Polana

[Jaskiniowy Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Szczerze mówiąc nie wiem ;)//
Jaskiniowy kiwnął łbem na znak podziękowania, a następnie również słownie podziękował.
–Ten smok dziękuje za pomoc i chętnie przyjmie pomoc w sprawie obrony...
Po czym znów zmrużył ślepia. Być może coś na terenach Życia działo się nieprzyjemnego. A może po prostu wszyscy cierpieli po stracie jakiś smoków? Śmierć i Życie to nieodłączna część istnienia. Nic z tym się nie zrobi, ani nie ucieknie się przed tym.

[Pasterz Kóz]

-No dobrze, niech "Ten" słucha i odpowiada. Jak najlepiej się bronić? Co tworzyć? Co wykorzystywać? O czym pamiętać?– spytał spoglądając na Jaskiniowego. Tutaj role się odwracają. Adept będzie musiał teraz dbać o to, by zachować życie, choć dostanie pewną dawkę pobłażliwości. Nie będzie przecież w podstawach magii obronnej, atakować go skomplikowanymi atakami. Równie dobrze mógłby go od razu zabić, czyli wywołać wojnę z Cieniem i takie tam.

[Jaskiniowy Kolec]

–Używać obrony miejscowej, kiedy atak jest policzalny i składa się z pojedynczych kolców, albo kul. Tworzyć bariery pamiętając o tym, aby wpuszczać powietrze do środka... Żywioł używany w obronie powinien być dominującym do atakującego. Trzeba również pamiętać o niespodziankach takich jak ukryte żywioły w środku tworu. Dobrze jest stworzyć pole twarde jak diament i dodatkowo jakąś barierę żywiołu przeciwnego.
Jak już Jaskiniowy mówił, był zielony w tym temacie. Bezchmurny musiał go poprawić w tych i innych przypadkach. W końcu go nauczał...
A mimo wszystko podczas nauki ataku nie pokazał zbyt wiele, ponieważ prawie ciągle zbijał jego ataki kamienną zasłoną. Coś w tym musiało być, skoro wciąż tego używał...

[Pasterz Kóz]

-Oczywiście, masz rację. Co do żywiołów dominujących drugi, czasem lepiej się w to nie bawić. Po co tworzyć ścianę wody, która może nie dać rady powstrzymać kulę ognia, skoro kamienna ściana spokojnie wytrzyma taki atak. Trzeba myśleć, nie tylko stosować się do reguł. Poza tym, im więcej korzystamy z naszej energii, tym mniejsza szansa na skuteczną obronę, dlatego najlepiej korzystać z najprostszych, ale też skutecznych rozwiązań. Lepiej jest też nie kombinować z jakimiś wymyślnymi tworami magicznymi. Oczywiście, nasza osłona nie może nas samych zranić, czyli ognista ściana może zaszkodzić nam samym emanowanym ciepłem- stwierdził. -Gotowy czy nie, broń się!– oznajmił, a w połowie drogi między Cienistym a Bezchmurnym pojawiła się ognista kula, rozmiarów smoczego łba. Strasznie powoli leciała w stronę Adepta, celując w szyję. Praktycznie nie dało się od niej poczuć emanującego gorąca, ale kto wie, może w środku miała prawdziwe ognie piekielne?

[Jaskiniowy Kolec]

Jaskiniowy nie odezwał się, ponieważ skupiał się przede wszystkim na swojej magicznej obronie i samym ataku Bezchmurnego.
Role się odwróciły. Teraz to on musiał wymyślać niestworzone jeszcze bariery.
Oczywiście naturalnie na ogień dobrym pomysłem była ściana wody. Wyobraził sobie taflę wody przed sobą, która była nieco większa od jego łba. Woda miała być lodowato zimna i płynąc nienaturalnie szybkim strumieniem, tworząc coś na podobiznę ściany z dużym ciśnieniem wody.
Nie będąc jednak pewny czy to starczy, pozwolił sobie na cienką(na łuskę) błonę zaraz za ścianą wody. Błona ta miała być twarda jak diament.
Całość tworu miała być materialna. Następnie przyszedł czas na umieszczenie jej przed sobą. W myślach tafla i błona za nią była ustawiona dokładnie na trasie lotu kuli ognia. W wyobraźni widział jak kula uderza o taflę wody, a ta poprzez jej ciśnienie, niweluje nieprzyjazny czar wzbijając kłęby pary w powietrze. W innej wizji widział jak kula zatrzymuje się na diamencie i wybucha, a podczas wybuchu rozpryskuje się woda na przód, w stronę samego Bezchmurnego.
Na koniec pozostało tchnięcie maddary w całość, co uczynił i w ciszy modlił się o powodzenie swoich czarów.

