Stara brzoza

[Jaskiniowy Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wywernowaty... Tak rzadko spotykana odmiana smoków. Może dlatego, że byli dość mali. Dzieliła ich spora różnica wielkości. Nie dość, że starszy to w genach miał prawdziwych olbrzymów wśród żyjących smoków. No... Różnica nie była taka straszna, raptem kilkadziesiąt łusek. Niemniej Jaskiniowy spojrzał z góry na adepta. Chyba nie pogada za szybko z tym całym przywódcą Życia. I tak smok nie stawił się na wezwanie, więc mógł poświęcić czas adeptowi Cienia. Niemniej nie oznaczało to, że będzie zadowolony z tego spotkania...
Zmrużył więc ślepia, a w złotych refleksach było widać niewielkie iskry ognia... Wkurzył się? Może...
–Jaskiniowy...-Odpowiedział krótko pamiętając tego młodzika. Niemniej nie oznaczało to ciepłego przywitania. Nie od Jaskiniowego. Jemu bliska była tylko skała. I ewentualnie samice... Tak, każdemu samcowi zależało też na samicach, prawda? Taka natura.
–Czego chcesz?
Rzekł gardłowo odwracając po chwili wzrok w stronę granic stada Życia... Złudzenie nie przybędzie, to pewne...

[Niosący Zgubienie]

Cóż, dla wywerny nie przeszkadzał wzrost ani jego chłodne usposobienie. Wiele już takich gadzinek napotkał, toteż mniej więcej wiedział jak się zachować. Nie zamierzał go zdenerwować.
– Hm, czy mógłbyś nauczyć mnie obrony? Wyglądasz na smoka, który wybrał życie wojownika. – Stwierdził, od razu przechodząc do szczegółu. Nie zamierzał owijać się w jakieś tanie gadki.
Jego głos był neutralny i spokojny. Jak z resztą zawsze, albowiem ciężko było go rozzłościć.
Cóż, może i samce woleli uganiać się za samicami, jednak to nie było w stylu Nefryta, który nawet o tym nie myślał. Wiedział, że był jak to zwać, ciut inny. Mimo to dostrzegł, że samiec jakby kogoś wypatrywał.. nie dziwi się, jeżeli odmówi w końcu czas jest najważniejszy i najcenniejszy.

[Jaskiniowy Kolec]

Jaskiniowy nie opuścił wzroku jednak. Przez chwilę zapadła cisza...
–Nie ma nic za darmo... Ten będzie Cie uczył, ale w zamian dasz mu mięso, kiedy będzie głodny...– Nie trudno było się domyśleć, że 'mały' będzie łowcą. I oby dobrym...
Jeśli był łowcą to i tak musiał dać mięso potrzebującemu, ale i tak zamierzał się upewnić, czy ten smok zamierza dzielić się zwierzyną...
Dopiero po tym spojrzał znów na Nefrytowego. W jego ślepiach nie krył się już gniew. Widocznie to było bardziej 'ukłucie', żal może z powodu nieprzybycia Złudzenia?
Nieważne... Czas uczyć adepta.
Jaskiniowy obrócił się przodem do młodszego samca i czekał na jego odpowiedź.

[Niosący Zgubienie]

Na pysku wywerny pojawił się szeroki uśmiech, ukazując wszystkie kły. Gad pokiwał wesoło łbem i od razu zmrużył ślepia.
– Jasne, przyjdź wtedy do mojej jaskini albo po prostu mnie przywołaj. – Rzekł szczerze, zastanawiając się czy jego polowanie będzie szło jak dotychczas. Duchy, dziwne zwierzęta.. oby już więcej ich nie spotkał.
Jednakże zauważył, że Jaskinowy posługiwał się dziwnym językiem. Nie pochodził z tych terenów, przybył z daleka..
Ciekawe.
Tak więc młody przyjął postawę gotowości, ugiął lekko łapy, a jedną z nich wystawił nieco przed siebie, dla lepszej stabilności. Ogon utkwił w górze, ale nie za sztywno tak aby od razu mógł skoczyć. Skrzydła zostały przyciśnięte do boków, a szyja została nieco pochylona, a łeb skierowany nieco ku dołowi, aby ochraniał on szyję. W sumie.. tak zawsze robił. Spojrzał pytająco na przyszłego wojownika, nie będąc pewien jak ten zareaguje. Czy przystąpi do ataku czy też do teorii.. kto tam wie.

