Kwarce Percepcji i Aparycji

[Mackonur]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wparował do Świątyni ślizgiem, a jego krab ruszył za nim. Cel prosty i klarowny – upiększyć się i wyruszyć na łowy za tatą! Otóż borsuk powiedział kategorycznie: "Wyrzekam się takiego brzydkiego syna, w ogóle cię wypisuje z mojej listy dziedzicznej, maszkaron mackowaty! Wróć jak wypiękniejesz i znowu będziesz przynosił dumę naszej rodzinie!", no to Mackonur nie mógł niestety z tym dyskutować, no wziął swój majątek i poszedł pod kwarce. To borsuk był głową tej rodziny. No czasami tak bywa w życiu, no bywa i tak. Raz na dole, raz na górze, a raz to w ogóle w jakiejś jaskini pod ziemią.
– Sasanka!? Ty też tutaj jesteś? Cóż za niespodziewany zbieg okoliczności, no ja nie mogę! Też przyszłaś do magicznego kwarcu, co szepcze do ucha, że trzeba śpiewać? O rany, zdradziłem jego sekrety! Myślisz, że mi zrobi krzywdę? Kiedyś mi podarował ból głowy taki jeden! – Przywitał się z Sasanką, a krab radośnie zaklekotał szczypcami, po czym zaczął łasić się do Pestki. Axarus tymczasem wyłożył zapłatę pod kwarc, już wszystko miał wyliczone, to powinno być... osiem kamieni szlachetnych!

//rubin, cytryn, szmaragd, malachit, topaz, jaspis, opal, granat za aparycję IV dla Axarusa

[Opiekun]

Kwarce jak to kwarce niezbyt przejmowały się ilość smoków czy kompanów. Wszyscy mogli przyjść razem lub też oddzielnie. Mogli zacząć gadać ze sobą bądź milczeć. Tak długo jak odpowiednia ilość mięsa, owoców i kamieni wylądowała na ziemi, żadne magiczne siły nie zamierzały smokom robić problemów.
Tak całe stosy kamieni szlachetnych i jedzenia zaczęły znikać w ciemnościach warsztatu. Niestrudzone, niewidzialne duszki pracowały w pocie wyimaginowanego czoła by przed kwarcem pozostali tylko interesanci.
Nauki odbywały się pojedynczo, w parach, czasem nawet w grupach. Kwarcom było wszystko jedno! Każdy smok otrzymał swoją własną wizję i swoją indywidualną naukę nawet jeśli siedział obok przyjaciela, kochanka, wroga czy był kompanem.

Miedziana łuna światła opadła na pyski i grzbiety Gromowego Kolca, Eksplodującej Łuski, małego Fenka i Drobnej Łuski. Z kolei widmowy, mieniący się światłem, perłowy wąż oplótł się niczym bezbolesny szalik wokół szyi Pestki Wiśni i Mackonura.

Gromowy Kolec znalazł się na pustyni koło suchego drzewka.
Usłyszał spokojny, rzeczowy głos dawno już nie żyjącego mistrza.
Musisz nauczyć się odczytywać wszystkie znaki wokół siebie. Najpierw wydobądź je oddzielnie by złączyć w całość i dostrzec pełen obraz.
I tak oto dostrzegł przysypane piaskiem mało wyraźne ślady. O sękate drzewko ktoś się oparł, wywąchał zapach Wodnych smoków. Czy ktoś tu kopał szukając napitku? Czyli smok był zagubiony na pustyni, raczej sam!

Eksplodująca Łuska w wizji obudziła się na mokradłach. Paskudny teren w którym ciężko o zapach inny niż butwiejącej roślinności.
Naucz się ignorować to czego za dużo. Dostrzeż szczegóły, a zdobędziesz nagrodę.
I faktycznie jeśli zignorować pchający się do nosa zapach rozkładu, poczuła odrobinę zapachu który tu nie pasował. Sierść kogoś z Plagi. Dostrzegła też błysk w miejscu gdzie nie stała woda odbijająca słabe światło. Ktoś upuścił kamień? Cóż za pech!