[Pasterz Kóz]

Kula po prostu zgasła na wodnej ścianie, tworząc kłęby pary. Utrudniły one widzenie, a to był błąd. Bezchmurny wybiegł zza przeszkody i natychmiast skoczył w stronę Jaskiniowego. Wylądował przy nim, a następnie okręcił się z wyprostowanym ogonem wymierzonym ku łapom Adepta. Kolec w międzyczasie musiał wymyślić sposób obrony oraz stworzyć ją, póki łowca jeszcze go nie dosięgnął. Inaczej, skończy się to mocnym zderzeniem z ziemią, ale nie było to szkodliwe.

[Jaskiniowy Kolec]

Pierwsza myśl-uskocz. Druga-Pomyśl.
To nie była walka prawdziwa, a treningowa. Miał się w niej wykazać nie tyle zręcznością co umiejętnościami magicznymi, które u niego były raczej... skąpe. Zawsze wolał proste i logiczne myślenie, a nie gmatwanie się w pokładach swojej własnej wyobraźni.
Teraz przyszło mu stworzyć coś, co pozwoli uniknąć ataku. Wymyślił, że zaraz po wylądowaniu Bezchmurnego i zanim uderzy go ogonem, jego tylną i przednią łapę z lewej strony, złapie pnącze i mocno szarpnie, aby wytrącić go z równowagi. Doskonale wiedział, że zamachnięcie ogonem potrzebuje bardzo stabilnej pozycji, dlatego jeśli uda mu się wytworzyć te pnącza, uniknie całego ataku.
Pnącza miały być grube na łuskę, pozbawione kolców, ale za to miałby być wytrzymałe i mocno ukorzenione. Miały również być materialne...
Na koniec pozostało przywołanie-tchnął maddarę w swój twór i zacisnął zęby w pysku, tak na wszelki wypadek.

[Pasterz Kóz]

//Ja tam nie robiłem kursu na MG... Ale czy szarpnięcie ogona nie liczy się jako kontratak? xD Raczej nie, ale tak śmiechłem myśląc o tym :D

Pnącze złapało ogon Bezchmurnego, ale po chwili zostało przecięte przez magiczny kamień. Czy łowca dał się złapać, czy też po prostu naprawdę Jaskiniowy obronił się, to wiedział tylko Niebo.
-No dobrze. To tyle z magii obronnej. Ten chciał tylko te dwie nauki. Zmienił zdanie?– spytał. Jakoś nie widziało mu się dalsze nauczanie i zastanowi się nad ewentualną odmową... Ale może Jaskiniowy nie chciał już nauki? Byłoby to na łapę, w końcu tak jakby nauczał wroga. Teoretycznie, ale praktycznie nie miał z tego żadnego pożytku.

//Raport – Magia Obronna I

[Jaskiniowy Kolec]

Jaskiniowy tylko usiadł na zadzie słysząc, że to koniec.Lekko się uśmiechnął i kiwnął łbem.
–To wszystko. Ten dziękuje i w przyszłości się odwdzięczy. Na tą chwilę jednak... Sugeruję udać się do Iskry... Ona Cie potrzebuje...
Rzekł tajemniczo a uśmiech nie oznaczał wyśmiewania i szyderstwa, a raczej smutek. Skąd wiedział? Po prostu wiedział. Mógł sam zapytać i poznać odpowiedź, o ile przestanie się do niego zwracać per "Ten" bo Jaskiniowy należał do cierpliwych, ale zaczynało mu to działać na nerwach.
Więc drogi są dwie. Albo czmychnie stąd do swojej samicy, albo zacznie go wypytywać. Jedno i drugie sprowadzało się jednak do odejścia.
No ale wybór był Bezchmurnego.
Może uzna go za prowokatora? Może uzna, że podrywał jego samicę? Może sobie myśleć co zechce, jego łeb jest wolny od prawdy niezależnie czy ją dostrzega czy nie.
W każdym razie czekał...

