Lustrzany las

[Kuszenie Diabła]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Myślała, że bardziej już nie da się zaskoczyć, ale wtedy Agnar... spróbował przytulić atakującą go matkę? Ciężko było jej pojąć powód poddania się w tak kluczowym momencie, ale może zwyczajnie miał już dosyć sporów? Może myślał, że nie ma już dla niego nadziei? Cóż, sama postąpiłaby inaczej, ale na pewno ułatwiło to smokom Ognia zadanie. Wszystko szło raczej gładko, aż nie przybyła smoczyca pachnąca Ogniem, ale wyraźnie sprzeciwiająca się woli swojej przywódczyni. Oczywiście, zawsze byli tacy, świętsi niż pa... prorocy. Frar skrzywiła się, ale potem skinęła łbem na słowa Żagwii.
~ W porządku. Byle nie po naszej stronie. Nie chcę mieć na naszych terenach nieproszonych gości. ~ Ogniści mieli na nie oczywiście wstęp, ale zapewne chcąc nie chcąc powiodą za sobą kordon niezaproszonych tu smoków. Lepiej, żeby zaszyli się z ciałem gdzieś na swoich terenach, a w razie potrzeby Plaga im pomoże. Na razie jednak nie wyczuła takiej sugestii w słowach Zorzy, dlatego nie informowała stada, oprócz delikatnego muśnięcia umysłu partnera, aby był w gotowości.
Na kolejne słowa przesunęła powoli wzrokiem między Żagwią, a wlepiającą w nią ślepia smoczycą i zmarszczyła nos. Pech chciał, że ilekroć widziała pisklęta, uruchamiała się w niej silna potrzeba chronienia ich.
– Nie wiem czy to bezpieczne. – Mruknęła do tej pierwszej, mrużąc ślepia. Niebieskołuska podeszła do niej na niekomfortową odległość. W dodatku nie wyglądała na matkę pisklęcia, ani nie reagowała jak partnerka Agnara czy ktokolwiek mu bliski. Właściwie to czego chciała? Wolałaby oddać pisklę Zorzy w spokojniejszych warunkach, teraz było bezpieczne z nią. Schyliła łeb do maleństwa, gładząc je lekko po łebku. Niewiele mogła zrobić, aby przestało piszczeć, ale mogła chociaż na ten moment uchronić ją przed śmiercią lub łapskami przypadkowych smoków.
– Znasz tę smoczycę, mała? – Z tej wysokości powiodła wzrokiem na Sztorm. Potem znów na pisklę, aby spróbować zaobserwować jego reakcję. Powinna się ucieszyć, jeśli faktycznie była jej znajoma.
Pomijając już fakt, że zwyczajnie martwiła się o pisklę, to nie podobało jej się jak smoczyca zachowywała się względem Żagwii. Miała dostać to co chciała, bo groźnie na nią spojrzała? Powinna dostać za to trzeźwiący cios w łeb, może wtedy nauczyłaby się szacunku do swojego stada.
Westchnęła, po raz kolejny zastanawiając się jak znalazła się w tej sytuacji.

[Nów Księżyca]

Do jego głowy również dotarło wezwanie Żagwi. Widać, że po ostatniej ceremonii ściganie Agnara przybrało jakiegoś tempa. Jednak wezwanie na pomoc? Samiec miał raczej przeświadczenie, że smok taki jak Agnar działa w pojedynkę. Kto chciałby się zadawać ze smokiem, który jest wybuchowy? Po którym nie wiadomo czego się spodziewać? Wyszedł ze swojej groty, gdyż niedawno wrócił dopiero co z wyprawy. Chciał chwilę odpocząć zanim wróci do zbierania ziół, jednak los chciał inaczej i musiał pojawić się gdzieś indziej. Lepiej żeby jednak był w pogotowiu, gdyby kogoś było trzeba ratować. Unt nie wiedział jakich umiejętności może spodziewać się po Agnarze, jednak wolał zakładać najgorsze. Może zebrał armię przeciwników ognia? Albo ktoś inny buntował Agnara i stąd brało się jego zachowanie? Miał wiele pytań, jednak na pewno na wszystkie znajdzie odpowiedź później. Wzbił się w powietrzę pod swoją grotą i udał się w stronę Lustrzanego Lasu. Kawałek przed nim widział jak inne smoki również leciały w tamtą stronę. Musiało być zdecydowanie poważnie.

