Aleja Zakochanych

[Rytm Wydm]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Końcówka ogona półpustynnego zadrżała niespokojnie. Zmrużył swoje dwa ślepia, przyglądając się całemu ciału rozmówcy rozświetlonego przez promienie słońca przebijające się przez puste gałęzie drzew. Gdy tylko ruszył skrzydłami, Khamsin przeniósł natychmiastowo na nie wzrok. Potem jednak szybko skupił się na pysku rozmówcy. Muszę się w końcu odzwyczaić, że nie wszyscy pokazują emocje cały czas ciałem, jak ja – ukarcił się w myślach.
Ślepia Khamsina jednak wydawały się mimo wszystko nie słuchać jego myśli i praktycznie nie skupiać przez większość czasu na wzroku rozmówcy. Przyglądał się bardzo uważnie jego ruchom ciała. Każdej łapy, każdego z czterech skrzydeł, każdego ucha, każdego ślepia. Oczywiście, nieco zdziwił go fakt aparycji napotkanego smoka z innego stada (było czuć...), ale był już ostrzegany przez jedną smoczycę ze Słońca, że smoki są tu wszelakiej maści, futra, piór, ilości skrzydeł i innych rzeczy. To też nadprogramowe kończyny aż tak bardzo go nie zszokowały. Może i nawet... lekko zachwyciły? Załopotał łagodnie swoimi skrzydłami. Więcej skrzydeł oznacza... więcej sposobów na zróżnicowane okazywanie tego, co się czuje!
– Ah. Myślałem wcześniej, że to naturalna roślina z tych ziem. Nie jestem stąd i nie wiem do końca co mnie może tu spotkać. Wiem tylko, że mój tata tu żył. – odpowiedział, robiąc małe zygzaki prawą, przednią łapą po ziemi.
– Wyglądasz osobliwie. – Rzekł ciągle tak samo płasko jak tafla spokojnego jeziora. Ugiął lekko wszystkie łapy i je wyprostował, choć nawet nie podskoczył w miejscu. Skrzydła ponownie załopotały. – I jakbyś był głodny. – Cóż, tego oblizywania się nie mógł nie zauważyć. Tu pacnął niezbyt mocno swym małym wachlarzykiem z błon o ziemię za sobą i na moment spuścił łeb w dół. Nie siadał jeszcze na ziemi i ciągle lustrował każdy ruch ciała rozmówcy, jakby bardzo rzadko skupiając się na ekspresji jego pyska, choć czasem zahaczał o jego poczwórny, wywołujący w jego środku dziwny niepokój wzrok. – Pytanie. Jak ci na imię. – Zadał kolejne pytanie, które brzmiało jak zwykłe zdanie. Znowu. Wszystko, co mówił, brzmiało dokładnie tak samo. Przekręcił odrobinę swój łebek na prawo. Jego pysk cały czas zdobił ten sam, kamienny, niezmienny, dość groźny wyraz. Jednakże poza i gesty ciałem, jakich wykonywał sporo jak na swój nieruchomy pysk zdawały się okazywać coś znacznie innego. Zupełnie, jakby w zasadzie... nie potrafił się nawet uśmiechnąć.

Samotny Kolec

[Kwiat Uessasa]

