Kurhan Pamięci

[Gniazdo Os]

Choć Dio starał się jak mógł, jego bliźniacza Siostra dość szybko rozwiała mu nadzieje na znalezienie czegoś fajnego a w rozumowaniu Samczyka były to właśnie trupy. Jeden z młodszych rezydentów Słoneczka westchnął teatralnie, jak gdyby ktoś właśnie spalił mu niespodziankę na urodziny a potem zaczął grzebać pazurem w ziemi.
– Lo nau tusuren we mistako ima zabura.. – burknał. Już widział miny rodzeństwa na jakąś czaszkę którą postawiłby sobie bezceremonialnie przy swoim małym kąciku leża by nikt się do niego nie zbliżał. Mógłby nawet powiedzieć im brednie, że to on sam zabił jakiegoś smoka bo robił za dużo hałasu (Erycalu, miej w opiece tego dzieciaka bowiem z jego łbem jest coś nie tak) i wtedy może przestaliby tak drzeć japy? Na ten moment mógł jednak pomarzyć..
Z rozmyślań nad traumatyzowaniem piskląt wyrwało go pytanie Aie. Podrapał się po grzywce, chcąc chwile pomyśleć.. Bo sam miał pustkę w głowie. Delikatnie przeanalizował spojrzeniem okolicę ale na dłuższe uderzenie serca skupił się na samej Siostrze..
– Mi miri yurla "Ne sukaradomi nate Ansu" am ye nu ne da. Yurla nu so "Gryzący ansu" – dał sobie moment i zmrużył lekko ślepia, wpatrując się intensywnie w swoją rozmówczynie. Hm.. Trudna zagwozdka ale coś wpadło mu do głowy.
– Soranä hoca. Vem ko ter kleken. – pokiwał głową, niczym stary mędrzec na swoje słowa.

[Znamię Bestii]

Aie zachichotała złośliwie i uniosła brwi, na komentarz Dio. Odpowiedziała mu, płynnie przeskakując z akarubi na wspólny i z powrotem.
– Omi we te nole ne gryźć. Tylko grozisz. Grozisz i gadasz, de vem ne yaresam, lo yoso misug sren omi ane obo. Ane hustro shila pateo keve remi "Puste Groźby", ha! – odwróciła się i łapą dotknęła kamienia. Było coś doniosłego w imieniu wyrytym w kamieniach. Ciągnęło ją, żeby samej coś napisać, ale nikt jej nie umarł. Może jak któreś z młodszego rodzeństwa szlag trafi, to będzie mogła? Byle nie Verhu, z nią chociaż było ciekawie...
Zachichotała słysząc bezczelne pochlebstwo i przyzwalająco skinęła łbem. Tylko odważna pasowało do niej... Hmm, tak sobie. No oczywiście nie bała się byle czego, ale czasem jednak się bała. Za to nigdy nie odmawiała walki.
– Rog hoca. – podsumowała, obracając łeb – San skada vem rog. Lo mi mistu motteol'ai skadasu skadaro. Alfa rog! – wypięła pierś i zaryła pazurami w ziemi. Opuściła tors nieco na ugiętych przednich łapach i zakręciła zadkiem, jak kot szykujący się do skoku na Dio. Na razie jednak tylko obserwowała brata.

[Gniazdo Os]

Wywrócił oczami na docinki lustrzanego odbicia płci damskiej i nadął policzki w lekkim oburzeniu.
– Te ne onine, vem hanwu odstraszyć! vegeir yamai ne selnagara mer al kal! – wyłożył spokojnym tonem, ciągnąć ton znawcy bo Aie zdawała się nie rozumieć dlaczego akurat tak. Wolał się nie rzucać w ślepia bezmyślnie i zostawiał sobie siły na to aby móc uderzyć w najmniej oczekiwanym momencie a ona co? Myśli że wszystko jest takie... proste! Z drugiej strony trochę zazdrościł Aie takiego spojrzenia, być może gdyby nie miał tak pochmurnej aury, żyłoby mu się prościej... Chociaż brak zainteresowania ze strony innych działał mu na łapę. Gdyby tylko mogli zostać w tak małym, trójkowym gronie jak na początku..
W sumie gdy tak rozglądał się po tym otoczeniu, żałował że ich obóz nie jest tak kojący i trochę upiorny.. Co prawda nie mieszkali w nim centralnie, jednak Dio odczuł brak miejsc do których większość smoków nie chciałaby się zapuszczać i mógłby sobie to przejąć. Pokusiłby się nawet o wymyślenie jakiejś odrażającej historii, która krążyłaby nawet po dorosłych, byleby mieć błogi spokój i samotność! Z tych pięknych marzeń wyrwała go Aie swoim pomysłem. Patrzył z niepodzielonym entuzjazmem... A potem zachichotał.
– Gustete mist po trele razie sursu, san roge nate dukirese an remi keve kora igis – pokiwał głową, posyłając dodatkowo szelmowski uśmiech. A co ona myśli, że cichy braciszek nie umie leciutko dopiec? I na logikę miał przecież rację a "Drapieżna" kojarzyła mu się trochę tak właśnie.. Z bezmyślnym rzucaniem na innych, cóż miał na to poradzić?
– Mistul pleuro? deva räba? – zapytał po chwili, będąc już po prostu ciekawym czy obiorą podobną drogę. Dio odrzucił dwie rangi w swoich myślach, które jego zdaniem miały za dużo kontaktu z innymi (jak uzdrowiciel) albo za duże znamię "służby" innym (łowca) a nie zamierzał robić ani jednego, ani drugiego mimo dość ciekawych możliwości wykorzystania takiej wiedzy..