//start z obozu ognia

[Zgubna Słodycz]

Zorza widziała, że Sztorm nie atakuje. To dobry znak, przynajmniej na razie. Widziała też wątpliwość w Frar, więc odpowiedziała zgodnie z prawdą.
– To babcia Agnara, zatem prababcia malucha i nie zrobi mu krzywdy. – Tyle musiało wystarczyć. I jej, i Sztorm. Zorza chciała dziecko oddać, ale co z tego będzie?

[Kuszenie Diabła]

Mlasnęła z niezadowoleniem. Na miejscu Zorzy nie dałaby ze sobą tak pogrywać, ale skoro obie smoczyce były jej rodziną... Byłoby to trochę niezręczne, gdyby uważała, że może zapewnić jej większe bezpieczeństwo. Nie przyszła tu, żeby robić kłopoty, tylko je rozwiązywać, dlatego zdecydowała się oddać pisklę. Przed tym zerknęła na nie jeszcze raz.
~ Jestem Frar. Odezwij się do mnie, gdyby ktoś cię źle traktował.~ Przesłała do łebka małej wiadomość mentalną. Może była naiwna myśląc, że cokolwiek z tego zapamięta, ale położyła nacisk na swoje imię, które było względnie proste.
Nie wiedziała w końcu gdzie skończy, wątpiła, aby bliscy Agnara pozwolili na jej pozostanie w Ogniu.
Potem westchnęła i podniosła lekko pisklę, przekazując je Zorzy. Nic tu po niej.
~ Potrzebujesz jeszcze mojej pomocy? ~ Zwróciła się do smoczycy, rzucając pełne dezaprobaty spojrzenie na niebieskołuską. Sytuacja była napięta, ale jeśli ognista da jej znać, że poradzą sobie sami, wróci do swoich smoków.

[Narrator]

Organizacja:

Granica, Gromowy, Marchew, Światło i Agnar odlatują – klik!
Sekcja odlatuje, zanim dociera do Zagajnika – klik!

Postęp drogi smoków, które lecą do Zagajnika z obozu Ognia: 1/6 tur (Dymomówczyni, Kakofonia, Morax, Nów)
W przypadku braku walki tury zostaną przyspieszone

Oświecona i Popiół docierają na miejsce, ale nie mogą wykonać jeszcze żadnej mechanicznej akcji

Smoki obecne w Zagajniku: Żagiew, Łąki, Nawałnica, Sztorm, Oświecona, Popiół, Aerdie

Turę rozpoczyna Sztorm

[Ślepa Sprawiedliwość]

W umyśle Przywódczyni Ognia zabrzmiała mentalna wiadomość zdezorientowanej i rozpaczonej Sekcji.
~Pani Żagiew! Jestem na miejscu, ale nikogo tu nie ma! Mówiłaś, że się ze mną tu spotkasz! Gdzie jesteś?! I co się stało z Agnarem i Aerdie?!~

[Aerdie]

– Fla! – powtórza za smoczycą wiwerna lekko się uspokajając wyciągając do góry skrzydełka.
– Fla! – mówi jeszcze raz pisklak starając się powiedzieć imię dorosłego smoka na którym w tym momencie skupia całą swoją uwagę. Smoczyca wydawała jej się miła, nie znała tu nikogo więc w aktualnym momencie najbezpieczniej się czuła właśnie przy niej.