Lustrowałem swojego rozmówce. Mówił nie tylko pyskiem a ciałem. Miło było popatrzeć na smoka, co można odczytać jak kamienne tablice Mirrim. Był słodki, jak tak okazywał tyle uczyć. Sam ponownie zatrzepotałem skrzydłami, poprawiłem ułożenie ogona, gdzie jedna końcówka spokojnie spoczęła na ziemi, zaś drugą bawiłem się delikatnie, okręcając wokół szpona i odkręcając.
Informacja, o pochodzeniu towarzysza o pustynnym umarszczeniu mnie tylko lekko zaintrygował, aż uszami lekko trzepnąłem z ciekawości:
– Można tutaj znaleźć wiele ciekawych i niespotykanych elementów, lecz takie cuda mogą tworzyć bogowie... – minimalnie się rozmarzyłem, wręcz przypomniałem sobie ostatni manifest ze świątyni... – Braku... – Tego zakłopotania nie można było nie zobaczyć. – Ouh... Współczuje... – spojrzałem na niego z troską. Nie wiem, jak to jest stracić wszystko, choć może tutaj znajdzie ukojenie...
"Wyglądam osobliwie", dobre sobie, wręcz zachichotałem, a moje kryształy minimalnie się zaczęły same z siebie migotać
– Niestety, jestem wiecznie nienasycony... – spojrzałem kokieteryjnie na młodego samca – ... i dziękuję za komplement. Ty też wyglądasz ładnie... Inaczej niż inne smoki tutaj. – wyraźnie przejechałem wzrokiem po całym ciele samczyka i ponownie, minimalnie się oblizałem swoje warki, końcem języka. Rozmówca wyglądał na całkiem słodki kąsek...
– Jestem Samotnym Kolcem, klerykiem stada mgły. – podążyłem wzrokiem za jego i podobnie przekrzywiłem głowę minimalnie go naśladując...

Khamsin

[Rytm Wydm]

Przytaknął tylko łbem i z każdą sekundą jego ciało jakby pochylało się coraz bardziej do tyłu, a końcówka ogona z coraz większymi nerwami uderzała gdzieś za nim o trawę. Miał... dziwne przeczucie co do tego uroczego, aczkolwiek dość niepokojącego samca.
Walczył jednak z wewnętrznym instynktem, a zapach kwiatu nieco koił jego nerwy. Odetchnął kilka razy i położył cały ogon z powrotem na ziemi. Jeszcze raz bacznie zlustrował go wzrokiem, wszystkie kryształy, które zdobiły jego ciało na prawdę dobrze na nim wyglądały.
– Dziękuję, ale nie ma czego. – machnął prawą łapą w powietrzu na wyrazy współczucia – Mama się bardzo dobrze mną opiekowała. I Skorpuś. – teraz na siedząco zaczął trochę "sprężynkować" i zamachnął się dwa razy skrzydłami nad sobą. Głos ciągle jednak był niezmienny, jak i mina. Chyba to już było oczywiste, że raczej ani jednym ani drugim nie był w stanie posługiwać się... normalnie. Dlatego wszystko, co czuł z przyzwyczajenia pokazywał na całym sobie. – Choć nie ukrywam, że zawsze zastanawiało mnie jaki był tata. – zerknął na moment w bok i nieco w górę, choć z rozmówcy nie spuszczał srebrnego ślepia.
Spojrzał na swoje przednie, paskowane łapy słysząc odwzajemniony komplement. Rozłożył palce zdobione szczątkową błoną. Też wyglądał ładnie? "inaczej"? Och, pewnie to odnosi się do pyska. Położył łapy z powrotem na ziemi.
– Dziękuję. Jakby co pragnę uprzedzić, że mnie się niestety nie je. – poprawił skrzydła na plecach – Miło mi cię poznać, Samotny Kolcu. To trochę smutne imię – Tak idealnie ustawione skrzydła nieco opadły na dół, jak i jego łeb i wzrok. Na rozmówcę podniósł już tylko ten drugi, kontynuując. – Wybacz, że to stwierdzę, ale twoje zachowanie lekko mnie niepokoi. Zastanawia mnie bardzo jednak to, co słyszałem we łbie, gdy tutaj szedłem po podniesieniu ów kwiatu. Pytanie. Czy ty też słyszałeś jakieś odpowiedzi albo słowa.

[Kwiat Uessasa]

Gdy powiedział nieznane mi imię tylko poniosłem uszy zaciekawiony:
– Skorpiuś? Kto to? – brzmiało jak imię zwierzęcia bądź pisklaka, ale wolę się dopytać. Zaś wgonieni o ojcu tylko mnie zmieszało lekko – Jeśli znasz jego imię, to tutaj żyją naprawdę stare smoki. Prorok jest jednym z nich... Jest całkiem miły. Na swój indywidualny sposób... – na samą myśl o tym starcu miałem mieszane uczucia. Był lekko irytujący, ale wiedzę potrafił przekazać w dobry sposób.

