Białe drzewko

[Lenifiell]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pisklak jednak był smokiem powietrznym, on miał to we krwi jak jego matka, bardzo go to cieszyło, ponieważ teraz podczas lotu czół się tak swobodnie i lekko. Kiwnął amie głową ze rozumie i powoli obniżył łebek w dół razem z nim nachylając ciało, nie wychodził wcześniej ze skrętu więc mógł go kontynuować, szło mu całkiem dobrze. Powoli obniżał lot a kiedy był już na wysokości torsu Bezkresnej złożył skrzydła i spokojnie wylądował przebiegając jeszcze kilka kroków. – I jak ci się mamo podobało moje lądowanie? – zapytał z uśmiechem na pysku.

[Bezkresna Galaktyka]

//raport


Polizała syna po czole krótkim gestem. – Bardzo. Widać, że masz to we krwi. – Stwierdziła czule, mrucząc cicho. – Widzisz, całkiem nowy świat się przed tobą otworzył! – Dodała z lekkim śmiechem. Rozluźniła się także, czując ulgę, że syn pierwszy lot ma za sobą. Za pierwszym razem zawsze było najtrudniej, ale i tak świetnie sobie poradził.

[Lenifiell]

Maluch rzucił się do mamy i ją przytulił.
-Dziękuję mamusiu – powiedział wesoło a potem – Kocham Cię! – wiedział że to ją uszczęśliwi. A i jego to cieszyło, że ona była jego mamą, a Leśny tatą, tylko Paraliż go martwiła, zachowywała się tak jak jej imię mówiło. Liczył na to że jej nic nie będzie i do nich wróci, Jego mina się zmieniła na smutniejszą.

Dodano: 2015-07-13, 17:50[/i] ]
Znów przybył pod białe drzewo tam gdzie miał tyle miłych wspomnień, myślał o tym jak było mu fajnie spędzać czas z matką którego mieli dla siebie tak mało. Ogólnie to chciał odpocząć, ciągle nauki polowania i różne ciężkie wydarzenia go już męczyły, ale robił to bo musiał, ale też chciał i bardzo mu się to podobało, czół się wtedy taki potrzebny. Położył się pod drzewem i zamknął oczy, myślał o dzieciństwie i jego rodzeństwie które potem zginęło w ataku wyverny.

[Szczyt Potęgi]

Podczas wędrówki przez terytoria, których wygląd musiał sobie przypomnieć po raz kolejny, Druidyczny natknął się na samotne drzewo stojące pośrodku polany. Było ładne, a zapach jego liści dochodzący do nozdrzy drzewnego smoka budził w nim ukojenie. Podobnież zresztą jak wszystko, co pochodziło z lasu. Był tu jednak ktoś jeszcze. Tuż pod wybujałym pniem spoczywał bowiem inny smok. Sądząc w woni, również wodny. Adept Życia miał ostatnio sporo szczęścia w spotykaniu przedstawicieli tej grupy. Nie zraził się więc obecnością osobnika i podszedł doń.
Po chwili dotarło do niego jednak, iż młody może odpoczywać i niekoniecznie musi chcieć teraz z nim rozmawiać. Przerywanie komuś odpoczynku uważał za wysoce niekulturalne (chyba, że miał doń sprawę wysokiej wagi- wówczas nie obowiązywały niemal żadne zasady).
"Przespałem wiele księżyców. Nic się nie stanie jeśli sobie po prostu na niego poczekam."
Rzekł do siebie w myślach, a następnie przysiadł w pobliżu młodzika rozglądając się dookoła. Mógł poczuć jak kawałek kory pokrywającej jego łuski pęka i ciurkiem po powiece ścieka mu strużka gęstej, lepkiej żywicy. Być może byłby na to zły gdyby nie fakt, że uwielbiał jej zapach. Podobnie jak niemal każdej rośliny. Ot cały Druid.

[Lenifiell]

Ktoś chyba przyszedł pomyślał, cicho się skradał, albo chciał go zaatakować albo nie budzić. Otwarł jedno oko, zobaczył znajomego smoka z zebrania, tak poznał go od razu to był dosyć charakterystyczny smok, ww dodatku patrząc na oko w jego wieku. Podniósł się mlaskając znacznie, rozłożył skrzydła, a był to niecodzienny widok, były wielkości reszty jego ciała – każde. Kochał je to była chyba najlepsza rzecz jaka go spotkała, ogromne skrzydła. -Witaj pamiętam cię z spotkania w sprawie sojuszu między wodą a życiem, słyszałem ze aspirowałeś na przywódce, to prawda? – Uśmiechnął się.

