Trakt do Prastarego Drzewa

[Cicha Łuska.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zwyczajnie byłam ciekawa. Od czasu kiedy Ciebie poznałam, strasznie mnie interesowały informacje o Tobie. Nie żebym była wścibska, ale chciałam wiedzieć trochę o Tobie. Kim jesteś, skąd pochodzisz i tak dalej – Cicha westchnęła cicho, w sumie bez powodu. Owinęła łapy ogonem, ponieważ zaczęły jej marznąć od śniegu. Spojrzała swoimi błękitnymi ślepiami w ślepia Naznaczonego. Czyżby jej pytanie go rozzłościło? Trochę rozmyślała nad tym pytaniem. Chciała je zadać już przy pierwszym spotkaniu na granicy, ale nie odważyła się. Nie chciała wyjść na kogoś denerwującego. Chociaż, nigdy nie wiadomo. Nie znała dokładnie północnych – Ja w połowie jestem smokiem północnym, co zresztą widać po moim wyglądzie. Nie wiem, jak jest na tamtych dalekich terenach, a nie znam swoich przodków, którzy z pewnością pochodzą z północy. Nie mam pojęcia jak tam jest i jak się żyje. Urodziłam się na tych terenach, ale nie znam swojej rodziny. Wyklułam się w lesie, ale nie było przy mnie matki ani ojca. Musiałam dorastać samodzielnie, bez pomocy czy wsparcia. To dla mnie ciężkie, kiedy patrzę na szczęśliwe rodziny, a ja jestem zupełnie sama. Nie mam kompletnie nikogo. Rodziny, przyjaciół... – z każdym zdaniem jej głos cichł. Spuściła łeb, aby ukryć łzy płynące jej z oczu. Co on sobie pomyśli? Że spotkała się z nim tylko po to, aby się wypłakać? – Wybacz, coś we mnie pękło. Jeżeli chcesz, możesz odejść. Nie chcę, żebyś siedział tutaj i czuł się niezręcznie przez mój charakter. Po prostu strasznie przeżywam to, że już na zawsze pozostanę samotna. – niestety, taka była prawda. Bez rodziny i przyjaciół nigdy nie zaznała radości. Nie była ona płaczliwa, ale na samo przypomnienie o tym nigdy nie wytrzymywała. Jedynie Naznaczony jako tako był dla niej znajomym, a może i nawet lekkim przyjacielem?

[Znamię Chaosu]

Skinal lekko lbem, to juz zdazyl zauwazyc, ale to dobrze, ze Cicha po prostu chciala poznac to, czego nie zna, to bylo madre.
-Coz, polnoc...polnoc to nie jest jakos bardzo przyjazne miejsce, o czym juz wspominalem. Jest tam o wiele chlodniej, niz tu, przewazaja tam gory, choc nie brak tez nizin, gdzie smoki zazwyczaj schodza, aby zapolowac. Polnocni mieszkaja wysoko, w jaskiniach wyzlobionych w gorach, tam...powietrze jest czystrze, rzedsze, rzeskie. Nie ma tam takiej roznorodnosci roslinnej, jak tutaj, jednakze nie jest tam tez jednorodnie. No i...caly rok jest tam bialo, w koncu snieg na wyzszych partiach wciaz zalega, nawet latem, gdy dni staja sie cieplejsze i snieg sie topi, jego pozostalosci zawsze znajdziesz w wyzszych partiach gor.
W zasadzie nie wiedzial jeszcze, co powiedziec, w zasadzie i tak sie rozgadal jak na niego, co znaczylo, ze obecnosc tej smiertelniczki mu nie przeszkadzala, czym nie moga sie pochwalic pozostali. Czy byl jej przyjacielem, coz...przyjaznic sie z bogiem, to by bylo cos. Gdy jednak uslyszal jej dosc traumatyczna przyszlosc przechylil lekko leb, nie pocieszal, nawet nie probowal, dal sie jej samej uspokoic, kojac jej nerwy sama swoja obecnoscia, nie poszedl, nie komentowal, czekal.
-Przypomnij mi, ile masz lat?
Zapytal, bowiem nie znal ani dialogu tutejszych smokow, ani ich tradycji. Nie wiedzial, ze ich miesiace maja swoje nazwy, tak samo pory roku i lata.
-Tak czy inaczej, jeszcze wiele przed toba, poznasz...wielu przyjaciol, jesli sie tylko otworzysz na pozostale smoki. My, bogowie polnocy zeszlismy w smiertelnych cialach do was, by przekonac sie, jak to jest byc jednym z was, lepiej was zrozumiec, a takze pozwolic Wam, abyscie i wy mogli zrozumiec nas.
Odpowiedzial beznamietnym glosem, po czym ponownie podniosl leb Cichej, by spojrzec w jej zaplakane slepia, swoimi tymi snieznobialymi, zimnymi slepiami.
-Ja zawsze jestem, by wysluchac tych, co wierza, nie wazne czy przychodza z prosba o powodzenie w wojnie, czy po prostu by porozmawiac z kims, komu ufaja. Pamietaj o tym.
Oznajmil, by po chwili puscic Cicha Luske.
-A ty jestes silna smoczyca, wlasnie pokazujesz to kazdym przezytym dniem. Zapewne niejeden juz dawno porzucilby wlasne zycie, nie widzac perspektyw, ty...je masz i wiem, ze dasz sobie w tym swiecie rade.
Powiedzial zagadkowym, nie naznaczonym zadna emocja glosem. Pocieszal ja, dodawal otuchy? Mogla to odebrac jak chciala, Naznaczony bowiem po prostu mowil to, co myslal, co widzial.

