Łąka Młodych Smoków

[Błędny Ognik]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

// sorry za opóźnienia. Sesję mam D: i jak jestem to najczęściej na komie.

Smok pokręcił głową.
– To o czym mówisz to jedynie drobna namiastka. A po co będziesz się ukrywał? Przed czym? Pamiętasz równinnych? Ukryliśmy się w jaskini i dlatego przetrwaliśmy. Wtedy mieliśmy zwyczajnie szczęście... cóż ale następnym razem takiego mieć nie musimy. Przed wrogami, oprócz tego możesz stawać się niewidoczny na polowaniu, ale osobiście tego nie polecam. Strata energii. Łuskom trzeba czasem pomóc, nawet tak zielony smok jak ja w środku lata jest zauważalny. Jak myślisz czego można użyć aby ukryć się przed wzrokiem innych? Jakich elementów otoczenia? Tak przykładowo. – powiedział bawiąc się śniegiem przed sobą. Dawno tyle nie mówił. Dziwnie się z tym czuł. Bardzo dziwnie.
Spojrzał na złotego oczekując odpowiedzi.

[Lodowy Kolec]

Lodowy po raz pierwszy wybrał się całkiem sam na tereny wspólne. Do tej pory przebywał w większości na terenach Cienia i przy granicy tego stada z innymi. Teraz szedł przez śnieg po czymś, co w czasie cieplejszych pór roku mogło być łąką. Rozglądał się, starając wypatrzyć inne smoki, jednak miejsce to było puste. Młody samiec był zadowolony z tego powodu, nigdy nie lubił zbyt dużych tłumów. Powoli brnął przez biały puch, zastanawiając się jednocześnie nad tym gdzie ucieknie, gdy już to zrobi. Uczył się szybko, więc pewnie niedługo osiągnie umiejętności, dzięki którym poradzi sobie sam. A wtedy opuści to miejsce, choć powoli zaczął przyzwyczajać się do Cienistych. Mimo, że byli dziwni, a niektórzy dodatkowo chcieli go zabić przyzwyczaił się do tej grupy smoków.

[Tatuowany Kolec]

Stado Cienia to jedna wielka i wspaniała rodzina. Co z tego, że niektórzy chcą cię tam zwyczajnie zabić – w końcu to tylko oznaka miłości, tylko takiej... innego rodzaju!
Śnieg skrzypiał pod łapami. Z każdym krokiem Irracjonalny słyszą miliony skarg płatków białego puchu, krzyczących do niego z głębokich odcisków, jakie zostawiał. Pewnie normalnie nie zwracałby na to najmniejszej uwagi, bo to przecież tylko śnieg, biała wydzielina nieba, ale w ciągu niecałego księżyca przebywania pod barierą nabrał szacunku do... Niemal wszystkiego. Członkowie stada Ognia, podejrzanie zbyt kolorowy krzak na rozdrożu, a nawet dwa głupie kamulce, które mijał w trakcie masochistycznej przechadzki stanowiły dla niego obraz jakiegoś pomniejszego bóstwa. Kiedy w myślach odprawiał modły za mijany odcinek nie obsypanego puchem żwiru, nagle natrafił na coś, co przykuło jego uwagę – ślady. Ale to nie były zwykłe ślady. Były na tyle niesamowite, że nawet nie zdążył się przed nimi ukorzyć, nim skojarzył do kogo one należą. "Lodowy? Ty... Tutaj?" Nie wiedział, czy płakać, czy się śmiać, dowiedziawszy się, że jego kochanemu braciszkowi nic się nie stało. Już prawie banan wyskoczył mu na pysk, kiedy przypomniał sobie ile nerwów stracił na przeklinaniu Ciebie, a w zasadzie twojego tropu, który poprowadził go w zupełnie inne miejsce niż pewnie chciałby się znaleźć. Bez zbytniej zwłoki popędził naprzód. Zanim się zorientował, ujrzał Cię na horyzoncie i jakby nigdy nic, wyprostowany oraz sztucznie pewny siebie, podszedł bliżej. Odkaszlnął ostentacyjnie i odezwał się.
– Och, milordzie, widzę, że doskonale Ci się powodzi – jego spojrzenie nabrało majestatycznego wyrazu, kiedy oglądnąwszy cię bezczelnie od dołu do góry, wrócił do dialogu – Wiesz, trudno cię rozpoznać pośród tego śniegu i zamieci – mogłoby się zdawać, że w odpowiedzi na ironiczną uwagę następny powiew wiatru był swego rodzaju prychnięciem – Nibyś zwyczajny smok, a bliżej ci do bałwana – rzucając ci obelgę prosto w pysk, podszedł jeszcze kawałek. Zaciągnął się powietrzem – Pachniesz jakoś inaczej... Gdzie ty właściwie trafiłeś, zią, po swojej niesamowitej podróży? – w ułamku uderzenia serca jego głos dostroił się do wesołego wyrazu, zupełnie, jakby jakiś niewidzialny dyplomata poradził mu nie przeciągać struny. Usiadł na ziemi, mrożąc sobie niemiłosiernie zadek. Starał nie patrzyć ci się w ślepia, ale jednocześnie nie odwracać wzroku. Normalnie mission imposible, a on... w roli głównej.

