Las

[Wyzwolony Rozrabiaka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Adept powoli podszedł do smoczycy, gdy ta machnęła łapą. Wiedział, że na terenach wspólnych jest bezpieczny, więc nie było potrzeby bycia podejrzliwym. Dodatkowo, samica była przyjazna, nawet jeżeli trochę onieśmielająca. Mimo tego, że była zima, to z jakiegoś powodu Zefirowi było nadmiernie ciepło w okolicy Sztorm. Rumieńce na policzkach były ledwo widoczne, lecz stały się czerwieńsze, gdy podszedł bliżej niebieskiej samicy. Miała też sporo wdzięku, jak na kogoś jej postury. W skrócie, była niczego sobie, ale Żwawy wiedział lepiej niż oceniać po wyglądzie. Słuchał nauk wojowniczki, zastanawiając się czy to oznaczało, to co on myślał, że to oznaczało. To już kolejny raz, gdy uczył się łowiectwa od kogoś nie ze swojego stada. Może to dlatego, że w stadzie go znali i niekoniecznie lubili.

Młody zrobił jak go poinstruowano. Wyprostował się i zrobił głęboki wdech przez nos. Powoli filtrując powietrze, starał się analizować zawarte w nim zapachy. Niska temperatura przeszkadzała trochę w tym zadaniu, gdyż jedyne co czuł prze pierwszą chwile to mróz. Szczypanie w jego nozdrzach, które próbowały przyzwyczaić się do zimna, nie dawały mu żadnych informacji. Na szczęście nie trwało to długo i zimowe powietrze szybko stało się znośne. Wraz z tym, Żwawy zaczął rozróżniać zapachy. Mokre liście, leżące na ziemi, nasiąknięte topiącym się śniegiem. Kora drzew, która usiłowała utrzymać rośliny przy życiu w takich ciężkich warunkach. Próchnica, którą pokryta była nauczycielka. Otworzył pysk i zrobił wydech, próbując poczuć smak powietrza. Nie spodziewał się, że to zadziała, ale naprawdę było czuć jakiś smak. Jego obecność była ledwo wyczuwalna, a smak był ciężki do określenia. Ponownie, wszystko było po prostu zimne i mokre. To też smak to odwzorowywał. Był podobny do zamarzniętej sterty liści, z posmakiem grzybni. Ciekawe, że powietrze może mieć smak. Zefir zastanawiał się jakie jeszcze zastosowania mogła mieś ta umiejętność. Zapewne dałoby się lepiej wyczuć zdobycz, ale to nie wszystko. Dzięki temu można łatwiej znaleźć w sumie wszystko, jeżeli wie się czego się szuka. Niesamowite, pierwsze parę chwil z nową nauczycielką i już poznaje nowe i ciekawe techniki.

Nie próżnując przeszedł zaraz do właściwego polecenia. Skupił się na swoim nosie, a właściwie, na cienkiej skórze, która pokrywała jego górną część. Przeważnie patrzył soę na liście drzew, żeby określić kierunek wiania wiatru, lecz podczas pory liściastych dywanów na drzewach nie było liści. Dlatego ten okres był chyba jednym z trudniejszych dla łowców, nie tylko dlatego, że było zimno, ale dlatego, że zmieniało się dużo rzeczy w naturze, do których smoki musiały się przystosować. Ale ten trick, pomoże z jedną trudnością jaką przedstawia ta pora roku. Samiec pozwolił, aby powiew uderzył w jego pysk. Wiatr nie mógł gnać ze zachodu, gdyż wtedy uderzałby w jego plecy i nie czułby nic na pysku. Zimno było wszech obecne, ale odczuwał delikatne wstęgi niewidzialnej siły na lewej części pyska.
-Północ… nie czekaj…– Chyba nie tylko północ, gdyż nie odczuwał takiego samego uczucia na całej lewej części pyska. To oznaczało, że chłód naciera z dwóch kierunków. Drogą dedukcji, można było łatwo dojść do prawidłowego wyniku.
-Północno-wschodni. O! I smakuje trochę jakbym ugryzł zamarzniętego liścia, tak trochę pikantnie, ale ostatecznie jak ziemia.

[Sztorm]