[Szczyt Potęgi]

– Tak, to prawda. Źle się dzieje ostatnio w naszym stadzie, a ja pozwalałem sobie zbyt długo na wylegiwanie na łonie matki natury żeby teraz machnąć na to wszystko łapą i się przyglądać. Skoro byłeś na zebraniu, kojarzysz moje imię, niemniej ja, nie znam Twojego. Jak Ci na imię, nieznajomy?
Spytał, a jego ogon wodził to w lewo, to w prawo, zbierając ze sobą wątłe wiązki traw. Oddech miał miarowy, a z pyska powionęło jagodami i jeżynami. Spomiędzy przednich łap wytoczył mu się mały jeżyk, który będąc spłoszonym przez dwójkę rozmawiających drapieżników momentalnie zwinął się w kolczastą kulkę. Na ten widok Druidyczny uśmiechnął się łagodnie, a potem odłożył stworzonko na bok, pozwalając mu odejść.
– Zresztą to i tak bez większego znaczenia. Podejrzewam, że Życie tak czy siak przez długi czas będzie kierowane przez starsze, bardziej doświadczone ode mnie smoki. Ja zaś muszę spędzić też sporo czasu na przypomnieniu sobie ważnych umiejętności, które pomogą mi w walce z naszymi ewentualnymi nieprzyjaciółmi. W każdym razie wierzę, że wytrwamy. Musimy wytrwać. Dla dawnej Ziemi.

[Lenifiell]

Młody adept uśmiechnął się. – Jestem Duch Łagodności, Łowca stada Wody. Najprawdopodobniej główny łowca tego stada, chociaż młody. – Wyszczerzył ząbki gdy zobaczył jeżyka schodzącego z Druidycznego, teraz już go nie dziwił jego wygląd, chociaż nadal dziwnie się przy nim czół, pierwszy raz widział smoka, który wyglądał jak chodzący pagórek. Potem gdy łagodnie odłożył jerzyka śledził łagodnym wzrokiem jak ten odchodzi w wyższe trawy. – Mam nadzieję że nasze stada będą współpracowały zawsze, bardzo by mnie to cieszyło. Jeśli potrzebował byś chętnie ci pomogę w naukach. Oraz mam nadzieję że nie wybuchnie żadna wojna, nie chcę jej, chociaż stanę w obronie naszych stad.

[Posępny Czerep]

Niemal natychmiast opadł na ziemię, wczepiając swe szponiaste łapy w grunt i ostatnim nikłym wymachem skrzydeł amortyzując upadek. Rozejrzał się po okolicy raz jeszcze. Był sam. Ten stan rzeczy nie miał jednak trwać długo. Samiec przeszedł za Białe Drzewko i otoczył je swym cielskiem niczym spasiony pyton. Biała kora drzewa załamywała swą barwę w krystalicznych łuskach i kolcach, ślizgała się po płachcie ciemnoniebieskich skrzydeł i nieco gasiła płomień jego złotych ślepi. Ułożył swą kanciastą szczękę na łapach i czekał. Gdy przybędą najmłodsi, będzie musiał się sporo nagadać. Teraz jednak miał chwilę dla siebie i zamierzał z niej skorzystać, wyjątkowo kreatywnie.. Leniuchując.

[Dwoisty Kolec]