[Jaskiniowy Kolec]

Jaskiniowy jednak nie drgnął nawet.
–Powiedz Temu jak się będziesz przede wszystkim bronił przed drapieżnikami, które są bardzo silne jak... Niedźwiedzie, a jak przed... na przykład wilkami. No i co z drapieżnikami, posługującymi się maddarą?
Smok nie był jakoś szczególnie zainteresowany postawą Nefrytowego... Do tego czasu, aż odpowiedział.
Wtedy smok zerwał się do typowej szarży, wystawiając w przód swoje rogi. Odległość była niewielka, więc czas reakcji był mały, ale również siła szarży nie imponowała...

[Niosący Zgubienie]

Cóż, Nefrytowy z początku zrozumiał, że zajmą się jednak teorią. To dobrze, samiec nie potrafił się obronić. Nie ćwiczył tego.
– Hm.. z pewnością takich drapieżników bym unikał. – Zaśmiał się gorzko, jednak nie taka była odpowiedź. Zmarszczył pysk.
– Przed niedźwiedziem należy walczyć zręcznościowo, czyli szybkie ciosy i krótkie uniki. Te drapieżniki są powolne, ale takie grzmotnięcie z ich łapy może być dosyć bolesne. Wilki.. to stadne stworzenia. Przede wszystkim lubią atakować na raz, więc niezbędne byłoby posłanie po jakiegoś towarzysza. Przy nich trzeba być czujnym i atakować najsilniejszego osobnika, jeżeli takowego potrafimy rozróżnić. Jeżeli polegamy na swojej sile, to atakujmy siłowo. Jeżeli zaś na zręczności, to opieramy się na swoim sprycie. Drapieżniki posługujące się maddarą.. to niełatwe cele. Czasami zdarza się, że i one są odporne na działanie maddary. Wtedy też najlepiej jest znaleźć się jak najbliżej nich i atakować szybko. Ewentualnie, można posłużyć się magią o ile to skuteczne. – Rozgadał się, w między czasie zamierzał dodać jeszcze parę słów, ale.. poczuł na sobie coś dziwnego. Smok nagle zerwał się do biegu, szarżując na młodą wiwernę. Nefyrt zacisnął szczęki, od razu ugiął łapy mocniej i upadł na ziemię, turlając się. Pozycja gotowości pozwoliła mu szybciej wykonać unik. Podczas turlania łapy były złożone, a skrzydła mocno dociśnięte. Kiedy tylko ominie szarżę smoka, zamierzał powstać na równe łapy i ponownie przyjąć odpowiednią pozycję.

[Jaskiniowy Kolec]

Po szarży oczywiście się zatrzymał i obrócił znów w stronę Nefrytowego.
Nie wydawał się zadowolony, ani też zły. To chyba dobrze...
–Widząc Ciebie... za każdym razem będziesz się kierował zręcznością. Drapieżników czasem nie unikniesz. Tak po prostu jest. Czasami może przyjdzie Ci też zmierzyć się ze smokiem... Ten nie prosił o wzmianki kogo masz atakować i jak. W końcu chodzi o obronę...
Przerwał na chwilę przypominając sobie co jeszcze tam nawymyślał...
–Tak, przed wilkami lepiej czasami spi*przyć... ale nie zawsze. Czasami natkniesz się na pojedyncze sztuki... Wtedy raczej ten poleca zabić. Przy atakach magicznych... Przede wszystkim trzymamy się blisko istoty rzucającej. Wymaga to większego skupienia przy obronie, ale też ułatwia atakowanie.
Potem smok doskoczył, obrócił się i zaatakował ogonem na wysokości mniej więcej barków adepta... Po ataku znów się zatrzymał i zadał kolejne pytanie...
–Przed zianiem ogniem jak się obronisz?-Zapytał, ponieważ po prostu nie miał zamiaru ziać. Istny leń.