Fenek zobaczył się wśród olbrzymich drzew lasu sekwojowego. Nie słyszał głosu smoka, ale nie musiał. Subtelne sygnały jakie pozostawił po sobie zająć mówiły mu wszystko co powinien wiedzieć lis. Sierść na krzewie – musiał szybko biec by roślina wyszarpnęła taką kępkę. Głębokie odciski tylnych łap tylko to potwierdzały. Szybko uciekał więc jeśli jeszcze żyje – musiał być zmęczony. To szansa dla Fenka jeśli nie zgubi śladu!

Drobna Łuska płynęła w swojej wizji blisko dna rzeki. Mijały ją pospiesznie szczupaki jakby przyzwyczajone do widoku smoka.
Zauważ kiedy nurt jest silny, w takich miejscach nie znajdziesz nic poza silnymi rybami. Szczegół, ale może zaoszczędzić ci czas.
Głos w głowie zauważył dość oczywistego jednak samica dopiero uczyła się rozpoznawać niuanse czyż nie? Płynąc dalej dotarła do spokojnego odcinka rzeki płynącego o wiele leniwiej. Tu pałki wodne wchodziły do wody, widziała je z głębi w której była. Możliwe też, że znajdzie tu więcej rzęśli zwłaszcza, że z brzegu wcinała się w rzekę łacha piachu.

Pestka Wiśni znalazła siebie na kałużą pozostawianą po ulewach u skraju sosnowego lasu. Przez nią rozpościerał się widok na morze. Zmarszczki w kałuży nie pozwalały dostrzec jej swojego odbicia. Ciepły, jakby nieco śpiący głos rozgościł się w jej głowie.
Ta tafla dobrze oddaje twoje postrzeganie samej siebie hm? Nie będziesz piękna jeśli tafla się nie uspokoi. Zewnętrze piękno owszem łatwo osiągnąć, ale smoki wyczują jeśli będziesz gniła w środku.
Biała widmowa łapa przejechała nad taflą kałuży, woda uspokoiła się. Pestka mogła dostrzec swój smutny lecz ładny wyraz pyska. Za nią stała samica tak piękna, że każdy samiec powinien się o nią zabijać. Szyję miała dumnie wyprostowaną, a ze ślepi biła pewność siebie i siła.

Mackonur pływał po spokojnym morzu w towarzystwie białej samicy i syren. Niecodzienny widok czyż nie?
Drogi Mackonurze znów mnie odwiedzasz cieszy mnie to. Gdybyś zaniechał pogoni za zwinnością zapewne stałbyś się najbardziej charyzmatycznym smokiem Wolnych. Twój wygląd jest zdrowy jak na twój wiek. Twój umysł zamglony, jednak twoje serce, ono przyciąga innych zarówno zwierzęta jak i smoki. Jeśli zechcesz wróć do mnie.
Szepnął głos w jego głowie. Łuski samca faktycznie pięknie odbijały krople morskiej wody. Macki na łbie skręcały się jakby żyjąc własnym życiem. Szczęśliwa mordka natomiast sprawiał, że syreny wokół same miały ochotę się śmiać.

~Gromowy Kolec~
– 16/4 owoców, 8/4 mięsa
+ Percepcja II

~Eksplodująca Łuska~
– 24/4 mięsa
+ Percepcja II

~Fenek~
Kompan Arii Ciszy
– 2x agat, 2x rubin, malachit, szafir, bursztyn, 2x tygrysie oko, granat
+ Percepcja II
+ Percepcja III

~Drobna Łuska~
– 2x ametyst, topaz, granat, jaspis, nefryt
+ Percepcja II

~Pestka Wiśni~
– rubin, onyks, szafir, granat, tygrysie oko, nefryt
+ Aparycja II

~Mackonur~
– rubin, cytryn, szmaragd, malachit, topaz, jaspis, opal, granat
+ Aparycja IV

[Mackonur]