Żyłem na tych terenach krótko i prawie nikogo nie znałem. Ledwie co zostałem przyjęty do stada Cienia przez przywódcę. Dostałem jednak zadanie – zostać Adeptem niezwłocznie i udowodnić swoje wszystkie umiejętności. Nie wystarczało mi jednak pokazywanie tego, że potrafię biegać, skakać, czy używać magii. Przydałoby się coś więcej. Dowiedzieć się, jak naprawdę działa ten dziwny świat, w którym egzystujemy.
Słońce przeraźliwie raziło moje ślepia i starałem się przez większość czasu trzymać je przymrużone. Czułem ból i niewiele widziałem. Zacząłem się zastanawiać, czy przez przebywanie w Świecie Nietoperzy – świecie, o którym do niedawna wiedziałem tylko tyle, że nietoperze do niego wylatują każdej nocy – stracę wzrok o wiele szybciej, niż powinienem. Było to niezwykle prawdopodobne, jednocześnie nie przeszkadzałoby mi tak bardzo. I tak poruszałem się już niczym ślepiec.
Głód dzisiaj był cichy. Możliwe, że dlatego, bo wreszcie napełniłem mój żołądek jadłem, jak za starych, dobrych czasów. Cienie mnie nakarmiły i przyjęły jak strudzonego wędrowca. Miałem ich wzmocnić. Podobał mi się ten pomysł. Podobała mi się potęga, przebywanie w stadzie, które akurat było najpotężniejsze. Byłem tam, gdzie moim zdaniem powinienem być – na szczycie łańcucha pokarmowego.
Dotarłem na miejsce prawie bezszelestnie. Dostrzegłem smoka, który zaoferował mi swoją wiedzę. Pachniał inaczej. Należał do innego stada, bodajże Ognia. Uśmiechnąłem się pod nosem. To też już wiedziałem. Ogień był naszym sojusznikiem.
– Kolos – powiedziałem krótko moim ochrypłym, beznamiętnym głosem, stojąc tuż za smokiem. Odchrząknąłem gardłowo. – Zaoferowałeś mi pomoc w nauce.
Pożeracz nie był smokiem nadzwyczajnych gabarytów. To dodawało mi optymizmu. Smoki Wolnych Stad były doprawdy... maleńkie, w porównaniu do rodzinnego Klanu. Miałem szansę wejść na sam szczyt.

[Keri]

Maleńkie... no to właśnie przyszedł smok, który na maleńkiego nie wyglądał. Wyższy i dłuższy od piskląt w jego wieku, równowagę przyrody nadrabiał chudością i kościstością, niespotykaną z kolei często w Wolnych Stadach. Pisklak, a właściwie jeszcze jasna plamka na jasnym niebie, gwałtownie zapikował. Kilka długości ogona nad ziemią, rozłożył skrzydła i powoli opadł na grunt. Podszedł do pożeracza i bez słowa pokłonił mu się, przykucając na tylnych łapach, a potem rozstawiając przednie, po chwili podniósł się i przywitał Kolosa pochyleniem głowy. Dokonawszy ceremonii powitania, przycupnął sobie w pewnej odległości od obu i spokojnie czekał.

[Posępny Czerep]

Słowo "prawie", jest dobrym określeniem. Choć oczy smoka były zamknięte, jego uszy skierowały się w stronę nadchodzącego Kolosa jeszcze na kilka skoków przed jego postojem. Samiec od razu domyślił się, że pisklę musi być spore. Stawiało łapy miękko, ale jego ciężar, choć wciąż niewielki, wprowadzał powietrze i ziemię w drobniutkie wibracje, z reguły niespotykane przy smokach w tym wieku. Uśmiechnął się lekko pod nosem, pomrukując z uznaniem. Nono, dzieciak ani razu nie zastąpił na liczne przecież gałązki.
Kiedy przedstawił mu się, do jego uszu mogło dolecieć mlaśniecie pełne niesmaku.
– Tak, Panie Duży, ale mógłbyś mówić do mnie, a nie moich pleców. – Wymruczał swoim niskim, drżącym i nieco zgrzytliwym głosem. Jeśli jednak pisklę nie było zbyt dumne, by słuchać się w ton jego słów, mógłby doszukać się nie złośliwego rozbawienia. – Dobrze więc, poczekamy na.. Oh, jest już. Witaj, Ig. – Rzekł, podnosząc łeb z łap i prostując pancerną szyję. – Moje imię oboje już znacie, jestem Księżycożerny. Chcecie nabyć wiedzy.. Czy możecie mi więc powiedzieć, w jakim zakresie?

[Dwoisty Kolec]