Obserwowała go uważnie. Młodzik. Przypominał z wyglądu nieco byłego Przywódcę Ziemi... Sceny z Urwiska na chwilę zamigotały w jej pamięci, ale szybko zepchnęła je w zapomnienie. To nie była pora na krwawe wypominki.
Patrzyła jak poruszają się jego nozdrza, ruchliwe jak u królika i uśmiechnęła się półgębkiem. Kiedy w końcu podzielił się swoimi doznaniami, pokiwała łbem.
– Dobrze. Dużo lepiej. W taki sposób łapiesz nitki zapachu niesione przez wiatr... Jak sito. – zmrużyła ślepia i wzięła głęboki wdech nosem, po czym wydech paszczą – Tak wietrzą sarny, jedne z najlepszych nauczycielek. Kiedy wiatr przyniesie woń, która może Cię zainteresować, wtedy dopiero zaczynamy wąchać pniaki i trawy. – wyszczerzyła się prześmiewczo i posłała mu oczko. Następnie chrząknęła – Cóż, skoro już zaczęliśmy możemy równie dobrze skończyć. Słuch!
Pokryta niebieskimi łuskami łapa uniosła się i postukała szponem w bok głowy. Wielka smoczyca uniosła się z siadu na cztery łapy.
– Niektóre smoki mają uszy i ich zadanie jest ułatwione. Nie to, co ja czy ty. Dlatego my musimy się trochę bardziej namęczyć. Zamknij ślepia. – polecenie padło naturalnie i gwałtownie, tonem nienawykłym do sprzeciwów. Ona sama również zamknęła swoje – Będziemy teraz uczyć się od naszego kolegi zająca... Wiatr poza zapachami niesie też dźwięki. Dochodzą lepiej z tej strony, gdzie się ustawisz. Zając porusza uszami, my niestety musimy kręcić łbem. Dzięki temu możesz filtrować, przy odrobinie wprawy "wyłączać" się na jedne, a skupić na innych. Ich natężenie pozwala oceniać dystans. Musisz jednak stać w bezruchu, inaczej twoje własne kroki mogą zagłuszyć szelest krzewów pełnych zwierzyny...
Ostatnie słowa wymruczała prawie. Poruszyła się o krok, głośne skrzypienie śniegu, po czym zatrzymała się w absolutnym bezruchu. Przekręciła łeb nieco na bok, powoli, jakby zbierając dźwięki. Następnie pokiwała z zadowoleniem łbem i otworzyła ślepia.
– Ptasie gniazdo, na północ. Powiesz jak daleko? Oraz smoczyca uczy dwójki młodych... W którym kierunku? – zmrużyła oczy i obserwowała młodzika. Ciekawiło ją, czy poza odpowiedziami na to pytanie, usłyszy coś więcej?

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Młodszy smok słuchał dalej wskazówek niebieskiej smoczycy. Był szczęśliwy, że natknął się na wojowniczkę, inaczej pewnie nie zgłębiał by tajników śledzenia. Był zaciekawiony pochodzeniem technik, nigdy by się nie spodziewał, że można się tyle nauczyć od istot, które smoki zjadają. Dało mu to większy respekt dla zwierząt, które nie są dla niego już tylko mięsem. Potem przeszli na trenowanie słuchu, bardzo ważny aspekt śledzenia, o którym się czasem zapomina. Zefir nigdy się nad tym nie zastanawiał, lecz rzeczywiście nie posiadał uszu, jak niektóre smoki. Poczuł się nagle jakiś niepełny, jakby brak dodatkowej błony na łbie sprawiało, że jest gorszy jako osoba. Lecz potem przypomniał sobie, że niektórzy nie mają skrzydeł, albo rogów, a wcale nie są gorsi. Te nauki uczą go więcej niż tylko łowiectwa. Słysząc nagłe polecenie, zielonowłosy samiec zamknął ślepia i słuchał tłumaczeń ognistej samicy. Znów dostał od niej zadanie, to chyba już było ostatnie. Pora sprawdzić, czy Żwawy potrafi słuchać tak dobrze, jak gadać.

Stał na czterech łapach z zamkniętymi ślepiami, nie drgnąwszy ani łuski. Jego oddech był powolny i rytmiczny, a cała uwaga skupiła się na dźwiękach w jego otoczeniu. Wiatr szurał o korę drzew i stukał gołymi gałęziami, tworząc szum, który nie pozwalał na odnalezienie wybranych celów. Rzeczywiście będzie musiał jakoś wyodrębnić tylko te dźwięki, które chce usłyszeć. Może jeżeli spróbuje poobracać łbem, to trafi w końcu na miejsce, w którym będzie słychać mniej szum. Powoli obrócił łbem w prawo, a potem w lewo, lecz nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów. Więc to nie to, adept potrzebuje wyostrzyć swój zmysł tak, żeby poszukiwał tylko tego jednego dźwięku. Tak jak przy wąchaniu, odizolować tę jedną symfonie, z pośród pozostałych. Może chodzi właśnie o wyobrażenie sobie tego dźwięku, by móc go aktywnie poszukiwać. Uczeń sięgnął więc w głąb pamięci, by odnaleźć w wspomnieniach odgłosy ptasiego gniazda. Trzepot skrzydeł, klekot dziobów, szelest patyków, tak dobrze znane mu dźwięki. Dorastanie wśród koron drzew ma swoje zalety, zapamiętanie dokładnie odgłosów ptaków to jedna z nich. Teraz skoro miał już dobre wyobrażenie tego, co chce usłyszeć, skupił się na tym i powoli obracał łbem. Ignorować szum, tylko ptaki i ich gniazdo. To działało! Problematyczne odgłosy lasu ucichły i z czasem, ziemski samiec usłyszał to co chciał. Znalazł swój cel, teraz tylko określić jak daleko. Nie były to głośne odgłosy, nie mogły byś bliżej niż jeden skok, ale na pewno nie dalej niż 4 skoki. Czy powinien podać dokładna odległość? Niby jak to określić? Wtedy wpadł na pomysł. Niektóre odgłosy są naturalnie głośniejsze niż pozostałe, jak na przykład stuknięcie w kamień, a stuknięcie w drewno. Jedno słychać bardziej niż drugie, więc i słychać je na większy dystans. Trzepot skrzydeł jest głośniejszy niż klekot dziobów, a klekot dziobów jest głośniejszy niż szelest gałązek. Jeżeli młodszy samice nie słyszałby szelestu gniazda, znaczyłoby, że cel jest na tyle daleko, by dźwięk nie mógł do niego dotrzeć, tak samo z klekotem. Pozostaje tylko kwestia dobrego wsłuchania się w tamtym kierunku. Wstrzymał wręcz na chwile oddech, by ten nie przeszkadzał mu w podsłuchiwaniu. Skrzydła… jest też klekot, słyszał jak drobne istoty układały sobie pióra, stukając dziobami. Lecz materiał z jakiego zrobione było gniazdo nie wydawał żadnych odgłosów, albo dźwięk nie dochodził aż do niego. 2 skoki max, dalej i nie byłoby słychać dziobów. Podać taką odpowiedź? Postanowił poczekać, aż będzie miał obie, jak poprzednio.

