Ustronie

[Krzyk Honoru]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Nie przyjmuję tego, co mówisz dlatego, że na samym początku powiedziałeś właśnie, że odrzucasz wszystko.– powiedziałem spokojnie. –No ale dobrze, załóżmy, że nie odrzucasz wszystkiego. Że jednak jakaś część naszej tradycji i kultury ma dla ciebie jakieś znaczenie. To która część naszej tradycji jest bezsensowna, a która sensowna? – spojrzałem badawczo na Naznaczonego. Mój ogon owinął się ciaśniej wokół łap.
-Nie zależy mi na majestacie władzy...jak to nazwałeś.– skrzywiłem się. Może to nierozważne przyznawać się do tego, że nie zależy mi na władzy, którą mi powierzono. -Jestem przywódcą, to prawda, ale ja tylko pomagam, wspieram, czasem wskazuję drogę, a gdy jest to potrzebne bronię. Wolę określenie przyjaciel, opiekun, niż przywódca.
Westchnąłem ciężko. Cóż za upierdliwe stworzenie.
-Nie jestem zainteresowany tobą, jako jednostką, bardziej tym, co sobą reprezentujesz.– wyjaśniłem, bo faktycznie moje słowa stały nieco w zaprzeczeniu.
W tym momencie miałem ochotę wypalić coś w stylu chcesz, to sam sobie bądź przywódcą, ale to byłoby raczej bezmyślne z mojej strony, wiec w ostatniej chwili powstrzymałem się od wypowiedzenia tego głośno. Zamiast tego uśmiechnąłem się leciutko.
-I mówi to smok, który przez swoją bezmyślność został wyrzucony? Najpierw naucz się poprawiać swoje błędy, a dopiero potem wskazuj na cudze. Może masz rację i nie nadaję się na przywódcę, ale spójrz na siebie.....Siedzisz na terenach wspólnych, werbujesz smoki, czy co tam innego robisz... Masz się za boga, szerzysz tę swoją religię, ale nadal pozostajesz sam. – mój głos był cichy i spokojny. Właściwie to ta rozmowa powinna się skończyć. Coś jednak trzyma mnie przy tym smoku, mimo niesmaku jaki u mnie wywołuje.

[Znamię Chaosu]

Naznaczony zmruzyl slepia. Nie wierzyl w to, co wlasnie wyszlo z pyska tego gada.
-Ty sobie to powiedziales, jak widac zle interpretujac moje slowa.
Rzekl zrezygnowany tak otwarta glupota, jaka wykazal sie ten mlody samiec. Poslal Ogniowi poblazliwy usmiech, a jego leb przechylil sie delikatnie na bok, jakby warzac jego pytanie.
-Przyjmujecie do wiadomosci tylko i wylacznie to, co wam powiedza ci, ktorzy sa stad. Albo uznaja sie za waszych bogow. Ja nie neguje ich istnienia, bo wiem, ze sa i obserwuja. Oni zas neguja nasze istnienie, co jest logiczne. Boja sie utracic wiernych. Wiara jednak jest czyms dobrowolnym, czyz nie? My, bogowie polnocy kierowalismy sie tu pewna przepowiednia. Jednakze jak widac nieco byla ona bledna. Nie zmienilo to jednak naszych planow pomocy tym, ktorzy w nas uwierza Wy jednak zaslepieni wszystkim, co was otacza, coz...przypieczetowaliscie to, co juz i tak bylo wiadome od poczatku. Wy, smoki Wolnych Stad siedzicie w niewoli wlasnych bogow, po kopula, ktora ma Was chronic, a ktora w zasadzie jedynie Was ogranicza, jestescie mieccy, walczycie jedynie przeciwko sobie, nikomu innemu, bo nie znacie zewnetrznego swiata. To w waszej tradycji "spokojnego zycia" uwazam za besensowne. Skoro i tak juz jestescie grupa spokrewnionych smokow, czemu nie zasiedlicie wiekszch terenow, zamiast walczyc bez sensu o te, ktore przynaleza juz do waszych braci i siostr z innych stad?
Naznaczony ponownie nalozyl maske pozbawiona uczuc.
-Piskleta i Adepci, a takze ich stosunek do doroslych smowow. Podlug Waszej tradycji nie wolno nic zrobic piskleciu, a potem rosna, takie, o...
Wskazal lapa na hotyzont.
-Szacunek winien byc okazywany kazdemu, mlodemu jak i stremu, jednakze obowiazkiem mlodych jest szanowac tych, ktorzy dbaja o ich bezpieczenstwo. Czyz nie? Wy zas nawet nie karcicie krnabrnych pisklat.
W zasadzie w kwesti wychowania nie mial nic do tego. Sam Naznaczony nie wiedzial, czy mial kiedykolwiek piskleta, a jesli juz, to na pewno byly one chowane w o wiele bardziej surowych warunkach.
-Ceremonie uwazam rowniez za zbedna tradycje. Jesli smok uzyskal juz odpowiednie umiejetnosci, by stanac sie godnym imienia wojownika, nie potrzeba go pasowac przed tlumami. Tyle, co zaslyszalem i tak z tymi waszymi ceremoniami jest tak, ze wiekszosc po prostu na nie nie przychodzi. Po co wiec je w ogole wyprawiac?
Zapytal, nie rozumiejac tych kwestii. W jego stronach stado zbieralo sie, by wybrac nastepce Przewodnika. Pozostali zas zaczynali swoja kariere na arenie, badz w innych okolicznosciach.
-Jednakze rozumiem inne wasze tradycje, ktore szanuje, choc ich nie koniecznie pojmuje. Wiara jest wasza, macie wlasny kodeks, legendy, historie ktore piszecie i to, co was napedza do dalszej nauki, a to juz sie szanuje.
Oznajmil ze spokojem, po czym zamilkl na dluzsza chwile. Przywodca, ktory jest, bo jest to nie jest odpowiedni Przewodnik i Ogien sie jeszcze o tym przekona, Naznaczony nie tyle co to czul, co byl o tym przekonany, komentarz jednak pozostawil dla siebie. Zaraz potem poslal delikatny usmiech w strone Ognia.
-Jak widac, nie jestem sam. Gdyby tak bylo, juz dawno zdechlbym zapewne z glodu, albo nudy. Jak widac, nawet ty chcesz podtrzymac mi towarzystwa.
Zauwazyl z dosc nietypowym jak dla niego rozbawieniem. Choc jego gadzie wargi, jak i snieznobiale, zimne slepia pozostaly bez cienia wesolosci.