[Lodowy Kolec]

Białofutry przez chwilę wciąż brnął przez śnieg, patrząc pod swoje łapy. Jednak po chwili usłyszał coś. Ostatnio spędził trochę czasu na ćwiczeniach śledzenia, a że jak większość Cienistych miał nieco wyczulone zmysły, bez większego trudu domyślił się, że ktoś tu zmierza. Nastawił uszy, by lepiej słyszeć odgłosy łap uderzających o śnieg. Uniósł łeb i rozejrzał się, starając się zauważyć co idzie ku niemu. Smok? Zwierzę? Drapieżnik? Jego brat? Nie, to ostatnie było raczej niemożliwe. Choć smocza sylwetka, którą widział coraz wyraźniej dość przypomniała mu Irracjonalnego. Tylko co on by tu robił? Czy tak trudno było zrozumieć, że Mróz nie po to uciekał od rodziny by spotkać ich tutaj? Cofnął się parę kroków, bo widział już dokładnie, że jest to on. Jego brat, który oczywiście musiał przybyć tu za nim. Zatrzymał się, wiedząc że i tak już nie ucieknie przed zielonołuskim. Swoje niezbyt duże zadowolenie z tego spotkania wyraził w krótkim westchnięciu, które wydobyło się z jego pyska. Usiadł na ziemi, przed swoim bratem i słuchał jego słów. Irracjonalny zdecydowanie był tum, który z ich dwójki mówił więcej. I do tego robił to... hmmm... w dość dziwny sposób, przynajmniej dla Mroza.
-Do Cienia. -odparł.
Wciągnął nozdrzami powietrze, starając się wyczuć czy i jego brat dostał się do któregoś ze stad. Poczuł delikatną woń siarki, charakterystyczną dla Ognistych. Na przykład tamtej smoczycy o różowych łuskach, którą niedawno poznał.
– A ty co to robisz?-spytał się go, głosem pozbawionym jakichkolwiek uczuć.
Może i był to jego brat, ale Mróz traktował go jak większość napotkanych smoków. Machnął ogonem, co raczej nie było jednak oznaką radości. Ciekawiło go jednak, co sprowadza tutaj Irracjonalnego, więc postanowił zostać w tym miejscu jeszcze jakiś czas.

[Cicha Łuska.]

Cicha pierwszy raz przybyła na tereny Bliźniaczych Skał. Skierowała się w stronę Łąki, gdzie często spotykają się ze sobą adepci i pisklęta, aby porozmawiać. Adeptce brakowało tego dnia towarzystwa, więc może i dobrze by było, gdyby ktoś tu przyszedł. Rozejrzała się wokół, ale nikogo nie zauważyła. Długa trawa była przykryta białym, puszystym śniegiem. Smoczyca podeszła do jednego z drzew i usiadła w jego cieniu, oczekując na czyjeś przybycie.