Za tekst o zjedzeniu tylko wybuchnąłem przyjacielskim śmiechem:
– Nie lubuję się w smoczym mięsie. Jest niezbyt dobre, sama maddara wariuje przy nim. – lekkie obrzydzenie zagościło w oczach. Kanibalizm mnie obrzydzał i odstraszał. Nigdy nie upadnę tak nisko by zjeść innego smoka, chyba ze mam umrzeć, to wtedy... Wziąłem głęboki wdech, usunąłem złe myśli, a uśmiech, lekki, powrócił na pysk.
– Wiem, że wesołe nie jest. Ja... Po prostu czuję się często samotny i taki w po prawdzie jestem. Moja osobowość... Pożądanie słodyczy... Łakomstwo w każdej postaci, potrafi odrzucić każdego... Temu jestem sam. – wlepiłem wzrok pomiędzy moje łapy. Powiedziałem mu za dużo. Głupio mi tak wybebeszać wnętrze mojej chorej głowy przy obcym smoku. Ponownie spojrzałem na niego, ale uśmiech stał sie raczej tylko delikatny, o wiele mniejszy niż wcześniejsze. – Tak słyszałem pytania, potem słowa. Chwilę po tym, pojawiłeś się Ty, Khamsinie – zamknąłem się, nie wiedziałem, co ująć i jak ująć... czułem się taki nagi teraz, bo widzi to, co świat powinie nie widzieć...

Khamsin

[Rytm Wydm]

Podniósł wzrok na wznoszące się uszy, jakby taki ruch był dla jego ślepi rzadkością do dostrzeżenia.
– Mój kompan-skorpionik. Skorpuś. Zaraz tu przyjdzie. – Zabrzmiał ciągle na tym samym tonie, ale machnąl skrzydłami w powietrze i podskoczył nisko przednimi łapami z ziemi. Zawołał swego tajemniczego potwora mentalnie, który z resztą potajemnie cały czas śledził Khamsina, żeby ten nie wpadł jak zwykle w jakieś tarapaty. Więc do niego miał blisko... ale nie aż tak blisko, by od razu wyskoczyć zza krzaków.

Potem Samotny zwrócił uwagę na imię ojca Khamsina oraz... Strażnika.
– Mama mówiła, że nazywał się Golfstrom. Ale teraz wiem, że tu tradycje z imionami są inne, więc pewnie i inaczej tu na niego mówiono. Ah. I wujek Strażnik jest w porządku, ale faktycznie dziwnie się zwykle trochę zachowuje. Mówił mi, że ponoć wychowywał mojego tatę. – wytłumaczył bezpłciowym głosem, lecz znów pracował całym ciałem, aby oddać te uczucia, które po nim się pałętały. Tym razem bujał się na wpół ugiętych przednich łapach mówięc i od czasu do czasu poruszał jednym czy drugim skrzydłem, nie spuszczając wzroku z rozmówcy, ale uchem nasłuchując przybycia swojego kompana.
Porzucił kwestię pytań na ten moment i skupił się na niewesołym losie czarnołuskiego. Gdy ten tłumaczył swoją samotność, Khamsinowi smutno opadły skrzydła. Pysk jak zwykle oczywiście w ogóle się nie zmieniał. Może tylko w jego wzroku pojawiła się jakaś... iskra współczucia.
"Może dlatego mnie kwiat tu zaprowadził?" – pomyślał w głowie, nie wypowiadając tego oczywiście na głos. – "żebym pomógł smutnemu smokowi, tak jak mój tata pomógł mamie wydostać się z niewoli!".
Wyprostował się nieco bardziej i nachylił łeb do przodu, przechylając go na prawo.
– Pytanie. Czy próbowałeś może coś w sobie zmienić. Rozumiem, że to trudne, ale chciałbym najpierw wiedzieć czy w ogóle to rozważałeś. – Rzekł pytaniem tak samo płasko, jak zwykle.