[Krzyk Honoru]

Wysłuchałem wywodu Naznaczonego z zaciekawieniem. Choć nie ze wszystkim się zgodzę, to jednak część jego tez była dość logiczna.
-Nie jestem stąd, ale wydaje mi się dość logicznym to, że przebywając na tych terenach przejmuję tutejszą kulturę. Bariera daje nam ochronę, która na innych terenach jest jednak nieco mniejsza. Mówisz, że nas ogranicza? Przecież nikt nie jest trzymany tutaj siłą. Droga dla każdego z nas jest wolna. Jeśli ktoś chce odejść, nikt go tutaj siłą nie zatrzyma. Tak samo z wejściem tutaj. Choć można uznać, że dzięki barierze mamy pewną selekcję, to jednak nowe smoki, takie jak ty i twoje rodzeństwo też mają prawo wstęp. Nie jesteśmy więc zamknięci. Co do bogów, też mamy wolny wybór, tak jak już zauważyłeś. Choć ciężko jest nie zaufać bogom, którzy pomagają nam w przetrwaniu. Prawda? A spójrz na was. Nie ufamy wam, bo prawdę mówiąc nie mamy do tego podstaw. – zauważyłem.
-Zaraz, ale nikt nie mówi, że nie możesz stosować co do pisklęcia nagan, czy jakiś kar. Dziwne by jednak było, żeby dobrze wyszkolony, silny smok atakował młode pisklę, które ledwo trzyma się na łapach. Nie sądzisz? – spojrzałem pytająco na Naznaczonego. Jakoś nie wyobrażam sobie podnieść łapy na którekolwiek ze swoich dzieci. -A czy ty uważasz, że nasze pisklęta nas nie szanują? Jakoś nie miałem sposobności poznać młodego smoka, który nie pokazałby mi odpowiedniego szacunku. Owszem są pisklęta pyskate, wygadane, pewne siebie, ale czym jest szacunek, większość z nich wie. – dziwne ma ten bóg wojny poglądy. -Akurat co do ceremonii, masz rację. Też nie rozumiem tej tradycji, choć jest to na pewno jakiś rodzaj oddanie hołdu smokom wstępującym na nową drogę życia.
zakończyłem pomijając ostatnią wypowiedź samca. Cóż, może faktycznie coś w tym jest.

