Szmaragdowe ustronie

[Zabójczy Umysł]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

I po raz kolejny moja powłoczka zyskała nową funkcję. Funkcję maskowania mojego oddechu tak aby Ulotna w żaden sposób nie była już w stanie mnie po nim złapać. – Brawo – rzuciłam (z lekkim sarkazmem, choć raczej rozbawionym niż czymś bardziej negatywnym) w przestrzeń – a jakże – magicznie przerobionym. Ot, takie a la Echo. Albo coś w tym stylu. – A teraz jak mnie znajdziesz?? – sposobu poruszenia się po "kole" w żaden sposób nie zmieniłam. No może nieco dłuższe przerwy miałam. A co! Ja też w końcu się mogę zmęczyć, nie?

Uzyte: wykorzystanie:
1) sluchu – kroki;
2) magii;
3) cieploty ciala;
4) wechu;
5) nacisku lap o podloze (drganie podloza);
6) systemu naprowadzającego na cel (w postaci ruchu powietrza);*
7) wpadnięcie na pomysł ataku, którego celem będzie ruch przeciwniczki po okręgu
8) magicznie wzmocniony słuch – oddech

[Oczywistooki]

//sory że się tak wepchnęliśmy xD

– Siostrzyczko... Tak bardzo za Tobą tęskniłem... Zazwyczaj, kiedy przez długi czas kogoś nie widzę, to oznacza, że ten smok akurat... no wiesz. Ale to nie ważne! Ważne, że i ty, i ja żyjemy i znowu się widzimy! – Wykrzyczał radośnie, próbując się trochę opanować. Gdyby mógł, to wskoczyłby jej nawet na grzbiet lecz wiedział, że jest po prostu za ciężki.
– Och, same złe rzeczy się dzieją... Słowo Prawdy, a raczej teraz Świt Życia został przywódcą, Złudzenie odszedł do Cienia nie wiem z jakiego powodu... Zbliża się wojna z Wodą... – Rzekł niechętnie, bo nie chciał, walczyć na polu bitwy przeciw swoim najbliższym. Zapewne Hipnotyzująca już o tym wiedziała. Oczywisty pomyślał teraz sobie, że z wszystkich tych rzeczy żadna nie jest pozytywna, więc po chwili się poprawił troszkę. – Ale za to rodzice trzymają się dobrze! O, i z Kaszmirowym przeżywamy wiele wspaniałych przygód! Wiedziałaś, że dostałem grotę od Głosu Zapomnienia? I jeszcze te patrole granic to fajne nawet są. Zazwyczaj nikogo nie ma na granicy, a chodząc sobie po granicy możesz zapoznać się z całością terenów! – Powiedział trochę bardziej podekscytowany i oczekiwał na odpowiedź siostrzyczki.

[Tejfe]

Zaśmiała się cichutko. Nawet gdyby świat ogarnął armagedon, wszystko stałoby w płomieniach, mając przy sobie swojego młodszego brata nie potrafiłaby ukryć uśmiechu. On zawsze wprowadzał ją w dobry humor. –Ja też za Tobą tęskniłam! Nawet nie wiesz jak bardzo.– powiedziała wesoło, po czym na jego następne słowa ponownie wybuchła falą śmiechu. Jednak krył się w nim pewien smutek, żal i tęsknota, którego nie sposób było nie wyczuć. –Widzę, że jedynym strasznym wydarzeniem jest wojna z Wodą. Wiesz...– zaczęła, ale w porę ugryzła się w język. Tego nie wolno jej było mówić. Zmieniła temat. –No, no. Złudzenie to niezły hipokryta. Obwieszcza mnie zdrajcą, a kiedy już traci władzę w łapach sam odchodzi od stada.– Tehanu niezbyt wiedziała jaki stosunek do dawnego przywódcy ma Oczywisty. Wiedziała jednak, że ona za nim do głębi nie przepada. –Cieszę się, że masz taki dobry stosunek z bratem. U mnie też jest w miarę dobrze. Mam córkę Rahvik, oraz podopiecznego Rudego i wspaniałego partnera, Pożeracza. Mówiłam Ci już kiedyś o nim? W każdym razie układa nam się dobrze. W nowym stadzie jestem już zaakceptowana, a no i zdobyłam rangę. Ale to już dawno temu.– zrelacjonowała. Słowem nie wspomniała o Lewitacji. Oczywisty dopiero co dowiedziałby się, że jest wujkiem, a zaraz potem do jego słuchu doszłaby tragedia, że jego siostrzenica zaginęła. Wolała to przemilczeć.