[Cicha Łuska.]

Cicha powoli się uspokajała. Wzięła głęboki oddech i odpowiedziała bogowi wojny – Mam dziesięć księżyców, czyli jestem na etapie adeptki. Dopiero. – Nie lubiła mówić o sobie jak o adeptce. Miała ambicje żeby być już wojownikiem, a nie ciągle tylko adeptem. Nawet Tęczowa ją przegoniła i została już łowcą.
Zdaję sobie sprawę, że życie to ciągłe wzloty i upadki. Że nikt nie jest idealny i droga do sukcesu może być długa. Nigdy nie wiadomo, jak potoczy się życie. Los zadecyduje – westchnęła cicho. Wiedziała takie rzeczy. Przez te wszystkie księżyce uczyła się tej wiedzy, by teraz z niej korzystać.
Teraz przyszła jej do głowy pewna myśl. Było to trochę ryzykowne, ponieważ Naznaczony mógł mieć wiele innych spraw na głowie. Ale chyba nic złego jej się nie stanie, w sumie nie ma wiele do stracenia. Zaryzykować można zawsze.
Mam do Ciebie pytanie, a właściwie... prośbę – smoczyca zamilkła na chwilę. Trochę się bała reakcji boga – Ale czy mógłbyś nauczyć mnie trochę magii? – każdy trening był opłacalny. W przyszłości może uratować życie. A Cicha o tym doskonale wiedziała.

[Znamię Chaosu]

Pokiwal lbem, byla bardzo mloda i caly swiat stal przed nia otworem, tak jak powiedzial. Zaraz jednak zmarszczyl swe idealne oblicze, niechcianymi slowami Adeptki.
-Nie los, a ty zadecydujesz o tym, jak potoczy sie twoje zycie.
Odpowiedzial spokojnym, beznamietnym tonem, tym samym, co poprzednio, choc mimika jego pyska zmienila sie odrobine. Jednak zaraz po tym powrocila szybko do normalnego stanu, braku emocji. Spojrzal po chwili na smoczyce nieco zaskoczony, nikt go o nauki jeszcze nie prosil. Bo i w zasadzie spokojnie mogl ten ktos liczyc sie z odmowa. Jednakze teraz...zastanowil sie nad tym i zmruzyl swe slepia, wygladal niczym drapieznik, ktory zaraz rzuci sie na swoja ofiare przecinajac jej gardlo i kto wie....moze Naznaczony faktycznie teraz mial zamiar to zrobic? Drgnal, Cicha mogla czuc cos nieprzyjemnego przebiegajacego po jej karku, a zaraz potem dostrzegla....stonoge. Robaka, ktory jak szybko znalazl sie na jej ciele, tak szybko zszedl na jej lapy i...rozplynal sie w powietrzu.
-Iluzja. Magia iluzji, tylko ta jest mi bliska i zadnej innej nie zdolam Cie nauczyc, bowiem nie aspiruje na zadnego z waszych potocznych magow.
Oznajmil ciezkim glosem jakby wlasnie zawyrokowal czyjas smierc, mimo ze ton glosu wciaz nie byl zmieniony.