Wyciągnął sobie aż miskę drewnianą z torby, przywołał do niej maddarową wodę i spróbował się przejrzeć. To, to była prawda! Jest... PRZYSTOJNY. Ten kwarc naprawdę czynił cuda, Mackonur sam siebie nie poznawał. Aż chciał śpiewać, tak bardzo głośno i dźwięcznie. Najpierw trzeba było podziękować temu duszkowi, który tutaj pracował!
– Dziękuję, bardzo dziękuję! Idę od razu do mojego taty, o wszystkim mu opowiem. Co powiecie na piosenkę, dobre duszki? – Rzucił bardzo charyzmatycznie, a następnie zaczął krążyć wokół komnaty z kwarcami, wysoko podnosząc zarówno przednie, jak i tylne łapy i kołysząc się na wszystkie strony. Uśmiechał się szeroko, jego oczy błyszczały, tak samo jak i łuski. Tamte złote, co miał na szyi? Zapewne przestały być wyblakłe i wróciło ich dawne piękno.
– Mam pysk Immanora i macek wiele, w mych oczach szarmancki błysk! – I zabłyszczały jeszcze bardziej, niczym gwiazdy na nocnym niebie. – Dotychczas byłem daniem jak dla kompana, teraz dla wielkiego smoka, przystojniejszego nie zna niiiikt! Piękny pysk, to moje drugie imię, urodziwszego z maddarowym światłem szukać! – Obszedł kwarc-cudotwórcę, machając przy okazji ogonem. – Tak szeroki uśmiech, że nie mieszczę się w wejściu do groty, a te kły? Bielutkie niczym pieczarki! Ma uroda to praaawdziwa sztuuuka! PRZYSTOJNYYYY, jestem jak nie wiem, Uessas mówią mi! – Jeszcze wyżej stawiał łapy, a do marszu dołączył krab Ctoukliss, który klekotał szczypcami, sam nie mógł odwrócić wzroku od swojego kompana. Kiedy on tak wyładniał?
– No bo jestem przystojny! Mam błyszczące macki, to każdy powie ci! No bo jestem PRZYSTOJNY! – Wślizgiem przeleciał do kolejnej komnaty, a łeb pochylił do tyłu. Oblał się maddarową wodą, która jeszcze bardziej uwydatniła jego ciało. Zaczął przechylać się na boki i jeździć po swoich potężnych mięśniach. Jego fanki zapewne już się zleciały!
– Niezły ze mnie kąsek, piękniejszego nie znam sam! PRZYSTOJNY. Jestem dorodnym ziółkiem, czy ktoś może torbę uzdrowicielską ma!? Jestem przystojny! – Kierował się coraz bliżej do wyjścia z tego przybytku, nadal zapewne było go słychać w całej Świątyni. Był całkiem głośny, ale to nie szkodzi!
– Witaj, przystojny smoku! Chcemy zmienić nazwę naszego stada, na Stado Axarusa, zgadzasz się? – Pojawił się głos, jednak nie należał do Mackonura i co dziwne, tylko łowca go słyszał. – Zmieniajcie, polecam się! No bo jestem PRZYSTOJNY. – No i kolejny głos zawitał, tym razem była do samica. – Dam mojemu synkowi twoje imię, mimo iż ma już dorosłą rangę! – Axarus uśmiechnął się. Również ten głos był słyszalny tylko dla niego, ale to chyba żadna przeszkoda. – Brawo, tak trzymać! JESTEM BARDZO PRZYSTOJNY! – Kim byłby Axarus, gdyby się nie zgodził? Uwielbiał bycie rozchwytywanym! – Chcemy podarować panu dożywotni zapas kałamarnic i ośmiornic, możemy je postawić pod Przystanią? – Tym razem ostatni, starszy głos jakiegoś pana, który znał się na interesach. – Dawajcie! Jestem tak strasznie przystojny! – Axarus znalazł się już przy wyjściu, nadal kołysząc ciałem i skrzydłami. Krabuś Ctoukliss klekotał szczypcami słowa: "Przy-przy-przystojny! Przystojny!". Wtedy dobiegły do niego wszystkie fanki, chociaż przy wejściu był sam ze swoim kompanem.
– Po kolei, moje miłe! Przyyyystojny! Pięknie mi idzie, prawda Ctoukliss? Przyyystojny! Przy-przystojny! Błyszczę niczym Nos Szyszki! Jestem bardzo przystojny! – I potem już tanecznym krokiem udał się prosto do Przystani, gdzie zamierzał pochwalić się swoją aparycją ojcowi i reszcie kompanów.

