Szukanie ognistego bytu owszem wciąż trwało – wszystkie widoczne wskazówki jak i zapachy bardzo pomagały, jednakże w momencie kiedy nie było i zapachu i woni, jedyny zmysł który mógł wykorzystać był słuch.
Dzięki temu że kopyta wskazywały na coś bo może beknąć lub zameczeć, starał się nasłuchiwać w okolicy zatraconych śladów wszelkiego stukania i beczenia – ach, gdy normalnie nie lubiał beczenia był w tym momencie uradowany że taki słyszy – próba śledzenia już długo trwała dla niedoświadczonego smoka, więc gdy dźwięki kozy doprowadziły go do polany i wreszcie dostrzegł cel, wreszcie wypuścił z siebie powietrze z ulgą.
"To chyba nasz cel – ognista... koza?" – mówi lekko niepewnie, dopiero teraz dostrzegając czym jest ten cel, i mając dłuższą chwilę na obserwację.
Na pysku Tiishoyra utrzymywał się lekki uśmiech, kiedy syn uparcie śledził kompana. Dobrze mu szło, dlatego łowca nie wtrącał się w jego poszukiwania. Żadnych pytań też nie słyszał, więc po prostu szedł za Celeste, przypatrując mu się uważnie. W ten sposób wreszcie dotarli na niewielką polankę, gdzie od jakiegoś czasu ukrywał się kompan. Albo raczej przebywał, bo kozioł niekoniecznie krył się ze swoją obecnością! – Masz rację – odparł synowi, kiedy już ponownie się z nim zrównał. Wówczas też zaśmiał się cicho, dostrzegając jego niepewną minę – To mój kompan. Nazywa się Sukhee – przedstawił kozła, który ponownie zameczał głośno, jakby witał się z młodym. Potem zaś ochoczo do niego podbiegł, bijąc kopytami w zlodowaciałą ziemię. Żywiołak okrążył Celeste, po czym przysiadł przed nim, mecząc jeszcze raz. Chyba się cieszył, że widzi najmłodsze z pociech swojego przyjaciela!
Tiishoyr jedynie przewrócił oczami na ten pokaz, po czym przysiadł przy boku syna, wskazując mu kozę palcem. – Widzisz jaki jest zadowolony? Cieszy się, choć zupełnie nie potrafił się przed tobą ukryć – niejako pochwalił syna, posyłając mu przy tym lekki uśmiech. A naprawdę miał podstawy do dumy! Celeste wszak doskonale szła nauka, więc ten najpewniej już niedługo będzie gotowy na swoje pierwsze łowy. Im zaś została do przerobienia ostatnia umiejętność, którą Tiishoyr na dziś zaplanował. Kamuflaż. A zatem nie dziwne, że wspomniał o ukrywaniu się!
ATUTY I. Pamięć przodka:-2 ST do walki z zwierzętami i -1 ST do walk z rasami rozumnymi II. Bestiobójca:tabela ran woja/maga do walki z drapieżnikami III. Opiekun:stałe -2 ST do wszystkich akcji kompanów. Kompani mają +1 turę na polowaniu IV. Znawca terenów:znalezienie 4/4 pożywienia / kamienia / 10 sztuk zioła dwa razy na polowanie. Zawsze znajduje minimum 2 osobniki w stadzie małej zwierzyny
Trochę się zdziwił jak płonąca koza się próbuje się do niego łasić, więc trochę mu futro się zjeżyło. Jednakże wciąż chciał spróbować pogłaskać Sukhee, chociaż w momencie gdy zrobiło mu się za gorąco odsunął łapy.
"Widzę... wciąż jestem zdziwiony że się pali..." – odpowiada po tym doświadczeniu – "Raczej nie pomaga mu to w ukrywaniu się."
Był lekko zmęczony całym tym węszeniem i szukaniem, więc miał nadzieję że czas nauk szybko się skończy. Chciał się z powrotem ukryć w grocie i stukać w kamienie, jak i podroczyć się z bratem o jedzenie. Na myśl o jedzeniu głośno zaburczało mu w brzuchu, przez co widać było że się szybko zawstydził, kłapiąc uszy.
