Wysepka

[Niegasnąca Iskra]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//a wiesz co? Sprobuj zlozyc raporcik, zobaczym czy sie uda ^^

Otoczyla sie oslonka, scisle przylegajaca do ciala, majaca nie dopuscic do siebie magicznego ognia.ale takze stopniowo sie rozszerzac, aby nie zostac zgniecionym – zmiazdzonym. Jedna tarcza dwie wlasciwosci, zdarza sie.
***
Przemienila podloze na ktorym stal Czarodziej Ziemi – snieg/bloto/zwykla ziemia w zar. Konkretnie zar, ktory powstaje przy dogasajacym ognisku. Nie byl on jakos bardzo goracy, ale tez nie byl jakis bardzo zimny. Dalo sie nim poparzyc.

[Mrucząca Łuska]

Był już zmęczony tą nauką, trwała już dość długo, a jego maddara była na wyczerpaniu. Stworzył więc jedynie warstwę wody pod opuszkami wszystkich czterech łap, a gdy atak zniknął, i on od razu odwołał swoją obronę.
– Bardzo ci dziękuję, Niegasnąca Iskro, myślę, że to wystarczy – odezwał się do Czarodziejki. Nawet jeśli to nie wystarczy, on nie miał już siły na więcej... ani siły, ani zasobów maddary na kolejne ataki i obrony.
– Jeszcze raz dziękuję i do zobaczenia – pożegnał się, po czym rozłożył potężne, gwieździste skrzydła i wzbił się w powietrze, odlatując powoli ku terenom Ziemi.

[Niegasnąca Iskra]

Skinęła głową, odwołując swój czar. Nim jednak do tego doszło, najpierw oslabiła swój atak, a potem, no przerwała swoje połączenie ze swoją maddarą. – W porządku, w takim razie do zobaczenia – skwitowała, po czym odeszła. Nie w stronę swojego obozu, ale gdzieś na tereny wspólne.

[Iskra Nadziei]

Przyleciała nad Zimnym Jeziorem i wylądowała na wysepce, było dość trudno tutaj wylądować, bo było sporo drzew, ale na szczęście udało jej się. Znów kolejna nauka, tym razem pływania. Podeszła do wody i pacnęła w lustro łapą, była lodowata, a po jej grzbiecie przebiegły ciarki. Ma nadzieje że nauka przeminie jej szybko i nie zamarznie na kość. Teraz wystarczy zaczekać na nauczycielkę, którą była jej babcia i smoczyce z którą miała się wspólnie uczyć. Usiadła owijając puszystym, wielkim ogonem przednie łapy i wyczekiwała ze stoickim spokojem na resztę.

[Widząca Łuska]

Nad Zimnym Jeziorem zjawiła się smukła, złotołuska smoczyca o ślepych, zdawających się przeszywać przestrzeń mglistych ślepiach. Widząca Łuska przeczesywała sondą otoczenie tuż przed nią. Wykryła obecność smoczycy. Wyczuła również zapach należący do Ziemistych...
– Witam. Czyżby Puszysta Łuska? – spytała grzecznym, acz przyjaznym tonem. Uśmiechnęła się lekko. Uniosła łeb w górę i wypięła pierś. Czekały teraz razem na nauczycielkę.

[Esencja Przeszłości]

Bardzo dobrze wiedziałam, gdzie miałam się stawić i o której porze, chciałam jednak, aby najpierw me uczennice pierwsze się spotkały. Musiały mieć chwilę czasu na poznanie się.
Moje serce biło z podekscytowaniem na myśl o spotkaniu wnuczki, jednak, czy mała tak o mnie myślała? Nie okazałam się najlepszą babcią, dobrze o tym wiedziała, a czasu cofnąć nie potrafiłam.
Patrząc na przesuwającą się tarczę Złotej Twarzy stwierdziłam, że czas w końcu ruszyć ku Wysepce, dlatego wstałam z brzegu Zimnego Jeziora i wzbiłam się w powietrze, by wzlecieć nad ów niewielką formację. Dostrzegłam złocistą sylwetkę Widzącej, ale także niebieską Puszystej. W pierwszej chwili jej zupełnie nie poznałam! Była już taką dużą smoczycą! Mogłabym nawet rzec, iż dorosłą.
Ukłucie melancholii dało mi znać ponownie o sprawach przemijania. Westchnęłam w głębi duszy i odsunęłam wszelkie zbędne myśli, skupiając się jedynie na nadchodzącym szkoleniu. Wylądowałam dwa ogony od samic, składając rozłożyste ramiona skrzydeł i zbliżyłam się do nich krokiem lekkim, pełnym gracji, pomimo upływających księżyców. Spojrzałam życzliwymi, ciepłymi czarnymi ślepiami na Puszystą.
– Witajcie, moje drogie – szepnęłam swym cichym, acz dźwięcznym głosem, dotykając delikatnie nosem każdą z nich za uchem.
– A więc przejdźmy od razu do rzeczy. Nauka pływania nie jest zbyt trudną sztuką. Pomaga nam unosić się na wodzie, ale także ją przebyć. Wejdźcie do wody po kolana i przejdźcie się tak z pół ogona i zawróćcie. A następnie powiedzcie mi, czym różni się chodzenie w wodzie, od chodzenia po lądzie – przemówiłam po chwili, przysiadając nad brzegiem.