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny zmrużył oczy podejrzliwie. Nie zabraniał Iskrze rozmów z innymi, a do tego może mieli jakąś wspólną nutkę w zapachu po tyle księżycach bycia razem w jednej jaskini. Nie spodziewał się jednak, że Cienisty będzie mu doradzał! Doskonale zdawał sobie sprawę, że partnerka go potrzebuje, ale nie mógł przebić się przez warstwy emocjonalne, którymi osłoniła swoje serce. Prychnął cicho, zastanawiając się nad słowami oraz uśmiechem Adepta.
-Doprawdy? A skąd "Ten" może to wiedzieć? Może ma jakieś mądre rady?– spytał złośliwym tonem. Niby nic nie miał do tego smoka, ale naruszanie jego spraw osobistych, skutkowało jedynie wywołaniem większej zjadliwości. Nie chciał by ktoś, zwłaszcza obcy, pouczał go co ma robić w swoim związku.

[Piekielna Łuska]

Piekielna nie była dobrze znana poza Ogniem, a powód tego był banalnie prosty. Zwyczajnie nie lubiła wychodzić z obozu, tam czuła się komfortowo. Poza tym miała całe dnie zawalone naukami i treningami, bo nie ukrywała iż chciała osiągnąć rangę wojownika możliwie jak najszybciej zdoła.
Dzisiaj jednak zrobiła wyjątek. Nie można wiecznie ukrywać się przed światem, dlatego też postanowiła wyjrzeć na świat poza obrębem jej obozu. Sunęła spokojnie po niebie, oświetlanym promieniami słońca. Widząc pod sobą polanę, postanowiła na niej wylądować, i to też zrobiła. Była sama, co było jej nawet na rękę. Nie należała do zbyt towarzyskich. Usiadła więc gdzieś pośrodku polany, wygrzewając się w słońcu, ale nie tracąc czujności.

[Jaskiniowy Kolec]

Ostatnie zrywy przed mrozem i ciągłą szarością świata. Cudowny czas dla romantyków i innych patałachów, którzy czcili wiosnę.
Jaskiniowy najchętniej zostałby w jaskini, ale od kiedy zamieszkał z nim ten pisklak, po prostu nie czuł się tam komfortowo. Na jego nieszczęście całe stado Cienia znało go. Ale czy na pewno? Chyba jedynie Klątwa mogła na prawdę przybliżyć się do prawdy o nim.
Co do innych stad- Kilka rozmów z Życiem i tyle. Znał Życie przede wszystkim przez Oko Zmierzchu, który zwierzył mu się zanim tu przybył. Z Ognia znał tylko najstarszych, pomimo, iż oni nie znali jego. Runa Ognia, Słodycz, Jad...
Reszta była tajemnicą, jak jego prawdziwe imię. I tym razem wyczuł z dala smród siarki, co znaczyło, iż smok pochodził z terenów na których widniały wulkany, albo też jeden wulkan.
Ogień.

Nie chciał nachodzić młodziutkiej samicy, ale skoro już tu zawitał...
Nie specjalnie starał się podejść ją od tyłu. Widział w jej aurze, że stara się być przykładnym adeptem. I dobrze. Niemniej życie uderzy w nią jeszcze nie raz z taką siłą, że padnie ledwo żywa. Nieważne jak bardzo się wytrenuje, nieważne jak bardzo będzie chciała...
Dla śmierci wszyscy byli równi, a pech sypał się przy każdym naszym posunięciu. Kwestią przypadku można wygrać walkę, kwestią przypadku też można po prostu zapomnieć oddychać przez sen.
–Taka mała a przesiaduje sama na wspólnych... To nieodpowiedzialne. W końcu ostatnio panują wojny...
Zaczął bardzo nieprzyjemnym tonem, pełnym basem, dość starego i wielkiego smoka. Wszakże był jednym z największych smoków, których widziały te tereny. Różnice pomiędzy rasami nie były wielkie, niemniej dorosły smok był co najmniej 25 łusek mniejszy od jaskiniowego smoka, a to już spora różnica.