Panie Duży? Zarzuca nam arogancję, Kolos. Zrozumiałe. Jeszcze nie poznał mnie. I nie pozna, zapewniam.
Przypatrzyłem się z zaciekawieniem Księżycożernemu, po czym przeszedłem tak, aby stanąć przed nim, jednak z pewnego dystansu. Wyglądał na całkiem umięśnionego – widok dla mnie nowy, nie było wielu wojowników w Klanie Cienia. Lubowaliśmy się w magii.
Nagle usłyszałem świst w powietrzu. Uniosłem głowę, przestraszony i zjeżyłem się od stóp do głów. Wirujący kształt, który nic mi nie przypominał. Rzuciłem spojrzenie Pożeraczowi, lecz ten nie pokazywał żadnych oznak strachu, więc szybko przywróciłem sobie do porządku. Czy już mówiłem, że jesteś tchórzem? Beze mnie tutaj nie przetrwasz, Kolos. Zamknij się!
Na ziemi wylądowało pisklę. Potrząsnąłem łbem w zdziwieniu, po czym spojrzałem z ciekawością na wielkie, błoniaste skrzydła, których używał młody. Spojrzałem na własne.
– Moje też to potrafią? – spytałem na głos. Opamiętałem się jednak i przypomniałem sobie, że nie jestem tutaj sam. Spojrzałem na Pożeracza, szybko składając ponownie moje niewielkie skrzydła. – Chcę wiedzieć coś na temat waszej kultury – odpowiedziałem krótko. Usłyszałem chichot Głodu, ale go zignorowałem.

[Keri]

– Jeśli tylko ma pan coś do jedzenia to mogę tu siedzieć wiecznie. Chcę dowiedzieć się jak najwięcej. – Ig mówił pełnym szacunku głosem, ale można było wyczuć u niego nutkę ekscytacji i zaciekawienia. – Jak na razie wiem tyle, że jestem w stadzie Ognia, jego przywódcą jest Runa Ognia, jest jeszcze stado Cienia i chyba jeszcze jakieś inne. A całość otacza Bariera, która chyba ma chronić przed smokami z zewnątrz. Przede mną jednak nie chroniła. – podsumował swoje wiadomości – Widocznie nie miała przed czym. Właśnie, może zacznie pan od tego, jak to jest z tymi stadami. Przecież Bariera stwarza tak doskonałe warunki, że nie powinno być tutaj tych... no... podziałów społecznych, czy jakoś tak – dodał po krótkim namyśle i poczekał na odpowiedź. Igowi wydawało się niepojęte, dlaczego te smoki po prostu się nie zjednoczyły, wytrenowały i nie napadały wszystkiego naokoło. No i nie wbijały innych smoków na drzewa. Dziwne te Wolne Stada. Właśnie wtedy do jego świadomości dotarło pytanie Kolosa.
– Nie, nie potrafią. Skrzydła nie latają. To ty latasz. – Dziwne pytanie. Przecież umiejętność tkwi w umyśle, nie w ciele smoka.

[Posępny Czerep]