[Sztorm]

Patrzyła jak smoki zabierają ciało jej wnuka. Wyglądało, że wciąż żył. Na razie. Odepchnęła od siebie mroczne myśli i skupiła się na sytuacji przed nią.
Obca z Plagi wydawała się nieprzyjemna w obyciu, ale wyraźnie nie zależało jej na skrzywdzeniu dzieciaka. Uspokoiło ją to, jednak jedynie minimalnie. Obok Zorzy stanęła Mora, Sztorm jednak nie zaszczyciła byłej uczennicy nawet jednym spojrzeniem. Traktowała Zastępczynię jak nieprzyjemnie pachnące powietrze, wędrując wzrokiem jedynie od Plagijki do Żagwi.
Prababcia.
Gardło ścisnęło znowu, a wzrok na moment opadł na pisklę. Malutka wyverna, świadek tak strasznych wydarzeń, wydawała się gaworzyć pogodnie. Można było wiele mówić o byłej Ognistej i byłej-byłej Wodnej, ale serce dla piskląt miała zawsze ogromne. I starała się wspierać wszystkie przybłędy. Czasem nawet zastawiając za niektórych swoje kończyny...
Pokiwała łbem, potwierdzając słowa Żagwi. Na pozór wyglądała jak spięta i gotowa do skoku pantera, nieruchoma i skupiona, z szeroko otwartymi oczami śledząc przejście pisklęcia z jednych łap w drugie. W środku jednak mało brakowałoby, a przestąpiłaby z łapy na łapę, drepcząc w miejscy ze zniecierpliwienia. Kiedy Plagijka odstąpiła, natychmiast wyciągnęła przed siebie zdrową, nie-mechaniczną łapę – gestem będącym daleko od żądającego, jednak zdradzającym obawę i troskę. Patrzyła wprost w ślepia Zorzy, nie mówiąc na razie nic.

[Zgubna Słodycz]

//Dostałam zgodę na ds

Zorza czuła na sobie wzrok Frar, ale mogła jej obecnie posłać jedynie przepraszające spojrzenie. To wszystko miało inaczej wyglądać. Pokręciła łbem jako odpowiedź i odebrała pisklę. Mentalki świszczały w powietrzu, a Zorza musiała się zebrać ostatni raz w sobie.
– Proszę. Z Agnarem muszę porozmawiać. – Kolejne kłamstwo? A może prawda? Nikt tego nie mógł ocenić. Nikt, za wyjątkiem serca matki. Podała jej pisklę, a potem kolejne wiadomości.
– Kierujcie się na Wielkie Ogniste Pustkowia i zaczekajcie tam na mnie. Agnara uspokójcie, przybędę tam i się nim zajmę. – Posłała do drużyny, która odleciała. – Drogie smoki, wycofujemy się do terenów stada. Kakofonio Szeptów, udajcie się na Wielkie Ogniste Pustkowia i pomóżcie naszym. Pozostali, dziękuję za wsparcie, możecie wrócić do swoich zajęć lub dołączyć do nas na pustyni. Ja, Mora, Popiół i Oświecona lecimy w kierunku stada, w czwórkę powinniśmy dać sobie radę. – Te słowa skierowała do całego Ognia, aby było jasne, jaki jest plan. Ostatnią wiadomość skierowała do Mirri. – Przepraszam, Mirri, myślałam, że będę miała chwilę czasu przed tym spotkaniem. Agnar przybył do nas ranny na rozmowę. Zajmę się jego ranami i muszę z nim pilnie porozmawiać. Dziecko przekazuję jego prababci, Sztorm Stulecia, Orkan. Spotkajcie się, a na pewno się dogadacie. Nie musisz się martwić, bo jest samotniczką, więc nie ucieknie Ci nigdzie. Przepraszam, że to tak się potoczyło. Na pewno bardzo się denerwujesz, ale to tylko podkreśla, że jesteś kochaną partnerką i cudowną mamą. – Samica dołączyła do mentalki obraz Sztorm, aby Mirri wiedziała, jak ta wygląda. Tyle z gadania i nic nierobienia.