[Piekielna Łuska]

Cóż, Jaskiniowy nie krył się ze swoją obecnością, toteż Piekielna wyczuła woń Cienia, jak i usłyszała ciężkie stąpanie po ziemi typowe dla dorosłego smoka. Leniwie obróciła łeb, kierując wzrok pomarańczowych ślepi na wielkiego, granatowołuskiego smoka.
– Pragnę zauważyć, iż jestem daleko od terenów, gdzie toczy się wojna. A nawet, gdybym była w centrum, nikt nie ma prawa mnie zaatakować, ponieważ nie biorę w niej udziału. Mam przesiadywać cały czas w grocie? Nie chcę tak spędzić swego życia – powiedziała spokojnie, lekko zachrypniętym głosem. W oczach widać było rozbawienie, które odziedziczyła po ojcu.

[Jaskiniowy Kolec]

Jaskiniowy się lekko uśmiechnął. Cóż za naiwne stworzenie. Prawda była taka, że mógłby ją zabić, zaciągnąć do jamy i tam pozostawić. Ogień szukałby jej, wywołałby wojnę, ale czy znaleźliby sprawcę? W tak burzliwych czasach każdy przywódca dbał o swój zad, a nie o troski innych stad.
–Nic jeszcze nie wiesz o życiu, drogie dziecię. Myślisz, że wojna to honor dla wojownika? Wojna to tylko ból, krew i niesprawiedliwość. Gdzie widzisz honor w napadaniu na słabszego smoka w dwójkę? Historię piszą zwycięzcy. W każdej z nich opowiadają o swojej waleczności... Ile smoków udało im się obalić... Nie wspominają jednak, że mieli obok siebie partnera, który wykonał większość brudnej roboty za nich... Honor możesz jedynie odnaleźć w pojedynku ustalonym...
Czuł, że po prostu musi to powiedzieć, aby samica nie miała błędnego myślenia na ten temat.
Był starym smokiem, przeżył wiele mniejszych i większych wojen poza terenami smoczych stad. Wiedział, że nie było w tym nic przyjemnego- jeno rzeź słabszych.

[Piekielna Łuska]

Wysłuchała słów Jaskiniowego, chociaż nie wyglądała na specjalnie zainteresowaną. No, może odrobinę, ze względu iż temat rozmowy dotyczył wojny.
– Honor... – warknęła wywracając ślepiami – Najczęstszy powód śmierci głupich i słabych smoków, którym zależy tylko na sławie. Moim zdaniem to idiotyzm, honor zawsze prowadzi do grobu – powiedziała, co myślała. Taki miała tok myślenia, honor w jej opinii był po prostu bezsensowny, więc nie można było liczyć, iż zamierzała w przyszłości walczyć honorowo. Nie. Na pewno nie. Może i nie będzie z premedytacją zabijać innych, ale honoru raczej się u niej nie znajdzie, nawet iskierki.

[Jaskiniowy Kolec]

–Skoro tak uważasz, to skąd Twoje przekonanie o nietykalności? Gdybyś pojawiła się na terenach wojny, po prostu zostałabyś pierwszym celem na niej. Jako niedoświadczona jesteś najłatwiejszym celem...-Przerwał na chwilę wpatrując się w tereny Cienia. Kiedy nadejdzie wojna dla nich? Już nie mógł się doczekać, aby skosztować krwi jakiegoś smoka.
–Każdy patyk ma dwa końce... Jeśli jednak uważasz honor za idiotyzm... Cóż, sama zarazem nie jesteś lepsza. Płyto patrzysz na świat.
Taka prawda. Honor był czymś na prawdę dobrym, istniał i powinien być szerzony. Niestety jednak brutalny świat skurczył zasoby honoru u każdego smoka. Czy to jednak oznacza, że jest idiotyzmem? Był dla niej z pewnością, co sama przyznała. Młoda i głupia samica, ale może kiedyś się jeszcze nauczy.
Chyba, że na siłę chciała się pokazać z tej złej strony, jakby była wielką istotą o czarnym sercu.
Prawda była taka, że jej serce będzie tak samo mięsiste zawsze, a jej przekonania mogą jedynie stać się jeszcze bardziej głupie niż w tej chwili.
–W świecie zdominowanym przez pogardę i ból. W świecie wypełnionym waszymi głupimi przekonaniami... Szczere uczucia nadal mogą czynić cuda. Dlatego właśnie warto walczyć... Kiedyś to zrozumiesz. Masz na to jeszcze czas...