[Wirtuoz Iluzji]

Pisklę, jak to miało w zwyczaju (przynajmniej Kravsax) szwendało się wszędzie i zachodząc coraz dalej doszło w końcu to jakiejś ustroni. Wiatr nie wiał, słoneczko przygrzewało położył więc się na samym środku i począł tarzać w trawie.
Po porządnym tarzanku, wstał i zaczął uganiać się za wszelkiego rodzaju robactwem, by zabić nudę panują dookoła. Szybko jednak mu się to znudziło, gdyż owady były za szybkie, a on za mały. Jednakże dookoła były drzewa, a jego ulubioną czynnością było wspinanie się na nie.
Wbił więc swoje pazurki korę, podparł się łapami i podciągnął w górę. Powtarzał tę czynność bez przerwy i coraz szybciej. Gdy znalazł się na pasującej mu wysokości, przeszedł na najbliższą z gałęzi i zaczął czekać na jakąś ofiarę która będzie przechodziła pod nim, a on spuści się na nią na swoim za długim ogonie. Takk... To jest to co smoczki lubią najbardziej... Przynajmniej on.
Przygrzewające słońce, cykające świerszcze w oddali i wygodna pozycja sprawiły swoje, i Kravsax zaczął przysypiać. Jednak nadal pozostawał czujny i węszył co chwila by być przygotowanym na atak.
Jednak wiatr nie zdradzał nikogo. Na razie...


||Sory za przecinki, to moja słabość xd||

[Słodki Kolec]

Leciałem nad miejscami pokoju. Dzionek zbliżał się do południa, a mnie zmęczyły sie skrzydła. Gdy doleciałem nad Szmaragdowe ustronie to ujrzałem piekę leżące i gotujące sie do skoku z gałęzi. Podleciałem do pisklaka najciszej jak potrafiłem. Gdy cichutko wylądowałem nad nim to wyciągnąłem łepek w mej masce z czaszki smoka i ryknąłem "BUU" na całe gardło i patrzylem na reakcję cieniaka.

[Wirtuoz Iluzji]

Słoneczko grzeje...
Nagle ciszę przerywa nagły wrzask:
-BUU! – Pojawia się znikąd a nieprzygotowane na taką ewentualność pisklę podskakuje z miejsca na metr w górę, jednak zamiast wylądować na gałęzi... spada na sam dół obijając się po drodze.
Gdy dociera (khym, uderza) na ziemię, panicznie próbuje rozłożyć skrzydełka, przynajmniej nie na próżno; trochę zwalnia, aczkolwiek niewiele to daje. Wystawia łapki, ale i tak boli.
Tumany kurzu uniosły się po jego upadku, a pobliskie krzaki dziwnie musiały być tuż pod nim. Jest cały po kłuty od gałązek i kolców na nich usadowionych. Do tego jego ogon, oczywiście zaplątał się w innych zaroślach. A ilekroć próbował wstać, przeklęte kolce wbijały się w jeszcze przeróżniejsze miejsca. Jedyne co mu pozostało to wzywanie pomocy;
-Pissk!

[Słodki Kolec]

Może lekko przesadziłem. Nie, było chyba ideolo. Podleciałem do malucha i wyciągnąłem go z tych chaszczy. Otrzepałem ogonem go z liści i kurzu.
–Nazywam się Shi... Khm Tygrysi Kolec. – kiedy ja sie przyzwyczaję do tego imienia – A ty maluchu. Mocno cię przestraszyłem? – żal mi go, no może tak trochę. Na pocieszenie przytuliłem go mocno

[Wirtuoz Iluzji]

Kravsax widząc winowajcę swoich męk nie robił nic do jego uwolnienia. Gdy został otrzepany, i miał zamiar trzymać się od niego z daleka, ten spytał go o imię i nim zdążył zastanowić się czy wiać, został przyciągnięty i wtulony w przybysza. Wtedy pozbył się resztek wątpliwości i odparł:
-Jeśtem Kravsax.