Po tychże wiadomościach i słodkich słówkach. Zorza skinęła łbem do reszty i próbowała odlecieć w kierunku Ognia. Jeśli nikt jej nie przeszkodzi, to chciała zniknąć na horyzoncie i dołączyć do swoich smoków. Jeśli nikt jej nie zatrzyma.

[Popiół Poległych]

Popiół przybył na miejsce zziajany, wentylował się przez otwarty pysk wyglądając niczym wycieńczony kundel. Mlasnął kilka razy i starał się uspokoić oddech. Ku jemu zdziwieniu nie było dużo smoków, choć wyczuwał znajome wonie. Spojrzał jeszcze na wrzeszczące pisklę, jeszcze bardziej już nie rozumiejąc co tu się wydarzyło.
Podszedł spokojnym i dumnym krokiem do Żagwii, po drodze pochylając łeb w geście przywitania Orkan i Plagijce. Nie był pewien co ona tu robi i kim dokładnie jest. Był ogromnie zdezorientowany.
Nagle do łapy byłej ognistej trafiła mała wiwerna, która najwidoczniej uspokoiła darcie pyszczka
Do jego głowy znów dotarły słowa przywódczyni Ognia, nie miała serca. Ledwo przybiegł zasapany, a tu kolejna podróż na niego czekała. Na dodatek wzdrygnął się jeszcze bardziej na słowa smoczycy.

"Ja, Mora, Popiół i Oświecona lecimy w kierunku stada"

Czy ona właśnie z niego zażartowała? A może to był skrót myślowy? Samiec wypuścił ciężko powietrze nosem i po prostu ruszył za nią, nic nie mówiąc.

[Sztorm]

Wzięła małą. Poczuła jak ogromny ciężar spada jej z serca, kiedy odruchowo praktycznie utuliła dziecko do piersi, gestem tak wyćwiczonym przez te księżyce, że wszedł jej w naturę. Wyverna czuła ciepło jej łusek i miękkość grzywy, opadającej w lwiej modzie na ramiona. Trzymała ją pewnie, schyliła łeb i nosem delikatnie trąciła uroczy pyszczek, sprawdzając czy na pewno nic pisklęciu nie było. Zamruczała, a pierś zawibrowała od niskiego pogłosu, niczym u zadowolonego tygrysa. Na słowa Zorzy, uniosła wzrok znowu, a jeden łuk brwiowy wykrzywił się w teatralnie udawanym zaskoczeniu.
– Czy dlatego tak starannie zacierałaś ślady, że w ogóle tu krwawił? – I dlatego Twoje zbiry zza bariery stały nieopodal z krwią na łapach i kłach? Nie wypowiedziała tego głośno, ale wiedziała co tu zaszło. Nie wierzyła w jedno słowo, nie po wiadomości Agnara i nie po tym, co zobaczyła. Wiedziała jednak, że to było jej słowo przeciwko słowu Żagwi. Nawet w pojedynkę, dawniej pewnie rzuciła by się w odsieczy. Teraz jednak była stara, zmęczona i obarczona odpowiedzialnością za pisklę w jej ramionach. Dlatego poza tym pytaniem, wypowiedzianym tonem wypranym z emocji, nie powiedziała nic więcej, obserwując uważnie resztki zgromadzonych. Skinęła łbem na powitanie Popioła.

