Parujące Źródło

[Echo Zbłąkanych]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

O, pokazik! Fanfary, tak, tak, do roboty! Nie. Spokój. Zrobimy tyle, ile chciała mała, nic więcej. Dość bzdur, zawsze się to kończy nie fajnie, pora odwrócić karmę przez zachowanie normalne, a nie jak kretyn..
Wyobraził sobie Pyzę, jednak Panią Pyzę, a nie Pana Pyze.. Nie wiedział jak się do tego zabrać.. jak Pyza Pani, no to bez kudazza, dobra, będzie bez. Tak więc stworzył podobiznę swojego brata, z początku.. i nagle zaczęło iść nie po jego myśli.. Pyza materializujący się był ulany strasznie, jednak zaczął bardziej przypominać.. Cynamonkę, niż Pyzę. Pysk i głowa zaczęła przypominać fuzję głowy i pyska Goździk, wyszedł mu także język za duży, grzywka pomarańczowa opadała na oczy Pyzostwora, pysk sam w sobie był... dziwaczny, bo ni to smukły, i rysy Goździk, nie to grzmot jak Pyza... Twór był ciekawy, na zmianę pomarańczowy jak jego przyjaciółka z dzieciństwa, ni to łaciata jak Lot. Dodatkowo, cielsko było miejscami rozszerzone, a miejscami zwężało się do rozmiarów Goździk, która przestała rosnąć w wieku piętnastu księżyców. Ogon był Goździkowy, nie pasujący do bezkształtnego korpusu. Oczy, jedno Pyzy, drugie Cynamonki, patrzyły w różnych kierunkach, jedno było wyżej, drugie niżej. Język za duży, wywalony na zewnątrz. Skrzydełka różowej wróżki zostały przytwierdzone do ciała abominacji, podrywając ją do góry. Stwór oczywiście popiardywał wesoło, latając, kręcąc bączki. Cóż, Świetlik naprawdę się postarał, tyle, że wyszło no... jak zwykle.
Było mu przez chwile głupio, ale nagle zaczął się śmiać do rozpuku.
-Proszę! Masz połączenie taty i cioci, urocze, prawda? – powiedział, śmiejąc się do rozpuku. Urocze to nie było, a przerażające... i komiczne. Mglejarka patrzyła na napuchnięty, latający, pomarańczowo-łaciaty twór z zażenowaniem. Litości. Wzięła śnieżkę, i cisnęła w stwora. Pierdząc głośno uniknął ataku. Bogowie, czyżby szykowała się powtórka z osławionego bagna?

[Ślepa Sprawiedliwość]

Z początku zastanawiała się czy by może nie pomóc Wujkowi Echo w magicznym pokazie, lecz myślenie o popsutym źródle i cała huśtawka emocjonalna, której przed chwilą doznała, potwornie ją zmęczyły. Usiadła przy czarodzieju opierając się wyczerpana o niego i patrzyła trochę sennym wzrokiem na jego magiczne wytwory. Z początku Tata Lot wyglądał całkiem podobnie do swojego oryginału, lecz po chwili zamienił się w prawdziwą fuzję Cynamonowego Zauroczenia i Taty Pyzatego. Cała kreacja dorównywała w swoim szaleństwie i skomplikowaniu tym, które widziała na bagnie kiedy po raz pierwszy zobaczyła jego maddarę w ruchu. Nigdy nie żałowała chodzenia na te magiczne seanse. Za każdym razem mogła liczyć na twór, który całkowicie ją zaskoczy, a że innym pisklakom też się to podobało, to nawet lepiej.
– He he.. Czyżbyśmy znaleźli sekretną córkę Taty Pyzy i Cynamonki? – skomentowała żartobliwie. Nie każdemu smokowi pewnie spodobałyby się takie głupie żarty. Bo na pewno były głupie.. ale za to i na swój sposób śmieszne. Pierdy, kudazzy, dzikie dźwięki - gdy poddało się temu i nie kwestionowało co się właśnie widzi i słyszy, to było to bardzo relaksujące.
– Eee.. to może teraz Basior Lancetowaty jako Babka Lancetowata? – Jedną z najlepszych, rzeczy w tych magicznych przedstawieniach była interakcja z publicznością. Każdy mógł dawać czarodziejowi propozycje co do nowych tworów, przez co nawet jeśli jemu samemu kończyły się pomysły, to zawsze znajdywał nowe w umysłach swoich widzów, gotowe do najdziwniejszych wykrzywień przy pomocy swojej szalonej magii.

