Kanion Szeptów

[Pierwotny Instynkt]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

/sowa nie wzbijała się w powietrze, ona już tam była, tak dla ścisłości ;P

Sowa w przeciwieństwie do orła była bardziej zręczna, niż silna i to dlatego Mavelle, oberwując ruchy kompana Aluzji, przygotowała się do uniku. Gdy orzeł wyklarował swój frontalny atak, sowa przechyliła ciało na swoją prawą stronę, składając przy tym lewe skrzydło, aby jak najszybciej wykonać znos na prawą stronę, dzięki czemu uniknęłaby ataku na swoją pierś. Skrzydło specjalnie złożyła, aby nie dać Vesperowi szans na wbicie dzioba w tą kończynę. Po uniku od razu rozłożyła skrzydło i wyrównała lot, aby zatoczyć delikatny łuk, dzięki czemu znalazłaby się z boku orła. Lecąc szybko, zamierzała przelecieć nad orłem i wyciągając swoje łapy zadać cios. Cios był prosty, bowiem Mavelle chciała przejechać po grzbiecie orła swoimi ostrymi, zakrzywionymi pazurami, rozcinając skórę.

[Dwuznaczna Aluzja]

Żółte ślepia uważnie obserwowały przeciwniczkę. Obrona sowy się powiodła, co niezadowolona orlica skwitowała głośnym skrzeczeniem, lub jak to kto woli nazwać. Mniejsza o to.
Vesper widząc natarcie pazurami odwróciła się brzuchem do góry, w stronę Mavelle, blokując jej łapy swoimi własnymi. Następnie wykorzystała bliskość sowy i skierowała zakrzywiony szpony w kierunku brzucha kompanki Pierwotnego Instynktu, zamierzając wbić je tam i wyrwać kawałek ciała.

[Pierwotny Instynkt]

/ sory, mylące imię ;P

Sowa była cichym stworzeniem, nie oburzała się na niepowodzenia, a uczyła się. Gdy tylko łapy orlicy puściły ją, od razu machnęła kilkakrotnie skrzydłami, podwyższając swój pułap. Potem, widząc jak Vesper ponownie przymierza się do ataku Mavelle złożyła prawe skrzydło, przechylając ciało na lewą stronę, by opaść właśnie tam, jednocześnie omijając nadlatującą orlicę. Potem śnieżna sowa rozłożyła swoje skrzydła i bezszelestnie ruszyła ku orlicy. Tym razem jednak dążyła do dosięgnięcia karku kompanki Aluzji i przejechaniu zakrzywionym dziobem po nim, uszkadzając skórę i przy odrobinie szczęścia, naruszenia mięśni karku.

[Dwuznaczna Aluzja]

Sowa radziła sobie dość dobrze. Jej ruchy były zwinne, po raz kolejny uniknęła ataku orlicy, która widząc natarcie silnie trzepnęła Mavelle skrzydłem w łeb, zbijając ją z toru lotu. Wykorzystując chwilowe ogłuszenie i dezorientację przeciwniczki zapikowała w jej kierunku, zamierzając z całym impetem wbić w jej grzbiet swój zakrzywiony dziób, tworząc głęboką dziurę. No i bolesną, tak przy okazji.
Aluzja natomiast z wrednym uśmieszkiem na pysku przyglądała się wszystkiemu z milczeniu, chyba nawet nie zwracając uwagi na łowcę.

[Pierwotny Instynkt]

Mavelle tym razem nie przewidziała takiej obrony orlicy, lekko potrząsnęła łbem, a następnie obróciła go w tył. Dla sów nie było to nic trudnego. Dzięki temu, miodowe ślepia sowy od razu wychwyciły atak i sowa dosłownie zareagowała automatycznie. Wygięła ciało i szybko zamachnęła skrzydłami, wyginając przy okazji odpowiednio ogon, aby manewr wykonać jak najszybciej. Kilkoma, szybkimi ruchami skrzydeł sowa chciała wyjść po łuku w górę, aby tym razem znaleźć się ponad Vesper, a jednocześnie lecąc po łuku, ominąć jej atak na swój grzbiet. Potem sowa szybko odwróciła się w stronę orlicy i złożyła skrzydła, tym razem to ona pikując na nią, by zaatakować. Wymierzyła swój cios w głowę orlicy. Przelatując obok niej, chciała wyciągnąć pazury, jednocześnie rozkładając skrzydła, aby lekko wyhamować swój lot i przelatując dosłownie z góry orlicy, na dół, przejechać pazurami po jej ślepiach i pysku, zostawiając płytkie, ale zapewne uciążliwe zadrapania od szponów.

