Smoczy Grzbiet

[Uśmiech Szydercy.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nieświadom przemyśleń o osobnikach z jego stada, Kheldar wyprostował się, unosząc nieco dumnie pysk i mrużąc ślepia w leniwym geście. Pozwalał by wiatr owiewał jego łuskę, choć nie przepadał za chłodem, w tej chwili było to miłe orzeźwienie po posiłku, po którym zwykle lubił zasnąć i spać długi czas.
– Nie nazwałbym istot, które zadają mi ból, mą rodziną. – rzekł. Magwan, Kalhair, Tiernan, nawet Talaith, choć niepowiązana z nim więzami krwi, nigdy nie wystąpili przeciw niemu, nie zdradzili go, nie złamali danego mu słowa, nie zawiedli go. O miłości w jego wypadku mówić raczej nie można, to gruboskórny samiec, który nie wierzy w żadne ckliwe rzeczy, sceptyczny realista do bólu, jednak ma zakorzenione dość mocno pewne wartości. Dobro stada przede wszystkim. Byli jednością.
– Składałaś przysięgę, oni również. Oni jej nie dotrzymują. Twoja przysięga ma taką wartość jak istoty, którym ją składałaś. Jeśli one są bezwartościowe i jej nie szanują, ty również nie musisz – rzekł stanowczo, choć dla niego była to abstrakcja. Przysięgi, obietnice? Mógł je łamać bez skrupułów, jednakże... umiał wyczuć, co rozmówca chce usłyszeć, a czego nie chce.
Rozchylił ślepia, zerkając na smoczycę z leniwym uśmieszkiem.
– Jeśli moje stado nie traktowałby mnie tak, jak ja ich, nie odwdzięczało mi się tym samym, zostawiłbym je bez wahania. Jednak me stado nigdy nie zawodzi swych członków. Myślimy tylko i wyłącznie o sobie, nie patrząc na to, co jest poza Cieniem, dlatego jesteśmy silni. – wyjaśnił. – Cień ma niedefiniowalny kształt i rozmiar. Gotów przyjąć w swe ramiona nowe stworzenia – dodał na koniec zawoalowaną propozycję i obniżył łeb, a jego spojrzenie stało się bardziej przeszywające.

[Esencja Przeszłości]

Westchnęłam cicho, potrząsając ramionami skrzydeł, strząsając z piór te śnieżne drobiny, które na nich osiadły. Słuchałam jego słów z uwagą, a chociaż w moim sercu rosła pewność, to również coś umarło. Czy sama nie byłam teraz zdrajcą? Dwulicową gadziną? Jeżeli zdradzę Wodę, stracę kontakt z własnymi młodymi. Do tego zranię ich, a oni w odwecie będą mogli chcieć mnie zabić. Uderzyłam nerwowo ogonem o ziemię, mrużąc lekko powieki.
– Uznają mnie za zdrajcę, za kłamcę, za egoistkę, którego należy zabić. Stracę ich wszystkich – mruknęłam, a przez chwilę w moim głosie, jak i ślepiach odmalował się ból. Wiedziałam jednak, że... chcę odejść. A jednocześnie sama myśl o tak karygodnym czynie wzbudzała we mnie nienawiść do samej siebie.
Mlasnełam lekko jęzorem, patrząc na samca.
– Nie wiem, czy czynię słusznie, ale wiem jedno, ten czyn przysporzy mi więcej wrogów, niż przyjaciół. Ale wiesz co? Nic mnie to już nie obchodzi– odezwałam się po długiej chwili, prostując się lekko.
– Czy w twym Stadzie znajdzie się miejsce dla zdrajcy? Zdrajcy Wody... – spytałam powaznym, beznamiętnym tonem.
Nie wiedziałam, czy zyskam coś na swej decyzji, wiedziałam, że jeżeli nawet, to wszystko to, co najgorsze. Ale może okaże się to warte dodatkowej ilości cierpienia i bólu? Nie znałam przyszłości, ale znałam swą teraźniejszość.