[Echo Zbłąkanych]

Tak, tak, spektakl! Trzeba rozwijać go, trzeba tworzyć! Tak, tak, maddarowa chmura! Radość, tak! NIE! Żadnych maddarowych chmur, pamiętasz jak ją skrzywdziłeś? Ty tempoto, ty durniu sakramencki, ja Ci dam, zaraz przyjdę, i Ci nogi z du*y powyrywam – usłyszał śpiewny głos Mglejarki w głowie. Patrzyła na niego z wyrzutem. Miała racje, chmurek nie będzie, aleeeee pokaz leci! Tańczymy, graj muzyko. Pyza rozmył się z głośnym świstem. Na jego miejsce zaczęła się materializować kolejna maszkara.. Tym razem młody jednak postanowił wykorzystać dawne twory, i dodać coś nowego.. Zmaterializowało się ciało dużej hydry, różowe, w paski czarne.. Nagle zmaterializowały się także trzy długie szyje, też różowe, jednak głowy trzy różne... Trzech mężów,. Pierwsza głowa należała do Agatowego kolca, była cała zielona, miała jedno oko. Morda wykrzywiona w krzywym uśmiechu, a na głowie, tuż nad jednym, czerwonym, przekrwionym, zaczął się materlizować grzby... ten twór...z przeszłości, demoniczny, mistyczny, fallityczny... kudazzz powrócił. Pojawił się grzyb, a że miał sflaczały trzon, to od razu walnął Agatostwora w nos, wpadając mu prawie do gęby... urocze. Druga głowa, również była tworem z mrocznej przeszłości.. Użył podobnego ataku, gdy chciał doprowadzić do rozpaczy i załamania nerwowego jednego z ojców Mirri... Głowa Basiora w specjalnym wydaniu, oczy normalne, na głowie miał liście babki lancetowatej, głowa była pomarańczowa, jednak aparat gębowy minoga. Jednak nie miał zębów, przyssawka była bardzo gruba i szeroka, a z aparatu gębowego wystawał wielki język ,opadający do ziemi. Trzecia głowa zaczęła się pojawiać... Pyzostwór jest znów między nami, fuzja Goździk i Pyzy, w takim samym wydaniu jak przed chwilą. Cały twór chybotał się, zaczął pląsać i śpiewać głosem... skowronka Maddara, dobra dla każdego, małego i dużego!. A, na sam koniec wszystkie twory dostały emo grzywkę... Tak dla urozmaicenia.
Świetlik śpiewał razem z tworem, podskakując wesoło. Mglejarka miała ochotę walnąć go w łeb
-Może nie to chciałaś zobaczyć, ale fajne, prawda? – zagadnął Trójkątną. Mglejarka zaczęła się zbliżac w jego stronę, chcąc go walnąć w łeb przepotężnie, jeżeli nic jej nie zatrzyma, to nasz bohater będzie miał przepięknego guza na głowie..

[Ślepa Sprawiedliwość]

Patrzyła się w zdumieniu na dziwny twór który zaczął przed nimi powstawał. Mogła się tego spodziewać, że nie będzie się tego spodziewała. Potwór miał trzy głowy, a każda inna. Jedna to legendarny twór z bagna, zielony pysk Taty Agatowego z mięsnym rogiem na głowie. Drugiej jeszcze nie widziała, a wyglądała bardzo dziwacznie, bo taka ssący pysk Basiora z super długim językiem. A, trzecia to no.. to co było przed chwilą, czyli córka Cynamonki i Lotu – istny Lot Rusałek. Patrzyła tak na ten wybryk natury, który sobie skakał i ćwierkał śpiewając o maddarze. Opierała się lekko o bok wujka, zmęczona już trochę tymi wszystkimi dzisiejszymi wydarzeniami.
– Nie, he he, właśnie TO chciałam zobaczyć – odpowiedziała na jego tłumaczenia, po czym ziewnęła przeciągle – Wie co Wujek? Jesteś spoko – dodała sennym głosem, po czym przysnęła sobie, opierając głowę na jego barku.