[Iskra Nadziei]

-Witaj, tak jestem Puszysta, a Ty pewnie to Widząca Łuska?-uśmiechnęła się przyjaźnie. Bardzo cieszyła się że to właśnie Babcia będzie ją uczyć pływania. Gdy tylko przybyła smoczyca, podeszła do niej i się przytuliła, choć już była prawie dorosła smoczycą, to i tak bardzo lubiła swoją rodzinę, było ich już coraz mnie, ale nie wstydziła się także okazywać swoich uczuć do nich. Wysłuchała uważnie słuch Esencji i weszła jako pierwsza do wody, była lodowata, zacisnęła tylko szczękę i weszła aż po kolana, przeszła się powoli i już zauważyła różnice .
-W wodzie porusza się trudniej i wolniej, nie można robić gwałtownych ruchów. -stwierdziła istotny fakt, odwracając się powoli w stronę Esencji.

[Widząca Łuska]

Usłyszała dźwięk znajomych jej skrzydeł – Esencji Maddary. Uśmiechnęła się lekko. Co prawda ostatnio miała z nią dużo kontaktu, zwłaszcza poprzez szkolenia, ale jej obecność zawsze wywoływała w Widzącej przypływ radości.
– Witaj, Mistrzyni – wraz z tymi słowami lekko skinęła jej łbem na powitanie. A więc czas się zabrać za pływanie. Nie uśmiechało jej się do tego, zwracając uwagę na fakt, że woda była potwornie zimna. No cóż, ale Widząca nie znała innej pory roku, niż zima.
Zbliżyła się niepewnie do wody, stawiając pierwszy krok... Lekko odsunęła łapę. Po co to było, na co? Ta cała zabawa w pływanie. Czy jej się to kiedyś od czegoś przyda? Cóż za szkoda, że musi znać te wszystkie, choćby najśmieszniejsze pod względem praktyczności umiejętności.
Zanurzyła się po kolana w lodowatej wodzie. Zaczęła się poruszać, lekko szczękając zębami. Brr.
– N-no cóż... jest zimniej... i c-ciężej – stwierdziła.

[Esencja Przeszłości]

Usmiechnęłam się ciepło, kiedy moja wnuczka przytuliła się do mnie na przywitanie. Moje serce rosło, gdy widziałam ją w zdrowiu. Bardzo pomagał też fakt, że pomimo mych obaw, samica zdawała się nadal mnie akceptować.
Patrzyłam, jak wchodzą do wody. Cóż, odpowiedzi ich były skąpe, ale cóż...
– Tak, macie rację, woda jest gęstsza od powietrza, przez co stawia nam większy opór. Teraz wejdźcie głębiej, aż woda zacznie sięgać wam piersi, a następnie odbijcie się łapami od dna. Wcześniej przyciśnijcie skrzydła do boków. Kiedy odbijecie się od dna, zacznijcie przebierać energicznie, ale bez paniki łapkami, zgarniając wodę pod, jak i za siebie. Ogon luźno na wodzie, zaś szyja i pysk nad powierzchnią – poleciłam spokojnym, ciepłym głosem.

[Iskra Nadziei]

Posłusznie wykonywała to co miało jej pomóc w nauce, weszła głębiej do wody. Łeb i szuję uniosła, ogon rozluźniła.Przycisnęła skrzydła do boków, nie będą jej pewnie podczas pływania potrzebne, a jedynie mogą zawadzać. Kiedy woda zaczęła sięgać jej piersi, podskoczyła energicznie i zaczęła równomiernie machać łapami, raz zgarniając wodę pod siebie, a raz za siebie, wciąż powtarzając. Nie dotykała o dziwo podłoża jeziora, a unosiła się na powierzchni. Uśmiechnęła się podnosząc pysk do góry, nie zapominając wciąż o ruszaniu łapami. Wciąż zdziwiona że unosi się na powierzchni wody, to jednak nie jest takie trudne, oczywiście nie jest też banalne, ale da się tego nauczyć, chyba- pomyślała Puszysta, wciąż machając łapami pod lustrem wody.

[Widząca Łuska]

Skrzywiła się lekko na samą myśl o zaglębianiu się jeszcze bardziej w wodę. Nie można powiedzieć, że wykonała polecenie bez oporów. Postąpiła niepewnie kawałek, trzęsąc się z zimna i zastanawiając się, czy to był dobry pomysł godzić się na tą naukę. Po chwili przypomniała sobie, że niestety umiejętność była potrzebna, żeby była godna miana Uzdrowiciela... i niepewnie zanurzyła się. Aż po pierś. Odbiła się z niechęcią od dna, przebierając łapami i czując napływające ciepło do lekko drętwiejących już kończyn. Poczuła, że unosi się w tej dziwnej, gęstej cieczy. To nie było najprzyjemniejsze doznanie.