[Znamię Bestii]

Aie przewróciła ślepiami na uwagę o drapieżnikach i spięła mięśnie. Brat zdążył zadać jej pytanie, zanim nie odbiła się jak tygrysica z tylnych łap i nie przygwoździła Dio do ziemi. Stanęła nad nim, pochylając łeb tak nisko, że czuł ciepły oddech pachnący krwią po ostatnim posiłku.
– Nah kirese. Mi nu ne kusen. Jawu remi kora igis teni? – ogon zaczął wić się po ziemi, a w ślepiach pojawiły się złowieszcze błyski. Stała nad leżącym pod nią bratem i lekko, końcem dziobu odsunęła mu z oczu niesforny kosmyk. Niby czuły gest, ale w tym kontekście wyglądał raczej jak naszykowanie sobie miejsca, żeby go ugryźć. Rzuciła mrucząco – Ne oriemi. Sukaradomi nu dopen. Skada deva rog, mie deva nimi, gek tai mistaki yaboi. – wzruszyła ramionami, na tyle na ile mogła w tej pozycji.

[Gorzki Miód]

Aż szkoda, że odnalazła to miejsce dopiero teraz. Chociaż z drugiej strony nie było to nic dziwnego – widać było po rytach i ich treści, że kurhany nie były uzupełniane przez długie księżyce.
Spędziła solidny kawał dnia, wodząc szponem po runach i próbując wyciągnąć z nich jakiś sens. Natknęła się na dwa czy trzy znajome imiona na kurhanie Wody, lecz cała reszta – były to opowieści czasów tak zamierzchłych, że pewnie jej pradziadkowie nic by o nich nie wiedzieli. Pod warunkiem że byliby z tych stron...
No i jeszcze był tu kodeks. Akurat to znała na pamięć, ale powtórka nie szkodziła... szczególnie teraz.
Westchnęła ciężko. Ślepia już zaczynały ją boleć od czytania.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

Khart nie rozumiał co takiego widziały smoki w chowaniu zmarłych. W pewnym sensie było to marnotrawstwo zasobów, a także czasu, gdyż według jego wiedzy, a także wielu różnych religii, które poznał, duch smoka jest wyciągnięty z materialnego ciała, a więc pozostaje pusta skorupa. To nie tak, że bez pochowania taki smok nie zazna spokoju. Mgła paliła swoich zmarłych jednak nie każdego spalano w gronie. Niektórych wypisywano po ich ucieczce, innych może nawet nie pochowano, ale chciano zachować ich ślad.
Nie dlatego tu przybył. Wilkowaty kierował się zapachem innego stada i ten akurat zapach go przywiódł na kurhany. Wojownik podszedł bliżej i mimowolnie stawiał ciche kroki, które były dla niego czymś normlanym.
Poznał tą samicę, była przy walce na statku. Kolejna ze Słońca, którą miał okazję poznać i zarazem przedstawić jej jedną ze swoich ról. Zamierzał utrzymywać tą, którą pokazywał wtedy, jako opanowany i roztropny samiec.
– Witaj
Zaczął kiedy był niecałe trzy ogony od niej. Spodziewał się, że ją zaskoczy, w końcu wiało mu w pysk, a kroki stawiał miękko.
– Mieliśmy okazję poznać się przy okazji walki. Nie przypominam sobie jednak Twojego imienia.

Gorzki Miód

[Gorzki Miód]

Faktycznie, Miód nie usłyszała ani nie wyczuła zbliżającego się Mglistego.
Dopiero jego głos sprawił, że uniosła łeb, który do tego momentu rogami i nosem stykał się z chłodną powierzchnią jednego z kurhanów. Jej sylwetka spięła się i wyprostowała, ale nie wyglądała na przestraszoną. Zmierzyła samca czujnym spojrzeniem złotych ślepi. Końcówka ogona, przyozdobiona złotą kitą, drgnęła nerwowo.

Jak powinna się obnosić teraz, gdy została zastępcą? Nie miała pojęcia. Podczas bitwy na okręcie nawet nie musiała się tym przejmować – wiedziała od początku, że nie ma tam żadnej roli do odegrania. Żar miał doświadzczenie ze statkami, a Przejaw – bezpośrednie źródło informacji w postaci Landarii... Nie była nawet świadoma, że jej ojciec nawiązał tak bliską więź z człowiekiem.
Ale teraz... może wypadało się wczuć? A może powinna zachowywać się jak zwykle?