[Echo Zbłąkanych]

Młody patrzył na ten twór, patrzył, patrzył.. po czym.. nagle, nie wiadomo skąd głosy w głowie zaczęły same cichnąć... Pozostało tylko delikatne buczenie, jak roju pszczół, przyjemnie, nie batarczywe. Coraz mniej zaczęło mu się wydawać śmieszne, to co stworzył, a coraz bardziej odrażające. Wzdrygnął się... to ja stworzyłem? Co to ma do cholery być? To jakieś sztuczki? Wybudził się jakby z jakiegoś długo trwającego mirażu, mary sennej, która objawiała się tymi dziwnymi tworami... Wzdrygnął się, widząc tą maszkarę.. Od razu znikła, rozpadając się na koło setki małych, przezroczystych żabek, koloru szafirowego, które rechocząc uroczo, rozkumkały się po okolicy? Od jak długiego czasu trwał ten jego stan? Ile zdążył głupot zrobić, osób skrzywdzić. Spojrzał na opierającą się o jego bark. Kto to? powoli wróciła mu pamięć, z kim ma do czynienia. Położył się, żeby małej było wygodniej, i okrył skrzydłem.. tyle ile mógł. Pamięć jako tako mu wróciła, jednak nie pamietał swoich wybryków z przeszłości, zapomniał dla przykładu o sabacie na bagnie.. Był zupełnie nie świadomy szaleństwa, z jakim się mierzył przez ostatnie.. wiele księżyców.
-Gdzie..co..jak.. Mirri.. Co to był za potwór? To ja go stworzyłem? Jak to się stało? Bogowie, ja tak od dłuższego czasu? – zaczął mówić powoli, jakby z trudem. Mglejarka podeszła do towarzysza, i zaczęła go głaskać po plecach. Poczuła dużą zmianę w jaego umyśle, powrót do normalności? Czy to tylko kolejny jego głupi żart? Kto wie, może on sam nawet nie wie....

[Ślepa Sprawiedliwość]

Z krótkiej drzemki wybudziły ją słowa zdezorientowanego Wujka Echo, na którego popatrzyła sennymi oczami. Ale sobie przysnęła, te całe seanse były naprawdę męczące.
– Hmm? Jaki potwór? Aaa... – Była trochę zbita z tropu. O co mu chodziło? Czy to był jakiś kolejny żarcik?
– Nooo, Wujek go zrobił.. w ramach seansu. – Odpowiedziała na część jego pytań, nie rozumiejąc trochę o co mu chodziło. Próbowała sobie przypomnieć od kiedy to takie robił rzeczy. Myślała, że od zawsze, a pierwszy raz to widziała to wtedy na bagnie. Wystawiła przed siebie łapę i liczyła na palcach księżyce, aż jej się palce skończyły.
– Eee.. spektakle maddarowe to tak od.. sześciu księżyców, jeśli nie więcej. A o co chodzi? – Była wyraźnie zdezorientowana pytaniami wujka, a jednocześnie dalej zmęczona. Same jej się zamykały oczy, ale jak wujek coś chciał to tak nie wypadało teraz spać.