[Severine]

Młoda samiczka pierwszy raz oddaliła się od obozu i groty swojego opiekuna, którego mimo wszystko nazywała ojcem. Złudzenie nie wyjawił jej póki co prawdy, więc żyła w głębokiej niewiedzy i przekonaniu, iż jest potomkiem Przywódcy. Kiedyś jednak, prawda wyjdzie na jaw. Póki co jednak Severine nie myślała o tym, tylko zajmowała się zaspokajaniem swojego ciekawskiego umysłu. Tyle rzeczy do poznania. Bursztynowe ślepia badały każdy szczegół Wysepki, na której znalazła się smoczyca. Przyszła tutaj, żeby pozwiedzać świat. Wysunęła swój rozwidlony, czarny język i oblizała nim swoje gadzie wargi, po czym usiadła wygodnie i owinęła łapki ogonem. Ciekawiło ją, jak wygląda świat, gdy nie ma na nim śniegu. To musiało być interesujące. Wszystko zielone, kolorowe, tak jak sobie wyobrażała. Z niecierpliwością oczekiwała ciepłego lata, kiedy słońce przyjemnie nagrzewa ciało. Na razie śnieg działał odwrotnie i je ochładzał, więc młoda starała się usiąść w miejscu, gdzie jest go najmniej i być dokładnie w centrum padania promieni słonecznych, aby chociaż w minimalnych stopniu się ogrzać i być gotową do nauki, której wyczekiwała z niecierpliwością.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Młoda samiczka nie została jednak sama. Podobnie jak Słoneczko, która urządzała sobie spacerki poza terenami Życia, tak i teraz ta młoda została otoczona opieką. Chrapy, oczywiście. Wyrwij nie przepadał za bieganiem za pisklętami, natomiast samica jednorożca miała instynkt, który jej pomagał. Przemykała więc w ukryciu za Severine, pilnując jej, ale się nie ujawniając.

[Ćmienie Maddary]

Tego dnia słońce świeciło jasno podtapiając górną warstwę śniegu. Stawał się śliski i kruchy. Jednak wiadomo było, że chmury nagle mogą zebrać się i znów zasypać krainę grubą warstwą śniegu. Ćmiąca latała nad terenami wspólnymi Stad. Chciała zobaczyć jak wyglądają z góry, żeby potem nie błądzić na dole. Jednak zmęczyła się dość szybko i zmniejszyła pułap, by wkrótce lądować. Upatrzyła sobie małą wysepkę, czy coś w jej rodzaju. Przeleciała nad bardzo młodym pisklęciem i zaniepokoiła się. Było tutaj samo. Zakołowała szeroko i wylądowała ogon przed pisklęciem. Podeszła do niego szybkim krokiem składając skrzydła.
– Witaj mała. Nie powinnaś tak bardzo oddalać się od domu. Jak się nazywasz? Kim są Twoi rodzice? – Zielono-brązowe smocze było jeszcze niezdarne i bardzo kruche. Nie do pomyślenia było, by takie pisklę samo przeżyło na północy. I tu też było zagrożone. Powinna je zaprowadzić do kogoś z jego stada, a wyglądało na to, że było z Życia. Pachniało ziemią, jak smoki Życia.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Jednak Severine nie była sama. A Chrapa nie zamierzała zostawić jej na pastwę tej samicy, której przecież nie znała. Skrzydło też nie. Dlatego też nagle, ni stąd ni zowąd, pojawiła się między samiczką, a Adeptką Ognia. Pochyliła łeb i zarżała nieprzyjemnie, dając jej jasno do zrozumienia "tknij ją a mój róg rozerwie ci tętnicę". No przecież nie da skrzywdzić podopiecznej Złudzenia, prawda?

[Severine]

Samiczka siedziała w ciszy i spokoju, gdy nagle usłyszała nad sobą trzepot skrzydeł. Instynktownie wstała i przyjęła pozycję obronną, chociaż nie umiała się bronić. Zgięła nieznacznie przednie łapy, ogon wyprostowała i uniosła do góry. Pochyliła łebek a jej bursztynowe ślepka się rozszerzyły. Z pyska wysunął się jej czarny, rozwidlony język a Severine syknęła głośno. Słysząc jednak spokojny głos smoczycy, uspokoiła się i przepraszająco na nią spojrzała, rozluźniając się – Nazywam się Severine. Nie mam mamy, ale moim tatą jest Przywódca Życia – powiedziała. Każdemu mówiła, że Złudzenie jest jej ojcem. Nie wiedziała, że ten ukrywa przed nią prawdę. Znalazł jej jajo w lesie i nie wyjawił, iż prawdziwa rodzina je porzuciła. On był tylko jej opiekunem, ale był gotów bronić jej jak własną córkę. Samiczka przekrzywiła łebek w prawo i z ciekawością spojrzała na ognistą. Nie pachniała Życiem, raczej czymś w połączeniu siarki i ognia. Ale bardziej interesujące było to, iż nie miała ona łusek, tylko futro i pierzaste skrzydła. Młoda obejrzała adeptkę spokojnie i czekała na jej odpowiedź. Do starszych obchodziła się z rezerwą, więc w jej głosie nie było czuć tej pisklęcej nutki, którą mógł usłyszeć tylko "ojciec" młodej.