Kozioł przekrzywił rogatą głowę, z uwagą obserwując wyciągniętą ku niemu łapę. Nie był przyzwyczajony do głaskania, bo jego płomienne futro niekoniecznie się do tego nadawało, ale i tak zdawał się nadstawiać młodemu, jakby naprawdę przypuszczał, że ten jeden raz poczuje cudzy dotyk. Zdobiący jego grzbiet ogień zafalował i skurczył się nieco, ale to najpewniej i tak na nic się zdało. Wciąż biło od niego gorąco, a jedynym miejscem gdzie można go było bezpiecznie dotknąć były popękane rogi. Sukhee smagnął więc nimi delikatnie dłoń młodego, po czym zameczał wesoło, jakby dawał mu kozią podpowiedź. Tiishoyr zaś jedynie się przyglądał, nie zamierzając interweniować dopóki nie pojawi się ryzyko oparzeń. – Tak, ogień jest mu bliski. W końcu to żywiołak. Równie zmienny i uparty co zdobiące go płomienie – odparł z cieniem uśmiechu wymalowanym na pysku – I masz rację, wygląd nie ułatwia mu szukania kryjówek. Tobie też może być trudno, kiedy już rozwiną się pierwsze liście – dodał, wyraźnie mając na myśli białe futro syna. W czasach zimy było niezwykle pomocne, ale przez resztę roku wybijało się na tle zieleni – Zwierzyna prędko Cię wówczas zauważy, chyba że wcześniej odpowiednio się przygotujesz. Wiesz jak? – zagaił go jeszcze, tym samym przechodząc już do faktycznej nauki.
...albo chciał to zrobić. Prędko jednak zastrzygł uchem, kiedy usłyszał burczenie. Zamrugał zdziwiony, ale prędko ponownie się uśmiechnął, widząc minę syna. Nie było czego się wstydzić! Zwłaszcza, kiedy było się w obecności łowcy. Tiishoyr sięgnął więc do swojej torby i wydobył z niej skrawek suszonego mięsa. Idealnego na małą przekąskę. – Proszę – zwrócił się do niego, podając mu smakołyk – Chciałem Cię jeszcze nauczyć kamuflażu, ale możemy wrócić do tego później, jeśli jesteś zmęczony – dodał, oferując mu możliwość odpoczynku. Omszały nie zamierzał bowiem zmuszać syna do dalszych ćwiczeń, jeśli ten nie miał już na nie ochoty. Mogli bez żadnych przeszkód przełożyć to na inny dzień.
ATUTY I. Pamięć przodka:-2 ST do walki z zwierzętami i -1 ST do walk z rasami rozumnymi II. Bestiobójca:tabela ran woja/maga do walki z drapieżnikami III. Opiekun:stałe -2 ST do wszystkich akcji kompanów. Kompani mają +1 turę na polowaniu IV. Znawca terenów:znalezienie 4/4 pożywienia / kamienia / 10 sztuk zioła dwa razy na polowanie. Zawsze znajduje minimum 2 osobniki w stadzie małej zwierzyny
"No tak... trawa zielona, drzewa brązowe a ja biały... Widać łowy mi nie piszą, prawda Sukhee?" – lekko się uśmiechnął widząc zachowanie kozła, jak i zwracając uwagę na pytanie ojca. Musiał przyznać – polowania są fajne, ale nie wie czy byłby w stanie robić to w takim stopniu to Ciirioh dla przykładu.
"Oh, dzięki. To dla Sukhee?" – patrzy po smakołyku i żartuje, po czym macha nad kozłem patrząc czy zwróci uwagę by uwydatnić żart. – "I nie szkodzi... możemy teraz. Nie jest to raczej takie męczące... prawda?" – w sumie kamuflaż nie brzmi na coś wymagającego męczenia się.
Kozioł zameczał w odpowiedzi, jakby przyznawał młodemu rację. Omszały zaś pozwolił sobie na szerszy uśmiech, widząc że syn najwyraźniej dobrze dogaduje się z kompanem. Czyżby miał łapę do zwierząt? – Barwa futra nie jest jedynym problemem. Ważne jest też ukrycie zapachu, bo wiatr niesie go daleko, płosząc zwierzynę – uzupełnił odpowiedź syna, przekrzywiając nieco łeb. Nie usłyszał bowiem żadnych propozycji ze strony młodego, co wydało mu się całkiem zabawne. Czyżby samczyk tak rozkojarzył się zabawą z Sukhee, że aż niedosłyszał pytania? To zdarzyło się po raz pierwszy, dlatego Tiishoyr zaśmiał się cicho.