[Niosący Zgubienie]

Cóż, dobrze, że wyszedł z tego jakoś w miarę cało. Już martwił się, że zostanie cały pogruchotany przez starszego smoka. Na jego pysku pojawił się cień uśmiechu, jednak jak to się mówi.. nie chwal dnia przed zachodem słońca.
Uważnie wysłuchiwał jego słów, kiwając łbem na znak iż przyjął to do wiadomości. Walka jednak nie była dla niego, więc wszelkich drapieżników z pewnością będzie unikał. Za wszelką cenę, gdyż nie był odpowiednio wyszkolony.
Samiec widząc, jak ten zaatakował go ogonem, ugiął łapy i szybko wybił się z nich do tyłu, aby uniknąć w zupełności jego ataku. Balansował ogonem, aby utrzymać równowagę, a jego ślepia nie spuszczały z niego wzroku.
– Zrobiłbym unik lub się przeturlał.. Nic innego raczej bym nie był w stanie zrobić. – Rzekł, patrząc na niego. W sumie tak, tak by zrobił. Niestety obawiał się, że jego zręczność by mu w tym nie pomogła. Z pewnością minie trochę czasu i wszystkiego się nauczy, jednak teraz..
teraz miał czas na naukę.

[Jaskiniowy Kolec]

I dobrze, że się uczył! Inaczej skończyłby z paskudnymi ranami. Nawet teraz...
–Ten był dość daleko, abyś uciekł w tył, co zresztą zrobiłeś. Niemniej gdybym był nieco bliżej Ciebie... Skończyłbyś u uzdrowicielki. Atak ogonem staraj się omijać przewrotem w stronę z której leci ogon. Cały obrót trwa dość długo więc masz czas na reakcje. Możesz też położyć się plackiem na ziemi...
Skomentował po czym się zaśmiał wręcz.
–Zrobisz unik przed ogniem? Niech dadzą mi znać, jeśli tak uczynisz, a ten będzie miał pieczone mięso na obiad...
Warknął po czym się uspokoił i kontynuował wywód...
–Masz trzy możliwości. Uskoczyć na skos- im bliżej jesteś atakującego tym wiązka ognia jest cieńsza. Zrobić przewrót- byle mocny, albo wzbić się w powietrze, o ile czujesz się na tyle silny, aby tego spróbować...
Przez chwilę siedział cicho... Każdy głupi umiał uskoczyć i zrobić przewrót. Czego więcej mógł chcieć od niego? Tylko tego, aby uważał na siebie- w końcu będzie łowcą dostarczającym mięso.
–Ten radzi Ci działać przede wszystkim zręcznością i tego się trzymaj. Tak samo w ataku jak i w obronie.... Wykonuj uniki wtedy kiedy atakuje istota niezbyt zbliżona do Ciebie, dosłownie na wyciągnięcie jej łapy. Jeśli jest bliżej, uskocz. Jeśli wykonuje ataki siłowe, polegaj przede wszystkim na przewrotach, tak samo przy maddarze. Przy ataku ogonem... jak już ten powiedział...
Nauka zbliżała się do końca, ponieważ były to przecie podstawy. Czego więcej potrzebował ten smok? Szczęścia.
A więc Jaskiniowy rzucił się do ostatniego ataku. Tym razem nabrał powietrza w płuca i zionął w wywernę...
Zobaczmy czy przyswoił sobie naukę...