[Kwiat Uessasa]

Na informacje o jego towarzyszu tylko kiwnąłem głową i rozejrzałem się. Może wyskoczy. Lubię kompanów innych smoków. Są ładne i mocno mówią o upodobaniach właściciela...

– Nic dziwnego, że wychowywał. Strażnik jest jednym z największych starców na tym terenie. Zaś jego oschłe wnętrze można liczyć tylko w jeszcze zimniejszych odpowiedziach... – zachichotałem na myśl o strażniku. Nawet lubiłem tego zgorzkniałego staruszka ze swoimi problemami. Każdy ma jakieś, on tylko nieprzepracowane.

Reakcja rozmówcy na mój stan, jego prawdziwy stan tylko był uroczy. Słodko się patrzy jak inny smok jest tak czytelny. Męczyły mnie fortele, maski i prawd połowa. Przyjemnie jest móc rozmawiać bez...
Jego kolejne słowa tylko otrząsły mnie z lekkiego i chwilowego zamyślenia, dając inne do przetrawienia:
– Staram się ograniczyć niektóre wpływy. Tym... Tego drugiego mnie. – zwiesiłem uszy wręcz ginęły na karku. Ciężko mi się o tym rozmawia. Bardziej trawi w sobie to coś... Coś, co prawie zabiło Veir, coś, co chciało skrócić brata o głowę. Coś, co jest... Spróbowałem ponownie spojrzeć w oczy piaskowego samczyka. Mógł zobaczyć w moich ból i wielką samotność. Tę co jest zapychana łakomnomstewm do ...
– Ja... Przepraszam... – Ponownie spojrzałem na swoje łapy. Chciałbym po prostu zniknąć pełny wstydu i obrzydzenia do siebie, uciec z tego miejsca...

Khamsin

[Rytm Wydm]

– Dwa pytania. Drugiego ciebie. Twój brat. Nie rozumiem. – samczyk trochę się rozluźnił (lecz dalej brzmiał jak robot, choć to porównanie mogli zrozumieć tylko czytelnicy) i przestał wyglądać na takiego, coby chciał zwiać stąd jak najprędzej, a wręcz przeciwnie. Teraz nachylił się do przodu i gdy Samotny spojrzał mu głęboko w oczy mógł spostrzec, że... ślepia półpustynnego ciągle skakały, w zasadzie po czterech miejscach, ale ciągle nie opuszczały ogólu ciała smoka Mgły.
Łapy, ogon, skrzydła, pysk. Łapy, ogon skrzydła pysk... I tak dalej, w kółko przyglądąły się różnym elementom ciała obsydianołuskiego, jakby w taki sposób cały czas po prostu go... "słuchał".
Przekręcił łeb na bok i zwiesił odrobinę swe skrzydła w dół.
– Hej. Wszystko w porządku. Chciałbym spróbować ci pomóc, jeśli się na to zgodzisz. Możemy porozmawiać. – wyjawił, odsuwając swe dłonie skrzydeł nieco na boki, ale nie rozkładając ich. Wyciągnął je odrobinę do przodu, a wtem...
Zza Khamsina nagle wychyliła się maszkara nie z tej ziemi. Ogromny, wręcz gigantyczny skorpion wielkości dorosłego wilka (nie wliczając w nią ogromnego jadowitego ogona) o czerwonym chitynowym pancerzu wydał z siebie niepokojący dźwięk. Khamsina to jednak nie wzruszyło. Odwrócił się do tyłu, w stronę bestii i... zamachał do niej prawym skrzydłem.
– O. Tu jesteś Skorpuś.

