Legowisko

[Sekcja Zwłok]

– Smoki boją się tego, co jest dla nich inne i niezrozumiałe – powiedziała pokrzepiająco, obejmując adepta skrzydłem. – Wraz z tym jak będą cię lepiej znać i widywać podczas leczenia, przyjdzie też akceptacja. Wystarczy, że będziesz robić to co do ciebie należy i nie będziesz wobec nich agresywny. Wystarczy, że będziesz cierpliwy.

Zwróciła łeb przed siebie, wpatrując się w przestrzeń.

– Ja większość życia spędziłam w pośpiechu, chcąc osiągnąć rezultaty jak najszybciej, nie zwracając uwagi na ryzyko i konsekwencje. Skrzywdziłam przez to wielu smoków, straciłam wielu przyjaciół, a ostatecznie utraciłam przez to wzrok, szacunek i jakąkolwiek reputację jaką kiedyś miałam. Teraz dążę do swoich celów z cierpliwością, czekając na odpowiedni moment, żeby wykonać ruch i dokładnie analizując jakie mam opcje. Póki co wychodzi mi to na lepsze.

Uśmiechnęła się lekko.

– Uwielbiam pomagać innym smokom i uwielbiam widzieć uśmiechy na ich pyskach. Chciałabym to robić wiecznie, ale wiem, że to nie jest możliwe dla normalnego smoka. Dlatego marzę o tym, żeby zostać kiedyś prorokiem. Mogłabym się wtedy w pełni skupić na pomocy innym, nie będąc przywiązana tylko do jednego stada. Mogłabym to robić bez końca i do tego jeszcze wspierana przez bogów. Sam na przykład widziałeś, o ile bardziej wartościowe są nauki, wokół powstają całe nowe krajobrazy i istoty, a wiedza jakoś tak sama lepiej wchodzi do łba.

[Kwiat Uessasa]

Wsłuchałem się w jej słowa. Byłem jej wdzięczny, że tu jest. Osoba, która po prostu była. Patrzyła z zewnątrz na moje prywatne łajno we łbie i nie tylko. Słowa, które padły dały mi nowe powody do przemyślenia. Na moim pysku pojawił się delikatny uśmiech... Szkoda, że rozmówczyni go nie zobaczy. Tak rzadkie zjawisko, jak szczery uśmiech na czarno złotym samcu...
– Dziękuję Ci, mam teraz nad czym myśleć... – Dalej wsłuchiwałem się w jej słowa. Gdy tylko wspomniała o swoim marzeniu, delikatnie się zachichotałem. Nie był to szyderczy śmiech, a zwykły, przyjacielski.
– Czuję, że byś lepiej spełniła się na miejscu proroka niż ten wiecznie młody staruszek. Nie jesteś tak drętwa i sztywna, a przynajmniej nie dajesz tego po sobie znać. On... Zachowuje się, jakby połknął drzewo i jeszcze mu utknęło w zadzie. – zachichotałem na tę wizję, proroka nadzianego jak szaszłyk na drzewo i rzucający te mądre słowa tonem jakby chciał, a nie mógł... – I masz rację, wiedza z pomocą Uessas była niesamowitym preżyciem. Szkoda, że na kolejną taką ekspedycje będę już za stary... Tęsknię za tym delikatnym zapachem kwiatu wiśni... – rozmarzyłem się i minimalnie zaśliniłem, przypominając sobie ten słodki i uroczy zapach. Woń łapiąca za serce i pusty brzuch, który zaburczał mimowolnie. Eh... Ta słabość do słodyczy...
Dopiero po chwili przypomniałem sobie zadanie od tego Boga.
– Mirrim, może ty będziesz wiedzieć. Ostatnio w świątyni Pan Smoczych Serc dał mi zadanie, zostawił nasiono i słowa "Dbaj o to co posiadasz, a nauczysz się zbierać to co cenne". Szukam miejsca odpowiedniego, by je posadzić. A czuję, że posadzenie tego w obozie czy Labi... Sercu obozu, byłoby błędem... Znasz dobre miejsce na tego szkraba? – wyciągnąłem z małej sakwy owe nasiono i pokazałem je smoczycy. Oczywiście podzieliłem się z nią swoim wzrokiem. Widziała wszystko, co ja, obiema parami oczu...

Sekcja Zwłok

[Sekcja Zwłok]

Smoczyca uśmiechnęła się, słysząc opinie Hrasa o Strażniku. Czyżby może przez popularność miała szansę osiągnąć swoje cele? Nie miała szczerze za złe Strażnikowi jego charakteru, choć musiała przyznać, że nie był zbyt przyjazny i przystępny dla przeciętnego smoka. Jej wychodziło to znacznie lepiej. Szkoda, że musiał podpierać się boską kulą, żeby magicznymi nagrodami nadrabiać swoją chłodną prezentację.

– Gdzież byłoby lepsze miejsce na posadzenie cennego daru, jak blisko swojej groty, pośród znajomych sobie smoków. Według mnie jednak najlepiej by było je zasadzić gdzieś na ziemiach wspólnych, by gdy wyrośnie, mogło cieszyć oczy każdego smoka, niezależnie od stada. Może na Wyspie Proroków? Na tej, na której stoi Gigant.