[Cicha Łuska.]

Z chęcią przyswoję każdą naukę – jej głos był spokojny. Mogło być gorzej. Cieszyła się, że jeszcze jest w jednym kawałku i rozmawia z bogiem wojny, który mógł ją zabić w kilka sekund. Czekała więc na jego pierwsze polecenie. Stała w bezruchu. Nie licząc grzywy powiewającej na wietrze.

[Znamię Chaosu]

Nie poruszyl sie, nie odezwal, patrzyl.
-Czym jest magia? Gdzie sie znajduje?
Zapytal od razu rzeczowym tonem. Zaraz potem koncowka ogona poruszyla sie delikatnie.
-Zamknij oczy, skup sie i poszuj ta energie w sobie, ktora kazdy smok posiada i mi odpowiedz, co widzisz, co czujesz.
To nie bylo skomplikowane polecenie, ani nie wymagalo zbyt wiele wysilku, przynajmniej dla niego, tak czy inaczej magia byla czyms naturalnym, co kazdy smok bez trudu powinien przyswoic. Liczyl wiec na to, ze nie bedzie musial zbytnio wysilac sie, by Cicha musiala przswoic sobie ta prosta nauke.

[Cicha Łuska.]

Magia jest czymś, co ma w sobie każdy smok. Może jej użyć do niemal wszystkiego. Ataku, obrony, czy pomocy przy polowaniu. Jeżeli umie się nad nią dobrze panować, może ona zastąpić wzrok czy węch – samica nie czekała z kolejnym poleceniem. Zamknęła oczy i starała się obudzić maddarę w sobie. Zaczęła opisywać wszystko, co czuje – Czuję silny przypływ energii, opływający moje ciało. Jest uspokajający, ale w niewiadomy sposób czuję także jego siłę – mówiła spokojnie i siedziała dokładnie naprzeciw Naznaczonego.

[Znamię Chaosu]

Glos Naznaczonego, pomimo beznamietnosci mial wyjatkowo przyjemny tembr. Jego glos wrecz omiatal umysl Cichej, wprawiajac ja w niejaki trans.
-Teraz zaczerpnij troche energii ze swojego ciala, stwarzajac w umysle prosty ksztalt geometryczny. Nie zapomnij o zadnym aspekcie. Fakturze, twardosci, wrazeniu dotykowym, wzrokowym. Gdy bedziesz juz to wszystko miala, tchnij mane w swoj twor i przenies obraz do rzeczywistosci.
Oznajmil spokojnie, zlecajac pierwsze zadanie Adeptce Zycia.

[Cicha Łuska.]

Smoczyca miała wątpliwości, czy podoła temu zadaniu. Postanowiła jednak, że musi spróbować. A nóż jej się powiedzie.
Zaczęła od wyobrażenia sobie prostego kształtu. Widziała średniej wielkości kwadrat. Był gładki, bez żadnej skazy. Przyjemny w dotyku. Jednocześnie był twardości kamienia i koloru szaro – beżowego. Tworzenie tego obrazu w umyśle zajęło jej chwilę, a gdy był gotowy, zaczęła próbować przenieść obraz do rzeczywistości. Nie wiedziała zbytnio jak może tego dokonać. Prosiła w duszy Immanora, aby dał jej siły i odwagi. Ale czy jej modły zostaną wysłuchane? Czekała z zamkniętymi powiekami na słowa Naznaczonego. Czy udało jej się wykonać zadanie.

[Znamię Chaosu]

Zmruzyl slepia, gdy niewyrazny ksztalt zamigotal miedzy nimi, kwadratowy, przypominajacy skale...ale....strasznie przejrzysty. Pokrecil lbem.
-Skup sie.
Oznajmil nadal tym spokojnym, hipnotycznym tonem glosu.
-Twoja mana musi byc polaczona z twoim tworem, przelej odpowiednia ilosc, by obraz byl taki, jaki sobie wyobrazasz, wierz w swoje umiejetnosci i tylko swoje.
Czy Naznaczony wiedzial, ze tamta modlila sie do swojego boga? Byc moze, jednakze modly na nic sie tu nie zdadza, bo jak zdazyl juz zauwazyc, bogowie Wolnych, mieli gdzies smoki ktore w nich wierzyli i nie zdziwi sie, gdy niektorzy straca wiare w nich zupelnie.