[Dwuznaczna Aluzja]

I znowu sowa wykazała się umiejętnościami, chociaż znała zaledwie podstawy – obrona była wyważona, perfekcyjna, tak że orlica nie zdołała niestety wyprowadzić swojego ataku. Niezadowolona patrzyła jak jej przeciwniczka zmierza ku niej ponownie, a w ramach obrony odbiła szpony swoim dziobem. Było to dość ryzykowne, a zderzenie wiązało się z dużym dyskomfortem.
Następnie rzuciła się na swoją przeciwniczkę od spodu sowy, chcąc wbić dziób w jej podbrzusze. Znowu.

[Pierwotny Instynkt]

Mavelle chyba wciągnęła się w tą walkę, bowiem znów wykonała ryzykowną obronę, ale dzięki szybkości sowa miała nadzieję na powodzenie swojej akcji. Dlatego też gdy tylko zauważyła, jak orlica zmierza ku niej od dołu, Mavelle przechyliła się lekko na bok, na swoje prawe skrzydło, a następnie mocno machnęła lewym następnie połowicznie je składając i kładąc się mocniej na prawym skrzydle. Łapy sowy wtem podciągnęły się mocno, a ogon był kluczową rolą w utrzymaniu równowagi przy obrocie, bo to właśnie wykonała Mavelle. Beczkę na prawą stronę. Zaraz jednak rozłożyła skrzydła i szybko zamachała nimi, by zdążyć zaatakować przelatującą orlicę. Leciała na nią frontalnie, od grzbietu, aby wyciągając przed siebie pazury, przejechać z góry na dół szponami po grzbiecie swojej przeciwniczki. Rany sama sobie miała pogłębić sama Vesper, dzięki pędowi, jaki osiągnęła.

[Dwuznaczna Aluzja]

Sowa dużo ryzykowała, bowiem manewr nie należał do łatwych. Nie mniej jednak jej się powiodło, a Aluzja uśmiechnęła się szyderczo. Orlica widząc natarcie skierowane w jej grzbiet wykonała obrót, tak że na spotkanie z pazurami sowy poszły te należące do Vesper. Gdy ich łapy się zderzyły, w powietrzu rozległ się huk i zgrzyt. Siła i zwinność, sowa i orzeł. To bardziej ekscytujące niż niektóre walki smok vs smok.
Nauka trwała dalej. Orzeł wykorzystał bliskość Mavelle, zaciskając szpony na łapach sowy tuż po tym, jak się zderzyły. Teraz ptak był zależny od kompanki Aluzji, która zapikowała w dół, ciągnąc sowę za sobą w silnym uścisku, chcąc uderzyć nią o ziemię, co mogłoby się źle skończyć. Uśmiech kiedyś uczył tak Aluzję.

[Pierwotny Instynkt]

Sowa jednak nie była bierna. Gdy tylko szpony zacisnęły się na jej, a orlica zaczęła pikować, sama Mavelle także złożyła skrzydła, aby ich nie połamać pędem. Jednocześnie zgięła się i dziabnęła na tyle mocno, by orlica ją puściła, wtedy też rozłożyła skrzydła, by szybkimi ruchami oddalić się od orlicy i nie dopuścić do swojego uderzenia w ziemię. Jednak zaraz potem i tak złożyła skrzydła, by zaatakować. Sowa pikowała wprost na Vesper, chcąc przelecieć dokładnie przy niej i pazurami przejechać po nasadzie jej skrzydła. Celowała tak, by uszkodzić ścięgna i uniemożliwić ruchy swojej przeciwniczce. Ptak bez skrzydeł, to jak smok bez głowy.

[Dwuznaczna Aluzja]

Gdy tylko sowa wydostała się z uścisku i znowu zapikowała, chcąc zaatakować orlicę w skrzydło, ta rozłożyła ponownie szerokie, pierzaste skrzydła, wyrównując lot, ale tylko na chwilę – bowiem po chwili wygięła się w górę, lecąc na spotkanie z sową – wydawało się, że zderzenie jest nieuniknione, lecz w ostatniej chwili Vesper zmieniła tor lotu i skręciła nieco w prawo, jednocześnie uderzając Mavelle swym skrzydłem i zbijając ją z toru lotu, oraz chwilowo ogłuszając. Ponownie zapikowała w jej stronę, celując ostrym dziobem dokładnie w czaszkę przeciwniczki, chcąc dosłownie ją rozłupać. No, może przesadnie powiedziane – wbić dziób w jej głowę i stworzyć szeroką ranę.