[Granica Wybuchu]

W świątyni tym razem nie pojawiła się smoczyca tylko jej, ekh, towarzysz? To słowo brzmiało obco na języku Riril i z pewnością w ten sposób by nie określiła chochlika, który miał nieprzyjemność zostać jej kompanem. Zmęczona brakiem zrozumienia podstawowych rzeczy postanowiła założyć więź czemuś, co powinno pomóc z komunikacją. Przynajmniej częściowo.
Zielony, lichy stworek przemknął między drzewami, zostawiając Riril w tyle. Nieporadnie niósł w dłoniach wiele owoców, zaś przez bark miał przewieszonych kilka królików. Zmęczony targaniem tego przez choćby kilka metrów sapnął i położył zbiory przed kwarcem. Podrapał się nerwowo po głowie. Czy teraz będzie mógł uzewnętrzniać myśli swoje oraz wywerny? Przekrzywił głowę w zaintrygowaniu.


// 4/4 mięsa, 12/4 owoców za Aparycję 2 dla kompana

[Opiekun]

Niewidzialni pomocnicy warsztatu już czekali przy kwarcu na moment kiedy dary posypią się na ziemię. Zabrały się do ciężkiej pracy usuwania owoców i mięsiwa, kiedy sam kwarc rozjaśniał perłowym światłem. Jasny wąż wypełzł nagle z kamienia i spojrzał w ślepia chochlika. Zanim ten zdążyłby się ruszyć – rozpoczęła się dla nie wizja.
Stał sobie niepozornie nad taflą wody. Łagodny głos samicy rozbrzmiał nagle obok niego.
Prawdziwa siła leży w środku. Znajdź ją, a będziesz w stanie wygłosić swoje myśli.
Smok dotknął piersi Deku po czy wskazał na jego odbicie w wodzie.
Uwierz w siebie. Rada dobra jak każda inna ale chochlikowi chyba pomogła bo jego aparycja wzrosła.

~Deku~
kompan Granicy Wybuchu
– 4/4 mięsa, 12/4 owoców
+ Aparycja II

[Pogoń Brzasku]

Mogła wręcz zapomnieć o kwarcach... znaczy wróć, nie mogła, bo były pierwszym o czym pomyślała, gdy pomyślała o trenowaniu swojego kompana. Także lepszym sformułowaniem byłoby: po prostu dawno kwarców nie odwiedzała.
Przyszła z Hradim. Kot szedł ostrożnie, prawie nerwowo. Nie lubił tego miejsca, ale przez więź czuł, że smoczyca chciała żeby tu był, że się im to opłaci.
Puma przysiadła przed kwarcem percepcji, na prośbę smoczycy. Pogoń wyciągnęła kilka kamieni z torby i zrzuciła z siebie porcje jedzenia, które niosła na grzbiecie. Pogłaskała Hradiego, ku jego niememu niezadowoleniu i... wymowie zerknęła to na kota to na kwarc, mając nadzieję, że się z kwarcem w ten sposób zrozumieją.

// cytryn, granat, malachit, szmaragd, 8/4 mięsa za percepcję III dla Hrdiego

[Opiekun]

Miedziane iskierki zatańczyły nad kwarcem kiedy para zbliżyła się do niego dostatecznie blisko. Magia jednak nie rozpoczęła się na dobre dopóki Pogoń Brzasku nie wyłożyła stosownej daniny. Dopiero kiedy kamienie szlachetne i mięso zaczęły sunąć po ziemi, oddając się od łowców – zauważyli intensywniejszy błysk. Iskry uniosły się jakby niesione wiatrem i opadły na Hrdiego. Kotowaty obudził się w wizji utworzonej w jego własnej głowie. Był sam ale nie czuł niebezpieczeństwa. Ślady na ziemi były rozsypane wszędzie wokół niego. Miejsce walki? Mógł się rozejrzeć obwąchać każdy krzew i drzewo. Skupić się na krwi i resztach piór. Kto to kogo spadał? Po połączeniu wszystkiego w całość zobaczył przed oczyma widmowy obraz zajścia. Miał rację! Wielka sowa opadła na grupę zajęcy. Jeden ciężko ranny oddalił się w stronę północną z kolei sowa... sowa nadal była blisko! Puma zdecydowanie powiększyła swoją znajomość dedukcji i była godnym polowań kompanem.