[Znamię Chaosu]

Na jego pysku pojawil sie cien usmiechu. Powoli ten smok zaczynal go rozumiec.
-Nie znacie nas, bo nawet nie daliscie nam szansy, abysmy przedstawili wlasna kulture, wlasna wiare i przedstawili to, co mamy do powiedzenia. Uznaliscie nasza grupe za szkodliwa, ze mna na czele. Po jednej rozmowie, ktora to owczesna Przewodniczka, przeprowadzila w dosc krzywdzacy spososb, bezwzglednego podporzadkowania sie, co by znaczylo zaduszenia naszej tradycji, kultury i samych siebie. Czyz nie jest to jednak wasza wina, ze stalo sie to, co sie stalo?
Zapytal wciaz spokojnie, w zasadzie on byl bardzo spokojnym bogiem, no chyba ze ktos go wkurzy...wtedy biada temu, kto wywola gniew u boga wojny.
-Nie mowie, ze bylem bez winy, bo jestem dosc wybuchowym smokiem, a moj jezyk nie zna wtedy czegos takiego jak slowa przyjemne i nieprzyjemne.
Wzruszyl barkami. Nie kryl tego, ze wina lezala w zasadzie po obu stronach, ale prowodylka calego tego zajscia byla Niesmiertelna i to ona wykazala sie brakiem tolerancji i czyms, co Ocean nazwal zrozumieniem.
-Co do pisklat, tak...jednakze mialem raz do czynienia z sytuacja, gdzie uzywajac slownego zastraszenia takiego mlodego stworzenia zostalem bardzo zle przyjety przez osobnika doroslego, przechodzacego w poblizu. To samo mialo miejsce na zebraniu, gdzie zostalem wydalony. Sam widziales jak ta sytuacja sie toczyla i kto byl w jakim polozeniu. Nic wiec dziwnego, ze wysuwam takie wnioski, iz wasze piskleta sa swietymi krowami?
Zapytal ponownie, popierajac swoje slowa argumentami zaczerpnietymi z zycia. Coz, poki co widac temu Ognistemu wcale sie nie spieszylo do odejscia, jak to straszyl, co wywolalo smiech wewnatrz Naznaczonego, oczywiscie na zewnatrz nie pokazal niczego, zadnej emocji, bo i po co?

[Krzyk Honoru]

-Nie mogę tłumaczyć się z decyzji Nieśmiertelnego Ognia. Wtedy, to ona dowodziła, a podważanie jej słowa byłoby z mojej strony niestosowne. Niemniej uważam, że może faktycznie była ciut za ostra. Nie możesz jej jednak za to winić. Chciała chronić stado, a to, że była smoczycą o dość radykalnych metodach i poglądach, cóż....taki miała charakter. Mówiłem spokojnym tonem. Starałem się być nawet nieco przyjacielski. Nie zamierzam tłumaczyć się z decyzji Nieśmiertelnej, zwłaszcza, że sam jej nie rozumiem, ale nie mogę też pozwolić na to, by ją oczerniano. -Nie uważam tego za naszą winę. Być może był to błąd, ale kierowała się dobrem stada. Zapewne też wiele zrobiłbyś dla tych, którzy są ci najbliżsi. A tym właśnie było dla niej stado- rodziną. – zauważyłem lekko się uśmiechając. Ten smok sam nie dostrzega tego, jak jest podobny do tej, której tak nie znosi.
-Zastraszanie, a karcenie to dwie różne rzeczy. Zastraszyć to możesz smoka równego sobie, dorosłego rangą, ewentualnie adepta. A groźba skierowana w pisklę będzie traktowana jako jawna agresja i tego raczej nikt nie będzie tolerował. Nic więc dziwnego, że zostało to źle odebrane. –

[Znamię Chaosu]

Wzruszyl barkami. Nie obchodzilo go czym kierowala sie nieboszczka, byla trupem, przeszloscia. To samo tyczylo sie kwestii pisklat.
-Wpierw cie zaczepiaja, irytuja, a potem inni wokol dziwia sie, ze tak sie wobec nich postepuje. Wiesz, nie wszyscy maja lape do tych stworzen.
Oznajmil zdawkowo, bo w zasadzie temat pisklat to nie bylo cos, co chcial dluzej ciagnac. Sam smok wydawal sie byc teraz znnudzony, a jego zimne, snieznobiale slepia spogladaly gdzies w dal. O czym myslal, czego oczekiwal? Nikt tego nie wiedzial i moze sam bog wojny tego nie widzial, tak czy owak moze nieglugo opusci te ziemie, jak jego bracia, w koncu nie znalezli tu niczego, czego szukali.