Musnęła delikatnie policzkiem o bok pyska adepta, niemal w matczynym geście.

– Hras – powiedziała ciepło. – Zadbaj o swoje nasionko, a w przyszłości zarówno ty, jak i inni, będą mogli się cieszyć zapachem setek kwiatów wiśni. Potrzebujesz tylko cierpliwości i wytrwałości w dążeniu do spełnienia swych marzeń.

Samotny Kolec

[Kwiat Uessasa]

Przemyślałem je propozycje na temat miejsca posadzenia nowego życia. Byłem tylko ciekaw czy ta zmierzła kupka wredoty, chłodu i innych niezbyt mi pasujących emocji będzie chciała współpracować. Czy się pogodzi, widząc mój jakże urodzajny pysk częściej niż to potrzebne...
Z tego zamyślanie wyrwał mnie gest rozmówczyni. Delikatny dotyk, a już moje gardło wydało cichy, przyjemny pomruk szczęścia. Momentalnie go uciszyłem, lecz trwało to na tyle długo, że mogła go usłyszeć. Głupio mi było za to... Choć jakby nad tym pomyśleć, od jak dawna nie widziałem Gerny i Ilo? Oboje ponownie śpią, ja chyba... podświadomie odczuwam... pewne braki w kontaktach między smoczych...
Spojrzałem na ślepy pysk Mirrim, teraz trochę się cieszyłem, że nie widzi. Bo byłem bardzo zawstydzony tym:
– Dziękuję, że we mnie wierzysz... – wypowiedziałem to zawstydzonym i lekko drgającym od ukrywanych emocji głosem. – Dawno... – zamilknąłem w pół zdania. Nie umiałem tego dokończyć, nie przechodziło mi to przez pysk. –Wybacz... – umilknąłem, wpatrując się w podłogę. Moje głupie emocje i braki ponownie dały o sobie znać. Przynajmniej dziś jestem tylko smutny i samotnym kolcem...

Sekcja Zwłok

[Sekcja Zwłok]

– Każdy zasługuje na odrobinę wiary, nadziei i miłości – powiedziała, uśmiechając się ciepło. – Rozejrzyj się, a zobaczysz wielu innych takich Samotnych Kolców wokół siebie. Bądź dla nich pomocą i miłością, a nim się obejrzysz już nie będziesz taki samotny.

Potem puknęła palcem w czubek nosa adepta i wystawiła język.

– A teraz zmykaj i posadź to nasionko, żeby nie uschło – dodała żartobliwie. – Chyba nie chciałbyś kazać czekać samemu Bogu Miłości, prawda?

// Samotny Kolec

[Kwiat Uessasa]

Słuchałem jej z wdzięcznością. Może to się kiedyś nastanie. Zaspokoję siebie i usunę się z cienia samotności... Tylko jak pomóc tym, co są zamknięci na innych, gdy ich serca i umysły są zimne niczym sam Ateral. Chciałbym umieć je stopić...
Ponownie spojrzałem na nią, a gdy tylko jej palec trafił krytycznie w mój nos, nie mogło się stać nic innego, iż ogromne kichniecie, które niosło się echem po całym legowisku boga zimy
– Może kiedyś kogoś znajdę innego Samotnego Kolca, bo we dwójkę byłoby ciekawiej... I tak masz rację. Nie można pozwolić Bogu czekać. – zachichotałem na głupią myśl, co mi do głowy wpadła – Może nawet odwiedzi mnie i zje jabłka w miodzie? – zażartowałem, choć takie towarzystwo byłoby idealne do popołudniowego wylegiwania się w cieplni nad źródłem termalnym.

Sekcja Zwłok

[Sekcja Zwłok]

– Możesz go zaprosić, jeśli chcesz. Nawet bogowie mogą się czasem poczuć samotni.

Uśmiechnęła się.

– Kto wie, może nawet przyjdzie i się poczęstuje? – dodała żartobliwie.

Potem wróciła do skrobania tekstu w kamiennej tabliczce. Miała jeszcze dużo do napisania, a wydawało jej się, że to spotkanie było już skończone. No, może prawie.

– Do zobaczenia, Hras – pożegnała się mile, kiwnęła łbem, a potem powróciła do skrobania.

// zt

// Samotny Kolec

[Kwiat Uessasa]

Byłem jej wdzięczny za rozmowę i trochę naprostowanie, a raczej danie mi powodu do rozmyśleń. Szkoda, że nasza rozmowa musi się skończyć. Pewnie będzie nie jedna okazja, by porozmawiać o tym wszystkim. Szkoda, że nie widzi lekkiej ulgi, jaką mi pozostawiła na pysku.
– Może spróbuję go zaprosić. Taka herbata z bogiem to byłaby opowieść. Tylko to by mi uwierzył. Lecz warto spróbować... Nie będę już zabierał cennego czasu. Dziękuję za wszytko. – delikatnie się odkłoniłem ze słowami – Do zobaczenia, a czuję, że ujrzymy się prędzej, niż zakładamy. – wyszedłem z legowiska starego nauczyciela. Dzień zbliżał się ku końcowi, nie czekając długo, ruszyłem w stronę obozu Mgły i jej labiryntowi.

/zt