Teraz przyszła pora na szukanie smoków, powinno być łatwo. Musi znaleźć kierunek, więc powinien obracać łbem. Pojawia się też kolejny problem, nie wiedział dokładnie jakich głosów ma szukać, albo o czym te głosy maja mówić. Zdał sobie sprawę, że jego poprzednia metoda nie do końca sprawdzałaby się w terenie. Na polowaniu nigdy nie szuka się tylko jednej specyficznej rzeczy, tylko ogólnie czegoś ciekawego. Metoda, jaką zastosował tylko utrudniłaby mu sprawę. Powinien zastosować ją na odwrót, zamiast skupiać się na tym co chce usłyszeć, powinien zignorować to czego nie chce usłyszeć. No tak, to ma o wiele więcej sensu, oraz nie powinno być trudne, gdyż nauczył się ignorować różne bodźce już dawno temu. Chwilowo znowu zgubił skupienie i odgłosy drzew zaczęły ponownie zaprzątać jego łeb. Pomyślał o tych dźwiękach, jako o bezużytecznym szumie, który istnieje tylko by mu przeszkadzać. Sprawił, że wiatr wlatywał jedną strona łba i wylatywał drugą, nie marnując czasu na analizowanie dźwięków, które tylko przeszkadzają. To pomogło, może nie było to kompletne wyciszenie, ale wystarczające by usłyszeć wszystko inne, co jest ciekawe. Teraz mógł bez problemu obracać łbem i wyłapywać dźwięki. Powoli zmieniał kierunek swojego pyska, a odgłosy jakie słyszał zmieniały się prawie jak magia. Jedne cichły, drugie rosły w natężeniu, aż nagle… Znalazł, słyszał jakieś rozmowy. Nie ruszając się, skupił się ponowni na nosie by określić, w która stronę jest obrócony w odniesieniu do wiatru. Wschód, byli na wschód, jakieś 4 skoki od nich.

Otworzył ślepia dalej nie ruszając łba z miejsca i powiedział zadowolony.
-Gniazdo jest nie dalej niż 2 skoki stąd, a smoczyca i dwa pisklaki są na Wschód, jakieś 4 skoki od nas. Huh… Rzeczywiście to by było leprze do zastosowania podczas polowania. Dziękuje, że pokazałeś mi te techniki.– Popatrzył się na wojowniczkę i ukłonił się jej lekko.

[Sztorm]

Obserwowała go, w zupełniej ciszy, oddychając spokojnie i powoli, by żadnym dźwiękiem nie przeszkadzać mu w ćwiczeniu. Cieszyła się rześkim powietrzem i chłodnym wiatrem czeszącym jej grzywę. Urodziła się chwilę przed zimną porą, był to więc jej drugi obrót. Budził tyle wspomnień...
Jego słowa wyrwały ją z zamyślenia.
– Doskonale. Może jeszcze będzie z Ciebie Łowca, Ziemisty. – uśmiechnęła się półgębkiem. Sarkazm był jej drugą naturą, ale potrafiła jednocześnie budzić sympatię. Szturchnęła go ramieniem i dodała – Jestem Sztorm Stulecia. Zadziwiające ile możemy się nauczyć od naszych ofiar, prawda?
Przeniosła spojrzenie w stronę, skąd słuch niósł dziecięce śmiechy. Ciekawe, czy to ktoś z Ognia? Nozdrza poruszyły się lekko chcą chwycić nutę zapachu. Nie... Drzewa skutecznie tłumiły taką możliwość. Może sprawdzi później.