Rozbawiony uśmiech wciąż zdobił jego pysk, kiedy syn zaczął się droczyć z kozłem. Omszały chyba jeszcze nie widział Celeste w tak zabawowym nastroju, więc nie mógł się napatrzeć na żartującego syna. Żywiołak zresztą też bawił się świetnie, co udowodnił kłapiąc zębami tuż przy smakołyku. Kilka łusek w górę i naprawdę by go pochwycił! – Obawiam się, że mogłoby mu nie posmakować. Żywiołaki lubują się w kamieniach szlachetnych – napomknął ciepłym głosem, z trudem powstrzymując rozbawione prychnięcie. Żart samczyka zdecydowanie się udał, ale jego stary ojciec nie był na tyle ekspresyjny, by zaśmiać się w głos. Widać było jednak zmianę w jego ekspresji, a także dumny błysk w oku – Lepiej zjedz, synu, nim Sukhee porwie to mięso z czystej złośliwości! – dodał, jakby sam również próbował przeciągnąć tę chwilę wesołości. Wszak tak naprawdę nie było się czego obawiać. Tiishoyr miał przy sobie więcej takich smakołyków.
Po chwili Tiishoyr pokiwał zgodnie łbem, uznając że skoro Celeste chce kontynuować naukę, to najwyraźniej ma jeszcze w sobie potrzebne pokłady siły. Tym samym Omszały potaknął, bo faktycznie ta część polowania wymagała najmniejszej ilości ruchu. Nie trzeba było aż tak uparcie krążyć po okolicy ani przyjmować żadnej męczącej dla mięśni pozycji, więc powinni dać radę. A przynajmniej w to wierzył łowca. Zadał więc jeszcze jedno pytanie, myśląc że tym razem młody skupi się na tyle, by udzielić mu odpowiedzi. – Tak jak mówiłem, kamuflaż ma cię ukryć przed zwierzęciem. Ma oszukać jego zmysły, tak byś mógł niepostrzeżenie się do niego zbliżyć i zaatakować. Jego nałożenie z reguły nie jest trudne, choć nie każdy za tym przepada – zaczął wyjaśniać z rozbawieniem, na razie nie zdradzając zbyt wielu szczegółów. Zależało mu wszak na tym, by syn sam spróbował wpaść na jakiś pomysł – Spójrz, Celeste – tu zrobił szeroki gest skrzydłem, wskazując w ten sposób na okolicę – Wszystko co masz przed sobą może posłużyć za świetny kamuflaż. Powiedz mi, czego ty byś użył? – zadał wreszcie właściwe pytanie, zerkając na samczyka z uśmiechem.
ATUTY I. Pamięć przodka:-2 ST do walki z zwierzętami i -1 ST do walk z rasami rozumnymi II. Bestiobójca:tabela ran woja/maga do walki z drapieżnikami III. Opiekun:stałe -2 ST do wszystkich akcji kompanów. Kompani mają +1 turę na polowaniu IV. Znawca terenów:znalezienie 4/4 pożywienia / kamienia / 10 sztuk zioła dwa razy na polowanie. Zawsze znajduje minimum 2 osobniki w stadzie małej zwierzyny
Lekko machnął łąpą, po czym urwał mały kawałek smakołyku by i tak dać koziołkowi spróbować. Sam też trochę przegryzł, w końcu był trochę głodny.
"Błota. Bardzo łatwo brudzi mi futro na brązowo. No i pachnie... błotem." – Mówi szybko na pytanie ojca gdy był zapytany czego użyć do zakamuflowania się. – "Widziałem też kiedyś liście. Błoto jest lepkie, to liście też się przylepią. Kupa błota jest podejrzana jeśli nic na niej nie jest." – w skrócie trzeba było wtopić się w otoczenie. Jednolite barwy w kamuflażu nie są dobre, gdyż zawsze znajdzie się jakiś detal który zmienia otoczenie. Liście pięknie do tego pasowały – w lasach kolor brązu, pomarańcz i zieleni zawsze się znajdywał wokoło. Czysty błotny brąz rozbija ułudę którą kamuflaż stara się stworzyć. Zamszony Bór
Kozioł złapał przeznaczony dla niego smakołyk. Ba! Przełknął go nawet! Po czym zameczał przeciągle i zarzucił łbem na boki ze zdecydowanie niezadowoloną miną. Oho! Chyba jednak nie bardzo mu posmakowało!