[Niosący Zgubienie]

Chociaż jak to się mówi, nauka trwa przez całe życie. Nefryt wiedzał, że nie należy do grona najlepszych, ale przecież i oni byli kiedyś słabi, prawda?
Na pysku smoka pojawił się pokrzepiający uśmiech. Może nie jest z nim tak źle? Uważnie wysłuchiwał słów starszego gada. Milczał, przyswajając sobie najważniejsze informacje. Jaskiniowy polecił mu się trzymać zręczności, tak też zrobi. Wywerna czuła się całkiem dobrze, jednak sama atmosfera walki była można by ująć.. Troszkę stresująca.
W końcu jeden gorszy błąd i naprawdę może wylądować u uzdrowicielki. Zmarszczył pysk na tę myśl i odpędził ją od siebie. Miał jeszcze sporo czasu. Wiedział, że robił sporo błędów.. Ale wszystkiego się nauczy, prawda? Gad tak myśląc i myśląc zauważył, że cienisty zbiera do płuc powietrze. Już wiedział, co miał zrobić. Znał jego plan, płomienie buchnęły z jego pyska. Z trzech opcji, postanowił wybrać drugą. Mocny przewrót z pewnością najbardziej mu odpowiadał.
Szybko więc "upadł" na ziemię, odbijając się mocno i turlając. Dzięki temu wykonał szynki i długi przewrót. Całe jego ciało było dociśnięte, tak aby nie miał żadnych problemów z turlaniem się. Ogon zawsze mógł go wspomóc. Przewrót jakoś najbardziej mu odpowiadał, a gdy go już wykonał odetchnął lekko, szybko powstając z ziemi.
Nawet troszkę mu się we łbie zakręciło. Samiec bowiem od naboru emocji czuł się całkiem, całkiem. Wiedział, że dzięki tej nauce wiele się nauczy i wiele osiągnie. Będzie polował, robił wszystko. Z czasem i wyćwiczy też swoją zręczność. Jak więc poszedł mu jego unik?

[Jaskiniowy Kolec]

I... Nefrytowy poczuł dość mocny podmuch ognia... Poczuł również nieprzyjemne szczypanie na jednym z boków, które było bliżej ognia... Widocznie lekko się poparzył.
A Jaskiniowy o tym wiedział.
–Musisz się jeszcze wiele nauczyć. Niemniej na początek Ci starczy. Bynajmniej... Ten radzi Ci trenować. Inaczej zostaniesz rozszarpany przez pierwszego lepszego drapieżnika...
Warknął cicho, po czym obrócił się i poszedł powoli w stronę obozu Cienia, lekko utykając na zranioną łapę. Trochę ją powyginał dziś. Należał się jej odpoczynek.
–Ten przyjdzie kiedyś po obiecane mięso...
Po czym po prostu sobie poszedł...
//Raport Obrona I//

[Fantazjotwórcza]

Kuroi przybyła pod Starą brzozę. Chciała odpocząć od tych wszystkich wysiłków. Chodziło jej szczególnie o nauki z Jadem i Ćmieniem. Atak, obrona, bieg, pływanie. To wszystko ją wykończyło.
Cicha usiadła gdzieś pod brzozą. Miękką, zieloną trawę pokrywała cienka warstwa białego puchu. Młoda wyobraziła sobie półprzezroczystego, nieco białego, błyszczącego motylka. Miał dwa do trzech szponów wielkości. Zachowywać się miał jak prawdziwy motyl jednak ten był nieco milszy dla Kuroi od innych, które przeważnie uciekały. Tchnęła w swoje wyobrażenie maddarę i obserwowała swoje dzieło.

[Cętkowane Pióro]

Stara brzoza, miejsce spokojne i ciche. Może to właśnie dlatego właśnie skusiło niebiesko łuskiego do przybycia tutaj? Może ta cisza i spokój sprawi że przestanie się irytować opóźnioną ceremonią i nieprzerwaną nudą?
Powolnym krokiem, zbliżył się do drzewa, siadając przed nim i przyglądając mu się z uwagą. Nagie gałęzie pokryte śniegiem i pień na tyle gruby i duży jakby brzoza stała tu od zawsze.
Nie był jednak w stanie przyglądać się jej dłużej. Chłodny podmuch wiatru przebiegł po jego grzbiecie, wzbudzając lekki dreszcz, jeżący kryzę między jego uszami i wprawiający końcówkę ogona w drżenie. Jeszcze ten śnieg.
Chcąc zapewnić sobie nieco miejsca do siedzenia, przejechał mocno ogonem po ziemi, chcąc oczyścić ziemie z śniegu i ujawnić szarą, martwą trawę, na której to ułożył się wygodnie