// raport Śledzenie 2

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Widział zadowolenie swojej nauczycielki i jemu też zachciało się śmiać. Jak miło, że wszystkie smoki wolnych stad, chcą sobie pomagać, bez względu na stado. Kolejna udana nauka, teraz ta ranga jest już jego. Nie należał do osób, które często używają sarkazmu, ale nie przeszkadzał mu on u innych, przynajmniej w umiarkowaniu. Całkowicie zapomniał się przedstawić! Ale z niego gapa, na szczęście nie przeszkadzało to smoczej.
-O! Przepraszam, totalnie zapomniałem się przedstawić. Jestem Żwawy kolec, adept ziemi, ale tego ostatniego się już pewnie domyśliłaś.– Pewnie barwa łusek od razu go sprzedała, bardziej stereotypowego ziemnego nie było.
-Miło się uczyło, ale już chyba muszę iść. Jeszcze raz wielkie dzięki, może się jeszcze kiedyś spotkamy, oby nie na arenie.– Zachichotał i zrobił parę kroków do tyłu, odchodząc gdzieś do lasu.

//zt

[Sztorm]

Skinęła mu łbem i obserwowała jak odchodzi. Ciekawy młodzik. Pewnie przerobiła by go na karmę dla kompana na Arenie. Następnie przeciągnęła się jak tygrys, prężąc grzbiet i wyciągając łapy. Chyba czas wracać do siebie...
Spokojnym krokiem ruszyła w stronę Obozu Ognia.

// zt

[Niepokorny Hiacynt]

Kwiecisty przybył do Dzikiej Puszczy, bo stwierdził, że tutaj jest najmniejsza szansa, że ktoś zobaczy jak ten ćwiczy... jeżeli oczywiście Wyzwolony postanowi przybyć na wezwanie smoka, którego po prawdzie nie zna.
Kwiecistemu ciężko mu się przyznać to tego, że brak mu umiejętności łowieckich, ale im szybciej się ich nauczy tym szybciej pozbędzie się tego problemu.
Stanął więc między drzewami czekając na świeżo mianowanego łowcę. W pewnym momencie z nudów zaczął nucić nieokreśloną, ale dość żwawą melodię układając maddarą jakąś rzeźbę z leżącego wszędzie śniegu.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Pierwszy prawdziwy uczeń, w końcu będzie mógł nauczyć kogoś fascynującej sztuki łowiectwa. Pamiętał jak on sam, będąc adeptem zaczął uczyć się skradać i kamuflować, to były czasy… Przyszła pora by następne pokolenia przeżyły te same doświadczenia. Zaraz po otrzymaniu wiadomości, Zefir od razu pobiegł do wskazanego miejsca. Minęło trochę czasu zanim Rozrabiaka dotarł do puszczy. Został przywitany nuceniem adepta, zielonowłosy nie spodziewał się, że jest tyle utalentowanych smoków w jego stadzie. Była to idealna okazja, aby zbliżyć się do młodszego ziemskiego, bez bycia usłyszanym. Zwinny samiec wspiął się na pobliskie drzewo praktycznie bezszelestnie. Obserwował pomarańczowego samca, gdy ten nucił sobie piosenkę. Żwawy przechodził z gałęzi na gałąź, próbując poruszać się najciszej jak może, by dotrzeć nad swojego ucznia. Wykorzystywał mało znaną technikę, którą brązowy łowca lubił nadużywać. Większość istot nie patrzy się nad siebie, gdy szuka zagrożenia, no może oprócz ptaków. Gdy dotarł już do celu, owinął swój ogon dokoła konaru i czekał, aż Hiacynt skończy nucić. Potem szybko spuścił się z gałęzi i zawisnął na ogonie, dyndając do góry łapami, tuż przed pyskiem adepta.
-Hej!– Powiedział głośno, wyraźnie próbując zaskoczyć swojego towarzysza. Uśmiechał się od rogu do rogu, szczerząc swoje białe kły. Zachichotał i patrząc się na młodego smoka, dodał.
-Chcesz się nauczyć łowiectwa? Wybrałeś dobrego smoka młody, polowanie to dla mnie nie tylko praca, ale też przyjemność. Po nauce ze mną, nawet ty sam nie będziesz wiedział gdzie jesteś, gdy się zaczniesz skradać. Znaczy… nie, że się zgubisz tylko… No wiesz o co mi chodzi. Miło cię poznać tak swoją drogą, nie rozmawialiśmy wcześniej. Jestem Wyzwolony Rozrabiaka, ale możesz na mnie mówić Żwawy. – Po tym jak skończył mówić, puścił się ogonem i spadł na przednie łapy przed samczykiem.
-To od czego zaczynamy młody?