~Hradi~
kompan Pogoni Brzasku
– cytryn, granat, malachit, szmaragd, 8/4 mięsa
+ Percepcja III

[Milczenie Maków]

Dawno nie odwiedzał kwarców, ale wreszcie postanowił to zmienić. Obiecał stadu stawać się coraz lepszym, a ostatnio tkwił w martwym punkcie ze swoimi umiejętnościami. Dlatego udał się do kwarcu percepcji i postawił przed nim swoje dary, czekając, aż zostaną zabrane, a niewidzialny nauczyciel dopełni swojej części umowy.

//cytryn, 9/4 owoców i 15/4 mięsa za percepcja III

[Opiekun]

Kwarc błysnął delikatnie kiedy zbliżył się doń Milczenie Maków. Zapłata wysypana na ziemię została dość szybko zabrana przez duszki. Może ich liczba się powiększyła? W każdym razie łowca widział jak owoce, mięso i samotny cytryn same przesuwają się po ziemi i znikają w głębi warsztatu. Nad kwarcem uniosły się miedziane iskierki które w krótce posypały się na Plagijczyka. Wyglądało to tak jakby ktoś pchał je wiatrem bez wiatru.
Wizja wysłała Milczenie Maków wysoko w góry. Kamienie, porosty i silny wiatr.
Rozejrzyj się, tylko wydaje ci się, że jest tu pusto.
Odparł spokojny głos. Po czym ziewnął? Cóż... może głosy w głowie też mogły ziewać.
W każdym razie łowca dostrzegł w końcu ślady odchodów i dobrze ukryte norki. Nagryzione porosty mówiły mu o roślinożercach, jednak odchody wskazywały na drapieżnika. Ktoś tu polował zanim jeszcze przybył smok.
Powiąż fakty. Opowiedz co się tu stało.
I tak całą wizję łowca był zmuszony opowiadać historię świstaków na które próbowała zapolować puma.

~Milczenie Maków~
– cytryn, 9/4 owoców, 15/4 mięsa
+ Percepcja III

[Wędrowny Świergot]

Nie zakończyła wizyty w świątyni, było jeszcze jedno małe miejsce, gdzie Naeda chciała zwiedzić. Były to kwarce, które ponoć coś robiły? Nie zupełnie wiedziała co, więc zdecydowanie chciała to sprawdzić. Dotarła tam gdzie był kwarc percepcji i czegoś jeszcze. Aparyżu czy jak to się tłumaczyło na tutejszy język. Nie była zainteresowana ryżem, raczej wolałaby móc się patrzeć lepiej? W końcu jakoś musi umieć wytropić zwierzynę w lesie! Dlatego też, grzecznie, przesunęła w stronę kwarcu kamienie. Kilka kolorowych kamyków, to chyba dobra zapłata za takie coś.
Tak więc stała... i czekała na to co się stanie. Czy strzeli ją piorun, czy może wyskoczy ktoś na nią zza kwarcu? Nie wiedziała czego się spodziewać i trochę się tego obawiała.