[Krzyk Honoru]

-Najwyraźniej musisz jeszcze pouczyć się cierpliwości. – uśmiechnąłem się lekko. Moje słowa może troszeczkę zabarwione kpiną, miały być raczej przyjazne....no tak prawie przyjazne. – To ci się przyda w przyszłości.– zauważyłem. Przekrzywiłem lekko łeb na prawo w zastanowieniu. Od jakiegoś czasu coś mi chodzi po głowie, ale nie jestem pewien, czy pomysł ten jest dobry. Dłuższa rozmowa z Naznaczonym może skończyć się niezbyt przyjaźnie, ale chciałbym się dowiedzieć co, nieco.... Dobra, niech będzie, skoro już z nim rozmawiam, to warto go podpytać. –Czy będziesz tak dobry i powiesz mi coś o waszym świecie? – pytanie dość ogólnikowe, ale jeśli "bóg wojny" zgodzi się ze mną jeszcze trochę porozmawiać może wtedy uściślę o co mi chodzi.

[Znamię Chaosu]

Wzruszyl barkami. Moze i Ogien mial racje, brak mu bylo cierpliwosci, a moze tylko takiego udawal? Kto wie? Zaraz potem uniosl luk brwiowy w gescie zdziwienia.
-A coz to, nagle interesujesz sie tym, z czym przyszedlem do Was?
Zapytal z rozbawieniem w glosie, po czym nagle zamilkl, przybierajac na powrot beznamietna maske.
-To zalezy, co cie interesuje....Pytaj. Kto pyta, nie bladzi.
Oznajmil po chwili zastanowienia, bo i by czemu nie powiedziec takiemuz smokowi o terenach, z ktorych sie wywodzi?

[Niezdecydowana Łuska]