[Niepokorny Hiacynt]

Rzeźba natychmiast się rozpadła. Hiacynt wrzasnął i nagle przez pyskiem Wyzwolonego mignęła półprzeźroczysta lodowa ściana, która z impetem uderzyła w gałąź uszkadzając ją. Dokładnie w tym samym momencie na pysku Kwiecistego dało się zauważyć, ze rozpoznał atakującego. Z paniką w ślepiach podniósł łapy i podtrzymał konar maddarą, ażeby ten nie spadł razem z łowcą.
– H-hej. – Wydusił jeszcze zbyt zszokowany, żeby powiedzieć coś mądrego. Mógł przecież skrócić tego smoka o głowę!
Gdy Rozrabiaka zeskoczył, gałąź poddała się grawitacji i upadła tuż obok zirytowanego Kwiecistego na śnieg.
– Wiem jak się nazywasz. – Rzucił na początek. Co to niby miało znaczyć. Czemu to miało służyć? Wyzwolony chciał go raczej w żarcie przestraszyć, a nie upokorzyć, ale w Kwiecistym już coś zdążyło się zagotować.
...
Ach. To nieważne. Jego pysk przeszedł do normalności. Tak jakby zaraz sam miał się z tego zaśmiać. Wstał i niby w czułym geście, przyłożył łapę do pyska łowcy klepiąc go delikatnie.
– Wiesz co? Możemy zacząć od tego skarbusiu, – zaczął słodziutkim głosem zbliżając swój pysk do jego. Czyżby mial zaraz wyszeptać mu jakieś czułe słówka? Chyba nie byli na tej poziomie relacji. Aha. Nie... Nie byli na żadnym poziomie relacji!
– że nie skradamy się do czarodziejów na dzień dobry. – syknął marszcząc łuki brwiowe, odsunął się i zrzucił na łeb drugiego samca kupę śniegu, którą w międzyczasie podniósł maddarą z ziemi.
No ewidentnie się obruszył, albo przynajmniej tak by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Tak naprawdę próbował po prostu ukryć swój wstyd. W dodatku, że Wyzwolony przyszedł go uczyć to jeszcze Hiacynt, by go od razu zranił. I to jeszcze dlaczego?! Dlatego, że się przestraszył.
– A tak poza tym to chciałbym się nauczyć sztuki śledzenia.
Zatoczył kółko kilka kroków od niedawno przybyłego i usiadł ponownie z dzikim wzrokiem przyglądając się mu uważnie.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Przez chwile miał wrażenie, że Kwiecisty potrafił przyjąć żart, ale krótko po tym jak tamten obrzucił go śniegiem, Rozrabiaka zmienił zdanie. Czyżby to jeden z tych „Nudnych” smoków, które nie potrafią się uśmiechać nieironicznie? Pierwsze wrażenia są ważne, a jak na razie nie ma się czym chwalić. Lecz trzeba brać po uwagę okoliczności, w końcu został przestraszony i prawie odruchowo rozwalił pysk swojemu nauczycielowi. Mimo to, Żwawy nie wydawał się zmieniać podejścia i pozostawał uśmiechnięty i energiczny.
-Co jesteś taki spięty? Masz coś na sumieniu?– Zachichotał i westchnął, może rzeczywiście trochę przesadził. Trochę spokojniej i poważniej, dodał.
-Wybacz, nie podejrzewałem, że zareagujesz tak gwałtownie. Totalnie biorę na siebie odpowiedzialność i tak dalej. Jak się to mówi… Co się dobrze kończy, to się dobrze kończy, co nie? No, to jesteśmy już przyjaciółmi, Kwieeecisstyy…tak?– Przeciągnął jego imię, próbując się upewnić, czy na pewno go sobie z kimś nie pomylił. Nie rozmawiali ze sobą wcześniej, ale widział żółtego samca na ceremoniach i był przekonany, że to właśnie on. Najwyżej się pomyli, to nie będzie pierwszy raz.
-No ale drzewa szkoda, Świadek byłby wściekły. Może nie mów o tym incydencie nikomu, nie potrzebuje, żeby prorok prawił mi wywody.– Popatrzył się na złamaną gałąź leżącą na śniegu, smutny widok. Zielonowłosy uroniłby łezkę, ale łzy mu się już dawno skończyły. Spojrzał więc ponownie na swojego ucznia i przeszedł w tryb nauki.
-Śledzenie ta… Sztuka prosta w teorii, lecz wiele smoków przez dziesiątki księżyców zgłębiała jej tajniki. Jeżeli to jest pierwsza rzecz jaką chcesz poznać, to słuchaj uważnie, dosłownie. Smoki są idealnymi zabójcami, mamy czuły słuch i węch, oraz wzrok, który staje na równi z orłami. Pazury ostre jak brzytwy i mocne kły, do rozrywania skóry i mięsa. Nie wszystkie smoki są sobie równe, ale wszyscy jesteśmy drapieżnikami, polowanie mamy we krwi. Zróbmy tak… Spróbuj sobie wyobrazić sytuację, w której znalazłeś ślady dzika. Wiesz, że to dzik, ponieważ kształt odcisku wygląda trochę jak dwa kły, pod którymi są dwa mniejsze odciski.– Brązowołuski samiec narysował w śniegu ślad, jaki zostawiają racicę dzika. Nie było to perfekcyjne odwzorowanie, ale było wiadomo o co chodzi.
-W takiej sytuacji łatwo określić kierunek, w którym podążało zwierzę. Ale co jeżeli śladów jest mnóstwo, gdyż twoje przyszłe ofiary dreptały w kółko? Co byś zrobił? Może już umiesz śledzić i nawet o tym nie wiesz.