[Słodki Kolec]

Kravsax imię ładne chodź nie tak ładne jak moje.
–Co tu robisz maluchu? Wiesz, że to jest niebezpieczne samemu tak sie wałęsać. Mogło ci się coś stać, a rodzice się pewnie o ciebie martwią. – zacząłem prawic mu tureckie kazanie z machaniem łapką przed nosem. Ułożyłem się wygodnie i popatrzyłem na cieniatego – No czekam

[Wirtuoz Iluzji]

-Nii mam rodziciów. Jeśtem siii.. Siee... Śirotą. – Począł piszczeć, a także złapać łape swoimi małym szponkami. Niestety nie udało sie; łapka była za szybka.

[Słodki Kolec]

Cień, pisklak i do tego sierota. Jak miło
–Co chcesz robić? – zapytałem się go z grzeczni a ogonem zacząłem go łaskotać po brzuszku.

[Wirtuoz Iluzji]

-Chczę jeść, jeśtem głodny. – Dziabnął ogon swoimi ząbkami, z chęcią, pożarcia go, co potwierdzało jego głód.

[Słodki Kolec]

No nie to już jest szczyt chamstwa. Gryźć mój kochany ogon. Szybko wyrwałem mu go z pyska i lekko go nim uderzyłem w łepek
–Niewolno gryźć. – przywołałem papu z jaskini i mu je dałem – Prosze, tylko sie nie zadław malcu, bo nie będę cię reanimować

/plz pisz dłuższe odpisy bo możesz dostać osta od admi

[Wirtuoz Iluzji]

Smoczek prawie nie zwrócił uwagi na rzuconą uwagę, a wręcz przeciwie na rzucone jedzenie. Rzucił się łapczywie na jedzenie, a po kilku sekundach została w tym miejscu mokra plama. Zaczął węszyć dookoła w poszukiwaniu jakiś ostatków żarełka, a że takowych nie ujrzał zwinął się w kłębek i począł przypatrywać się głowie smoka.
-Ćio to jeśt? To coś ź cości?

[Lazurytowa Łuska]

Smoczyca przelatywała własnie ponad Szmaragdowym Ustroniem. Celem jej podróży była grota Ognistej Uzdrowicielki – Słodyczy Zbawienia, gdyż jej subtelna dolegliwość (Czarny Kaszel) zaczynała coraz bardziej przeszkadzać w smoczym życiu codziennym. Słysząc szelest i szmer, będący pokłosiem gadzich rozmów poniżej, zapikowała w dół. Jej skrzydła cięły powietrze a ogon świszczał złowrogo niczym uwolnione ostrze szabli. Runęła w dół, z warkotem i chrzęstem lądując pośród wysokich koron drzew. W prawdzie nie była smokiem drzewnym... Lecz wbicie szponów w wystające tu i tam gałęzie raczej wielką sztuką nie jest prawda? Szarpnęła głową strącając z oczy liście, po chwili wylądowała ciężko na ziemi przypatrując się młodemu Cieniowi i... Shiro?

[Wirtuoz Iluzji]

Kravsax spojrzał w górę i napotkał na swoim wzroku nowego smoka. Niezbyt dostojnie przyczepił się do gałęzi po czym otrząsnął się z liści.
Smoczek stanął na tylnych łapkach by lepiej się przyjrzeć przybyszowi; jednak nie zainteresował go zbytnio i zechciał powrócić do rozmowy ze swoim nowym przyjacielem. Ale nie zostawi tak obcego smoka na drzewie, spytał się więc:
-Ktio to, jeśt? – Machnął łapką pokazując przybyłego.