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca siedział spokojnie, przyjemnie rozleniwiony, choć nadal czujny. Wyprostowany, ze złożonymi luźno skrzydłami i pyskiem wykierowanym wprost w Esencję. Słuchał smoczycy, nie odzywając się ani nie poruszając. Jedynie jego szyderczy wzrok i krzywy drwiący uśmieszek pokazywały jego zdanie odnośnie słów wypowiedzianych przez Esencje.
Zdrajca, kłamca, egoistka? I cóż z tego? Jeśli Stado ją do tego zmusiło, to była ich wina.
Jego wyraz pyska mówił wyraźnie: przestań się tym obchodzić.
– Nie dowiesz się, póki nie spróbujesz, lepszy jakikolwiek wybór niż bezczynne unoszenie się w próżni – mruknął gardłowo. W Cieniu nikt nikogo nigdy nie zostawiał bez ochrony, gdy tylko Esencja przyjmie miano Cienistej, Kheldar będzie jej bronił do ostatniej kropli krwi.
Gdy usłyszał jej pytanie, uśmiech poszerzył się. Stał się szeroki, drapieżny i pełen mrocznej satysfakcji. Kheldar rozsunął gwałtownie swe ogromne czarne skrzydła, a czarna błona odgrodziła ich od reszty świata.
– Jako Zastępca Stada Cienia, niniejszym akceptuję twą prośbę – oznajmił donośnie, nieco psychopatycznym tonem, co sprawiło przez moment wrażenie, jakby Esencja podpisała pakt z diabłem. Ale Kheldar taki już był. Nieobliczalny.
Machnął skrzydłami, wzbijając się w powietrze.
– Poinformuję Zaklinacza – rzucił do smoczycy, nim odleciał w stronę Cienia.

[Krzyk Honoru]

Przyszliśmy trochę wcześniej, by nie spóźnić się na pierwszą naukę. Nie mam pojęcia kim jest mój nauczyciel, ale Przywódczyni mówiła, że to wyśmienity Wojownik, a skoro tak, to lepiej się nie spóźnić.
-Spokojnie synu, to nie będzie takie straszne.– zapewniał mnie tata. Oczywiście, jemu łatwo powiedzieć, bo będzie tylko siedział i patrzył, a to ja będę się męczył.
-Taaa, na pewno.– warknąłem. Walka wręcz to nie jest coś na co czekam z utęsknieniem, ale przecież muszę nauczyć się podstaw. Dlatego właśnie się tu zjawiłem. Im szybciej będę to miał za sobą, tym szybciej będę mógł zacząć poważną naukę magii.
Tata usiadł wygodniej na jakimś głazie. Uśmiechał się pokrzepiająco, ale ja jakoś nie mogłem wykrzesać uśmiechu.

[Płonący Orzeł]

Nieśmiertelna przykazała mu uczyć kolejnego Adepta. nie znał go, ale poszedł we wskazane przez Przywódczynię miejsce. I tam właśnie dostrzegł czekającego na niego smoka.
– Piękny Kolec? – Zapytał, podchodząc bliżej. Jego głos dobiegał jakby z głębi piersi, był donośny – ale Płonący nie krzyczał. Po prostu taki miał głos. Może nieco chrapliwy, ale to wynikało raczej z budowy ciała, a nie z własnych chęci.

[Krzyk Honoru]

Odwróciłem się w kierunku, z którego dobiegł mnie twardy, donośny głos. Przede mną stał wielki, masywny smok. Jej.
-T-tak.– uśmiechnąłem się niepewnie nie wiedząc, czego mogę oczekiwać.
-Witaj, jestem ojcem tego młodzika.– przywitał się mój tata. Uśmiechał się łagodnie. Gdy stał przy Płonącym Orle wyglądał na takiego małego i niepozornego. Może byli równi wzrostem, ale nie posturą.
-Czy to ty nauczysz mnie podstaw obrony?– zapytałem nieco pewniej. Miejmy to już za sobą- mówił mój wzrok. Nie lubię, gdy coś mi nie wychodzi, a domyślam się, że skoro jestem fatalny w atakowaniu fizycznym to i z obroną będę miał problemy.