[Oświecona Łuska]

...Gdyby posiadła teraz umiejętność mowy, to chyba zaczęłaby wrzeszczeć tak że sama w pojedynkę zwołałaby tutaj całe stado swoje, ojca z krwi, jej nowej przyjaciółki, oraz Wodników razem z calutkim panteonem Bogów, bożków, duszków oraz smoczych duchów. Leciała tutaj na złamanie karku tylko i wyłącznie po to aby dostać kolejny rozkaz targania się na drugi koniec świata, i nawet nie dostała wytłumaczenia co tu się tutaj dzieje. Oczywiście prócz nachalnego sapania jakby zaraz miała płuca z przyległościami wypluć, dygnęła swojej współstadnej Sztorm oraz reszcie Ognistego towarzystwa które mniej lub bardziej znała z widzenia. Pisklę, ani jakaś ziemista niezbyt zwróciły jej uwagę którą póki co koncentrowała na wzbijającej się w powietrze przywódczyni.. Oh, sama Endria także zrobiła kilka szybszych kroków i po kilku trzepnięciach skrzydłami dołączyła do przywódczyni.

[Diamentowe Serce]

Emocje powoli stygły, ale nie w sercu Mory. Co prawda wyglądała jedynie na trochę przybitą, ale w środku jej głowydziało się wiele. Zbyt wiele by wymieniać. Zauważyła, że Sztorm na nią nawet nie spojrzała, ale to nie było nic nowego. Od śmierci Trzaska tak naprawdę przestała istnieć dla swojej Mistrzyni i była tylko problemem. Problemem też stała się dla Zorzy, z którą czeka ją bardzo trudna rozmowa. O ile przybysze zza bariery bezwzględnie by ją rozszarpali na małe skinienie Przywódczyni, o tyle ona nie potrafiła być aż tak bezwzględną i ślepą.
Podmuch wiatru rzucony do niej skrzydłami Zorzy, poderwał kosmki jej włosów, które spiętrzyły w całości jej miękkie i gładkie futro, niczym wstrząśnięta w misce woda. Mora odczekała chwilę, aż Żagiew odleci trochę dalej. Obróciła głowę, upewniając się, że Przywódczyni nie zawróci, a potem sięgnęła do swej torby i ze zniżonym łbem podeszła powoli do Sztormu. Nie było w jej postawie ani śladu agresji czy podstępu.
Położyła dwa kroki przed Sztormem mały diament. Kiedyś nawiązywała swoim imieniem do tego kryształu, w czasie, kiedy została uczniem Sztormu. Potem wycofała się do tyłu. Niewiele teraz miała, a podarek może choć trochę rozwieje cienie samotności na jakie skazała się jej kochana Sztorm. Nie obawiała się o los pisklęcia. Sztorm była najlepszą matką pod gwiazdami. W przeciwieństwie do niej. Nie zdążyła jeszcze opłakać Ahileisa, po którym słuch zaginął, a jej popękane serce przeczuwało najgorsze. Ścisnęła szczęki z żalu, kiedy o nim pomyślała, gdy popatrzyła na to pisklę. Na Sztorm nie miała odwagi popatrzeć. Odwróciła się od smoczyc i jeśli nikt i nic jej nie powtsrzymało, to ugięła łapy i odbiła się od ziemi wylatując na skrzydłach ku niebu i poleciała za Zorzą.

/zt
/diament dla Sztormu

[Sztorm]