Obserwował pisklęta ze spokojem malującym się w całej jego postawie i iskrą rozbawienia lśniącą w złotych oczach. Nie przerywał im jednak, wodząc wzrokiem miedzy jednym a drugim, słuchając, analizując. Zastanowił się także nad ich pytaniami oraz wiedzą zgromadzoną przez Ognistego.
– Kolosie, jeśli tylko zechcesz, mogę nauczyć Cię któregoś wieczoru, jak posługiwać się skrzydłami. – Rzekł z uśmiechem. – Jeśli pozwolisz, najpierw uzupełnię to, co powiedział nam Ig. – Tu poskubał się szponami jednej łapy w nadgarstek drugiej i lekko zaszeleścił olbrzymią powierzchnią swoich własnych skrzydeł, rozkładając wygodnie jedno z nich na ziemi. Nie lubił trzymać swoich skarbów związanych u pleców. – Owszem, Należysz do Stada Ognia, prowadzonego przez Runę Ognia, z kolei Kolos, co można poczuć po charakterystycznym zapachu, należy do Cienia, któremu przewodzi Uśmiech Cienia. Do niedawna były tylko trzy stada, ostatnim z tej trójki było zaś Życie, pod skrzydłami Złudzenia Życia. Jak łatwo zauważyć, każdy przywódca przy swoim imieniu ma człon należący do Stada, jako, że i on do niego należy, a ono należy do niego.. – Ciągnął nieco rozleniwionym głosem, ciekaw, czy nie zanudzi słuchaczy. Po to tu jednak przybyli, prawda? – Jednak kilka księżyców przed waszym przybyciem przywództwo w Życiu zmieniło się, a grupa buntowników odeszła, zakładając własne stado – Wodę. Ciche Wody przewodzi nowym stadem, a stare biedne Życie czeka na kolejnego przewodnika. – Tu uśmiechnął się nieco kpiąco. Był dumny z trwałości Ognia. – Bariera.. Jak widzę, oboje przybyliście zza niej, więc trochę już wiecie. Ja podróżowałem daleko, bardzo daleko za nią. Nie przepuszcza ona jedynie smoków o złych zamiarach wobec nas wszystkich, chroni.. I jest też ograniczeniem, ale tą myśl zatrzymam dla siebie – To mówiąc zaśmiał się cicho, unosząc przy tym wyżej łeb i potrząsając nim, tak, że jeden z rogów uderzył w rekini kolec u nasady jego szyi. – Twoja uwaga, Ig.. Jest ciekawa. Spotkałem się już z kimś, kto przez chwile był przywódcą Życia i próbował wmówić nam wszystkim, że tak musi być. Ale chyba nie było nikogo, kto zgodził by się z nim, po tych wszystkich latach w swoim Stadzie. Widzicie.. Każde Stado ma własną kulturę – Tu spojrzał znacząco na Kolosa, ponieważ ten temat zdawał się go właśnie interesować – A także więzy rodzinne, obyczaje, tendencje.. Jest też inny powód, o wiele ważniejszy. Ten podział pozwala nam zachować czujność i pełnie gotowości. Gdybyśmy się połączyli i żyli w sielance, reszta naszych instynktów zerwała by się. Już teraz żyjemy w zbyt wielkiej pewności siebie, przekonani, że Bariera będzie wywalczać sobie życie za nas. Smoki wolnych Stad mają to do siebie.. Że tracą swą smoczość przez gnuśność. Gdyby nie to, że musimy przed sobą pilnować własnych ziem, już dawno leżelibyśmy wszyscy z rozerwanymi gardłami, chociażby przy ostatnim napadzie dwunogów i ich obślizgłych zdradzieckich wivern – Odrzekł z donośnym syknięciem wyzierających spomiędzy gadzich warg. Przerwał na pewien czas, chcąc się upewnić, czy jest wysłuchiwany, oraz czy młodzi nie czują potrzeby dodania czegoś od siebie. Przeniósł wzrok na Kolosie i zakleszczył go w jego ślepiach, mimo, że cały czas kierował swój potok słów w stronę ich obojga.
– Kultura Wolnych Stad.. Sss.. Przede wszystkim, po za wspomnianym podziałem, dzielimy się na grupy, związane bardziej z obowiązkami i umiejętnościami, niż samym w sobie wiekiem. Wy obecnie jesteście uznawani za Pisklęta i bylibyście nimi nawet w wieku trzydziestu księżyców, jeśli nie przędziecie odpowiedniej ceremonii. Musicie być w wieku co najmniej Twoim – Tu skinął łbem na ciemnołuskiego – i umieć choć kilka rzeczy, które będą oznaczać, że jesteście gotowi na prawdziwą naukę. Gdy ją zaczniecie, stajecie się Adeptami i nadajecie sobie nowe imię. Ja zwałem się wówczas Lunarnym Kolcem. Gdybym był samicą, pewnie byłbym Lunarną Łuską. To imiona mówią nam, jaką rangę ktoś obejmuje. Adept uczy się już konkretnych rzecz, tak, by zostać ostatecznie Wojownikiem – Tu wskazał pazurem na siebie – Łowcą, Czarodziejem lub Uzdrowicielem. W tym wieku jeden konkretny smok zostaje zwykle Waszym mistrzem. Po przejściu odpowiedniego testu możecie wybrać imię dwuczłonowe, jak moje – Pożeracz Księżyca. Ceremonia nie jest tylko nadawaniem imion. Jest to przede wszystkim nadanie nowych praw i obowiązków, w głównej mierze zależących od waszego zaangażowania. – Tu przerwał znów, nie chcąc mówić zbyt szybko, długo, ani byt gwałtownie zmieniać tematu. – Będąc Adeptem chodzi się już na własne polowanie i zaczyna się okres strzeżenia granic, czyli patroli. Inne mniejsze zwyczaje, to chociażby nie wkraczanie do czyjejś groty bez uprzedzenia, co jest zarówno obrazą, jak i głupotą – Wyszczerzył kły w drapieżnym uśmiechu. – Oczywiście należy też szanować i słuchać swego przywódcy, co nie oznacza, że nie powinniśmy reagować, gdy postępuje niewłaściwie. Przywódca to smok jak każdy inny.