[Kwiat Uessasa]

Nie chciałem tego mówić, lecz jeśli chce słuchać, to będę wdzięczny...
– Ja... mam problem. Czasami coś... ten drugi ja po prostu przejmuję kontrolę. Jak ja jestem łagodny i wiecznie głodny. Zaś drugi to istotna pełna mroku, mordu i pychy. – Patrzyłem przez chwilę na samca w milczeniu, potem zwiesiłem głowę. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Jego skaczące szybko oczka tylko mnie intrygowały. Lecz wiedziałem gdzie patrzą. Słuchanie ciała... Ja chyba jestem jednym z łatwiejszych przypadków. Smutny i mentalnie rozbity smok, gdzie uczucia i stany pokazuje luminofor...
– Z chęcią skorzystam z twojej propozyc... – nagle pojawił się dziwny stwór. Dopiero pouderzaniu serca, zrozumiałem, na co patrzę. Duży, nie miętowo duży skorpion. Jedno dziabnięcie i randka z Ateralem zapewniona. Jestem ciekaw czy lubi duszone mięsko.
– Ładny skorpion? Mam nadzieję, że niezbyt trujący – zbrechtałem się żałośnie... Oby się on nie obraził. – Czuję, że czeka was wiele przygód...

Khamsin

[Rytm Wydm]

Smok zamrugał z zaciekawieniem i ze swym kamiennym wyrazem pyska obserwował rozmówcę i badał każde jego słowo. Końcówka ogona łagodnymi ruchami kiwała się na boki, szurając po zimnym podłożu.
– Hm. Interesujące. Nigdy nie spotkałem się z kimś tak wyjątkowym na ten sposób. – Sięgnął skrzydłem po swój prawy rozdwojony róg i poprawił w nim zebrany wcześniej dar Uessasa. Kontynuował potem, z powrotem składając skrzydła.
– Pytanie. Czy mógłbyś zastanowić się nad tym co sprawia, że czujesz taki głód oraz co powoduje twoją... zmianę na mroczniejszą stronę. I czy mógłbyś mi o tym opowiedzieć. Może wymówienie tego na głos już samo z siebie tobie pomoże. – Spróbował jakoś pomóc. Nie spuszczał z rozmówcy ślepi, ale nie wpatrywał się już w niego w podejrzliwy sposób. Bardziej taki... badawczy, zainteresowany. Rozluźnienie jego ciała wskazywało na to, że czuje się już bardziej komfortowo.

Kiedy kompan półpustynnego przybył na miejsce, Khamsin ułożył ogon w stronę swojej skorpionicy, aby ta bez problemu mogła mu wejść na grzbiet i umiejscowić się między skrzydłami, z wielkimi, ostrymi szczypcami zwisającymi z boków jego karku. Jadowity ogon bezpiecznie trzymał się z dala od ciała właściciela.
– Dla przyjaciół nie trujący. Nie masz się czego bać. Ale jednym dziabnięciem powala grubego wielbłąda. Najlepszy przyjaciel. – Kiwnął łagodniej główką i na moment odwrócił swój pysk w stronę swojej skorpionicy. Ruszał się teraz mniej żywiołowo, żeby przez przypadek jej nie zrzucić, a tym bardziej strzepnąć z siebie swoimi skrzydłami. W końcu trzymała się obejmując je swoimi sześcioma, długimi odnóżami.

[Kwiat Uessasa]