Mogła przeżyć kłamstwa Zorzy. Nie znała jej zbyt dobrze, nigdy jakoś się nie darzyło. Może to i jej wina, ale nie było co nad tym rozprawiać. Podobnie pobłażliwy wzrok Plagijki nie robił wrażenia, wręcz spływał po niej jak woda po łuskach. Nie wiedziała nawet, że była Przywódczynią swojego Stada, nie znaczyła dla Sztormu nic, ot jakaś obca. Ale bardzo aktywnie, wyraźnie nawet unikała patrzenia na odlatujących Arakai i Marchewę, a także i na Morę, bowiem ich czuła, że zna. Przynajmniej dotąd... Ich traktowała jak rodzinę. Rodzinę, na której straszliwie się zawiodła.
Dlatego, kiedy Łąki ostrożnie wyciągnęła pysk, by położyć przed nią diament, Sztorm zareagowała błyskawicznie, niczym zwolniona pułapka. Zamknęła ślepia, wydając z siebie ostrzegawcze warknięcie, złowrogie, krótkie i szczekliwie. Ani kroku. niosło w sobie zapowiedź obrony krwawej i zapalczywej, niczym niedźwiedzica chroniąca młode. Ani szpona dalej.
– Nawet się nie waż zostawiać mi tej chędożonej jałmużny. – dopiero teraz otworzyła ślepia i spojrzała, po raz pierwszy, prosto w oczy Serca – Wolałam Cię jako gąsienicę. Po g*wnianych decyzjach widzę, że jak zmieniła Ci się anatomia to i łeb przeniosło bliżej zada, a serce to już chyba w ogóle masz w d... – urwała, gryząc się w język.
Obróciła łeb z dumą i godnością, prostując się, by spojrzeć na pysk Zorzy. Co mówiła do Agnara? "Obrażając któregokolwiek z Przywódców czy Zastępców czterech Stad, długo nie pożyjesz pod barierą." Przeklęty temperament, jednak to włochata ją sprowokowała! Odetchnęła głęboko, acz ukradkowo, by uspokoić ząbki. Nie ma co płakać nad spłoszoną zwierzyną. Jeśli Przywódczyni zareaguje, to będzie patrzeć jej z uniesionym pyskiem prosto w ślepia. Cokolwiek to będzie. A jeśli odleci, to wzrok Sztormu, jak niewzruszonej rzeźby, ją odprowadzi.
Gdyby tylko była tu odrobinę wcześniej, a nie kiedy nieprzytomny już Agnar leżał w objęciach matki... Może gdyby widziała, jak Mora się waha, jak nie przykłada do tego łapy, to zareagowałaby inaczej? Jednak nie było jej tu, nie widziała. Zamiast tego pamiętała żywo, że to Zastępczyni właśnie samowolnie skazała jej wnuka na wygnanie. Czy zasłużył? Jakie znaczenie miało to dla serca babci.
Po tej wypowiedzi na Morę nie spojrzała ponownie, nawet by sprawdzić czy bierze diament. Jeśli go tu zostawi, to szczęście następnego smoka, jaki wybierze się na przechadzkę. Nie jej problem.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Minęło kilka chwil na przetworzenie informacji, po czym Przywódczyni Ognia usłyszała kolejną wiadomość w swym łbie. ~Ach, to niech go tam Mama dobrze wyleczy! Uff! Bałam się, że coś strasznego mu się stało, ale chyba już wszystko dobrze!~ Sekcja odpowiedziała uspokojona nieco, choć po tak silnym stresie, ciężko było całkowicie ochłonąć. No chyba ze się wskoczyło do Zimnego Jeziora! Kilka chwil później błękitna, kaleka smoczyca z białą grzywą (no.. tak wyglądała) również otrzymała wiadomość mentalną. ~Babciu Sztorm! Chciałam do was przylecieć, ale Pani Żagiew jest zajęta leczeniem Agnara, to nie będę przeszkadzać! Chciałabym się z tobą spotkać, bo teraz masz moją córkę, prawda? Jestem nad Zimnym Jeziorem i czekam z niecierpliwością by Babcię poznać!~ Nic tak nie koiło nerwów jak lodowata woda tamtego jeziora. Smoczyca chyba wiedziała, że jej córka jest w bezpiecznych łapach, bo nie wydawała się już tak spięta w jej mentalnych wiadomościach. No może oprócz trochę podwyższonej głośności, ale każdy się czasem myli.

//zapraszam Babcię: https://smoki-wolnych-stad.pl/viewt ... 232#463232

[Diamentowe Serce]

Oczywiście usłyszała słowa byłej Ognistej, ale nie miała siły ani ochoty bronić się i tłumaczyć. Słowa Sztormu ogromnie ją zabolały, tak jak jadowity język Agnara. Zadziwiająco jak szybko przyjęli podobny ton.
Usłuchała ostrzeżenia Sztormu. Wzięła ten "hędożony" diament i odleciała.

/ teraz zt