[Pierwotny Instynkt]

Mavelle chwilę wisiała w powietrzu nieruchomo, otrząsając się z tego nagłego ogłuszenia, po czym zauważywszy ruch , machinalnie zaczęła mocniej wachlować skrzydłami. Zagarniała powietrze w przód, aby szybko wycofać się do tyłu, nie zmieniając swojego pułapu lotu. W ten sposób po prostu odleci poza zasięg Vesper, nim ta ją dorwie. Jednak na tym się nie skończyło, bowiem Mavelle wyciągnęła przed siebie łapy, by ciąć po głowie orlicy, celując głównie w ślepia. Chciała ją oślepić, by utrudnić jej późniejsze ataki. Pazury w zasadzie tylko wyciągnęła, by przelatując przed nią, orlica sama się nadziała na atak.

[Dwuznaczna Aluzja]

Sowa mimo ogłuszenia uniknęła ataku, orlica natomiast nie zdołałaby wykonać uniku, więc tak wycelowała swój lot, że odbiła pazury sowy własnym dziobem. Wtedy też zapikowała w dół i wylądowała na grzbiecie swej właścicielki, dostając mentalne polecenie do powrotu.
– Powinno wystarczyć. Coś jeszcze? – spytała smoczyca, mrużąc niebezpiecznie złote ślepia. Jeśli czegoś jeszcze chcą, to tu i teraz – Aluzja nie zamierzała za godzinę znowu tu przychodzić, bo coś się Pierwotnemu przypomni, a takie smoki się niestety zdarzały.

[Pierwotny Instynkt]

Mavelle chwilę jeszcze krążyła nad głowami smoków, po czym bezszelestnie zleciała w dół, wyciągając łapy do lądowania i gładko usiadła na grzbiecie Pierwotnego. Keith zaś pokręcił łbem i posłał pół-uśmiech Dwuznacznej.
-Nie, to wszystko. Dzięki za poduczenie mojej kompanki.
Rzekł i odwrócił się w stronę terenów Cienia. Czas ruszyć na polowanie.

[Cichy Potok]

Kanion wydawał się miejscem na tyle spokojnym i odizolowanym, że wręcz aż wołało o spotkanie. Dlatego też Leśny zaraz po zebraniu wszystkich, których mógł, a także po omówieniu pewnych kwestii przybył w to miejsce ówcześnie powiadamiając przywódcę stada Cienia o pilnym spotkaniu. Wysłał wiadomość mentalną, z prośbą o przybycie i miejscem tego spotkania. Zawarł też krótką informację, że sprawa dotyczy też Cienia. Miał nadzieję, że ten smok okaże się dość...intrygującym sprzymierzeńcem. Teraz miedzianołuski wylądował i czekał.

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca jak zwykle nie był zadowolony z mentalnego przekazu. Tym bardziej od kogoś, kogo nie zna. Impuls nie pochodził jednak z areny jak zazwyczaj, więc zaciekawił cienistołuskiego samca. Czego może od niego chcieć jakiś obcy smok z Życia? Kheldar zaintrygowany, opuścił swą jamę i przybył niedługo potem na miejsce.
Wylądował ciężko, a jego zwaliste cielsko uderzyło o ziemię, wzniecając nieco kurzu. Pazury zagłębiły się w ziemię, a Szyderca wbił wzrok w Leśnego. Zbliżył się doń, zatrzymując w odległości paru ogonów od niego i rozejrzał podejrzliwie po otoczeniu, a potem spojrzał nań wyczekująco, unosząc lekko jeden łuk brwiowy.

[Cichy Potok]

Leśny słyszał ciężkie uderzenia skrzydeł tego samca. Wiedział kogo się spodziewać. Potężnego samca i dobrego Przywódcy. Smok wydawał się być zły, ale i zainteresowany. Leśny wiedział, że jest wojownikiem, a ci nie przepadają za mentalnymi wiadomościami, jednak była to najszybsza i najbardziej bezpośrednia forma komunikacji i miał nadzieję, że Uśmiech mu to wybaczy. Skinął mu głową, nisko, na znak szacunku, ale nie odsłaniał karku, zachowawczo...życie mu było miłe, ale już nie Życie. Chwilę milczał, przypatrując się Cieniowi i po chwili oznajmił. – Stado Życia ma nowego Przywódcę, Słowo Prawdy. Nie wiem czy znasz tego smoka, czy nie, jednak chciałem się z Tobą spotkać ponieważ...ponieważ znam jego plany i mam też własne. Jeśli zechcesz mnie wysłuchać, będę rad...wtedy też zadecydujesz, czy Cień jest w stanie wykonać jedną, małą rzecz, która byłaby w moim planie niezbędna... – powiedział na początek. Nie zamierzał do niczego przymuszać Przywódcy Cienia, ba...nawet nie byłby w stanie. Ale chciał wiedzieć, czy nie traci czasu Szydercy i czy ten w ogóle będzie zainteresowany zmianą Przywództwa w Życiu. Głos Leśnego był cichy i spokojny, a błękitne ślepia z wyraźnym zaciekawieniem badały sylwetkę molocha.