Zaśmiałem się żałośnie na jego pytanie:
– To samo, co tamtą, chorą część mnie. – prawie to wyplułem smutnym głosem. Nadal przechodzą mnie ciarki tamtych dni i nocy. Spojrzałem mu w oczy ze smutny wyrazem swojego pyska. Wziąłem wdech i otworzyłem pysk:
– Zaczęło się to dawno, prawie piętnaście księżyców temu. Zostałem sam w samotni na wiele księżyców. Mój brat, rodzice zapadli w sen. Zaś ich grota nie była w obozie... Jest pod lipą strażniczą. Granica Mgły ze światem zewnętrznym. Tamte dni... Tamte noce...Tych oczu, szyderstw. Wizji na jawie. Tortur nigdy nie zapomnę. Byłem niby sam, a cierpiałem katusze... Wtedy też pojawił się głód, luki w pamięci. Rany na swoim ciele... Próby odejścia do Aterala... Głos mówiący najgorsze rzeczy i pokazujący tak obrzydliwe obrazy niby koszmary Lahae czy sny Tarramowe, że nie jednego smoka by to zraziło... – wyszeptałem to lekko płaczliwym głosem. Zaciągnąłem nosem. Chciałem się zapaść pod ziemie, zniknać gdy to mówię... Jest lepiej niż przy Veir, co postała moją magią, ale nadal bolało. Chciałem przez tamte wydarzenia wyć z bólu, zapomnieć i zniknąć z tego padłu. Wrócić do Ateral niczym tchórz. Aby ten mnie mógł osądzić i skazać za moje tchórzostwo kolejnym, marnym żywotem... Zamknąłem oczy, bałem się je otworzyć. Spojrzeć Mu w oczy, swoimi pełnymi tchórzostwa. Oczami zdolnymi do otwarcia swojego gardła, by się udusić własną, krwią...

Porywisty Kolec

[Rytm Wydm]

– Rety. Naprawdę przykro mi słyszeć, że przeżywałeś takie okropności. – opuścił skrzydła i ogon aż na ziemi wraz ze spuszczonym łbem. – Ale... Hm.
Jesteś cały. Zdrowy. W pełni sił. Rozmawiasz ze mną jak smok ze smokiem. Spróbuj może bardziej patrzeć na to, co... jest. I co może być. Bo to, co się stało już się nie odstanie. Ale to, co będzie zależy tylko i wyłącznie od teraźniejszego ciebie. – Khamsin dostał nagłego przypływu odwagi i... wstał z miejsca. Skorpuś zeszła z jego pleców na ziemię obok i została w miejscu, gdzie wcześniej przesiadywał półpustynny samiec. Ostrożnym krokiem Khamsin podszedł do nowopoznanego smoka i spróbował objąć go pod swoje prawe skrzydło wolnym ruchem, jeśli ten nie protestował, ani nagle nie zamierzał Khamsina zamordować bądź zjeść.
Musiał się domyślać, co oznacza nie widziana przez niego jeszcze nigdy mimika pyska towarzysza. Ale zakładał, że było to przeciwieństwo znaczenia uśmiechu.
– Pewnie to dla ciebie trudne. Ale spójrz, pomogę ci. Ufam ci. Może będę twoim pierwszym krokiem do mniej samotnej przyszłości. Pytanie. Co ty na to. – Przekrzywił łebek odrobinę na bok siedząc obok Samotnego. Kwiat między rozdwojoną końcówką jego prawego rogu dobrze trzymał się w tamtym miejscu. – Jak myślisz. Pytanie. Co teraźniejszy ty powinien teraz zrobić, aby przyszły ty miał lepsze, szczęśliwsze i mniej samotne życie. – powiedział cicho, bo przecież siedział obok niego. Swymi ślepiami o czarnych białkach wpatrywał się w te największe należące do Samotnego, jeśli ten je w końcu w ogóle otworzył.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Słuchałem go, starając się nie płakać. Lecz i ta poszło trochę łez. Byłem mu jakoś wdzięczny, że tu był. Częściowo miał rację. Przyszłość leży w moich łapkach. Lecz ta zawsze będzie napiętnowana, moim złapanym w pisklęcym wieku umysłem. Ten drugi ja, agresywny... Prędzej czy później zrobi problem.
Nagle poczułem, że coś mnie obejmuje. Otacza ciepłą błoną... Zaskoczony spojrzałem przepłakanymi oczami na samca i nadal go słuchałem. Z bliska ten jego pyszczek wyglądał tak uroczo. Patrzyłem w jego oczy z wdzięcznością:
– Ja... Będę Ci wdzięczny... – zawstydzony spuściłem wzrok. Nie umiałem zbytnio myśli skupić. Nigdy nie myślałem, co powinien zrobić, bo tutaj sam nie widzę wyjścia. On jest i pewnie nadal będzie. Minęło sporo uderzeń serca nim odpowiedziałem cicho – Obecnie sam nie wiem co myśleć... Lecz dziękuję, że tu jesteś.. – wypowiedziałem to, patrzą w oczy towarzysza speszonym wzrokiem. Wyglądał uroczo, będąc tak blisko. Nie wiem, czy to magia tego kwiatu, czy sama aparycja mojego nowego, popchnęła mnie do tego czynu, lecz zbliżyłem swój pyszczek do niego, delikatnie obcierają swój nos o jego nos. Był wilgotny i delikatny pomimo łusek. Wyraźnie pachniał ziemią wulkaniczna i piaskiem...