[Płonący Orzeł]

Siła rzeczy nie mógł usłyszeć kogoś, kogo tu nie było, dlatego nie odpowiedział na przywitanie ja młodzika – po prostu go nie słyszał, nie widział – nie miał pojęcia o jego obecności lub tez w ogóle istnieniu.
– Tak, jestem Płonący Orzeł, Wojownik – odpowiedział na pytanie smoka, spoglądając na niego taksującym, oceniającym wzrokiem. – Przyjmij postawę gotowości – polecił od razu. Nie ma co sterczeć na mrozie.

[Krzyk Honoru]

-Tak jest!– powiedziałem z zacięciem wymalowanym na pysku. Rzecz jasna nie do końca jestem pewien jak owa postawa ma wyglądać, ale instynktownie rozstawiłem szerzej łapy, by być bardziej stabilnym. Uniosłem też nieco ku górze ogon, delikatnie, tak, by pomagał mi w zachowaniu równowagi.
-Synu, skrzydła. –rzucił tata znudzonym głosem. Przysiadł kawałek od nas i przyglądał się moim poczynaniom. Jego wzrok był skupiony na mojej osobie, intensywnie się we mnie wpatrywał, co trochę mnie dekoncentrowało.
-Cicho, nie podpowiadaj!– warknąłem i spróbowałem wyłączyć swój mózg na jego obecność. Wyobrażałem sobie, że jego nie ma, nie chciałem sb tata mi pomagał, mam się uczyć z Płonącym Orłem, więc lepiej żeby to on mnie poprawiał. Mimo to, chcąc nie chcąc posłuchałem rady taty i przycisnąłem do siebie skrzydła, by nie latał luźno nastawiając się na atak.

[Płonący Orzeł]

Obrzucił pozycje Pięknego Kolca krótkim spojrzeniem,,
– Pochyl głowę, ale tak, by nie odsłaniać karku. ogon unieś wyżej, niemal na jednej linii z kręgosłupem. Luźno, nie usztywniaj go. Łapy ugnij lekko, by krok pozostawał sprężysty i byś szybciej mógł reagować na atak. W pozycji gotowości prawe łapy znajdują się odrobinę przed lewymi – polecił Adeptowi. poza tym wszystko wydawało się być w porządku.

[Krzyk Honoru]

-Yhmmm- poprawiłem pozycję tak, jak mi nakazał. Uniosłem ogon jeszcze wyżej, ale nie usztywniałem go, a puściłem luźno. Latał teraz swobodnie, a jego końcówka od czasu do czasu poruszał się w chaotycznym, niekontrolowanym ruchu. Ugiąłem łapy jeszcze bardziej, a prawe wysunąłem ku przodowi. No i opuściłem niżej łeb, choć nie podobało mi się to. I tak jestem mniejszy od Płonącego, a w ten sposób czułem się jeszcze mniejszy i jeszcze bardziej nieporadny.
-No przecież się tak ustawił.– zaoponował tata. Zerknąłem na niego kątem oka. No cóż, może i poprawki były tylko kosmetyczne, ale najwyraźniej ważne, skoro Płonący zwrócił na to uwagę. Nie odezwałem się do taty skupiając na swym nauczycielu.

[Płonący Orzeł]

Tym razem wszystko było poprawnie. rzecz jasna Płonący nie słyszał żadnego oponowania ani nic w tym guście, więc niczym niezrażony kontynuował naukę.
– jakie znasz rodzaje obrony? – Zapytał. W końcu trochę teorii się przyda, zanim przejdą do praktyki. A praktyka może być nieco intensywniejsza, niż Piękny Kolec mógł podejrzewać.

[Krzyk Honoru]

-No to przede wszystkim mamy blok, czyli bezpośrednie zablokowanie ataku. Potem jest jeszcze unik, czyli odskoczenie w bok, tył, pad na ziemię. Rodzajem obrony jest też poniekąd kontratak.– wyliczałem nie zwlekając.– Co jeszcze...– zawahałem się. Prawdę mówiąc e tym momencie nie miałem żadnego innego pomysłu. Ale muszę sam przed sobą przyznać, że nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Używając zawsze magii, jakoś nie rozmyślałem o tym, jak mógłbym bronić się fizycznie. -Nie mam pojęcia co jeszcze. – przyznałem po chwili z lekkim grymasem na pysku.