[Niepokorny Hiacynt]

Hiacynt stał tak. Gapiąc się na Rozrabiakę w ciszy, ale także powoli się relaksując. No w porządku. Nawet pamiętał jego imię. (A spróbowałby nie.)
Tekst z drzewami drzewami nawet go rozbawił. "Może lepiej drzewo niż ty. Chyba, że prorocy mogą gadać z trupami to by pochwalił, że ocaliłeś gałąź."
Na wielki wstęp do "niesamowitej sztuki śledzenia" Kwiecisty wywrócił oczami, uśmiechając się szerzej.
Mhm. Bla bla, niesamowite drapieżniki, bla bla, idealni zabójcy, bla bla kły, pazury i grrrr.
To o pazurach, kłach i drapieżnikach to widział codziennie. Natomiast tytułowanie smoków "idealnymi zabójcami" to akurat go bawiło. Czy Wyzwolony widział kiedyś Honi?
W każdym razie jego rozbawienie ustąpiło skupieniu, gdy łowca faktycznie zadał mu jakiś problem do rozwiązania.
– Poszukałbym miejsca, w którym ruszyły w dalszą drogę. Tam gdzie ślady wyszłyby z tego majdanu znów tworząc w miarę jasną trasę. – Mówi po prostu, jak mu podpowiedziała logika, wzruszając przy tym barkami.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

-Dobrze! Możesz to zrobić najłatwiej za pomocą zapachu. Widzisz, wąchając odcisk na ziemi, możesz tak jakby pobrać próbkę tego czego szukasz. Potem tylko wywąchać, w którą stronę ten zapach jest silniejszy. Jeżeli masz już trop, to połowa sukcesu, teraz tylko dotrzeć po nim do celu. Oczywiście same ślady nie zawsze będą widoczne, więc masz jeszcze węch i słuch. W zimie nie powinieneś mieć problemu z widocznością tropu, ale w lecie to co innego. Pamiętaj tylko, że wonią też dotrzesz do ofiary, jeżeli ją wcześniej poczułeś. No dobra, starczy tego gadania, pora na grę w chowanego i ty będziesz szukającym. Zamknij ślepia i zatkaj uszy, a ja odejdę trochę głębiej w las, tylko nie oszukuj. Jak już się schowam, to wyśle ci wiadomość mentalną. Musisz mnie tylko wytropić, to nie takie ciężkie, zobaczysz. No dobra zgaś światło.– Powiedział i poczekał, aż uczeń wykona polecenie. Potem odwrócił się i powoli zaczął iść po śniegu w na wschód, pod wiatr. Ułatwił w ten sposób zadanie adeptowi, ale nie zamierzał być dla niego zbyt miły. Po krótkim czasie wdrapał się na drzewo i przebył pewien dystans po gałęziach. Jeżeli Hiacynt zobaczy na drzewie ślady pazurów, to raczej nie będzie miał problemów, gorzej jeżeli pominie ten szczegół. Potem smok ponownie zeskoczył na ziemię i zrobił 4 kółka dokoła kilku drzew. To nie powinno bardzo zmylić maga, ale może pomyśleć sobie że zgubił trop i chodzi w kółko. Na koniec, Zefir przebiegł kawałek drogi, zostawiając mocno widoczne ślady, lecz mało wyraźne, mogły należeć do każdego. Będąc już daleko od pomarańczowego smoka, wytarzał się w śniegu, maskując swój zapach, by tamten musiał podążać po śladach, a nie wyczuł go po prostu w wietrze.
-No dobra, możesz już zaczynać. Jeżeli będziesz potrzebował wskazówek, to pytaj śmiało.–

[Niepokorny Hiacynt]