Ustronie nie bez powodu posiadało taką nazwę, pierwszy raz od dawna bowiem dało się tutaj wyczuć smoczy zapach.
Powoli, ostrożnie stawiając łapy zjawiła się w tej odludnej części zimnego jeziora, uprzednio upewniając się że nikogo ani niczego tu nie ma. Nie przepadała za widownią, towarzystwem, za potencjalnymi agresorami tak jak jej ostatni przeciwnik, który to zostawił jej niewielką ranę. To właśnie z tego powodu tu przybyła. Była słaba, nawet jak na przyszłą uzdrowicielkę, powinna być silniejsza, w końcu nie zawsze ktoś zdąży jej pomóc.
Wzięła głębszy oddech, wygodnie siadając na wciąż wilgotnej trawie, wyciszyła się całkowicie, pozwalając przyjemnemu wietrzykowi przeczesywać swe futro. Musiała się skupić, co ułatwiała jej wszechobecna cisza i spokój.
Następnym krokiem było wyczucie maddary. Przywołanie tego uczucia nie zajęło jej długo, już po chwili poczuła te niesamowitą energie wypełniającą każdy z jej członków, która pobudziła ją do działania.
Zebrała część energii z ciała w jedno miejsce, po czym zaczęła formować swój twór.
Trzeba zacząć od czegoś łatwego, dla rozgrzewki, dlatego na początku wyobraziła sobie kulę, miała długość jednej, trzeciej ogona, ale co ważniejsze była to kula czystego ognia. Miała się pojawić pół ogona od niej, zaś jej ciepło miało nie wywierać wpływu na jej ciało. Następną właściwością którą nadała kuli była jej temperatura, dalece wykraczająca poza temperaturę zwykłego ognia, tak że woda w kontakcie z nią niemal natychmiast paruje. Miało to uodpornić jej twór na obrony wodne ale też zwiększyć jego destrukcyjność. Dobra. Teraz nadać jej główną właściwość bojową. Miała ona pomknąć do przodu, by po przeleceniu długości dwóch ogonów, rozdzielić się na pięć mniejszych kul, o identycznych właściwości, a następnie każda kula miała polecieć w inną stronę by po chwili zniknąć zupełnie jakby trafiły w niematerialne cele.
Na koniec przelała w to wcześniej zebraną maddarę obserwując jak twór się pojawia i dokładnie wypełnia jej wolę. Efekt był lepszy niż się spodziewała. Kula znajdowała się ćwierć ogona od ziemi a mimo to trawa na niej została niemal spopielona chociaż musiała przyznać że ta kula pochłonęła więcej energii niż Niezdecydowana planowała, no ale w końcu po to trenuje, no nie?
Czas jednak na kolejny atak, spod ziemi. Wydawał się być bardzo krwawy w jej zamyśle i brutalny, jednak była smokiem. Nie byłaby sobą gdyby się wzdrygnęła krwi.
Atak był w miarę prosty a jej manekinem miał być sporej wielkości kamień znajdujący się pobliżu. Spod niego miały wystrzelić pnącza, grube, wytrzymałe. Miały być odporne na ogień i kwas, by nie były zbyt łatwe do zniszczenia. miały wyskoczyć z czterech stron, dwa z tyłu po oby stronach, i tak samo z przodu. Gdyby to był smok możnaby powiedzieć że po pnączu na każdą łapę. Nie miały one jednak oplatać łap. Zamiast tego wystrzeliły w górę ujawniając po "wewnętrznej" stronie z perspektywy ofiary, rządki ostrych, kolców. Pnącza miały opleść cały kamień, który w jej wyobrażeniu był smokiem, po czym ścisnąć mocno. To jednak nie był koniec. Kolce były twarde niczym diamentowe, a ostre niczym żyletki. Po tym jak pnącza oplotą kamień, kolce miały się gwałtownie wydłużyć, zachowując swą wytrzymałość. Jak dobrze pójdzie, kolce przebiją ciało na wylot, jeśli jednak jedynie wbiją się głęboko w ciało, powinno to wystarczyć by zabić, dlatego przelała w to maddarę, obserwując działanie pnączy.
Gdy kolce pnączy wydłużyły się, podeszła sprawdzając jak głęboko się wbiły, nie za głęboko, jednak wystarczająco by wykluczyć wroga z walki. Mruknęła cicho zadowolona.
Dobra, jeszcze jeden atak i powinno starczyć, dlatego tym razem miała zamiar wymyślić coś na prawdę ekstra.
Miała w zapasiku dość sporo energii dlatego mogła zaszaleć i wyczarować coś trudnego. Tym razem jej celem stał się biedny pień drzewa.
Wyobraziła sobie jak nad nim pojawiają się drobne płatki śniegu. Miały one nie topnieć, a także miały nie poddawać się podmuchom wiatru, tak by ich nie zdmuchnął. Płatki śniegu miały powoli opaść na pień, rozrastając się i pokrywając pień. Oprócz tego owe miejsce pokryte "lodem" miało wnikać w głąb drewna, zamrażając go doszczętnie. Gdyby to była żywa tkanka, pewnie zamarzła by skóra, mięśnie i żyły w niewielkim obszarze. Dodatkowo owy zamarznięty teren zostawiony przez płatki śniegu miał się powoli rozrastać.
Płatków było sporo, dlatego raczej conajmniej kilka dotknie pnia. Jednak gdyby to był smok mógłby zrobić unik, dlatego tutaj możliwość rozrastania się zamrożonego terenu niczym trucizna, był niezbędny.
Na koniec przelała w to maddarę i obserwowała jak pień drzewa, powoli zmienia się w lodową rzeźbę.

[Pani Wojny]

Przywędrowała nad Zimne Jezioro. Na jej fioletowym pysku widniało głębokie zamyślenie i zmartwienie... Przysiadła w Ustroniu, owijając ogon wokół przednich łap, i zapatrzyła się na ubłoconą kitę na jego końcu.
Poruszyła skrzydłami, układając je na grzbiecie nieco wygodniej niż były wcześniej, i pogrążyła się w oczekiwaniu. O ile się nie myliła, jej uczennica wkrótce miała tu do niej dołączyć.

[Echo Odwetu]

No i owszem, Odmienna dołączyła do swojej nauczycielki, pełna energii i zapału do nauki. Wolała mieć wszystko jak najszybciej z głowy, a gdy była w stanie się czegoś uczyć, najczęściej od razu szukała starszego smoka, który mógłby przeprowadzić z nią trening, tudzież lekcję.
Młoda samica wylądowała niedaleko Pani Wojny, zdecydowanie bardziej wolała latać, niż chodzić, skakać czy biegać. W powietrzu czuła się najlepiej... przynajmniej tam, nie była taka niezgrabna. Spojrzała na swoją nauczycielkę i skinęła jej delikatnie łbem. Słowa chyba były zbędne z jej strony, jedynie czekała na to, co powie czarodziejka.