[Zorza Północy]

Ailla przez ostatnie dwa księżyce całą swą energię wkładała w szkolenia, wiedziała, że tylko w ten sposób może stać się kimś niezależnym od cudzej opieki, kimś kto będzie potrafił zadbać o siebie, ale także o grupę, w której żyła. Kochała smoki Życia, byli jej rodziną, ale tylko jeden smok był jej naprawdę bliski, smok który był przy niej od wyklucia i potem, gdy zabrakło ojca i matki, a rodzeństwo chadzało swymi ścieżkami. Hipnotyzująca była dla niej wszystkim tym, co dobre i ukochane, czymś stałym i pewnym, ale samiczka wiedziała, że w życiu tak naprawdę nic nie jest ani stałe, ani do końca pewne.
Zmęczona naukami postanowiła więc jeden dzień poświęcić na słodkie lenistwo, na zwiedzanie tej rozległej krainy, ukrytej za ścianami magicznej bariery. Nadal sądziła, że mogliby żyć wszyscy wspólnie, bez tych niepotrzebnych podziałów na Stada, może wyruszyliby na ekspansję świata poza barierą, aby zaznać tego, czego tutaj brakowało. Prawdziwego celu, który zniknął wraz z realnym zagrożeniem z zewnątrz. Teraz smoki walczyły między sobą, aby nadać swemu istnieniu jakiś sens.
Pokręciła delikatnie łebkiem, który już nie pstrzyły pióra, a właśnie pierwsza krótka, morsko zielona grzywa, nawet jej futro zatraciło swą różowawą pisklęcą barwę i teraz przybrało lawendowy odcień z ciemniejszymi cętkami na barkach i grzbiecie. Ale pokrywa samiczki ciągle się zmieniała, przed nią jeszcze wiele księzyców do dojrzałości ciała, chociaż umysł pędził z zawrotną prędkością, odkrywając cudownie nieznane, jak i niespodziewanie znane tajemnice.
Przedzierając się poprzez Szklisty Zagajnik, który zaraz po Dzikiej Puszczy umiłowała sobie w szczególny sposób, przechodząc koło rozległej polany, dostrzegła ogrmny cień pośród mniejszych cieni. Drzewo, potężne i sękate, powykręcane i pozbawione listowia, ale i tak emanujące nienazwaną pierwotną siłą. Doświadczeniem i wiekami księżyców, które były poza jej zasięgiem. Miało w sobie coś, co zmuszało do respektu, ale nie do lęku. Wszyscy byli tworami Immanora, obdarzeni darami całego Panteonu, zawierzała więc Boskiemu planu bardziej, niżby można się spodziewać po tak młodej smoczycy.
Stanęła naprzeciw Sędziwego Drzewa i zadarła łebek, a przednią prawą łapkę uniosła, aby szponiastymi paluszkami musnąć chropowatą korę.
– Opiekunie Leśnego Matecznika, pozwól mi zaznać w objęciach twych podopiecznych odrobiny odpoczynku – szepnęła, a następnie wyrwała długą zielonkawo lawendową lotkę ze swego skrzydła i ułożyła ją pośród korzeni drzewa.
– Przyjmij ten skromny dar, jako zapewnienie, że nie chcę działać na szkodę twych Podopiecznych – dodała i uśmiechnęła się szeroko, czując przyjemne ciepło na sercu.