[Lodowy Kolec]

Po pewnym czasie od spotkanie z bratem Lodowy znów przybył w to miejsce. Szedł spokojnym, powolnym krokiem rozglądając się. Nie spieszył się zbytnio, po prostu idąc przed siebie. Zauważył smoczycę siedząca pod jednym z drzew. Znał ją, uczyła go kiedyś jak skakać. Nie przypominała większości Cienistych i ie była niemiła, ale białofutry nie był raczej w nastroju do rozmów. On nigdy nie był w nastroju do rozmów. Skinął jej lekko głową, po czym poszedł dalej, jakby ignorując jej obecność. O ile ona w jakiś sposób go tu nie zatrzyma, pewnie sobie pójdzie.

[Cicha Łuska.]

Cicha siedziała pod drzewem, owijając łapy ogonem. Zauważyła Mroza. Ach! Już sobie przypomniała. Kilka dni temu uczyła go skoków. Również skinęła mu głową, nieco wyraźniej niż zwykle. Zastanawiała się czy coś powiedzieć, czy pozwolić mu pójść. Może miał własne sprawy na głowie? Jednak spróbuje.
Witaj – powiedziała krótko. Bo i co miała powiedzieć? Warto przynajmniej się porządnie przywitać i okazać trochę manier i szacunku.
Cały czas siedząc, czekała na reakcję Cienistego.

[Lodowy Kolec]

Gdy smoczyca odezwała się, Mróz przystanął na chwilę patrząc na nią wzrokiem pozbawionym uczuć. Machnął delikatnie końcówką ogona, wyrażając w ten sposób nie do końca określone emocje.
-Witaj.-odpowiedział jej ze spokojem.
Przez kilka sekund patrzył prosto w jej ślepia, po czym odwrócił łeb i znów kontynuował swoją powolną wędrówkę przez śnieżne zaspy. Poruszał się powoli, dumnie, z wyprostowaną szyją i łbem. I najwyraźniej nie zamierzał się zatrzymać. Jeśli więc Cicha chce z nim porozmawiać musi się postarać.

[Cicha Łuska.]

Adeptka również patrzyła Lodowemu prosto w oczy, dopóki ten ponownie kontynuował swój spacer. Nie chciała bym namolna, skoro on nie ma ochoty rozmawiać, to przecież ona nie będzie go zatrzymywać.
Położyła się na śniegu i owinęła się ogonem. Położyła łeb na łapach i westchnęła cicho. No cóż, widocznie tym razem nie będzie miała okazji porozmawiać. Pozostało jej tylko czekać...

[Lodowy Kolec]

I nagle na głowę Cichej spadła śnieżka, przed chwilą wykonana z pomocą maddary prze Mroza. Zdecydował on, że może jeszcze zostanie tu na chwilę. Choć czy był to dobry pomysł? Jego ostatnia bitwa na śnieżki z innym smokiem zakończyła się "porwaniem" Chwili do Cienia. Czy chciał przechodzić przez to jeszcze raz? Oczywiście! Więc dlatego to zrobił. By choć na chwilę zapewnić sobie jakieś zajęcie, nawet jeśli tym razem nie skończyłoby się to zmianą stada dla któregokolwiek z nich. Na jego pysku pojawił się uśmiech odsłaniający wszystkie kły, a ogon machał miarowo. Zatrzymał się i odwrócił w jej stronę, oczekując reakcji na śnieżkę, jaka spadła na jej łeb.

[Cicha Łuska.]

Cicha poczuła nagłe uderzenie czymś chłodnym w głowę. Nie zabolało jej to ani trochę. Zorientowała się, że to śnieżka. Spojrzała na Mroza z przyjaznym uśmiechem na pysku, odsłaniając lśniące, ośmio centymetrowe kły.
Lepiej zwiewaj – powiedziała do siebie w myślach. Skoro wyzwał ją na pojedynek, to czemu by mu nie oddać?
Wzięła w łapy dużą stertę śniegu i zrobiła z niej kulę. Wzbiła się w powietrze i będąc nad "celem" zrzuciła ją. Śnieżka spadła prosto na barki samca.

[Pani Wojny]

Po swojej wyciszającej wizycie na smoczym cmentarzu, mała fioletowa smoczyca przemierzała Tereny Wspólne. I tak trafiła na miejsce określane nazwą Łąka Młodych Smoków. Wyglądało w porządku. Może nawet jej rodzeństwo do niej dołączy. Potrzebowała odrobiny podniesienia na duchu, bo zdaje się, że wizyta w miejscu poświęconym zmarłym trochę wyciszyła jej na ogół radosna naturę.
Usiadła w śniegu, kryjąc przednie łapy w grubej futrzanej kicie na ogonie. Rozglądała się wokół z żywym zainteresowaniem. W końcu nigdy wcześniej tu nie była. A nowe rzeczy to ciekawe rzeczy.
Przynajmniej dla Runy.

