miała być taka tylko od zewnątrz. Wewnątrz miała panować normalna temperatura, a płomienie nie miały dosięgać schowanego w środku adepta. W końcu nie chciał sam się zranić, prawda? Wyobraził sobie twór, po czym tchnął w niego maddare.

[Dyktatorska Łuska]

Kolec Dyktatorskiej utonął w odmętach szarych płomieni Wyblakłego. Słychać było tylko krótki, ciszy syk, gdy lodowy kolec zaczął się topić.
-Inna tarcza.– rozkazała i zaczerpnęła maddary do kolejnego ataku. Tym razem spod ziemi wyłoniły się dwa grube zielono-brązowe pnącza. Górowały nad oboma smokami kiwając się niebezpiecznie na boki. Ich zadaniem było owinąć się wokół łap samca i mocno ścisnąć. Powoli zaczęły opuszczać się w kierunku Wyblakłego wijąc się jak dwa węże.

[Gra]

Znów ma stworzyć tarcze? No dobrze. Spojrzał na atak Dyktatorskiej – pnącza. Najlepszy byłby ogień, ale już wcześniej go użył, dlatego teraz wyobraził sobie obronę z innego materiału – lodu. Lód jak lód, zimny, dosyć twardy, a na dodatek wzmocniony maddarą, z właściwością zapobiegającą topnieniu. Tarcza miała być gruba i mocna, żeby nie można było jej łatwo przebić. Wyobraził sobie, że jest ona trochę szersza niż on sam, żeby utrudnić atak od boku, a także trochę wyższa od łap na które miał być skierowany atak. Przelał maddare w twór, kiedy już wszystko było gotowe.

[Dyktatorska Łuska]

W ostatniej chwili zatrzymała pnącza przed łapami samca.
-Rozum postradałeś? – warknęła. Patrzyła wściekłym wzrokiem na Adepta, któremu najwyraźniej nie bardzo chce się uczyć. -Gdzie twoja tarcza?– patrzyła rozglądała się wokół zbyt przesadnie. Pnącza powróciły do pozycji pionowej kiwając się znów na boki.
-Jeszcze raz. Skup się.– wysyczała zjadliwie, a pnącza po raz kolejny zaczęły wić się w kierunku Kolca.

[Gra]

Patrzył się zdziwiony na miejsce w którym miała pojawić się tarcza. Nie udało się? Na szczęście adeptka wycofała swój atak, więc mógł zrobić to jeszcze raz. Skupił się, po czym wyobraził sobie tarczę, taką jak wcześniej. Dosyć grubą, wysoką na tyle, żeby zasłaniała jego łapy, oraz miała być trochę szersza od jego samego. Materiałem z którego chciał ją stworzyć miał być lód. Nadał mu właściwości, żeby ten nie mógł się stopić, a także wzmocnił go, żeby pnącza nie dały rady się przebić przez jego tarczę. Obrona miała pojawić się tuż przed nim, chroniąc go przed atakiem Dyktatorskiej. Wyobraził to sobie, po czym przelał w to maddarę.

[Dyktatorska Łuska]

Cóż tarcza powstała ale co z tego, skoro pnącza gładko prześlizgnęły się nad nią . Otarł się tylko o kant lodowej ścianki stojącej przed Wyblakłym, prześlizgnęły się do tyłu i na razie łagodnie, od tyłu zaczęły oplatać łapy samca.
-Nie drażnij mnie. – warknęła.– Twoja tarcza zasłania cię tylko od przodu, a co z tyłem? Poza tym, jak widzisz, między nią a twoimi łapami jest wystarczająco dużo miejsca, by mogły cię owinąć, więc myśl! – powiedziała wszystko, co miała do powiedzenia, syczała wściekle, ale ostanie słowo wręcz wrzasnęła nakazującym tonem. Jeśli Wyblakły nie zacznie myśleć będzie z nim kiepsko.

[Gra]

No, teraz właściwie się udało, ale nie do końca dobrze... Czyli co miał zrobić? Skoro zwykła tarcza nie zadziała, to dobra by była kopuła, jednak ją dopiero co stworzył. To może trzeci sposób obrony, na swoim ciele? Nie zaszkodzi spróbować. Stwierdził, że lód nie będzie do tego zbyt dobry, dlatego wymyślił coś innego. Oczyścił umysł i wyobraził sobie, że jego łapy zostają pokryte gorącymi, parzącymi płomieniami. Miały one za zadanie zniszczenie pnącz, która spróbują się naokoło nich owinąć. Oczywiście nie chciał zranić sam siebie, więc dzięki warstwie maddary oddzielił ogień od siebie, jednocześnie czyniąc się na nie niewrażliwym. Tak, żeby go nie poparzyły, a nawet nie czuł bijącego od nich ciepła. Wyobraził to sobie, po czym tchnął w to maddarę.

[Dyktatorska Łuska]

-Eureka!– wykrzyknęła, a w jej głosie słychać było czystą drwinę. -Ciężko ci idzie myślenie. – skwitowała, gdy pnącza podpaliły się i przemieniły w proch. Kolejny atak był nieco bardziej złożony. W lodowy kolec, który sobie wyobraziła włożyła nieco trucizny. Miała ona na celu sparaliżować samca, gdy kolec wbije się w jego prawy bok. W takie proste wyobrażenie, tchnęła maddarę.
-Przy ataku stworzonym z dwóch żywiołów, znów musisz nadać tarczy takie właściwości by broniła cię i przed jednym i przed drugim. – powiedziała gwoli ścisłości, choć wydało jej się to raczej oczywiste. Kolec zmaterializował się i ruszył na Adepta już normalnie.

[Gra]

Pokiwał głową słuchając słów Łuski, po czym przygotował się do obrony. Zauważył, że kolec leci w jego stronę z boku, dlatego zdecydował się, że jego tarcza pojawi się właśnie tam. Dosyć duża, tak, żeby zasłaniała go całego od boku, a także wystarczająco szeroka i gruba. A materiałem z którego miała być stworzona był lód. Gruby, mocny, odporny na topnienie a także dodatkowo wzmocniony. Jednak to nie koniec. Na tarczy miała pojawić się cienka warstwa maddary, a na niej gorące płomienie, mające za zadanie stopić lecący w jego stronę kolec. W ten sposób ani lód, ani trucizna nie mogła się do niego dostać. Wyobraził sobie to wszystko, po czym przelał w to maddarę.