[Echo Zbłąkanych]

Więc to trwało dłużej? 6ks... co spowodowało taki obrót spraw? Jakieś traumatyczne przeżycie? Powoli sobie przypominał wszystkie rzeczy, które robił... łącznie z ODURZANIEM PISKLAKÓW tak, tworzył chmury maddarowe, które miały działać na delikatne psychiki pisklaków. Wzdrygnął się... nie przepadał za pisklakami, były głośne, zadawały dużo pytań, i były upierdliwe.. Sam pamięta, jak był takim gnojkiem upierdliwym... Jednak to chyba dość dużo. Przypomniał sobie wydarzenia z groty nie tak dawno... skrzywdził Goździk... i ceremonie... co sprawiło, że aż tak jego psychika została w krótkim czasie wykrzywiona? Dotrze do sedna sprawy, zbada je... Badał różne rzeczy, łącznie ze zwierzętami, ich naturą, przynajmniej zanim stał się psychopatą... To też na pewno da się wyjaśnić.
-Muszę Cię na pewno przeprosić.. chyba wynudziłem się jakby ze złego snu.. Nie wiem, jak doszło do tego, że tworzyłem takie.. okropności, wynaturzenia, gwałcące wszystkie podstawy zdrowego myślenia... Jednak znów jestem taki jaki byłem kiedyś... Koniec z chorymi pokazami... pora odzyskać zaufanie innych... – powiedział do samiczki. To nie był żaden głupi żart... nie śmiał z tego żartować.. Szkoda, ze nie pamięta z jakich rzeczy przyszło mu żartować w przypływie jego szaleństwa..
-O, jaka ładna istotka! Witaj, jestem Echo! A Ty jak masz na imię! – odezwał się do głaszczącej go mamuny. Ona wiedziała, ze jej towarzysz jest w szoku, dlatego dalej głaskała go i przytulała. Uroniła tylko jedna łze, jednak to, że jej nie pamięta, przynajmniej teraz, było dość przykre... nawet jak to nie jego wina.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Co tu się, do Czarciej Grypy, wyprawiało!? Przed chwilą Wujek Echo tworzył śmieszne stworzenia i śmiał się do rozpuku, a teraz nagle za to przepraszał. Niby za co?
– Nie ma za co przepraszać.. chyba. Mi tam się te "gwałcące wynaturzenia" podobały.. a Skarabeuszowi i Purchawce to chyba nawet bardziej – wyjaśniła, ocierając się lekko głową o jego bok. Nie czuła za bardzo powodu jego przeprosin, ale jak już tak bardzo chciał i ma mu być lepiej jak to zrobi, to nie miała z tym żadnego problemu. W ogóle ta sytuacja wydawała się jakaś taka dziwna.
– Taki jak kiedyś czyli jaki? Jak na yy.. nauce magii z Kijanu? Wtedy co ta żaba.. jak ona miała..? Kumka! Jak kumka złapała Pana Marcela i ją walnął w pysk, aż spadła. He he. Właśnie.. gdzie ona teraz jest? – Rozejrzała się dookoła, zastanawiając się gdzie podziała się żaba czarodzieja. Nie miał jej tak od.. yy.. ich nauki walki? Chyba jakoś tak. Hmm... może Mara ją zjadła?
– Nooo, to jest Mglejarka - twoja kompanka i moja przyjaciółka. Nie pamiętasz? – Wysunęła się z pod jego skrzydła i oparła się jedną przednią łapą na jego barku, drugą przytrzymując mu głowę i przyjrzała się dokładnie jego oczom. Może źrenice miał jakoś bardziej rozszerzone albo zwężone? Albo jakiś tik nerwowy?
– Nie jadłeś niczego dziwnego dzisiaj? Jakiegoś grzyba od Purchawki? – zapytała zaniepokojona.

[Echo Zbłąkanych]