Dodano: 2014-06-23, 09:04[/i] ]
Runa skrzywiła się z niesmakiem, wstała i sobie poszła.
Najwyraźniej na rodzeństwo mogła przestać liczyć.

[Zwiastująca Łuska]

Na niebie pojawiła się smukła, powietrzna sylwetka Zwiastującej. Szukała miejsca, w którym mogłaby odpocząć. Postanowiła wylądować na Łące Młodych Smoków. Wiedziała, że są to Bliźniacze Skały, ale nie znała przeznaczenia tego miejsca. Może i to dobrze. I tak była za młoda, żeby zajmować się tak zaawansowaną przyszłością. Złożyła skrzydła i powoli skierowała się w stronę dużego klonu, siadając w jego cieniu. Gdy do niego doszła, położyła się z łbem opartym o pień drzewa. Minę miała trochę przygnębioną i zamyśloną, z wzrokiem pełnym melancholii. Ogonem owinęła swoje ciało, a strzała go kończąca lekko odchylała się w bok. Wokół panowała błoga cisza, taką jaką lubi samica. Spokój, niczym nie zakłócony. Nie na długo.

[Bremor]

Tak się dziwnie złożyło, że Poświata też wybrał sobie to miejsce na odpoczynek. Tylko nieco wcześniej. Leżał niedaleko, gdzie położyła się nieznajoma smoczyca i obserwował ją w milczeniu. Był zdziwiony, że młoda samiczka nie zauważyła go, gdyż skąpany w słońcu, jego łuski lśniły rażącą bielą przyciągając wzrok na długie machnięcia skrzydeł. Drapieżcy unikali takich "dziwactw", dlatego mógł bez strachu kontynuować swą drzemkę.
Jego powieki powoli opadły, a wyciszony umysł, pogrążała się z powrotem w otchłań marzeń.
Jego boki unosiły się i opadały wolno i rytmicznie. Nawet długi, prosty ogon nie wykonywał żadnych wariacji, zdając się zawrzeć pokój z jego panem i kontemplować nieruchomo znaczenie tej jednej z niewielu chwil, gdy mogli oboje marnotrawić czas na zwykłe wygrzewanie się na słońcu.

[Zwiastująca Łuska]

Zwiastująca była zbyt pogrążona w myślach, by dostrzec uzdrowiciela. Wydawała się być zmartwiona, zamyślona, zupełnie jakby odpłynęła. Miała przygnębiony wyraz pyska. Wciąż leżała z głową opartą o drzewo, słysząc tylko szum wiatru i śpiew ptaków. Od czasu do czasu machała ogonem, zapewne nawet o tym nie wiedząc, tak była zamyślona. Zupełnie, jakby zapomniała o otaczającym ją świecie. Jakby zapadła w dziwny trans. Od czasu do czasu przymykała oczy, by po chwili nów je otworzyć. Był to dziwny taniec, w którym jej ciało zapadało w trans a potem na sekundę z niego wychodziło, i tak w kółko, niczym niekończąca się, smutna melodia.

[Echo Odwetu]

Odmienna przyleciała tu, licząc, że spotka kogoś, dosłownie kogokolwiek. Chciała nauczyć się nowych rzeczy, jak śledzenie dla przykładu, a do tego potrzebowała nauczyciela. Po tym, co mówił jej ojciec, nie wiedziała, czy prośba o naukę nie byłaby nie na miejscu. Mimo to miała maleńką nadzieję, że może go tu spotkać i przy okazji o to poprosić. Na przykład w trakcie rozmowy, albo czymś w tym stylu. Jeśli jednak go nie zobaczy... nie będzie płakać, znajdzie kogoś innego na nauczyciela. Usiadła na razie, owijając ogonem tylne łapy i zaczęła uważnie obserwować otoczenie, w poszukiwaniu znajomej sylwetki.