[Pierwotny Instynkt]

Pierwotny polował, wracał do legowiska, by się przespać i wracał na polowanie. Przynajmniej tak ostatnio funkcjonował, gdy już obrał jak to się tu nazywa, upragnioną rangę. Szczerze powiedziawszy miał to głęboko w rzyci i ta cała ranga, która dawała mu większe przywileje była dla niego tylko i wyłącznie wygodniejsza, niż miano Adepta, ledwo uczniaka.
Ale skoro tak już ten smok nie miał czasu, co robił na terenach wspólnych? No właśnie, w zasadzie sam nie wiedział. Musiał odpocząć od tej woni trucizny. Woni Cienia. Mógł zostać na terenach Życia i po prostu nie zadawać się z tą wylęgarnią popaprańców. Ale w sumie pasował tam jak ulał. Nikt się nim nie interesował i miał wolną łapę. W innych stadach widział pewne zależności i szczerze, śmiał się z nich.
Pogrążony w rozmyślaniach dotarła do niego woń krwi. Odwrócił pysk i spostrzegł niewiele młodszą, a przynajmniej tak wnioskował po wyglądzie, samiczkę, która gadała do drzewa i wyrywała sobie pióra, jakby modliła się do swojego bożka. Prychnął zdegustowany, ale nie skomentował zachowania skrzydlatej. Oni mieli coś z głowami, te ssako-ptaki. A lepiej nie wystawiać się na możliwość zarażenia.

[Zorza Północy]

Ailla uśmiechnęła się pod nosem z zadowoleniem, ale i wdzięcznością, kiedy nic jej nie zaatakowało, gdy ofiarowała swój dar. To chyba oznaczało, że mogła tutaj trochę posiedzieć. Było to idealne miejsce na odpoczynek. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, drzewa i biały puch, a także ani śladu żywej duszy, a może raczej smoków, które by prowadziły treningi, krzyczały i furczały. Tak, tutaj odpocznie od zgiełku i nauki, której powoli zaczynała mieć po dziurki w nosie, ale cóż, czuła się zobowiązana robić coś, by nie wyjść na kompletnego lenia.
A wtedy usłyszała kroki. Przymrużyła powieki, nastawiając karykaturalnie długie uszy ku źródłu dźwięku.Podniosła pyszczek i rozejrzała się uważnie dookoła, unosząc się delikatnie na zadnich łapkach. Dopiero po chwili dostrzegła ciemną sylwetkę smoka, większego od niej, może niewiele jednak starszego od niej. Nie znała go. Wiejący ku niej wiatr przyniósł samiczce woń skalnego pyłu, ale także ulotny zapach lasu, jakby wędrował po zalesionym terenie. Miał ciemne zielone łuski i jaśniejszy pancerz okrywał spód jego szyi i brzuch. Złociste ślepia patrzyły na nią, przez co poczuła się odsłonięta.
Zamrugała powiekami, jeszcze raz lustrując intruza spojrzeniem morskich ślepi i dopiero wtedy dostrzegła bardziej istotniejszą część jego wyglądu. Smok nie posiadał skrzydeł! Tam, gdzie powinny wyrastać dodatkowe ramiona zdolne ponieść smoka w przestworza ziała pustka! Miał gładki grzbiet i węzowatą sylwetkę. W sercu uczuła współczucie. Smok, który nie mógł zaznać życia w powietrzu musiał być nieszczęśliwy. Czy taki się wykluł, czy to może jakaś pamiątka po spotkaniu ze smokami zza bariery? Te pytania nie dawały jej spokoju. Zakołysała długim ogonem i odetchnęła, ruszając ku niemu, pomimo tego, że zdawał się... oceniać ją niezbyt przyjemnie, jak dostrzegała to po wyrazie jego ślepi. Może zechce po odpoczywać z nią? A może odpowie jej na dręczące pytania?
śnieg skrzypiał pod jej łapami, zatrzymała się na wyciągnięcie skrzydła od niego. Przekrzywiła łebek i uśmiechnęła się nieznacznie, przymrużając powieki. Morskie ślepia zamigotały.
– Może chciałbyś mi potowarzyszyć? Czasem dobrze jest odpędzić samotność – przemówiła swym miękkim, nieco śpiewnym, lekkim głosem.