Kwiecista polanka

[Subtelny Gniew]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Seraficzna poczuła, jak jej serce płonie ze szczęścia. Jeszcze nigdy nie usłyszała tak trafnego dla siebie komplementu. Stłumiła jednak zadowolenie i nie okazała uciechy na pysku, choć oczy błyszczały radośnie. Podobno z oczu zawsze można wyczytać prawdę, więc nie mogła oczekiwać, że staną się one poddane jej wstrzemięźliwości. Skupiła się na nauce, bo to było dla niej najważniejsze. Jeśli nauczy się odpowiednio wiele o ziołach, powinna przejść do nauki leczenia. A teraz, gdy wojna zawrzała na dobre, to była najpotrzebniejsza z umiejętności.

Seraficzna kojarzyła w myślach wygląd z ziół z ich zastosowaniem, tworząc szufladki w pałacu pamięci, aby o niczym nie zapomnieć. Babka lancetowata, którą darzyła dotąd nie największym zainteresowaniem ze względu na nieestetyczną rozetę wieńczącą jej długą łodygę, jest świetna jako pierwszy opatrunek. Występuje na równinach, zbierać liście, zgniatać, by wycisnąć sok, nakładać na ranę – powtarzała w myślach. Wysoka zwieńczona pióropuszem żółtych kwiatów nawłoć świetnie skojarzyła jej się jako kontrast do brzydkiej babki, a więc jako jej przedłużenie w leczeniu. Stosowane tak samo, tak jak wysokość miały podobną, lecz nawłoć odkażała rany, różnica jak w wyglądzie. Skojarzenia były może dziecinne, ale skuteczne. Seraficzną bardzo zaciekawiła mieszanka nawłoci i słodkiego miodu, ciekawa była jak to smakuje, ale powstrzymała ciekawość, by zapamiętać, że napar z miodem stosuje się na ból głowy. Najbardziej skomplikowane wydawało się użycie jemioły. Na obfite krwawienie, suszyć liście, gęsty napar, ostudzić, podzielić na cztery części, trzy do wypicia, jedna na ranę – powtórzyła w myślach kilka razy. Wiedziała, że jemioła jest pasożytem drzew i trzeba się czasem wspiąć, by ją zebrać. Krwawienie wewnętrzne brzmiało poważnie, więc tym bardziej skupiła się na kalinie, którą bardzo lubiła ze względu na białe kule, które przypominały jej kwiaty. Zapamiętała, że należy wyważyć z niej napar, ale nie podawać od razu, by nie poparzyć smoka w język. Las i równiny – skojarzyła go jako krzak, a więc pasował do obu miejsc. Kiwała głowami przy każdym ziele i czekała na więcej i więcej. Dla niej ta nauka mogłaby się nie kończyć, oczywiście nie biorąc pod uwagę ważniejszych obowiązków.

[Słodycz Zbawienia]