// perła, diament, 2x cytryn, rubin, tygrysie oko za percepcję na II

[Opiekun]

Na szczęście zadem grom z nieba jej nie trafił. Ba, nawet miska ryżu nie oberwała po głowie. Zamiast tego kwarc rozjaśniał, subtelnym miedzianym blaskiem. Kosztowności wysypane na ziemię zostały dość szybko zabrane przez niewidzialną siłę. Na piasku zostały tylko smugi po przepychanych kamieniach szlachetnych.
Blask kwarcu zmienił się natomiast w iskry. Miedziane iskry które uniosły się w powietrze po czym opadły na samiczkę. Wizja przyszła chwilę później.
Stała po środku niewielkiej wyspy. Widziała piaszczyste brzegi z każdej strony z miejsca w którym stała.
Słońce pali, pić się chce. Czas poszukać czegoś co ci pomoże.
Odezwał się głos w głowie. Zadanie było dziwne, ale nadal chodziło w nim o poszukiwania. Okazało się, że po porządnym przeszukaniu wysepki Tuptająca Łuska znalazła skrzynię zakopaną pod jedną z palm. Było widać, że ktoś próbował ja ukryć, ale nie skutecznie. W skrzyni był bukłak z wodą, jedzenie i nawet nieco kosztowności!
Wizja bardzo szybko dobiegła końca.

~Tuptająca Łuska~
– perła, diament, 2x cytryn, rubin, tygrysie oko
+ Percepcja II

[Popiół Poległych]

Samiec przybył tym razem do kwarców w towarzystwie swojego kompana, Sanguisa. Oboje mięli ostatnio problemy na wyprawach, dlatego smok postanowił odrobinę "podrasować" ich spostrzegawczość. Położył mieszek kamieni przed kwarcem Percepcji i ułożył je przed nim. Sokół zatrzepotał skrzydłami i zaskrzeczał cichutko, patrzył uważnie na to, co miałoby zaraz się stać. Uzdrowiciel zaś, cierpliwie czekał na reakcję kwarców.

Percepcja III Popiół – akwamaryn, szafir, 2x diament, nefryt, perła, koral,
Percepcja III Sanguis – ametyst, 2x rubin, 3x szmaragd

[Wrzawa Wierzb]

Nie pierwszy już raz Ważka odwiedzała kwarce, choć za każdym razem chodziło o co innego. Teraz przywiódł
ją tutaj... dosyć mglisty zamysł. Wróciła do rodzinnych ziem, do stada, i czuła się przez to jednocześnie lżejsza... i cięższa. Głównie cięższa. Ociężała wspomnieniami, które nachodziły ją same, koszmarami, drżącymi łapami i nieposłuszną magią. Lżejsza dzięki uldze, dzięki temu, że Ziemia nadal była; cięższa przez to, że zaczęła dostrzegać więcej w tej codzienności.
Jakby się ocknęła. Widziała smoki wyraźniej. Zaczęła czuć ich ciepło, zauważać znaczenie w ich spojrzeniach. Nie rozumiała tej zmiany. Nie wiedziała, co z nią zrobić. Drażniło ją to, swędziało od środka, pobudzało do niespokojnego ruszania łapami. Aż przywiodły ją tutaj. Może to nie miało szczególnego sensu.
Wysypała na ziemię przed kwarcem garść kamieni.

//Aparycja III – cytryn, agat, turkus, 3x rubin, bursztyn

[Opiekun]

Niewidzialne duszki już czekały u swoich kwarców na nowe smoki. Czyżby robiły zakłady na to który zabierze więcej kamieni? Ciężko było rzec zwłaszcza, że nikt ich nie widział... Niemniej, kiedy smoki i sokół zajęły swoje miejsca i sypnęły minerałami, rozpętało się niewidzialne piekło. Jeden duszek przez drugiego przepychały się po dary. Z perspektywy odwiedzających wyglądało to tak jakby kamienie to przesuwały się w jedną to w drugą stronę. Ba, raz nawet jeden poleciał w głąb warsztatu gdzie uderzył o ścianę.
Wrócimy jednak do kwarców.

