Łąka Młodych Smoków

[Sytherai]

• Powłóczenie łapami po pustych terenach było ostatnimi czasy jednym z niewielu zajęć samotniczki. Wędrówka nie zakończyła się mimo przybycia do smoczej ostoi, tak, jak było to spodziewane. Samica złapała się nawet na powracaniu myślami do swego, pożalcie się bogowie, jeśli jacyś nad nią czuwali, przybranego brata. Właściwie to ona była przybrana, będąc konkretniejszym – doczepiona, przygarnięta, zdana na łaskę dwójki smoków, postępującej tak jedynie z powodu moralności konfliktującej z pozostawieniem pisklęcia przyjaciół na pastwę losu. Sytherai nie żałowała. Postąpiłaby tak samo, gdyby miała okazję powrócić do przeszłości i dokonać wyboru raz jeszcze.
  
  Gwałtowny huk nieopodal wystarczył, by rozegnać chmury przemyśleń, jakie zamajaczyły wokół jej łba. Prędko zwróciła się w tamtą stronę, zaś uważne ślepia wyłapały wkrótce ciemną sylwetkę. Uspokoiła się, gdy sprawcą zamieszania okazała się być pojedyncza łamaga, która nie odbyła dostatecznie dokładnych lekcji lotu. Nie była szczególnym znawcą tej umiejętności – tu, trzeba było przyznać, choć z wyraźną niechęcią, większe pole do popisu miał Urthemiel – jednakże dziwaczne poślizgnięcie się i pokraczne ułożenie kończyn było czymś, co nawet ona była w stanie dostrzec. Zbliżyła się jednak – tutaj warto było wiedzieć... wszystko, gdy było się zdanym na cudze humory i przekonania. Zdawała sobie sprawę z zagrożenia płynącego ze strony tych, którzy żyli w stadach.
  – Czy wszystko w porządku? – zmartwiony ton dobiec miał wyłożonego smoka, gdy drobna wężowa stanęła nieopodal niego. W wystarczającej jednak odległości, by w stanie być mu uciec.
  
  Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Leżałem na ziemi pełny gniewu i bluzgów na to białe, mokre i śliskie gówno. Wten usłyszałem czyjś głos i machinalnie odpowiedziałem, machając lekko łapą w powietrzu:
– Jeszcze żyję... Na tarrama, jak ja nie lubię tych roztopów... – Spróbowałem wstać. Było to trudne i cholerne głośne. Niestety ziemia nadal była zmarznięta, a moja waga idealnie wbiła kryształ w nią. Minęło trochę oddechów, wiele traków, ale wstałem. Paręnaście funtów lżejszy, bez połowy kryształów. Pół księżyca i odrosną. Przeciągnąłem się, szybkim okiem sprawdziłem, czy obie pary skrzydeł są całe. Gdyby brat mnie zobaczył uszkodzonego, to jego łapa na pewno miałaby spotkanie z moim pyskiem i nie tylko...
Maddarą usunąłem brudy z ciała i ponownie spojrzałem na nieznajomą.
– Wybacz, że musiałaś mnie widzieć w tak tragicznym stanie. Jestem Kwiat Uessasa, uzdrowiciel mgieł. – delikatnie pochyliłem głowę. Po wyprostowaniu spojrzałem na torbę, która zamiast być na moim udzie, była w miejscu lądowania. Spojrzałem na nią z nietęgą miną. – Dobrze, ze tylko pasek się zerwał... Hmm... W pysku tego brać nie będę... – spojrzałem w stronę obozu, wsadziłem dwa pazury w pysk i zagwizdałem donośnie.
Z powrotem przeniosłem wzrok na nowo poznana samicę
– Przepraszam za to... Po prostu moja torba na zioła i osprzęt się zerwała. Jest za ciężką na, aby nosić ja w paszczy... – wyciągnąłem z niej świeżo ubite jabłko. Spojrzałem na nie z lekkim smutkiem. Czyli one też oberwały... Szkoda... – Chcesz kilka? – wskazałem na owoc. Czekałem na jej odpowiedź, a to z mojej łapy wylądowało całe w moim pysku.

Sytherai