Porywisty Kolec

[Rytm Wydm]

Przechylił łeb lekko na bok patrząc tak i patrząc na to, jak samiec ciągle ronił łzy. Trochę wbił szpony w ziemię zawstydzony tym, że się o takie coś zamierza pytać, ale wolił się, jak zwykle, upewnić co taka reakcja znaczy.
– Przepraszam, jeśli to głupie pytanie, ale co oznacza woda płynąca z twych ślepi. Nigdy jeszcze tego nie widziałem. – przyznał się, trochę cichszym głosem i błądząc na moment wzrokiem gdzieś na bok.

Kiedy czarnołuski samiec zbliżył swój pysk do Khamsina, ten na ułamek sekundy przestraszył się, że nagle będzie chciał go zjeść, czy coś. Na szczęście to się nie stało, a smok o dwubarnych wielu ślepiach po prostu się o pysk otarł. Myśląc, że to podziękowanie gestem za to, co dla niego robił, Khamsin zamknął swoje oczy i otarł dość szybko (ale i ostrożnie by nie wybić przez przypadek ślepi Samotnego) bok swojego pyska o jego bok, klepiąc go przy okazji pokrzepiająco skrzydłem, którym go obejmował. Dziwnie tak się przytulało smoka z dwoma parami skrzydeł, lecz nie znaczyło to, że uczucie to było złe.
Potem półpustynny zdjął skrzydło z pleców rówieśnika i odszedł od niego, ale tylko na krok. Odwrócił się frontem do niego. Chciał po prostu coś dalej powiedzieć. A żeby mówić, Khamsin potrzebował móc pokazać swoje wewnętrzne uczucia. Nie potrafił tego powstrzymać.
Dlatego od razu popodskakiwał przednimi łapami kilka razy, wesoło zamachał ogonem i powiuchał łagodnie skrzydłami.
– Miło słyszeć i widzieć, że doceniasz moje starania. To ważne, bo czasami wpada się w taki... dołek, w którym nie widać tego, że wielu osobom wokół tak naprawdę w mniejszym bądź większym stopniu na nas zależy, i że nigdy się nie jest tak naprawdę samotnym. Kiedy się w taki dołek wpadnie bardzo ważnym jest, żeby mieć choć jeden sposób na szybkie wydostanie się z niego. Mam nadzieję, że w momencie, gdy zaczniesz wpadać w taki dołek, ta rozmowa będzie jedną ze ścieżek twojego utrzymania się na górze. Powinieneś też pamiętać, że byćmoże na świecie są smoki, których nawet nie znasz, a zależy im też na tobie. – powiedział swym wręcz nudnym głosem, lecz ozdobionym tymi emanującymi pozytywną energią gestami i ruchami.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Lekko zdziwiło mnie to pytanie, ale odpowiedziałem mu. Nie można przecież zostawić pytań bez odpowiedzi.
– To są łzy, drogi Khamsinie. Pokazują one wiele uczuć. Niestety moje są smutne, i pełne mych nieprzetrawionych emocji... – delikatnie otarłem łzy z pyska. Choć czuję, że to nie ostatnie dziś. Przyjemny dotyk łusek samca na moich, był bardzo przyjemny i delikatny. Czuły...
Patrzyłem na wesołego i zaangażowanego smoka z czułością i wdzięcznością w głosie.
– Dziękuje, że tu jesteś. Wiem, że rozmowa jest ważna. Choć obecnie wystarczy mi obecność innego smoka. Twoja obecność pustynny przyjacielu... – posłałem mu minimalny, niezbyt wymuszony uśmiech – Brakowało mi tego, smoczej obecności... Bez oceniania, szykan czy nieufności, ze zaraz zaszlachtuje jak królika... Naprawdę dziękuję.. – patrzyłem tak na niego lekko rozmarzonym wzrokiem. Cieszyło mnie to, że ktoś mnie zaakceptował takim, jakim jestem...