Młody wiedział, że taka nagła zmiana w jego zachowaniu mogła być odebrana dziwnie... sam był zdziwiony, ale raczej tym, że się zachowywał w idiotyczny sposób. Przypomniał sobie o kompance, przesłał jej mentalnie przeprosiny. O Marze zapomniał, i nie zanosiło się, że sobie szybko przypomni.. może to lepiej?
-Nie zrozum mnie źle, dalej lubię głupkowate żarty i figle.. Jednak przypominam sobie nasze spotkanie na bagnie... to nie powinno mieć miejsca, dalej będę tworzył śmieszne rzeczy z maddary jako pokazy, lubię to, i z tego nie zrezygnuje, natomiast nie które rzeczy które tam powstały, i tutaj, i te chmury maddarowe.. to było po prostu obrzydliwe. Nie powinno mieć miejsca, i więcej nie będzie miało. – powiedział powoli do kleryczki. Mówił szczerze, nie były to żadne wygłupy.
Mglejarka wybuchła śmiechem. Co on, z byka spadł? Co się stało z jej towarzyszem?
-Mam nadzieje, że to nie jest jakiś Twój kolejny idiotyczny żart.. jeżeli tak, to Ci przetrzepię skórę, jeżeli jednak nie.. cieszę się, że wróciłeś. Chociaż nie znam Cię z "normalnej" strony.. – powiedziała do naszego bohatera Mglejarka. Cóż, dla niej od zawsze był dziwny, głupawy, beztroski, miało to swoje dobre i złe strony.. Ale było smieszne. miała nadzieje, że nie stał się nudziarzem...
Świetlik zaśmiał się do niej, i do Mirri, wyszczerzając zęby w.. szczerym uśmiechu.
-Zapewniam Was, że to żaden podstęp. Po prostu, zdałem sobie sprawę, że część moich dowcipów wymykała się z podo kontroli, była okropna, są pewne granica zdrowego rozsądku, które utraciłem. Jednak z głupkowania nigdy nie zrezygnuje, przecież to część mojego charakteru! – powiedział już dużo bardziej pogodnym głosem. Dookoła nich, nagle zaczęło kickać ulepionych ze śniegu pięć króliczków, uroczych, ładnych. Nie miały żadnych kudazzów, macek, mord uzdrowiciela, czy jego kochanków.. Normalne, ładne twory. zgodne z rzeczywistą ich naturą..

[Ślepa Sprawiedliwość]

– No, chmury trochę nie fajne.. Basior powiedział, że jakąś reakcje alergiczną miałam, czy coś w tym stylu. Mówił, że to przez działanie obcej maddary w organizmie, co się jakoś dziwnie z moją maddarą nie zgrało. I że mi cała szyja w środku spuchła od tego i że miałam szczęście, bo jakbym trochę dłużej w tych chmurkach była, to bym się udusiła. – Dostała wtedy nauczkę na całe życie, żeby nie igrać z maddarą - szczególnie, że podobno wiele ziół pozwalało przynieść podobne efekty. Na szczęście skończyło się tylko na upomnieniu, żeby się tak narkotycznymi chmurkami nie bawiła, a nie na czymś gorszym. Teraz miłą odmianą było popatrzeć na coś mniej wykrzywionego. Króliczki wydawały się takie dziwne i to nie dlatego że były jakieś nie normalne. Wręcz przeciwnie! Spodziewała się, że zaraz zaczną im jakieś łapy z oczu wyrastać, albo jeździć do góry nogami, głośno pierdząc, a tu.. nic. Hop, hop, skakały sobie.
– Śliczne króliczki. I co, teraz już nie będzie kudazzów? – Popatrzyła się na wujka zastanawiając się, czy może jednak to nie jest żaden żart, tylko na prawdę się zmienił. Z powrotem w prawdziwego Świetlika. Tylko, że ona za bardzo nie znała jaki był przed sześcioma księżycami, przed wariactwami. Bardzo ją to zaciekawiło.
– A masz! – krzyknęła, rzucając ulepioną śnieżką w jednego z króliczków. Kulka jednak wylądowała daleko obok niego. He he.. przynajmniej jej celność dalej się nie zmieniła.

[Echo Zbłąkanych]