Skoro Seraficzna nie miała więcej pytań, wskazałam na samotnie leżący korzeń. – To jest żywokost. Jest świetnym zielem w przypadku odmrożeń. Pomaga także w gojeniu się ran. Możesz go także wykorzystać, gdy masz do czynienia z zapaleniem rogówki u smoka. Zbieramy korzenie. Trzeba je sproszkować, dodać trochę wody i wymieszać. Maź nakładasz na ranę i musisz ją zeskrobać po około godzinie. W przypadku zapalenia rogówki długo gotowany wywar trzeba przestudzić i ostrożnie wkraplać smokowi do ślepi. Znajdziesz go w lesie, a także na bagnach. – Po chwili mój pazur przesunął się na niewinnie wyglądający owoc. – To jałowiec. Na wszelkie problemy z kośćmi, złamania, pęknięcia, uszkodzenia. Jagody podajesz do zjedzenia, co najmniej dwie, na najlżejsze rany, ale nie więcej niż pięć, na te najcięższe. Jedna nie zadziała jak trzeba, zaś więcej niż pięć może zabić smoka. Jałowiec rośnie w lasach. – wyjaśniłam, po chwili wskazując na kwiat, który leżał nieopodal kozłka, melisy, mięty i lawendy. – To chmiel zwyczajny. Dzięki niemu uśpisz swojego pacjenta. Jest to przydatne przy skomplikowanych obrażeniach, gdy potrzebujesz, aby smok był nieruchomy. Jak przy złamaniach otwartych chociażby. Gotujesz wodę i wrzucasz kwiaty, choć niektórzy nazywają je szyszkami. Musisz chwilę odczekać, by odcedzić całość i samą tą wodę po szyszkach podać pacjentowi do wypicia. Uważaj na ilość chmielu. Podanie jednej nie uśpi dorosłego smoka. Zaś więcej niż cztery może go zabić. Chmielu szukaj na równinach i bagnach. – zamilkłam na chwilę oblizując moje gadzie wargi, by po chwili wskazać pazurem kwiaty o delikatnych płatkach. – To ostróżeczka polna. Rany ślepi, powiek czy łusek podbrzusza. Płatki należy sparzyć i gdy nieco ostygną nałożyć na rany. Gdy wyschną same odpadną. Szukaj ostróżeczki, gdy będziesz na równinie. – Wybrałam jeszcze jedno, samotnie leżące zioło, liść. – To ślaz dziki. Dobry zawsze tam, gdzie była magia. Wykorzystuj, gdy rana została zadana magicznie, ponieważ ślaz wypłukuje magię z rany i rozpoczyna proces gojenia. Liście trzeba utrzeć i nałożyć na ranę. Liście ślazu możesz utrzeć z liśćmi nawłoci. Ślaz rośnie na równinie i w lesie. – wyjaśniłam, odkładając zioła już omówione na bok i czekając na jakieś pytania. Seraficzna mogła się zorientować, że jesteśmy mniej więcej w połowie.

[Subtelny Gniew]

Spojrzała na korzeń żywokostu. Z pozoru wydawał się mało wyjątkowy i Seraficzna pomyślała, że jeśli będzie musiała go znaleźć, to raczej jej się to nie uda. Próbowała sobie przypomnieć tę nazwę, z czymś skojarzyć, ale miała pustkę w głowie. Postanowiła, że spyta o to, gdy Słodycz przerwie wykład. Na razie zapamiętała, do czego służy to zioło. Odmrożenie były pewnie czymś częstym w tym okresie. Seraficzna nigdy nie widziała czegoś takiego. Wiedziała, że smoki północne, te pełnej krwi, zioną lodem, który może dokonywać takich skutków. Ona nigdy nie wydobyła ze swojej paszczy ani lodu ani ognia i nie zamierzała. O zapaleniu rogówki słyszała piąte przez dziesiąte. Była to choroba oczu, pewnie bardzo nieprzyjemna i utrudniająca widzenie. Lecz była do dolegliwość naturalna, a nie spowodowana chorą ochotą przelewu krwi. Zeskrobać po godzinie – wbiła sobie do łba. To było na pewno bardzo ważne. Nadużycie zioła niosło za sobą skutki równie złe, a nawet gorsze od samych ran. Wyobraziła sobie, jak pacjent musi być zdenerwowany, gdy ktoś wlewa mu do oka wywar. Na pewno nie mógł być gorący.

Jałowiec był gałęzią pełną igieł, a także jagód o pięknym granatowo-fioletowym kolorze. Lecz piękno jest niebezpieczne i Seraficzna wzięła sobie do serca ostrzeżenie o śmiercionośnych konsekwencjach. Trzy do pięciu – powtarzała, zapamiętując także, że ma ich używać przy złamaniach. Kwiaty chmielu rzeczywiście przypominały bardziej szyszki niż płatki. Jasnozielone rozety budziły w Seraficznej sympatię. Musiały mieć jednak bardzo dużą moc, skoro było zdolne uśpić tak wielkie stworzenie jak smok. Ale z drugiej strony ta piękna roślina była tak samo niebezpieczna jak jałowiec... Ostróżeczka polna nie była czymś nadzwyczajnym. Miała fioletowe kwiaty, i nie posiadała mocnych działań, pewnie dlatego stosowało się ja na tak delikatne części ciała, jak brzuch i oczy. Ślaz dziki zachwycił ją za to równie bardzo co lawenda. Był piękny i potężny zarazem. Seraficzna wiedziała, że to chyba jedyna roślina o takim działaniu. Była jakby darem od Naranlei, rekompensatą za to, że smoki użyły magii jako sposobu zabijania.

– Żywokost – chrząknęła lekko speszona, gdy nastała chwila ciszy. Do tej pory wszystko rozumiała. Ale czego tu się wstydzić? Kto pyta nie błądzi. – Jak wygląda z zewnątrz?