[Cicha Łuska.]

Niezadowolona z siebie jeszcze bardziej się skupiła. Tchnęła w obraz więcej maddary, aby stał się dokładniejszy. Wzięła głęboki oddech i cały czas mając zamknięte oczy, zajmowała się swoim zadaniem. Miała nadzieję, że tym razem jej się uda. Poczuła przypływ energii w jej ciele, więc go wykorzystała i całą moc tchnęła w swój pierwszy, magiczny twór. Co teraz powie Naznaczony? Mogła tylko czekać.

[Znamię Chaosu]

Fakt, twor stal sie nieco bardziej...wyrazniejszy, acz do idealu faktycznie mu brakowalo.
-Dobrze, otworz slepia, nie przerywajac swojego skupienia. Po tym, zmien ksztalt swojego tworu na kulisty i barwa...niech bedzie powiedzmy zielony.
Polecil po chwili namyslu, niech Cicha nie mysli, ze pojdzie mu latwo z Naznaczonym, byl on bowiem surowym nauczycielem i nie zamierzal dawac latwych zadac swojej uczennicy.

[Cicha Łuska.]

Smoczyca otworzyła więc oczy i zobaczyła swój twór dokładnie przed sobą. Faktycznie, nie był idealny, więc skupiła się najdokładniej jak potrafiła i w wyobraźni powoli dawała więcej maddary, tworząc z kwadratu kulę. Dodatkowo dała jej zielony kolor. Wymagało to od niej dużo wysiłku i magii. Patrzyła uważnie na kwadrat, oczekując zmiany jego wyglądu.

[Znamię Chaosu]

Zmiana jednak nie nadeszla. Pojawil sie jedynie wyblakly, zielony kolor. Naznaczony wyslal jeden, drobny magiczny impuls i juz wiedzial co jest nie tak.
-Za kazdym razem musisz skupic sie odpowiednio na tym, co chcesz, aby maddara zmienila w obecnym ksztalcie, jak ma sie ulozyc, zmodyfikowac. Magia iluzji jest magia wyobrazni, wysil sie troche.
Polecil wciaz spokojnym i beznamietnym tonem.

//prosze, rozpisuj sie bardziej w naukach :)

[Cicha Łuska.]

Adeptka zauważyła, że kształt cały czas był kwadratem. Jedyne co się zmieniło, to jego barwa, ale i ona nie wyglądała tak, jak powinna.
No właśnie. Wyobraźnia. Czyli to, co zdecydowanie nie jest mocną stroną smoczycy. A na dodatek musi użyć jej więcej. Pięknie.
W umyśle skupiła maddarę wpierw na zmianie kształtu. Postanowiła skupić się na jednej rzeczy, potem doda barwę. Przede wszystkim trzeba było nadać owej iluzji więcej trójwymiaru i złagodzić wierzchołki. Mówiąc krótko, nadać jej kształt kulisty. Uważnie obserwowała to, co działo się z przedmiotem, który unosił się nad ziemią dokładnie na wprost niej.

[Znamię Chaosu]

No i faktycznie, kwadrat stal sie kula o wyblaklym, zielonawym kolorze.
-Nie jestesmy stworzeni do uzywania many, hm?
Zagadnal beznamietnymtonem, po czym przechylil leb obserwujac twor.
-No coz, teraz zrobimy cos trudniejszego. Ruch. Wpraw ta kule w ruch, niech kreci sie wokol wlasnej osi, a nastepnie spraw, by zatoczyla kolo wokol ciebie. Jak to zrobic?
Zapytal, gdy zauwazyl zmieszany wzrok uczennicy.
-A no tak, ze mana ma stac sie nicia, po ktorej twoj twor bedzie sie poruszac. Nic many stworz wokol siebie, niewidoczna, nierzeczywista, ma byc po prostu energia, torem po ktorym bedzie poruszac sie twoj twor. Smialo.
Oznajmil, mial jeszcze kilka polecen w planach, jesli Cicha nie wykaze postepow.