Kwiecisty poszedł za instrukcją łowcy i odciął swoje zmysły. Zamknął oczy i dość szybko skupił się na niesłyszeniu. Może to brzmieć głupio, ale jako (przyszły) czarodziej musiał potrafić szybko i mocno skupiać się na rzeczach które uzna za istotne. Wytworzył małe bariery, które odcięły go od zmysłu słuchu. Dopiero, gdy Rozrabiaka wysłał wiadomość, Kwiecisty znów zaczął odbierać bodźce.
– Radzę się chować bo szukam – rzucił mentalną odpowiedź. Na wstępie wiedział gdzie ma iść. Pamiętał w którą stronę zapach łowcy się od niego oddalał. Poza tym wyraźnie widział jego ślady w śniegu. Po jakimś czasie ten trop się urwał. Kwiecisty stanął w miejscu i wciągnął w nozdrza powietrze. Zapach łowcy nie był mocny, ale był i prowadził... tam!
Smok odwrócił się w stronę drzewa. Podniósł łuk brwiowy i przyjrzał się korze obchodząc pień dookoła. Dopiero po nieudanych oględzinach spojrzał w górę. Wtedy dostrzegł ślady pazurów Wyzwolonego. No super. I co teraz? Ma tam wleźć? Otoczył drzewo ponownie w zamyśleniu. Nie. Spróbuje zrobić to z dołu. Latanie tutaj byłoby raczej bez sensu. Zaczął więc wypatrywać jakichś śladów na drzewach z dołu. W ten sposób szedł za tropem. Gdy zgubił odpowiednie drzewa wyczarował skrawek skóry, który ocierał o okoliczne drzewa dopóki znów nie poczuł tego zapachu. Odnalazł się więc. Wkrótce dotarł do miejsca, w którym Rozrabiaka zszedł na ziemię. Kwiecisty lazł za śladami i tak – zauważył, że łowca chodził w kółko, dlatego spojrzał nieco dalej niż pod swoje łapy, by załapać więcej kontekstu. I cholera... wracamy do wąchania. Czym on jest? Wilkiem?! No cóż. Łowca dał mu radę i Hiacynt miał zamiar z niej skorzystać. Poszedł w stronę w którą zapach był mocniejszy. Jeżeli chodzi o niezidentyfikowane ślady... To nie wyglądały jakby były "z innego źródła", więc Kwiecisty po prostu za nimi podążył. Zajęło mu to chwilę, bo nie biegł tylko szedł lekko energicznym krokiem rozwiązując swoje zadanie. Z resztą Rozrabiaka wyraźnie to zobaczył z pomiędzy nagich drzew, gdy adept znalazł się w jego polu widzenia. Wtedy też Hiacynt przestał wodzić wzrokiem po śladach pozostawionych w śniegu i po prostu zaczął kroczyć w stronę łowcy.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Rozrabiaka słyszał nadchodzącego powoli Hiacynta, więc siedział cicho w swojej kryjówce. Nie minęło dużo czasu, zanim oba samce się zauważyły, młody go znalazł. Nauczyciel uśmiechnął się i zadowolony powiedział.
-No, widzisz? Nie takie ciężkie to śledzenie, poradziłeś sobie z zadaniem i nawet nie musiałem ci pomagać. Wydaje mi się, że tyle wystarczy na podstawy, no chyba, że masz jeszcze jakieś pytania. Jeżeli nie to możemy przejść do skradania, to chyba najodpowiedniejszy drugi krok w nauce łowiectwa.– Czarodziej nie dał się zwieść przez triki łowcy, był czujny podczas śledzenia. Używał wzroku jak i zapachu, pozostałe techniki już raczej nie zaliczają się do podstaw więc, to na tyle. Żółty smok wydawał się być cały czas jakiś taki poważny, może po prostu nie jest jednym z tych „przyjaznych” osób.
-A tak z innej beczki, nie żebym się czepiał czy coś, ale mam wrażenie, że coś ci nie pasuje. To moja wina czy po prostu masz syndrom wojownika? Nie żeby to było coś złego, chce po prostu wiedzieć, czy mam coś zmienić, może za dużo gadam. Nie lubisz, że cię nazywam młody? Komunikuj się ze mną, ja nie gryzę, dosłownie. Jeszcze nikogo nigdy nie ugryzłem, nawet zwierząt na polowaniu. Może coś ci ciąży na sercu. Nie narzucam się, tylko się martwię.– Paszcza mu się nie zamykała, ale to był chyba jego motyw przewodni. Ostatnio miał mało okazji pogadać z innymi smokami, a bardzo lubił rozmawiać. Mimo natarczywości, rzeczywiście wydawał się tylko przejmować samopoczuciem swoich przyjaciół ze stada. Oby tylko cały ten słowotok nie przeszkadzał magowi w skupianiu się.

//możesz raportować śledzenie I chyba, że chcesz się jeszcze coś dodać

[Niepokorny Hiacynt]