[Słodycz Zbawienia]

Uśmiechnęłam się lekko, a po chwili przed Seraficzną pojawiła się iluzja krzewu żywokostu. Długie, pociągłe liście i fioletowawe kwiaty skierowane ku ziemi, wyglądające jak małe naczynka. Iluzja trwała tak, aby kleryczka zdążyła ją obejrzeć z każdej strony. Po chwili skinęłam lekko łbem w kierunku pozostałych ziół. – Chcesz chwilę odpocząć czy kontynuujemy? – zapytałam. Pamiętałam, jak Biały wykładał mi wszystko o ziołach. Momentami czułam się przytłoczona tymi wszystkimi informacjami. Nie chciałam, aby moich uczniów to spotkało.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna z uwagą przyglądnęła się żywokostowi. Roślina była piękna, aż dziw, że używało się tylko ich korzeni. Jak głupie było jeszcze to dziecko, że myślało iż wygląd ma jakieś znaczenie. Pokiwała głową, dając znak, że obejrzała i wysłuchała słów Słodyczy. Ona przytłoczona? Przerwa? Nie... Seraficzna miała dość dobrą pamięć i szybko myślała. Poza tym chwila odpoczynku dla przyjrzenia się żywokostowi jej wystarczyła.

– Możemy kontynuować – odparła z przekonaniem i z niecierpliwością czekała na dalszą naukę. Cóż, zioła pasjonowały ją od dziecka. Wciąż się uśmiechała, gdy czuła ich woń, a do jej uszu docierały słowa, wydające się śpiewem i melodią dla jej umysłu.

[Słodycz Zbawienia]

Skinęłam powoli łbem i wskazałam kupkę trzech ziół. – Ten kwiat to dziurawiec. Można go stosować przy bólach kończyn. Przy złamaniach czy innych poważnych ranach. Należy uwarzyć napar. Ale, istnieje pewne niebezpieczeństwo. Jeśli podasz za dużo wywaru, łuski smoka staną się czarne i zaczną odpadać. Lepiej więc nie przesadzać z ilością. Znajdziesz go w lesie i na równinach. – wyjaśniłam, wskazując pazurem nasionko. – To jest lulek czarny. Działa przeciwbólowo. Po prostu. Zbieramy nasiona, oczywiście. Wrzucasz sproszkowane do wody, mieszasz i podajesz do wypicia. Przydaje się także w leczeniu nerwicy i czarciej grypy. Ciężko go zdobyć, bo rośnie tylko na bagnach. Ale jest przydatna, więc dobrze jest pójść tam od czasu do czasu. – mrugnęłam do niej wesoło i wskazałam pazurem kolejny korzeń. – To tasznik pospolity. Także przeciwbólowo na rany. Korzeń należy sparzyć i nałożyć na rany. Oczywiście, gdy nieco przestygnie. Szukaj go na równinie. – po chwili w powietrzu pojawiła się iluzja tasznika. Niezbyt imponujący, o drobnych, białych kwiatkach, długich łodyżkach i liściach rosnących tuż przy ziemi. Dałam Seraficznej tyle czasu, co przy żywokoście i wskazałam pazurem nawłoć. – Dla przypomnienia. Nawłoć można stosować, gdy smoka boli łeb. Wówczas należy uwarzyć napar, dodać odrobinę miodu i podać do wypicia. Przydaje się, aby nie doszło do migreny. – dodałam, czekając na ewentualne pytania.

[Subtelny Gniew]

Seraficzna kiwała głową, zapamiętując i zapamiętując. Kojarzyła wygląd ziół z odpowiednimi miejscami i choć całe to zapamiętywanie było cykliczne i nudne, to nie dla kleryczki. Ona wciąż czuła to same podniecenie, co gdy była młoda i pierwszy raz miała styczność z wiedzą o ziołach. Był to zapał równy wojownikom, gdy uczą się walczyć, a łowcom, gdy idą na swoje pierwsze polowanie. Chociaż leczenie na pewno było o wiele ciekawsze.