– Witaj – odparła – ostrożnie, ale siląc się na spokój. – Gorzki Miód – przedstawiła się, lustrując Kharta spojrzeniem. Wiedziała o nim tyle, że wydawał się kompetentny – i może nawet ważny. I że Aie nazwała go swoim, co obijało się w jej łbie echem alarmowego dzwonka na okręcie.
Jeśli miał podobne podejście do życia do kuzynki, to Arel już mogła się poddać.

– Ja twojego też nie miałam okazji poznać – przyznała, przekrzywiając łeb. – Znaczy, słyszałam, że Khart. Ale nie wiem, czy chcesz, bym znała cię pod tym mianem? Dla niektórych pierwsze imię jest mniej... formalne – uśmiechnęła się lekko, jakby chcąc przeprosić za swoje zagubienie w słowach. Świetnie. Szło jej wprost cudownie.

Mroczna Nowina

[Mroczna Nowina]

W innych okolicznościach pewnie tak pochopne przebywanie samotnie byłoby niebezpieczne, jednak wszystkie stada miały jeden cel, a więc granice nieco bardziej rozmywały się. Wojownik nie chciał rodzić konfliktów, poza tym chociaż odrobina posłuchu wśród innych stad była mu na łapę. Nawet Mahvran w jakimś stopniu chyba zaczynała mu ufać, skoro wysłała go jako dowodzącego grupą podczas walki.
Daleko wilkowatemu było do oceniania kogokolwiek, jednak mimowolne ruchy ogona sprawiały, że częściowo poznawał jej niepewność i napięcie. Było to spowodowane jego przybyciem, a może rozkojarzeniem? Nie rozumiał czemu skupiała uwagę na zapiskach, które nie miały większego znaczenia dla żyjących.

Ah, no tak. Większość smoków nie przedstawiała się swoimi prawdziwymi imionami i woleli te formy, które sami sobie nadali. Mogła go lustrować, ale zobaczyła błękitne, lodowate ślepia, a sam pysk na razie nawet nie drgnął, jakby był wykuty z marmuru. Jedyną oznaką na jej kolejne słowa było przekrzywienie nieco łba na bok jakby w geście zastanowienia.
– Dobrze słyszałaś. Nazywają mnie Khart, wybrałem również imię Mrocznej Nowiny. Możesz się zwracać do mnie którymkolwiek.– Nie nakreślił tego, że wolałby poznać jej 'prawdziwe' imię nadane przez rodziców. Ponadto wojownik ukrył w tej wypowiedzi sporą ciekawostkę, której raczej nie dojrzy. W każdym razie Aie była inna. On był inny dla Aie, a inny dla pozostałych. Pozyskała status jego partnerki, a więc i przyjaciółki. Mógł w jakimś stopniu jej ufać, a ta samica przed nim... no cóż, wojownik paranoidalnie szukał zagrożenia, nawet teraz kiedy Gorzki Miód nie patrzyła, on strzelał wzrokiem na boki, rozglądając się za miejscami z których mógł wyskoczyć na nich przeciwnik.

Gorzki Miód

[Gorzki Miód]

Nie miała pojęcia, że Mglisty jest tak zafrapowany jej obecnością tutaj. Sama zdziwiła się, że on się tutaj zjawił – od dawna nikt tu nie przychodził, to był czuć – ale kim była, żeby go osądzać?
Nie była bardzo domyślnym smokiem. Czujnym, sceptycznym, lecz nie zawsze trafnie odczytywała cudze intencje. A że Nowina się z nimi krył skrzętnie, nie miała nawet szczególnego pola do popisu. Wydawał jej się podejrzliwy i ostrożny; wolała to od otwartej wrogości czy kpiny, a nawet od entuzjastycznej otwartości, bo w przypadku tej ostatniej to Miód na ogół robiła się nerwowa.
Po prostu było coś uspokajającego w tym, że spotkała się z kimś bardziej nieufnym od niej.

– Mroczna Nowina – powtórzyła pod nosem i kiwnęła uprzejmie łbem. Rozwarła na chwilę szczęki, by zaraz znowu je zamknąć – Mglisty nie wysunął pytania o jej drugie imię, więc... Darowała sobie. Udzielała jej się ta powściągliwość. – Dziękuję – dorzuciła niezobowiązująco, wręcz odruchowo.

– Więc, em... – próbowała zagadnąć. Zaczynała czuć się nerwowo, nie znając intencji samca. – Przyszedłeś tu dla zapisków czy z innego powodu? Obawiam się, że te kurhany dotyczą dosyć zamierzchłych czasów. Jest tutaj kurhan Wiatru czy Cienia... o "świeższych" stadach nie ma co myśleć. Ciekawi mnie, kto jest postawił... – zagaiła, wzrok kierując na skalne formacje porysowane szponami. Smoki czy bogowie? Jak dawno? Żałowała, że tak ciężko o jakąkolwiek konkretną wiedzę.

Mroczna Nowina