Zadrżał jeszcze bardziej, słysząc, że prawie udusił małą.. Czym? Narkotykami? Nie wiedział, co miał we łbie tworząc takie rzeczy.. to już się nigdy nie powtórzy, on już tego dopilnuje..
-Ja Cię prawie udusiłem przez woje wygłupy... Masz moje słowo, że to się nigdy nie powtórzy... Ja nawet nie chce myśleć, co jeszcze wyprawiałem. – odpowiedział z dużym wysiłkiem, jakby się nieco dławiąc. Tylko bez paniki, może nie było aż tak źle? Przypłynęła jak na zawołanie wizja przeklętego Bagna, od razu sprawiając, że wciągnął powietrze. Jedno słowo mogło określić te rzeczy, które się tam działy: odrażające.
Czy nie będzie więcej... co? Kudazzy? O matulu, przypomniał sobie co zrobi przed chwilą, i wcześniej, tworząc jednego z ojców Mirri z.. fallitycznym tworem na głowie, a ostatnio nawet ten twór Wpadł Agatowi do mordy... W sensie, mogło by to być nawet śmieszne, ale nie w wydaniu, w jakim on to zobrazował dwukrotnie, i to młodej smoczycy.. Co wtedy myślał? Jedno było pewne, nic nie myślał, i w tym był problem. Przeklinał soczyście siebie w duchu za bycie idiotą.
-Nie kochanie, nie będzie już kudazzów.. A szczególnie przytwierdzonych twojemu tacie do głowy.. bogowie, co ja narobiłem.. – Echo dalej nie mógł się nadziwić swojej głupocie. Cóż, mała w jakiś sposób, jakmiś pokrętnym sposobem, nie wiadomo jak do końca go.. lubiła. Mimo jego występków.. Było to dla niego nie pojęte, jednak nie zmierzał tego zmarnować.
Sniegowy królik go chybił. Młody uśmiechnął się. Zebrał maddarą trochę śniegu, i magicznie stworzył nakrycie głowy podobne do nakrycia Mglejarki... Grzybka. Uznał, że to będzie urocze, w odróżnieniu od tworów z przeszłości... Mglejarka coraz bardziej zaczynała się przyzwyczajać do.. normalnego Świetlika. Całkiem sympatyczny był, aż to nie normalna taka normalność z jego strony...

[Ślepa Sprawiedliwość]

– He he, Tata Agatowy to ma jeszcze dwa inne takie na głowie, co nie? – dodała żartobliwie na wspominkę o magicznym rogu Agatostworka. Ach! To były czasy... Ale może to i dobrze, że się to już nie powtórzy?
Urzekło ją lepienie śniegowej czapeczki i aż uśmiechnęła się, widząc jak zabawnie czarodziej w niej wyglądał. Nie chcąc odstawać od reszty również zagarnęła trochę śniegu łapkami i ulepiła płaski grzybowy kapelusz, wspomagając się maddarą.
– Ha ha, grzybowy klub! Mglejarka, Borowik i Pieczarka! – okrzyknęła, składając grzebień i zakładając na główkę śniegowy kapelusz. Ha! Dobra zabawa może być nawet bez maddarowych wynaturzeń. Ziewnęła ospale nagle, gdy jej ciało przypomniało sobie nagle o tym całym wyczerpującym dniu. No i też powoli robiło się już ciemno.
– Wujku Echo? Możemy już iść do obozu? Bo mi się już spać chce, a tu na wspólnych to chyba lepiej nie, bo jeszcze nas Plagusy porwą.. – powiedziała, wpatrując się proszącym wzrokiem w czarodzieja. Może by próbowała tutaj pospać, czując się bezpiecznie przy wujku, ale jednak.. w obozie zawsze będzie bezpieczniej.

[Echo Zbłąkanych]

Echo zaśmiał się na słowa małej, zresztą Mglejarka też. Dobrze, że jego wybryki nie wykrzywiły umysłu małej... Cóż, nie był na widowni szranków Neyi, i nie wiedział o istnieniu kudazzowego-Uessasowego bałwanka.. I że część kudazzową stanowił Pan Marcel.. Może dobrze? Załamał by się biedak, bądź co bądź bałwan ten był prawdopodobnie wytworem, inspirowanym jego głupotami i pornolem.
-Myślę, że masz rację. Czas wracać, bo zaraz będzie zimno, a plagusów się nie bój, dostaliby łomot od nas.. Dobra, kierunek obóz! – powiedział wesoło, po czym zabrał właśnie w tamto miejsce młodą kleryczkę. Początek drogi odkupienia... może mu się uda?