Napar z żółtego pojedynczego kwiatu dziurawca w lesie i na równinach, bóle kości i ich uszkodzenia. Za dużo wywaru – odpadanie łusek! Brzydki kwiat o brudno żółtych płatkach na bagnach, nasiona, sproszkowane z wodą, przeciwbólowo, nerwica i czarcia grypa. Zastanawiała się, cóż to jest, ale na to przyjdzie jeszcze czas. Przeciwbólowo także korzeń tasznika, sparzenie, ostygnięcie, nałożenie. Zaczęła się zastanawiać, jak wygląda, ale nie było się czym martwić, tym razem Słodycz zadbała o iluzję. Zielone liście, spłaszczone przy ziemi, długa łodyga, białe kwiaty na równinie. O nawłoci już słyszała, ale jeszcze raz powtórzyła w głowie informacje. Cały czas kiwała głową.

[Słodycz Zbawienia]

Uśmiechnęłam się lekko, odczekując stosowną ilość czasu, aby Seraficzna zdążyła sobie wszystko powtórzyć. A po chwili wskazałam na ostatnią kupkę ziół. – To zioła, które możemy wykorzystać jeśli chodzi o dezynfekcję rany. No i nie tylko. – mrugnęłam do niej i wskazałam znaną już kleryczce macierzankę i nawłoć. – Te dwa zioła już znasz. Dobrze jest zapamiętać, że mają więcej niż tylko jedno zastosowanie. – powiedziałam i po chwili wskazałam pazurem korzeń o dziwnym, ciemnokremowym zabarwieniu. – To imbir. Najlepszy jeśli chodzi o zapalenie gardzieli czy płuc. Trzeba zetrzeć korzeń, uwarzyć napar i przestudzić. Możesz dodać odrobinę miodu, żeby miał nieco przyjemniejszy smak. Znajdziesz go na równinie. – a po chwili obok kleryczki pojawiła się iluzja samego krzewu. – Lawendę też już znasz. Stosujesz tak samo, jak już to omówiłyśmy. To jest lubczyk. – tu wskazałam pazurem jeden z liści, a iluzja imbiru zniknęła. – Lubczyk stosujesz tam, gdzie są problemy z drogami oddechowymi. Napar z liści do inhalacji, a gdy wystygnie należy dodać nieco miodu i podać do wypicia. Ułatwi oddychanie. Równina, oczywiście. – dodałam z lekkim uśmiechem. Przesunęłam pazur nad wysuszone skorupki po orzechach. – To orzech włoski. Dobry na infekcje bakteryjne i grzybicze. Należy sporządzić maź ze sproszkowanych, wcześniej przesuszonych skorupek. Nałożyć na ranę i pozostawić. Jeśli masz do czynienia z infekcją dróg oddechowych to musisz przegotować go kilka razy, odcedzić i przestudzić. Znajdziesz go w lesie. A to – tutaj wskazałam pazurem ładnie wyglądające kwiaty – jest rumianek pospolity. Ma działanie przeciwzapalne, ale stosuje się go także na zapalenie rogówki i czarny kaszel. W zależności od tego, na co chcesz go użyć to albo sparzasz płatki i nakładasz na miejsce docelowe, albo dajesz opary do wdychania, albo też podajesz schłodzony napar do wypicia. Niestety rośnie tylko na równinie. – wyjaśniłam i wskazałam pazurem korę. – A to ostatnie zioło, z którego korzystamy. Topola czarna. Zbieramy kawałki kory. Napar z topoli obniża temperaturę, dzięki czemu zapobiega szokowi po otrzymaniu rany. Jest dobry jeśli chodzi o zakażenia, ponieważ wypłukuje je z organizmu. Wielokrotnie gotuj napar. Ale musisz czuwać, gdy pacjent będzie go pił. Należy podawać go powoli i w stosunkowo niewielkich ilościach. Zbyt szybkie podanie, albo zbyt duża dawka mogą zabić smoka. Topola rośnie w lasach, jak już pewnie się domyśliłaś. – wyjaśniłam i spojrzałam na nią, czekając na ewentualne pytania.