Porywisty Kolec

[Rytm Wydm]

– Mam wrażenie, że każda ekspresja pyska może znaczyć wszystko. Dlaczego to jest takie skomplikowane. – odparł zagubiony na tłumaczenie pochodzenia łez. I uśmiech i płacz mógł oznaczać... wszystko? Jak inne smoki w ogóle się w tym łapią, o co chodzi z tymi różnymi grymasami wyrażanymi na pysku? Półpustynny nie był w stanie tego pojąć.

Merdał wesoło ogonem, gdy Samotny mu dziękował. Już się nie czuł samotny, sukces! Khamsin poczuł się wewnętrznie szczęśliwy, a od dawna nie było mu aż tak ciepło na sercu. Pomaganie codziennie tym samym osobom było fajne, ale sprawienie, by ot tak spotkanemu pierwszy raz smokowi poprawić choć jeden dzień w tak widoczny sposób? Nie mógł ustać przednimi łapami w miejscu ze szczęścia.
– Pytanie. – Odezwał się płasko po wypowiedzi Hrasa – To co w takim razie powiedziałbyś na wspólny spacer. Wiem, że pieszo jest wszędzie wolniej niż lotem, ale jak się tak idzie powoli przez różne krainy dostrzega się w nich znacznie więcej ciekawych rzeczy, i oczywiście można więcej ze sobą spędzić czasu. A skoro mówisz, że tego ci potrzeba, z chęcią ci jeszcze mogę potowarzyszyć. Mógłbym też odprowadzić cię pod granicę z twoim stadem, albo na odwrót i tam jeszcze chwilę porozmawiać i się pożegnać. Pytanie. Co ty na to. – Przekrzywił łebek na prawą stronę i w końcu zatrzymał się w miejscu, oczekując na odpowiedź.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

– Tak... Smoczy pysk, głos może tyle tajemnic skrywać w sobie. Tajemnicę, strach, złość czy radość. Do tego resztę wymieszanych w tyk kotle uczuć. – otarłem resztę zaschniętych łez z mojego pyska.

Przyglądanie się tak szczęśliwemu smoku, co zachowuje się jak duże pisklę, było urocze. Merdał tak słodko, tym ogonem zamiatając podłogę przy tym. Zachowywał się w moich oczach niczym pies. Czekał na właściciela i od razu chciał iść na spacerek... Ooo! Czyli nawet sam z tym wyszedł
– Z chęcią się z tobą przespaceruje. Będzie mi bardzo miło. Zaś lot w dzisiejszy dzień, może być ciężki. Wiatr w wyższych partiach jest niebezpieczny... – skwitowałem. Wstałem i przeciągnąłem się. Towarzysz mógł usłyszeć trzaskanie moich kości i kręgosłupa. Spojrzałem na samca, co był na wyciągniecie łapki. Wyciągnąłem swoją delikatnie i dotknąłem go w nos.
– Poprowadzisz i tak, możemy tam porozmawiać. Bo z tobą mi się dobrze rozmawia – zachichotałem i spojrzałem w kierunku tej granicy. Zebrałem jedynie kwiat, na pamiątkę tego spotkania

Porywisty Kolec