[Keri]

– Trochę nie to miałem na myśli. – Odezwał się Ig, gdy Pożeracz skończył wypowiedź. – Tam skąd pochodzę jest tak, że gdy jakieś stado posiada chociażby niewielką przewagę, rośnie w siłę i zmiata z powierzchni ziemi wszystkie inne stada w zasięgu księżyca lotu. Najgorszym stadem jest Jadeitowe, przewodzi mu Jadeitowy Demon. Widział pan kiedyś smoki, które nabijają inne smoki na drzewa, albo wysyłają te no... impulsy czy coś, które powodują szaleństwo ze strachu? Albo obcinają ogon, uszy, język i skrzydła i puszczają wolno? Mają też ogromnego kamiennego smoka, któremu przesyłają jakoś tę... yyy... magię, a on rzuca kulami, które odbierają pamięć. Tutaj mamy Barierę, która stwarza niesamowite warunki do rozwoju. Tymczasem w Ogniu jest mało piskląt, tereny są w większości puste, a w Obozie nic się nie dzieje. Nie rozumiem tego. A poza tym to co mówisz, że można być pisklęciem mając 30 księżyców za sobą... Nie zabijacie takich? Nie twierdzę, że zabijanie swoich to coś dobrego, ale u nas po prostu nie było wyjścia. Albo ktoś zdobywał pożywienie dla tych, który nie mogli (uzdrowiciele, kapłani, Wiedzący), albo ginął.

[Dwoisty Kolec]

Przyjrzał się badawczo Igowi. Lot? A więc tak... wszystko jasne.
– Więc tak naprawdę nie jesteście smokami, tylko nietoperzami? – zmrużyłem oczy badawczo. Rzuciłem spojrzenie ku Pożeraczowi. Ciężko było mi sobie wyobrazić tą istotę zwisającą do góry nogami w jaskini. Być może dlatego żyli na zewnątrz. Byli zbyt duzi na przebywanie w środku. – Nietoperze latają. Smoki je jedzą. Takie są reguły gry – powiedziałem pewien swego. A więc tak naprawdę przebywałem wśród przerośniętych maszyn do produkowania bobków, które Uczniowie co jakiś czas musieli sprzątać, ćwicząc podstawę Magii Przetrwania? Skrzywiłem się. A więc możemy go zjeść, kiedy nie będzie tego dużego. Dają nam tutaj wystarczająco dużo pożywienia, Głodzie. W myślach szybko sam siebie skarciłem za przyjazne prawie-zaakceptowanie oferty Głodu. Prawie nie robiło tak wielkiej różnicy w tym momencie.
Wsłuchiwałem się niezwykle uważnie w opowieść Pożeracza, choć faktycznie mogła być nieco nudna. Fakt faktem, właśnie tego chciałem. Dowiedzieć się czegoś o nich. O tych ogromnych nietoperzach.
– Nie nauczysz mnie latać. Smoki nie latają – odparłem na jego propozycję niezbyt grzecznym tonem i parsknąłem. To było niedorzeczne. Czułem się coraz gorzej wśród tych przerośniętych nietoperzy.
– U nas nigdy nie było podziału na rangi i było dobrze. Wszyscy wiedzieliśmy, kim się staniemy. Wszyscy prawie od urodzenia mają zacząć uczyć się wykrywać obecność maddary, a później podtrzymywać obecność Światła, aby karmić nim nasze rośliny. Po prostu sprawialiśmy, że w najwyższych grotach ściana górna była przezroczysta. Każdy dokładał się do tego. W ten sposób utrzymywaliśmy nasze Ogrody i Sady. U was też jest magia, czuję ją – zastygłem w bezruchu, wsłuchując się w szmer maddary. Słowo, o którym nie wiedziałem, że było znane Smokom Wolnych Stad, bo mój Klan pochodził od smoków, które również nimi kiedyś były. Przed Równinnymi. – A więc... jakie to są rangi? Po co ich tyle? Czy czarodzieje są po to, aby utrzymywać waszą ścianą górną przezroczystą? Nie widziałem tu jeszcze ani jednego potężnego maga.
Mimo wszystko, czułem się teraz w tym towarzystwie nieco luźniej i mówiłem więcej, niż zwykle. Możliwe, że wywoływała to postawa największego z nietoperzy, którego do tej pory widziałem, oprócz Uśmiechu Cienia. Był przepełniony spokojem i czułem jego wiedzę. Jednocześnie dalej coś we mnie wzbudzało we mnie dyskomfort. Wątpliwe, żebym się kiedykolwiek przyzwyczaił do traktowania innych na równi i z szacunkiem, a nie przez pryzmat fizycznej przewagi. Bardzo wątpliwe.