[Subtelny Gniew]

Pytań nie było. Seraficzna z największą uwagą zapamiętywała ostatnie słowa nauki. Ilość ziół do omówienia kurczyła się coraz szybciej i kleryczce zrobiło się przykro, że tak szybko kończy się to miłe nauczanie. Polubiła Słodycz, ale nie mogła narzekać. Po tym spotkaniu będzie mogła pójść na swoją pierwszą wyprawę. A to była przygoda, cóż, ciekawsza od słuchania o ziołach. W końcu będzie mogła wykorzystać swoją wiedzę i uczyć się w praktyce. Słodycz też pewnie uważała, że ta część bycia klerykiem jest lepsza. Kiwała więc głową z jednej strony smutna, z drugiej podniecona i nie mogąca się doczekać aż tata pozwoli jej wyruszyć do Puszczy. Na południe Terenów Życia, a potem w stronę morza przez ciągnące się długo lasy i równiny.

[Administrator]

Raptownie z drzewa tuż przy Seraficznej Łusce dobiegł was szelest. Przez jedno uderzenie smoczego serca wszystko, absolutnie wszystko było idealnie nieruchome, i wtedy zaspy śniegu, zgromadzone na gałęziach drzewa, runęły w dół pognane wiatrem lub nieostrożnym ruchem kogoś, kto was podsłuchiwał. Góra śniegu opadła na Seraficzną Łuskę, przyciskając ją do ziemi zimną masą mokrej bieli. Adeptka została przykryta puchem od czubka nosa do połowy ogona, który wystawał z okazałej zaspy. Chyba będzie potrzebowała czyjejś pomocy, aby się wygrzebać, bo jej łapy były tak mocno przyciśnięte do ziemi, że nie mogła się poruszyć.

[Słodycz Zbawienia]

Uśmiechnęłam się lekko do Seraficznej. W oczekiwaniu na pytania zaczęłam pakować zioła do torby. Nie chciałam, aby znowu ktoś zwędził mi je sprzed nosa. Pytań nie było, więc po spakowaniu ziół uniosłam łeb, by się odezwać, jakoś zakończyć tą naukę gdy wtem... Łuski nie było. Nie było jej widać, gdyż gruba warstwa ciężkiego, białego puchu przygniotła ją. – Na Erycala! – wrzasnęłam i jednym susem dopadłam do niej, by pomóc jej się wydostać spod śniegu. Zaczęłam odgarniać łapami kolejne warstwy śniegu, aby Seraficzna mogła się spod niego wydostać.

//raport wiedza

[Subtelny Gniew]

W jednej chwili Seraficzna uśmiechała się do Słodyczy oczekując końca nauki i zdobycia tej ważnej wiedzy, jaką były dla niej zioła, a w drugiej poczuła lekki ból uderzającej w niej ciężkiej płachty śniegu, a potem zobaczyła ciemność i ogarnął ją lekki niepokój i ogromne zdziwienie. Raczej nie pomyślała o tym, co zrobić. Nie zastanawiała się, co się dzieję. Zdała sobie tylko sprawę, że została unieruchomiona i pozbawiona dostępu do powietrza, a przynajmniej do jakiejś większej jego części i zaczęła gorączkowo myśleć, jak zapobiec osłabnięciu. Wzięła głęboki wdech z nadzieją, że w ten sposób pozwoli na uzupełnienie braków przez jakiekolwiek szpary w tej płachcie, jeśli istniały i uda jej się pomyśleć nad tym, jak zebrać w sobie siłę, by się uwolnić.

Kryzys nie trwał długo. Usłyszała głos Słodycz, a potem odgłos odgarniania śniegu. Po chwili ciężar zelżał i Seraficznej udało się przebić głową przez puch i wydostać na powietrze. Była morka, ale nie czuła jeszcze zimna przechodzącego przez jej ciało. Adrenalina. Nie zważając na fakt, że śnieg prysnął na pysk nauczycielki, odwróciła się i pobiegła do lasu (bez krztyny strachu, bo przecież nie znała tego uczucia. Co tam, najwyżej ktoś ją zabije, bo przecież nie potrafiła się bronić), by znaleźć agresora. Cóż. Sama nie wiedziała czy ten agresor istnieje naprawdę czy może sobie go wymyśliła. Może poczuła jego zapach albo coś usłyszała. Przecież śnieg mógł spaść na nią od tak, z czystego chamstwa przypadku. A jednak, wbiegła między drzewa gorączkowo rozglądając się za jakimś obcym smokiem. Wzięła głęboki wdech. Wiatr wiał w jej stronę, potężny wiatr, który zniósł na nią śnieg, starała się to wykorzystać, aby wywąchać obcą woń. Rozglądała się nie tylko za potencjalnym wrogiem, ale także za śladami. Jeśli intruz uciekł, to powinno być pierwsze, co zauważy. Nie brała się jeszcze za szczegółowe śledztwo. Nie powinien uciec daleko. Nie została znokautowana na aż tak długo. Może ujrzy go mknącego między drzewami. Może usłyszy szelest. Zadarła głowę, by sprawdzić, czy nikt nie ukrył się w koronie drzew.