Tiishoyr zaś słuchał Celeste, kiwając łbem w rytm jego słów. Intuicja nie zawodziła młodego, więc łowca nie mógł się z nim nie zgodzić. Odpowiedź była poprawna. – Masz rację. Błoto idealnie ukryje barwy twojego futra, a do tego prędko odpadnie, kiedy kamuflaż nie będzie Ci już potrzebny. Doczepienie do niego liści też jest dobrym pomysłem. Możesz też posłużyć się małymi gałązkami, żeby jeszcze bardziej upodobnić się do otoczenia. Zaś jeśli chodzi o zapach... – tu zerknął na syna, upewniając się że ten słucha uważnie – Samo błoto może nie wystarczyć do ukrycia smoczej woni. Lepiej posłużyć się pachnącymi roślinami, które można rozetrzeć między palcami, żeby ich zapach był jeszcze bardziej wyczuwalny. Do tego musisz pamiętać, że ten rodzaj kamuflażu zadziała tylko w lesie. No i na równinach pewnie też. Jeśli udasz się w takim płaszczu na pustynię, to wypatrzy Cię nawet najmniej spostrzegawcze ze stworzeń. Dlatego ważne jest to, żebyś zawsze używał tego, czego w okolicy jest najwięcej. Tylko w taki sposób wtopisz się w tło – zaznaczył dla wszelkiej pewności, choć mogło się to wydawać młodszemu oczywiste – No i jak już zauważyliśmy, kamuflaż będzie się też różnił w zależności od pory roku. Wiosną użyjesz błota i zielonej roślinności, ale latem temperatury mogą być bardzo wysokie, a deszcz może nie padać całymi księżycami. Wówczas będziesz musiał skupić się na kwiatach, bo ziemia będzie niezwykle sucha. Jesienią będziesz musiał zmienić barwy na pomarańcze i czerwienie, co zapewnią Ci opadające liście. No a zima... cóż. Dla wszelkiej pewności mógłbyś oblepić się śniegiem – stwierdził, choć białe futro syna pewnie nie wymagałoby takich zabiegów – Co ważne, to jest jedynie jeden z rodzajów kamuflażu. Nazywamy go fizycznym, bo korzystamy z obfitości otoczenia. Można się jednak ukrywać także z pomocą magii. Dzięki niej można zmieniać unoszący się nad nami zapach, wyciszać kroki albo nawet tworzyć płaszcze będące odbiciem okolicy – napomknął jeszcze o tym aspekcie tej umiejętności, nie wiedząc jaki rodzaj kamuflażu syn będzie preferował w przyszłości. Teraz nie miał wyboru, bo wciąż nie odszukał swojego źródła, ale kiedy to zrobi, to zyska więcej możliwości – No dobrze. W takim razie spróbuj się ukryć – polecił, mając nadzieję że Celeste przyłoży się do zadania i stworzy naprawdę dobry kamuflaż. Czekał więc, aż syn rozpocznie ćwiczenie.
ATUTY I. Pamięć przodka:-2 ST do walki z zwierzętami i -1 ST do walk z rasami rozumnymi II. Bestiobójca:tabela ran woja/maga do walki z drapieżnikami III. Opiekun:stałe -2 ST do wszystkich akcji kompanów. Kompani mają +1 turę na polowaniu IV. Znawca terenów:znalezienie 4/4 pożywienia / kamienia / 10 sztuk zioła dwa razy na polowanie. Zawsze znajduje minimum 2 osobniki w stadzie małej zwierzyny
Uważnie słuchał ojca, i gdy widział jak mu się przyglądał kiwał głową by widział potwierdzenie "przetwarzania" wiedzy. Znów się cieszył w duchu że jego teorie mają jakieś podstawy, a to że mógł się dowiedzieć więcej jest tylko bonusem.
Ale doszło do tej chwili – zrób to czego się uczyłeś. Teoria zawsze jest łatwa, a praktyka... no, praktyka już jest ciężka.