[Pani Wojny]

– Odmienna Łusko – skinęła swojej uczennicy łbem z szerokim uśmiechem – Zacznijmy. Stan wyciszenia... I jednocześnie powiedz mi, co dzisiaj chciałabyś wyczarować.
Złote ślepia patrzyły na adeptkę wesoło. Była pierwszą uczennicą Pani Wojny. A czarodziejka odkrywała, że bardzo lubi uczyć innych magii. W końcu jak można by nie lubić dzielenia się z innymi tajnikami tej cudownej siły?
Westchnęła głęboko, na chwilę dając się porwać marzeniom... Ale jedynie na chwilę. Bo przecież była tu uczyć, a nie bujać w obłokach.

[Echo Odwetu]

– Pani Wojny. – Mruknęła młoda samica, z delikatnym uśmiechem na pysku. Nie wiadomo czy był wywołany świadomością, że będzie miała coś wspólnego z magią, czy z powodu spotkania z nauczycielką. Słysząc polecenie skinęła łbem, przymykając lekko oczy i skupiając się na niebie. – Trudno przychodzi tworzenie iluzji zwierząt? – spytała cicho, usuwając powoli chmury z błękitnego, pięknego nieba, znajdującego się w wyobraźni młodej smoczycy. Wyciszała swój umysł, nie zastanawiając się nad bzdetami i nie układając w myślach kolejnych pytań, jakie mogłaby zadać Pani Wojny. Gdy w końcu jej się udał wyciszyć, wzięła głębszy oddech, uchylając powieki.

[Pani Wojny]

– Wszystko zależy od tego jak bardzo realistyczna będzie owa iluzja – powiedziała cicho Pani Wojny, wpatrując się w adeptkę z namysłem – Bo podstawowa iluzja jest dość prosta... Ale nikogo nią nie oszukasz, bo twoja iluzja będzie nieruchoma. Naśladowanie ruchu zwierząt, oraz ich zależności od wiatru czy roślinności to bardziej zaawansowana magia. Zaś prawdziwą sztuką jest stworzenie takiej iluzji, która nie dość, że będzie sprawiała wrażenie żywej, ale też będzie się jej dało dotknąć – na pysku fioletowej czarodziejki pojawił się delikatny uśmiech – Proponuję ci zacząć od samego początku. Od jakiegoś zwierzęcia, które jednak dobrze znasz. Na tyle dobrze, by przywołać sobie w pamięci jego kształt, barwy, futro czy pióra... Bo musisz sobie wyobrazić to wszystko.
Ubłocona kita na końcu ogona plasnęła o ziemię.
– Więc do dzieła, Odmienna Łusko!

[Echo Odwetu]

Odmienna powoli pokiwała głową. Zwierzę, które zna... Antares, kompan ojca. Młoda samica skupiła się mocno, przywołując wspomnienie kruka, z wciąż wyciszonym umysłem. Był nieco większy, niż powinien, wspomnienie bowiem pochodziło sprzed kilku księżyców, a wtedy kruk był dla samicy większy. Próbowała jak najdokładniej wyobrazić sobie jego białe pióra i czerwonawe ślepia, jak również zarys dzioba i skrzydła, które były złożone. Zwierzę patrzyło w niebo, zadzierając delikatnie głowę, oczy miało zmrużone, a nogi lekko zgięte. Ptak znajdował się jakieś pół ogona od Odmiennej. Samica przywołała odpowiednią ilość maddary i tchnęła ją w twór.

[Pani Wojny]

Ptak pojawił się w powietrzu na wysokości łba Odmiennej Łuski. Co dziwaczne, siedział w powietrzu. Idealnie nieruchomo.
– To jest właśnie trudność w tworzeniu realistycznych iluzji – skomentowała Pani Wojny z rozbawieniem w głosie – Musisz porządnie stwierdzić, gdzie twój twór, kruk, ma się pojawić. I, co gorsza, musisz uprzednio zbadać teren. Czy jest równy czy nie? Prosta nierówność terenu sprawia, że zwierzę siedzi na nim inaczej. I twoja iluzja także powinna mieć wtedy inną pozycję.
Patrzyła z uśmiechem na Odmienną Łuskę, czekając, aż wprowadzi ona te modyfikacje do swojego wyobrażenia.