[Płonący Orzeł]

Skinął łbem, przynajmniej przy pierwszych odpowiedziach Pięknego Kolca.
– Kontratak nie jest obroną. To atak. Nie broni cie w żaden sposób przed urazami, zadając obrażenia przeciwnikowi, dlatego nie możesz zaliczać go o obrony. Poza tym istnieje jeszcze odtrulanie się, czyli padniecie na ziemie z późniejszym przemieszczeniem się w lewo lub w prawo. I sparowanie ciosu, czyli zbicie go z jego toru lotu własna kończyną, nie czynią krzywdy przeciwnikowi – wytłumaczył Adeptowi.
– Z których z obron powinieneś korzystać, a których unikać ze względu na swoje mocne i słabe strony? – Zapytał.

[Krzyk Honoru]

-A to sparowanie to nie jest to samo co blok? – zapytałem spoglądając na nauczyciela pytająco. -No bo blokując też może dość do czegoś takiego, że tor uderzenia zostanie nieco zmieniony, prawda? To znaczy tak mi się wydaje.– zerknąłem niepwenie na tatę szukając u niego potwierdzenia tych słów. Ten patrzył jednak gdzieś przed siebie zupełnie odłączając się od naszego treningu. No tak, znów buja w obłokach.
-Hmmm mam trochę siły, więc może parowanie ataków i bloki byłyby dobrym rozwiązaniem. A ponieważ jestem niezłą łamagą i kiepsko u mnie ze zwinnością i zręcznością to pewnie powinienem unikać tych wszystkich padów, odskoków i doturlań, tak?

[Płonący Orzeł]

Pokręcił głowa.
– Nie. Blokowanie ciosu nie zbije uderzenia z jego toru lotu. Blokując cios zatrzymujesz go na swoi ciele. W przypadku ciosów pazurami nie jest to wskazane, bo zwyczajnie wbiją się w twoje ciało. przy bloku ustawiasz własna kończynę na torze lotu kończyny przeciwnika. Zatrzymujesz ja zanim uderzy w twoje ciało. oczywiście ustawiasz ja pod odpowiednim kątem tak, aby nie uszkodzić własnego ciała. parując cios masz z nim tylko krótki kontakt. uderzasz w kończynę przeciwnika, by zmienić tor jej lotu, ale nie zatrzymujesz jej, a tym samym nie blokujesz – wyjaśnił Adeptowi. Słysząc kolejną odpowiedź Pięknego skinął łbem.
– Dobrze, na razie powinieneś skupić się na obronie bazującej na sile. To co,gotowy na praktykę? – zapytał.

[Krzyk Honoru]

Słuchałem uważnie słów Płonącego Orła.– Ah...– westchnąłem słysząc wyjaśnienie. A więc moje rozumowanie było błędne. Dobrze, że przynajmniej teraz wszystko się wyjaśniło.
A nawet powiem więcej, w tym momencie zastanawiam się, jak mogłem myśleć w tak błędny sposób! No ale cóż, po to mam tutaj nauczyciela, by moje błędy poprawiał.
-Ano gotowy.– skinąłem łbem. Może moje słowa nie były zbyt entuzjastyczne, ale mimo to zabrałem się za wszystko w sposób bardzo profesjonalny. Skupiłem wzrok na Płonącym Orle, ustawiłem się w pozycji wyjściowej i czekałem.
Tata odsunął się od nas kilka kroków.
-Tylko nie zrób krzywdy mojemu synowi.– polecił grożąc pazurem Wojownikowi. Gdybym mógł zapewne spaliłbym w tym momencie buraka, co za wstyd. Pewnie sobie teraz pomyśli, że jestem rozpieszczonym ,miękkim pisklaczkiem.