//zt, temat wolny

[Przesilenie Północne]

Niedługo po ostatniej ceremonii zabrał Modraszkę na przejażdżkę. Wpierw krążyli jedynie po obozie, z córką skrytą na grzbiecie, ale w trakcie zmienił zdanie – i po krótkim ostrzeżeniu i pokryciu ją nieprzepuszczającą zimna i wiatru powłoką z maddary, która jednocześnie podtrzymywała ją w miejscu, wzbił się w powietrze jednym potężnym wyskokiem, głośnym trzepnięciem skrzydeł powoli kierując się w górę. Wyjaśnił też roześmiany córce, że jednak zmieniają się ich plany – i wybierają się na tereny wspólne.
Wylądował przy Zimnym Jeziorze, zauważając z góry, że jedno z gorących źródeł nie miało nikogo w pobliżu. Zniżył lot, a potem wylądował ostrożnie, kierując wzrok ku parującej wodzie i kiwając w jej kierunku łbem, zwracając uwagę córeczki.
– Chyba nie przepadasz za zimnem, co? Podejdź bliżej, ta woda jest naprawdę ciepła. – Roześmiał się. – Prawie, jakby było lato!

[Aria Ciszy]

Tate zabrał Modlaszkę z dziwnego spotkania obcych smoków.. Było tam ich dużo, co nieco małą zestresowało.. Tate postanowił pozwiedzać z Modlaszką trochę okolicy, jednak potem zrobił wzium, i lecieli wysoko.. Modlaszka bała się wyglądać w dół, dziwne.. zimno nie było, jakoś chyba tate zadbał, że ciepełko wróciło... taki mądry, jak on to zrobił? Przylecieli w okolice jakiejś dużej wody! Dookoła było dużo zimnego brr brr, jednak z części tych... wodowych kałuż dobywało się ciepełko... Ojciec zaczął powoli kupować sobie sympatię córki, dzięki temu, że polepszył ciepełko. Młoda zainteresowała się tą ciepłą kałużą.. Zeskoczyła z grzbietu przywódcy wody, lądując oczywiście pyskiem w śniegu.. Pisnęła tylko, szybko przebierając łapkami, aby znaleźć się jak najbliżej ciepełka, tej miłej kałuży.. Podeszła tuż nad brzeg ciepłego źródła, i pachnęła je łapką.. Miłe! Jednak cofnęła się... Było dość głębokie, a ona miała lęk jakiś przed głęboką wodą.. Spojrzała pytająca na tatusia, i zaświergoliła
-Tatuś, tu ciepełko, tak? Mdolaszka nie umie..w wodzie poruszać się.. tato mądry, prawie jak mamusia, nauczy tatuś.. proszę? – zapytała Fena, patrząc mu w oczy swoimi szafirowymi ślepiami z bezgraniczną ufnością. Taki silny i mądry, na pewno pokaże jak... przemieszczać się w wodzie, on pewnie przepłynął całe morze!

[Przesilenie Północne]

– Tak, ciepełko – potwierdził roześmiany, spoglądając na córkę. Wielkie szafirowe ślepka rozczuliły go wyraźnie – pogładził ją więc łapą po głowie. Może tylko przestał na chwilę, gdy usłyszał "prawie jak mamusia", bo pękanie serduszka było wtedy zbyt zajmujące.
Gdy mówiła dalej, skinął łbem i ruszył ku wodzie, obracając się tyłem do źródełka, a przodem do córki.
– Chodź za mną, dobrze? Powolutku – polecił młodej, zagłębiając się powoli w wodzie. Górował nad nią zrostem: gdy jemu woda sięgała zaledwie do kolan, Modraszce mogła zakrywać już barki.
– Łepek musisz unieść ponad wodę, nie chcemy, żeby wpadła ci do nosa lub oczu. A pyszczek zamknięty – upomniał ją, śmiejąc się. – Odepchnij się teraz łapkami od podłoża i zacznij przebierać tak, jakbyś wykopywała skarb! Palce złączone. Ogon luźno na wodę, a skrzydła złożone: powinnaś sobie ogonem pomagać i łapać równowagę, ale to ułożenie ciała i łapy mają największe znaczenie.