[Bławatek]

Przybyła w umówione miejsce. Rozejrzała się. Uznała że to idealne miejsce do takich nauk. Przestronnie, płaski teren, a jednocześnie odcięty od reszty świata. Była sama na polance, nie było innych uczących się ani rozmawiających. I bardzo dobrze.
Niestety nie była także Dwuznacznej Aluzji. Okrutna była średnio zadowolona z takiego doboru mistrza. Wolałaby by został nim Uśmiech Cienia. Ale ten był Przywódcą i rozumiała brak czasu. Nie zamierzała też sprzeciwiać się jego woli. Choć dlaczego akurat Ankaa? Jeżeli nie Uśmiech, to wolałaby każdego innego smoka. Od pierwszego spotkania tej smoczycy nie przepadała za nią. I chyba z wzajemnością.
Ale teraz była adeptką no i powierzoną jej uczennicą więc może będzie ją bardziej szanować. Jednak i tak dla Isoxethe bardziej od charakteru liczyły się umiejętności Mistrzyni. Czekała.

[Dwuznaczna Aluzja]

Dwuznaczna adeptów nie jadła. Strasznie żylaste istoty, nie to co smaczne, soczyste pisklaki. Kilka takich przystawek jest lepszych niż obiad ze starego adepta.
Nie mniej jednak przyleciała w umówione miejsce. To, że została mistrzynią Isoxethe nie wzbudzało w niej żadnych emocji.
Obdarzyła uczennicę zimnym wzrokiem.
– Dobra, najpierw teoria. Gdzie najlepiej celować, jakie są najsłabsze miejsca na ciele smoka? – spytała, siadając. Do praktyki przejdą nieco później, może więc sobie na to pozwolić.

[Bławatek]

Ona również odwzajemniła zimne spojrzenie. Jednak nie można tego interpretować jako oznakę niechęci, ponieważ ona ciągle tak patrzyła na świat. W pewnym sensie były do siebie podobne, tylko że Okrutna mimo swego imienia nie miała skłonności kanibalistycznych.
Jednak nie uniknie znienawidzonej teorii, a szkoda. Ona już dawno postanowiła że jeśli będzie kogoś uczyć to bez teorii. No, chyba że nie będzie go lubić i będzie chciała mu dopiec. Wtedy będzie mu kazała ciągle mówić dłużej i dłużej nawet nie skupiając się na tym co mówi. Choć nielubianej osoby chyba w ogóle nie będzie uczyć. Ale to daleka przyszłość...
Na szczęście o walce miała dużo do powiedzenia.
– Jak u każdego są to na pewno oczy, wrażliwa część ciała. I ogółem pysk, głowa, czaszka. Smoki mają też wrażliwe podbrzusze. No i skrzydła, w których można rozerwać błonę i uziemić przeciwnika. Standardowa jest także szyja i gardło, gdzie znajduje się delikatna tchawica. Dużo też zależy od samego smoka którego atakujemy. Czy ma łuski czy futro, w tym te drugie są słabsze. Czy ma na brzuchu płyty. Gdzie ma rozmieszczone kolce i tym podobne. – To chyba wszystko. Liczyła na to że Dwuznaczna Aluzja uzupełni braki jeśli takowe się pojawią.

[Dwuznaczna Aluzja]

Gdyby powiedziała to na głos, Aluzja wybuchłaby śmiechem. Nauka bez teorii? Nauka WALKI bez teorii? Idiotyzm, bo bez teorii niczego się nie nauczy,
– Dobrze. Jakie są sposoby ataków i obron, na jakie się dzielą, i jak sądzisz, co będzie Twoim najważniejszym atutem w czasie walki? – kolejne pytanie. Jako iż nie przyczepiła się do niczego, nie trudno wywnioskować, że poprzednia odpowiedź była prawidłowa i nie trzeba niczego dodawać. Usadowiła się wygodniej, pochylając głowę w stronę adeptki, bo różnica wielkości była spora.