Adept kiwnął głową, gdy Wyzwolony powiedział co będą robić następnie. Słusznie proponował dalszą naukę. Kwiecistemu może się to przydać. Najważniejsze jednak było to, że łowca sam to zaproponował. To świadczyło o jego zaangażowaniu i dobrej naturze. Potwierdzenie takiej oceny przybyło już po chwili w postaci następnych słów Rozrabiaki. Na początku Kwiecisty, aż podniósł łuki brwiowe w szczerym zdziwieniu. Kogoś obchodziła jego opinia lub samopoczucie? To zdecydowanie coś nowego. No chyba, że smok tak naprawdę martwił nie opinią adepta o sobie... Ale takie pobudki by do niego nie pasowały.
Hiacynt zachichotał, zakrywając łapą pysk.
– Syndrom wojownika powiadasz. Kto taki ma? – zapytał przekręcając łeb na bok.
– Może Krwawe Oko? – Tym razem jego śmiech rozniósł się echem po lesie. Siła z jaką ten wyrwał się z jego płuc, sprawiła, że adept zwiesił głowę zginając się w pół. Po chwili jednak doszedł do siebie. Wtedy kontynuował, tym razem uśmiechając się lekko, ale przyjaźnie.
– Nie przeszkadza mi to, że nazywasz mnie młodym, a tym bardziej to, że dużo mówisz. Gdyby taki osobnik jak ja potępiał inne smoki za niezamykające się mordki, sobie samemu musiałby wyznaczyć karny patrol za hipokryzję. – Odparł siadając w śniegu. Już się nie denerwował. Nie miał czym skoro przekonał się, że Wyzwolony raczej niczego nie ukrywał. Dobrze też, że łowca nie miał adeptowi za złe jego niezbyt miłego zachowania z wcześniej.
– W każdym razie możesz być pewny, że narazie cieszysz się moją sympatią Rrrrrozrabiako~ – Zamruczał mrużąc ślepia, a jego ogon zakiwał się powoli na boki, wachlując końcówką ogona na prawo i lewo. Podobało mu się imię Łowcy. Było może mało poważne, ale za to budziło przyjemne skojarzenia.
– Dobra. Skoro wszystko już jasne to możemy kontynuować. Czekam z niecierpliwością.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Powaga Wyzwolonego szybko przemieniła się ponownie w radość, gdy tylko ujrzał uśmiech na pysku swojego ucznia. Czyli to jednak tylko nieśmiałość, to dobrze. Wysłuchał Kwiecistego i zaśmiał się pod koniec, z tego mruknięcia. Adept udowodnił właśnie, że nie jest sztywniakiem, tylko tyle trzeba Żwawemu by się z kimś zaprzyjaźnić.
-Tego kwiecistego chciałem zobaczyć, prawdziwa dusza towarzystwa. Skoro na pewno wszystko jest ok, to przechodzimy dalej. Ale tak na przyszłość, pamiętaj, że możesz do mnie zawsze walić jak z mostu. Stado jest po to by sobie pomagać.– Puścił mu oczko i odchrząknął. Dobra, pora znowu przejść w tryb nauczania.
-Skradanie się jest chyba ważniejsze niż samo śledzenie. Nic ci nie da znaleziona zwierzyna, jeżeli ucieknie od ciebie w pierwszym momencie, gdy tylko podjedziesz bliżej. Dlatego musisz się ruszać tak, by moment, w którym cię zobaczą, był ich ostatnim. Szczerze to nie jestem pewny jak polują czarodzieje, ale na pewno też musicie się zbliżyć do celu, by go zaatakować. Więc, jak to zrobić? Łapy ugięte, brzuch nisko ziemi, łeb na poziomie tułowia, ogon uniesiony ale nie za wysoko, skrzydła przywarte, ale luźno.– Pokazywał po kolei wszystkie kroki, samemu stając w pozycji do skradania.
-Wdychasz nosem i wydychasz ustami, spokojnie, nie powinieneś się śpieszyć. Skradanie to nie wyścig, tylko sztuka, a sztuka wymaga czasu. Ruszając się do przodu, stawiaj łapy najpierw pazurami a potem resztą łapy, minimalizujesz w ten sposób dźwięk podczas chodzenia. Patrz się przed siebie, ale uważaj gdzie stajesz. Staraj się kroczyć po twardym terenie: korzenie, kamienie, przewrócone drzewa. Nim twardsze podłoże, tym mniej hałasu podczas chodzenia. Coś z wibracjami, nie wiem dokładnie jak to działa, ale wiem, że działa. Staraj się unikać kontaktu wzrokowego, zwierzęta to wyczuwają. No i oczywiście nie daj się zobaczyć, ale to chyba jasne. Drzewa, krzaki, kamienie, nawet woda jak się uprzesz, może być twoją kryjówką. Tu nie da się za bardzo zrobić potencjalnej sytuacji, gdyż podejście różni się od okoliczności, więc przejdźmy od razu do praktyki. Stań w postawie, którą pokazałem.– Powiedział a następnie poczekał, aż adept wykona polecenie. Obszedł smoka dokoła i poprawił jego postawę, gdyby wykonał ją nieprawidłowo. Podniósłby trochę bardziej jego ogon, gdyby był za nisko, albo skierował pysk do przodu, gdyby uczeń podążał wzrokiem za nauczycielem.
– Dobra, to teraz wejdź w las i spróbuj mnie okrążyć, tak abym cię nie usłyszał. Będę miał zamknięte ślepia, więc masz fory. Jeszcze jedna ważna informacja, jak chcesz poruszać się cicho po śniegu, to wbij pazury pod śnieg, a potem wciśnij tam całą łapę. Wypchniesz w tedy śnieg na zewnątrz, bez skrzypienia. W porządku, ruszaj, będę tutaj czekał. Tylko mnie nie atakuj, wiem, że to kuszące.