Miedziane iskierki zatańczyły wokół jednego z nich i pomknęły do Sanguisa i Popiołu. Obsypały ich głowy bezbolesnym deszczem świateł po czym oba stworzenia doświadczyły wizji. Oddzielnej miało się rozumieć.
Sanguis leciał nad polami z odpowiednią dla siebie szybkością.
Nie ignoruj czegoś co nie pasuje ci do krajobrazu.
Powiedział spokojny głos w jego głowie. Sokół niedługo potem zauważył wybijające się ponad zielone trawy żółte kępy dziurawca. Ta lekcja nie trwała zbyt długo, kompan miał naturalny talent do dostrzegania różnic.
Popiół z kolei wylądował na torfowisku.
Czujesz? No właśnie, tu nic nie wywęszysz. Skup się na innych zmysłach.
Odezwał się głos w jego głowie. Samczyk dostrzegł nagle ślady po walce. Ziemia była rozkopana. Musiał teraz opowiedzieć kto z kim, kiedy, jaki był wynik walki i gdzie się udali. Mało związane to było z ziołami, ale dostrzeganie takich rzeczy również wymagało wysokiej percepcji. Dopiero po opowieści nauczyciel pozwolił mu poszukać jakichś ziół. Dzielił się wskazówkami po czym... wizja dobiegła końca.

Do Wątpliwości Ważek podpełzł olbrzymi, świetlisty, perłowy wąż. Skąd się wziął? Z kryształu rzecz jasna. Iluzja syknęła cicho i kiedy samica spojrzała jej w ślepia – wizja rozpoczęła się.
To normalne, szukasz swojego miejsca. Choć pomogę ci.
Szepnął głos w jej głowie kiedy łowczyni ocknęła się przy olbrzymim turkusowym jeziorze otoczonym górami. Miała spojrzeć w odbicie w wodzie. Zobaczyła to co widzą inne smoki. Nagle jej odbicie stało się piękniejsze. Łuski błyszczały, błona poruszyła się na wietrze, oczy iskrzyły siłą.
Tak też cię widzą. Chcą być blisko bo może ich inspirujesz, któż to wie. Sama musisz to odkryć. Wiem jedno, rób swoje, miej pasje, a inni pójdą za tobą nawet jeśli według samej siebie robisz nie wiele.
Odrzekł ciepły głos, a wizja skończyła się.

~Popiół Poległych~
+ Percepcja III

~Sanguis~
kompan Popiołu
+ Percepcja III

~Wątpliwości Ważek~
– cytryn, agat, turkus, 3x rubin, bursztyn
+ Aparycja III

[Łaska Aterala]

Dźwigała sporo na grzbiecie, dlatego też przyszła tu pieszo. Kiedy w końcu stanęła przed kwarcem, na ziemi położyła martwe zwierzęta oraz dwa kamienie szlachetne. Z tego, co widziała, to odpowiednia cena za... Cóż, za piękno. Uśmiechnęła się zadziornie i uniosła wzrok.
– Drogie duchy kwarców! – zawołała gromko, nie przejmując się, kto mógł usłyszeć – Przyjmijcie tą skromną ofiarę i podzielcie się wiedzą, jaką złożyła w wasze krystaliczne serca... – tutaj zrobiła pauzę na zmrużenie ślepi i przyjrzenie się imieniu na plakietce – Milk-nący Szept...!
Uniosła wzrok znowu i posłała w nicość rozbrajający uśmiech.

// 16/4 mięsa, rubin, onyks za Aparycję II

[Opiekun]

Mało smoków było tak grzecznych dla Kwarców. Rzadko kto się odzywał czy miał dla nich dobre słowo. Może dlatego Kwarc rozświetlił się tak ochoczo dla Łaski Aterala?
Kolorowe światło rozbudziło się w jego wnętrzu i padło ciepłym blaskiem na łuski Uzdrowicielki. Zgodnie z życzeniem smoczycy, w jej uszach rozbrzmiał przyjemny, nieznajomy głos. Wspomnienie Ognistej przekazało Wodnej przydatną wiedzę na temat prezentacji, łagodzenia swojego wizerunku – by uspokajać lepiej pacjentów – i lepiej radzić sobie ze zwierzętami. Mówiła tak ciekawie, że można by jej słuchać i słuchać bez znudzenia.
W końcu jednak Kwarc zgasł, a złożone przed nim podarki zniknęły. Futro Wodnej wydawało się gęstsze, pełniejsze blasku. Teraz pozostawało jej wcielić otrzymane rady w życie!

// – 16/4 mięsa, rubin, onyks
Raport z Aparycji II.