"Ach, tylko nie patrz, dobrze?" – prosi go zawczasu, jako iż ukrywanie się pod obserwacją... nie ma sensu. Krótko po tym ruszył w kierunku lasu, tam gdzie było dość sporo wytopionego śniegu, błota i gałęzi. Tak szybko jak potrafił starał się natrzeć błotem by się przylepił, barwiąc i nadając ziemistego zapachu. Gdy udało mu się znaleźć odpowiednie miejsce gdzie mógłby się skryć, dodatkowo nałożył na siebie jakiekolwiek resztki z liści które były w okolicy i mokrych gałęzi, szczególnie przyozdabiając głowę by rogi wtopiły się w kształt, po czym położył się obok drzewa które pasowało do wszystkich cech które sobie kamuflował – mokro, gałęzie, i resztki śniegu w który zatopił pysk, by móc widzieć i zakamuflować spojrzenie. Teraz tylko czekał aż to ojciec czy Sukhee go znajdzie.
– Oczywiście – odparł z pewnym rozbawieniem, odwracając się tyłem do młodzika. Pociągnął przy tym kozła za rogaty łeb, żeby i on przypadkiem nie podglądał. W tej pozycji czekali przez dłuższą chwilę, nasłuchując odgłosów krzątaniny. Gdy te ucichły, Tiishoyr uznał że syn jest już gotowy. Wrócił więc do poprzedniej pozycji, od razu wodząc wzrokiem po okolicy. Początkowo wydawało mu się, że w pobliżu nikogo nie ma, ale przecież doskonale wiedział, że białofutry musi gdzieś się ukrywać. Wtopił się jednak w tło na tyle dobrze, że zdradzić mógł go jedynie ruch albo kapryśny wiatr. W tym przypadku padło na to drugie, choć smocza woń ledwie przebijała się spod błotnistego płaszcza. To jednak wystarczyło, by po kilkunastu dłużących się chwilach, Tiishoyr dostrzegł zarys ciemnych rogów pod jednym z drzew. Podszedł więc do syna, żeby dokładniej obejrzeć jego kamuflaż. – Bardzo dobrze – orzekł wreszcie, kiedy spostrzegł że Ces porządnie wtarł sobie błoto w futro, a nawet dodał do tego kilka listków – Pamiętaj tylko o rozcieraniu roślinności. To naprawdę pomaga, bo wypuszczone soki wydzielają intensywniejszy zapach. No i uważaj na te gałązki. Dobrze je mocuj, bo podczas ruchu mogłyby się odczepić i zaalarmować zwierzę, do którego byś się skradał – doradził jeszcze synowi, po czym pomógł mu w czyszczeniu futra z błota. Nie kosztowało ich to jednak zbyt wiele wysiłku, bo to samo prędko wysychało i odpadało od ciała. Właśnie z tego powodu kamuflaż trzeba było stale powtarzać, jeśli chciało się upolować sporo zwierzyny.
Ale to nie był koniec nauki. Tiishoyr przysiadł więc jeszcze na moment, zachęcając młodego do zrobienia tego samego. Wkrótce ponownie się odezwał. – Kamuflaż przydaje się w jeszcze jednym celu. Na polowaniach często wykopujemy doły, które nazywamy pułapkami. Zostawiamy je tak na kilka dni, licząc na to, że wpadnie do nich jakaś zwierzyna. Jeśli dobrze przygotujesz taką pułapkę, to w zasadzie możesz być pewny, że coś się w nią złapie. Dlatego warto pamiętać o tej możliwości – zaczął opowiadać o tej ważnej dla smoka umiejętności, po czym zatrzymał spojrzenie na synu – Masz jakiś pomysł, jak mogłaby wyglądać taka pułapka? – zagaił go, ciekaw czy i tym razem młodego nie zawiedzie intuicja.
ATUTY I. Pamięć przodka:-2 ST do walki z zwierzętami i -1 ST do walk z rasami rozumnymi II. Bestiobójca:tabela ran woja/maga do walki z drapieżnikami III. Opiekun:stałe -2 ST do wszystkich akcji kompanów. Kompani mają +1 turę na polowaniu IV. Znawca terenów:znalezienie 4/4 pożywienia / kamienia / 10 sztuk zioła dwa razy na polowanie. Zawsze znajduje minimum 2 osobniki w stadzie małej zwierzyny
